++ ความรักแบบผมครับ ++ $ 19- 20

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

...แล้วน้องชายไอ้เต้ก็กระอักน้ำสีขาวออกมาเต็มหน้าท้องแอบกระเด็นมาเกือบเข้าปากผมด้วย พุ่งแรงนะเราเนี่ยอย่างกับน้ำพุ
ผมเลยเร่งตามแล้วก็................................................................
ร่างของผมฟุบลงไปกอดทับอยู่บนไอ้น่ารักตอนไหนไม่รู้ เรานอนกอดกันอยู่นานทั้งเหงื่อและน้ำสาบานของไอ้เต้อาบตัวเราสองคนไว้ แล้วสักพักก็มีเสียงไม่คาดคิด
ก็อก ก็อก ก็อก!
“ออกมาอาบน้ำได้แล้วเว้ย จะนอนทั้งแบบนั้นเลยไงวะ” ...ไอ้โอตคับ อย่าบอกนะว่าพวกมัน...........................ไอ้สาดอย่าให้กูออกไปได้นะเมิง ตาย
ตอนที่ 19 : กอด
“ก็ได้แล้วหนิ”
“อะไร”
“ก็...”
“หมายถึงได้เอาแล้วอะหรอ” ผมอดขำไม่ได้ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าไอ้เต้มันหมายถึงได้อะไร
“เออ” หน้าตามันไม่ขำด้วยแฮะ
ใช้ไม้ตายเดินเข้าไปกอดจากด้านหลัง แล้วหอมแก้ม
“โธ่เว้ย!!” อ้าว คราวนี้ไม่ได้ผล แถมสะบัดซะเกือบเซ อะไรกันล่ะนี่ ไอ้น่ารัก
“เป็นไรนักหนา กับอีแค่ไปดูหนังกับเฟเนี่ย” งอนดีนัก กูชักเบื่อละนะ เดี๋ยวไม่ง้อแม่งเลย
“เออ คราวหลังก็ไม่ต้องมาบอก จะไปตายไหนก็ไป” เฮ้ย แค่นี้ต้องไล่กูไปตายเลยหรอวะ ชักยัวะละนะ
ท่าทางยังไม่สำนึกที่ว่ากระผม ไอ้เต้เดินเปิดประตูห้องแล้วปิดปังดังลั่นบ้าน เสียงฝีเท้าพอบอกได้ว่ามันเดินลงไปชั้นล่าง
ไปดูหนังกับเฟ ซึ่งใครๆก็คิดว่าเป็นแฟนผมที่เซ็นทรัลยามรอบสองทุ่มกลับมาสี่ทุ่มครึ่งก็รีบมาค้างด้วยเพราะเห็นว่าพ่อแม่มันไปต่างจังหวัด บ้านช่องตัวเองผมก็ยังไม่ได้กลับเลย จะเอาอะไรอีกวะ
“เต้!” ผมเดินตามลงไปชั้นล่าง ไม่เห็นมันนั่งอยู่ แต่มีไอ้เพื่อนรักผม นอนดูโทรทัศน์รอดูบอลอย่างสบายอารมณ์
“ไรกันวะ” มันเงยหน้าพ้นโซฟามาถามผมที่เดินลงบันไดมา
“น้องมึงอ่ะดิ งี่เง่าไม่เข้าเรื่อง”
มันกึ่งลุกกึ่งนอนหันมาสนใจผมแทนทีวี
“เรื่องไร”
“ก็กูไปดูหนังกับเฟตอนค่ำ แล้วก็รีบกลับมาหามันเนี่ย แม่งยังจะงอนกูอีก”
“อ้าว มันก็หวงเป็นธรรมดาแหละวะ มึงอ่ะเมื่อไหร่จะจัดการให้มันจบๆซะที น้องกูไม่ใช่เมียเก็บนะไอ้สัด”
เออ เข้าข้างกันเข้าไปทั้งพี่ทั้งน้อง เดี๋ยวกูก็เก็บยกครัวเลย หุหุหุ
“ก็เมียทั้งคู่แหละ” เฮ้ย พูดไรออกไปวะไอ้เซน สมองส่วนไหนมึงสั่งการเนี่ย ความหงุดหงิดเป็นเหตุ ซวยแล้วล่ะมึง...
สายตาไอ้ต้าจ้องผมเขม็ง และผมรู้ทันทีว่ามันต้องการคำตอบซึ่งเป็นความจริงแม้มันไม่เอ่ยปาก
“มึง...” คำคำเดียวทำให้ผมแทบจะล้มพับอยากเป็นลมหมดสติไปตรงนั้น
“เออ กู...” น้องมันน่ะ มันรู้แล้วล่ะคับ ตั้งแต่ไปหัวหิน ว่า...กัน แต่กับเฟผมยืนยันมาตลอดว่าไม่เคย แต่ลอยกระทงที่ผ่านมา วันที่เค้าว่ามีคนเสียตัวมากเป็นอันดับที่สองรองจากวาเลนไทน์ (ผมว่าแซงวาเลยไทน์ด้วยเหอะ)
...ผมกับเฟไปลอยกระทงด้วยกัน เพราะเต้ต้องไปเชียงใหม่กับที่บ้าน ไอ้ต้าก็ไปด้วย อะไรๆ มันก็เลยเกิดขึ้นด้วยความไม่ยับยั้งชั่งใจของผม ผมพยายามปิดไอ้เต้ไว้ และโชคดีที่ทั้งมันและเพื่อนๆผมเข้าใจว่าผมไปกับพี่ชาย หลังจากวันนั้นผมก็เลยหาทางเลิกยุ่งกับเฟได้ยากขึ้นไปอีก ส่วนไอ้เต้น่ะ พอเห็นเฟมาวุ่นวายวอแวกับผมทุกวันๆเข้า อารมณ์หึง มันก็บังเกิด ยิ่งใกล้วันสิ้นปี มันก็ยิ่งหึงหนักขึ้นเรื่อยๆ ...
โอยกูจะบ้าตาย...
“ต้า กู...ขอโทษ.........”
สีหน้าของเพื่อนที่อยู่ตรงหน้า คือความผิดหวัง ความเสียใจ ความโกรธ ความแค้น ความสงสาร และแน่นอน แววตามันทั้งเข้าใจและให้อภัยในสิ่งที่ผมทำ
มึงต่อยกูดิวะ ไอ้`ตัวเงินตัวทอง` นั่งนิ่งอยู่ทำไม จะเตะ จะกระทืบกูยังไงกูก็ได้ กูทำขนาดนี้ มึงยังจะนิ่งเฉยอีก...กูละอายนะโว้ย
น้ำนิ่งไหลลึกอยู่รอบๆอาณาบริเวณนั้น ผมไม่มองหน้าไม่พูดจาอะไร มันทุเรศตัวเองจนไม่อาจทำอะไรนอกไปจากแค่ยืนมองทีวีที่เปิดไว้เฉยๆ ผ่านๆ อย่างละอาย
ความนิ่งอยู่ระหว่างผมกับไอ้ต้าสักพัก
“มึงรีบไปตามไอ้เต้ไป มันคงไปเซเว่นปากซอยแหละ”
... ผมไม่ได้พูดอะไรตอบเพื่อน ก้าวฝีเท้าเดินออกประตู ไปตามหาน้องชายมันตามที่มันบอก
พอพ้นประตูรั้วบ้าน ก็เห็นไอ้เต้ยืนร้องไห้อยู่ข้างๆ รั้ว นางเอกอีกแล้ว สองเท้าก้าวเข้าไปหาร่างนั้น ที่สะอื้นอยู่ในเงาสลัว ผมค่อยๆ เอื้อมมือไปจับมือนิ่มๆ เล็กๆ ของเขา แต่กลับถูกสะบัดออก
“ไอ้`ตัวเงินตัวทอง`!” สองใบหูผมรับสองพยางค์นั้นมาเต็มๆ เต็มหน้า เต็มตา เต็มปาก เต็มจมูก ทั่วทั้งร่างกายถูก ไอ้-`ตัวเงินตัวทอง` แทรกซึมไปทุกอณูเซลล์
“เข้าบ้านเหอะ” ความกล้าผมมีแค่นั้น ผมไม่กล้าเอ่ยคำว่าขอโทษกับคนตรงหน้า คนที่รักผม
ไอ้เต้เดินผ่านผมไปทั้งที่ยังร้องไห้สะอื้น เปิดประตูรั้ว กลับเข้าไปในบ้าน ผมไม่รู้ว่ามันได้ยินอะไรบ้างหรือเปล่า แต่ถ้าทฤษฎีที่เชื่อว่าโลกของเราเกิดและเติบโตมาด้วยเรื่องบังเอิญมากมากหลายๆเรื่องเรียงร้อยกันเชื่อถือได้ เมื่อกี้ไอ้เต้คงบังเอิญได้ยินที่ผมคุยกับพี่มัน และสองพยางค์นั้นผมสมควรได้รับแล้วอย่างสมเกียรติ
ผมเดินตามเข้าไป ไอ้เต้ยืนอยู่หน้าประตู มือกำลังจะไขลูกบิด ผมยืนอยู่ด้านหลัง ...นิ่ง  
พลั่ก ผลั่ก ตุบ ตับ เสียงหมัดประเคนลงมาที่หน้าและตัวผมนับไม่ถ้วน และเร็วจนไม่อาจนับได้ทัน มันไม่เจ็บเลย กลับยิ่งรู้สึกผ่อนคลาย สบายใจมากขึ้น ยิ่งมันต่อย มันเตะ มันตี มันผลัก มากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งรู้สึกดีมากขึ้นเท่านั้น จนกลิ่นคาวเลือดจากริมฝีปากผมลอยมาแตะจมูก น้ำตาไหลมาอาบแก้ม และสองมือของไอ้เต้ โอบกอดผมไว้ ซุกตัวอยู่ที่แผ่นอกผมแล้วสะอื้นไห้
“ทำไมวะ” สองตาเงยมามองจ้องผม พร้อมคำถามที่ง่ายแต่หาคำตอบยากหรืออาจจะไม่ได้ ก็เราแค่บังเอิญต้องรักกันในห้วงระยะเวลาหนึ่ง
“พี่รักเต้นะ”
“ไหนอ่ะคับ”
ผมไม่เอ่ยปากพูดอะไรต่อ น้ำตามันไหลพรั่งพรูออกมามากมายโดยไม่อาย ผมสะอึกไปกับคำถามง่ายๆนั้น ตะโกนบอกในสมองว่า ผมรัก ผมรัก ผมรักเต้...   ภาพเฟลอยมาซ้อนทับ สลับไปมาระหว่างคนตรงหน้า กับเฟในคืนนั้น
...เรายังคงกอดกันที่หน้าบ้าน
เรายังคงกอดกันยามหลับใหล
เราจะยังกอดกันเสมอไป
จนเมื่อใครคลายอ้อมกอดจำจากลา…
ตอนที่ 20 : ละออง   ฝุ่น   ผง
ผมกับเขา เราห่าง ไม่เจอหน้าไม่เจอะตา จันทร์ผ่าน อังคารพ้น จนสิ้นสุดสัปดาห์เรายังห่างไกลห่วงใย ห่วงใจ เขาจัง
พวกเพื่อนๆ ผมมันฟอร์มวงกันเพื่อจะเล่นประกวดวันงานปีใหม่ ทำให้ตลอดอาทิตย์เราจะไปห้องซ้อมกันทุกเย็น หลังเลิกเรียน ไอ้เต้กับไอ้ต้าจึงไม่ได้กลับด้วยกัน ที่จริงมันก็มาได้นะไม่ได้ไกลซะหน่อย แต่หน้าผมมากกว่าที่ทำให้มันไม่อยากมา เราไม่เจอะไม่เจอกันเลย โทรศัพท์ผมยังมีเบอร์โทรออกถึงมันปรากฏอยู่แต่เบอร์โทรเข้านั้นหล่นหายจากลิสต์ไปหลายคืนแล้ว
“วันนี้ไปห้องซ้อมป่าวอ่ะ” เฟถามผมตอนเย็นที่โรงอาหาร
“ไปดิ” ไปร้องเพลงงั้นๆแหละคร้าบ
“เฟไปด้วยนะวันนี้” อารมณ์นั้นมันไม่ได้ยินดียินร้ายอะไร จะมาก็มาเต๊อะ
“อืม”
“ทำไมช่วงนี้ดูเครียดๆอ่ะพี่เซน” สาวน้อยพูดพร้อมกับเรียวมือที่ปัดฝุ่นผงบางอย่างที่ผมของผม
“เบื่อ”
อย่าเซ้าซี้ได้มั้ย เดี๋ยวบอกเลิกซะเลยหนิ
“เบื่อ...” พูดตามทำไมฟระ
“มีเรื่องอะไรเหรอ” เฟพูดแล้วผลักร่างกายให้ใกล้ชิดตัวผมมากขึ้น ความเป็นห่วงซัดระลอกมากระทบแต่ร่างกายผมคล้ายจะสร้างแอนติบอดี้ขึ้นมาต่อต้าน
.......................เฟคับถ้าเราเลิกกันจะเสียใจมั้ย พี่ไม่ได้รักเฟ พี่.... รักเต้
....เฟ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้ความสัมพันธ์ของเรามันมากถึงขั้นนี้ แต่...เลิกกันเถอะ พี่อยากคบเต้ว่ะ
..........เฟ เบื่อพี่ซักทีดิ เบื่อแล้วบอกเลิกพี่วันนี้เลย ซักทีเหอะ....นะ
..........เราเป็นแค่พี่น้องกันเถอะ พี่คิดแบบนั้นมาตลอด คิดว่าเราคือน้อง
......ถ้าวันนั้นเราไม่ได้มีอะไรกัน อะไรๆคงง่ายกว่านี้เนอะ
ความคิดมากมายไหลกลิ้งไปมาผ่านสมองซีกซ้าย วกกลับสมองซีกขวา เข้าเซรีเบลัม ยันเมดัลลาออบลองกาตา วนไปวนมา คิดหาทาง ... ผมจะเลิกกับเฟยังไง เมื่อไหร่ผมจะได้คบกับเต้จริงๆซะที
ผมไม่ตอบ แต่ลุกเดินไปหาไอ้ต้า ไอ้โอตที่เดินลงมาจากตึกพร้อมกระเป๋านักเรียนพอดี
“เฮ้ยรีบไปเหอะว่ะสี่โมงครึ่งแล้ว อ่ะกระเป๋าเมิง” ไอ้โอตพูดพลางโยนกระเป๋านักเรียนสีดำลีบๆแฟบๆ ของผมลงบนโต๊ะข้างๆ ไอ้ปริ๊น ไอ้ฟ้า ไอ้โค๊กตามลงมา พวกเราเดินไปห้องซ้อมใกล้ๆโรงเรียน…ห้องซ้อมประตูดำ
..เสียงกลองดังขึ้น เสียงเบส เสียงตั้งสายกีตาร์ วุ่นวายพันกัน
“มึงหยุดลีดเล่นซะทีได้มั้ย กูหนวกหู” ไอ้ฟ้าตะโกนด่าไอ้โอตที่ลองเสียงกีตาร์อยู่ แต่ไอ้ฟ้าเองที่ว่าเขาก็ยังคง ตะลุ่มตุ่มตึ้ง สาดรัวเคาะไม้กลองเป็นจังหวะ แปร่งๆอยู่เช่นกัน... ดัง หนวกหู เครียดว้อย!
พวกเราไม่ใช่นักดนตรีฝีมือโปรกันอยู่แล้ว มีแค่ไอ้ต้า กับไอ้โอต ที่พอโชว์เบได้บ้าง เพราะมันชอบเล่นกีตาร์กันอยู่เป็นทุนเดิม แม้จะเล่นได้แบบกุ้งหอยปูปลา ...ไม่เคยคิดจริงจัง
ผมมาช่วยมันร้องแม้เสียงจะเท่ห์ แบบชายหนุ่มเถื่อน โหด แต่ก็ไม่ได้เป็นนักร้องนำ เพราะไอ้ต้ามันเสียงดีกว่า แม่งเสียงดีกันทั้งบ้านเลยสัด
สักพักเสียงน้องฟ้ามือกลองเริ่มเคาะจังหวะ ไอ้โค๊กมือเบส ไอ้โอตมือลีด และพี่ต้าทั้งโซโลกีตาร์ และเสียงร้องโดยมีผมเป็นนักร้องนำ(ในนาม) ที่ร้องแล้วเหมือนคอรัส แบคอัพมากกว่า เวรเจงๆ แม่งร้องไม่ร้อง มีค่าเท่ากันเลยกู
ตึ่ง ตึ่ง ตึง ตึ่ง ตึ้ง ตึงตึ่ง ตึง ตึง ตึ้ง ตึ๊ง
ตึ่ง ตึ่ง ตึง ตึ่ง ตึ้ง ตึงตึ่ง ตึง ตึง ตึง ตึ๊ง
ตึ่ง ตึ่ง ตึง ตึ่ง ตึ้ง ตึงตึ่ง ตึง ตึง ตึง ตึ๊ง
ตึ่ง ตึ่ง ตึง ตึ่ง ตึ้ง ตึงตึ่ง ตึง ตึง ตึง ตึ๊ง
ตึง ตึง ตึง ตะตะตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึง ตึ่ง......
บุษบาเกิดมากับความสดใส.... โลกของเธอนั้นมีดอกไม้ในหัวใจ...
......บรรจง ร้อยเป็นมาลัย สนุดสุดใจนักหนา
เป็นประจำทุกวันเวลา ไม่เคยเหนื่อยล้า กับมาลัย........
บุษบา - โมเดิร์นด็อก คือ เพลงบังคับในการประกวดครั้งนี้ วง Virgin ของเราจึงต้องฝึกฝนกันทุกวี่วัน
“เฟ เบื่อป่าว” ผมเดินมานั่งข้างๆ น้องเขาในห้องซ้อม หลังจากพักซ้อม
เธอส่ายหน้า “ซ้อมอีกนานป่าวอ่ะ” ... ไม่เบื่อแต่ถามแบบนี้เนี่ยนะ เฮ้อ คนเรา
“อีกชั่วโมงนิดๆ” ผมดูเวลา แล้วกะประมาณ เพราะจองห้องซ้อมไว้ 2 ชั่วโมง
เฟไม่ได้โต้ตอบอะไรต่อ ไม่มีการแสดงอารมณ์อะไรให้ต้องเดา ไม่รู้ว่าเธอเบื่อ ผมเบื่อ เราเบื่อ หรือใครเบื่อ
สักพักเสียงเพลงอีกเพลงหนึ่งดังต่อ ผมเป็นคนเลือกเพลงนี้เอง แม้จะเล่นกันยังไม่ค่อยได้
“I'm not a perfect person
There's many things I wish I didn't do
But I continue learning
I never meant to do those things to you
And so I have to say before I go
That I just want you to know…”
ท่อนดนตรีหยุดไป ไอ้ฟ้าพลาดจังหวะ ไอ้โอตหลุดคอร์ด แต่เสียงร้องยังคงก้องกังวาลต่อ
“...I've found a reason for me
To change who I used to be
A reason to start over new
And the reason is you... .. .”
ภาพเฟที่นั่งอยู่เด่นชัด ภาพคิดในหัวผมเด่นชัด ผมตัดสินใจแล้ว แม้ภาพรอบข้างจะยังแกว่งไกวพัดไหวไปมา แต่ในใจผม ความรักยังหลับใหล แม้เฟจะลอยระเหยไปมา แต่ลึกลงไปที่ก้นบึ้ง ไอ้เต้คือพื้นล่าง คือความจริง...ในใจ  
ยามค่ำหลังเลิกซ้อม
“เฟ” สาวน้อยเงยหน้ามาหาเสียงที่เรียก แววตาเธอรับรู้อะไรบางอย่าง และมันบ่งบอกว่าพร้อมแล้ว และยินยอมรับ
ผมสารภาพ...
“                  ”
ลอยล่อง เอื่อยเบา โหวกหวิว ระเรื่อยเลือนละลายลับไป ในอณูของสายลม
“ค่ะ”
หนักแน่น แข็งแกร่ง ดังจารึกรับไว้บนพื้นหินกรวด ใต้เท้า  ละออง   ฝุ่น  ผง

Sundayalone

ขอบคุณมากค้าบ

abcdefghij

ไม่ค่อยอยาก เชื่อเท่ารัยเลยอ่า

imseng

ขอบคุณนะคับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^"

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

pun_pun

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

GBOMK

ขอบคุนคับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

สงสารเฟนะ....แต่รักเต้มากกว่า...อิอิ

pearl9845

ขอบคุณครับ

MAMA11

ขอบคุณนะคับ

Tedap

ขอบคุณครับ