กว่าจะมาถึงวันนี้

mooait

เหตุการณ์เกือบทั้งหมดเกิดขึ้นที่จังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ บทสนทนาส่วนใหญ่จึงควรจะเป็นคำเมือง แต่เพื่อความเข้าใจของผู้อ่านส่วนใหญ่ ผมขอใช้ภาษาไทยภาคกลางสำหรับเรืองของผมนี้นะครับ เพื่อนๆจินตนาการเอาเองตามสะดวกครับผม
** ย้อนไปปี 2536 กับผมนะครับ Go ahead!!!!**


--- 1 ---
“อะไรกันวะเนี่ย” ผมอุทาน เมื่อเห็นเพื่อนร่วมชั้นสุดสวย5คนเดินเข้ามาในห้องเรียน จะไม่ให้อุทานได้ไงครับ ในเมื่อนี่มันโรงเรียนชายล้วนว้อยยยย.......ทุกคนเดินไปนั่งด้านซ้านสุดของห้อง ส่วนผมน่ะเหรอ หน้าสุด ตรงกลางเลย

“วันนี้เรามีเพื่อนใหม่ ที่เพิ่งย้ายมาจากกรุงเทพฯ” สีหน้าทุกคนเรียบเฉย ยกเว้นแม่นาง 5 คนนั่น

“อ่ะ เธอออกมาแนะนำตัว” คุณครูชี้มาที่ผม ผมเดินตัวสั่นออกไปหน้าห้อง กรูจะเริ่มไงดีวะเนี่ย

“อ่า.....สวัสดีครับ เพื่อนๆทุกคน ผม ................ เรียกผมว่าหนึ่งครับ เพิ่งย้ายมาจากกรุงเทพฯ” ผมก้มหน้าแนะนำตัวหน้าชั้น ไม่กล้าสบตาใครทั้งนั้น โธ่ ก็กว่าจะหลุดประโยคนั้นออกไปได้ก็แทบตายแล้ว ได้ยินแต่สียงปรบมือเปาะแปะจากเพื่อนๆในห้อง

“เพื่อเพิ่งมาอยู่ให่ ทุกคนมีอะไรก็แนะนำด้วย” คุณครูทิ้งท้ายแล้วก็สอนหนังสือต่อ

ม.3/10 คือห้องที่ผมต้องมาเข้าเรียน ซึ่งเป็นห้องสุดท้าย บ๊วยสุดเลยก็ว่าได้ แต่เป็นเพราะผมย้ายมาเรียนที่กลางเทอมก็เลยมีที่ว่างแค่ห้องนี้เท่านั้น นี่ถ้าพี่ชายผมไม่ได้เป็นศิษย์เก่าที่นี่ แล้วสนิทกับอาจารย์ไม่รู้ผมจะได้เรียนที่นี่หรือเปล่า

พ่อผมอายุมากแล้ว เกษียณแล้ว และเป็นอัมพาต พ่อ แม่ ผม และน้องจึงต้องพึ่งพาพี่ชายที่เรียนจบ และทำงานแล้ว พวกเราย้ายมาอยู่ที่นี่ซึ่งเป็นบ้านเกิดของแม่ และเพื่อต้องการได้โควต้า มช. ตามที่พี่ชายผมแนะนำ (ต้องเป็นนักเรียนในพื้นที่ภาคเหนือตอนบนอย่างน้อย 3 ปี) สุดท้ายผมก็กลายมาเป็นหนุ่มเหนือเต็มตัว

.................................................................................

“กริ๊งงงงงงงงงงงงงง” เสียงออดพักเที่ยงดังแบบนี้หรือเปล่าจำไม่ได้ เพื่อนๆแยกย้ายกันไปกินข้าว แมร่งง ไม่มีใครชวนกรูเล้ยยยย....มี หนึ่งในแม่ 5 สาวนั่นมองมาเหมือนจะชวน แต่ก็ไม่ชวน เดินจากไปเฉยๆ แต่แอบมียิ้มให้เล็กๆ

ผมเดินตามกลุ่มเพื่อนไปช้าๆ ไม่ใช่ดิ พวกมันเดินเร็วต่างหาก แล้วนี่กรูจะกินข้าวกับใครวะเนี่ย เออ! แล้งโรงอาหารอยู่ไหนวะ เฮ้อ กรู หนอ กรู
“เฮ้ย นาย .... ป่ะกินข้าว” ผมหยุดกึกดีใจเหมือนมีคนบวชให้ เย้ๆๆๆๆ ผมหันปตามเสียงเล็กๆนั่น
“ป่ะ กินข้าว กินกับพวกเราก็ได้” เด็กหนุ่มห้องเดียวกันกับผม รูปร่างเล็กสูงไล่เลี่ยกับผม ผิวขาว ผมสีอ่อนเหมือนหนุ่มเหนือทั่วไป แหมมมมม ช่างไม่มีจุดเด่นในตัวเอาซะเลย.

“โอเค กำลังงงอยู่เลย ไม่รู้จะไปทางไหน” แล้วผมก็เดินตามนายคนนั้นไปพร้อมกับเพื่อนในกลุ่มอีก2คน

อาหารกลางวันมื้อแรกที่นี่ของผมคือก๋วยเตี๋ยว แต่ไม่ค่อยได้กินหรอก มัวแต่ตื่นเต้นมากกว่า ในโรงอาหารทุกคนคุยกันเสียงดังรวมทั้งเพื่อนๆในกลุ่มที่ผมนั่งอยู่ ไม่มีใครสนใจผมเท่าไหร่ (แม่งจะเก๊กไปหนกันวะ) ชื่อมันซักคนผมยังไม่รู้เลย มีมารยาทกันหน่อยดิเพ่...

“เราชื่อ ... ออย ...” นายตัวเล็กนั่นหันมาบอกผม (แน่ะ เหมือนมันรู้ว่าผมด่ามันอยู่)

“แล้วนี่ เจ๋ง กะ โต” อีก2นายนั่นใส่แว่นทั้งคู่ ทั้งหมดดูเหมือนเด็กเรียนก็ดีเลย เพราะผมว่าห้องนี้มันแปลกๆอยู่ ดูไม่ค่อยมีใครสนใจเรียนเท่าไหร่ จริงๆแล้วผมไม่น่ามาเรียนห้องนี้หรอก ดูจากวิชาเรียนแล้ว ไม่เน้นวิทย์เลย เรียนอะไรก็ไม่รู้ มารู้ทีหลังว่าเรียนวิทย์น้อยกว่าห้องต้นๆตั้งหลายหน่วย แต่ห้องมันเต็มนี่หว่า

“เราชื่อ...หนึ่ง....มาจาก.............”

“เออ....รู้แล้ว” ไอ้นาย โตโพล่งออกมา

“บ้านนายอยู่ที่ไหนอ่ะ ทำไมถึงมาเรียนที่นี่” ออยถามผม ไอ้เจ๋งกับไอ้โตลุกเดินเอาจานไปเก็บ

“เราจะมาเอาโควต้า มช. อ่ะ” ผมบอกออยไปแค่นั้น

“อืม...มองการณ์ไกล” ออยทำท่าเหมือนผู้ใหญ่ชมเด็ก

“เตะบอลป่าว หลังตึกเราและ แดดไม้ร้อน” ออยชวนผม ชวนกรูทำไมวะ กรูเตะบอลไม่เป็นเว้ยยยยยยยยยย.

“เหอะ...เดี๋ยวขดเดินดูโรงเรียนหน่อย วันแรก” 555 วันนี้รอดไปเว้ย

“งั้นเดี๋ยวเราพาไป....เอ้ยเจ๋ง วันนี้เราไม่ไปเตะนะเว้ย” ออยตะโกนบอกเพื่อนเจ๋งแล้วพาเราไปโรงอาหารอีกแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆกัน

“นี่ก็โรงอาหารอีกที่ กินที่นี่ก็ได้ แต่ออยว่าโรงนู้นอร่อยกว่า”

“อืม...ที่นี่ก็เก่าด้วยแหละ” ผมเสริม

“นายก็มากินข้าวกับพวกเราก็ได้ เราเงียบๆ ไม่มีไรหรอก รู้แล้วใช่มะว่าพวกเราห้องบ๊วยสุด ต้องระวังตัวหน่อย”

“ ........................”

“ ก็เพื่อนๆห้องเราค่อนข้างจะเกเรไปหน่อย ถนอมเนื้อ ถนอมตัวไว้ดีกว่า” ออยพูดเหมือนเตือนผม ดูน่ากลัวเชียว ฮือๆๆๆๆ อยู่ห้องคิงมาตลอด แล้วกรูจะไหวมั้ยเนื่ย

“ถึงว่าดิ ท่าทางแต่ละคนไม่เป็นมิตรกะเราเลยอ่ะ” นอกจากสาวน้อย 5 คนนั่น เอ๊ ยังไงเนี่ย กรู

.................................................................................


เลิกเรียนแล้ว ต้องกลับบ้านล่ะทีนี้ ไม่ยากๆ รถสองแถวรวดเดียวถึงบ้านผม (อันนี้แม่น ลองนั่งมาแล้ว)
“เฮ้อเหนื่อย....บ้านอยู่ไหนอ่ะ กลับถูกป่าว” ออยวิ่งตามมาเกาะบ่าผม

“สบายมาก สองแถวต่อเดียวยาวเลย” ผมตอบไป เออ..ตอนไอ้ออยหอบเหนื่อยเนี่ยน่ารักเหมือนกันว่ะ

“แล้วออยล่ะ บ้านอยู่ไหน”

“ออยอยู่หอข้างโรงเรียนเนี่ยแหละ บ้านเราอยู่อำเภอ......กลับเสาร์-อาทิตย์”

“งั้นเรากลับก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้”ผมโบกมือเป็นการลา แล้วเดินมาขึ้นรถหน้าโรงเรียน ออยวิ่งไปสมทบกับ เจ๋ง และโต ที่โบกมือให้ผมเหมือนกัน

.................................................................................

เจ็ดโมงเช้าหน่อยๆ ผมก็มายืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนแล้ว “มาเร็วไปป่าววะเนี่ย” ที่สำคัญกรูจะไปอยู่ที่ไหนดีวะ

Homeroom (ใช่เนอะเค้าเรียกว่า Homeroomเนี่ยแหละเนอะ)ของผมอยู่ตึกแรกชั้นล่างสุด ไม่รู้เกี่ยวกับบ๊วยสุดด้วยหรือเปล่า ผมว่า ผมไปนั่งรอเข้าแถวที่นั่นดีกว่า.

“อ้าวหนึ่ง...มาเช้าเหมือนกันนี่” ออยทักผมทันทีที่ผมก้าวเข้าห้อง เออดิ กรูว่ากรูมาเช้าแล้วนะเนี่ย

“555 แต่ออยมาเช้ากว่าเราอีก”

“อืม ตื่นเช้าทุกวันแหละ เลยออกมาเร็ว ไม่รู้จะอยู่ที่ห้องทำไม.....แล้วกินไรมายัง?”

“ไอ้เจ๋งกินข้าวอยู่ที่โรงอาหารเก่า ไปกินกะมันก็ได้” เหอะ ไม่อ่ะ คุยกะมันยังไม่ถึง 3 คำเลย ไอ้ขี้เก๊กเอ๊ยยยยย

“ไม่อ่ะ...เรากินนมมาแล้ว” แต่ตอนนี้ปวดท้องขรี้อ่ะครับ

“.......................”

เราสองคนนั่งเงียบกันพักใหญ่ นักเรียนคนอื่นๆเริ่มมากันแล้ว เด็ก ม.1 บางคนยังร้องให้อยู่เลยเฮ้อ...เด็ก หนอเด็ก
นั่งคิดะไรเพลินๆก็......

“เฮ้ย ไอ้ออย เอาการบ้านมาลอกหน่อยดิ” ไม่ต้องรอคำอนุญาต ไอ้เอ้ (มารู้ทีหลังว่ามันชื่อเอ้) ก็มาค้นกระเป๋าเอาไปเลยคุณออยไม่ห้ามซักคำ

“เนี่ยแหละ....ที่ออยบอก....มันเป็นกันซะอย่างเนี้ยยยยยยยยยย” ออยลากเสียงยาว

การบ้านเลขไม่กี่ข้อ ผมน่ะทำเสร็จตั้งแต่ในห้องเมื่อวานแล้ว ตอนนี้ครูกำลังตรวจอยู่ ไอ้เอ้กับพวกถูกครูเรียกไปด่า ก็จะอะไรอีกล่ะคร้าบบ ของมันผิดทุกข้อ แถมยังผิดเหมือนกับออยอีก ครูก็คงรู้ว่าใครลอกใคร

“เชี่ย ออย ทำไมมึงโง่จังวะ ผิดหมดเลย กรูเลยซวยไปด้วยเลย สาด” ไอ้เอ้ด่าออยหลังหมดคาบ แล้วมรึงก็เสือกมาลอกคนโง่เนี่ยนะ สาด ผมคิดในใจ แหะๆๆๆ

“ไหนเด็กใหม่ เอาของมรึงมาดูดิ๊” แล้วมันก็มาหยิบสมุดผมไปดู

“เออ นี่ดิ ถูกหมดทุกข้อ พรุ่งนี้เจอกัน มาแต่เช้านะเว้ย” อ้าวซวยแล้วล่ะกรู แต่ช่างมันเหอะ อยากลอกก็ลอกไป ผมกับออยหันมามองหน้ากัน แล้วหัวเราะ
--- 2 ---
ผมเรียนที่นี่เรื่อยมา แรกๆก็รู้สึกอึดอัดที่เข้ากับเพื่อนๆคนอื่นไม่ค่อยได้ โดนลอกการบ้านประจำ แถมตอนสอบยังต้องรับทำให้พวกมันลอกอีก และที่สุดๆก็คือ ผมว่าผมเรียนอะไรที่มันวิชาการน้อยไปนิดนึง จากที่ผมคุยกับเพื่อนห้องต้นๆ
ออยก็เป็นเพื่นที่ผมสนิทที่สุดในห้อง ผมเป็นคนที่ค่อนข้างแย่มากๆในเรื่องมนุษยสัมพันธ์ กระทั่งเจ๋งกับโตที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันก็ยังดูเกร็งๆกันอยู่
หลังจากเทอมนึงผ่านไป ช่วงปิดเทอมเป็นช่วงที่ผมเบื่อที่สุด ก็ไม่มีเพื่อนเลยซักคน มีก็แต่น้องสาวที่เรียนชั้นเดียวกันแต่คนละโรงเรียน ส่วนออยก็กลับไปอยู่ที่บ้านต่างอำเภอ เหงาโค-ตรๆๆ
ปิดเทอมผ่านไปได้3วันได้มั้ง ผมก็ต้องแปลกใจที่ออยขับ มอไซค์มาหาผมที่บ้าน(ลืมบอกไป มันเคยมาส่งผมที่บ้าน มันมีมอไซค์คันนึง)
“หนึ่งไปซื้อของกับเราหน่อยดิ”มันชวนพอดีกับแม่ผมเดินออกมา
“หวัดดีครับแม่ มาชวนหนึ่งไปข้างนอกน่ะครับ” แม่รับไหว้แล้วยิ้มให้ออย “ตามสบายจ้ะ” แล้วแม่ก็เดินไปเม้าท์กับป้าข้างบ้าน
“ไปไหนอ่ะ”ผมถามมัน
“ก็ที่ .......... แหละ เอามอไซค์ไป” ที่มันว่าคือห้าวใหญ่โตแห่งนึงในจังหวัดใกล้เคียง 30 นาทีจากบ้านผม
“ไปดิ เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ”
ผมซ้อนมอไซค์มันไป มันขับช้าๆเพราะผมบอกว่าผมกลัว อืมมม ตัวมันหอมดีว่ะ ผิวจะเนียนไปไหนเนี่ย อึ๋ยๆๆๆๆๆ พอก่อนเดี๋ยวของขึ้น
“อยู่บ้านทำอะไร” มันหันมาถามผม เฮ้ย หันกลับไปดิวะ กรูกลัว
“ไม่มไรทำ เบื่อชิบ ดีนะที่ออยมา”
“เหงาก็ไม่บอก”
“……………………….”
“เหงาจะได้มาหาบ่อยๆไง
“………………………” ผมยังคงอึ้ง
ผมนั่งรถไปกะมัน นั่งเงียบไปนาน งงว่าที่มันพูดหมายความว่ายังไง
“เป็นไรอ่ะหนึ่ง” มันหันมาถามผมอีกแล้ว ผมผลักหัวมันให้หันไปมองข้างหน้า มันหัวเราะแล้วถามผมว่า
“เป็นไรของเอ็ง เงียบไมอ่ะ”
“อ๋อ ป่าว ไม่อยากกวนอยขี่มอไซค์อ่ะ”
“หนึ่งขี่มอไซค์เป็นป่าว” มันหันมาถามอีกแล้ว ไอ้นี่ ผมเขกหัวมันไปมีนึง
“ไม่เป็นอ่ะ ยังไม่เคยลอง” อย่าว่าแต่ขี่มอไซค์เล้ยยยย อยู่กรุงเทพฯแท้ๆยังนั่งรถเมล์ไม่ค่อยเป็นเลย ไม่ใช่ลูกคุณหนูอะไรหรอก ไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวไหน ต่างหาก
“แล้วอยากลองป่ะล่ะ” ผมตกใจร้องเฮ้ย “เราหมายถึงมอไซค์อ่ะ” มันยิ้มทะเล้น
“แล้วว่างๆพี่จะหัดให้ ไอ้น้อง”
“คร้าบบบบบบบบ พี่ออย” ผมลากเสียงล้อเรียนมัน


มาถึงห้าง……….แล้ว ไกลเหมือนกันนะเนี่ย ผมบอกมันว่าทีหลังเรามารถสองแถวดีกว่า แต่มันส่ายหน้าบอก ไม่เท่ อืม เท่ตายห่ะ ร้อนจะตายชัก

ออยพาผมเดินดิ่งไปที่ร้าน***เครื่องดนตรี มันถามหาสายกีตาร์ ผมปล่อยให้มันซื้อของไป ส่วนผมเลี่ยงออกมาดูของข้างนอก สักพักมันก็เดินตามออกมา
“แค่สายกีตาร์ทำไมต้องมาซื้อไกลถึงที่นี่ด้วยล่ะออย”บ้านเราก็มี***นี่หว่า
“ก็เรารู้ว่าหนึงเหงาเลยพามาเที่ยว ยังไม่เคยมาไม่ใช่เหรอ”
“เคยมาแล้ว”….
“กับใคร” มันแทรกถามขึ้นมาทันที
“ที่บ้าน……” ผมตอบ มันหัวเราะแล้ววิ่งหนีผมไป
เราสองคนเดินเล่นดูนั่นดูนี่จนผ่านโรงหนัง
“อยากดูหนังเนอะ ดูกันมะหนึ่ง” ออยถามผม แต่ตายังจ้องอยู่ที่โปรแกรมหนัง
“อยากอยู่หรอก แต่เย็นมากแล้วเดี๋ยวแม่ว่า”
“………………………” มันเงียบ
“แล้วอีกอย่าง ออยต้องขี่มอไซค์กลับบ้านคนเดียวด้วยแหละ” ออยยิ้มแล้วกอดคอผม “เป็นห่วงเราอ่ะดิ…..ก็ด่ะ งั้นกินข้าวกัน”
“…………………….” ทำไมมันชอบหาเรื่องเสียตังค์นักวะ
“เหอะน่า ออยเลี้ยงเอง” แน่ะ มันต้องได้ยินผมคิดแน่ๆ

กลับมาถึงบ้านแล้ว ผมชวนมันเข้ามาในบ้านก่อน แต่มันบอกว่ารีบกลับดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่ได้ออกอีก
“วันนี้กินข้าวโคตรอร่อยอ่ะ” มันบอกยิ้มๆ
“ได้กินทุกวันก็ดีอ่ะดิเนอะ” มันมองหน้าผม เอ….ทำไมผมเขินยังไงก็ม่ายรู้ บ้าไปแล้วหนึ่ง เค้าไม่ได้มาจีบแกซะหน่อย
“แล้วเจอกัน -ขอบใจที่เลี้ยงข้าวนะ”

วันนี้ผมมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็กลับมานั่งคิดว่า มันต้องการบอกอะไรกับเรากันแน่ สุดท้ายก็สรุปกับตัวเองได้ว่า มันชอบผม เอ้ยไม่ใช่ ผมคิดไปเอง ก็แค่ไปกินข้าวกันมันก็ไม่แปลกนี่หว่า ดีเหมือนกันเพราะผมก็ไม่นิยมเอาเพื่อนมาทำแฟนอยู่แล้ว(ถ้าไม่จำเป็น)แล้วอีกอย่าง บอกแล้วว่ามันไม่มีจุดเด่นอะไรเลย ไม่ใช่ทางผม 55555ฮือๆๆๆๆ อะไรวะเนี่ยกรู
--- 3 ---
“หนึ่งเพื่อนมาหา” แม่มาปลุกผมตั้งแต่เช้า ใครกันวะสาด มาแต่เช้าเลย เอ๊ะก็มีออยคนเดียวนี่หว่าที่รู้จักบ้านผม อิอิ ก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไร ก็แค่ลุกจากที่นอนทันที ฟิวส์สสสสสสสส
“ไร ออย มาแต่เช้า”
“ขอเข้าไปในบ้านหน่อยดิ เรามาซื้อของกับแม่ ตอนนี้แกอยู่ที่ตลาด เราเลยขอมารอที่บ้านหนึ่ง”
ผมเปิดประตูให้ออยเข้ามา แต่ยัง งงๆอยู่
“พอดี วันนี้วันเกิดพ่อเราน่ะ ก็เลยจะทำอะไรกินกันนิดหน่อย เนี่ยก็จะมาชวนหนึ่งไปกินด้วยกัน” มันรีบอธิบาย
“ไปตอนนี้เนี่ยอ่ะนะ เรายังไม่ได้อาบน้ำเลย” แหมดูเหมือนไม่ค่อยอยากไปเลยนะไอ้หนึ่ง
“ป่าวเว้ย เดี๋ยวเย็นๆเรากลับมารับ กินข้าวเย็ยเฉยๆ จะรีบไปทำไมแต่เช้าวะ” แป่วๆๆๆๆ
“ไปรอที่ห้องเราก่อนมะ เดี๋ยวเราอาบน้ำก่อน กินไรมายัง”
“หึ ไปอาบน้ำเหอะ”
ผมอาบน้ำออกมาก็เห็นออยนั่งดู friendshipของผมอยู่
อึ๋ยๆๆ ไม่อยากให้มันอ่านเลยอ่ะ
“เพื่อนที่โรงเรียนเก่าเหรอหนึ่ง” ออยหันมาถามผม แล้วกลับไปอ่านต่อ
“ช่ายยยยย อย่าอ่านเลย มีแต่คนเขียนเลี่ยนๆ” อยากอ่านก็อ่านไปเหอะ ไม่มีความลับอะไรอยู่แล้ว แต่ว่ามัน……
“ทำไมล่ะ กลัวเห็นที่แฟนหนึ่งเขียนอ่ะดิ ไม่เป็นไรหรอก เราเข้าใจ”
ดีครับดี เข้าใจก็ดีแล้วครับ ว่าแต่ มันเข้าใจเรื่องอะไรของมันวะ
“เอางี้ คนไหนแฟนหนึ่ง ชี้ดิ๊”
555 ไอ้บ้าออย แล้วกรูจะชี้ใครล่ะ เดี๋ยวชี้จริงๆแล้วจะอึ้งแดกนะคร้าบบบบบบ
“ไม่มีหรอกครับพี่อย เพื่อนกันทั้งนั้น” ผมตัดบท แล้วเลี่ยงไปแต่งตัว
“แล้วติดต่อเพื่อนๆบ่อยป่ะ ที่โรงเรียนเก่าอ่ะ”
“ไท่อ่ะ ไม่ชอบเขียนจดหมาย โทรศัพท์ก็แพง นานๆจะเขียนหาซักที”
“นิสัยไม่ดีเนอะ งี้แหละ เราถึงมีเพื่อนน้อย” ผมเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด มันสะท้อนใจยังไงไม่รู้ ครอบครัวผมย้ายบ้านบ่อย เนื่องจากพ่อผมเป็นทหาร ต้องไปประจำที่นั่น ที่นี่ ทำให้เพื่อนในวัยเด็กของผม แทบไม่มีเลย ครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมก็ได้แต่หวังว่าที่นี่จะเป็นที่สุดท้ายแล้ว

“เราก็เห็นมีแต่คนรักหนึ่งนี่นา เขียนดีๆทั้งนั้นเลย โดยเฉพาะคนชื่อนนท์เนี่ย ติดจะหวานๆไปหน่อยนะ” (อ๋อ อีนนท์ เพื่อนสาวผมเอง 555 ) ประโยคธรรมดา แต่น้ำเสียงฟังแปลกแฮะ หรือว่าเราคิดไปเอง
“ไม่หรอก เค้าก็เขียนไปตามมารยาทแหละ”


ตกเย็นมันก็มารับผมจริงๆผมยังไม่ทันได้แต่งตัว มันก็เลยต้องนั่งรออีกแล้ว
วันนี้มันขอเบอร์โทรที่บ้านผมด้วย บอกว่าทีหลังจะได้โทรมาบอกก่อน
“ไท่โทรศัพท์หรอกบ้านเราน่ะ มีแต่บ้านข้างๆ แม่บอกว่าให้ได้เฉพาะธุระสำคัญจริงๆ” ผมบอกไปตามความจริง เพราะเกรงใจป้าข้างบ้านที่ต้องวิ่งมาตาม บางทีก็ทำเอาเราตกอกตกใจ
“อืม งั้นก็ชัดเลย ว่าออยมันไม่สำคัญ แงๆๆๆๆ” มันทำเป็นร้องแบเด็กๆ ดูแล้วน่ารักจัง
“……………………” ผมยิ้มแหย
“สรุปว่าไม่ให้”
ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ดูหน้ามันเศร้าลงไปชัดเลย เฮ้อ ฉงฉานมันจัง

ผมซ้อนมอไซค์ไปบ้านออย นี่เป็นครั้งแรกที่ผมออกนอกอำเภอเมือง (ไม่นับเมื่อวานนะ) อนแรกผมคิดว่าบ้านันจะไกล ที่ไหนได้ใกล้นิดเดียวเอง
ออยพาผมลัดเลาะตามซอยเล็กๆมีบ้านคนสลับกับทุ่งนาตามแบบชุมชนภาคเหนอ จนมาถึงบ้านมัน
บ้านไม้สองชั้น ไม่เล็กไม่ใหญ่ ปลูกอยู่กลางสวนลำใย และมะม่วง ดูรกจัง แต่อากาศเย็นดีจริงๆ
เราจอดมอไซค์ แล้วเดินขึ้นไปบนบ้าน พ่อ แม่ กับยายของออย กำลังจัดอาหาร และเครื่องดื่ม ผมสวัสดีทั้งสามคนแล้วนั่งลงข้างๆออย
“หนึ่งใช่มั้ยจ๊ะ เห็นว่าเพิ่งย้ายมาไม่นาน ทีนี่ไปไงบ้างลูก” แม่ออยถามผม แล้วยกถาดผลไม้มาให้
“อ่ะ กินกันก่อน รองท้อง”
“ก็ดีครับ อากาศดีมาก แต่ยังไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวไหน อยู่บ้านมากกว่า” ผมตอบคำถามให้ดูน่าสงสารนิดนึง
“ไอ้ออยไงลูก มันเที่ยวเก่งจะตาย วันๆอยู่บ้านที่ไหน ไปกับมันสิ สนิทกันแล้วนี่” พ่อ ออยเสริม
“ได้เลยพ่อ นี่ก็เพิ่งไปห้าง……มา ปิดเทอมนี้จะเที่ยวให้ฉ่ำเลย พ่อบอกเองน๊า” มันทำท่าทะเล้น
“ตามสบายเหอะ ไอ้วอก”


ค่ำๆ พวกเราก็เริ่มกินข้าวกัน มีที่บ้านออย แล้วก็เพื่อนบ้านอีกห้าหกคน เสียงดังสนุกกันเต็มที่ อย่างว่าแหละ เหล้าเข้าปากอ่ะนะ ส่วนออยกับผม กินอิ่มแล้วก็ขอตัวมานั่งเล่นใต้ถุนบ้าน
“บ้านออยก็ไม่ไกลนี่นา ทำไมต้องไปอยู่หออ่ะ”
หนึ่ง ขี้เกียจอยู่บ้าน สอง ไม่อยากขี่รถเช้าๆ หนาว สาม ไม่อยากขี่รถค่ำๆ หนาว และที่สำคัญขี้เกียจทำงานบ้านว่ะหนึ่ง
มันตอบซะยาวเชียว บ้านออยทำงานเกษตรหลายอย่าง มีคนงานสิบกว่าคน ทำเยอะจนมีงานทำทั้งปี มีรายได้ตลอด ทั้งปลูกทั้ง***หลายอย่าง ขยันกันดีจริงๆ
“แล้วลูกชายคนเดียวไม่ค่อยอยู่บ้าน พ่อแม่ไม่คิดถึงหรือไง”
“ก็กลับบ้าน เสาร์ อาทิตย์แล้วไง” “เออน่า อ่ะนี่ให้ดูอะไร” ออยหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วคลี่ให้ผมดู
“05x-xxxxxx” เฮ้ย นี่มันเบอร์โทรข้างบ้านผมนี่หว่า
“ออยเอามาจากไหนอ่ะ” ผมตกใจมาเลยนะเนี่ย
“เราไปขอเจ้าของบ้านมาเลยแหละ ป้าเค้าไม่เห็นว่าอะไรเลย” มันหัวเราะเยาะผม
“ยังไงก็อย่าโทรดึกๆนะ เกรงใจเค้า” ผมย้ำกับมัน แต่ดีใจหมือนกันที่มันได้เบอร์ไป อิอิ


ดึกพอสมควรแล้ว ผมลาพ่อ แม่ ออยกลับก่อน
“ขี่รถดีๆล่ะออย แล้วมาเที่ยวใหม่นะลูก มานอนค้างที่นี่ก้ได้ เป็นเพื่อนออยมัน”
“ครับแม่ แล้วผมจะขอแม่มาเที่ยวใหม่ครับ ลาล่ะครับ”

ช่วงปิดเทอมนี้ ออยมาหาผม พาผมไปเที่ยวบ่อยเหมือนกัน จนเราสนิทกันมากขึ้น แต่แปลกที่เรายังใช้คำแทนตัวเองว่า ออย กับ หนึ่ง เหมือนเดิม แทนที่จะเป็น กรู มรึงเหมือนที่เราพูดกับเพื่อนคนอื่นๆ เราเรียกกันอย่างนั้นตลอดมา
-- 4 ---
ปิดเทอมใหม่แล้ว ผมแปลกใจจัง วันนี้ออยมารับผมแต่เช้า เอ… เราไม่ได้นัดกันไว้นี่นา เลิกเรียนตอนเย็นยันก็มาส่งผมอีก เป็นอย่างนี้อยู่เป็นเดือน เมื่อก่อนมันแค่มาส่งเวลาเรากลับบ้านดึกๆเท่านั้น จนผมอดถามมันไม่ได้
“นี่ออย มารับส่งเราทุกวัน ลำบากป่าว” ผมถามเกรงๆ เพราะกลัวมันจะหาว่าเรื่องมาก
“ไม่เลย เต็มใจรับใช้ครับ นายท่าน” ทำตัวน่ารักอีกแล่วนะไอ้ออย ผมก็ไม่ขัดมันหรอกนะ ก็อยากมากะมันจะตาย

ทุกเย็นก่อนกลับบ้าน ผมจะนั่งทำการบ้าน ส่วนไอ้ออยเตะบอลจนเริ่มค่ำ เราถึงกลับบ้าน เป็นอย่างนี้อยู่ประจำ จนห้าสาวในห้องเริ่มแซวว่า เราสองคนนี่แปลก ดูจะติดกันเกินไปแล้ว (นี่ถ้าพวกนี้รู้ว่า พวกเรายังแวะกินข้าว แล้วบางทีก็รอไอ้ออยอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอมันก่อนมาส่งผม เราคงโดนเม้าท์กว่านี้ชัวร์)
เคยมีเย็นวันนึง ไอ้ออยถอดเสื้อนักเรียน เปลี่ยนเป็นเสื้อกีฬาเอามาฝากไว้ที่ผมแล้วลงไปเตะบอล ไอ้ผมก็บรรจงพับเสื้อ แล้วใส่ไว้ในกระเป๋านักเรียนของมัน หนึ่งในห้าเจ๊นี่ก็ดันมาเห็นเข้า เอาไปเม้าท์เราซะ จนเข้าหูไอ้เจ๋งกับไอ้โต สองคนนั่นก็มาถามเลยครับ ว่ามันเป็นยังไงกันแน่
“แค่พับเสื้อเก็บให้เนี่ยนะ โคตรไร้สาระเลย” ผมแกล้งทำเป็นหงุดหงิดกลบเกลื่อน แหม ก็ผมไม่แอบดมเสื้อมันก็ดีแค่ไหนแล้ววว เอิ้กๆๆๆๆ

ผมมารู้เอาตอนปลายเทอมว่า จบ ม3 แล้วจะมีการคัดเกรดนักเรียนเพื่อจัดอันดับห้องในสายวิทย์ ส่วนใครอยากเรียนศิลป์ก็จะมีการสำรวจ
ออยมันชอบภาษาป็นทุนอยู่แล้ว ภาษาอังกฤษมันใช้ได้เลยแหละ(แต่ยังสู้ผมไม่ได้ 555) มันเลยตั้งใจเลือก ศิลป์ฝรั่งเศษ
ส่วนผมวิทย์ชัวร์ๆ จริงๆผมก็ชอบภาษาเหมือนอ้ออยแหละ แต่พี่ชายผมมนบังคับให้เรียนวิทย์ ก็พี่ผมมันจบวิดวะมาที่ มช เนี่ยแหละ มันบอกว่า อย่างผมน่ะ ต่ำๆต้องเรียนวิดยาให้ได้ เฮ้อ กดดันกรูชะมัด
แต่เกรด3ปลายอย่างผมไม่น่ามีปัญหาเนอะ

“ทำไมหนึ่งไม่มาเรียนฝรั่งเศษกับออยอ่ะ” มันทำหน้าออ้อนถามผม เมื่อเราคุยกันเรื่องม4 ในวันหนึ่ง
“ก็พี่เราอ่ะดิ จะให้เรียนวิทย์ บอกว่าทางเลือกมากกว่า แล้วออยอ่ะ ทำไมไม่มาเรยนวิทย์กับเราอ่ะ” ผมย้อนถามมันมั่ง
“เราเลือกที่เราชอบ เราไม่ได้เลือกตามใคร โตแล้ว” อ้าวนี่มรึงด่ากรูนี่หว่า
“งั้นถ้าเราเลือกฝรั่งเศษ เราก็ไม่ได้เลือกตามออยใช่ป่ะ” ไอ้ออยเงียบไปเลย ผมไม่ได้ย้อนมันนะ แต่ดูเหมือนมันจะโกรธผมจริงๆว่ะ

หลังจากนั้นหลายวัน มันก็ดูเงียบๆไป ถามคำตอบคำ ผมคิดเอาไว้แล้วว่า ถ้ามันโกรธผมเรื่องนี้ ผมจะไม่ง้อมัน แน่นอน

แต่มันก็ยังไปรับไปส่งผมทุกวันเหมือนเดิม (ตกลงเราสองคนนี่ยังไงกันแน่วะ) เริ่มสับสนตัวเอง แล้วก็ตัวมันด้วย เฮ้อ ผมก็ใจอ่อนจนได้ อย่างนี้ต้องเคลียร์

“ถ้าหนึ่งเปลี่ยนมาเรียนฝรั่งเศษออย จะดีขึ้นป่ะ” ผมตัดสินใจถามมันในวันหนึ่ง
“………………………..” มันยังคงเงียบครับท่าน
“เราทำได้นะ เราไม่อยากให้ออยโกรธเรา” ผมพูดจบออยมันก็หันมายิ้มให้ผม (อารายของวันว้า)
“ไม่ต้องก็ด้ายยย รู้ว่าแคร์ออยก็โอเคแล้ว”
“เรานี่มันงี่เง่าอ่ะหนึ่ง อยาไปสนใจเลย
“จริงแล้วคนนึงวิทย์ คนนึงศิลป์ก็ดีอยู่แล้วเนอะ”
“แต่หนึ่งต้องมากินข้าวกับเราทุกวันนะ” มันยิ้มให้ผมมากกว่าเดิม เดี๋ยวกรูก็ปล้ำมรึงซะหรอกไอ้นี่
“โธ่เอ๋ย ออย เรื่องเล็กน่า”

ภูตะวัน

ขอบคุนคราบ ดีมากมายคราบ

impkung

ขอบคุณครับ

normai

ขอขอบคุณมากๆนะครับผม  55

k2000

ขอบคุณครับ

maimuang777

ขอบคุณครับ

pattara2536

ชอบมากๆครับ สนุกมาก

arttylovely

ขอบคุงคราฟ นุกมากๆ

Klong

ขอบคุนครับ

4_NAY

น่ารักดี

love-w

ขอบคุณมากๆนะครับ

watkrub

ขอบคุณมากนะครับ

bubblebeer

ขอบคุณครับ

arise

ขอบคุนครับ

napapadon1

ขอบคุณมากๆครับ

nattapon10545

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ น่ารักกันจังเลย

kito377

เรืองน่ารักมากเลย ชอบคับ

ขอบคุณมากๆ