รักงอมแงม @ 9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “แล้ววันหนึ่งเขาก็พบเธอเมื่อสองคนมาพบเจอนิทานก็สุขสมหวัง
             ไม่ว่าเรื่องอะไรสิ่งใดจะเปลี่ยนแปรผันแต่คู่แล้วไม่แคล้วกันไม่เพียงในนิทาน”... ...
เสียงเพลงแรกไม่คุ้นหูผมดังคลอไป
“เพลงไรอ่ะพี่ไม่เคยได้ยินเลย” ผมถามพี่เกียร์ที่นอนอยู่อีกข้างของเตียง
“เพลงใหม่ที่เพื่อนพี่มันแต่งอ่ะ” อ่อ ถึงว่า
“โหยแต่งเองเลยหรอพี่ เก่งนะ”
“มันอ่ะเก่ง พี่เคยขอให้มันช่วยๆพี่แต่งเพลงเหมือนกัน”
“ไว้จีบหญิงอ่ะดิ” ผมแกล้งแซว ฮ่าๆ แต่ลืมไปสนิทว่าพี่เค้าเพิ่งมีปัญหาอกหักรักคุดมา
“เออ คนที่ทิ้งกูไปนี่แหละ”
เอ่อ...ไม่น่าเลยไอ้เต้ เมื่อกี้ก็ฮาซะเกินกว่าเหตุ
“ผมขอโทษพี่”
“เฮ้ย ขอโทษไร คิดมาก รู้งี้นะกูไม่แต่งให้หรอก”
“ซะงั้น เอาน่ะพี่ เก็บความทรงจำดีดีไว้”
“เฮ้อ กูก็พยายามคิดนั้นนะ” ...อย่ามาร้องไห้แถวนี้นะพี่ ผมปลอบไม่เป็นนะคร้าบท่าน
“แล้วนี่เสียงพี่เกียร์เองเลยหรอ” ไอ้เต้พยายามเฉไฉ
“อ่อ ใช่ๆ”
“ที่แท้จะโชว์พาวนี่เองเลยอัดมาให้ฟัง ฮ่าๆ” แกล้งกัดพี่แกซะหน่อยน่าจะดี
“เฮ้ย ไม่ใช่เว้ย พอดีตอนจะอัดเพื่อนมันเพิ่งให้มา มันบอกว่าเพิ่งเสร็จ ก็เลยอยากให้ลองฟัง มึงนี่คนแรกเลยนะที่กูเอามาให้ฟัง เป็นไงๆ ใช้ได้ป่ะ เพลงแรกเลยนะเนี่ยที่ร้องเองทั้งเพลง” มาเป็นชุด พอพูดถึงเรื่องเพลงนี่พี่เกียร์ดูคึกยิ่งกว่าโดปยาอีกแฮะ น้ำเสียงสดใสเชียว
“เพราะเหมือนกันนะ กะเอาดีทางด้านนี้เลยป่ะ”
“ไม่หรอกเว้ย แค่ทำสนุกๆพอดีเพื่อนมันทำจริงจัง แต่พี่แค่ช่วยมันบ้าง แล้วก็ขอให้มันช่วยทำเพลงให้บ้างแบบนี้แหละ ไม่อยากดังขนาดนั้น อีกอย่างพี่ชอบงานสายที่เรียนอยู่มากกว่า” อ่ะคร้าบ ทราบ!
“อ่ะคับ ผมเล่นดนตรีไม่เป็นเลยอ่ะ เคยพยายาม แต่ไม่รอด ฮ่าๆ” อันที่จริงคือผมขี้เกียจฝึกบ่อยๆคับ
“อยากเล่นมั้ยล่ะ เดี๋ยวสอนให้”  
“ไว้พี่เกียร์เล่นให้ฟังละกันคับ” ขี้เกียจอ่ะ
“เออ ไว้ไปฟังเวลากูไปช่วยเพื่อนเล่นตามร้านแล้วกัน”
“อ้าว เล่นอยู่ร้านไหนอ่ะ”
“เพื่อนมันเล่นอยู่ตามข้าวสาร โซนๆนั้น แต่พี่ไปช่วยมันเล่นบางที” อ่อ...เซียนนะเนี่ย
... ... “ถึงซับซ้อนแต่สวยงาม ทั้งขื่นขมและอมหวาน แม้สับสนอยู่เหมือนกัน แต่ฉันยังพอใจ... ...”
เพลงที่สองดังขึ้น คุ้นๆแฮะ
“ชอบเพลงนี้เหรอพี่” ผมถาม
“อืม ใช่ ความหมายมันดี”
“เหรอ” ผมตอบไปเสียงเบาๆ นึกถึงวันเก่าๆ สมัย ม.ปลาย
“ทำไมวะ มีอดีตกับเพลงนี้หรอ”...แสนรู้อีก
“ก็ ไม่มีอะไรหรอกคับ แหะๆ” โกหกไม่เนียนอีกแล้วกรู ไอ้เต้เอ้ย
“เพลงบางเพลงที่เคยโคตรชอบ พอเวลาเปลี่ยน คนเปลี่ยน อาจจะเป็นเพลงที่โคตรเกลียดเลย แต่พอเวลามันยิ่งผ่านไป แล้วจะรู้ว่ามันไม่มีอะไรเลยที่ผ่านมา แค่อีกบททดสอบที่อาจจะยากหน่อย”
โคตรคมคับเพ่...ข้าน้อยขอคาราวะ
“โห เน่าว่ะ” ผมพูด ฟังแล้วอดขำพี่เกียร์ไม่ได้
“อ้าวไอ้นี่ เออ แล้วไอ้เซนนั่นมันแฟนเก่ามึงหรอ”
“ก็ อืม...คับ”
“ดีนะ ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน”
“แหะๆ ผมไม่คุยกับมันตั้งนาน แต่มันเป็นเพื่อนสนิทพี่ผม กลุ่มที่ผมชอบไปกินเหล้าด้วยอ่ะ เลยกลับมาคุยๆกันแล้วก็กลายมาเป็นเพื่อนๆพี่ๆกันเหมือนเดิม”
“ดีแล้วล่ะแบบนี้ แต่ถ่านไฟเก่าอย่าคุและกันมึง ฮ่าๆ” คนเรา มีแอบกัด
“เหอะๆ ไม่มีทางหรอกพี่”
“เออ ไม่ได้ว่าไร แค่บอกๆไว้ ฮ่าๆ” อ้าว ขำหนักเลย...ดีนะว่าปิดไฟแล้ว ไม่งั้นพี่เค้าต้องเห็นอาการหน้าแดงของผมแน่ๆ อายไรวะไอ้เต้เอ้ย...
“แล้วไปปายเป็นไงบ้างอ่ะพี่ รักษาแผลใจหายยัง” เปลี่ยนประเด็นดีกว่า หุหุ
“เหอะๆ แผลไรมึง กูไปถ่ายรูป”
“หรอค้าบบบบบบ” ผมทำเสียงกวน เชื่อก็โง่แล้ว
“เออ ทำรู้ดีนะมึง”
“ป๊าว”
“หึหึ กวนตีนเดี๋ยวกูจับปล้ำซะเลย” อ้าว...ไหงงั้น
“แถเลยนะ เต้รู้ทันหรอกน่ะ อย่ามา”
“รู้ไรมึง ง่วงๆ นอนแล้วนะ นอนไม่หลับไปปิดเพลงก็ได้นะ แต่รอฟังเสียงกูกรนก่อนแล้วถึงปิดได้”
“เฮ้ย กรนด้วยเหรอ”
“นิดนึง”
“โหย” ไอ้เต้โอดครวญ นึกในใจกูรีบหลับก่อนดีกว่าจะได้ไม่ได้ยิน
“เดี๋ยวคืนนี้จะไม่กรน”
“มันห้ามกันได้หรอคับ เพิ่งรู้”
“...เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่ใจ”
“มั่วและพี่ อย่าแถๆ”
“เออ” พูดจบพี่เกียร์แกก็พลิกตัวตะแคงหันหลังให้ผมซะงั้น...ไรว้า แค่นี้ทำงอน
และแล้ว...ไม่นาน เสียงคร่อก ฟี้ คร่อก  ฟี้ คร่อก ฟี้ อันแสนดังก็คำรามอยู่ข้างๆผม และซีดีแผ่นนั้นกำลังเล่นเพลงรักแท้ของอาร์มแชร์...แต่ละเพลง แต่ละสิ่ง เป็นคนโรแมนติกเหมือนกันนะคับ
ผมแอบนอนขำเล็กๆในใจ แล้วหลับไปโดยไม่รู้ว่าตัวเองกรนบ้างหรือเปล่า หุหุ อ้าว ไปไหนแล้ววะ ผมหันซ้ายหันขวา คนที่นอนข้างๆเมื่อคืนก็หายไปซะแล้ว
นั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนเตียงสักพักก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน
...อืม สงสัยคงกลับไปแล้ว นี่ก็เที่ยงแล้ว สงสัยกูจะหลับเพลินจนไม่รู้ว่าใครเข้าใครออกห้องเลยนะเนี่ย
“ว่าไง” ผมรับโทรศัพท์
“เฮ้ย ไอ้เต้ วันนี้ไปไหนป่าวมึง” ไอ้แบงค์โทรมาแบบรู้เวลามากๆ   
“ไม่รู้ กูเพิ่งตื่น”
“กูรู้ว่ามึงเพิ่งตื่น ตอบแบบนี้แสดงว่าว่าง งั้นมึงเข้ามาหอกูเลย”
“ไปไมวะ” แม่ง โทรมาสั่งกูไปหาตอนบ่ายร้อนๆ ไปเพื่อ...
“มาดูหนังไงมึง ตัดเสร็จแล้ว” อ่อ หนังเรื่องที่ไปถ่ายห้องพี่เกี๊ยงนั่นแหละคับ
“อ่อ เออ ไว้กูเข้าไปดูทีหลังก็ได้”
“ไม่ได้เว้ย จะส่งแล้ว มึงมาวิจารณ์ก่อนดีไม่ดีจะได้ตัดใหม่” เห็นกูเป็นคณะกรรมการรึไงฟะ
“เออๆ ร้อนว่ะ”
“ไอ้คุณชาย ต้องให้ขับรถไปรับมั้ย”
“มาก็ดี เอามาเปิดนี่เลยดิ” อิอิ
“แมร่ง `ตัวเงินตัวทอง`หนิ ...เฮ้ย ไอ้เต้บอกให้ไปเปิดดูห้องมันเลย” เสียงไอ้แบงค์ตะโกนบอกไอ้พวกเพื่อนๆที่เหลือ เสียงพวกมันก็แทรกเข้ามาในโทรศัพท์กันระงม...แม่งมันเป็นไรวะ ป่วยหรอ...พวกกูตั้งหลายคน เสือกให้ไปหาแม่ง...
บอกมันว่าไปแล้วเลี้ยงเบียร์ด้วย...
“เออๆ เดี๋ยวไป”
หลังจากพวกมันตกลงกันได้ ผมก็รอที่ห้อง หุหุ สบายกู  อาบน้ำเสร็จเพื่อนรักทั้งหลายก็มาถึงพอดี
“ไปแต่งตัวไวไวเลยมึง จะได้มาดู” ไอ้ทอปบอกเร่งๆผม แล้วไปที่คอม
“เออๆ” แล้วผมก็รีบมาเปิดตู้ ค้นหาเสื้อผ้าสบายๆใส่
“เฮ้ย ไอ้เต้ ไอ้แมคอ่ะ” เสียงไอ้แบงค์ตะโกนถาม
ผมเดินออกมาใส่เสื้อไปด้วย ทุกคนมองหน้าผมรอคำตอบกันอยู่ และผมตอบไปสั้นๆ
“ตาย”
หมือนน้ำตาจะซึมออกมาเล็กๆ ผมเดินไปที่กรงมันเอามือเปิดกรงมันทิ้งไว้…
และพวกเราก็เริ่มเปิดหนังกันดู
ต่อไปเป็นการพรรณนาถึงภาพยนตร์ที่พวกผมกำลังดูกันอยู่
ภาพยนตร์เรื่อง
“เขียนไว้ตรงปลายฟ้า”
ภาพท้องฟ้ายามเช้าในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง มีแมกไม้อยู่ระหว่างสระน้ำข้างหน้าและฉากหลังประกอบด้วยหมู่ตึกสูงตกแต่งด้วยปูนและกระจก มีเหล็กด้วยประปราย ภาพแช่นิ่งสนิทนาน ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยถึงหนึ่งนาที
จนมีเสียงพูดขึ้นโดยไม่มีความเคลื่อนไหวใด
“เมื่อวานกูหลงทาง วันนี้กูเดินกลับมาทางเก่า พรุ่งนี้...” (เสียงถอนหายใจเบาๆ)
ภาพผู้ชายคนหนึ่งเดินอยู่บนทางรถไฟยามเย็น เขาเดินอ่อยอิ่ง ไร้อารมณ์ แล้วอยู่ดีๆ เสียงสว่างจ้าก็เกิดขึ้นทันใดนั้น แล้วเขาก็กระโดดข้ามมาอีกทางรถไฟหนึ่ง ก่อนจะวิ่งกลับด้วยสีหน้าบอกไม่ถูก
“อยู่ไหน เป็นยังไง มีจริงหรือเปล่า”
เสียงดังตะโกนถามอยู่ในความมืดแล้วแล้วผู้ชายคนเดิมก็ผวาลุกขึ้นมายามเช้า ในห้องนอนด้วยอาการเหนื่อยหอบ มีเสียงนกร้องคลออยู่จากที่ใดสักแห่ง และเสียงฮัมเพลงผิวปากของผู้ชายสักคนเบาๆ เขานั่งอยู่บนเตียงเนิ่นนาน
ภาพหนูกำลังวิ่งไปมาในกรงอย่างตะกุกตะกัก (เอาไอ้แมคมาถ่าย อิอิ)
มีข้อความเขียนติดไว้ที่พื้นกรง I am only an animal.
ภาพท้องฟ้ายามเที่ยง แสงแดดแรงมาก ถูกตัดสลับกับภาพความมืดของท้องฟ้าตอนกลางคืน
ภาพชายอีกคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่สวนสาธารณะแห่งเดิมยามเย็น ที่มุมเดิม เขาอ่านออกเสียงดัง
“ที่นั่นมีอยู่จริงหรือเปล่า ไม่มีใครตอบได้ แต่มีคนเคยบอกไว้ว่า คุณค่าของมันอยู่ที่การไปไม่ถึง เมื่อใดที่ดาวบนฟ้าถูกไปถึง แสงของมันจะมอดดับลง ยกเว้นก็เสียแต่ดวงจันทร์...เพราะมันคือคู่แท้ของโลกใบนี้”
ภาพถนนข้าวสารยามเย็นคลาคล่ำไปด้วยผู้คน วุ่นวาย อึกทึก สนุกสนาน ครื้นเครง ภาพใช้ความเร็วสูงมากจนในที่สุดแสงอาทิตย์ก็หมดไป  “ติสต์ไปป่ะวะ” ไอ้ฝุ่นพูดขึ้นเมื่อหนังจบ
“ไม่ติสต์หรอก เชื่อดิ” ผมบอกมันแล้วยิ้มให้
“มึงก็เงี้ยะ มีไรให้ตัดใหม่ป่ะ” ไอ้ตั้นถามผม
“ไว้อีก 7 ปีมาดูกูเชื่อว่ามันต้องตัดใหม่หรือทำลายทิ้งเลย ฮ่าๆ” ผมตอบมันไปขำๆ มองหน้าไอ้ฟลุคเจ้าแห่งความติสต์ตัวจริง มันยิ้มๆ แล้วด่าผม

      

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

pongsakron01

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

imseng

ขอบคุณนะคับ

pkclub2146

ขอบคุนนะคับ ^_______^

peemakung

ขอบคุณครับ

2539

ขอบคุณครับ

Nekikung112

ขอบคุนนะคับ

x_man19

ขอบคุนนะคับ ^^

gearsoccer

ตอนเจ็ด หายไปไหนครับ

Klong

ขอบคุนครับ

kangaza

ขอบคุณครับผม

kangaza

ขอบคุณครับผม

1712

ขอบคุณครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

waahk01234

ขอบคุนครับ