รักงอมแงม @ 12

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“กูบอกแล้วว่ามึงชอบมัน” อืม ไปๆมาๆใจผมเริ่มแกว่งๆ หรือจะติดกับดักตัวเอง
“มึงก็ยัดเยียดตลอด ไหนบอกอยากคบกับกู”
“กูไม่ได้ยัดเยียด กูรู้จักมึงดี มึงอย่าหลอกตัวเองสิวะอย่าไปกลัวความรัก”
“ก็มึงเองไม่ใช่เหรอ ที่ทำให้กูกลัว” ผมเริ่มเหมือนจะร้องไห้ขึ้นมาซะงั้น
“กูจะทำให้มึงหายกลัวเอง”
“เซน” เสียงเรียกเบาๆ ผมมองหน้ามันแล้วก็เข้าไปกอดมันแล้วปล่อยโฮออกมา
...บนสะพานแห่งนั้น
“อย่ากลัว อย่าโกหกตัวเองสิวะ” ไอ้พี่เซนปลอบผม มือที่คอยลูบผม และแขนอีกข้างที่โอบกอดไว้แน่น
“กูกลัว” ผมกอดมันแน่นยิ่งขึ้น และเงยหน้าขึ้นมามอง บางสิ่งบางอย่างทำให้ริมฝีปากของเราสองคนประกบกัน และจุมพิตเรียบง่ายก็เริ่มต้นขึ้นและจบลงในเวลาอ่อยอิ่งไม่นานนัก
หลังจากเงียบไปสักพัก ยามที่เราสองเหม่อมองไปที่สายน้ำเบื้องล่าง ที่ยังคงไหลเหมือนเมื่อหลายปีที่แล้ว
“กูเพิ่งรู้ว่าความรักคืออะไร และมันก็ทำให้กูเจ็บที่รู้ว่าการทำให้คนที่กูรักมีความสุข ไม่ใช่สิ่งที่กูทำให้มึงได้อีก”
...ประโยคนั้นจากปากไอ้พี่เซน ดังก้องอยู่ในหัวผม ตอนนี้ผมนั่งอยู่หน้าร้านเหล้าแห่งนี้ ดูวัยรุ่นมากมายสนุกสนาน สดใส มืดมน หัวเราะ และร้องไห้...
ผมยืนอยู่หน้า 2047 อีกครั้งตอนตีสองหลังจากแยกย้ายกับไอ้พวกนั้นที่ร้านโจ๊กใกล้ๆตึกที่ผมอยู่ ห้อง 2046 ไม่มีแม่กุญแจล็อคอยู่แล้ว คงมีใครสักคนอยู่ข้างใน ผมหวังว่าพ่อไอ้แมคจะนั่งเล่นกีตาร์อยู่ในนั้น ผมยืนราวกับต้องมนต์สะกดอยู่สักพัก ก่อน 2046 จะถูกเปิดออกมา
“อ้าวไง กินเหล้ามาหรอ” เสียงไอ้คนที่เปิดประตูออกมาทักผม
“คับ”
“เมาป่ะวะเนี่ยะ” ไอ้คนนั้นที่ยืนใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวโชว์หุ่นถามขึ้น ผมจะเมาก็เพราะพี่น่ะแหละ
“ป่าว”
“ไปอาบน้ำนอนไป ไม่ไหวเรียกได้นะ”
“คับ”
ขณะกำลังจะหยิบกุญแจไขห้อง อยู่ดีๆ ผมก็อ้วกพุ่งตรงหน้าห้องเลย ไอ้พี่เกียร์ตาค้างมองผมที่ไม่ได้สติ
อ้วก อ้วก อ๊วก อิ๊ อี๊...
“เฮ้ยเต้ ไหนบอกไม่เมาไง กูว่าแล้ว ยืนหน้ามึนๆ”
เสียงบ่นๆ อะไรไปเรื่อยของพี่เกียร์ ขณะที่สองมือก็ลูบหลังและช่วยประคองผม
“เป็นไง ดีขึ้นยัง” เขาถามผมเมื่อการอ้วกยกแรกสิ้นสุดลง ตอนนี้ไม่มีแรงตอบคับ หอบหายใจถี่ด้วยความเหนื่อย ใครเคยเมาเหล้าแล้วอ้วกจะรู้ซึ้งดี ว่ามันต้องใช้พลังแค่ไหน ขับไล่ลมปราณ
พี่เกียร์พยุงผมเข้ามาในห้อง 2046 ภายในห้องยังดูรกๆ ด้วยข้าวของที่น่าจะเพิ่งขนมา (อีกรอบ) แล้วรู้สึกตัวอีกทีก็เป็นเวลาบ่ายสองแล้ว
       ผมลุกยันตัวขึ้นมา มองไปรอบๆไม่พบใคร ขณะกำลังจะลุกจากเตียงก็สังเกตุว่าเสื้อผมมันไม่ได้ใส่อยู่นี่หว่า พอลุกพ้นผ้าห่มมา อ้าว เหลือแต่บ็อกเซอร์ แหะๆ เมื่อคืน...กู...พยายามคิด ไม่มีฉากเลิฟซีนในหัว แสดงว่าปลอดภัย 99% ค่อยๆเดินหาข้าวของตัวเอง
      เปิดไประเบียงก็พบกางเกงยีนส์สีน้ำตาลแขวนอยู่ เสื้อยืดสีดำ อ่ออยู่นี่เอง ว่าแล้วก็รีบคว้ามาแต่คงไม่ต้องใส่มั้งคับ เพราะผมจำได้ว่าพี่เกียร์ลากผมเข้ามาห้องเค้า ห้องผมก็ห้องข้างๆนี่เอง ว่าแล้วเดินไปหยิบมือถือ กระเป๋าตังค์ กุญแจห้อง ที่วางไว้หน้ากระจก แล้วก็พบกระดาษโน๊ตถูกทับไว้
“จะกินไรโทรมาบอกนะ เดี๋ยวเลิกเรียนซื้อขึ้นไปให้”
อืม ดีเหมือนกันแฮะ ผมอ่านโน๊ตแล้วรู้สึกดีนิดๆ แล้วก็เดินอมยิ้มกลับห้องไปจัดการอาบน้ำ สระผม ล้างหน้า แปรงฟัน เรียบร้อยทุกอย่างก็นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาโทรศัพท์ริมระเบียงห้องตัวเอง โอ้โห 14 มิสคอล ใครบ้างวะ ไอ้แบงค์ ไอ้ทอป แม่ เบอร์แปลกอีกหนึ่ง ช่างมันก่อนละกาน โทรสั่งข้าวก่อนอิอิ
กดหาไปหามา...อ้าว กูยังไม่ได้เมมเบอร์พี่เค้าไว้อีกหรอวะ เพิ่งรู้นะเนี่ย แหะๆ ลองไปค้นๆในเบอร์โทรเข้าโทรออก อ่าเบอร์นี้น่าจะใช่ ยามดึกวันจันทร์ มีโทรมาคนเดียวนี่หว่าว่าแล้วก็กดโทรไป
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“ไง ฟื้นแล้วเหรอ” เสียงพี่เกียร์กวนมาเชียว ชิ
“คับ”
“ตกลงกินไร”
“เอ่อ พี่อยู่แถวไหนอ่ะคับ”
“มีข้าวหน้าเป็ด กับอาหารตามสั่ง เลือกมา” ทำไมต้องทำเสียงดุด้วยวะ ไอ้เต้ไม่เข้าใจ
“ข้าวหน้าเป็ดพิเศษคับ ขอบคุณนะพี่”
“เออ” แล้วพี่แกก็กดวางไปเลย...โมโหใครมาวะ วางโทรศัพท์เสร็จ ไอ้เต้ก็หงุดหงิดเล็กน้อย มาเปิดคอมเล่นดีกว่า (คือว่าวันนี้โดดนะคับ เนียนๆ แบบว่าแฮงค์)
เวลาผ่านไปนานแสนนาน
ก๊อกๆ ปังๆ ใครเคาะประตูวะดังชิบหาย สงสัยไอ้พี่เกียร์
“นึกว่าตายห่าแล้ว” ไอ้แบงค์ยืนตะคอกอยู่หน้าประตู
“อ้าว มาได้ไง” ผมถามมันงงๆ แล้วมันกับไอ้ฟลุคและไอ้ทอปก็เดินเข้ามาในห้อง (กูยังไม่ได้เชิญเลยนะ)
“พวกกูโทรหามึงตั้งกี่รอบก็ไม่รับ” ไอ้ทอปบอกสาเหตุ
“อ่อ พอดีกูเมา”
“กูก็นึกว่าใครฉุดไปแล้ว เห็นไม่ไปเรียนด้วย” ไอ้แบงค์ยังบ่นต่อ
“หรือว่าใครฉุดไปจริงๆวะ” ไอ้ฟลุคทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ ได้ทีแอบกัดนะเมิง
“แล้วมึงเป็นไรมากป่ะวะ” ไอ้ทอปถามผม
“ไม่หรอก ระดับนี้และ แล้วไปไหนต่อวะ”
“ไอ้ห่า ไล่เลยหรอวะ” ไอ้ฟลุคกวนต่อ
“ป่าวเว้ย” กูป่าวไล่นะ แค่ถามเฉยๆ ชิชิ
“นัดใครไว้ป่ะมึง ปกติมาไม่เห็นถามแบบนี้ มาห้องมึงก็อยู่ยันดึกยันเช้ากันทุกที” ไอ้แบงค์คร้าบ หาเรื่องจริงนะ
ก็อกๆปังๆปังๆ แม่งเคาะกันเบาๆไม่เป็นไงวะ
ไอ้สามคนนั้นมองหน้ากันแล้วมองมาที่ผม สายตาจับผิด ผมเดินไปเปิดประตูแล้วก็เจอพี่เกียร์ยื่นถุงข้าวให้
“อ่ะ”
พี่เกียร์กำลังจะเดินเข้ามาแต่สังเกตุเห็นเพื่อนผมเสียก่อน
“อ้าวเพื่อนอยู่หรอ งั้นพี่กลับห้องละ” แล้วพี่เขาก็หมุนตัวกลับไป แล้วแปบเดียวก็มีเสียงเปิดประตูและปิดดังปังตากห้องข้างๆ
“กูเข้าใจและ” ไอ้ทอปเริ่ม
“เหมาะกันดีนะมึง” ไอ้แบงค์ต่อ
และปิดท้าย “ขอโทษที่ขัดจังหวะว่ะ เฮ้ยกลับเหอะ” โดยไอ้ห่าฟลุค
“พอเลยพวกมึง ไม่มีไรเว้ย” ผมพยายามพูดให้ทุกๆคนเข้าใจ เชื่อเถอะคร้าบ ไม่มีไรจริงๆ
“ยังไงก็อวยพรนะเว้ย รักกันนานๆ ไม่อยู่ขัดละ” ไอ้คุณแบงค์ครับ
“เออจะกลับก็กลับ แม่งเอ้ย” หงุดหงิดเว้ย ผมเดินเข้าไปหยิบจาน แก้วน้ำ จัดแจงเทข้าว รินน้ำแล้วมานั่งเปิดทีวีดู ไม่สนพวกมันที่ยืนขำผมอยู่พร้อมกับวิเคราะห์สถานการณ์ระหว่างผมกับพี่เกียร์อย่างสนุกปาก
...กู งอน ผมไม่คุยกับพวกมันเลย สักพักพวกมันจึงกลับไป ไม่ไปส่งด้วย อิอิอิ เวลาผ่านไปสักพัก
ก็อกๆปังๆ เว้ย ใครอีกวะ
“ไร” ผมเปิดประตูออกไปพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ไม่ได้มองหน้าด้วยว่าใครเคาะ
“เอารองเท้ามาให้” ไอ้พี่เกียร์มันพูดแล้วชูรองเท้าเน่าๆพร้อมถุงเท้ายัดไส้ทั้งสองข้างขึ้นมา
“อ่ะ... (พูดไม่ค่อยออก แหะๆ ตวาดเค้าไปเมื่อกี้) ขอบคุณคับ” แล้วผมก็หยิบรับของมา
“เพื่อนกลับไปละเหรอ”
“คับ เข้ามาก่อนดิ”
“ทำไรอยู่วะ” เค้าเดินตามเข้ามา
“เพิ่งกินข้าวเสร็จสักพักคับ เออเท่าไหร่อ่ะค่าข้าว”
“เลี้ยงๆ ไม่ต้องหรอก”
“เฮ้ยไม่เอาพี่ แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่” รบกวนเค้าซะเยอะเลยกู
“เออน่า ว่างอยู่หรอ งั้นเอาไอ้มาร์คมาเล่นได้ป่ะ”
“ได้ดิพี่ ดีๆผมจะได้มีไรฟังแก้เซ็ง”
“แปบนะ”
พี่แกยิ้มแฉ่งแล้วก็หายไปสักพัก กลับมาพร้อมกีตาร์คู่กายนั่นและ
“อ่ะ อยากฟังเพลงไร” พี่เกียร์นั่งลง เริ่มตั้งเสียง ลองสาย ท่าทางทะมัดทะแมง (แอบเท่ห์ว่ะ 555)
“เพลงไรก็ได้พี่” เขิลเหมือนกัน อารมณ์ไหนวะกรู
“งั้นเพลงนี้ ที่อัดให้ฟัง วันนี้ลองฟังแบบร้องสดดู ฮ่าๆ” แล้วพี่เกียร์แกก็ยิ้มอายๆหน้าแดงเลย ไม่น่าเชื่อนะคับ ว่าจะมีมุมแบบนี้กับเค้าด้วย
... ... “พอมีเวลาบ้างไหม จะเล่าอะไรให้ฟัง ตั้งใจฟังหน่อยนะ แค่นิทานปรัมปรา เรื่องของชายตัวโตที่คอยเฝ้าตามหา คนตัวเล็กกว่ามาเดินเคียงข้างกัน… … … …
“เคยฟังเพลงรักงอมแงมป่ะ” พี่เขาถามพอเล่นเพลงแรกจบ
“หึ” ผมส่ายหน้า เพลงไรวะ ชื่อโคตรประหลาด
“เพลงเก่าและ เดี๋ยวเล่นให้ฟัง”
“จัดเลยพี่”
“แต่ห้ามด่าก่อนเพลงจบนะ ว่ามันเชย เอาเป็นว่าหันหลังไปเลย กูเขิลว่ะ เวลาร้องเพลงนี้”
เหอะๆ พี่เกียร์นี่อารมณ์ศิลปินจริงๆ
“คร้าบ สัญญาๆ” ว่าแล้วผมก็นั่งหันไปมองที่หน้าต่างแทนและแอบอมยิ้มเล็กๆ
สักพักเสียงกีตาร์เบาสบายก็ดังขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงร้องจากชายหนุ่มคนนี้
“ล้อมวงบรรลง บรรเลง มานั่งบ่นเพลง ไม่ยอมหลับนอน
ใจกระเด็นกระดอนมันเปียกมันปอน อาการงอมแงม
เจ้าหัวใจอ่อนแอ ชอบงอแงงัวเงีย ตื้นตัน
เก็บเอาเธอมาฝัน กลางคืนพัวพัน กลางวันงัวเงีย
... ...เหมือนคนทำไร่เลื่อนลอย
เหมือนเป็นไทฟอยด์เรื้อรัง
หัวใจไม่ยอมระวัง
เหมือนดังโดนยาระบาย … …
นอนก็นอนไม่หลับ กระส่ายกระสับอยู่ทุกเวลา
หมอไม่ยอมสั่งยา บอกว่ารักษาไม่หายซักราย”
“อ๋อ...” ผมหันกลับมาพร้อมปรบมือเปาะแปะให้เค้า

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

pongsakron01

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

imseng

ขอบคุณนะคับ

pkclub2146

ขอบคุณครับผม

peemakung

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

Nekikung112

ขอบคุนนะคับ

x_man19

ขอบคุนนะคับ ^^

gearsoccer

ติดงอมแงมแล้ว ครับ

Klong

ขอบคุนครับ

kangaza

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

waahk01234

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ