++ กว่าจะรู้ว่ารัก ++ @ 19- 20 ภาค 3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมเอนหลังลงไปนอนบนเตียงนุ่มปล่อยให้น้ำตาไหลพรากๆโดยไม่อดกลั้นอีกต่อไปแล้วขณะที่จดหมายของผมถูกส่งไปถึงเทค
หัวใจของผมก็หลุดลอยตามข้อความในจดหมายฉบับนั้นไปด้วย เพราะทุกตัวอักษรเหมือนกรีดเอาเลือดเนื้อของผมเขียนลงไป
ผมรู้ว่าคำปฎิเสธในจดหมายนั้นจะบาดลึกหัวใจคนอ่านอย่างร้ายกาจ แต่เค้าจะรู้มั้ยว่าคนเขียนก็กำลังทรมานแทบขาดใจเจียนตาย
ตอนที่ 19 รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
การสัมมนากลุ่มผู้ประกอบการรุ่นใหม่ตลอด3วันผ่านไปอย่างราบรื่น ผมมีหน้าที่ดูแลเรื่องผังที่นั่งผู้ร่วมประชุม เอกสารสำหรับ
ผู้ร่วมประชุมเพื่อนำมาวิเคราะห์ร่วมกับที่ประชุม ของว่างสำหรับช่วงคอฟฟี่เบรค รวมถึงหน้าที่จดรายงานการประชุมตลอด 3 วัน
วันแรกที่ต้องเตรียมงานก่อนการประชุม ทั้งไม่คุ้นกับงานและสมองเบลอด้วยพิษไข้ นึกดูแล้วก็ต้องถอนใจโล่งอกที่งานไม่พลาด
พอเข้าวันที่สองและสามอาการเบลอๆ งงๆเหมือนจะหายเป็นปลิดทิ้งครับ เดาว่าเป็นเพราะผมยุ่งซะจนไม่มีเวลาจะคิดเรื่องตัวเอง
คืนที่สามนี่ล่ะครับที่เกิดเรื่องขึ้นจนได้ พี่ศรัณย์ชวนผมไปท่องราตรีพร้อมกับกลุ่มเพื่อนของเค้าและบรรดาผู้ชายที่มาร่วมประชุม
แต่ผมไม่ชอบเที่ยวกลางคืนน่ะครับเลยอ้างไปว่าผมยังไม่หายดี คืนนั้นผมก็เลยนอนหลับไปก่อนส่วนพี่ศรัณย์ก็เอากุญแจห้องไป
ก็ไม่ต้องกังวลว่าพี่ศรัณย์จะกลับมากี่ทุ่มกี่ยาม พอมีเวลาว่างผมก็เริ่มจิตตกอีกแล้วสิครับ นั่งซึมอยู่อย่างนั้นแล้วก็เหมือนหมดสติ
เพราะจู่ๆสิ่งที่มองเห็น สิ่งที่ทำอยู่ก็ดับวูบไปเลย ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าหลับไปตอนไหน ท่าทางคราวนี้จิตใจของผมย่ำแย่จริงๆล่ะครับ
“อืม หายดีรึยาง หนายดูซิตัวร้อนรึเปล่า”
เสียงอู้อี้ของพี่ศรัณย์ดังอยู่ข้างๆนี่เอง
“เฮ้ย พี่ทำอะไรน่ะ”
ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นพี่ศรัณย์ล้มตัวลงนอนข้างบนเตียงผม
“พี่จาดูว่า น้องนิวตัวร้อนม๊ายยยย หนายๆ ขอจับหน่อยดิ๊ มาให้จับหน่อยมา”
มือของพี่ศรัณย์เปะป่ายไปทั่ว
“น้องไม่เป็นไรแล้ว พี่ศรัณย์ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยดีกว่าครับ ท่าจะเมามาก”
ผมทำใจเย็นค่อยๆพูดและลุกจากเตียง
“มาว ก็มาวอ่ะคร้าบ ไม่อยากล้างหน้านี่นา น้องนิวเช็ดหน้าให้พี่หน่อยนะ นะคร้าบ”
พี่ศรัณย์ยังโอ้เอ้อยู่
“เอ่อ ก็ได้ครับ งั้นพี่ไปนอนที่เตียงพี่ไป นิวไปเอาผ้าขนหนูกับน้ำมาก่อนนะครับ”
ผมได้ทีผลุนผลันเข้าห้องน้ำไปเลย
ระหว่างที่ผมยืนใจสั่น เพราะสับสนและเริ่มรู้สึกว่าท่าทางของพี่ศรัณย์ชักจะไม่น่าไว้ใจซะแล้ว เค้าก็มาเคาะประตูเร่งเสียงดัง
ผมจึงมีเวลานึกอะไรไม่ได้มาก ต้องรีบเอาผ้าชุบน้ำแล้วออกไปเผชิญหน้ากับพี่ศรัณย์ที่ยังอยู่ในสภาพเมามายแทบยืนไม่อยู่
“พี่ศรัณย์ไปนั่งที่โซฟาแล้วกัน น้องจะตามไปเช็ดหน้าให้ครับ”
ไม่รอล่ะ ผมกึ่งลากกึ่งจูงพี่ศรัณย์ไปนั่งเอนกายที่โซฟาจนได้
ปกติพี่ศรัณย์เป็นคนผิวคล้ำแต่ก็ไม่ถึงกับดำหรอกครับด้วยว่าผิวพรรณสะอาดสะอ้านอย่างที่ผมแอบเรียกลับหลังว่า
‘ผิวลูกผู้ดี’
แต่คืนนี้พี่เค้าคงดื่มเยอะจริงๆ เพราะทั้งหน้าตาเนื้อตัวแดงจัดทีเดียวความร้อนผ่าวแผ่ซ่านออกมาจากทั้งผิวกายและลมหายใจ
ผมเดินไปซักผ้าขนหนูและชุบน้ำเย็นอีกหลายครั้งเพราะแค่วางผ้าที่เปียกหมาดๆไปที่ตัวพี่ศรัณย์ก็ทำให้ผ้าร้อนแทบจะในทันที
ตอนนี้ผู้ชายขี้เมาตรงหน้าผมหมดฤทธิ์และหลับสนิทเหมือนเด็กคออ่อนที่แอบหนีไปร่ำสุรากับเพื่อนฝูงเมื่อเมาเข้าขั้นก็หลับไป
ผมเองแทบจะยืนไม่อยู่เช่นกันสงสัยอาการไข้จะกำเริบขึ้นมาจริงๆซะแล้ว พอจะกลับไปนอนต่อผมถึงกับเดินเซไปจนแทบล้ม
พี่ศรัณย์ลุกมาจากโซฟาตอนไหนไม่รู้จู่ๆก็พุ่งเข้ามากอดผมซะแน่นในจังหวะที่ผมกำลังเดินโซเซอยู่นั่นเองจึงไม่ทันได้ระวังตัว
“พี่ศรัณย์ปล่อยนิวเถอะครับ เมามากแล้วก็ไปนอนไป นิวเหนื่อยแล้วดูแลพี่ไม่ไหวแล้วนะครับ”
ผมเบี่ยงตัวหลบ
“ม่ายอาวอ่ะ ถ้าพี่ปล่อยนิวก็หลุดมือพี่อ่าดิ ไม่ต้องทำไรแล้วน๊า พี่จะดูแลน้องนิวเอง”
พูดไปก็ซุกไซ้ไปด้วย
“แต่นิวเหม็นเหล้า ตัวพี่มีทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นตัว นิวจะอ้วกอยู่แล้วปล่อยซะเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ผมสะบัดหลุดจนได้
“ก็ตัวนิวห๊อม…..หอมอ่า ขอพี่กอดอีกหน่อยนะครับน้องชาย”
เค้าดึงผมไปกอดอีกจนได้แถมมือไม้ก็ไม่อยู่สุขซะด้วย
“พี่จะบ้าเหรอ เรานามสกุลเดียวกันนะ สายเลือดเดียวกันก็ว่าได้”
รู้ว่าเค้าชอบผู้ชายก็ช๊อคแล้วแต่นี่เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันด้วย
“ไม่อยากได้บ้านคืนเหรอ”
คำนี้ทำให้ผมชะงักไปเลยจริงๆ
“แน่ะๆ อยากได้ใช่ม้า ก็รับข้อเสนอของพี่คืนนี้สิคร้าบ”
ใช่ครับผมอยากได้บ้านคืนแต่อยากพ้นจากเงื้อมมือพี่เศรัณย์มากกว่า
“ข้อเสนออะไร”
ผมนึกอะไรไม่ออกแต่การพูดต่อรองเพื่อถ่วงเวลาก็น่าจะดีกว่าดิ้นรนให้เปลืองแรงเปล่า
“พี่จะเอาเงินขอพี่ให้นิวไปไถ่บ้านคืนจากพ่อพี่ แต่นิวต้องฝึกงานกะพี่จนกว่าจะเรียนจบแล้วเราก็หาเวลามาที่นี่กันบ่อยๆ งาย”
เพื่อนๆเคยได้ยินเรื่องของพวกผู้ดียุคเก่ามั้ยครับที่ชอบสมสู่กันเองน่ะ เจอเข้าจริงๆแล้วนี่ไงครับ
“แล้วพี่จะบอกลุงวิชิตว่ายังไงครับ คิดเหรอว่าถ้าเงินของพี่หายไปทีละเป็นแสนๆพ่อพี่จะไม่สงสัย”
แต่ถึงผมจะรู้สึกขยะแขยงและอนาถใจยังไง ผมต้องต่อรองให้นานที่สุดเพื่อหาทางรอด
“เรื่องนี้ม่ายมีปัญหาหรอก น่านะ ถ้านิวยอมพี่นิวจะได้บ้านคืนเร็วขึ้นแถมยังได้งานทำตั้งแต่ยังเรียนไม่จบด้วยนะ สนรึยาง”
ผมยังไม่ได้ตอบอะไรทั้งนั้น ลีลาการซุกไซ้กอดรัดของพี่ศรัณย์ช่ำชองจนผมอ่อนปวกเปียกไปหมด แต่สมองของผมยังสั่งการอยู่
ผมจะทำอะไรบุ่มบ่ามก็ไม่ได้และไม่ว่าคืนนี้จะผ่านไปแบบไหน ผมจะยังคงทำงานที่นี่ต่อไปได้หรือ แล้วผมมีทางเลือกอะไรบ้าง
“เอ่อ พี่ศรัณย์มีถุงยางรึเปล่า”
เออได้ผลแฮะเค้านิ่งไปพักนึงแล้วส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบว่าไม่มี
“งั้นน้องไปซื้อให้นะ”
ผมได้ทีรีบผละออกจากอ้อมแขนล่ำสันของพี่ศรัณย์ คว้ากระเป๋าตังได้ก็ชิ่งออกจากห้องทันที
พ้นออกมาด้านนอกได้ผมก็ลงไปนั่งใจหายใจคว่ำอยู่ที่Lobbyโรงแรมดูจนแน่ใจว่าเค้าไม่ตามมาก็ค่อยโล่งใจและผมก็นั่งอยู่อย่างนั้นถึงเช้า
ตอนที่ 20 ข้อแลกเปลี่ยน
ผมกลับมาที่ห้องอีกทีตอน 9 โมงเช้า วันนี้เป็นวันที่เราต้องกลับกรุงเทพฯแล้ว ผมรอจนแน่ใจว่าทั้งพนักงานและแขกของโรงแรม
มีจำนวนพลุกพล่านมากพอ ผมจึงตัดสินใจเดินกลับขึ้นไปที่ห้องนอนซึ่งเพิ่งเกิดเรื่องเมื่อคืนนี้ เปิดประตูเข้าไปก็พบว่าพี่ศรัณย์
นอนหลับไหลไม่ได้สติ ผมย่องเข้าไปอย่างเงียบกริบ รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาจัดของลงในกระเป๋าเดินทางเตรียมชิ่ง
“จะไปไหนล่ะ เก็บของเงียบเลยนะ”
พี่ศรัณย์ลุกขึ้นนั่งบนเตียงถามพลางสะบัดหน้าไล่ความมึนเมา
“น้องจะกลับละครับ ก็หมดหน้าที่แล้วนี่ครับ การสัมมนาก็เสร็จแล้ว น้องอยากกลับไปพักผ่อนที่บ้าน”
ผมไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าเค้าจะว่าอย่างไรแต่เวลานี้ผมอยากไปให้ห่างพี่ศรัณย์ที่สุด
“ไหนล่ะถุงยาง”
พี่ศรัณย์ลุงจากเตียงนอนมานั่งย่อตัวอยู่ข้างๆแล้วทวงถามผม
“อะไร ถุงยางอะไร ไม่เห็นรู้เรื่องเลย น้องกลับเลยดีกว่า เดี๋ยวต้องรวบรวมงานส่งพี่วิด้วยพรุ่งนี้ก็วันศุกร์แล้ว”
ผมรู้ว่าเป็นการแก้ตัวที่งี่เง่ามาก การทำไขสือแบบนี้คงรอดยาก แต่สมองสั่งงานไม่ทันจริงๆครับ
“ช่างเหอะ แล้วน้องนิวจะกลับยังไงครับ”
พี่ศรัณย์วิ่งมาขวางหน้าผมไว้ในขณะที่ผมกำลังกำลังจะลากกระเป๋าเดินออกไป
“ถึงน้องจะจนเป็นหนี้สินที่ติดค้างกันเป็นปีเป็นชาติ แต่น้องก็คงไม่สิ้นปัญญาถึงกับจะหาทางไปไม่ได้หรอก”
ผมเริ่มจะโมโหแล้วเหมือนกัน มันจะอะไรกับผมนักหนา
“ไม่เอาน่า พี่ว่าเราคุยกันดีๆได้นี่นา พี่บอกแล้วไงว่าพี่มีข้อเสนอ หรือมีอะไรที่น้องนิวอยากได้มากกว่านี้ก็บอกได้”
พี่ศรัณย์เดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นยื่นมือมาบีบไหล่ผมและออกแรงหนักขึ้นจนผมต้องปล่อยมือจากกระเป๋าที่ลากมาเมื่อครู่
“พี่ศรัณย์ก็ทราบอยู่แล้ว ถึงยังไงน้องก็ต้องหาเงินมาชดใช้ไถ่ถอนบ้านออกไปจนได้ ข้อเสนอของพี่ไม่จำเป็นเลย”
ผมจ้องหน้าของพี่ศรัณย์อีกครั้ง ผมดูท่าทางที่หายเมาของเค้าก็เบาใจว่าคงพอมีสติที่จะพูดกันรู้เรื่องกว่าเมื่อคืน
“อวดดีเกินไปแล้วนะ เรื่องแบบนี้ผู้ชายเค้าไม่ถือหรอกมีแต่ได้กับได้ โตจนขนาดนี้อย่าทำเป็นไม่เคยหน่อยเลยน่ะ”
พี่ศรัณย์ใช้น้ำเสียง ท่าทาง ที่เต็มไปด้วยความหยิ่งยะโสชนิดถอดแบบลุงวิชิตออกมาทีเดียว
“แต่นิวถือและไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องถูกต้องโดยเฉพาะเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกนและเป็นผู้ชายเหมือนกัน”
ผมพยายามให้เหตุผลงัดข้อกับความเห็นแก่ตัวของพี่ศรัณย์ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเลยเพราะแทนที่เค้าจะฟังบ้างก็เปล่า
พี่ศรัณย์ยังเดินเข้าใกล้ผมมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ผมถอยหลังและขัดขืนแต่เค้าก็ยิ่งออกแรงรั้งผมเค้าไปกอดรัดจนหายใจไม่ออก
“พี่ปล่อยน้องก่อนเถอะ ใจเย็นๆแล้วค่อยคุยกันอีกที เอ่อ บางที บางทีข้อเสนอของพี่ก็น่าสนใจ”
คำพูดนี้ทำให้เค้าปล่อยตัวผม
“แปลว่าจะยอมรับข้อเสนอของพี่ใช่มั่ยครับ”
เค้าก้มหน้าลงมาใกล้ผมจนได้กลิ่นลมหายใจที่มีกลิ่นเหล้าเจือจางของพี่ศรัณย์
“เดี๋ยวครับ น้องยังไม่พร้อม คือ โอ๊ย น้องปวดท้องอ่ะ สงสัยท้องเสียแต่เช้า”
ว่าแล้วก็รีบชิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
โอ๊ย……นี่มันอะไรกันนักหนา ทำไมผมต้องเปลี่ยนห้องน้ำเป็นห้องวางแผนการเอาตัวรอดอยู่เรื่อยเลยแล้วจะเอาไงล่ะเนี่ย
แม้จะผ่านไปหลายนทีแต่ผมก็ยังคิดไม่ออกว่าควรจะเอาตัวรอดจากเรื่องนี้อย่างไร รู้ก็แต่ว่าผมไม่มีทางหลบอยู่ในนี้ได้ตลอด
เมื่อตัดสินใจแน่แล้วก็เปิดประตูออกมา ก็เห็นว่าพี่ศรัณย์เก็บข้าวของส่วนตัวลงกระเป๋าใกล้เสร็จแล้ว เอาไงของเค้าล่ะเนี่ย
“กลับกันเลยดีกว่า”
พี่ศรัณย์พูดขึ้นโยไม่ได้หันมามองผมสักนิด
“แปลว่าพี่เปลี่ยนใจเรื่องข้อเสนอแล้วใช่มั้ย น้องขอบคุณนะครับ ยังไงซะเราก็เป็นพี่น้องกันอยู่ดี มนไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”
แม้จะยังไม่วางใจในท่าทีของพี่ศรัณย์นักแต่ถ้าเค้ามีจิตสำนึกและเปลี่ยนใจมันก็คงจะดี
“เปล่าครับ แต่พี่มาคิดๆดู เรื่องนี้เราน่าจะมีเวลาทำความตกลงกันนานๆ”
พี่ศรัณย์ยืดตัวขึ้นและลุกเดินมาประจันหน้าผม ยิ้มให้ผมเหมือนกำลังพูดเรื่องยั่วล้อกันเล่นไม่จริงจัง
“เชื่อเถอะเรายังต้องตกลงกันได้อีกหลายครั้ง เพราะน้องนิวยังมีเวลาทำงานเป็นผู้ช่วยของพี่อีกตั้งเดือนนึงเลยนะ”
คราวนี้รอยยิ้มของพี่ศรัณย์ดูมีเลสนัยและไม่น่าไว้ใจเลยจนนิดเดียว แต่อย่างน้อยผมก็ยังโล่งใจที่รอดพ้นเหตุการณ์เฉพาะหน้านี้ไปได้
“แล้วอีกอย่าง” พี่ศรัณย์เว้นวรรคไปนิดหนึ่งเอื้อมมือมาโอบคอผมแล้วดึงเข้าไปหาเค้าก่อนที่พี่ศรัณย์จะก้มหน้าลงมาข้างๆหูผม
แล้วกระซิบด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า “พี่เชื่อว่าเงินซื้อได้ทุกอย่างรวมทั้งศักดิ์ศรีของคนด้วย”

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

minn

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

cawee

ขอยคุนคราฟ

kiloay

ขอบคุน คราฟผม

pearl9845

ขอบคุณมากนะครับ