++ ความรักแบบผมครับ ++ $ 17 - 18 ภาค 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“แล้วอย่าทำมันร้องไห้อีกล่ะ” ไอ้แว่นเต้ยหันไปบอกไอ้พี่เซน ...วอนนะมึงเนี่ยไอ้เต้ย
“มึงจะทำไม” จริงๆถ้าเปนคนอื่นผมว่าไอ้พี่เซนมันก็เฉยๆน่ะเพราะมันไม่ใช่คนหาเรื่องคน แต่ไอ้เต้ยคงยกเว้น
“ก็มันเพื่อนผมอ่ะ” ท่าทางไอ้เต้ยก็น่าตบกะโหลกเจงๆ
แล้วไอ้พี่เซนก็เอื้อมมือ ไปกอดคอไอ้เต้ยที่นั่งใกล้ๆ มาแนบชิดใกล้ๆแล้วพูดพอให้ทุกคนได้ยินว่า
“ก็เพื่อนมึง แต่เมียกู” ...เวรกูโดดสระว่ายน้ำข้างๆ นี่ตายดีกว่า แม่งเอ้ย
ตอนที่ 17 : แค่เพื่อนคับพี่
“ไอ้เต้ พี่เซนแม่ง กูยังฮาไม่หายเลยว่ะ 555” ไอ้ต้นเดินมาตบบ่าผมตอนเย็นขณะเดินออกจากตึกจะกลับบ้าน
“มึงเลิกแซวกุเลย แม่ง” พวกมันแซวผมกันตลอดบ่ายเลยล่ะคับ จากไอ้ประโยคเด็ดนั่นล่ะจะมีไอ้เต้ยที่ไม่กล้าแซวเท่าไหร่ แต่ก็ยังมีหน้ามาหัวเราะเออออกับชาวบ้านเค้า
“เออๆ ไม่แซวก็ได้วะ เดี๋ยวแม่งสั่ง(คำๆนี้ผมยังไม่ชินอ่ะ เป็นคำที่ใช้คู่กับเมียคิดเองนะค้าบ เหอะๆ) มาตื๊บกู น่ากลัวๆ”
แล้วพวกแม่งสามตัวก็ฮาได้อีก เดินไปหน้าโรงเรียนก็เห็นไอ้ตัวก่อเรื่องนั่งรออยู่แล้ว มันมาเล่นๆในโรงเรียนทั้งวันอ่ะแหละ
พอเห็นผมก็ยิ้มหน้าบานเข้ามา แล้ววางโทรศัพท์ที่กำลังคุยอยู่
“ลงมาไวจัง” ไอ้พี่เซนพูดพร้อมคว้ากระเป๋าผมไปถือ ...ถือเองได้เว้ย กูอาย
“อืมๆ จะกลับยังอ่ะ” อยู่นาน เดี๋ยวกระผมเกรียม
“ไม่นั่งเล่นก่อนหรอ”
“ไม่อ่ะ การบ้านเยอะ” กูรีบกลับก่อนเด็กจะกูกันมาดีกว่า อุตส่ารีบจ้ำมาเพื่อหนีผู้คนนี่แหละ
“ไรวะ ไม่มีการบ้านไม่ใช่เหรอ” ไอ้วีน มึงไม่ฟังมิสสั่งล่ะสิ อิอิ
“เออ งานเก่าๆ กูไปล่ะ แล้วเจอกันพวกมึง กลับบ้านดีๆ” พูดเสร็จแล้วก็รีบชิ่ง
“เฮ้ยเต้ มึงกลับบ้านเลยเหรอวะ” ไอ้เต้ยตะโกนถามผม เมื่อก้าวย่างมาได้สามก้าว
“เออ ไมอ่ะ”
“กลับด้วยดิ” เย้ย ไอ้ห่านี่ มึงอยากปากแตกรึไงห่า กลางวันก็รอบนึงล่ะ
ไอ้ต้นกับไอ้วีนก็ตะโกนมาทำนองว่า มึงไปเสือกไร มันจะกลับกับแฟน
ไอ้พี่เซนจากที่มันยืนอิดออด จะนั่งต่อ มันก็รีบลุกมา แล้วกอดคอผมก่อนจะพูดว่า
“ชอบไอ้เต้หรอมึงอ่ะ” สายตามัน ผมเริ่มไม่แน่ใจละ ผมหันไปสบตาไอ้เต้ย ห่า มึงคิดไงกะกูแน่วะ เริ่มไม่แน่ใจ
“ป่าวพี่ ก็ปกติ ผมก็กลับกับเต้” อืมคับ เดี๋ยวนี้กลับกับมันตลอด
“เต้ ไหนมึงบอกแค่บางวันไง” อ้าว อย่าพาลสิวะ กูจากลับบ้าน
“ก็จะให้รายงานทุกวันเลยไง แค่กลับบ้านกะเพื่อนเนี่ยะ” เริ่มโมโหแล้ว มึงจะต่อยกันก็เรื่องของมึง กลับดีกว่า ว่าแล้วก็กำลังหันหลังวงสวิง แล้วก้างเท้าต่อตามสเตปป์
“อยากกลับก็กลับ กูก็อยากเคลียร์กับมึงเหมือนกัน” ไอ้พี่เซนหันไปพูดกับไอ้เต้ย สรุปแล้ว เราสามคนก็มานั่งอยู่บนแท็กซี่
“พี่ ไปถนนพระอาทิตย์” เสียงไอ้พี่เซนบอกคนขับ เว้ย กูจะกลับบ้าน
“อ้าว ไปไมอ่ะ” ผมหันไปถาม
“ไปนั่งคุยกับเพื่อนมึงหน่อย” เหอะๆ กูมะได้อยากไปห้ามเลย ว่าแต่..สรุปตั้งแต่ทะเลาะกันมา ผมกับไอ้พี่เซนก็ใช้สรรพนามกู มึงกันไปแล้วหรือนี่ เฮ้อ
“ไอ้เต้ย มึงรีบกลับป่ะ” ผมยื่นหน้าไปถามมันที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ
“เออๆไม่รีบ”
ไอ้เต้ย มึงอย่ามาบอกนะว่ามึงชอบกู กูคิดกับแค่เพื่อนจริงๆนะ กูรักมึงก็จริงแต่แบบเพื่อนว่ะ เพื่อนจริงๆ ระยะเวลา 2 เดือนกว่าๆ ที่รู้จักมึง มึงคือเพื่อนที่ดีที่สุดของกูคนหนึ่งที่เคยเจอมา กูคิดแบบนั้นว่ะ
ผมนั่งเงียบต่อไป แล้วไอ้พี่เซนมันก้ชวนคุยเรื่องทั่วๆไป จนมาถึงที่
“เต้เดินไปเซเว่นก่อนนะ เดี๋ยวมา” ผมอยากปล่อยให้มันคุยกันสองคน จะได้เปิดใจกันได้เต็มที่ อีกอย่างเผื่อแม่งต่อยกัน ผมก็ไม่อยากห้ามแม่งและให้กัดกันให้ตายไปเลย
“อืมๆ” ไอ้พี่เซนบอก แล้วเดินนำไอ้เต้ย ไปที่ริมน้ำ
*********************บทเซน***************************
“ตกลงมึงคิดไงกะมัน” ผมถามไอ้น้องแว่นที่เดินตามผมมา
“ก็เพื่อน” มันตอบเสียงไม่หนักแน่นเท่าไหร่
“กูไม่รู้ว่ามึงคิดไง แต่กูเป็นแฟนมัน ทำไรเกรงใจกูด้วย” ผมหันไปพูดแล้วจ้องตาไอ้เต้ย
“ผมก็ยังไม่ได้ทำไรนี่พี่” ไอ้นี่ ท่าทางมึงนี่วอนตีนจริงๆ
“แล้วที่มึงทำดีกับมันนี่ล่ะ มันมาเล่าเรื่องมึงให้กูฟังบ่อยๆ ถึงไอ้เต้มันไม่คิดไร แต่ที่เล่าๆมาอ่ะ มึงดีกับมันเกินเพื่อนแล้วว่ะ”
“ก็ผมสนิทกับมัน” มันก้มหน้าพูดแล้วเดินไปนั่งท่าเก้าอี้ยาวใกล้ๆ
ผมเดินตามไป แล้วนั่งลงข้างๆ
“มึงไม่เคยรักเพื่อนคนไหนแบบนี้ใช่ป่ะ” ผมหันไปถามเสียงเรียบๆ
ไอ้เต้ยที่นั่งก้มหน้าอยู่ ค่อยๆพงผหัวตอบรับคำถามผมช้าๆ “คับ”
“ผมก็ไม่รู้ว่าผมรักไอ้เต้มันแบบไหนอ่ะพี่” มันก้มหน้าพูดต่อน้ำเสียงสับสน
“เคยคิดอยากเอามันป่ะ” เหอะๆ มานั่งคิดตอนหลัง คำถามนี้กูตรงไปป่ะวะ
“ไม่เคยพี่ ผู้ชายกับผู้ชายเหอะๆ” มันพูดทำหน้าแหยงๆ ห่ามึงไม่รู้อะไร ออกจะมันส์ 555
“เออ” ผมก็นึกไม่ออกจะพูดไรต่อ
“ผมแค่ห่วงมัน อยากอยู่ใกล้ๆมัน อยากตบหัวมันเล่น อยากกลับบ้านกะมัน ก็แค่นั้นอ่ะ” มันพูดจบก็หันมามองหน้าผม
“เหรอวะ” ผมตอบเชิงถามมัน
“ผมสาบานพี่ หอมแก้มมันผมยังไม่คิดเลยพี่”
“มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนว่างั้น” ผมหันไปถามมันหน้ากวนๆ
“มั้งพี่ ถ้ามันแต่งงานผมก็อยากเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวมันนั่นแหละ แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจว่าจะต้องไปเป็นเพื่อนเจ้าสาวป่าว” มันพูดขำๆ แล้วหันมายิ้มให้ผม ผมเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองแก่ขึ้นก็ครั้งนี้แหละ มันคือรอยยิ้มใสๆ ของเด็ก ม.5 แล้วทำให้ผมคิดว่า กูปีหนึ่งแล้วว่ะห่า
“เหอะๆ คิดไกลจังนะมึงเนี่ยะ”
“อ้าวพี่ พูดงี้หมายความว่าไง ห้ามทำมันเสียใจนะ ไม่งั้นพี่ก็พี่เหอะ” แววตามันเหมือนตอนที่ผมไปต่อยไอ้รุ่นพี่มหาลัยตอนที่ผมอยู่ม.5 เพราะไอ้พี่คนนั้นมันทิ้งไอ้แนทไป
“จะต่อยกูหรือไง”
“เออ” มันหันมาตอบ เหอะๆ ไอ้ห่านี่ปีนเกลียวนะมึงเนี่ย
“แล้วมึงไม่มีแฟนเหรอวะ” ผมถามมัน
“ไม่มีอ่ะ”
“ปิ๊งใครบ้างป่ะ”
“เรื่อยๆพี่” มันยิ้มกวนๆ
“ชายหญิงวะ”
“เฮ้ยหญิงดิพี่” รีบตอบเลยนะมึง กุยังไม่ได้ว่าไร อย่าร้อนตัวๆ
“เออ นึกว่าชาย”
“จริงๆผมก็เคยชอบผู้ชายอยุ่คนนึงนะตอนผมอยู่โรงเรียนเก่า แต่แค่ชอบๆ”
“อ่อ กูว่าแล้ว”
“ว่าไรพี่” ว่ามึงมีแววตาชายรักชายอ่ะสิ 555
“มึงก็ไบดิเนี่ย” มันมองหน้าผม แอบหน้าแดงด้วยว่ะ 555 กูแกล้งเด็กอีกละ “มั้งพี่ แต่นานๆผมจะมองผู้ชายทีนะ”
เหอะๆ ทำหน้าแบบนี้กูชักไม่ไว้ใจและ อย่าแหยมกับเมียกุนะมึง จมตีนแน่
“ยังไงกันแน่เนี่ยมึง กูชักไม่แน่ใจ”
“เหอะพี่ ผมสาบานผมเอาไอ้เต้มันไม่ลงหรอก”
“เออ ให้มันจริง” ผมหันไปพูด แล้วยิ้มให้มันทีนึงแล้วตบหัวมันเบา
***********************จบบทเซน*********************************
ผมเดินกลับมาก็เห็นไอ้สองคนนั้นนั่งคุย หัวเราะเฮฮากัน เฮ่อโล่ง นึกว่ากลับมาจะเห็นไอ้เต้ยปากแตกอยู่ซะแล้ว
“นึกว่าจะกัดกัน” ผมแซวไอ้สองตัวที่นั่งยิ้มร่าให้ผมอยู่
“มะใช่หมามึง” ไอ้เต้ยว่า แล้วลุกจากที่ให้ผมนั่งข้างไอ้พี่เซน
“กลับยังอ่ะ” ผมไม่นั่งแต่ถามพวกมันสองคน
“รีบไปไหนอ่ะ ไปกินสเวนเซ่นกันป่ะ” ไอ้พี่เซนพูดขึ้น
ไอ้เต้ยหันมาพยักหน้า ผมก็เลยต้องไปด้วย (ด้วยควาอยากกินอิอิ หวานตู)
แล้วสามหนุ่มก็มานั่งอยู่ที่โต๊ะในร้าน
“เอิธเคว๊กนะ” ผมบอกไอ้สองตัว มันก็พยักหน้ากันหงึกๆ
ว่าแล้วก้สั่งรสกันตามใจชอบ อร่อยมากมายเหมือนเดิม พอซันี่เสร็จ ก็ต่อด้วยน้ำส้มคั้นบางลำพู ร้านตรงข้ามนั่นล่ะ ก่อนจะทะลุซอยซูซี่มาถนนข้าวสารอันคุ้นเคย
“เต้ มึงแดกผัดไทป่ะ” ไอ้เต้ยหันมามองหน้าผมเชิงถาม
ได้ยินดังนั้นผมก็หันไปมองหน้าไอ้พี่เซน แล้วไอ้พี่เซนมันก็ยิ้มๆ เห็นแล้วนึกถึงความหลังว่ะ
“เออ ชอบแดกเหรอวะ ผัดไทกับไอสครีม” ผมหันไปถามไอ้เต้ย
“สูตรกูเลยนะมึง ของหวานตามด้วยของคาว ตอนอยู่โรงเรียนเก่า กูมาแดกกับเพื่อนบ่อยๆ”
ตอนที่ 18 : ยอมรับ
คืนนี้ผมก็ต้องมานอนบ้านไอ้พี่เซนมันเพราะว่าแม่เค้าไม่อยู่ จริงๆ ก็อยู่คนเดียวได้นะ โตเป็นคนและ ไม่รู้จะกลัวอาราย ผมก็คิดถึงพ่อแม่ผมเหมือนกันนะเนี่ย
“เต้ ไอ้เต้ยมันชอบกินผัดไทกะไอติมเหมือนเราเลยเนอะ” ไอ้พี่เซนพูดขึ้น ขณที่ผมนั่งทำการบ้านอยู่ แล้วมันก็นั่งๆนอนๆ อ่านประกาศิตจอมราชันอยู่บนเตียง
“เราไหน” อารมณ์ไหนไม่รู้อ่ะผม พอได้ยินคำว่าเราแล้วแอบเขิล งุงิๆ
“เราสองคนไงคับที่รัก” โอ้โห...เสียงนี่หวานปานน้ำตาลเมืองเพชร
“ไอ้บ้า” หน้าแดงจนทำการบ้านมั่วซั่วเลยกระผม
แล้วมันก็วางหนังสือ ลุกเดินมาโอบกอดผมจากด้านหลัง ที่นั่งหลังขดหลังแข็งทำการบ้านอยู่
“เหนื่อยมั้ยค้าบ จะเสร็จยังอ่ะเนี่ย” ไอ้ที่รักมันมาพูดข้างๆหูผมอ่ะ เหอๆ เมาไอสครีมแหงมๆ
“เป็นไรเนี่ย” ผมหันกลับไปถามด้วยความสงสัย ในความหวานผิดปกติของมัน
“ปกติดีหนิ โรแมนติคบ้างไม่ได้ไง” ...การบ้านอีกสี่หน้าเฟ้ยยย หวังไรอ่ะรอไปก่อน หุหุ
“อย่ามา เหลืออีกสี่หน้า ง่วงก็นอนก่อนดิ” จากมือไม้ที่ลูบๆ คลำๆ ตามตัวผมก็รู้และว่าที่แท้มันก็หว่านพืชหวังผล ทั้งต้นทั้งดอกนี่เอง
“รอได้ค้าบ งั้นไม่กวนและ” หึหึ ว่าแล้วมันก็ลุกกลับไปนอนอ่านประกาศิตต่อ พอผมหันไปมองที มันก็ยิ้มกรุ่มกริ่มเชิงทำท่าถามว่าเสจยัง เหอะๆ ตูจะแกล้งทำการบ้านยันเช้าเลยดีมะ อิอิ ผมคิดในใจและรีบลงมือปั่นอย่างรวดเร็ว มือไม่ตรงกับใจอีกละกู ฮือๆ ไอ้มือบ้า
แล้วสี่หน้าก็ผ่านไปในพริบตา ผมก็เก็บข้าวของ ดินสอ ปากกา จัดใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย แล้วก็ไปรีดเสื้อนักเรียน และเสื้อ นศ.ให้ไอ้ตัวดีมันด้วย แม่ง นิสัยมันอ่ะงี้ทุกที ชอบทำลืมพอรู้ว่าผมจะต้องรีดเสื้อ มันก็ฝากรีดตลอด พลาดทุกที แม่งวันหลังไอ้เต้จะลืมมั่ง รีดเสจก็ไปล้างหน้าล้างตา อาบน้ำอาบท่า ดื่มนม แปรงฟัน แล้วก็มากระแซะๆ ตัวซุกเข้าไปใต้ผ่าห่ม แล้วเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง พรึบ!
(เค้ารู้น้า รอฉากต่อไปกันอยู่ อิอิ)
เนื่องจากไฟมันมืด จึงมีแต่เสียงไม่มีภาพนะคร้าบ
“วันนี้คุยไรกะไอ้เต้ยมันอ่ะเซน” ผมเอ่ยถามไอ้เถื่อนที่มันกำลังจะปีนป่ายมานอนบนตัวผม (ว่าจะไม่บรรยายภาพแล้วนะ ขอนิดนึง)
“อ่อ ก็ไม่มีไรคุยแบบรุ่นพี่รุ่นน้องอ่ะ” ยังคงพยายามปีนต่อ...
“ก็คุยไรกันเล่า เล่าให้ฟังบ้างเดะ” ไอ้เต้พยายามกลิ้งหนีทั้งๆที่ที่ว่างเหลืออีกแค่คืบก็จะตกเตียงและ
“ก็ไม่มีไร อย่าไปยั่วมันละกัน” ว่าแล้วมันก็ใช้วิชามาร เอาผ้าห่มห่อตัวกระผมและตัวมัน แล้วหมุนอีท่าไหนไม่รุ้ ตุ๊บหล่นมาอยู่กันข้างเตียงพร้อมผ้านวมผืนใหย่ และเราสองคนที่กอดกันกลมเป็นดักแด้ข้างใน
“ไอ้บ้า ยั่วไรเล่า” แอบเจ็บหัวอ๊ะ หัวโขกพื้นนิดนึงเบาๆ
“ก็แบบที่ยั่วเซนอยู่นี่ไง” รู้สึกว่ากุนอนเฉยๆนะ (ศาลตัดสินว่าสมยอม ไม่ขัดขืน ฮือๆ)
แล้วคืนนี้ผมก็โดนผีผ้าห่มหลอก น่ากลัวจริงๆเลยคับพี่น้อง ไม่เล่าดีกว่า เรื่องผีๆอ่านกันแล้วจะนอนไม่หลับนะคับ  อิอิ
ตู๊ดๆตี๊ดๆตะลี๊ดๆ ตึ๊งดึ๊งๆ เสียงโทรศัพท์ไอ้พี่เซนมันมาดังอะไรแต่เช้าวะ กวนใจจริง คนจะนอนเว้ย
สักแปร๊บไอ้พี่เซนมันก็ลุกไปคว้าโทรศัพท์มันมากดรับ ผมเหลือบตามองดูนาฬิกา เป็นเวลา หกโมงเช้า เหอะๆ ปกติ7 โมงกว่าโน่นผมจะตื่น
“ว่าไง โทรมาซะเช้าเชียว” เสียงไอ้พี่เซนรับโทรศัพท์ รับแล้วพูดเพราะแบบนี้ ใครหว่า
“อืมใช่เรียนแปดโมงสี่สิบ จำได้ด้วยหรอเนี่ยะ”
“อ้าวเหรอ แล้วจะไปยังอ่ะ” อ่ะผมว่าแปลกๆและ ไอ้เต้ก็ไม่อยากไปยุ่งหรอกนะคับ แต่แกล้งเรียกไอ้ที่รักมันไปดังๆ
“เซน”
มันหันมาทำหน้าสงกะสัยว่าผมเรียกทำไมแบบไม่พอใจนิดๆ
“อ่อ น้องเรียกอ่ะ” อ้าวเมื่อคืนเพิ่งจะหลอกผีผ้าห่มผม เช้ามาเปนน้องไปและ...ไอ้ชั่ว
“อืม เดี๋ยวก็ออกไปแล้วอ่ะ แค่นี้ก่อนนะ”
“บายๆ เจอกัน”
แล้วไอ้พี่เซนก็วางโทรศัพท์แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว...อ้าวจะอาบน้ำเลยเหรอ
“เซน ใครอ่ะ”
ไอ้พี่เซนก็หยุดกึกนิดๆ แล้วตอบมา “ฟลิคอ่ะ” เสียงอ่อยๆ
“มีโทรปลุกกันด้วยหรอคับ” ผมถามไปเสียงเรียบๆ ยอมรับคับว่าอึ้งมากๆ
“ก็อยู่ดีๆมันก็โทรมาอ่ะ” ไอ้ที่รักยืนพูดแก้ตัว
“ตกลงจะดีหรือจะ`ตัวเงินตัวทอง` กูจะได้ทำใจถูก” ผมถามไปด้วยคำถามที่มันหลุดออกมาจากปากเอง
“ก็...” อึ้งแดกทำไมวะ ตอบมาสิ
“เพิ่งรู้จักกันไม่ถึงอาทิตย์ จะตัดมันคงไม่อยากหรอก” ผมพูดแล้วมองตาไอ้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ก็ไม่ได้อะไรอ่ะ มันโทรมาเฉยๆ ไม่ได้ไปเจอกันสักกะหน่อย อย่าคิดมากดิ”
“เด็กที่ไหนอ่ะ”
“เจอที่ Zeed วันเสาร์ไง” กุว่าแล้ว
“แล้วรู้จักได้ไงอ่ะ”
“ก็ มันมาขอเบอร์ตอนเข้าห้องน้ำ”
“แล้วก็ให้” แค้นเว้ย เขาขอมึงก็ให้ง่ายๆเลยหรอ มึงนึกถึงกูบ้างมั้ยตอนให้เบอร์เค้าเนี่ยะ
“ก็...” ตอบไม่ได้ทำควายใบ้แดกทุกที (ภาษาไม่แรงไปใช่ป่ะคับ แหะๆ ยังยืนยันตัวจริงผมไม่เถื่อนนะค้าบ)
“ตอบมาดิ”
“ก็เมาอ่ะเลยให้”
“วันหลังไม่ต้องแดกมันแล้วล่ะเหล้าเนี่ยะ”
“เต้…” ไอ้พี่เซนมองหน้าผมกับคำพูด ขอโทษละกันที่ใช้คำแรงไป
“แล้วทำไมต้องโกหกว่าเพื่อนที่มหาลัยล่ะ” แล้วก็ยังมาทำหงุดหงิดใส่ด้วย
“ก็มันเรียนม.กรุงเทพ” ที่เดียวกันด้วยหรอวะ เฮ้อ กูมันแค่เด็กม.ปลายหนิ วันๆก็อยู่แต่ในโรงเรียน
“มหาลัยตั้งกว้างคนก็เยอะแยะ ไม่เจอกันหรอกน่ะ” ไอ้พี่เซนมันบอกต่อ เหอะๆ ในผับคนก็ตั้งเยอะ มึงยังมาลดแลกแจกแถมเบอร์กันได้ง่ายๆ แล้วอยู่มหาลัยมึงจะนัดเจอกันไม่ได้เลยเหรอ
“เซน” ผมพูดขณะยังนั่งอยู่บนเตียง จ้องตาไปที่มัน ไม่ได้ร้องไห้อะไร
ไอ้พี่เซนมันเดินเข้ามาหาผมแล้วกอดผมไว้
“เต้ เซนก็เป็นของเซนแบบนี้ เซนขอโทษ เซนก็รักเต้เหมือนเดิมอ่ะแหละ”
ผมต้องยอมรับตัวตนของคุณให้ได้ใช่มั้ยคับ...
“จะไม่เลิกเจ้าชู้ใช่มั้ยคับ” ผมเงยหน้าถามไป ไม่ได้โกรธอะไรสักนิด
“ไงก็ไม่ได้ไปมีอะไรกับใครสักหน่อย” ประโยคนี้ทำให้ผมสะดุดไป
“เต้ขอโทษ”
“เฮ้ย อย่าคิดมากดิ ไม่ได้หมายถึง...”
ไดอารี่วันพุธ
   เฮ้ยไดอารี่วันนี้มีเรื่องบางอย่างจะเล่าให้มึงฟังว่ะ คือกูทำเรื่อง`ตัวเงินตัวทอง`มากๆอ่ะ เพื่อจะประชดไอ้พี่เซนมันมึงรู้ป่ะกูไปทำอะไรมา กูไปมีอะไรกับพี่คนนึงมาว่ะ ก่อนหน้าจะมาเขียนบอกมึงนี่แหละ คือกูก็ไม่ได้ตั้งใจจะถึงขั้นนั้นว่ะ พี่เค้าชวนกูไปดูหนัง กูก็กำลังอยากจะโกรธไอ้พี่เซนมันอ่ะ ก็เลยตกลงไปกับเค้า ก็ไปดูหนังกันตามปกติแหละ แล้วเค้าก็ไม่ได้มาลวนลามอะไรกูเลยในโรงหนัง พอดูจบเค้าก็ชวนไปกินข้าวที่คอนโด เค้าอยู่กับน้องอ่ะ ตอบแรกกูก็กะจะไม่ไปนะ แต่เค้าก็บอกว่าน้องก็อยู่ไม่ต้องกลัว กูก็เลย...ไปกะเค้า ก็คุยกะเค้าตั้งแต่กูอยู่เชียงใหม่แล้วอ่ะ กูก็ค่อนข้างไว้ใจไม่คิดว่าเค้าจะทำไรกูอีกอย่างเค้าก็หล่อโคตร เพิ่งจบนอก เหอะๆ ดีกว่าไอ้พี่เซนเป็นไหนๆ คิดจะคบกะเค้าก็น่าจะเวิคนะ แหะๆ แล้วพอไปถึงเค้าก็ไปเอาอาหารที่เตรียมไว้มาอุ่นๆ(ตอนนี้กุเริ่มสงสัยและ แม่งมีเตรียมไว้เลย) แต่โคตรอร่อยอ่ะเค้าบอกว่าสั่งมาไว้จากร้านอะไรไม่รู้แถวๆนั้นกูก็จำไม่ได้ มีจุดเทียนด้วยอ่ะ สร้างบรรยากาศสุดๆ แล้วสรุปถามไปถามมาน้องก็ไม่อยู่ พอกินเสจกูก็จะกลับแล้วเค้าก้มากอดกูไว้ แล้วเป็นไงต่อมึงก็คงทายถูกล่ะนะ เฮ้อ... กูรู้สึกโคตรผิดเลยว่ะ กูนั่งคิดมาตลอดทางที่กลับเลย เค้าก็ขับรถมาส่งแล้วก็จะขอคบกู มึงว่ากูควรทำไงดีวะ ...มึงคงตอบไมได้ดินะ กูก็ต้องตัดสินใจเอง คืนนี้ขอนอนก่อนละกัน
กูว่ากูนอนไม่หลับแน่ๆอ่ะ อยากร้องไห้เว้ย ทำไรไม่คิดเลยกุ แล้วกูจะทำไงให้ลืมเรื่องนี้วะ
ไม่ว่าจะยังไง ทุกสิ่งจะถูกเก็บไว้ในความทรงจำ
ผมค่อยๆลุกขึ้น
“เซน เต้ขออยู่คนเดียวสักพักนะ”
“ทำไมอ่ะ”
“ลองไปใช้ชีวิตอยู่กับตัวเองสักพักละกันนะ”
ผมไม่ได้โกรธอะไรนะคับ แค่นึกถึงเรื่องเก่าๆ เรื่องปัจจุบัน แล้วอยากให้เวลาอยู่กับตัวเองสักพัก ตลอดเวลาเกือบปีที่มีไอ้พี่เซนเข้ามาในชีวิต ผมรู้สึกว่า ผมอยู่กับตัวเองน้อยไปแล้ว เผื่อว่าสักวันผมต้องอยุ่คนเดียวจริงๆ
“เต้ พร้อมเมื่อไหร่กลับมานะ” ไอ้พี่เซนพูดกับผม ขณะที่เราสองคนกำลังรอรถเมล์แยกกันไปโรงเรียน และมหาลัย ตามจุดหมายของใครของมัน
“เดินทางดีๆนะ” ผมพูดให้ไอ้ที่รักแล้วยิ้มให้
“เหมือนกัน” แล้วรถสายที่ผมรอก็มาพอดี
วันนี้ผมรู้สึกว่ากำลังได้ใช้ชีวิตแบบเด็กม.ปลายธรรมดาทั่วไป ผมไปเรียน เข้าแถวทัน (เพราะไปก่อน 8 โมงตั้งนาน) โฮมรูม วิ่งไล่กับเพื่อน เรียน พักก็ลงมากินข้าว เตะบอล แล้วก็ขึ้นไปเรียนแล้วคุยกันเรื่องกีฬาสีที่จะมีตอนสิ้นเดือนนี้ ซึ่งสรุปงานได้ว่า พี่ ม.6 ให้ ม.5ทำขบวนพาเหรด และไอ้เต้ก็ได้รับหน้าที่คิดและทำตัวขบวนแฟนซีคับ ก็มีผม ไอ้เต้ย ไอ้วีน ไอ้ต้น สี่คนนี่แหละ เปนเฮด สีเราจับฉลากได้หัวข้ออนุรักษ์ธรรมชาติ แล้วช่วงบ่ายก็ไม่เป็นอันเรียนล่ะคับ นั่งคิดไปเหอะ จะทำขบวนยังไงดี
“เฮ้ย รีบกลับป่ะพวกมึงวันนี้”
“ทำไมวะ ไอ้ต้นหันมาถามผม”
“ไปเดินเล่นสยามกันเหอะว่ะ” ปกติผมไม่ค่อยได้ชวนพวกมันไปไหนหรอกคับ มีแต่พวกมันชวน ไม่มันก็ไปกันสามคน พวกมันเลยทำหน้าแปลกใจปานกลาง
“ไกลว่ะ จะไปไมวะ” ไอ้วีนถาม ก็ช่ายเสะบ้านมึงอยุ่แถบจะติดโรงเรียนเลยหนิ
“ไปเหล่หญิงดิวะ ถามได้”
แล้วมันสามตัวก้พร้อมเพรียงกันหัวเราะก๊าก ทำไมวะ หน้าอย่างกูเหล่หยิงผิดตรงไหน
“มึงจำสลับป่ะวะ ผุ้ชายนะมึงที่มี... ไม่ใช่ผู้หญิง” ไอ้สาดเต้ย ปากมึง มาให้กูต่อยซะดีๆ
“จะไปไม่ไป” กูเริ่มงอนและนะแม่ง
“ไปสิจ๊ะ” ไอ้ห่าต้น อย่ากวน พวกมึงหนิ
“ทะเลาะไรกะพี่เซนป่าวมึง” ไอ้เต้ยหันมาถามผมขณะที่พากันเดินออกจากรั้วโรงเรียน
“ป่าวหรอก กูแค่อยากอยู่กับพวกมึงอ่ะ อีกแปบๆก็ต้องจบ ม.ปลายและ”พูดแบบอารมณ์นั้นจริงๆนะเนี่ยะเกือบปีครึ่งที่ผ่านมาชีวิตผมมีแต่เรื่องความรักกะไอ้พี่เซนอีกปีครึ่งผมขอเพิ่มความรักกะเพื่อนๆ เป็นความทรงจำดีๆของชีวิตม.ปลายนะไม่ได้หมายความว่าผมจะตัดมันออกจากกองมรดก แค่ขออยู่กับเพื่อนบ้างละกัน

abcdefghij

อย่าคิดมากดิ เด๋ยวมาเองแหละ

imseng

ขอบคุณนะคับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^"

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

pun_pun

ขอบคุณครับ

lay21

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราห

4_NAY

ดัดนิสัยไอ้เซนมั่ง

pearl9845

ขอบคุณครับ

obchoeitoh

ขอบคุณครับ