รักงอมแงม @ 15

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
พี่เกียร์ที่ตอนแรกกำลังจะตั้งปรับกล้องอะไรอยู่หันมามองหน้าผมนิ่งๆ ทำหน้างงๆ ผมก็งงว่าหน้าผมมีไรติดอยู่เห็นเค้ามองพิจารณาเสียนาน ...ผมเสียความมั่นใจนะเพ่ มองจ้องแบบนี้ แล้วมือก็ล้วงกระเป๋ากล้องหยิบกระดาษทิชชูเช็ดหน้ามายื่นให้ซะงั้น
“อ่ะ”
“ขอบคุณคับ” ผมรู้สึกแปลกๆอ่ะจะว่าอายหรือเขิลก็ไม่แน่ใจนัก
แล้วก็วิ่งๆ ไปตามที่เค้าบอก ทางโน้น ทางนี้ นอนมั่ง นั่งบ้าง ยืนตรงนั้นนิด ตรงนี้หน่อย ส่วนใหญ่ใช้ผมเป็นพรอพมากกว่านะ ไม่ค่อยเป็นรูป Portrait เต็มๆหรอก มักจะเป็นแบบ...ไอ้เต้ ไปยืนใต้ต้นไม้โน่นหน่อยดิ
(ต้นที่ห่างไปเป็นสิบเมตร) พอมาดูในจอมอนิเตอร์กล้อง ก็พบว่า ต้นไม้กับผม เป็นจุดเล็กๆ ใต้หมู่เมฆและขอบฟ้าที่กว้างมาก
“เต้นั่งนี่ดิ๊” เขาสั่งให้ผมนั่งที่ขอบเก้าอี้ตัวหนึ่ง แล้วนั่งถ่ายรูป ซึ่งดูแล้ว หัวกูจะขาดมั้ยเนี่ย มุมภาพแบบนี้
“เท่ห์ว่ะ” พอถ่ายเสร็จ พี่เกียร์ก็ส่งกล้องมาให้ดู
“เท่ห์ดิ มีแต่ขาเต้ แมร่ง” ขอบ่นหน่อยเถอะ ร้อนก็ร้อน ค่าตัวก็ไม่ได้ แถมหน้ายังเข้ากล้องไปไม่ถึงสิบรูปมั้ง ชิชิ
“แบบนี้ดิ ถึงจะน่าค้นหา”
ผมมองภาพสองขาของตัวเอง กับแบคกรานว์พื้นหญ้าสีเขียวที่เหยียบอยู่...อืม น่าค้นหามากๆ
“เหนื่อยยัง” พี่เกียร์ถามขึ้น...หลังจายถ่ายรูปกลางแดดมาชั่วโมงกว่า ผมดูนาฬิกาก็สี่โมงครึ่งแล้ว
“ร้อนเฉยๆอ่ะ” ขอบ่นหน่อยเถอะ
พี่เค้าก็ยิ้มอีก แปลกนะ พี่เกียร์ดูเป็นคนที่ผมเข้าไม่ถึง ภายนอกดู น่าจะคุยด้วยยาก มองปราดเดียวคงบอกได้ว่าผู้ชายคนนี้คงเป็นพวกวันๆ นั่งเล่นกีตาร์ ฟังเพลงแปลกๆจากฝั่งยุโรป แต่งตัวเซอๆ ไม่สนใจใคร ยิ้มยาก และแอบขี้เก็กนิดๆ แต่กลับน่ารัก อบอุ่น แถมยังดูขี้เล่น ไม่มีพิษภัยอะไร
“ร้อนอีกแล้วเหรอวะ ไปขี่จักรยานเล่นกันงั้น” ได้ยินดังนั้นไอ้เต้ก็หูผึ่ง อิอิ ชอบอ่า สนุกดี
ผมเลือกจักรยานคันเล็กน้อย (แบบว่าตัวเตี้ยอ่ะ) ส่วนจักรยานพี่เกียร์ก็คันใหญ่ที่เหมาะสมกับความสูงร้อยแปดสิบกว่า แล้วเราสองคนก็เริ่มต้นปั่นไปตามถนนเล็กๆ ที่มีเด็กๆลูกท่านหลานเธอมาปั่นกันส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว น่ารักไปอีกแบบ
สองล้อ หมุนคว้าง ทะยานไป
สองขา แกว่งไกว สมัครสมาน
สองคัน ฉวัดเฉวียน เนิ่นนาน
สองคน ขับขาน อย่างสุขใจ
“เคยกินก๋วยเตี๋ยวต้มยำตรงลาดพร้าวซอยหนึ่งป่ะ” พี่เกียร์ถามหลังจากคืนจักรยานให้เขาแล้ว เดินทะลุสวนรถไฟกันออกมา ...ไกลนะคับ เดินยี่สิบนาทีน่าจะได้ บรรยากาศยามค่ำแบบนี้ โรแมนติกแบบน่ากลัวหน่อยๆไงไม่รู้
แอบมีไฟดับช่วงนึงด้วย มืดไปหมดเลย
“ไม่เคยอ่า” ตรงไหนหว่า
“โห เที่ยวบ่อยๆ ไม่เคยไปกินหรอ อยากกินป่ะ เดี่ยวพาไป” เที่ยวเสร็จก็ไปแต่ข้าวมันไก่ประตูน้ำอ่ะ
ไม่ก็ข้าวแกงหน้าสเวนเซ่นข้าวสาร
“ชอบมองเต้เป็นเด็กเที่ยว”
พี่เกียร์ยิ้มขำๆ อีกและ แล้วพูดต่อ “ไม่ต้องทำแก้มป่อง ไม่น่ารักหรอก ฮ่าๆ อ่ะให้เป็นเด็กเรียนก็ได้ พอใจยัง”
ประชดนะ ไม่พูดด้วยแล้วเฟ้ย
พี่เค้าคงรู้แกวผมล่ะมั้ง ก็เลยเดินนำลิ่วไปไม่ได้หันมาง้ออีก แล้วสักพักผมก็หายงอน เผลอพูดกับเค้าก่อนจนได้
“อีกไกลป่าวอ่ะคับ” ผมถามขึ้น เพราะเดินมาฝั่งตรงข้ามเซ็นทรัลแล้วก็ยังไม่พบเจอร้านที่ว่า (เดินมาทั้งวัน เหนื่อยเป็นนะคร้าบ)
“ไม่หรอกคับคุณชาย เมื่อยเหรอคับ” ฟังดูเหมือนจะใจดี แต่จริงๆแล้วหน้าตานี่กำลังประชดเสียดสีโคตรๆ
“อืม เมื่อย เดินมาทั้งวันแล้วนะ” ผมก็บ่นกระปอดกระแปด เดินๆไปตามยถากรรม
อยู่ดีๆ ไอ้พี่เกียร์มันก็หยุดเดินแล้วหันกลับมาถาม “เดินไหวป่ะ”
ผมก็งงดิ หยุดเดินตามแล้วก็พยักหน้าหงึกๆสองสามที
“นึกว่าต้องให้ขี่หลังซะแล้ว” แล้วเขาก็เอาแขนขวามาคว้าคอผมไปเดินกอดคอซะงั้น
เหะๆ มันหยิวนะคร้าบ ปล่อยไอ้เต้เฮ้อ
แล้วไอ้ตัวเล็กก็ทำได้เพียงเดินตัวลีบๆเงียบๆภายใต้วงแขนและรอยยิ้มอารมณ์ดีของไอ้พี่เกียร์ ไม่นานก็มาถึง
คนเต็มร้านเลยคับ แค่เห็นสภาพคนมากมายที่ยืนรอคิวนั่งโต๊ะใจผมก็ร้องเรียกร้านป้าอาหารตามสั่งแถวหอแล้ว ฮือๆ ร้อนด้วย เมื่อยด้วย ไอ้พี่เกียร์บ้าเอ้ย พามาทรมาณจริงๆ คราวหลังไม่หลวมตัวมาด้วยและแมร่ง
หลังจากยืนรอสักพัก พี่เกียร์ก็เดินทางต่อไป...มีไอ้เต้เดินตามเหมือนคนเดินตามควาย เอ้ยน้องเดินตามพี่ หุหุ
“กินร้านนี้ดีกว่า” เป็นอีกร้านที่อยู่ใกล้ๆกัน เลยมานิดหน่อย อืม น่ากินดี มีเมนูเขียนไว้มากมาย ทั้งไก่ตุ๋น หมูตุ๋น หมูกรอบ หมูแดง ขาไก่ซุปเปอร์ สารพัด...
แหะๆถูกใจกว่าร้านเมื่อกี้นักแล ร้านเมื่อกี้เป็นลูกชิ้นซึ่งกระผมไม่ชอบเท่าไหร่
“จะกินไรอ่ะ” พอไอ้โต๊ะนั่งปุ๊บไอ้พี่เกียร์ก็ถามปั๊บ จะไม่ให้เวลากรูคิดเลยไงฟะ รมณ์เสียรอบที่เท่าไหร่ของวันวะเนี่ย
อืม คิดๆ จนพี่เกียร์มันพูดกับพี่ที่รอจด
“ผมเอาเล็กยำน่องไก่ แล้วเดี๋ยวอีกชามเดินไปสั่งทีหลังคับ” อ้าว ไม่ให้กูสั่งก่อนล่ะ ผมเงยหน้าขึ้นมามองแบบงงๆงอนๆ แล้วพี่คนจดก็เดินกลับไปและ ผมก็ยังคงเลือกไม่ถูก คิดอยู่ว่าจะกินไรดี อยากกินไปซะหมดเลยอ่า ของโปรดทั้งนั้น
“ตกลงกินไร เดี๋ยวไปสั่งให้” อิอิ ใจดีจัง
“เอา...เอ่อ...เส้นเล็ก ต้มยำ ใส่หมูสับ กับหมูแดง ไม่เอาผักโรย ไม่เอากระเทียม ไม่เอาถั่วงอก เอาเส้นน้อย
ไม่เผ็ดมาก” สั่งเสร็จไอ้พี่เกียร์ก็ทำสีหน้าเซ็งๆ บอกไม่ถูก
“ไปสั่งเองเถอะ” เอ๋าไหนบอกจะสั่งให้ ไรวะ อารมณ์แปรปรวนจริง ผมก็เลยลุกไปสั่งเอง แล้วกลับมานั่งที่โต๊ะ
“คนขายว่าไงมั่ง” พี่เกียร์พูดหน้านิ่งๆ
“จะว่าไงอ่ะ ก็รับออเดอร์เออๆออๆ” ถามแปลกๆนะพี่
“เค้าไม่ด่าหรอ” ไอ้พี่เกียร์พูดแล้วยังคงเอารูปปายขึ้นมาชมแบบไม่ค่อยสนใจผม โลกส่วนตัวสูงไปมั้ง
เวลากินข้าวเนี่ย มารยาทอ่ะมีมั้ย เงยหน้ามามองคนที่นั่งร่วมโต๊ะ คุยกัน สนทนาบ้าง แมร่ง ดูแต่รูป
“คนขายไม่ด่า แต่เต้จะด่า มานั่งกินข้าวกับผมแต่ดันดูแต่รูป เสียมารยาท”
“เหอะ...กับแฟนกูยังไม่สนใจเลย” พี่เค้าพูดแบบไม่ได้มองหน้าผม สายตายังคงเพ่งพิจารณษรูปถ่ายเหล่านั้นต่อ
“เค้าถึงทิ้งอ่ะดิ” ด้วยอารมณ์โมโหทำให้ผมปากมอม แหะๆ รู้สึกผิดมหันต์พอพูดจบประโยค
“อืม ใช่ สมควรแล้ว” พี่เกียร์ปิดอัลบั้มรูปปายและเก็บมันลงไปในถุงพลาสติกอย่างเดิม แล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม พี่แกจ้องหน้าผมอยู่นานมาก ผมก็หลบมั่ง มองกลับมั่ง กลัวนี่คับ ไม่นาพูดแบบนั้นเลย เฮ้อ...ไอ้เต้หนอไอ้เต้
“เต้ขอโทษคับ” ผมตัดสินใจพูดออกไป แต่พี่เกียร์ยังคงจ้องมองผมด้วยแววตาเดาอารมณ์ไม่ถูกต่อ
“ตกลงมึงมีแฟนรึยังวะ” อ้าว สรุปโกรธผมหรือป่าวเนี่ย
“ยังคับ” ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงหวั่นๆ เวลาน่ารักก็ดูอ่อนโยนโคตรๆ เวลาผีเข้าก็เดาทางไม่ถูกเลยว่าตกลงคิดอะไร อารมณ์ไหนแน่ เกลียดเว้ยคนแบบนี้ อยู่ด้วยแล้ววางตัวลำบาก
“อืม” พูดจบแกก็หันไปหยิบแก้วน้ำมาดื่ม แล้วก๋วยเตี๋ยวก็มาวางตรงหน้าพอดี เขาไม่พูดไร ผมก็ไม่รู้จะพูดไร
ต่างคนต่างเริ่มลงมือโซ้ยชามใครชามมัน จนหมดก็ยังคงเงียบงัน
“เอาไรอีกป่ะ” พี่เกียร์ถามเหมือนไม่ต้องการคำตอบเท่าไหร่
“ไม่อ่ะ”
“เก็บเงินด้วยคับ” พี่เกียร์ตะโกนเรียก แล้วยื่นแบงค์ร้อยให้คนเก็บเงิน
“เลี้ยง” พอผมยื่นตังค์ค่าก๋วยเตี๋ยวผมให้ไอ้พี่เกียร์ก็ไม่รับ
“ค่าจ้างนายแบบ” เฮ้อ ในที่สุดพี่เค้าก็เลิกเก็กหน้า`ตัวเงินตัวทอง`ม หลุดขำกับผมสักที โล่งไปหน่อย
“ค่าตัวผมถูกจัง” ก๋วยเตี๋ยวชามไม่ถึงห้าสิบเนี่ยนะ อิอิ
“ต้องเลี้ยงกี่มื้อล่ะคร้าบ” พี่เค้าพูดแล้วคว้ากระเป๋ากล้อง เพื่อ...เดิน...ต่อ
“ล้อเล่นคับ แฮะๆ” ผมก็ได้แต่เดินตามไปต้อยๆ
“นึกว่าต้องเลี้ยงตลอดชีวิต”
เอ๊ะ หูแว่วป่าวหว่า อยู่ดีๆ เหมือนพี่เกียร์พูดคนเดียวตอนเดินมาจะถึงสถานีรถใต้ดิน
“จะกลับเลยป่ะ” เขาหันมาถาม
“พี่จะไปไหนต่อป่าวอ่ะ” ใจจริงอยากจะบอกว่า กลับเลยพี่ แท็กซี่ยิ่งดี ผมเมื่อยมากๆ แม่งเดินมาราธอน
“กลับเลยแล้วกันรู้ว่าเมื่อย” นั่น ดันแสนรู้ รู้ใจผมซะด้วย
“ก็ดีคับ” ผมยิ้มอายๆ ที่พี่เค้ารู้ทัน
แล้วเราก็เดินกลับไปหน้าเซ็นทรัลเพื่อขึ้นรถเมลล์กลับภูมิลำเนา
“เออเราเรียน film หนิใช่ป่ะ หนังเรื่องไรน่าดูมั่งตอนนี้”
พี่เค้าถามขึ้น สงสัยเพราะว่ารถมันกำลังผ่านหน้าเมเจอร์รัชโยธินอ่ะมั้ง
“ก็...หลายเรื่องคับ จริงๆเต้ไม่ค่อยชอบหนังแอคชั่นอ่ะ” มองไปเห็นป้ายโฆษณาหนังแอคชั่นฟอร์มยักษ์จากฮอลลีวูดแปะหราหน้าโรงหนังเลย
“ชอบ ชุนจิ อิวาอิ ป่ะ” (*เป็นผกก.ญี่ปุ่น เคยกำกับเรื่อง all about Lily Chou Chou)
“ชอบคับ เคยดู Lily Chou Chou อ่ะ” ผมตอบพี่เค้าไป
“เออ เคยดูโคตรชอบเหมือนกัน”
“ตอนดูครั้งแรกเต้ปิดก่อนด้วย จำได้ว่าหนังโคตรง่วง รอบแรกนี่หลับสนิท” ผมสารภาพ ถ้าใครเคยดูจะรู้ว่าหนังมันชวนง่วง แต่ยิ่งดูหลายๆรอบ กลับยิ่งตื่นเต้น
“เออ พี่ดูตอนที่ฉายที่ APEX ตอนนั้นยังวัยรุ่นง๊องแง๊งๆอยู่เลย (แสดงว่าตอนนี้แก่แล้วใช่ป่ะคับพี่ ฮ่าๆ)”
“เต้เกิดไม่ทันอ่ะ”
“อย่ามาๆ ห่างกันแค่ไม่กี่ปี” อิอิ หน้าพี่เกียร์เด็กนะคับ ถ้าแกไม่ไว้ผมเซอร์ รุงรังๆ แล้วแต่งตัวลุคแบบนี้ คงดูตี๋ๆเด็กๆ กว่าที่เป็น
ผมแอบขำในความพยายามทำหน้าเด็กๆใสๆของพี่เค้า ลึกๆแล้วก็ปัญญาอ่อนเหมือนกันนะคร้าบ
“พี่เกียร์อายุเท่าไหร่แล้วอ่ะ”
พี่เค้าหันมามองหน้าผมแป๊บ “เรา 20 แล้วใช่ป่ะ” เอ๋า แทนที่จะตอบอายุตัวเอง มาทายอายุคนอื่นซะงั้น
“ว่าเต้หน้าแก่หรอ 18 เฟ้ย” จริงๆก็จะ 19 และล่ะ
“อืม พี่ 20” อ่อ ที่แท้จะพยายามให้เค้าแก่ทันตัวเอง ไม่มีทางหรอกเฟ้ย
“แต่หน้าก็พอๆกันนะ” พี่เกียร์พูดต่อ
ผมต้องรีบปฏิเสธข้อกล่าวหาทันควัน “อย่าเนียนพี่ ถามกระเป๋ารถเมลล์ก็ได้ว่าใครหน้าเด็กกว่ากัน” อิอิอิ
“ระวังกระเป๋าตอบว่าเป็นเกียร์แล้วเต้จะพูดไม่ออกนะคับ” โหย ทำเป็นพูดเหมือนรุ่นเดียวกัน มั่นใจจังนะคร้าบ
“เหอะๆ เดี๋ยวถามให้”
ว่าแล้วไอ้เต้ก็ใช้ลูกบ้า สะกิดเด็กผู้ชาย ซึ่งน่าจะเป็นเด็กม.6 ไม่ก็ปีหนึ่ง รุ่นๆเดี่ยวกับผมนี่แหละ
“โทษคับ คือว่า นายคิดว่าว่าผมสองคนใครแก่กว่ากัน” ทั้งพี่เกียร์และไอ้หนุ่มนั่นก็เหวอพอกันคับ
“เอ่อ…” ไอ้หนุ่มนั่นลังเลอยู่นั่นแหละ เร็วๆสิวะ รอหัวเราะไอ้พี่เกียร์อยู่
“ผมใช่ป่ะคับ” เฮ้ย พี่เกียร์ขี้โกง แย่งพูดก่อนอ่ะ
“เอ่อ...” ไอ้นั่นยังใบ้แดกอยู่
“ตอบมาๆไม่ต่อยหรอก” ไอ้พี่เกียร์แม่ง ข่มขู่ศาลนี่หว่า
“ก็พอๆกันแหละคับ” พูดจบหมอนั่นก็ยิ้มให้แล้วก็ลุกไปและลงป้ายตรงแยกเกษตรเฉยเลยไม่รู้ถึงบ้านแล้วหรือกลัวไอ้บ้าสองคนนี้กันแน่
“เค้ากลัวมึงอ่ะเต้ ลงไปเลย”

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

pongsakron01

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

imseng

ขอบคุณนะคับ

pkclub2146

ขอบคุณครับผม

peemakung

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

x_man19

ขอบคุนนะคับ ^^

gearsoccer

ติดรักงอมแงม จนงอมแงม

Klong

ขอบคุนครับ

kangaza

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

waahk01234

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

harain15

ขอบคุณครับ