++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 19 - 20 ภาค 2 ตอนจบ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมร้องไห้ ผมยอมรับว่าผมเสียใจที่เพื่อนของผมเพื่อนที่ผมคิดมาตลอดว่าจะไม่มีวันทำร้ายกันกลับทำร้ายผมด้วยคำพูดแบบนี้
ผมเดินกลับออกมาที่ด้านหน้าสวนหย่อมเจอ พี่อาร์ท ที่ยืนรออยู่แล้วพี่อาร์ท ถามว่าคุยกันรู้เรื่องแล้วหรือยังผมพูดไม่ออก
ได้แต่นิ่งเฉยซะแล้วก็เดินตัวตรงกับเข้าไปในซอย ผมหันกลับไปมองที่สวนหย่อมตรงนั้นอีกครั้งยังเห็นเทค ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
พี่อาร์ทเดินตามผมมาและพาผมไปส่งที่หน้าบ้าน คืนนั้นผมกลับเข้าบ้านไปด้วยความเหนื่อยล้าเหลือเกินกับเรื่องที่เกิดขึ้น
โชคดีที่ตั้งแต่ผมย้ายมาเรียนที่นี่ก็มีห้องนอนส่วนตัวไม่ได้ไปนอนห้องแม่แล้วคืนนั้นผมก็เลยไม่ต้องกังวลว่าแม่จะสังเกตุ
อาการผิดปกติของผมได้รึเปล่า ผมแค่เข้าไปทักทายแม่แล้วขอตัวไปพักผ่อนทั้งที่คืนนั้นผมไม่อาจหลับตาได้เลยทั้งคืน
ตอนที่ 19 จดหมายของเทค
หลังจากเกิดเรื่องเข้าใจผิดกันในคืนนั้น เทค ก็หายหน้าไปจากชีวิตผม ผมไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ใครเป็นฝ่ายผิดกันแน่
แต่สำหรับผมนั้นไม่มีความสบายใจเลยแม้แต่น้อย ผมรู้สึกเหมือนกับว่าแค่เพียงช่วงเวลาสั้นๆช่วงหนึ่งที่เราไม่เข้าใจกัน
กลับทำให้ผมและเทคต้องห่างเหินกันอีกแล้ว ผมอยากรู้ว่าเค้าเป็นอย่างไรบ้าง ผมรู้ว่าคืนนั้นผมไม่ควรทิ้งเค้าไว้ที่สวนหย่อม
หมู่บ้านตามลำพัง ทั้งที่เค้าตั้งใจจะมาหาผมแท้ๆ แต่หลังจากคืนนั้นผมไม่ได้ข่าวคราวของเค้าอีกเลย
ผมโทร.ไปที่บ้านของ เทค แม่บ้านที่มารับสายมักจะบอกว่า เทคไม่อยู่บ้าง เทคยังไม่ตื่นบ้าง หรือเพราะเค้าไม่อยากพูดกับผมแล้ว
นับว่าโชคดีที่ผมยังต้องไปเรียน และ นั่นทำให้ผมได้เจอเพื่อนๆ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมคลายความกังวลเรื่อง เทค ลงไปบ้าง
แล้วเวลาผ่านไป จากวันเป็นเดือน ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ผมเปลี่ยนจากการโทรศัพท์เป็นการส่งจดหมายไปหา เทค ที่บ้านของเค้า
แต่ไม่เคยได้รับจดหมายตอบกลับจากเทคเลยแม้เพียงฉบับเดียว เทค จะรู้มั้ยว่าผมทรมานใจแค่ไหนตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นปีๆ
ตลอด6เดือนมานี้ ผมเขียนจดหมายไปถึงเค้าไม่รู้กี่ฉบับ บางฉบับผมเขียนไปซะหลายแผ่น บางฉบับก็มีเพียงโปสการ์ด1ใบ
เค้าจะรู้มั้ยว่า ทุกตัวอักษรที่ผมอยากจะขอโทษเค้า อยากจะส่งผ่านความห่วงใยที่มีไปนั้น มีความคิดถึงและความทรงจำอยู่ในนั้น
ผมอยากบอกเค้าว่าถ้าเค้าโกรธผมแล้วจะลงโทษด้วยการหายไปจากชีวิตผม ตอนนี้ผมก็ได้รับโทษนั้นแล้วมันช่างทรมานซะจริง
ในที่สุดผมก็ได้รับจดหมายที่ส่งมาจาก นาย ทยาวัติ ผมรีบดูที่หน้าซองจดหมายทำให้รู้ว่าจดหมายฉบับนี้ถูกส่งมาจาก จ.ระยอง
เกาะเสม็ด จ.ระยอง
5 กันยายน 2554
หวัดดีนิว
ตอนนี้เราอยู่ที่เสม็ดล่ะ จำได้รึเปล่าว่าเราเคยมาที่นี่ด้วยกันเมื่อเกือบ 2 ปีที่แล้ว แต่ถึงนิวจำไม่ได้ก็
ไม่เป็นไร เพราะตอนนี้นิวคงคร่ำเคร่งกับการเรียนอยู่สินะ เป็นไงมั่งเก็บไปกี่หน่วยกิตแล้วล่ะ ใกล้ความจริงรึยังที่ว่าจะจบ3ปีอ่ะ
เรามาอยู่ที่นี่ได้หลายอาทิตย์แล้วล่ะ ก่อนหน้านี้เราเบื่อไปหมดทุกอย่าง ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหนดี นิวเคยเป็นมั้ยอยู่ๆก็เหมือนกับว่า
ไม่มีที่ไหนเป็นที่ของเราจริงๆเลยว่ะ เราอยู่บ้านของเราแต่ก็เหมือนอาศัยบ้านพ่อ (แต่ก็จริงล่ะวะทุกวันนี้ยังใช้เงินพ่ออยู่เลยนี่นา)
เออ ขอโทษด้วยนะเว้ย ที่เราไม่ได้รับโทรศัพท์นิวเลย บอกตรงๆเราไม่รู้จะพูดอะไรกับนิวจริงๆ ไม่รู้ว่าที่นิวโทร.มาเพื่ออะไร
เราไม่อยากคิดว่าการที่นิวโทร.มา เพราะนิวเป็นห่วงเรา เดี๋ยวเราก็ต้องคิดเข้าข้างตัวเองเหมือนเดิม มันทรมานว่ะ นิวเข้าใจป่ะ
เราไม่เคยรู้เลยว่ามีจดหมายจากนิวมาถึงเรามากขนาดนี้ เพราะตอนนั้นเราไปอยู่สิงคโปร์กับพ่อ
ไม่ได้ติดต่อกับคนที่เมืองไทยเลยว่ะ พ่อมาเมืองไทย เราเองก็ไม่รู้จะทำอะไร พ่อบอกว่าจะส่งเราไปเรียนต่อที่ เมกา เราเองก็คิดว่า
ดีกว่าอยู่เปล่าๆทำตัวไร้คุณค่าแบบนี้ ยังจำได้มั้ยหลายปีที่แล้วเราไม่ยอมไปเรียนต่อ เพราะตอนนั้นเรารู้ว่าเรามีคนที่เรารักอยู่ที่นี่
แต่ตอนนี้เราไม่แน่ใจแล้วซะแล้วล่ะ ก่อนหน้านี้นิวอาจจะบอกว่าอยากคบเราแบบเพื่อน และ กลัวคนจะมองว่าเป็นเกย์ กลัวแม่เสียใจอ่ะ
เราก็เข้าใจนะ ก็ได้แต่บอกตัวเองว่านิวไม่มีใคร วันนึงถ้านิวกล้ายอมรับตัวเอง นิวก็คงกล้ายอมรับความรักจากเราด้วย
แต่ตอนนี้เรารู้แล้วว่ามันไม่ใช่ ต่อให้นิวยอมรับว่าเป็นเกย์ นิวก็คงไม่ได้มีแค่เรา ยังมีคนที่ดีกว่าเรา คนที่นิวอาจชอบมากกว่าเรา
หลายครั้งที่ความใจร้อน ความบ้าของเราทำให้นิวต้องรำคาญใจ เราก็ไม่ควรทำให้นิวลำบากใจกับเราเหมือนอย่างที่ผ่านมาอีก
เรากลับมาถึงเมืองไทยเดือนที่แล้วนี้เอง แม่บ้านเอากล่องมาให้1อันบอกว่าใส่จดหมายที่ส่งถึงเรา
แปลกใจมากที่จดหมายหลายสิบฉบับนั้นมาจากนิวคนเดียว เราอ่านจดหมายครบทุกฉบับแล้วอยากบอกว่าเราไม่เคยโกรธนิวเลย
เรารู้ว่านิวหวังดีอยากให้ทำสิ่งถูกต้อง ตอนนี้ก็คงจะสมใจนิวแล้วนะ เพราะเรากำลังจะไปเรียนต่อ อยากเรียนอะไรให้มันจริงจัง
แต่คงไปอยู่กับพ่อก่อนยังไม่รู้จะไปเรียนที่ไหนดี เออ พ่อเรากำลังจะแต่งงานใหม่ว่ะ คิดว่าคงไม่มีปัญหาท่าทางแม่ใหม่เราก็โอเค
เอาไว้ใกล้วันเดินทางเราจะโทร.ไปบอกอีกทีแล้วกัน ตอนนี้เราอยากบันทึกความทรงจำดีๆที่เคยเกิดขึ้นที่นี่เก็บไว้กับเราให้นานๆ
หลายวันมานี้เราไปกินข้าวร้านที่เคยไปกับนิว ไปเล่นน้ำทะเลที่เดิม และฟังเพลง หัวใจผูกกันด้วย จำได้มั้ยว่ามันเป็นเพลงของเรา
ปล.อีก2วันก็จะถึงวันเกิดของนิวแล้วนะ เราตั้งใจจะให้จดหมายฉบับนี้ส่งไปให้ทันวันเกิดของนิว สุขสันต์วันเกิด นะเพื่อนรัก
รักนิวเสมอ
Take
ตอนที่ 20 ต่างก็มีทางเดินก้าวไป
ในที่สุดวันที่ เทค บอกไว้ในจดหมายก็มาถึง เทค โทร.มาบอกผมก่อนวันเดินทางเพียงแค่1วัน ผมได้ใช้โอกาสนั้นพูดคุยกับเค้า
เราคุยกันอย่างยาวนานเท่าที่จะนานได้ มีหลายครั้งที่ผมจะบอกบางสิ่งให้ เทค ได้ฟังแต่ผมก็กลืนคำพูดเหล่านั้นกลับลงไปในใจ
พร้อมๆกับน้ำตาที่ผมไม่ยอมให้รินไหลออกมา และหวังว่าวันที่ผมไปส่งเค้าบางทีผมจะกล้าบอกถึงสิ่งที่อยู่ในใจผมให้เค้าได้รู้
เทค จะออกเดินทางเวลา 10.30 น. ผมจึงออกเดินทางด้วยรถทัวร์ตอนตี 5 เพื่อให้ถึงดอนเมืองตอน8โมงเช้าตามที่เรานัดกัน
ทั้งผมและเทคตั้งใจว่าจะได้มีเวลาพูดคุยกันนานๆก่อนที่ เทค จะต้องเตรียมตัวขึ้นเครื่องบิน แต่…อะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอ
โดยเฉพาะเมื่อเราอยากไปถึงให้เร็วที่สุด มักจะกลายเป็นช้าที่สุด ผมหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อดูเวลา ตัวเลขที่หน้าจอมือถือบอกให้รู้
ว่าเป็นเวลา 7.20  am. อีกเพียง 40 นาที ผมก็ควรจะได้เจอเทคแล้ว แต่ในตอนนี้รถทัวร์ยังจอดเสียอยู่ที่ วังน้อย อยุธยา อยู่เลย
ผมอยากจะบ้าตาย อยากร้องไห้ อยากโวยวายให้ลั่นรถว่า ทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้? ผมโทร.หา เทค แต่โทรศัพท์เค้าไม่มีสัญญาณเ
ผมได้แต่คิดว่า ‘เวลาที่เค้าอยากเจอเรา เราก็ผลักไสเค้า เวลานี้เราอยากเจอเค้าแทบตาย กลับไม่มีโอกาสอย่างนั้นหรือ?’
ผมพยายามข่มความไม่สบอารมณ์กับสถานการณ์บ้าบอที่ผมแก้ไขอะไรไม่ได้ ผมจึงนั่งนิ่งๆค่อยๆหลับตาลงและเอนศรีษะแนบ
กับกระจกรถพิงเบาะที่นั่งค้างไว้อย่างนั้นเนิ่นนาน แล้วคิดว่า “ถ้าตอนนี้ได้พิงไหล่เทคเหมือนอย่างที่เคยพิงก็คงจะดีสินะ”
ผมคงเผลอหลับไป รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะแรงสั่นของมือถือ คนที่โทร.มาคือเทค ผมรีบกดรับสายและบอกเทคว่ากำลังเดินทาง
“อืม…เรารู้ accident มันเกิดกันได้ เราเข้าใจ แต่ไม่ทันแล้วล่ะนิว ตอนนี้เรากำลังเตรียมตัวอยู่ที่หน้า GATE แล้วนะ”
เทค ตอบกลับมาหลังจากผมเล่ารายละเอียดความขัดข้องในการเดินทางให้เค้าฟังอย่างละเอียด…แต่สุดท้ายก็คือผมไปไม่ทัน
“เตรียมตัวแล้วเหรอ ทำไมเร็วนักล่ะ เดินทางตอนสิบโมงครึ่งนี่นาทำไมรีบไปรอที่ GATE ซะตั้งแต่ตอนี้ล่ะ”
ผมถามกลับไปอย่างร้อนรน เสียใจที่เค้าไม่รอผม เค้าคงคิดว่าผมจะไม่ไปส่งหรือบางทีเค้าอาจไม่เชื่อว่าผมกำลังไปหาเค้าด้วยซ้ำ
“ตอนนี้สิบโมงสิบห้าแล้วนะ พ่อเลยบอกให้รอตรงนี้ เราก็ไม่อยากขัดใจ กลัวโดนพ่อด่าให้เสียฤกษ์อ่ะ หึหึ”
เทค บอกเหตุผลของเค้าด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด แต่ผมรู้ว่าน้ำเสียงนั้นมีความสั่นไหวปนอยุ่ด้วย
“เฮ้ย!” ผมเผลออุทานเสียงดังเพราะผมไม่ทันดูเวลาตอนกดรับสาย ผมรีบก้มดูเวลาในมือถือ “จริงด้วย ทำไมเป็นแบบนี้นะ”
“แล้วนิวถึงตรงไหนแล้วล่ะ” เทคถาม “เดี๋ยวนะ อืม ใกล้ถึงเซียร์รังสิตแล้ว ต่อไปก็จะจอดให้ลงที่ดอนเมืองแล้วล่ะ” ผมตอบ
“เอางี้เราก็คุยกันไปเรื่อยๆถ้านิวลงรถทันก็มาเจอเราที่ GATE แต่ถ้าไม่ทันก็ลากันทางโทรศัพท์ ดีมั้ย” เทค เสนอทางออก
“ก็ดี” ผมตอบไปแบบนั้นทั้งที่ในใจคิดว่า ‘ไม่ดีเลยเราอยากเจอแกมากกว่า’ แล้วผมกับ เทค ก็คุยกันเรื่อยๆจนผมลงรถทัวร์
“นิว เราต้องไปแล้วนะ พ่อรอจนรอไม่ไหว เดินเข้าไปก่อนเราแล้วเอาไว้ไปถึงจะเมล์มาหานะ นิว นิว ได้ยินป่ะ ตอบหน่อยดิ”
ผมได้ยินที่ เทค พูดทุกคำและอยากตอบกลับไปว่าผมอยู่ในอาคารผู้โดยสารแล้ว และกำลังวิ่งสุดแรงที่ผมมีเพื่อไปให้ทันส่งเค้า
“เทค เรามาแล้วนะเกำลังวิ่งไปที่ GATE  รอก่อนะ” เสียงของผม สั่นรัวไปหมดด้วยความเหนื่อยหอบจากการวิ่งหา เทค
“ฮัลโหลๆ ทำไมแถวนั้นเสียงดังจัง นิวว่าไงนะ นิวๆ เราต้องไปแล้วนะเดี๋ยวไปนั่งแล้วจะคุยอีกทีตอนนี้จะแกล้งเก็บมือถือก่อน”
ผมวิ่งมาถึงแล้วครับ เทค ยืนอยู่แค่ข้างหน้าผมนี่เอง ผมเห็นเค้าแต่เค้าไม่เห็นผมเพราะกำลังจะเดินเข้าประตูผู้โดยสารขาออก
“เทค เราอยู่นี่หันมาหน่อย หันมา” ผมพยายามเรียกเค้าผ่านทางมือถือทั้งที่เห็นว่า เทค กำลังซ่อนมันไว้ในกระเป๋ากางเกง
เทค เดินผ่านเข้าประตูผู้โดยสารไปแล้วผมเห็นเค้าเดินจากไปทั้งที่อีกนิดเดียวเราก็จะได้เจอกันและได้บอกลากัน แต่ก็สายเกินไป
“นิว นิว ได้ยินป่ะ เรานั่งเรียบร้อยแล้วเลยรีบเอามือถือมาคุยต่อ นิวล่ะอยู่ไหน” เสียงของ เทค เหมือนเด็กทำผิดที่กลัวถูกจับได้
“ก็ในแอร์พอร์ตนี่ล่ะ” ผมตอบด้วยเสียงแหบแห้ง “งั้นเราจะออกไปหา” แต่เทคก็ถูกห้ามไว้เพราะเครื่องบินกำลังจะขึ้นแล้ว
“ไม่เป็นไร เราแค่จะบอกว่า เอ่อ คือ จะบอกว่าเทครักเรายังไงเราเองก็…” ..ตู๊ด ตู๊ด ..จู่ๆสัญญาณก็หายไปทั้งที่ผมยังพูดไม่จบ
ผมรีบดูที่มือถือว่ามีอะไรผิดปกติรึเปล่า ขีดแบตมือถือก็เต็มขีดสัญญาณก็มี แล้วเกิดอะไรขึ้น เฮ้อ…ผมทิ้งตัวลงนั่งอย่างอ่อนล้า
วันนี้มีแต่สิ่งผิดพลาด พลาดตั้งแต่ต้นจนวินาทีสุดท้ายวินาทีที่ผมกำลังจะพูดคำสุดท้ายออกไปให้เทคได้รู้ คำนั้นก็คือคำว่า ‘รัก’
                                                                      อวสาน :+:กว่าจะรู้ว่ารัก:+: ภาค2

rebornarm

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

abcdefghij

อย่าเอา ความรักมาเปรียบเทียบกัยนะ

minn

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

kiloay

ขอบคุน นะ คราฟ

pearl9845

ขอบคุณมากนะครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ