กว่าจะมาถึงวันนี้ 4

mooait

-------15-------

“นั่นไงแม่ ....คณะวิทยาศาสตร์” ผมชี้ให้แม่ดูป้ายคณะที่แม่ขับรถมาส่งผมสอบสัมภาษณ์ ป้ายภาษาไทยบ่งบอกชัดเจน มีตึกสูงกว่า 5 ชั้นอยู่หลายตึก ดูน่าเกรงขามจัง

ผมเตรียมเอกสารแล้วเดินขึ้นไปบนตึกหน้าสุด มีป้ายบอกว่าให้ไปรายงานตัวที่ฝ่ายธุรการ ชั้น 3

ผมเดินไปตามทางที่ป้ายบอก รุ่นพี่ปีไหนกันบ้างก็ไม่รู้ เดินไปมาดูวุ่นวาย พวกที่แต่งชุดนักเรียนอย่างผมมายืนรออยู่หน้าห้องหลายคนแล้ว นี่ผมว่าผมมาเช้าแล้วนะ

ผมได้เข้าสัมภาษณ์เป็นคนแรกๆ อาจารย์ที่สัมภาษณ์ผมหน้าตาดุเชียว แกเป็นหัวหน้าภาควิชาที่ผมจะมาเรียน แต่จริงๆแล้ว แกใจดีครับ

“คะแนเคมี น้อยกว่าวิชาอื่นนะ.....อ้ะ ...แต่อังกฤษเกือบเต็ม” ผมยิ้มรับ นี่ก็เพิ่งรู้คะแนนตัวเองเนี่ยแหละ

“แล้วจะไหวมั้ย “ อาจารย์มองลอดแว่น ถามผมยิ้มๆ

“ไหวครับผม.....ผมไม่มีทางทิ้งโอกาสนี้ครับ” ก็จะให้ผมตอบเป็นอย่างอื่นได้ไงล่ะครับ

ในที่สุดผมก็ได้เรียนคณะนี้ตามที่ผมสอบได้ พวกเราทุกตคนถูกให้ไปนั่งในห้องเพื่อฟังการชี้แจงสำหรับกำหนดการ และระเบียบต่างๆ

“ปี๊บ..ๆ..ๆ..ๆ..ๆ..ๆ..” เสียงเพจเจอร์ของผมดังขึ้น (แม่ซื้อให้เป็นรางวัลที่ผมสอบได้ครับ)

“คิดถึงจัง....จากออย” ผมอ่านข้อความแล้วก็ยิ้มกับตัวเอง

“แฟนเพจมาเหรอ ...เออ...นาย ......มีหอหรือยัง” ผมหันไปตามเสียง ก็พบกับสาวสวยในชุดนักเรียนกระโปรงแดง นี่อย่าบอกว่า Sheจะมาชวนผมแชร์หอนะ

“เอ่อ...ยังไงนะครับ”

“อุ๊ย นึกว่ามาจากต่างจังหวัด พอดีเพื่อนเราหาหออยู่น่ะ......ผู้ชาย........ไม่ใช่เราหรอก....ก็เลยมาถามนาย” เฮ้อ......โล่งอก

“อืมครับ เราก็กำลังหาหอเหมือนกัน”

“งั้นดีเลย.......กฎ......” She กวักมือเรียกเพื่อนคนที่เธอว่า คนที่ถูกเรียกว่า “กฎ” ก็เดินตรงมาที่ผม

“นี่ กฎ ..... ส่วนเรา พลอย เราได้หอแล้วอยู่คนเดียว แต่ กฎ ยังไม่มี”

“หวัดดี นายชื่อไรอ่ะ” กฎถามผม ให้ตายเถอะ นี่มันนายแบบชัดๆ ชายหนุ่มผิวสีแทน ตาเล็กๆ จมูกโด่งเป็นสัน และตัวสูงใหญ่กว่าเด็กๆรุ่นเดียวกัน

อิจฉายัยพลอยจัง แฟนหล่อโคตร

“เราชื่อหนึ่ง” ผมตอบกฎ แต่หลบสายตาไปมองยัยพลอย ผมกลัวมีพิรุธน่ะครับ

“โอเค เดี๋ยวเราไปหาหอกันนะ….”

“ได้ เดี๋ยวเราไปบอกแม่ก่อน” ผมตอบตกลง

เราได้หอพักใกล้ๆกับมหาวิทยาลัยเลย เดินมาเรียนได้สบาย แต่กว่าจะได้ กฎ มันเรื่องมากน่าดู มันเลือกแต่ละที่แพงเกินความจำเป็นทั้งนั้น จนผมต้องบอกมันตรงๆว่า ผมไม่มีเงินพอที่จะจ่ายหรอกครับ

สุดท้ายมันก็ยอมเลือกหอที่ราคากลางๆ แต่ก็ยังแพงสำหรับผมอยู่ดี เฮ้อออออ

ผมกับกฎตกลงกันว่าเราจะย้ายเข้าหอก่อนมหาวิทยาลับเปิดซัก 2 วัน เพราะต้องมาเตรียมตัวรับน้องด้วย

“หนึ่งได้หอแล้วนะ มีคนแชร์ด้วย ประหยัดได้เยอะ” ผมเพจไปบอกออยอย่างนั้น มีเพจเจอร์เนี่ยดีจัง ทำให้เราสองคนเหมือนอยู่ใกล้กันยิ่งขึ้น

“ทำไมไม่อยู่คนเดียว แล้วถ้าออยไปหา จะนอนที่ไหน” ออยเพจกลับมา เออเนอะ แล้วมันจะนอนยังไงหว่า ช่างก่อน ตอนนี้ผมมีอีกหลายเรื่องที่ต้องเตรียมตัว

………………………………………………………………………….

“กรกฎ…..ชื่อเท่ดีว่ะ” ผมพูดกับตัวเอง เมื่อเห็นเอกสารของ กฎ ที่วางอยู่บนโต๊ะเราสองคนเพิ่งย้ายเข้ามาวันนี้เองครับ ข้าวของยังไม่ได้จัดกันเลย

“เฮ้ยหนึ่ง กฎว่า………”

“ปี๊บ…ๆ…ๆ…ๆ…” เสียงเพจผมดังขึ้นขัดจังหวะ

“เหอะ อ่านก่อนเหอะ แฟนเพจมาแน่ๆ” กฎเย้าผม

“ขนของเหนื่อยป่าว แย่จังออยไม่ได้ไปช่วย” แหม แค่ผมได้ข้อความจากออย ผมก็หายเหนื่อยแล้วล่ะครับ

“อ่ะ ต่อ กฎว่าไงนะ”

“เราจะบอกว่า วันนี้ เราไปสำรวจมหาลัยกันป่ะ ยังเดินไม่ทั่วเลย”

“ไปดิ จะได้หาข้าวกินกันด้วย”


ตอนนี้ ผมยืนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพฯครับ (อ่ะ งงกันใหญ่) ผมสอบโควต้าไม่ติดครับ ก็อย่างว่านั่นแหละ ผมทำแทบไม่ได้เลยนะ ตัวผมเองน่ะรู้ผลตั้งแต่ผมสอบเสร็จแล้ว แต่ไม่ได้บอกใคร

ส่วนออย ติดมนุษยศาสตร์ ครับ อันดับสองของมัน

ผมตั้งใจกลับมาอ่านหนังสือสอบเอนทรานส์อีกครั้ง และตั้งใจมากกว่าเดิม เพราะผมเคยทำให้ทุกคนผิดหวังมาแล้ว ครั้งนี้ผมต้องทำให้ได้ และผมก็ทำได้จริงๆ

“หนึ่ง อย่าเสียใจเลยนะ มีเอนท์ อีกนึง หนึ่งติดแน่นอน” นี่คือคำปลอบใจของเพื่อนๆผม ผมยิ้มรับ และขอบคุณพวกมันอย่างจริงใจ ผมไม่มีน้ำตาหรอกครับวันนี้ ผมบอกแล้วว่า ผมรู้ผลตั้งแต่สอบเสร็จแล้ว แต่ ไอ้ออยอ่ะดิ

“ทำไมออยต้องสอบได้คนเดียว ทำไมหนึ่งไม่ได้ด้วยกัน”

“แล้วเราจะได้เรียนด้วยกันมั้ย…..ทำไมๆๆๆๆๆๆ” มันร้องไห้ทำไมวะเนี่ย เมิงสอบติดนะเว้ยไอ้อย

“ออยจะเอนท์ใหม่ เลือกที่เดียวกับหนึ่ง หรือไม่หนึ่งก็ต้องเลือก มช นะ”

“อยู่แล้วน่า ออย หนึ่งรักที่นี่ จะต้องมาเรียนที่นนี่แน่นอน” ผมสัญญากับออย แต่ดูมันไม่ได้ดีขึ้นเลย

………………………………………………………………………….

“ตอนเอนท์ นายเลือกที่ไหนบ้าง” กฎ ถามผม

“ก็เลือกที่นี่อันดับสอง นอกนั้นก็ ม ช ทั้งหมด”

“ที่นี่อันดับสองเหรอ ท่าทางนายจะชอบ ม ช มากอ่ะดิ”

“ใช่ มันคือทั้งหมดของเรา ชีวิตเราอยู่ที่นั่น”

“แล้วทำไมไม่เลือก ม ช ทั้งหมดล่ะ”

“ก็คะแนนมันเป็นอย่างนี้นี่นา จริงๆเราก็ไม่คิดว่าจะหลุดมาอันดับสองหรอกนะ…….นี่ยัง งง อยู่เหมือนกัน”

ใช่ครับ ผม กับ ออย เคยเถียงกันเรื่องนี้ ตอนที่มันเห็นคณะที่ผมเลือก ผมประเมินตัวเองต่ำไปหน่อยน่ะครับ แต่ที่นี่ก็ดีนี่นา ไม่ได้น้อยหน้าใครซักหน่อย

“ถ้าหนึ่งไม่เลือก ม ช ทั้งหมด ออยก็จะสละสิทธิ์ไปเอนท์ใหม่” ดูมันบ้าดิ

“ก็เอาดิ ถ้าออยเอนท์ใหม่ หนึ่งก็จะไม่เลือก ม ช เลย หนึ่งจะไปลือก สงขลาฯ 4อันดับเลย” ผมขู่มัน

ผมรู้ว่า ถ้ามันมาเอนท์ใหม่ มันก็ติด เผลอๆ อาจจะดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ แต่ผมจะให้มันเสี่ยงเพื่ออะไรล่ะครับ

“แล้วถ้าหนึ่งติดอันดับสองขึ้นมาล่ะ” มันทำสีหน้ากังวลจนเวอร์

“เราก็ยังมีชีวิตอยู่ไงออย…..เราก็ยังมีที่เรียน มีอนาคตต่อไป”

“และอีกอย่าง …. หนึ่งเกิดมาเพื่อเรียน เภสัชฯ จำไว้นะว่า หนึ่งต้องติดอันดับหนึ่ง” ผมบอกมันไป ทั้งที่ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน
----------16----------

เปิดเทอมวันแรก ผมต้องใช้ความกล้าในการทำความรู้จักทั้งในห้อง และคณะอย่างหนักเลยครับ แล้วไหนจะรับน้อง เข้าเชียร์อีก แต่มันก็ทำให้ผมรู้จักเพื่อนๆได้เร็วขึ้นจริงๆ ลำพังตัวผมเอง เทอมนึงก็ไม่รู้ว่าจะรู้จักทั้งห้องหรือเปล่า

สาขาผมเป็นผู้ชายเกือบทั้งหมดครับ มีผู้หญิงแค่ 4 คนเอง ยัยพลอยก็เป็นหนึ่งในนั้น สาขานี้ไม่ค่อยมีผู้หญิงมาเรียนกันครับ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน สงสัยชื่อจะดูแข็งไปหน่อย

ผม พลอย แล้วก็กฎมาเรียนวันแรกก็นั่งกลุ่มเดียวกันครับ ก็มันเพิ่งรู้จักกันแค่ 3 คนนี่แหละครับ

ผมเพิ่งรู้วันนี้เองว่ายัยพลอย ก็จบมาจากโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ ส่วนกฎ เป็นญาติห่างๆที่เชียงใหม่ แล้วบังเอิญมาติดที่เดียวกัน แหม ตอนแรกนึกว่าเป็นแฟนกันซะอีก

ดูวิชาเรียนปีหนึ่งแล้วไม่มีอะไรครับ สบายๆ จะมีเหนื่อยก็อีตรงเข้าเชียร์ตอนเย็นเนี่ยแหละครับ

ออย กับผมนั้น เราเพจหากันวันละหลายครั้งครับ ว่างเมื่อไหร่ก็เพจเมื่อนั้น กันเลยทีเดียว ยังความหมันไส้มาสู่เพื่อนๆในห้องพอสมควร นี่ยิ่งถ้ามันรู้ว่าผมเพจหาผู้ชายด้วยแล้วล่ะก็.......นึกภาพไม่ออกอ่ะครับ

ไอ้กฎชอบมาแย่งเพจผมไปอ่านหลายครั้ง แต่ผมก็แย่งคืนมาได้ทุกครั้ง ก่อนที่มันจะได้อ่าน หลังๆนี่ถ้าข้อความไหนล่อแหลม ผมจะลบทิ้งไปเลย

...

“ออยขึ้นรถแล้วนะ” ออยพจมาบอกผม ตอนทุ่มกว่าๆ สุดสัปดาห์นี้ เป็นครั้งแรกที่ออยจะมาเยี่ยมผม จังหวะพอดีกับที่ กฎ ไปเที่ยวกับลูกพี่ลูกน้องที่หัวหินพอดี แต่ผมก็บอกมันนะว่า จะมีเพื่อนมาค้างด้วย มันก็ไม่ได้ว่าอะไร

ผมออกไปรอที่จุดนัดพบตั้งแต่เช้า ผมให้ออยนั่งแทกซี่มาน่ะครับ

“ออย......” ผมเรียกมันเมื่อเราเจอกันครั้งแรกในรอบเดือนกว่าๆ ผมอยากจะวิ่งเข้าไปกอดมันจริงๆเลย

เราสองคนมองหน้ากัน นิ่ง นาน แหม ภาพเหมือนในมิวสิควิดิโอเลยอ่ะ แล้วเราก็แวะกินข้าวเช้ากันก่อนที่ผมจะพาออยเข้าหอพัก

“หนึ่งนอนตรงไหน”

“ตรงนี้....” ผมชี้ไปที่เตียงชั้นล่าง หอพักเราเป็นเตียงสองชั้นครับ ไอ้กฎนอนข้างบน

“แล้ววันนี้จะให้ออยนอนตรงไหน”

“ตรงนั้น...” ผมแกล้งชี้ไปที่ใต้เตียง

“ใจร้ายว่ะ” แล้วออยมันก็เข้ามากอดผม แน่นซะจนหายใจแทบไม่ออก ปล้วมันก็จับตัวผมกดลงกับที่น่อน .... ครับผม ผมโดนมันอีกแล้วครับ.......ครั้งนี้ เราพยายาม ทำอะไรๆให้มากกว่าเดิม แต่เราสองคนยังไม่รู้เลยว่า ตำแหน่งของเรา ใครจะอยู่ตรงไหนกัน

แต่สำหรับคนที่ผมรัก ไม่ว่าจะยังไง ผมยอมได้ทั้งนั้น สุดท้ายเราก็ยังเหมือนเดิมครั้บ คือ ไม่มีอะไรคืบหน้า......

....อิอิ....เหนื่อย พักยาว ตื่นขึ้นมาอีกทีก็บ่าย

สองวันนี้ เราแทบไม่ได้ออกไปไหนเลยครับ จะมีออกไปบ้างก็เดินห้างใกล้ๆ เราอยากมีเวลาส่วนตัว มากที่สุดในเวลานี้ เพราะคงไม่บ่อยนักที่ออยจะมาหาผมได้

“คนชื่อกฎนี่หล่อมั้ย” ออยถามขณะที่ผมอยู่ในอ้อมกอดของมัน ดูสีหน้ามันจริงจัง

“หล่อมาก....เท่ด้วย”

“โอ๊ย....” ออยมันกัดหูผมครับ

“ก็จริงๆอ่ะ ไม่เชื่อคอยดูดิ”

“หล่อกว่าออยอีกเหรอ”

“เอาจริงๆนะ....หล่อกว่า”

“แล้วหนึ่งจะไปชอบมันมั้ยเนี่ย” อาราย มันผมอย่างนี้ได้งัยวะ

“อึ้ย...ออย คนทั้งโลกไม่ได้เป็นเหมือนเรานะ”

“หนึ่งยังไม่ถามออยเลยนะว่า เมท ออยเป็นไงบ้าง...แล้วแฟนออยคนนี้ก็ไม่ใช่คนหลายใจนะครับ”

“ให้ทันจริงเหอะ” ออยเอามือขยี้หัวผม

“ว่าแต่ เมท ออยเป็นไงอ่ะ หล่อป่ะ” ผมลองถามเล่นๆ

“จะหาว่าคุย ของออยหล่อกว่าอักอ่ะ ชื่อ เปรม เด็กกรุงเทพฯ อยู่วิจิตร” ออยหมายถึงคณะวิจิตรศิลป์น่ะครับ ก็ที่เรียนเขียนรูปน่ะครับ

“โห.....’ติสแตกเลยดิ......” ผมนึกถึงหนุ่มผมยาว เซอร์ๆ ไว้ห***ไว้เครา

“ไม่หรอก ดูสพอาด เพราะถ้าอย่างนั้น ออยคงไม่ไหวอ่ะ ....น่ากลัว”

“แต่ดี มันไม่ค่อยอยู่ห้องหรอก บางทีกลับมาเอาของตอนเช้า แล้วก็ไปเรียน ไม่รู้แม่งไปไหน”

“หนุ้งว่า พวกรี้เข้าใจยากอ่ะ”

...

หกโมงเย็น วันนี้ ผม มาส่งออยที่ หมอชิต ......ใจหายเหมือนกัน กว่าจะได้เจอกันอีก ก็อีก 2 อาทิตย์แน่ะ

ผมกับออยตกลงกันไว้ว่า ถ้าไม่มีปัญหาอะไร (เรื่องเงินน่ะแหละครับ) ผมกับออย จะสลับไปหากันทุกๆ 2 อาทิตย์ นี่ก็เลยทำให้ผมต้องประหยัดค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นเพื่อเป็นค่ารถไปหามันเนี่ยแหละครับ

สองทุ่มครึ่ง รถออยออกไปแล้ว ผมยืนดูจนรถคันนั้นลับตาไป

ที่ใครๆบอกว่า รักแท้ แพ้ระยะทาง เนี่ย มันจะจริงร฿ป่าวน๊า แต่กับเรา ที่รักมั่นคงมากว่า 3 ปี คงไม่มีปัญหานะ

แต่ตอนนั้นมันยังไม่มีระยะทางมาเป็นตัวแปรนี่หว่า นั่นไงล่ะ เราถึงต้องหมั่นไปหากัน เติมเต็มส่วนที่ขาดนี้ให้กัน

เพราะถมื่อไหร่ที่เรารู้สึกว่าไม่ขาด เราก็จะไม่หวั่นไหวครับ

“ปี๊บ...ๆ...ๆ...ๆ..ๆ....” เสียงเพจผมดังตอนตี3

“กินข้าวต้มอยู่อุตรดิตถ์” ไอ้ออยเพจมา

เป็นไงครับ บอกแล้วว่าเราไม่ได้รู้สึกขาดกันเลย
------- 17 ----------

“ฝากลาพี่ให้ด้วย…วันนี้ไม่เข้าเชียร์….กลับค่ำๆ” กฎเพจมาบอกผมแต่เช้า อะไรวะเนี่ย อาทิตย์แรก มันก็ขาดเรียนแล้ว แมร่งยังห่วงเชียร์ กลัวพี่ด่ามากกว่าเรื่องเรียนอีก ไม่พูดถึงเรื่องเรียนซักนิด

“หนึ่ง แล้วกฎล่ะ” ยัยพลอยถามผมเมื่อเรามาเจอกันทีคณะ

“อ้าว…. มันไม่ได้บอกพลอยหรอกเหรอ…..เห็นว่าไปหัวหินกับญาติๆน่ะ กลับค่ำๆ”

“ญาติเหรอ!!!! มันใม่เห็นชวนเราเลยอ่ะ” ยัยพลอยเกาหัวแกรกๆ

ผมกับยัยพลอยเลยเข้าเชียร์กันสองคน วันนี้ดูจะเหนื่อยกว่าทุกวัน อย่างกับไอ้กฎรู้แฮะ

ผมกินข้าวกับยัยพลอยเสร็จแล้วก็เข้าหอ พอปิดประตูเข้าไป ก็เจอ กฎ กำลังแต่งตัวอยู่ในห้อง มันยักคิ้วให้ผม

“หนุกป่ะ หัวหิน” ผมทักมัน

“อือ” มันตอบผมแค่เนี้ย

“ใช้ทิชชูเยอะเชียว” มันพูดแล้วมองไปที่ถังขยะ ตายห่า นี่มันพูดเล่น หรือว่ามันกำลังสงสัยอะไรอยู่ป่าววะ แล้วมันก็รู้ด้วยว่าออยมาค้างกับผม

“ไปกินข้าวก่อนนะ” แล้วมันก็เปิดประตูอกไป ไม่ชวนผมเหมือนทุกที

ออยกับผม เรายังผลัดกัน ขึ้น ลง เชียงใหม่ตามสัญญาครับ เวลาออยมาหาผมเนี่ย เป็นที่น่าสงเกตว่า ทุกครั้ง ไอ้กฎ มันจะไปนอนกับลูกพี่ลูกน้องมันครับ (ป่าวนะครับ ผมไม่ได้เอ่ยปากเลยนะ)

ส่วนที่ มช ไม่มีปัญหาอะไรเลย เปรมมันไม่ค่อยอยู่หออยู่แล้ว ผมไปนอนมา 3 ครั้ง เคยเจอหน้ามันแค่ครั้งเดียว แถมยังไม่ได้คุยกันอีกตะหาก มันก็หล่อดีนะ แต่ผมว่า ไอ้กฎ กินขาด


ผมกับกฎ แชร์ห้องกันได้เกือบเทอม อยู่ๆมันก็มาบอกผมว่า

“เออ หนึ่ง กฎว่าจะย้ายไปอยู้กับพี่อ่ะ พอดี เมทเค้าย้ายออกไป”

อยากจะกรี๊ด แล้วกรูจะทำยังไงวะ ที่นี่ก็แพงด้วย อยู่คนเดียวมีหวังกินแกลบ

“มีอะไรรึเปล่า กฎ”

“ไม่มีอะไร....ก็พี่เราอยู่คนเดียวอ่ะ ก็เลยจะไปอยู่เป็นเพื่อน” มันบอกอย่างนั้น ผมก็ต้องเชื่ออ่ะนะครับ แต่ถ้าย้อนนึกไป ช่วงหลังๆมาเนี่ย มันดูทำตัวห่างๆไปเหมือนกัน ผมว่ามันน่าจะมีอะไรกับผมว่ะ

“ไม่มีก็ดี....เราก็คงย้ายออกเหมือนกัน .....สู้ค่าเช่าไม่ไหว”

“ลำบากรึป่าว...โทษทีนะ เราจำเป็นจริงๆ”

“อืม....ไม่หรอก เราเข้าใจ”

.................................................................................................

“ไม่ไหวหรอกพลอย แกไปอ่านดิ .....โคตรเลี่ยนอ่ะ” เสียงได้กฎพูด

มันกับพลอยนั่งกินขนมอยู่หน้าคณะ ผมลงบันไดมาได้ยินพอดี เลยหยุดฟัง

“บ้าน่ะกฎ ...หนึ่งอ่ะนะ .... พลอยไม่อยากเชื่อ” เฮ้ย สองคนนี่เม้าท์กรูนี่หว่า

“ออยกินข้าวแล้วนะครับที่รัก...หนึ่งกินข้าวยังจ๊ะ...จุ๊บๆจิ๊บๆ ออย อย่างนั้น หนึ่ง อย่างนี้....แหวะ” ไอ้กฎทำเสียงล้อเลียน นี่มันข้อความในเพจผมนี่หว่า

“นี่ถ้าไม่รู้มาก่อน กฎคงคิดว่า ไอ้ออยเนี่ย เป็นผู้หญิงชัวร์” มันทำท่าขนลุก โคตรน่าถีบอ่ะ

“เนี่ย เวลามันมาค้างที่ห้อง แล้วกฎ ไม่อยู่ ...มันคง...อึ๋ย.....หยะแหยงว่ะพลอย....แล้วห้องของกฎด้วยอ่ะ”

ผมตัดสินใจเดินไปนั่งที่โต๊ะที่สองคนนั้นนั่งอยู่ จริงๆก็หน้าชาเหมือนกันนะครับ ที่มีคนรู้ความลับแล้ว แต่ผมอยากให้มันสลดบ้าง เมื่อรู้ว่าผมได้ยินเรื่องที่เราเม้าท์กัน

“กินหนมป่ะ” กฎยื่นขนมมาให้ผม แต่ยังลอบสบตากับยัยพลอย ดูมันเนียนใช้ได้

“กินไม่ลงว่ะกฎ....เราจะกลับไปนอนละ.....ร้อน...เหมือนโดนเผา...ขอบคุณนะกฎ” มันคง งง ว่าผมขอบคุณมันเรื่อง
อะไร

จากนั้นเป็นต้นมา ผมกับกฎก็แทบไม่ได้คุยกัน จริงๆ มันก็เข้ามาคุยกับผมเกือบปกติอ่ะนะครับ แต่ผมมันขี้งอนมาก (นิสัยแย่ข้อที2 ของผม) ผมก็เลยพยายามเลี่ยงมที่จะคุยกับมัน ส่วนพลอย ผมยังเหมือนเดิมครับ

สุดสัปดาห์นี้ ผมรู้สึกแย่มากๆ จริงๆออยก็เพิ่งมาหาผมนะครับ แต่ผมอยากหนีที่นี่ ที่ที่ผมคิดเอาเองว่า ไม่มีใครจริงใจ มีแต่คนคอยจับผิดผม (จริงๆ ก็มีไอ้กฎคนเดียว) ผมเลยนั่งรถไปเชียงใหม่ครับ

...

“มาถึงนานแล้วนะ...จะมารับ หรือ ให้ไปเอง” ผมเพจไปหาออยเป็นครั้งที่4 ตั้งแต่ผมมาถึงเมื่อชั่วโมงที่แล้ว แต่มันยังไม่มารับผมเลย ไม่มีแม้แต่เพจกลับมาบอก

“......หรือจะให้ไปเอง” บ้าดิหนึ่ง ไปแล้วจะขึ้นหอยังไงอ่ะ หอในนะเว้ย ทำไงดีวะกรู

ผมเพจไปตามมันอีกสี่ห้าครั้ง จนแล้วจนรอดมันก็ยังไม่เพจกลับ ผมเลยตัดสินใจไปที่หอมันครับ

ใต้หอที่มันอยู่ คนเยอะมากเลย แล้วผมจะเริ่มยังไงดีล่ะเนี่ย

“ตอนนี้อยู่ที่หอแล้ว ...ลงมารับด้วย” ผมเพจไปอีกที

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเพจผมเลย (เฮ้ย ไอ้ออย กรูมาจากกรุงเทพฯนะเว้ย แล้วกรูจะไปนอนที่ไหน) อยากเพจไปด่ามัน แต่พนักงานคงไม่พิมพ์ให้ (ไอ้ควายเอ้ยยยยย)

วูบนึง ผมคิดจะกลับกรุงเทพฯเดี๋ยวนั้นเลย โกรธมันจริงๆเครียดเรืองไอ้กฎมาแล้วยังจะมาเจอเรื่องไอ้ออยอีก แมร่ง....

แต่....เอ๊ะ....นั่นเปรม....ไอ้เปรมนี่หว่า

“เปรมๆ.....” ผมวิ่งไป ตะโกนเรียกมันไป

“จำเราได้ป่ะ...หนึ่ง....เพื่อน ออยอ่ะ”

“จำได้ มาดิ ขึ้นมาก่อน” มันเดินนำผมขึ้นไปบนห้อง

...

“แล้วไม่ได้นัดมันไว้เหรอ” เปรมถามผม พอรู้ว่าผมมาแล้วไม่เจอไอ้ควายออย

“นัดแล้ว....ก่อนขึ้นรถ เรายังเพจบอกมันเลย”

“แล้วนี่มันไปไหน เปรมรู้มั้ย”

“เราจะไปคณะ....ไปกับเราก็ได้....หรือจะรอออยที่นี่ก็ตามใจ” มันไม่ตอบคำถามผมครับ

“งั้น เรารอออยที่นี่แล้วกัน”

“อย่าเพ่นพ่านล่ะ โดนจับได้จะซวยกันหมด”

เที่ยงก็แล้ว บ่ายก็แล้ว ผมนอนรอออยอยู่ในห้อง ไม่กล้าออกไปไหน จนบ่ายสาม เปรมก็กลับมา

“ยังไม่มา ?....” เปรมเลิกคิ้วถามผม

“อืม.....”

แล้วจะเอายังไงต่อไป”

“เราจะกลับแล้วล่ะ”

“กลับไหน ?”

“กรุงเทพฯ.....ขอบคุณมากนะเปรม”

“เฮ้ย! รอมันก่อนก็ได้ นอนเนี่ยแหละ เผื่อมันมาดึกๆ” เปรมชวนผม ก็อยากนอนอยู่อ่ะนะ แต่เกรงใจมัน แล้วก็โกรธไอ้ควายออยด้วย ไม่อยากเจอมันแล้ว.....ให้มันตามไปง้อผมมั่ง (มันจะไปป่าววะ)

“ไม่อ่ะขอบคุณมาก...เรากลับดีกว่า.....พอดีพรุ่งนี้เรียนบ่ายด้วย” ผมโกหกไม่เนียนเลยครับ มีเรียยน แล้วเมิงมาทำไมวะหนึ่ง

“ถ้างั้น เดี๋ยวเราไปส่งขึ้นรถแล้วกัน”

“.............................................................”

...

“งั้นเดี๋ยวเราบอกออยให้ ว่าหนึ่งมาแล้วไม่เจอ” เปรมบอกผมก่อนที่ผมจะขึ้นรถ

“ขอบคุณนะ....แต่ไม่ต้องหรอก เราเพจไปตั้งหลายครั้งแล้ว ถ้ามันรู้ มันก็รู้ตั้งนานแล้วแหละ”

“หนึ่งไปนะเปรม” ผมลา

“แล้วเจอกัน”

ผมปิดเพจทันทีที่ได้ที่นั่ง ผมไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว ตอนนี้อยากกลับไปนอนนิ่งๆอยู่ที่ห้องคนเดียวที่สุด

ครั้งแรกที่มันเป็นแบบนี้ ก็เพราะว่ามันไปเล่นยา แล้วครั้งนี้ล่ะ จะมีอะไรอีกล่ะ

ผมโกรธมันตรงไหนรู้มั้ยครับ ผมโกรธที่มันไม่ได้ห่วงผมเลย ว่าผมจะนอนที่ไหน กลับยังไง ถ้าบอกเราซักนิด เราจะได้วางแผนถูก แต่นี่อะรไ....ไอ้เชี่ยเอ้ยยยยยยยยยยยยยย
---------18------------

สายๆวันอาทิตย์ ผมอยู่ที่ห้องคนเดียว กินข้าวกินปลาแล้ว เบื่อๆ...นอนดูทีวี...ลุกไปอาบน้ำ.....เอาหนังสือมาอ่าน.....เอาการบ้านมาทำ....เปิดทีวี โอ๊ยยยย อะไรวะเนี่ย.....สุดท้าย....หยิบเพจมาดู

“ไม่เปิดหรอกโว้ย” ผมตะโกนในใจ แล้วโยนเพจไว้บนที่นอน

แต่ถ้าไม่เปิด เกิดแม่ น้อง เพื่อนคนอื่นๆ เพจมาล่ะ เกิดมีเรื่องด่วนล่ะ (ข้ออ้างป่าววะหนึ่ง) สุดท้าย ผมก็เปิดเพจจนได้

“ปี๊บ..ๆ..ๆ..ๆ..ๆ..ๆ..ๆ..ๆ..” เสียงเพจผมดัง แทบจะมันทีที่เปิดเลยครับ หวังเล็กๆ ว่าจะเป็นไอ้ควาย ออย”

“ไอ้ออยกลับมาแล้วนะ หลับไปตั้งแต่เมื่อคืน....ยังไม่ตื่นเลย” ข้อความจากเปรมครับ เฮ้ย มันมีเบอร์เพจผมด้วยเหรอวะเนี่ย แล้วจะมาบอกกรุทำม่ะ ตัวมันยังไม่เพจมา แล้วทำไมต้องให้คนอื่นเพจมา ผมไม่เพจตอบเปรมครับ

...

เช้าวันจันทร์ ผมไปคณะด้วยความสับสน สมองมันดูกลวงๆ ดูโง่ๆ ยังไงไม่รู้.....เฮ้อ....ไอ้กฎนั่งอยู่คนิเดียวที่โต๊ะตัวเดิม เดินหนีมันดีกว่า

“หนึ่ง....” เสียงไอ้กฎเรียกผม ผมทำเป็นไม่ได้ยินครับ

“หนึ่งๆ….” คราวนี้มันวิ่งตามมาดึงแขนผมไว้

“เรียกไม่ได้ยิน จะไปไหนอ่ะ พักนี้ดูเงียบๆ”

“จะไปกินกาแฟ” ผมตอบ แลเวเดินหนีมัน

ไอ้กฎ เดินมาดักหน้าผม “ Lab เสร็จยังอ่ะ”

“อ๋อ….จะมาลอก Lab” ผมทำหน้าเซ็งใส่มัน

“ยังไม่เสร็จ ไปขอคนอื่นเหอะ” ผมโกหกมัน จริงๆผมทำเสร็จแล้วครับ ฝันไปเหอะ ได้กฎ

วันนี้ เราเข้า Lab กันแต่เช้าครับ มเอารายงานไปส่งอาจารย์ แล้วเดินกับมานั่งรอฟัง Brief ที่โต๊ะ ไอ้กฎมองตาม ทำหน้างง แล้วก็เดินมาหาผม

“ไหนว่ายังไม่เสร็จ” มันทำท่าขึงขังใส่ผม คิดว่ากรูกลัวล่ะสิ

“เพิ่งเสร็จเมื่อกี๊”

“โกหก อะไรจะเร็วขนาดนั้น”

“ก็เหลือแต่เขียนชื่อหน้าปก เขียนเสร็จ ก็เสร็จอ่ะ….ไมเหรอ” ผมทำหน้ากวนใส่มัน ดูมันโกรธหน้าดู

“แค่นี้ ก็ให้เพื่อนไม่ได้”

“เพื่อนเหรอ….” ผมเน้นคำว่าเพื่อน

“เพื่อนของกฎเป็นยังไง ดูเห็นแก่ตัวจังเลย พูดออกมาได้” ผมเก็บหนังสือ แล้วย้ายไปนั่งโต๊ะอื่น ยัยพลอยมองเราสองคนแล้วเดินมาห้ามทัพ ก่อนที่เราสองคนจะปะทะคารมมากไปกว่านี้

ทำ Lab เสร็จแล้ว ผมกำลังจะกลับหอ เพราะมีเรียนอีกทีก็ตอนบ่ายสามนู่น ไอ้กฎมันวิ่งมาหาผม

“ที่ว่าเราเห็นแก่ตัวหมายความว่ายังไง” กฎถามผมเอาจริงเอาจัง

“เห็นแก่ตัว ก็คือเห็นแก่ตัวไง ตรงๆ ตามนั้น อยากได้ฝ่ายเดียว ไม่เปิดใจให้ใคร….เคลี๊ยร์?” ผมทำเสียงสูง

“เราก็ขอเห็นแก่ตัวบ้าง” ผมพูดออกไปตรงๆ

“นายมันจะไม่มีเพื่อน ….จำไว้” มันมั่นใจว่าผมอย่างนั้น กลัวตายห่าล่ะ ไอ้กฎ

“เราเฉยๆว่ะกฎ ที่ผ่านมาเราก็มีเพื่อนน้อยอยู่แล้ว”

“ความรู้สึกคนเราน่ะกฎ มันเปราะบางมาก แตกแล้ว แตกเลย เสียแล้ว เสียเลย”

“ไม่ต้องกลับไปคิดหรอกนะ ว่าทำอะไรกับเราไว้ เปลืองสมองเปล่าๆ…..ไปล่ะ” ผมหันหลังกลับ เดินจากมันไปอย่างไม่ใยดี ปล่อยให้มันยืนโง่อยู่อย่างนั้นคนเดียว สะใจจริงๆที่ได้พูดตอบโต้มันบ้าง

กลับมาถึงหอ ยัยพลอยเพจมาถามผมว่า ทะเลาะอะไรกัน โถๆๆๆๆๆ พลอย มรึงก็รู้อยู่แก่ใจ

ผมขอนอนซักหน่อย แล้วค่อยตื่นไปเรียน

“ไม่มีคำว่าขอโทษจะให้ เพราะรู้ว่าไม่ช่วยอะไร แค่ขอโทษมันคงไม่พอสำหรับความผิดครั้งนี้…..เสาร์นี้จะไปหานะ”

ออยเพจมาหาผม ผมยังไม่ทันได้นอนเลย อ่านแล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง ผมหัวเราะทำไมน่ะเหรอครับ ตลกมั้งครั้บ
เรื่องแบบนี้ เป็นคนอื่นเค้าจะทำยังไงดี ให้อภัย? ลืมๆมันไปซะ หรือโวยวายเอาคืนให้ถึงที่สุด

ผมไม่อยากอยู่ในช่วงเวลาที่เราต้องคุยต้องเคลียร์กัน ผมไม่อยากฟังเหตุผลที่พิสูจน์ไม่ได้ว่า มันจริง หรือโกหก ผมไม่อยากหลอกตัวเอง เพื่อให้เชื่อ เพียงเพื่อรับเค้ากลับเข้ามาในชีวิต

ตอนนี้มีแต่ความไว้วางใจในอดีตเท่านั้นแหละครับ ที่จะช่วยเราได้

ผมไม่เพจตอบอะไรทั้งนั้น และออยก็รู้จักผมดีว่า ในเวลาแบบนี้ มันไม่ควรเพจมาเซ้าซี้อะไรกับผม ถ้าจะมาก็มาเลย พูดมากไป เรื่องจะยากขึ้นครับ

………………………………………………………………………

นี่ก็ใกล้สอบปลายภาคแล้วด้วยนะครับ เกรดเทอมแรก ขอเป็นศิริมงคลกับตัวเองซักหน่อย ผมก็เลยอ่านหนังสืออย่งหนักเลยครับ

ที่คณะ คือที่อ่านหนังสือที่ดีที่สุดสำหรับผม ถึงที่นี่ดึกๆแล้วจะดูน่ากลัวไปหน่อย แต่ก็เงียบดี เพราะไม่มีใครเค้ามาอ่านกันหรอกครับ แล้วอีกอย่างมันก็ดีกว่าอ่านอยู่ที่ห้อง ก็ เห็นที่นอน แล้ว มันง่วงน่ะครับ

คืนวันนี้ ผมก็มาอ่านหนังสือตามเคย ปิดเพจทิ้งไว้ที่ห้องเลยครับ เสียสมาธิ

อ่านมาได้นานพอสมควรครับ เริ่มง่วงแล้วล่ะ ผมก็เลยเดินออกไปซื้อกาแฟ ที่เซเว่นฯหนามหาลัย หนังสือหนังหาก็วางไว้อย่างนั้นแหละครับ ไม่มีใครเอาไปหรอก (มั้ง)


“เฮ้ยยยยย ของกรูหายไปไหนหมดวะ” ผมพูดเบากับตัวเอง เมื่อกลับมาแล้วพบว่า หนังสือ กับอะไรๆของผมหายไปหมด

“นี่ใครมันมาขโมยตำราเรียนวะเนี่ย….ปัญญาอ่อนป่าววะ”

ผมลองเดินหาไปทั่วๆตึก แต่ไม่กล้าไปไหนไกลครับ มันมืด น่ากลัวเชียว

“ตึกๆๆๆๆๆ” มีเสียงฝีเท้าคนวิ่งช้าๆใกล้ผมเนี่ยแหละครับ แต่มันมืด แสดงว่ามีใครซักคน อยู่ที่ไหนซักแห่งใกล้แถวนี้แหละ

“โอ๊ยยยยย ถ้าเป็นขโมยล่ะก็ แย่แน่เลย จะสู้มันยังไงไหว” ผมตัดสินใจกลับหอดีกว่า ทำอะไรยุ่มบ่ามไป ได้ไม่คุ้มเสียแน่ครับ ผมหันหลังกลับ แล้วเนอย่างเร็ว แต่……

มีมือมาจับบ่าผมครับ

อารมณ์ตอนนั้น อยากจะกรี๊ดดดดดดด ให้เสียงแหลมที่สุดเลยครับ ภาวนาขอให้เป็นผีครับ เพราะถ้าเป็นคน ผมต้องโดนปล้นแน่ๆอ่ะ (งกได้โล่ห์)

“ตกใจเยี่ยวแตกดิหนึ่ง” ผมรีบหันกลับไปดูว่าใคร อุ่นใจขึ้นมาบ้างที่มันเรียกชื่อผม

แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา แต่พอตั้งสติได้ก็รีบหุบยิ้มเลยครับ

“ไอ้เชี่ยยยยย กฎ” ผมทักมัน
……. 19……..

ไอ้กฎ มันเอาหนังสือผมไป ตอนนี้มันถืออยู่ในมือครับ

“จะกลับแล้ว….ไม่อ่านละ” ผมแย่งหนังสือของผมคืนมา แล้วรีบเดินหนีมัน

“ยังไม่หายโกรธกรูอีกเหรอวะ หนึ่ง” มันใช้สรรพนามเปลี่ยนไปครับ ที่ผ่านมาเราไม่เคยใช้ กรู มรึง กันเลย

“เมามาป่ะเนี่ย เล่นอะไรเป็นเด็กๆ”

“เมา อารายยยยย ไม่ได้กินเว้ยยยยยย”

“แล้วนี่มาทำอะไรวะกฎ ดึกๆดื่นๆ”

“ก็มาซุ่มอ่านหนังสือไง” มันพูดกระทบผม

“กลับละ” เพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าผมโกรธมันอยู่นี่หว่า ยืนคุยกับมันอยู่ได้ เสียฟอร์มหมด

“คุยกันหน่อยได้ป่าว”

“………………………” ผมไม่ตอบ ยังคงเดินต่อไป

“กรูขอโทษ” มันตะโกนตามหลังมา ผมหยุดกึก

“ไม่ว่ามรึงจะโกรธกรูเรื่องอะไร….ตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ……….ยังไงกรูก็ขอโทษมรึง”

ผมหันหลังกลับมาหามัน ไอ้กฎ เดินเข้ามาหาผมช้าๆ เหมือนกลัวผมจะเดินหนีมันไปอีก

“กรูกลับไปคิดแล้ว มีเรื่องเดียวที่กรูทำ เชี่ย กับมรึง อืมมม มรึงจะเป็นยังไงก็ช่างเหอะว่ะหนึ่ง” มันสบตาผมนิ่ง แววตามันอ้อนวอนสุดๆ ผมก็ชักเขินเหมือนกันแฮะ

“มรึงมันบ้าว่ะกฎ” ผม กรู มรึง กับมันบ้าง

“มรึงจบทุกอย่างง่ายๆอย่างนี้ตลอดรึไง?”

“โลกส่วนตัวของกรู มันหายไปกับความอยากรู้อยากเห็นของมรึงแล้ว ป่านนี้มรึงคงบอกใครๆไปทั่ว”

จริงๆผมก็ไม่ได้อายอะไรนะครับ เพียงแต่ผมโกรธที่ถูกละเมิดความเป็นส่วนตัวมากกว่า

“ไม่เลยหนึ่ง….กรูแค่คุยกับพลอย…..”

“…………………”

“โลกของมรึง ก็ยังเป็นโลกของมรึง มรึงจะอายอะไร ที่มรึงเป็นตัวของตัวเอง”

“กรูไม่ได้อาย….แต่…มรึงมัน…..”

ผมหยุดพูดแค่นั้น คำที่ผมจะพูดออกมา มันออกจะแรงเกินไปครับ ( ไอ้เชี่ย)

“แล้วตอนนี้ กรูว่า มรึง ให้กรูเข้าไปอยู่ในโลกของมรึงได้แล้ว”

ผมจ้องหน้าไอ้กฎ คิ้วขมวด นี่มันอะไรกัน

“อย่ามองกรูอย่างนั้น….กรูไม่ใช่เกย์เฟ้ยยย” มันรีบออกตัวเชียว

“กรูจะกลับหอแล้ว ไปละ” ผมบอกมัน

มันเดินกลับหอไปกับผม ระหว่างทาง มันพล่ามอะไรของมันก็ไม่รู้ สรุปคือ ผมว่ามันเมา

ไอ้ห่ากฎ นี่มรึงจะมาขโทษกรูมรึงถึงกับต้องย้อมใจมาเลยเหรอเนี่ย

………………………………………………..

“ถึงแล้ว….จะนั่งแท๊กซี่เข้าไปแล้วนะ” ออย เพจมาบอกผม นี่เช้าวันเสาร์นะเว้ยยยย ดีหน่อยที่มันไม่ได้ให้ผมออกไปรับ

ตอนแรกผมคิดจะเอาคืนมัน โดยการไม่อยู่ห้อง ออกไปไหนก็ได้ ให้มันต้องรอผมบ้าง แต่ผมก็อดสงสารมันไม่ได้ เมื่อคิดถึงสภาพตัวเองในวันนั้น

“ก๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ” เสียงเคาะประตูห้อง ไอ้ออยคงมาแล้ว แต่ เอ๊….ทำไมมันเร็วจังวะ ผมเปิดประตูออกไปดู

อิ๊บอ๋าย….

“จะมาอ่านหนังสือ …..พี่กรูแมร่ง พาเพื่อนมานอนเต็มเลย” ไอ้กฎครับท่าน ทำไงดี ไอ้ออยก็กำลังจะเข้ามาแล้วด้วย

“เอ่อ….” ผมอ้ำอึ้ง

“ทำไม…ห้องนี้ กรูก็เคยนอนนะเว้ยย กรูมาทวงสิทธิ์”

“ครือว่า เดี๋ยวกรูจะออกไปข้างนอกว่ะกฎ” ผมโกหกมัน หวังใจเป็นอย่างยิ่งว่า มันจะกลับๆไปซะ

“ก็มรึงยังไม่ได้อาบน้ำเลย….โอเค เดี๋ยวกรูออกไปพร้อมมรึง” โอ๊ยยยยยยย ทำไม นรก รักกรูนักวะ

ไอ้กฎถือวิสาสะนั่งอ่านหนังสือบนเตียงของผม นี่ผมยังนึกภาพไม่ออกเลยว่า เดี๋ยงไอ้ออยเข้ามาเห็นแล้ว มันจะเป็นยังไง


“จ๊ะเอ๋….ออยมาแล้ว ห..นึ่…ง….เอ่อ…..” ไอ้ออยเปิดประตูเข้ามาอย่างร่าเริง แล้วก็เสียงอ่อยไป เมื่อเห็นว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว

“นี่คงเป็นออย ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ไอ้กฎลุกขึ้นเดินมาทักออย มันยื่นมือให้ออยจับด้วย ฝรั่งโคตร

“ครับ…”

“หนึ่ง นี่เพื่อนหนึ่งเหรอ” ออยหันมาถามผม

“ใช่ครับ เพื่อนสนิท ผมชื่อกฎครับ” ไอ้กฎรีบแย่งตอบ เสียงมันดูเน้นๆ ยังไงไม่รู้ บรรยากาศตอนนี้ น่ากระโดดตึกตายจัง เฮ้ออออออ

เราสามคนเงียบ ทำอะไรไม่ถูกกันอยู่พักใหญ่ ผมภาวนาให้ไอ้กฎ ทำอะไรซักอย่าง ให้สถานการณ์มันดีขึ้นหน่อย แล้วมันก็ทำครับ

“หนึ่ง กฎ กลับก่อนนะครับ ง่วงนอน” เฮ้ย ไอ้เชี่ยกฎ นี่อะไรของมรึงวะ เมื่อกี๊ ยังกรูมรึง อยู่เลย แล้วง่วงนอนนี่ยังไง ไอ้กฎมรึงเพิ่งตื่นนะเว้ย มรึงเพิ่งตื่น กรูจะบ้า

“กลับก่อนนะครับออย อ้อ หนึ่ง เดี๋ยวถึงห้อง แล้วเพจหานะ” ครับไอ้กฎ มรึงช่วยกลับไปซะทีเหอะ ไม่งั้นกรูจะเอาหัวโขกชักโครกตายเดี๋ยวนี้แหละ

ออยโยนกระเป๋ากับพื้นดังโครม 555 เกมเปลี่ยนเลยกรู วันนี้ ยาวววววววววววววว ครับพี่น้อง

………………………………………………………………

“เพื่อนหนึ่งมันชักจะยังไงๆอยู่นะ” ออยเสียงเขียวใส่ผมทันทีที่ไอ้กฎออกไปจากห้อง

“ยังไงอ่ะ” ปัญญาอ่อนทันทีเลยผม

“มันเพิ่งมาเมื่อกี๊ ก่อนออยมานิดเดียวเอง บอกจะมาอ่านหนังสือ”

“เห็นออยมาก็เลยกลับ ว่างั้น พิรุธๆ” มันหยิบกระเป๋าของมันไปเก็บไว้ในตู้

“อ้าววว แล้วจะให้มันั่งเสนอหน้าอยู่ที่นี่รึไง”

“ไม่เห็นต้องรีบกลับ แล้วอะไรกัน ถึงห้องแล้วจะเพจมาบอก อะไรจะขนาดนั้น” มันซักผมต่อ

“อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ปกติมันก็ไม่ได้เป็นอย่างนี้”

“ออย พูดมากไปละ หนึ่งไม่ปล่อยให้นั่งรอข้างล่าง เหมือนที่ออยทำกับหนึ่งก็บุญแล้วนะ อย่ามาหาเรื่องทะเลาะ” ผมพลิกเกม มาเป็นฝ่ายได้เปรียบบ้างครับ

“……………………..” ได้ผลครับ มันใบ้แดกไปเลย

เราสองคนนั่งเงียบครับ ผมนั้นรอให้พูดอะไรซักอย่าง อะไรที่มันจะทำให้ผมเชื่อมันได้มากที่สุด ซึ่งจริงๆแล้ว ผมยังมองไม่เห็นเลยนะครับว่า มันจะเอาอะไรมาแก้ตัว

เมาหลับ พ่อเพื่อนตาย เพจเสีย น้ำท่วม ฟ้าผ่า จำทางกลับหอไม่ได้ อะไรดีล่ะครับ ไหนลองเลือกมาซักอย่างสิจ๊ะที่รัก

“ไม่มีอะไรจะบอกหนึ่งเหรอ หรือว่ายังคิดไม่ออก นี่ก็หลายวันแล้วนะ น่าจะเตรียมมาไว้บ้าง” สุดท้ายผมก็อดไม่ได้ที่จะเป็นคนถามมันก่อน ผมก็เลยยั่วโมโหมันเล่นๆ มันยังคงเงียบ

“นี่เป็นครั้งที่สอง ที่ออยหายไป โดยที่หนึ่งไม่รู้อะไรเลย”

“จะให้หนึ่งคิดมั้ย ว่า ออย หันกลับไปเล่นไอ้ยานรกนั่นอีก ถ้า ออย ไม่พูดอะไรออกมาซักอย่าง” ผมรุกครับ

“ไม่นะ ออยไม่ได้แตะต้องมันอีกแล้ว หนึ่งก็เห็น” มันก้มหน้าตอบผม

“ไม่เห็น หนึ่งจะไปรู้ไปเห็นได้ยังไง วันนั้น หนึ่งไม่รู้อะไรเลย รู้แต่ว่า หนึ่งนั่งรถไปกลับ กรุงเทพฯ เชียงใหม่ โดยไม่ได้พักเลย ไม่ใช่สิ มันไม่มีที่ให้พักต่างหาก”

“มันคงเป็นเรื่องสำคัญมาก ถึงทำให้ออย หายไปโดยทิ้งหนึ่งไว้คนเดียว”

“เอาเถอะ ออยลองค่อยๆคิด หาเหตุผลดีๆมาบอกหนึ่งหน่อย เอาที่หนึ่งเชื่อได้นะ หนึ่งรอให้ออยมาบอก คำแก้ตัว นี้มาหลายวันแล้ว หนึ่งจะได้สบายใจซะที” ผมเน้นคำว่า คำแก้ตัว ชัดแจ๋ว

“หนึ่งจะอาบน้ำแล้ว เดี๋ยวพาไปหาอะไรกิน”

เราสองคนออกมาหาอะไรกินที่ห้างใกล้ๆมหาวิทยาลัย เราแทบจะไม่ได้พูดอะไรเลย นอกจากถามกันว่า จะกินอะไรกันดี ผมอยากปล่อยให้มันคิดมากๆว่า จะแก้ตัวกับผมว่ายังไง ผมอยากให้มันออกมาสวยๆ

ร้านก๋วยเตี๋ยวในห้างวันนี้ คนเยอะเป็นปกติ ผมก็ไม่เข้าใจว่า ทำไม คนเหล่านี้ รวมทั้งผมกับออย ต้องมาจ่ายเงินกินก๋วยเตี๋ยว ในราคาที่ซื้อสบู่โหลนึงได้สบายๆ อ่ะ เงินเหลือด้วย

“ใหญ่โฟสอง” ไอ้ออยสั่งโดยไม่ถามผม เราสองคนชอบกินเหมือนกันครับ

ไอ้ออยนั่งคีบก๋วยเตี๋ยวเล่น แต่ไม่ลืมที่จะคีบ ลูกชิ้นในชามมันมาให้ผม ภาพวันเก่าๆ ผุดขึ้นมาในหัวผมทันที มันยังคงไม่กินลูกชิ้นเหมือนเดิม แต่แค่นี้ มันไม่ทำให้ผมลืมเรื่องที่มันทำกับผมไว้ได้หรอกครับ

เรานั่งกินกันเงียบๆ จริงๆ ออยมันไม่ค่อยกินหรอกครับ ดูมันซึม ก็แน่ล่ะ มันคงกำลังหาข้ออ้าง ข้อแก้ตัว ในหัวมันคงไม่มีเรื่องอื่นล่ะครับ ตอนนี้

“ออย ไปห้องน้ำก่อนนะ ไปด้วยกันมั้ย” อยู่ดีๆ ออยก็ขอตัวไปห้องน้ำ แหม ผมอยากจะค้นตัวมันเหลือเกิน นี่มันเอายามาเล่นด้วยหรือเปล่าวะเนี่ย

“ไม่อ่ะ ยังไม่อิ่ม ออยไปเหอะ”

ผมนั่งกินต่อไปเรื่อย ไอ้ออยหายไปนานทีเดียว “ปี๊บ..ๆ..ๆ..ๆ..” ผมเอามือแตะที่เพจผม อ๊ะ ไม่ใช่ของกรูนี่หว่า

เสียงเพจในกระเป๋าออยดังครับ ผมเลยหยิบออกมากดอ่าน ไม่ได้ละลาบละล้วงนะครับ เราอ่านเพจของกัน และกันเป็นเรื่องปกติ เราไม่มีความลับต่อกันอยู่แล้วว……

“เราเอากล้องฝากไว้ที่เปรมแล้วนะ อย่าลืมรูปที่ฝากล้างด้วย/เอก” ก็คงเป็นเพื่อนที่คณะแหละครับ แต่ไหนๆก็หยิบมาอ่านแล้ว ผมก็เลยกดอ่านข้อความอื่นไปด้วย ส่วนใหญ่ก็เพื่อนๆมันทั้งนั้น ชวนกินเหล้า เตะบอล อะไรตามเรื่อง แต่ เฮ้ยยยยย ข้อความนี้มัน……

“จะดู หรือ ไม่ดู อีก 10 นาที ถ้าไม่มาจะกลับแล้วนะ” แล้วก็ยังมี

“ซื้อตั๋วให้แล้ว ให้ไว” ยังไม่หมด “ อยู่หน้าโรงหนังแล้ว ตื่นยังอ่ะออย”

ทุกข้อความลงชื่อ….อีพี่ก้อย

นี่มรึงอย่าบอกนะออย ว่าอีพี่ก้อยกำลังตีท้ายครัวกรูอยู่ ผมเหงื่อแตก ใจเต้นแรงด้วยความโกรธ ข้อความแค่นี้ สำหรับคนอื่น อาจจูธรรมดา แต่สำหรับผม อีพี่ก้อยมันร้ายกว่าที่ทุกคนคิดนัก

“เดี๋ยวก็ได้ตายก่อนได้เป็นหมอหรอก” ผมคิดในใจ เอาไว้ก่อนหนึ่ง อย่าเพิ่งบุ่มบ่าม ผมรีบเก็บเพจไว้ในกระเป๋ามันเหมือนเดิม

เราเดินดูนั่นดูนี่กันอยู่ซักพัก ลองนึกภาพตามนะครับ ผมมองไปทางซ้าย ไอ้ออยมองไปอีกทางนึง ในหัวมันกำลังคิดอะไรอยู่ผมไม่รู้ แต่ในหัวผม ตอนนี้มีแต่แผนการณ์ที่จะรีดเอาความจริงทั้งหมดออกมาจากมันให้ได้ ไอ้ปากแข็ง


กลับมาถึงห้องแล้ว ผมเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา กะว่าจะอ่านหนังลือซักหน่อย แล้วค่อยนอนพัก แล้วผมก็แทบกรี๊ด เมื่อ เปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วพบว่า ไอ้ออยยืนขวางอยู่หน้าประตู อืย เหมือนในหนังฆาตกรรมอ่ะ

ออยยื่นแหวนวงนึงมาให้ผม พร้อมๆกับที่น้ำตามันไหลอาบแก้ม ไม่ใช่แบบนี้นี่นา คนที่เค้ามาขอแต่งงาน เค้าไม่ร้องไห้กันหรอก

“ออยอยากให้แหวนวงนี้ แทนทุกอย่างที่หนึ่งอยากรู้” มันจับมือผมขึ้นมา แล้วสวมให้ผมที่….นิ้วนางข้างซ้ายครับ แต่….ถุย ไอ้ออยเอ๊ยยย มันใส่ไม่ได้อ่ะ สุดท้ายมันก็มาลงเอยที่นิ้วก้อยครับ

“หนึ่งจะไม่ถาม อะไรๆ ที่เกิดขึ้นในวันนั้นได้มั้ย ออย ไม่อยากพูดถึงแล้ว หนึ่งพร้อมที่จะลืมมั้ย” อย่าคิดว่าแหวนเงินพื้นๆแบบนี้จะซื้อผมได้นะครับ

“ไม่…เวลายิ่งผ่านไป เรื่องมันก็ยิ่งมากขึ้นตามไปด้วยนะออย”

“ว่าจะไม่พูดแล้วเชียว ที่ออยหายไป เพราะ ยัยพี่ก้อยใช่มั้ย” หน้ามันถอดสีเชียวครับ สงสัยจะมีมูล

“เอาอะไรมาพูด พี่ก้อยเป็นผูเหญิงนะ”

“ก็ใช่ไง ผู้หญิงที่มีพร้อมทุกอย่าง”

“นัดกันดูหนัง แล้วจะมีอะไรต่ออีกล่ะ ไปทำอะไรกันอีก ป่านนี้ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วล่ะ”

“อย่าหยาบคายกับพี่ก้อยนะ” มันเงยหน้ามาดูผม

“อ๋อ…ปกป้อง….ดี พูดความจริงออกมาแล้วก็ดี ยังไงหมอ มันก็ดีกว่าเด็กวิดยาจๆอยู่วันยันค่ำแหละ”

“นี่หนึ่งพูดเรื่องอะไร…”

“ก็ในเพจไง….อะไรล่ะ….ลืมลบออกล่ะสิ”

“มันก็แค่เพจ พี่ก้อยเป็นพี่จังหวัด เค้าเทคแคร์ออย ก็เท่านั้น”

“ก็เท่านั้น” ผมเบะปากทำเสียงสูง

“แล้วทีไอ้คนชื่อกฎล่ะ หนึ่งว่ามันไม่น่าเกลียดกว่าเหรอ”

“น่าเกลียดยังไง” ผมว่าแล้ว ว่ามันต้องเอาเรื่องนี้มาพูด

“มานอนกันถึงที่ห้อง นี่ ถ้าออยไม่มา แล้วมันจะเป็นยังไง หนึ่งอย่างนั้น กฎ อย่างนี้ นี่ขนาดต่อหน้าออยนะ”

“บ้าไปแล้วออย ถ้าหนึ่งมีอะไรกับมันจริงๆ หนึ่งจะปัญญาอ่อนปล่อยให้มันอยู่เจอออยรึไง คิดสิ ใช้สมองบ้าง หรือว่ามันฝ่อไปหมดแล้ว”

“น้อยๆหน่อยหนึง เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว” มันหันหลังกลับไป

“ใช่ ไม่มีทางรู้เรื่องแน่ๆ” ผมย้ำคำพูดมันอีกครั้ง

ไอ้ออยหยิบกระเป๋า แล้วเดินออกไปจากห้อง อารมณ์มันตอนนี้ ถ้ามันเล่นยามาจริงๆล่ะก็ มันคงบีบคอผมตายไปแล้ว ผมก็เหมือนกัน

ผมไม่รั้งมันไว้หรอกครับ ผมโกรธมาก โกรธทั้งเรื่องที่มันไม่ยอมรับผิด เรื่องยัยพี่ก้อย แล้วยังมาใส่ร้ายผมกับไอ้ฎอีก

“กินข้าวกันมั้ย…ชวนออยมาด้วย…ค่ำๆแล้วกัน ยังไงก็เพจมาบอกนะ / กฎ” อะไรของมรึงวะกฎ กรูงงไปหมดแล้ว มรึงก็ไปชวนเองดิ ไปดิ เชียงใหม่โน่น
--20—

จริงๆแล้ว นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมกับออยทะเลาะกันหรอกครับ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราทะเลาะกันรุนแรงถึงขนาดเคลียร์กันไม่ได้

ที่ผ่านมา ถึงเราจะทะเลาะกันแรงแค่ไหนแต่เราก็สามารถจบทันได้ในวันนั้น สำหรับผมแล้ว วันนี้มันดูน่ากลัวไม่ใช่เล่น

ผมเดาได้ไม่ยากว่า ออยคงจับรถกลับเชียงใหม่คืนนี้เลย เพราะออยไม่มีญาติ ไม่มีเพื่อนที่นี่ แต่ก็ห่วงอยู่นิดนึงว่า ถ้ามันอุตริไม่กลับเชียงใหม่ เตลิดเปิดเปิงไปไหนต่อไหนขึ้นมาจริงๆ ผมก็คงแย่น่าดู

สิ่งที่ผมทำได้ก็คือ………………..

“ถ้าออยกลับถึงเชียงใหม่แล้ว เพจบอกออยด้วยนะเปรม” ผมเพจไปบอกเปรม ที่จริงก็กลัวจะรบกวนเปรมอยู่เหมือนกัน แล้วก็กลัวมันจะสงสัยด้วย แต่ก็ดีกว่าให้ผมเสียฟอร์มเพจไปหาไอ้ออย


ผมดูเหมือนจะตัดออยออกไปจากความคิดได้จริง อยางน้อยก็ในช่วงเวลานี้ ขอบคุณพระเจ้า ที่ทำให้ผมเป็นคนคิดถึงเรื่องเรียน ก่อนเรื่องอื่นๆเสมอ ตอนนี้ ผมต้องตั้งใจอ่านหนังสือสอบ และทำมันให้ดีที่สุด คนที่นี่เก่งๆเขี้ยวๆกันทั้งนั้น พลาดไปครั้งนี้ ก็ต้องเหนื่อยเป็นสองเท่าในครั้งหน้า

ไอ้กฎก็ดูเหมือนจะไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลยให้ตายสิ

มันยังคงมาอ่านหนังสือที่ห้องผมทุกวัน ทั้งๆที่บางครั้ง ผมจะหนีมันไปอ่านที่คณะคนเดียว แต่มันก็ยังคงสิงอยู่ที่ห้องผม โดยที่ไม่ต้องมีผมอยู่ก็ได้ เอากะมันสิครับ

“มรึงย้ายมาอยู่ที่นี่เลยป่ะกฎ กรูไม่เห็นมรึงกลับห้องมรึงเลย” ผมประชดมัน

“เออดี….กรูก็ขี้เกียจนั่งรถมาเรียนไกลๆเหมือนกัน”

“ย้ายของเนี่ยมันเหนื่อยนะเว้ย แต่นี่กรูเห็นว่ามรึงชวนหรอกนะ” ไอ้กฎทำหน้ากวนตีน

“ไอ้กฎ ครับ กรูประชดน่ะครับ มรึงเพิ่งย้ายออกไปเองนะ แล้วมรึงจะย้ายกลับมาทำไม”

“ก็กรูขอโทษแล้วไง” มันเอาหมอนขว้างมาที่ผม

“ตกลงจะให้กรูอยู่ด้วยป่าว”

“แล้วแต่มรึง” ผมพูดกับมัน แต่ตายังจ้องอยู่ที่หนังสือ


“หนึ่ง เพจมาบอกเบอร์โทรที่หอหน่อย เปรมทีเรื่องจะคุยด้วย” ข้อความจากเปรมที่เพจมาหาผมในช่วงสายๆของวันหนึ่ง

จะคุยอะไรกับผมวะ ก็มันเพจมาบอกแล้วนี่นา ว่า ไอ้ออยถึงเชียงใหม่แล้ว ด้วยความสงสัย ผมก็เลยเพจกลับไปบอกเปรมครับ

“ออย มันดูแย่ๆ” นี่คือประโยคแรกจากปากเปรม มันทำให้ผมใจหายทีเดียว คำว่า ….แย่ๆ….ของเปรมมันหมายถึงอะไรกัน ผมเงียบรอให้เปรมพูดต่อ

“มันเหมือนเมามาทุกวัน หนังสือหนังหาก็คงไม่ได้อ่าน” สิ้นประโยคนี้ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่

“มีปัญหาอะไรกันรึเปล่าหนึ่ง”

“ทะเลาะกันนิดหน่อย นี่มันดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอเปรม”

“อืม…เฮ้อหนึ่ง….เปรมไม่รู้จะบอกหนึ่งยังไงดี”

“ทำไมเปรม มีอะไร บอกเรามาเหอะ” ผมร้อนใจอย่างบอกไม่ถูก เปรมกำลังดูเหมือนหนักใจกับสิ่งที่กำลังจะบอกผม

ออยมันเป็นอะไรกันแน่………….

…………………………………………………………………………………

“ถ้าหนึ่งไปเรียนที่กรุงเทพฯ แล้วเราจะได้เจอกันบ้างหรือเปล่า”ออยโทรหาผม หลังจากที่ผมรู้ผลสอบเอนทรานส์แล้ว

“เจอดิ เราก็ผลัดกันไปหาไง จะได้ไม่มีใครได้เปรียบ เสียเปรียบ” ผมออกไอเดีย

“เหนื่อยหน่อย แต่ก็ถือว่าได้ไปเที่ยวเนอะ ออย”

“งั้นออยไปหาหนึ่งทุกอาทิตย์ได้ป่าว” ดูมันถามผม กรุงเทพฯ-เชียงใหม่นะครับ พูดอย่างกะ เชียงใหม่-ลำพูน

“เก็บตังค์ไว้กินข้าวมั่งเหอะออย” ผมพูดแล้วก็หัวเราะ

“อยู่คนเดียวต้องดูแลตัวเองดีๆนะหนึ่ง”

“เป็นห่วงเค้าอ่ะดิ ไม่ต้องห่วงหรอก แข็งแรงๆ” ก็ผมแข็งแรงจริงๆนะ เคยป่วยกับเค้าซะที่ไหน

“ถ้าหนึ่งไม่สบายแล้วใครจะดูแลอ่ะ” ก็หมอไงออย หมอ ไม่สบายก็ไปหาหมอดิ เอ้อออออ

“ก็ออยไง ออยก็ต้องมาดูแลหนึ่ง” สรุปเราก็ปัญญาอ่อนพอกัน

แล้วถ้าออยไม่สบายอ่ะ”

“หนึงก็จะเป็นคนไปหาออยเอง….จะไปทันทีเลย”

“ทันทีเลยนะ…สัญญา?” เอาดิ ทางโทรศัพท์มันก็อ้อนได้

“สัญญาจ้า แต่นี่ออยจะไม่มีเพื่อนดูแลเลยรึไง”

“เพื่อนมันจะไปเหมือนหนึ่งได้ไงล่ะ อ้อนมันมากๆ เดี๋ยวมันเตะเอา” เราหัวเราะในความปัญญาอ่อนของเรา ก็แค่คุยกันน่ารักๆอ่ะนะครับ

ไม่คิดว่า………..

…………………………………………………………………………………….

“ออยป่วยเหรอเปรม บอกเรามาดิ บอกเรามา” ผมเร่งให้เปรมพูดออกมาซะที ผมจะไม่ไหวอยู่แล้ว

ยังไม่ทันที่เปรมจะพูดอะไรออกมา เสียงเพจผมก็ดังขึ้น

“ทำไมเรื่องของเรามันต้องเป็นแบบนี้ มันจะจบลงแบบนี้หรือไง” ข้อความจากออยครับ

มันจะรู้สึกยังไงก็ช่าง แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า มันยัง โอเค อยู่ ลองมันเพจมาหาผมได้อย่างนี้

“เปรมๆ ออยเพจมาแล้ว” ผมละล่ำละลัก

“อืมมันอยู่บนห้องนั่นแหละ ไม่ได้ไปไหนหรอก …..แต่……”

“แต่อะไรเปรม….”

“ตู๊ด…ๆ…ๆ………” สายตัดไปแล้วครับ

……………………………………………………………………………………

“เปรมเดี๋ยวเราคุยกัน……ที่เชียงใหม่” ผมเพจไปออกเปรม และเย็นวันนั้นเอง ผมก็ซื้อตั๋วรถไปเชียงใหม่ทันที (ผมต้องยืมเงินไอ้กฎมันด้วยแหละ…ปลายเดือนพอดี

ระหว่างทาง ผมคิดตลอดเวลาว่า ผมจะจัดการเรื่องนี้ยังไง สภาพไอ้ออยที่เห็นมันจะเป็นยังไง เราสองคนจะคุยกันรู้เรื่องมั้ย แลวเรื่องอะไรที่เปรมพยายามจะบอกผม

ผมเป็นคนที่ค่อนข้างมั่นใจในความคิดของตัวเองมาก ลองผมได้ตัดสินอะไรไปแล้ว ยากนักที่จะมีอะไรมาเปลี่ยนผมได้

แต่ผมจะปล่อยให้การตัดสินใจของผม ทำลายความสัมพันธ์ตลิดสี่ปีของเราได้เชียวหรือ

“หนึ่งจะไปหาออย….ทันที” ประโยคนี้ ก้องอยู่ในหัวผม ออย หนึ่งกำลังจะไปหาออยแล้วนะ


เปรมมารับผมที่หน้าหอ เรานั่งคุยกันข้างล่างก่อน เมื่อเปรมยืนยันว่า ออย ยังโอเคอยู่

“บอกเราได้แล้วล่ะเปรม ….. เรามาถึงที่นี่แล้ว”

“งั้นก็ดี….เราก็ไม่อยากเก็บมันไว้คนเดียวอีกแล้ว” เปรมพูดพร้อมกับยื่นห่อกระดาษให้ผมห่อหนึ่ง

“หนึ่งว่า นี่มันคืออะไร” ผมคลี่กระดาษห่อนั้นออกดู ข้างในมีซองพลาสติกใส่…..เฮ้ย……นี่มัน…..

“หนึ่งว่าใช่ ยาม้า หรือเปล่า”

“……………………………….” หูผมอื้อไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลย

“หนึ่งรู้มาก่อนหรือเปล่า ว่าออยมันติดยา”

ผมพยักหน้า ผมพูดอะไรไม่ออกแล้ว

“ตอนนี้มันก็ยังคงใช้อยู่ เราเจอห่อนี้ในตู้เสื้อผ้ามัน” เปรมเฉลยความจริง ที่ผมก็เคยรู้มาก่อน สิ่งที่ออยทำให้ผมผิดหวังเรื่องเดียว ก็คือเรื่องนี้ แล้วมันก็เกิดขึ้นอีก

“รู้….แต่ออยบอกเราว่า มันเลิกแล้ว”

“ออย…เลิกมันได้แล้ว” น้ำตาผมไหลออกมาไม่รู้ตัว เปรมมันคงตกใจที่เห็นเพื่อนคนนึงเสียใจให้กับเพื่อนสนิทอีกคนนึงได้ถึงขนาดนี้

“เราก็ไม่รู้จะทำยังไงอ่ะหนึ่ง….ถามว่ากลัวมั้ย…..เราก็กลัวนะ ที่ต้องอยู่ร่วมห้องกับคนติดยา แต่เราก็ยังห่วงมัน”

“หนึ่งต้องทำยังไงดีอ่ะเปรม” ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น

ความรักที่ผมมีให้มัน ไม่ช่วยให้มันคิดได้บ้างเลยหรือไง

………………………………………………………………………………………

สภาพออยตอนนี้ ดูแย่กว่าครั้งแรกที่ผมรู้ว่ามันติดยา มันไม่ได้ผอมโซหรอกครับ แต่สกปรกเหลือเกินผมเผ้าเสื้อผ้าดูไม่ได้เลย มันนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าผมเข้ามาในห้อง

ผมกับเปรมช่วยกัยลากออยไปที่ห้องน้ำ ดีหน่อยที่ห้อ้น่ำรวมวันนี้ไม่มีคน

ผมเปิดฝักบัวราดไปที่ตัวมัน ออยสะดุ้ง แล้วลืมตาขึ้นดู

ออยเอามือเสยผมที่บังหน้าขึ้นมอง เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไร มันก็ผุดขึ้นมากอดขาผมไว้แน่น

“หนึ่งมาหาออย หนึ่งมาหาออยแล้ว” มันพูดเมือนคนบ้า

มาสิออย หนึ่งต้องมาแน่ๆ แล้วหนึ่งก็จะมาจบเรื่องเชี่ยๆแบบนี้จริงๆเสียที

ผมไล่ให้ออยไปอาบน้ำ แล้วผมกับเปรมก็ไปนั่งรอที่ห้อง

ออยอาบน้ำเสร็จก็เดินเข้ามาแต่งตัวที่ห้อง ตอนี้ ดูมันเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย

“ออยเป็นอะไร” ผมเปิดฉากก่อน

“ออยไม่ได้เป็นอะไร แค่เมานิดหน่อย

“แล้วทำไมต้องเมา นี่ช่วงสอบไม่ใช่เหรอ”ออยไม่ตอบ แต่หันไปสบตากับเปรม เปรมมันคงอึดอัด และไม่อยากนั่งอยู่ตรงนั้นนักหรอกก้เลยขอตัวออกไปข้างนอก ปล่อยเราไว้สองคน

“อ่านหนังสือบ้างหรือเปล่า” ผมถาม

“หนึ่งก็รู้ ว่า ที่ออยเป็นอยางนี้ เพราะอะไร” ตามันแดงก่ำ

“คำพูดของออย ในสายตาหนึ่ง มันเชื่อไม่ได้แล้วใช่มั้ย”

“เรื่องพี่ก้อย ออยบอกแล้วว่ามันไม่มีอะไรพี่เค้าพร้อมที่จะมาอธิบายกับหนึ่ง” นี่มันบอกเรื่องของเรากับพี่ก้อยไปแล้วเหรอเนี่ย

“ไม่ต้อง ไม่จำเป็น หยุดเรื่องพี่ก้อยไว้แค่นั้น” ผมยกมือห้าม

“ตอนนี้เรื่องพี่ก้อยมันเล็กมาก ถ้าเทียบกับสิ่งที่หนึ่งกำลังจะถามออย ตอนนี้”

“………………………………..”

“หนึ่งเคยเชื่อออยมาครั้งนึง….เชื่อหมดหัวใจ…..แต่ตอนนี้ หนึ่งรู้แล้วว่า ออยโกหก…นั่นมันทำให้คำพูดของออย สำหรับหนึ่งแล้ว มันเชื่อถืออะไรไม่ได้อีกต่อไป”

“ออยโกหกอะไร……ก็พี่ก้อยบอกแล้วไงว่า……”

“หยุดพูดเรื่องพี่ก้อยซะที” ผมขัดจงหวะมัน

“ไอ้ยานรกนี่มันดียังไง ทำไมออยถึงเลิกมันไม่ได้”

ผมปาห่อยานรกนั่นไปที่ออย น้ำตาผมไหลออกมาอีกแล้ว คราวนี้มันไหลให้กับความอ่อนแอของมัน เรื่องแค่นี้ มันก็จบด้วยตัวเองไม่ได้ แล้วนี่มันจะดูแลผมได้ยังไง





สำหรับคนที่จะติดตามต่อ รอหน่อยนะคับ
คนเขียนเค้ายังไม่ไดเขียนต่อ~

ภูตะวัน

ขอบคุนคราบ ดีมากมายคราบ

normai

ขอขอบคุณมากๆนะครับผม

jellyfish

สนุกมากเลย

blackart

ขออบคุนน่ะคราบ

Klong

ขอบคุนครับ

4_NAY

หายไปเลยไหมนี่

love-w

ขอบคุณมากๆนะครับ

arise

ขอบคุนครับ

bubblebeer

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ เอาใจช่วยทั้งคนเขียนและตัวละครเลยค่ะ

hydry

ขอบคุณมากๆครับ

thine

ขอบคุณครับ

tcldogs

ขอบคุนคราบ ดีมากมายคราบ

Phatthara

ขอบคุณ​ครับ​

Yasu

ขอบคุณครับ

wiput

ขอบคุณครับ

phrakranong4452

ชอบเรื่องนี้มากเลยครับ