++ ความรักแบบผมครับ ++ $ 1 - 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกทีตอนที่ 1 : หวัดดีคับ
ความรู้สึกแปล๊บๆ เกิดขึ้นมาเมื่อครู่ อ้าว มีความรักแล้วสิกรูเจ็บตั้งแต่แรกเลยเว้ย หุหุ
ผมนึกในใจเมื่อเห็นใครบางคน เดินผ่านห้องเรียนที่ผมกำลังตั้งใจฟังเพื่อนมันคุยกันเรื่องเด่นเย็นนี้ ว่าด้วยประเด็นสถานที่ดื่มแอลกอฮอล์ จริงๆมันก็ไม่จำเป็นต้องคิด เครียด เถียงอะไรกันมากมายเลยนะเพราะร้านที่พวกผมไปกันประจำน่ะ ก็มีแค่ร้านเดียว เสียวได้อยู่แล้ว เถียงกันให้ตาย พวกมึงก็ไม่พ้นร้านนี้หรอกเว้ยแต่ผมก็ยังคงหันกลับไปแสดงความคิดเห็นอยู่ดี หลังจากเสียวแปล๊บๆ เมื่อเห็นไอ้น่ารักคนหนึ่งเดินลับตาผ่านไปเมื่อกี้
“เฮ้ย กูว่าๆ วันนี้เปลี่ยนร้านดีกว่าว่ะเบื่อๆ แม่งวันเกิด กีฬาสี ปีใหม่ พวกมึงก็ไปกันแต่ร้าน...” เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งเสนอความคิด ก่อนจะโดนเบรก
“แหมมึง ทำยังกับมึงอายุถึง เข้าร้านไหนก็ได้งั้นแหละ มีร้านให้นั่งนี่ก็ดีแล้ว อย่าเรื่องมากๆ” เหตุผลเดิมๆ ที่ใช้กันมาหลายต่อหลายครั้ง และทุกครั้งจะทำให้พวกผมมองหน้ากันแล้วก็ ทำหน้าเศร้าสลด ในชะตาชีวิตสุดรันทดของตัวเอง
“แม่ง 20 เมื่อไหร่กูจะเที่ยวให้กระจายเลย” เสียงคุ้นๆแฮะ อ่อ กูนี่เอง พูดขึ้น
“เออๆ ตกลงคืนนี้ที่เดิม อย่าเรื่องมากๆ กูลงไปหาไรแดกและ หิวๆ” เสียงไอ้ตัวโตประจำกลุ่มพูด ก่อนจะเดินออกนอกห้องเรียนไป และต่างก็แยกย้ายกัน ปิดประชุม และรู้กันว่า ที่เดิมคือที่ใด ฮา
ผมดูเวลา อ่ะเหลืออีกตั้งเกือบ 20 นาทีนี่หว่า กูต้องไปเดินเตร็ดเตร่หน่อยและ จริงๆน่ะ คือจะไปสืบเสาะหาเบาะแสดูว่า
ไอ้คนเมื่อกี้ที่เดินผ่านห้องเรียนไปน่ะ มันคือใคร หน้าไม่คุ้น แต่กรูอยากคุ้นและ หุหุ แผนชั่ว
แล้วก็ทำทีเดินไปทักทายเพื่อนห้องโน้น น้องห้องนี้ ละรายทางไป แต่แม่ง จะหมดชั้นและ ไม่เห็นมีเลยวะ หรือแม่งไม่ได้อยู่ชั้นนี้วะ สำรวจๆ ไงกูต้องหาให้เจอ  แล้วสองเท้าของจอมมารก็ก้าวลงบันไดไปสู่ชั้นสาม แต่ชั้นนี้ผมไม่ค่อยรู้จักใครเท่าไหร่ เพราะมันรุ่นน้อง ม.4 ( ผม ม.6 แล้วน่ะ ขาใหญ่ๆ หุหุ)
มองซ้ายมองขวา แม่งหายตัวไวจังวะ โรงเรียนกูก็แค่นี้ หายไปไหนวะ ขณะสายตากำลังเล็งเข้าไปในแต่ละห้องที่เดินผ่านประดุจเหยี่ยวมองหาเหยื่อ (น่ากลัวไปป่าวหว่า) ก็เหลือบไปเห็นหน้าห้องสมุดครับ เอ๊ะ หน้าคุ้นๆ เดินออกมาจากห้องสมุด โหย นี่มึงเข้าห้องสมุดร้างนั่นด้วยเหรอวะ `ตัวเงินตัวทอง`มึงรู้มั้ย แม่งกูนี่เกือบลืมไปแล้ว ว่าโรงเรียนตัวเองยังมีห้องสมุดอยู่ ไม่ได้ยินชื่อนี้มานาน นึกว่ายุบเป็นห้องอะไรไปซะและ เหอะๆ
ว่าแต่แม่งไปทำไรในนั้นวะ กูไม่เชื่อแน่ๆ หน้าตาแบบนี้แม่งจะเข้าไปอ่านหนังสือ ถึงจะขาว ตี๋ ดูเรียบร้อยแต่แววตานี่ไม่ใช่เด็กเรียนแน่ๆ กูฟันธง
พอเห็นเป้าหมายค่อยๆ มุ่งหน้ามาทางฐานทัพที่ผมดักซุ่มอยู่ ก็เลยกระโจนตะครุบ จำปล้ำแม่งตรงนั้นเลย แหะๆ (ในความคิดนะๆ)
ความจริงน่ะ แกล้งเดินทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วก็กะจะตามมันไปต่อ จะได้รู้ว่าเรียนห้องไหน และแล้ว…
“เฮ้ยไอ้เซน มาด้อมๆมองๆอะไรแถวนี้วะ ห้องมึงน่ะชั้นสี่ไม่ใช่เหรอ ไปๆ ไอ้นี่หนิ” โอ้เพื่อนสุดที่เลิฟผมนั่นเอง จะใครที่ไหนเสียงแบบนี้คร้าบ อาจารย์ปกครอง เพื่อนสนิท ไข่ย้อย อ่ะดิ
“ป่าวจารๆ เดินผ่านพอดีคร้าบ” ผมทักทายก่อนจะโดนแกซักไซร้ (เพราะปกติกรุชอบแค่ไซร้อย่างเดียว 555) แล้วปลีกตัว ไปปฏิบัติภารกิจต่อ แต่...หายไปไหนฟระ แม่ง กูหันไปหาอาจารย์แปร๊บเดียว ไวจริง ชะเง้อคอดูไปมา ไม่มีแน่ เซ็ง คอตก เลยลงไปโรงอาหาร
หาไรกิน นั่งคุยกับไอ้พวกคุณเพื่อนดีกว่า พอลงไปเดินจะไปถึงโต๊ะที่พวกมันนั่งแค่นั้นแหละ.... (อย่าคิดว่าไอ้น่ารักนั่งอยู่ในกลุ่มนะคับ ผิดถนัด)
แอ๊ด อิ๊ด อ๊อด (ไม่รู้จะพิมพ์ไงให้เสียงมันสมจริงอ่ะ มันดังประมาณนี้แหละๆน้า)
อ่ะแน่นอน เสียงนี้ คงเคยได้ยินกัน ในวัยเรียน  เสียงนรกยามบ่ายบอกเวลาขึ้นเรียนนั่นเอง ผมนึกในใจ ไรวะ กูยังไม่ทันนั่งเลย เสือกดังและ แต่ก็ไม่ได้ทำให้สำนึกผิด เลี้ยวกลับขึ้นไปบนตึกเรียนแต่อย่างใด และมุ่งตรงไปนั่งสรวลเสเฮฮากับพวกคุณเพื่อนตามเคย
“เฮ้ย ไม่ไล่ไม่เลิกนะพวกมึงเนี่ย ไปเรียนได้แล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวได้เข้าห้องปกครองแทน จะเลือกไปห้องไหน” อ่ะคุ้นอีกและกรู ตามตื๊อไม่เลิกๆ ที่รักกูหนิ
“คร้าบ จารๆ แหม เป็นคนแก่ขี้บ่นเลย ไปแล้วคร้าบๆ” ไอ้โก้เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มผมตะโกนบอก ด้วยความซี้ย่ำปึ้ก และพวกมัน
ก็ค่อยๆ ทยอยลุกบิดขี้เกียจกันสักพักก่อนจะเดินขึ้นไป ส่วนผมหาได้กล้าหาญชาญชัยนั่งต่อไม่ ก็เดินขึ้นตึกไปพร้อมพวกมันแหละคับ แหะๆ รุ่นนี้กูก็หงอเป็นเหมือนกัน
การเรียนการสอนวันแรกของภาคเรียน ก็รู้ๆกันอยู่คับ แต่เล็กจนโต วันแรกก็ไม่เห็นจะมีเรียนอะไร
ทั้งๆที่รู้กรูก็ยังอุตส่าห์มา ขยันจริงจริ๊ง แหะๆ หารู้ไม่ ที่มาเนี่ย จะมานัดกันไปแดกเหล้าคับ เพราะถ้าไม่ออกจากบ้านมาโรงเรียน ก็คงยากที่จะออกไปเที่ยวตอนค่ำทีเดียว
พอเสียงสวรรค์ (เสียงเดิมกับเมื่อตอนบ่ายนั่นแหละ) ดังขึ้นอีกครั้ง บอกเวลาเลิกเรียน ก็ได้เวลาหากินล่ะคับ
“เฮ้ย วันนี้น้องกูขอไปด้วยว่ะ เป็นไรป่ะวะ” ไอ้ต้าถามขึ้น ขณะกำลังเก็บของเก็บกระเป๋าจะออกจากห้องเรียน
“มึงมีน้องด้วยเหรอวะ กูไม่เห็นรู้” เพื่อนอีกคนถามขึ้น เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาจน ม.6 แล้วเนี่ย ก็ยังไม่เคยเห็นมันบอกเลยว่ามีน้องมีนุ่ง
“น้องกูมันเพิ่งย้ายมาโรงเรียนนี้น่ะ จริงๆ มันไม่ใช่น้องแท้ๆหรอก คนละแม่กัน แต่ก่อนมันเรียนอยู่เชียงใหม่น่ะ” (เชียงใหม่อีกและ นิยายรักนี่มันหนีไม่พ้นเมืองนี้จริงๆ)
“อ่ะ แล้วแต่ดิวะ ว่าแต่น้องมึงน่ารักป่าว ถ้าน่ารักกูจองๆ” ไอ้เพื่อนคนเดิมทำท่ากระตือรือร้น ซึ่งก็พอๆกับคนอื่นในละแวกนั้นน่ะแหละ  เพื่อฟังคำตอบจากไอ้ต้า
“ไอ้`ตัวเงินตัวทอง` ผู้ชายเว้ยๆ”
“อ้าว`ตัวเงินตัวทอง` งั้นช่างแม่ง” ไอ้คนนั้นทำท่าเซ็ง ก่อนจะเดินออกไปไม่สนใจ
พวกผมบางส่วนที่กลับบ้านไม่ได้ (เพราะถ้ากลับไป จะไม่ได้ออกมารอบดึกอีกอ่ะดิ) ก็ต้องไปสิงสถิตย์ที่บ้านเพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งอยู่ใกล้โรงเรียนแบบเดินไปกลับได้สบายๆ มันก็เลยมาสายที่สุดในห้องทุกวัน
ส่วนบางคนที่กลับได้ ก็กลับไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งหล่อ แต่งสวยกัน คือกลุ่มผมจะมีทั้งผู้หญิงผู้ชายน่ะ  หญิงสาม
ชายห้า ไม่ครบคู่นะเนี่ยๆ แหะๆ ผมเลยเปลี่ยนให้มันพอดีๆ เย้ย
พอได้ฤกษ์ ก็ทยอยกันไปที่ร้านคับ พวกผมมาบ่อยจนพี่เค้าจำหน้าได้แล้วล่ะ
“อ้าวไง เพิ่งเปิดเทอมกันก็มาเลยเหรอ” เสียงพี่เจ้าของร้านทักแบบกันเอง
“แหะๆ เปิดกล่องชอล์คพี่ๆ” เพื่อนผมคนหนึ่งพูด (อายว่ะ โรงเรียนกรูยังใช้ชอล์คอยู่อีก บ้านน้อกบ้านนอก)
“จ๊ะ ทุกอาทิตย์นั่นแหละ” พี่สาวคนสวย แกล้งประชด
พวกผมเดินไปที่โต๊ะประจำ  ซึ่งยังวางอยู่ ก็ใช่สิ มึงมากัน พระอาทิตย์ยังไม่ลับขอบถนนเลยมั้ง
ยังไม่เห็นมีใคร ก็นั่งๆ เกลือกๆ ไถลๆ (อาการคล้ายหมายังไม่รู้แฮะ) ไปกับโซฟาที่นั่ง บิดไปบิดมา กันอยู่ 4 คน อีก 4 ชีวิตกำลังเดินทางมา พอนั่งคุยกันสักพักพวกมันก็ทยอยๆมาจน ผมอึ้งทึ่งเสียวกับไอ้เพื่อนคนสุดท้าย ที่อึ้งไม่ใช่เพราะจะกินเพื่อนตัวเองนะคับ แหะๆ ถ้าหล่อกูก็คงกินไปแล้วล่ะอิอิ แต่ว่า
“ดีเว้ยๆ โทษทีมาช้า น้องกูแม่งมัวแต่แต่งหล่อ” ไอ้ต้าทัก ผมก็มองไปที่น้องมันก็แอบอึ้ง แล้วอาการ แปล๊บๆ แบบไฟช๊อตก็เกิดอีก
เจ็บเพราะรักอีกแล้วสิเนี่ยกู รักแรกพบป่าววะ 555
“ดีคับพี่ .. พี่... พี่ .. พี่ ..” มันก็หวัดดีพวกเพื่อนๆผมตามที่ไอ้ต้าแนะนำให้ฟังจนวนมาจบที่
“ดีคับ พี่เซน”
คับ ถูกต้องแล้ว ถ้าเดากันไม่ออกก็จะบอกให้ น้องไอ้ต้า ชื่อเต้คับ เป็นน้องต่างแม่ ห่างกับมัน 2 ปี แม่แท้ๆไอ้ต้ามันเสียไปตั้งแต่มันยังเล็ก พ่อมันก็เลยแต่งงานกับแม่ใหม่แล้วก็มีไอ้เต้ ซึ่งจริงๆเค้าอยู่เชียงใหม่กัน แต่ไอ้ต้ามันอยู่กับยายที่กรุงเทพ พอยายมันเสีย พ่อมันเลยย้ายครอบครัวกันลงมาอยู่ที่นี่หมดเลย เพราะบ้านมันก็ไม่มีใครอยู่แล้ว
และมันก็ต้องเป็นอย่างที่คุณคิดอยู่แล้วคับ ไม่งั้นผมคงไม่อึ้ง ก็จะอะไรอีกล่ะ... ก็ไอ้น้องเต้เนี่ย มันคือไอ้น่ารักที่ผมเจอเมื่อกลางวัน
นั่นไง  พรหมลิขิตเลยกรู น้องเพื่อน บาปป่ะวะ คิดในใจ แล้วปากก็พูดออกไป
“หวัดดีคับ เต้” แอบทำเสียงน่ารัก ไร้พิษสงสุดขีด แหะๆ จะหลอกเด็ก หรือจะโดนเด็กหลอกวะเนี่ยกรู
ตอนที่ 2 : สุขสันต์วันเกิด
“เซน สายแล้วลูก” เสียงประตูห้องนอนเริ่มดัง ปึงๆ ปังๆ เก๊าะๆ แก๊กๆ
โอย ทำไมมันเช้าไวจังวะ กูยังนอนไม่ทันหายง่วงเลย ผมนึกในใจ แล้วบิดขี้เกียจไปมาบนเตียงอันแสนจะนุ่มนิ่ม เด้งดึ๋งๆ หุหุหุ เตียงนะคับเตียง อย่าคิดเป็นอื่น
“ค้าบ แม่ ตื่นแล้วๆ” ผมตะโกนตอบไป เก๊กเสียงสดใสสุดฤทธิ์ ให้ดูว่าตื่นนานแล้ว อิอิ
“ไม่ต้องมาทำเสียงใสเลยไอ้เซน รู้ว่ายังไม่ลุก แล้วรีบลงไปอาบน้ำ แต่งตัวไปโรงเรียนนะ กับข้าวอยู่บนโต๊ะ แม่ไปทำงานก่อนนะ”
ไดอาล็อคเดิมๆ ที่ได้ยินทุกวี่วันไม่เคยเปลี่ยน ตะโกนบอกมาจากด้านนอกของประตูห้องนอน
ผมค่อยๆลุกขึ้น เตรียมเสื้อผ้าลงไปอาบน้ำข้างล่าง พลางนึกในใจ นี่วันศุกร์แล้วนี่หว่า ไวดีว่ะ เปิดมาแปบๆ จะเสาร์อาทิตย์และแล้วเด็กผู้ชายสองคนในชุดนักเรียนก็เดินมาเจอกันที่ประตูทางเข้าโรงเรียน
“ไง มาสายเหมือนเดิมนะมึง ไอ้สัด” ผมพูดทักไอ้คุณเพื่อนที่บ้านมันอยู่ใกล้โรงเรียนที่สุด (ไอ้คนที่ไปสิงสถิตย์บ้านมันตอนเย็นก่อนไปกินเหล้านั่นแหละ)
“ก็พอกะมึงแหละ” ดูมันย้อนๆ     “กูบ้านไกลกว่ามึงโว้ย” ผมรีบอ้างสาเหตุให้ดูดี หุหุ
“สัด ไกลกว่ากูไม่ถึงสิบป้ายรถเมล์ มึงอย่ามาอ้างๆ” แน่ะ เสือกรู้ทันไอ้เพื่อนเวร แล้วยังไม่ทันจะได้เถียงต่อ ผมและมันก็ต้องรีบโฉบขึ้นอาคารเรียนอีกฝั่ง เมื่อชะเง้อไปที่สนามแล้วพบว่า การเข้าแถวตอนเช้าจบลงไปแล้ว คือโรงเรียนผมจะมีอาคารเรียนสองฝั่งแล้วเชื่อมต่อกันด้วยตึกระหว่างตึกทั้งสองเป็นแบบตัวยูน่ะคับ ระหว่างอาคารก็จะเป็นสนาม ไว้เข้าแถว เวลามาสายผมก็จะโฉบขึ้นฝั่งด้านที่เดินเข้ามาจากประตูโรงเรียนแล้วเดินข้ามด้วยทางเชื่อมชั้นสามหรือชั้นสี่ไปยังห้องเรียนตัวเองอีกฟากตึกเพื่อหลบอาจารย์จับได้ว่ามาสาย
ขณะกำลังเดินสบายใจ คุยเล่นกันจนจะถึงห้องเรียนอยู่แล้ว เสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น
“เฮ้ย มาสายอีกแล้วหรอวะพวกมึง ยังไม่ทันหมดอาทิตย์แรกเลยนะ” เพื่อนสนิทสุดที่รักผมนั่นเอง (ถ้าสงสัยว่าทำไมผมเจอเขาบ่อยจัง ก็เพราะว่าเขาเป็นอาจารย์ปกครองส่วนของ ม.ปลาย น่ะคับ เลยชอบมาวนเวียนแถวๆนี้
“ป่าวค้าบจาร ไปเดินเล่นมา” กูแก้ตัวโดยลืมไปว่า อ๊ะ
“เดินเล่นมึงต้องถือกระเป๋าไปด้วยเหรอ ไอ้เซน” แหม รู้ทันจริงๆอาจารย์
“แหะๆ” โดนจับได้ล่ะสิกู ทำแววตาน่าสงสารให้อาจารย์ ส่งกระแสจิตบอกไปว่าอาจารย์อย่าโวยวาย ส่งผมไปห้องปกครองข้างล่างเลยนะค้าบ ไม่อยากซวยแต่ต้นเทอม
“เออ ครั้งนี้ยกโทษให้ ถือเป็นของขวัญเปิดเทอม แต่ถ้าเจออีกรอบหน้า ไม่รอดแน่ รีบเข้าห้องไปๆ” ว้าว เหมือนอาจารย์สื่อสารกับกระแสจิตผมได้ น่ารักที่สุดเลยค้าบ
ปล. ที่โรงเรียนผมถึงอาจารย์บางท่านจะพูดแบบมึง กูกับนักเรียนแต่ไม่ได้โหด หรือหยาบคายหรอกนะคับ สนิทกันมากกว่า โดยเฉพาะกับกลุ่มผม แหะๆ แล้ววันนั้นทั้งวัน ก็เรียนกันไปตามปกติ
ในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาตั้งแต่เปิดเทอม ผมก็เอาแต่เฝ้าด้อมๆมองๆไอ้น้องเต้มัน ซึ่งก็เจอกับมันค่อนข้างบ่อย เพราะโรงเรียนกูก็ไม่ได้กว้างใหญ่อารายนัก อีกอย่างกูก็ชอบไปวนเวียนแถวที่มันอยู่นั่นล่ะ แล้วก็ทำที เจอกันอีกแล้วเหรอวะ อิอิ แต่ยังไม่ได้สานสัมพันธ์อันใด หรือคุยมากไปกว่าวันนั้นที่ไปกินเหล้ากัน แถมวันนั้นมันเป็นวันธรรมดาเลยกลับกันไวด้วย แม่งอดมอมเลยกู
แล้วพอจะกลับบ้าน(อีกแล้ว)
“เฮ้ยๆ คืนนี้ที่เดิมนะ” ไอ้โอตที่เจอเมื่อเช้าบอกผม
“อ้าว เพิ่งไปวันอังคาร เอาอีกแล้วเหรอวะนัดกันตอนไหน กูไม่เห็นรู้เลย” ผมถามมัน
“วันนี้วันเกิดไอ้ต้าไงมึง จำไม่ได้เหรอวะ เนี่ยมันบอกเมื่อตอนพักบ่าย ที่มึงบอกจะไปซื้อสมุดไรของมึงน่ะ” อ้อ นึออกและกู จริงๆไม่ได้จะซื้อสมุดหรอก ชะเง้อไปเห็นไอ้เต้อยู่หน้าร้านพอดี เลยรีบวิ่งจรู๊ดลงไป หุหุ แต่พอไปแม่งก็หายไปและ เลยได้แต่สมุดกลับมา เสียตังค์แล้วยังไม่เสียตัวอีกกู 555
“เออ ไอ้เซนไปด้วยนะมึง” ไอ้ต้าเดินเข้ามาพอดี
“แล้วไปกันกี่คนวะ” หุหุ จริงๆไม่ได้อยากูรู้หรอก เพราะเพื่อนผมมันก็ไปกับครบอยู่แล้วแหละ วันอัปมงคลแบบนี้ แต่อยากรู้ว่ามันจะพาน้องไปด้วยอีกป่าว
“ก็เหมือนเดิมแหละ ไอ้เต้อีกคน” ไอ้ต้าบอก หุหุ เข้าทางโจร
แล้วก็แยกย้ายกันกลับไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะถ้าเป็นวันเกิดพวกผมจะสามารถเอาไปอ้างกับที่บ้านได้เพื่อออกมาเฉลิมฉลอง เข้าใจหัวอกวัยรุ่นกันทุกบ้านเลยนะเนี่ยกลุ่มผม
วันนี้ผมก็แต่งหล่อหน่อย ใส่เสื้อยืดธรรมดาคงไม่ดีๆ เอาเชิ๊ตเซอร์ๆ ดีกว่า คว้ายีนส์ สวมผ้าใบแล้วก็ไปยืนรอปากซอย เพราะไอ้ต้าบอกว่ากำลังออกมาแล้ว จะแวะรับๆ เพราะมันต้องผ่านบ้านผมอยู่แล้วเพื่อไปร้าน เลยนั่งแท๊กซี่แวะมารับเลย ทางเดียวกัน ไปด้วยกัน นโยบายประหยัดพลังงานหารสองคร้าบ
แน่นอน ไอ้เต้ก็มาด้วย หุหุ
พอเปิดประตูรถไปนั่ง ทักทายมันสองคนแล้วแอบสำรวจไอ้เต้ โอ้วันนี้ใจตรงกัน เชิ๊ตเหมือนพี่เลยนะน้อง แถมเป็นสีขาวเข้าคู่กับเสื้อดำที่ผมใส่พอดี เนื้อคู่ป่ะวะ
“แต่งหล่อเหมือนกันเลยนะมึงสองคนเนี่ย กูเจ้าของวันเกิดยังเสื้อยืดธรรมดาเอง” ไอ้ต้าแซวกึ่งบ่น
“อ้าว วันเกิดเพื่อนทั้งทีก็ต้องแต่งให้สมเกียรติดิวะ ใช่ป่ะเต้” นั่น เปิดทางให้ผมชวนไอ้เต้คุยพอดีเลย ไอ้ต้าเพื่อนรัก
“ใช่คับ พี่เซน” น่ารักจริงๆ ไอ้น้อง ไม่มีปากมีเสียง เถียงไม่เป็นนี่แหละ พี่ชอบ
“พวกมึงไม่ต้องๆ แหมเป็นปี่เป็นขลุ่ย” ไอ้ต้าพูด หุหุ กูอยากเป่าปี่เป่าขลุ่ยกับน้องมึงมากกว่าว่ะ อ่ะล้อเล่นๆ แล้วไม่นานรถก็มาจอดหน้าร้านประจำ ที่เก่า เวลาเดิม ไอ้โอตกับไอ้ปริ๊นมาถึงก่อนแล้ว (ชื่อนี้ยืมมากจากชื่อตัวเอกเรื่องบ้านพักอลเวงนะคับ ประทับใจ เลยเอามาใช้ๆ) ตามแผนที่จะเซอไพรส์คือ ผมต้องพาไอ้ต้ามาหลังจากไอ้โอตกับไอ้ปริ๊นมันมาถึงก่อน เผื่อนัดแนะกับพี่ที่ร้านให้ปิดไฟเบิร์ธเดย์ตอนเที่ยงคืนน่ะคับ แล้วก็เอาเค้กไปฝากพี่เค้าไว้ด้วย ส่วนคนอื่นๆ ให้ตามมาทีหลัง เพราะให้พวกมันไปหาของขวัญกันมา ซื้อรวมเลยน่ะ เป็นธรรมเนียมปฏิบัติของกลุ่มผม แล้วพวกมันก็ทยอยๆกันมาจนครบเก้าชีวิต แล้วก็นั่งดื่มกันไปเรื่อยๆ ตามปกติ ยังไม่มีใครพูดถึงเรื่องวันเกิดไอ้ต้า
“เฮ้ย พวกมึงว่า ถ้าจบ ม.6 แล้ว พวกเรายังจะได้เจอกันแบบนี้อีกป่าววะ” ไอ้ฟ้าพูดขึ้น หลังจากเหล้าเริ่มลดปริมาณไปพอควร ง่ายๆ คือ พอเริ่มกรึ่มๆได้ที่ ก็จะเริ่มพล่ามกันและ
“มึงแน่ใจเหรอว่าจะจบ 555” ไอ้โอตพูดขัด เรียกเสียงฮาจากคนในวง
“อ้าว มึงหนิพูดเป็นลาง” เพื่อนผู้หญิงอีกคนเสริมขึ้น
“อ้าว กูก็พูดตามความจริง” ฮา อีกรอบ
“เอาน่ะๆ เพิ่งจะเปิดเทอม มึงจะรีบจบกันไปไหนวะ” ผมพูดบ้าง
“เออ กูรู้มึงไม่รีบ อีกสักปีละกัน” ไอ้ต้าปากเสีย ขัดกรู เดี๋ยวก็กินน้องมึงซะหรอก 555
“แล้วพวกมึงจะเลือกที่ไหนกันบ้างวะ” อ่ะคำถามประจำของเด็กม.6
“กูกะจะเลือก มช. ว่ะ” ไอ้โอตพูด “ตอนกูไปเที่ยวเชียงใหม่แม่งน่าอยู่ดี อีกอย่าง กูเบื่อหน้าพวกมึงและ”
“ไอ้ปริ๊นล่ะ หนีตามกันไปด้วยป่าว” ผมแซวเรียกเสียงฮา คือไอ้ปริ๊นกับไอ้โอตมันเป็นแฟนกันน่ะคับ แต่ก่อนปริ๊นมันไม่ได้อยู่กลุ่มพวกผม พอมันคบกันก็เลยกลายเป็นกลุ่มเดียวกันไป เป็นคู่รักคู่เดียวในกลุ่ม แถมยังเพศเดียวกันด้วย แอบฮา
“ถ้ากูติดนะ แม่งกูยิ่งฉลาดๆอยู่” ไอ้ปริ๊นตอบ
“ถ้าไม่ติดก็หนีตามไง กูบอกแล้ว 555” ผมแซวมัน แม่งก็หน้าแดงกันทั้งคู่ คบกันมาจะ 3 ปี มึงยังจะเขิลอะไรกันนักหนาวะ
“แล้วมึงอ่ะไอ้เซน คิดยัง” ไอ้ฟ้าถามผมบ้าง
“กูคงอยู่แถวๆสยามแหละ” ผมพูด แหะๆ จุฬา คับ จุฬา
“อ้าว มึงจะต่ออุเทนถวายเหรอวะ” น้องแนทขัดกู เพื่อนผู้หญิงอีกคนในกลุ่มน่ะ
“จุฬาเว้ยๆ” พูดไม่เจียมตัวเลยกู
อ้วกแหวะ .................. แทบจะพร้อมกัน ยังคับยัง ยังไม่มีใครเมา พวกมันทำท่าล้อเลียนว่าที่นิสิตจุฬาอย่างผมกันน่ะ
“ไมวะ พวกมึงไม่อยากเข้าหรือไง” แม่งกัดกูๆ เพื่อนเชี่ย
“ไม่ว่ะ กูอยากเรียนลาดกระบัง” ไอ้แนทพูด
ร้อนจะตายห่ามึง อ่อลืมไป มึงถึกๆ” ไอ้ชิง เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มผมพูดแซวมัน
“เออว่ะ กูเคยไปครั้งนึง ยังกับทะเลทราย” ไอ้โค๊กตัวละครคนสุดท้ายในกลุ่ม ได้พูดและ ครบ 8 คนสักที เฮ้อ
“ก็กูจะไปเป็นโอเอซิสน่ะสิ” หญิงแนทพูดพลางเก็กสวย
“อะไรซิสๆนะ ซิฟิลิสหรอวะ” ไอ้ต้าแซว คราวนี้ ฮาแตกทั้งกลุ่มคับ 555
“อีบ้า โอเอซิสเว้ย แหล่งน้ำกลางทะเลทราย” ไอ้แนทว่าต่อ และยังคงเก็กสวยต่อไป
“แล้วพวกมึงที่เหลืออ่ะ จะไปไหนกันบ้าง”
“กูอยากเข้าวิดวะว่ะ ที่ไหนก็ได้ ดูคะแนนก่อน” ไอ้โค๊กบอก
“กูก็เหมือนกันว่ะ” ไอ้ต้าเอาด้วยๆ “แล้วมึงสองตัวอ่ะ ไม่มีอนาคตว่างั้น” ไอ้โอตกัดไอ้ชิงกับไอ้ฟ้า ที่ยังไม่ตอบอะไร
“กูอยากเป็นดีไซเนอร์ว่ะ แต่ที่บ้านกูไม่อยากให้เรียน ดูก่อนๆ” ไอ้ชิงพึมพำหน้าแอบเซ็ง
“ชีวิตมึงนะเว้ย มึงเรียน ไม่ใช่พ่อแม่มึง” อ่ะไอ้ปริ๊นซ์เสริมๆ
“เออ ใช่ๆ” ไอ้โอตรีบต่อ แหมช่วยกันดีจริงๆ คู่นี้
“แล้วถ้าเค้าไม่ส่งกูล่ะมึง กูเรียน แต่เงินพ่อแม่กู” ไอ้ชิงแอบเครียด แต่เพื่อนๆกลับฮา
“แล้วฟ้าใสกูนี่ล่ะ จะไปที่ชอบๆ ที่ไหนจ๊ะ” ไอ้ต้าแซวไอ้ฟ้า ที่นั่งกระดกเหล้าอยู่ในโลกส่วนตัว
“กูอยากเรียนฟิล์มว่ะ แต่ก็รอดูคะแนนก่อน”
“โอ้ มึงอย่าทำให้วงการเค้าเสื่อมเลย เชื่อกูๆ” ไอ้แนทแซว ฮาแตกกันได้อีก
“เชี่ย กูจะไปปฏิวัติวงการหนังเว้ย 555” ไอ้ฟ้าตอบกลับ หัวเราะแล้วทำท่าประดุจสาวมั่นมากอุดมการณ์
“มึงอยู่เฉยๆดีกว่าเชื่อกู แค่นี้หนังผี กะเทยก็เยอะพอละ กูไม่อยากดูอะไรที่น่ากลัวไปกว่านี้อีก” ผมขัดมัน และเช่นเคย ฮากันทั้งวง
คุยกันต่อสักพักจนสี่ทุ่มครึ่ง ผมเลยสังเกตุเห็นไอ้น่ารักของผม ยังคงไม่ค่อยได้มีส่วนร่วมเท่าไหร่ นอกจากขำไปกับความฮาของพวกพี่ๆ แล้วมันก็ออกไปยืนสูบบุหรี่หน้าร้านแก้เซ็ง ผมเลยเกิดอยากสูบบุรุษ เอ้ย บุหรี่ขึ้นมาบ้างทันที แหะๆ กูเนียน
และแล้ว พอเดินออกไป จะอ้าปากชวนมันคุย
โทรศัพไอ้เต้ก็หันหยิบโทรศัพทขึ้นมาดูคับ ไม่ได้ยินเสียง สงสัยมันเปิดสั่นไว้ แล้วแม่งก็ยิ้มๆ แม่งเสือกโทรมาไรตอนนี้วะ ผมนึกในใจ ผมก็เลยทำเนียนสูบบุรุษต่อ แล้วก็เผอิญได้ยินมันคุยด้วย ไม่ได้แอบฟังนะค้าบ หน้าร้านมันก็มีที่อยู่แค่นั้น แหะๆ
“คับ เค้าก็คิดถึงตัวเองเหมือนกัน” มันพูดใส่โทรศัพท์ ผมก็คิดว่าคงเป็นแฟนมันที่เชียงใหม่แน่เลย มันเพิ่งย้ายมา คงยังมีพันธะอยู่ แต่กูเชื่อ รักแท้แพ้ระยะทางและจอมมารอย่างกระผม 555
คุยสักพักมันก็เขิลเดินเลี่ยงๆ ไปคุยต่อริมถนน หรือมันรู้วะ ว่ากูดักฟัง แม่งเลยไม่ได้ยินเลย
เห็นมันก็คุยไป ทำหน้าเศร้า ซึ้งๆ หัวเราะอะไรไปตามเรื่อง พลางดูดบุหรี่ปุ้ยๆ อย่างมีความสุข ผมก็ไม่อยากจะนั่งดูภาพนั้นต่อ เลยเดินกลับเข้ามาในร้าน
พวกคุณเพื่อนก็ยังคงเฮฮากันต่อคับ คราวนี้ ไอ้โอตกับไอ้ปริ๊นคับ โดนเล่นประเด็นชู้สาว 555
“เฮ้ยถ้าพวกมึงเกิดติด มช. คนเดียวทำไงวะ” ไอ้ต้าคับ ไอ้`ตัวเงินตัวทอง`นี่ชอบสร้างความร้าวฉาน
“อ้าว อวยพรกันเลยนะมึง” ไอ้โอตด่าเข้าให้
“เออหว่ะ กูก็เห็นด้วยกับไอ้ต้านะ ไมมึงไม่เลือกเรียนที่นี่ว่ะ อย่างน้อย ก็ยังอยู่กรุงเทพเหมือนกันนะเว้ย ถ้าไม่ติดที่เดียวกัน” อ่ะ ไอ้ฟ้าเสริมต่อ เอาเข้าไปไอ้พวกนี้ ผมนึก แต่ก็นั่งฟังด้วยความเสือก เรื่องชาวบ้าน อิอิ
“เอาน่ะ ถ้าคะแนนมันไม่ติดจริงๆ ค่อยคิดใหม่ คณะที่พวกกูจะเข้ากันมันก็คะแนนไม่ได้สูงมากนี่หว่า” ไอ้ปริ๊นตอบเสียงแบบมั่นใจ แต่ไม่มาก
“เออคะแนนคณะเค้าคงไม่สูงมาก แต่คะแนนมึงอ่ะ” ไอ้แนทแซว พร้อมเรียกเสียงฮาต่อกลางวงเหล้า ก็ไอ้ปริ๊นมันเรียนไม่ค่อยเก่งน่ะคับ ส่วนไอ้โอตน่ะ ผมว่าระดับมันที่ไหนก็ติด
“เฮ้ย พอๆ เดี๋ยวมันร้องไห้” ไอ้โอตรีบปกป้องแฟน แหมรักกันจริ๊ง
แล้วมันก็เปลี่ยนประเด็นกันไป ไอ้เต้ก็เดินเข้ามานั่งต่อ คุยนานนะเมิง แอบหมันไส้ จนเวลาผ่านไปใกล้ฤกษ์งามยามดี
ภายในร้านก็มืดสนิท... เมื่อมีเสียงบึ้ม ดังมากๆ
หม้อแปลงแถวนั้นเสือกระเบิดคับ ไฟดับกันยกแถบเลย เวรกำ มาระเบิดไรวันนี้วะ นึกว่าพี่เค้าดับไฟเตรียมเป่าเค้กซะอีก
เสียงโวยวาย กันสักพัก พี่เค้าก็เดินเข้ามาบอกในร้านว่ามีหม้อแปลงระเบิด ใครจะอยู่ต่อก็ได้ หรือโต๊ะไหนอยากกลับเลยก็ตามอัธยาศัย ร้านยังคงเปิดต่อไปถึงเวลาปิด ภายใต้แสงเทียน โอ้ โรแมนติคชิบ และแล้วแสงเทียนก็สว่างขึ้น
Happy Birthday to มึง
Happy Birthday to มึง
Happy Birthday Happy Birthday
Happy Birthday to มึง
เค้กช๊อคโกแลต 2 ปอนด์ก็วางลงบนโต๊ะ ท่ามกลางขวดเหล้า และเหล่าพลพรรคมิกเซอร์ ถังน้ำแข็ง
“เป่าเลยมึงๆ” พวกเพื่อนๆช่วยกันลุ้น
“เอาแต่ลมนะมึง น้ำลายไม่ต้อง” ไอ้ชิงแซวไอ้ต้า
ก่อนมันจะก้มลง ปู๊ด (เสียงเป่าเค้กนะคับ)
แสงเทียนในเค้กดับลง แต่แสงไฟยังคงไม่สว่าง เพราะหม้อแปลงเพิ่งระเบิด พี่เค้าเลยต้องจุดเทียนเล่มใหญ่วางไว้ตามแต่ละโต๊ะ ซึ่งมันก็มืดไม่แตกต่างจากโคมไฟสลัวๆที่เปิดตอนแรกนั่นเท่าไหร่หรอก
“อ่ะๆ ตัดแจกๆ” ไอ้ฟ้าส่งมีดพลาสติคที่ร้านเค้กใส่มาในกล่องด้วยให้ไอ้ต้า
แต่นึกสภาพนะคับ กินเหล้ากันเมาๆ แล้วต่อด้วยเค้ก โคตรเลี่ยน
ทีนี้เมื่อไม่กินกัน จะเอาไปทำไรดีล่ะคับ หุหุ
ไอ้ต้าเริ่มก่อนเลยคับ เห็นไอ้โอตเผลอ ก็เอานิ้วชี้ป้ายเข้าไปเต็มๆแก้ม แล้วสงครามเค้กย่อยๆก็เริ่มขึ้น เห็นดังนั้น ผมก็ต้องเอาตัวรอดเป็นยอดดีสิคับ ปวดฉี่ขึ้นมาทันใด พอกำลังจะลุกไปห้องน้ำคับ แต่...
“เฮ้ยอย่าๆ กูจะไปฉี่ ไม่เล่นๆ” ผมรีบร้องเสียงหลง เมื่อไอ้เจ้าเต้มันจะมุ่งเป้าหมายมายังผม มึงไม่รู้ซะแล้ว ป้ายนิ้วกลางมาด้วยแน่ะ ไอ้น่ารักหนิ
แต่ก่อนที่จะก้าวต่อ มันก็ป้ายมาเต็มแก้มผมเลยคับ หัวเราะชอบใจใหญ่ ไอ้นี่ปีนเกลียวเดี๋ยวมึงๆ 555
ผมก็เลยเอามั่ง ไอ้ที่มันเปื้อนหน้าตัวเองนี่แหละ ป้ายแก้มมันกลับ หุหุ ที่เอาที่แก้มตัวเอง ไม่ไปจ้วงเค้กบนโต๊ะมาป้ายมันนี่ไม่ใช่เพราะสงสารกลัวมันเปื้อนหรอกนะคับ แต่ว่าพอครีมมันน้อย เนื้อหนังมันก็ได้สัมผัสกันมากขึ้นนั่นเอง เง้อ แผนชั่วอีกแล้วกรู แล้วแก้มมันก็เปื้อนเค้กด้วยฝีมือผมในที่สุด 555 เป็นนวดแมวเลยนะเมิง แถมแก้มก็นิ่มจริงๆ เปลี่ยนป้ายเป็นหอมจะดีมากๆ อันนี้แอบคิดในใจ แล้วก็เดินไปห้องน้ำ
พอเล่นป้ายเค้กกันเสร็จ ไฟก็สว่างพอดีเลยคับ ซ่อมไวดีจังแฮะ ดีๆได้นั่งเอ้อระเหยลอยชายต่อยันร้านปิด
“อ่ะไอ้ต้า กูขี้เกียจนึกวิธีเซอไพรส์ตอนให้ของขวัญมึง เอาไปๆ” ไอ้โค๊กหยิบสร้อยคอเงินแท้ออกมาจากกระเป๋าให้ไอ้ต้าคับ ไอ้ต้าก็ทำหน้างงๆนิดหน่อยประมาณว่า อ้าวไม่เซอไพรส์กูเลย แต่ท่าทางมันจะชอบแหละคับ ยิ้มใหญ่เลย
เฮ้ยใส่ๆดีนะมึงไม่ใช่คืนนี้เมาทำหายนะเว้ย แพงนะมึง” ไอ้ฟ้าพูด เมื่อเห็นท่าไอ้ต้าใส่สร้อยแบบคนเมาๆ แล้วมันก็ใส่ไม่ได้สักที
“มาๆกูใส่ให้ ไอ้แนทลุกขึ้นไปยืนด้านหลังไอ้ต้า แล้วใส่สร้อยให้มัน ก็เป็นอันเสร็จพิธี และเหล้าอีกค่อนกลมที่เพิ่งสั่งมาหลังเป่าเค้ก ก็ค่อยๆ ถูกดื่มกันจดหมด หยดสุดท้ายแทบจะบิดขวด และแล้ว
อ้วก โอ้ก อ้าก
เมากันได้ที่ทั้งนั้นพวกมึง ไอ้โอต ไอ้โค๊ก ไอ้ต้า ไอ้เต้ ไอ้ชิง แข่งกันอ้วกอย่างสนุกสนาน ริมทางเท้าหน้าร้านคับ ผม ไอ้แนท ไอ้ฟ้า ไอ้ปริ๊น ก็มองหน้ากันด้วยความละเหี่ยใจ ไม่ใช่ไม่อยากอ้วกนะ กูก็อยากอ้วก แต่เห็นพวกมึงอ้วกแล้ว กูเลยต้องเก็บไปอ้วกที่บ้าน 555
และแล้วราตรีนี้ก็แยกย้ายกันไป ใครทางเดียวกับใคร ดูแลกันไหวก็พากันไป ผม ไอ้ต้า ไอ้เต้ มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันสิคร้าบ สวรรค์มีตาจริงๆ
แต่แม่งเมากันทั้งสองตัว กูจะแบกยังไงล่ะเนี่ย จะลงบ้านตัวเองก่อนแล้วปล่อยแม่งนั่งเลยไปบ้านก็กลัวจะโดนแท็กซี่ทำมิดีมิร้ายเอา ก็เลยต้องนั่งเลยไปบ้านมันคับ ยังไงพรุ่งนี้ก็วันเสาร์อยู่แล้ว
พอไปถึง “เฮ้ย ไอ้ต้าถึงแล้วๆ ตื่นๆ พ่อมึงอยู่ป่าววะ” ผมตบหน้ามันเบาๆ ที่นอนเป็นศพอยู่ หลับไหลหมดสติ `ตัวเงินตัวทอง` เกิดแล้วก็ตายเลยนะสัด ลำบากกูจริงๆ
ไม่เป็นผลคับ ทั้งพี่ทั้งน้อง ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ผมเลยต้องลากมันลงจากรถ แล้วก็เอากุญแจจากกระเป๋าไอ้ต้า
ไขประตูบ้านมันเข้าไป
“อ้าว กลับมากันแล้วเหรอ เมาเป็นหมามาเชียว” โอ้ว เสียววาบ พ่อไอ้ต้าเดินออกมาเปิดประตูพอดีเลยคับ กูอุตส่าห์ย่องเบาแล้วเชียว
“แหะๆ หวัดดีคับพ่อ หนักไปหน่อยคับ” อ่ะผมยิ้มแห้งๆ แบบว่ากูก็เมาเต็มที่ อย่าด่าว่าที่ลูกเขยอะไรตอนนี้เลยนะคับคุณพ่อตา 555
ถือวิสาสะเรียกพ่อซะงั้น ทั้งๆที่ผมก็ไม่เคยเจอพ่อมันมาก่อน
“เออ มาๆ เดี๋ยวพ่อช่วย” แล้วพ่อมันก็เข้ามาช่วยแบกไอ้สองตัวเข้าไปนอนโซฟาในบ้านคับ
“แล้วพ่อยังไม่นอนเหรอคับ” ผมแอบถาม เพราะคิดว่า เค้ามานั่งรอลูกชายกลับบ้าน
“อ่อ ตื่นมาดูบอลน่ะ เพิ่งจบเนี่ยแหละๆ” พ่อมันตอบ ท่าทางอารมณ์ดี สงสัยทีมที่เชียร์ชนะ แหะๆ รอดตัวไป
“เอ้อแล้วเราชื่อไรล่ะ”
“เซนคับ”
“บ้านอยู่ไหนล่ะ ค้างที่นี่เลยละกัน ดึกป่านนี้แล้ว” พ่อมันพูดต่อ
“อ้อ ซอย ... นี่เองคับ ใกล้ๆ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปแปบเดียวคับ” ผมตอบเพราะกลัวที่บ้านผมว่า ปกติก็ไม่เคยค้างอ้างแรมที่ไหน ทั้งที่ใจจริง
ก็ขี้เกียจกลับแล้วล่ะ (ไม่ได้คิดอกุศลกับไอ้เต้มันนะคับ ตอนนั้นเมาๆ ไม่มีอารมณ์มานั่งหื่นอยู่หรอก 555)
“เฮ้ย ไม่ต้องๆ ป่านนี้แล้ว พรุ่งนี้กลับก็ได้ ใกล้ๆ ถ้าที่บ้านว่า เดี๋ยวพ่อจะคุยให้ๆ” ใจดีจังคับคุณพ่อ แบบนี้ไม่น่าหวงลูกชาย อิอิ
พอรู้สึกตัวอีกทีก็สว่างแล้วคับ แฮ้งค์นิดๆ มองไปมองมา ไอ้เต้ ไอ้ต้า กองกันอยู่บนโซฟาใกล้ๆนี่เอง บ้านมันมี โซฟายาว สามมุมพอดีน่ะคับ คนละมุมเลย พอตั้งสติได้สักพัก ก็เริ่มลุกไปเดินๆดู ไม่เห็นมีใครอยู่สักกะคน แต่ อ๊ะ มีอะไรแปะไว้ที่ตู้เย็นในห้องครัว
...พ่อกับแม่ไปธุระที่เพชร กลับค่ำๆนะ กับข้าวอยู่ในตู้เย็น แล้วอย่าไปไหนดึกดื่นล่ะ...
อ่า ไม่มีใครอยู่บ้านเลย อ่านจบ ผมก็ไปชะเง้อดูไอ้สองคนนั่น แม่งไม่มีกระดิกกันเลย จะเที่ยงอยู่แล้ว  ผมก็มานั่งเปิดทีวีดูสักพักนึกขึ้นได้ ซวยแล้วไงกรู
โอ้ว 7 สายไม่ได้รับ เบอร์บ้านทั้งนั้น คอขาดแน่ๆงานนี้ เอาไงดีวะ พ่อไอ้ต้าก็ไม่อยู่แล้ว นั่งนึกหาข้ออ้างตัวเองพ้นโทษประหารหัวสุนัข เอ เมื่อคืนเมากลับไม่ไหว...ไม่ได้ๆ เหตุผลนี้ ตายสถานเดียว หรือว่าไอ้ต้าเมา เลยพามันมาส่ง แล้วไม่มีรถกลับ ... เออ เข้าท่าแฮะ แต่บ้านก็ใกล้ๆแค่นี้ คงอาจโดนบ่นนิดหน่อย
หรือ เซนลืมเอากุญแจไปคับ ไม่อยากปลุกตอนดึกๆ เลยมานอนบ้านไอ้ต้า ... อันนี้ก็เข้าท่าแต่แม่ต้องรู้แน่เลยว่ากูโกหก เพราะปกติไม่เคยลืม
คิดไปคิดมา ข้อใดถูกที่สุด ก. ข. ค.
กูเลือก ข.ไข่ละกัน ประมวลผลแล้วอย่างมากก็จำคุกตลอดชีวิต แหะๆ ว่าแล้วก็กดโทรกลับเบอร์ที่ไม่ได้รับสาย
ตู๊ด ตู๊ด ตี๊ด ตี๊ด
“ว่าไง บ้านช่องมีไม่กลับ อยู่ไหนเนี่ย ชั้นโทรหาแกกี่รอบแล้ว ทำไมไม่รับ กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ บลาๆ แว๊ดๆ ว๊ากๆ จ๊ากๆ……..
เป็นชุดเลยกู พอได้ช่วงพักขอเวลานอก แม่หยุดหายใจพอดี ผมก็ค่อยอ้าปาก สอดแทรกเสียงน่ารัก อ้อนๆ สำนึกผิดสุดๆ
“ขอโทษคับ เมื่อคืนไอ้ต้ามันเมานิดหน่อยอ่ะแม่ เซนเลยมาส่งมันที่บ้าน แล้วพ่อมันก็บอกให้นอนนี่เลย ดึกแล้วอันตรายอ่ะคับ”... นั่น ดูเจ๊อึ้งไปสักพัก ก่อนจะคิดได้แล้วต่อชุดสอง
“ไอ้ต้าหรือแกกันแน่ที่เมา บอกแล้วว่าอย่า.... บลาๆ อ่ะจ๊ากๆ ว๊ากๆ อีก รอบ ก่อนจะเหนื่อย จนสงบศึกไปเอง และกำชับ แล้วรีบกลับนะ”
เฮ้อ...ผมวางสายแล้วถอนหายใจ แล้วก็เห็นไอ้น่ารักของผม ค่อยๆงัวเงีย ลืมตาขึ้นมา
“อ้าว ที่บ้านว่าเหรอฮะ” มันถาม แสดงว่านอนแอบฟังกูคุยสิเนี่ย นิสัยคุ้นๆ อิอิ
“นิดหน่อยๆ งั้นเดี๋ยวพี่กลับก่อนละกัน” ผมบอกมัน  แหะๆ อยู่ต่อเดี๋ยวมึงจาไม่ปลอดภัย ไอ้เต้
“อ้าว รีบกลับเหรอคับ แดดร้อนจะตายเที่ยงๆ กินไรก่อนป่าว พี่ต้าก็ยังไม่ตื่น อยู่เป็นเพื่อนผมก่อนดิ” แน่ะ ไอ้นี่อ้อน ใจจริงผมก็อยากอยู่ต่อนานๆแหละ แต่คำสั่งประกาศิตตัดสินให้รีบกลับ
“เออ ก็ไม่รีบๆ” แหะๆ ใจอ่อนเลยคับ ยอมโดนประหาร ขออยู่กับไอ้เต้ต่อหน่อยละกันนะ
ผมก็บอกมันว่าพ่อแม่มันไม่อยู่ แล้วก็จัดแจงเรื่องอาหารกัน มันก็มาช่วยๆ อุ่นโน่นอุ่นนี่ แล้วก็คุยๆถามๆว่าเมื่อวานกลับกันมายังไง พอบอกมันว่าพ่อมันมาช่วยแบก มันก็แอบกลัวคับ เพราะมันไม่เคยกินเหล้าให้พ่อเห็นมาก่อนตอนอยู่เชียงใหม่ พอมาอยู่นี่ได้ไม่ถึงเดือนก็เมาเลย  555
คุยไปคุยมา จนบ่ายแล้วไอ้ต้าก็ยังไม่มีทีท่ากระดิกเลยคับ แต่ตามสันดานมันก็นอนสันหลังยาวอยู่แล้วล่ะ ปกติคับ ไอ้เต้เลยชวนผมเล่น
วินนิ่งเป็นเพื่อนมัน (รู้จักกันใช่ป่าว เกมส์ฟุตบอลยอดฮิตน่ะ โดดเรียนไปเล่นกันอยู่บ่อยๆ) เล่นไปเล่นมา ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นคับ
…ที่รักคับ รับโทรศัพท์ได้แล้วค้าบ ที่รักค้าบ รับโทรศัพท์ได้แล้วค้าบ
โอ้ เสียงโทรศัพท์ไอ้เต้คับ เมื่อคืนไม่ได้ยิน เช้ามาทำไมมันกลายเป็นเสียงแบบนี้ล่ะเนี่ย
มันก็หน้าแดงเลยคับ แดงเอามากๆ ด้วยความที่มันขาวจั๊วะหน้าเจี๊ยะ ตอนนี้ หน้าเหน้อหูเหอมันเลยแดงไปหมด ผมก็อดยิ้มไม่ได้คับ ทั้งขำทั้งฮา แล้วมันก็รีบลุก หลบไปคุยคับ
สักพักพอมันเดินเข้ามา ก็ยังอายไม่เลิกคับไม่ต้องอายกูหรอก กูก็เหมือนมึงนั่นแหละ แถมดีใจด้วยซ้ำ แม่งเกย์ชัวร์งี้กูยิ่งมีสิทธิ์ 555
“พี่เซน เอ่อ เอ่อ ผะ ผม” โอ้ เห็นหน้ามันแล้วกลัวมันจะระเบิดจังคับ 555
“เออๆ อย่าคิดมาก” ผมทำเป็นสบายๆคับไม่คิดไร พี่ชายที่แสนดีเข้าไว้กู
“แล้วๆ เอ่อ  อย่าบอกพี่ต้านะคับ”มันมองด้วยแววตาอ้อนวอนเต็มที่คับ น่ารักจริงๆ
“เออ มันไม่ว่าไรหรอก ไอ้โอต ไอ้ปริ๊นกลุ่มพี่มันก็เกย์” ไอ้เต้ทำหน้าไม่สบายใจ รอคำสัญญา
“ไม่บอกหรอก สัญญาๆ” มันก็ทำแบบ จริงๆนะพี่
“ค้าบ น้องเต้” หุหุ แอบทำเสียงน่ารักใส่หว่านเสน่ห์ๆ
มันก็อายม้วนคับ แล้วก็เล่นวินนิ่งต่อได้สักพัก ไอ้ต้ามันก็ตื่นผมก็เลยกลับ เพราะนึกขึ้นได้ว่าคุณนายแม่ที่บ้านคงจะพ่นไฟได้แน่ๆหากเย็นย่ำค่ำมืดกว่านี้

MaximusRavi

ขอบคุนนะคราฟฟผมม

top1

ขออานครับผม

abcdefghij

ดับเบิ้ล รัก คือรัยอ่า โครตงงเลย

whywhy

โคร ต ๆ อ่ะ Smile :')

CNBLUE001

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^"

pkclub2146

ขอบคุนนะคับ ^_______^

aRmkung

ขอบคุณครับ

pun_pun

ขอบคุณครับ

Klong

เริ่มมาก็น่าติดตามมาก

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะคร๊าฟ

cawee

ขอบคุนคราฟ

GBOMK

ขอบคุนคับผม

bank0015

ขอบคุณครับ

kangaza

ขอบคุงมากคับชอบอ่าน

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Ikunpalm

ขอบคุณคราฟฟฟฟ