++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

เพราะกว่าจะออกจากบางนาเดินทางไปถึงสยามก็ใช้เวลานานมากอยู่แล้ว แต่ผมไม่ไปกับเพื่อนเพราะนัดกับผู้หญิงอีก2คนเป็นเพื่อนต่างโรงเรียนเป็นว่าจะกลับพร้อมกันตอนเลิกเรียน
เนื่องจากเรากลับไปทางลาดพร้าวเหมือนกันทั้ง 3 คน ดังนั้น วิชาในคาบบ่ายผมต้องนั่งเรียนอยู่คนเดียว เพราะไอ้ภูมิเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันก็โดดไปเดินสยามด้วย
ตอนที่ 4 เพื่อนใหม่ คือ นายทึ่ม
เนื่องจากเพื่อนๆกลับไปกันหมดแล้ว และเพื่อนผู้หญิงอีก2คนก็ยังเรียนอยู่ ผมก็เลยไม่มีเพื่อนอยู่ด้วยซักคน เริ่มเหงาๆเหมือนกันนะ
ยังคิดอยู่เลยว่าดีนะเนี่ยที่ตอนอยู่ในแก๊ง พวกผมไม่ไปกวนประสาทใครเค้าเข้า ไม่อย่างนั้น ตอนอยู่เดี่ยวๆอาจโดนเขม่นก็ได้ จะว่าไปก็คิดถึงนายทึ่มนั่นเหมือนกัน ดูท่าทางจะไม่มีคนคบแฮะ ไม่รู้ว่าไม่มีเพื่อน มาเรียนด้วย หรือเปล่า แต่เค้าก็คงเหงาๆเหมือนผมตอนที่เพื่อนทิ้งไปเดินสยามกันหมดแบบเวลานี้ก็เป็นได้
ผมเดินไปนั่งอ่านหนังสือที่ซื้อมาจากร้านหน้ามหหาวิทยาลัยเมื่อเช้านี้ ผมเริ่มเปิดอ่านไปได้ซักพักหนึ่ง ก็มีคนมานั่งฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ ผมเงยหน้าจากหนังสือ เลื่อนแว่นตาให้กระชับนิดหน่อย ก็เห็นถนัดเลยว่าเป็น นายทึ่ม.... อืม... นาย ทยาวัติ ตัวจองล้างจองผลาญผมตั้งแต่เช้านี่เอง
"ขอโทษครับ ขอยืมปากกาหน่อย" นายทยาวัติ ยิ้มให้หลังจากขอยืมปากกาจากผม
"มาเรียนทำไมไม่พกปากกาล่ะ" ผมต่อว่าแล้วยื่นปากกาให้
จากนั้นก็พูดต่อไปหลังจากนึกได้ว่าเค้าก็มีปากกานี่นา "แล้วที่เขียนเมื่อเช้าล่ะหายเหรอ"
"อืม...ทำหายตอนไปกินข้าว เหน็บไว้ที่กระเป๋าเสื้อไม่รู้หล่นตอนไหน" นายทยาวัติ อธิบายซะยืดยาวแล้วคืนปากกาให้ผม
"เอ้า...คืนมาตอนนี้จะเอาปากกาที่ไหนใช้ล่ะ" ผมถามเพราะสงสัย หรือว่าจะโดดเรียนเหมือนเพื่อนผมซะล่ะมั้ง
"ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวเราจะเดินไปซื้อก่อนเข้าเรียน" เค้าตอบแล้วยิ้มสุภาพ ( อีกแล้ว ) แต่อยากบอกเค้าว่า ไม่ได้เป็นห่วงโว้ย สงสัยตะหากเล่านายทึ่ม
"ไม่ต้องหรอก เอาไปใช้ก็ได้ เราพกมาเยอะ" ทำเป็นโชว์ pow รวยซื้อใหม่ เหอ เหอ เหอ ผมก็โชว์ pow น้ำใจให้เห็นๆกันไป
"ขอบคุณครับ"  พูดจบแล้วก็เปิดกระเป๋าแล้วเอาปากกาใส่ลงไป ท่าทางรีบเก็บน่าดู  สงสัยไม่อยากเสียตังซื้อใหม่ล่ะสิ ไอ้งก
เอ้ย....
"เรียนคณะอะไรเหรอ" ผมเป็นฝ่ายถามมั่ง เพราะเค้ารู้จักผมหลายเรื่องแล้วแต่ผมยังไม่รู้จักอะไรเลยนอกจากชื่อของนายทึ่ม
"นิติศาสตร์เหมือนนิว" สิ้นเสียงตอบ ผมก็ชะงักไปเลย 1.มันเรียนคณะเดียวกับผมเหรอเนี่ย 2. มันรู้ชื่อเล่นผมได้ยังไง แต่เค้าก็คงดู สีหน้าที่สงสัยๆของผมออกมั้งเลยพูดต่อไปว่า...
"ชื่อนิวใช่ป่ะครับ เราเห็นเพื่อนคนอื่นเรียก เราขอเรียกแบบนี้นะ ดูสนิทกันดีอ่ะ"
"เอ้อ... เราชื่อเทคนะ แล้วเพื่อนที่มาเป็นกลุ่มล่ะไปไหนหมดแล้ว" นายทึ่มรีบแนะนำตัวอีกที
"ไปสยาม" ผมตอบไปแค่นั้น และเริ่มคิดว่า นายเนี่ยท่าทางจะไม่ได้ทึ่มเหมือนที่คิดไว้ซะแล้วสิ ช่างสู่รู้ไปซะทุกเรื่อง
"ทำไมมีเพื่อนเร็วจัง หรือว่าให้ปากกาเค้าคนละอันล่ะ" เทค ถามผมอย่างต่อเนื่องแล้วก็ยิ้ม แต่คราวนี้มันยิ้มกวนผมว่าผมเห็นสีหน้า กวนประสาทนั้นนะ
"เปล่า เพื่อนตั้งแต่มัธยมน่ะ เอนท์ไม่ติดยกชั้นเลย ก็เลยมาเรียนที่นี่ไง" ผมก็ตอบไปงั้นๆ
"เก่งฝรั่งเศส ไม่น่าจะเอนท์ไม่ติดนะ" โอ้ว......สาบาน ผมสาบานได้ว่าแววตาและสีหน้าของ นายเทค มันกวนประสาทจริงๆครับ
"อ๋อ...ที่เราพูดตะกี้น่ะเหรอ ก็พูดได้แค่นั้นไง 3 ปีได้แค่นั้น เก่งมั้ยล่ะ"  ผมตอบประชดไปซะเลย
"ขอโทษครับ เราพูดเล่น โกรธรึเปล่า" เอ้า....เปลี่ยนอารมณ์เร็วชะมัดเลย ตอนนี้สีหน้ามันสลดๆชอบกลแฮะ
"เปล่าๆ เราไม่ใช่คนที่โกรธใครง่ายๆหรอก ก็แค่ประชดน่ะ ไปเรียนกันเหอะ อีก 5 นาทีเอง" ผมอธิบายแล้วก็ลุกขึ้นเดินนำไปที่ห้องเรียน โดยมีนายเทค เดินตามติดและนั่งที่โต๊ะข้างๆผม
ตลอดชั่วโมงเค้าก็ไม่วุ่นวายอะไรอีก ผมก็ยังงงว่านี่ถือว่าผมมีเพื่อนใหม่แล้วใช่มั้ย?
ตอนที่5
1 เทอมผ่านไป กับ การมีเพื่อนใหม่ และกลุ่มเพื่อนที่ใหญ่ขึ้น นับตั้งแต่ที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่ที่ชื่อว่า เทค ผมก็ได้รู้ว่าการเปิดโอกาสที่จะมีเพื่อนใหม่นั้น นับว่าเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อยเลย
โดยเฉพาะการเรียนที่รามคำแหง เพราะว่า การที่เราไม่มีเพื่อนไว้เยอะๆ ก็ทำให้เราสามารถมาเรียนได้ทุกวัน ด้วยความสนุกสนาน
มีเพื่อนคุยตอนพักเที่ยง มีเพื่อนเดินทางกลับพร้อมกัน แล้วการมีเพื่อนที่มักจะทำตัวเป็นภาระ ให้เราอย่างต่อเนื่อง เช่น นายเทค ด้วยแล้วบางครั้งก็มีประโยชน์เหมือนกันนะเนี่ย โดยเฉพาะช่วงใกล้สอบของผม
เพราะถ้าจะว่ากันไป การที่ต้องคอยติวคอยสอนให้เทคในวิชาที่เทคยังไม่เข้าใจมากนักก็เป็นการทบทวนความรู้ ของตัวผมเองด้วย ขอบใจว่ะเพื่อน
มาถึงวันนี้พวกเราเหล่า Freshy ผ่านการใช้ชีวิตนักศึกษามาแล้ว1เทอม ก็เป็นเวลามากพอที่เทคจะสนิทสนม กับเพื่อนๆของผมทั้งเพื่อนจากโรงเรียนชายล้วนและเพื่อนผู้หญิงจากต่างโรงเรียนที่ค่อยๆมาสนิทกันมากขึ้นๆ ในช่วง 2-3 สัปดาห์แรก ของการใช้ชีวิตนักศึกษาปี1ของพวกเราทั้งหลาย
1 เทอมที่ผ่านมา ทุกครั้งที่ผมเข้าเรียนจะเจอ เทค มานั่งเรียนอยู่ด้วยเสมอๆ ช่วงแรกๆที่เพื่อนในกลุ่มของผม มานั่งอยู่ด้วย เทค จะถอยไปนั่งข้างหลังแล้วเวลาก็ผ่านไปจาก 1 วัน เป็น 1 เดือน ถึง 1 เทอม
จากการที่มีนักศึกษามานั่งเรียนกันอย่างคับคั่งเต็มห้อง อย่างวันเปิดเทอมวันแรกก็กลายเป็นแทบจะนับคนได้เลยทีเดียว กรณีเด็กหาย
(แต่ไม่ต้องแจ้งความเพราะมันตั้งใจโดดเรียนหายตัวไปเอง)แบบนี้ ระบาดมาถึงเพื่อนๆ กลุ่มผมด้วย เริ่มหายไปทีละคนสองคน เพื่อนๆมักให้เหตุผลว่า วิชาพื้นฐานไม่ยากมากนักแล้วอีกอย่างต้องมาเรียนไกล ก็เลยจะซื้อ Sheet สรุป และแนวข้อสอบ จากหน้ารามฯมาทำเองที่บ้าน (ซึ่งมันก็จริงแหล่ะ)
แต่จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่ ผมยังคงมานั่งเรียนอย่างสม่ำเสมอ อาจเพราะอยู่ที่อพาร์ทเม้นท์คนเดียวก็เหงาๆ อย่างน้อยมาเรียนก็ยังได้เจอเพื่อนบ้างซึ่งเพื่อนที่ผมเจออย่างสม่ำเสมอ ก็คือ นายเทค นายทึ่มคนเดิมที่ยังคงมา นั่งเรียนเป็นเพื่อนผมตั้งแต่วันแรก จนถึงวันที่เพื่อนคนอื่นถอดใจหายหน้าไปกันหมด
มาจนถึงตอนนี้ผมไม่เห็นว่า เทค เป็นนายทึ่มอีกต่อไปแล้ว แต่ผมเห็นเค้าเป็นเพื่อนของผม หลายครั้งเค้าก็ดูแลผม เช่น ช่วยถือของ
ซื้อข้าวซื้อน้ำให้ตอนมื้อเที่ยง รวมทั้งช่วงที่ผมป่วยเทคก็ยังพาไปหาหมอด้วย หลายครั้งผมก็ตอบแทนน้ำใจของเค้า ด้วยการช่วยติวให้บางวิชา หรือบางทีก็ไปดูหนังเป็นเพื่อนเค้าบ้าง การได้เจอกันบ่อยๆผมได้ก็รู้จักเค้ามากขึ้น และนั่นก็ทำให้ผมได้รู้ว่า เทค มีแง่มุมอะไรหลายอย่างที่ผมเพิ่งจะรู้ และผมเชื่อว่า เทค ได้เปิดเผยตัวตนของเค้าให้ผมได้รู้มากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ เลยทีเดียว
ผมแน่ใจว่า เทค จะเป็นเพื่อนที่ดีมากสำหรับผมและยิ่งรู้จักกันนานวันขึ้นผมยิ่งแน่ใจว่าความสัมพันธ์ของเรา จะเป็นเพื่อนกันไปตลอด แต่ความแน่ใจในเรื่องนี้กลับผิดไปจากความจริง ที่มันค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจของเทค และ กำลังจะมีผลต่อความสัมพันธ์ในความเป็นเพื่อนของเราทั้งสองคน ในเวลานับจากนี้ไม่นานเลย
ตอนที่ 6 วันสอบเสร็จวันสุดท้าย
"เฮ้อ...สอบเสร็จซะทีเนอะ เครียดกันมาเป็นเดือนๆเลย"
เทค หันมาพูดหลังจากยืนบิดขี้เกียจอยู่ที่บันไดขั้นสุดท้ายของตึก
"ช่าย โดยเฉพาะช่วงก่อนสอบนะ เราเนื้อยเหนื่อยรู้ป่ะเทค"
ผมเดินตามหลังเทคมาหยุดยืนที่บันไดขั้นเดียวกันแต่ต้องเงยหน้าขึ้นพูดกับเทค
"เหนื่อยเพราะนิวต้องมาติวให้เราใช่ป่ะ เอาน่า...เดี๋ยวจะเลี้ยงตอบแทนนะ"
เทค หันมายิ้มให้ผมแล้วเอา Sheet สรุปเคาะที่ไหล่ของผม
"ให้ผลสอบออกมาก่อนเหอะ ถ้าไม่ผ่านขึ้นมาเราขี้เกียจไปเลี้ยงคืนแกอีก"
ผมเอาสมุดที่ถืออยู่เขี่ยมือเทคออกจากไหล่แล้วเดินลิ่วๆไปทางโรงอาหาร
"เฮ้ย...เดินเอื่อยอยู่ได้ ป่านนี้พวกมันหิวแย่แล้วแก"
ผมหันไปเห็นเทคเดินช้าๆขณะที่ผมเดินเข้ามาในโรงอาหาร ก็เลยตรงไปจับมือเทคลากให้เดินเร็วทันใจ
"พวกแกทำไมเพิ่งมาถึงวะ"
ต๋อม เพื่อนผู้หญิงที่มาจากโรงเรียนอื่นแต่กลายมาเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่ม รีบทักขึ้นทันทีที่ผมกับเทคเดินมาถึงโต๊ะ
"นิวทำข้อสอบช้าอ่ะ เราออกมานั่งรอตั้งนานแล้วนะ"
เทค รีบโยนความผิด (แต่ก็จริงแหล่ะ) มาให้ผมเต็มๆเลย
"คิดถึงพี่เหรอน้องต๋อม คิดถึงก็พูดดีๆสิจ๊ะอย่าเม้งใส่"
ผมแซวต๋อมกลับไป และวางกระเป๋าลงไปยังที่นั่งซึ่งเพื่อนๆมาจองโต๊ะไว้ให้ก่อนแล้ว
"เปล่าโว้ย เราเป่ายิ้งฉุบแพ้พวกมันก็เลยต้องนั่งเฝ้าของ แล้วรอพวกแกมาเปลี่ยนเวร ก็ไม่มากันซักที”
ต๋อมพูดจบก็คว้ากระเป๋าตังเดินไปทันที อืม..คงหิวมาก
"นิวไปซื้อข้าวก่อนสิ เดี๋ยวเราเฝ้าของให้เอง"
เทค พูดแล้วกำลังจะนั่งลง ทำให้ผมรู้ตัวว่า ผมยังจับมือเทคค้างไว้ตั้งแต่ที่ไปลากมันมาเมื่อกี้นี้
"ไม่เป็นไร แกไม่ได้กินข้าวเช้านี่นา ไปซื้อก่อนเหอะเราเฝ้าของให้ก็ได้"
ผมรีบตอบอย่างเร็วพอๆกับที่รีบปล่อยมือของผมออกจากมือเทค
"งั้นเราซื้อมาให้นิวเลยละกันนะ แกงสับปะรดไข่เจียวใช่ป่ะ เราจำได้"
อ๊ะ! ไอ้นี่....เรื่องไร้สาระล่ะจำแม่น เรื่องข้อสอบล่ะโง่นักไอ้ทึ่มเอ๊ย...
"นี่แกไม่คิดว่าเราจะครีเอทของกินอย่างอื่นมั่งเลยเหรอเทค"
ผมแก้เก้อไปอย่างนั้นทั้งที่ก็ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะกินอะไรนอกเหนือจากที่เทคพูดมา
ยังไม่ทันที่ เทค จะพูดโต้ตอบอะไรผม เพื่อนๆที่ไปซื้อข้าวกันตั้งแต่ผมยังมาไม่ถึงโรงอาหาร ก็ทะยอยเดินเข้ามาพอดี
พวกเราทักทายกันตามประสานิดนึง แล้วเทคก็ลุกไปซื้อข้าวสำหรับตัวเค้าและอีกจานสำหรับผม
ผมกำลังนั่งนึกๆดูว่า เทค ชอบอะไรบ้างนะ เอ...ผมจำไม่ได้เลยแฮะ คงเพราะผมไม่เคยใส่ใจเทคเท่าที่ควรล่ะมั้ง
ตอนที่ 7 วันประกาศผลสอบ
ที่จริงแล้วในวันประกาศผลสอบ นักศึกษาทุกคนควรไปดูผลสอบเทอมที่ผ่านมาด้วยตนเอง วิธีการของเด็กรามก็ง่าย
มากครับนั่นคือ เดินไปที่บอร์ดซึ่งทางคณะจัดไว้ก็จะอยู่ใกล้ๆกับอาคารของคณะเรานั่นล่ะ แล้วพวกเราก็ไปเดินดูผลสอบกันเองตามสะดวก บรรยากาศการดูผลสอบก็คล้ายๆตอนไปดูผลเอนทรานซ์ที่ ม.เกษตร ยังไงยังงั้นเลยล่ะ
อ้อ! แต่นอกเหนือจากวิธีการไปดูผลสอบด้วยตัวเองแบบที่ผมบอกไปแล้วนั้น ก็ยังมีอีกหลายวิธีครับ เช่น ฟังผลสอบทางโทรศัพท์หมายเลขอัตโนมัติของมหาวิทยาลัย หรือจะเช็คผลสอบทาง อินเตอร์เน็ต ก็เข้าไปที่เวปไซต์รามคำแหงเห็นผมบรรยายวิธีการเสียยืดยาวแบบนี้ คงนึกว่าผมไปดูผลสอบเทอมแรกของปี1มาด้วยตัวเองเลยใช่ไหมครับ 555 เปล่าครับ…แล้วก็ไม่ได้เช็คผลสอบผ่านทางระบบอัตโนมัติใดๆเลยด้วย แต่ผมใช้อีกระบบที่เห็นผลรวดเร็วเหมือนกัน
นั่นคือ ระบบฝากเพื่อนไปดูให้ครับ แต่ไม่ใช่ว่าผมขี้เกียจหรอกนะครับ เป็นเพราะว่าในวันที่ผลสอบออก ผมป่วยครับก็เลยฝากให้
เทค เป็นคนไปดูผลสอบให้ซึ่งก็จะมีเพื่อนๆคนอื่นที่นัดกันไว้ว่าจะไปดูผลสอบพร้อมกันก็ไปกันทั้งกลุ่มผมบอก เทค ว่าหลังจากดูผลสอบให้แล้วรบกวนโทร.มาบอกด้วยจะได้เตรียมตัวและเตียมเงินไว้ลงทะเบียนซ่อม อิอิ
แต่ความมีน้ำใจของ เทค ที่ให้กับผมไม่เคยน้อยลงเลย แทนที่เค้าจะโทร.มาบอกผลสอบผมอย่างที่ผมบอกเอาไว้นั้น เค้ากลับมาเยี่ยมไข้ผมถึงอพาร์ทเม้นท์ ซึ่งทำให้ผมรู้สึกดีมากในความเป็นห่วงที่เพื่อนคนหนึ่งมีให้ด้วยความจริงใจ
เมื่อ เทค มาถึงอพาร์ทเม้นท์ที่ผมพักอยู่ พนักงานต้อนรับก็โทร.ขึ้นมาที่ห้องผมเพื่อสอบถามว่าอนุญาติให้เข้ามามั้ย ผมก็ตอบไปว่าให้ เทค ขึ้นมาพบที่ห้องได้ พนักงานต้อนรับจึงจะปล่อยให้คนนอก(ผู้มาติดต่อ)เดินเข้ามาภายในตึก
“เราซื้อข้าวต้มปลามาฝากกะลังป่วยแบบนี้อย่ากินข้าวผัดกะเพราเลยนะนิว”
เทค พูดแล้วเดินไปแกะถุงข้าวต้มปลาเทใส่ชามยกมาให้ผมอย่างคล่องแคล่วเนื่องจากเค้าเคยมาที่ห้องผมบ้างแล้ว
“ขอบใจนะ แต่เราอยากกินกะเพราไก่ไข่เจียวนี่นา ไม่ใช่ข้าวต้มปลาซะหน่อย”ผมก็ยังคงบ่นนิดหน่อย ตามประสาคนป่วยที่ถูกขัดใจ
“ตอนแรกที่นิวสั่งให้เราซื้อ เราก็กะจะซื้อแหล่ะแต่คิดว่ากินอาหารจืดๆร้อนๆดีกว่านะตอนป่วยเนี่ย”เทค ยังคงยืนยันว่าความคิด ความหวังดีของเค้าถูกต้องอยุ่นั่นเอง แล้วก็ลุกไปเทน้ำมาให้ผมดื่ม
“ก็ได้ครับคุณพ่อ” ผมประชดเข้าให้แต่ท่าทาง เทค กลับซึมๆลงไปจนผมต้องถามว่าเป็นอะไรรึเปล่า
“เราสอบตกน่ะนิว แล้วถ้าพ่อเรารู้นะ ก็ต้องด่าเราอีกแหล่ะ หาว่าทำอะไรไม่ได้เรื่องซักอย่าง”
เทค หันมามองผมแววตายังเศร้าๆ แต่ก็ยังมีรอยยิ้มนิดๆให้รุ้ว่าเค้าไม่ได้เป็นอะไรมาก
“เฮ้ย….ตกได้ก็ซ่อมได้นี่หว่า อย่าคิดมาก เออแล้วของเราอ่ะ ตกกี่ตัวจะได้ไปซ่อมเป็นเพื่อนแกไง”
ผมรีบทำหน้าสดชื่น พูดทีเล่นทีจริงเพื่อให้บรรยากาศไม่ซึมเศร้าเกินไปนัก เพราะผมรู้สึกว่าทุกครั้งที่ เทค พูดถึงคนในครอบครัวไม่ว่าจะเป็น ตัวเทคเอง คุณพ่อ หรือ คุณแม่ของเทค เค้ามักจะมีอาการซึมๆ เหนื่อยหน่ายชอบกลอยู่
“ผลสอบของนิวน่ะเหรอ ไม่ตกเลยซักตัว ทำได้ไงเนี่ยทำไมไม่ตกเป็นเพื่อนกันมั่ง”
เทค หันมาบอกผลสอบผม ทำให้ผมดีใจมากอย่างน้อยการเริ่มต้นปี1ก็ไม่แย่เกินไปนัก แต่จะให้แสดงอาการดีใจมากมายก็คงจะดูไม่ดี ก็เลยถามเทค กลับไปว่า “แล้วที่เทคว่าสอบตกน่ะ กี่ตัวเราจะได้ติวให้เทคไง”
“3 วิชา ว่าแต่นิวยังอยากติวให้เราเหรอ ขนาดสอบครั้งแรกนิวยังบ่นเลยว่าเหนื่อยที่ต้องมาติวให้เรา”
เทค ถามผมในวูบแรกผมว่าผมเห็นความดีใจในแววตาของเทค แต่ต่อมาเค้ากลับมีสีหน้าไม่แน่ใจเท่าไหร่นัก
“ไม่มีปัญหาหรอก แค่ติวไม่กี่วิชาไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรนักหนาแต่รอให้หายป่วยก่อนนะ”
ผมพูดปลอบใจแต่ก็ให้สัญญาจากความตั้งใจที่จะติวให้เทคสอบผ่านให้ได้ในการลงซ่อมที่จะมาถึง
“ดีจัง นิวใจดีจังเลยอ่ะ งั้น….ข้าน้อยฝากตัวเป็นศิษย์ท่านอาจารย์โปรดรับข้าเป็นศิษย์ด้วย”
ผมแทบสำลักข้าวต้ม เมื่อเห็น เทค ลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นห้องแล้วแสดงอาการยังกับหนังจีนกำลังภายในอย่างนั้น
“ลุกขึ้นเถอะ เราสัญญาจะรับเจ้าเป็นศิษย์ 555”

minn

ขอบคุนครับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับที่นำมาให้อ่าน

abcdefghij

อย่าคิด ว่าเราเป็น ไปไม่ได้

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

Maewnam

น่าสนุกดีแฮะ !

pkclub2146

ขอบคุนนะคับ ^_______^

Klong

ขอบคุนครับ

1712

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะคร๊าฟ

dung

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

GBOMK

{:sm-47:} ขอบคุนคับผม

sensedevil

ขอบคุณมากนะครับ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ      

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ      

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ      

LhoRoGramp

ขอบคุณครับ