รักงอมแงม @ 20

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“กูขอไปนอนด้วยได้ป่าวคืนนี้” อ้าว เอาไงดีวะ สงสารก็สงสาร
“เอ่อ...”
“หรือว่ากลัวไอ้เกียร์ว่า”
“ป่าวเว้ย จะว่าทำไม”
“งั้นกูไปหานะ ลงมารับด้วยนะ”
“อ้าว” ยังไม่ทันจะพูดไร มันก็ตัดสายไปแล้วไรวะ
แล้วนี่ทำไมผมต้องกระวยกระวายด้วย ปกติเซนมันก็เคยมานอนก็ไม่เห็นมีอะไรเลย
ผมนั่งเล่นเอ็มต่อประมาณครึ่งชั่วโมงมันก็โทรศัพท์มาให้ลงไปรับ (มันก็อยู่ไม่ไกลจากหอผมเท่าไหร่หรอก)
“อืม”
เห็นขอบตาแดงๆช้ำๆบวมๆ
“ถึงขนาดร้องไห้เลยหรอวะ รักมากหรอไงคนนี้” ผมถามกึ่งประชดมัน
“กู...ไม่รู้ว่ะ”
“เฮ้อ แล้วทำไมเลิกกัน”
“มันมีคนใหม่อ่ะ”
ผมสองคนก็เดินออกจากลิฟต์มาที่ห้อง ผ่าน 2046 ผมก็เหลือบมองประตูกับแม่กุญแจที่ลอคปิดอยู่
“มันไม่อยู่เหรอ”
ผมหันไปมองหน้าไอ้พี่เซนก่อนจะไขประตูห้องตัวเอง “อืม”
“คับ” ผมรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นอีกสักพักหลังจากเข้ามาในห้อง
“นอนยังวะ” เสียงไอ้พี่เกียร์
“ยังคับ พี่เมาเหรอ”
“ไม่เมาๆ ว่าจะกลับห้อง”
“ป่านนี้แล้วนะพี่”
“พอดีเพื่อนมันลากหญิงไปนอนห้องด้วยว่ะ” อืมมมเพื่อนดีมากๆ
“อ่ะคับ กลับระวังๆละกัน ไม่เมาแน่นะเนี่ย”
“ห่วงด้วยเหรอ”
เอ่อ...ใบ้แดกคับ
“ก็รุ่นพี่ทั้งคน” ไอ้พี่เซนที่เล่นเอ็มอยู่หันมามองหน้า
“กูบอกให้นอนกับพวกกู ดึกดื่นๆจะกลับทำไมวะตั้งรังสิต” เสียงแว่วมาในโทรศัพท์...
“เออๆกูติดส่งงานพรุ่งนี้เช้า” เสียงพี่เกียร์ตะโกนบอกเพื่อน
“เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะเต้ เออพี่ลืมคีย์การ์ดวะ เดี๋ยวถึงแล้วโทรบอกให้มาเปิดให้หน่อยนะ”
“อ่ะคับ” มาไวไวนะเพ่ ไม่งั้นหลับแล้วไม่ลงไปเปิดให้นะ ผมคิดในใจอิอิ
พอวางโทรศัพท์ ไอ้พี่เซนก็อ้าปากถามขึ้นในทันใด
“มีโทรรายงานกันด้วยเหรอวะ ตกลงมึงกับมันนี่ยังไง”
“รุ่นพี่รุ่นน้อง” ผมตอบไปเรียบๆ
“มึงชอบมันล่ะสิ อย่ามาปิดกูแล้วมันล่ะ ตกลงคิดไงกับมึง”
“กูไม่รู้ เอาเรื่องมึงให้รอดก่อนเหอะ”
“โกหกกูไม่สำเร็จหรอกนะเต้” ไอ้พี่เซนพูดแล้วลุกเดินเข้ามาหาผม
“แล้วมึงจะถามให้ได้อะไรขึ้นวะ”
“โอ้ย”
ผมร้องเพราะเจ็บและตกใจ ไอ้พี่เซนมันคว้าแล้วลากผมจากเก้าอี้จนไปแอ้งแม้งอยู่บนเตียง แล้วมันก็ผลักร่างผมลง เอามือสองข้างกดมือผมไว้ แล้วค่อยๆ โน้มตัวลงมา ผมหันหน้าหนีมัน
“วันนี้กูจูบมึงไม่ได้แล้วใช่มั้ย”
“มึงอย่ามาบ้า”
“งั้นมึงจะหันหน้าหนีทำไม วันก่อนที่สะพานมึงยังไม่ว่าอะไรกูเลย” วันนั้นผมเต็มใจ แต่ผมจูบเพราะผมรู้สึกว่าอบอุ่น ไม่ใช่อารมณ์ปราถนา เราเงียบกันไปสักครู่ แล้วผมก็ค่อยๆ เอื้อมมือทั้งสองไปกอดโอบคนที่นอนทับผมไว้อยู่
“ตอบกูมาว่ามึงรักมันแล้วใช่มั้ย ถ้ามึงไม่ตอบกูจะเอามึงกลับคืนมาเป็นของกู”
ผมนอนมองหน้าไอ้คนที่พูดอยู่ มันก็มองหน้าผม น้ำตาคลอ ผมไม่ได้ร้องไห้อะไร แต่ทำไมไอ้คนที่กำลังจะทำร้ายผมต้องร้องไห้ด้วย
“ถ้าวันนี้กูกำลังจะรักคนอื่นแล้วล่ะ”
“ไอ้เกียร์”
ผมได้แต่จ้องตามันน้ำตาเริ่มไหลออกมา
“กูกลับมาหามึงช้าไป ...ใช่มั้ย”
“กูไม่รู้ กูรู้สึกดีที่ได้นอนใกล้ๆพี่เค้าเมื่อคืนนี้ แต่กูก็ไม่รู้ว่าเค้ากับกูมันคืออะไร”
“แล้วกับกูล่ะ ยังรักอยู่มั้ย”
“รัก.................มั้ง”
ผมต้องแปลกใจที่วันนี้ผมมีความไม่แน่ใจในความรักแบบที่ผมมีให้ไอ้พี่เซน หรือผมไม่ได้รักมันแล้วหรอ
อยู่ดีๆ ไอ้พี่เซนก็จูบลงมาอย่างรุนแรง สอดลิ้นเข้ามาในปากผมอย่างไม่ทันตั้งตัว และสองมือนั้นก็กดข้อมือผมไว้แน่นยิ่งขึ้น จูบยาวนาน เร่าร้อน ไม่คิดจะทะนุถนอมแม้แต่น้อย จนริมฝีปากที่ถูกบดขยี้รู้สึกเจ็บชา
“ปล่อย”
พอมันถอนปากออก ผมก็จะโกนใส่หน้าไอ้พี่เซน
สองมือรู้สึกถึงน้ำหนักที่แผ่วเบาลง แล้วคนที่นอนทับผมอยู่นี้ ก็เลื่อนตัวลงไปข้างๆ แล้วดันตัวผม เอาสองมือโอบกอดผมไว้จากด้านหลัง แล้วซุกหน้าลงกับซอกคอผมเบาๆจนเสียงสะอื้นของผมกับเขาเงียบลง ผมเอ่ยถามขึ้น
“จะนอนยัง”
“อืม กอดหน่อยนะ” ผมนอนนิ่งๆ ไอ้พี่เซนก็นอนกระเถิบตัวกอดผมแน่นขึ้น มันเอี้ยวตัวมาหอมแก้มกับหน้าผากผมเบาๆ ผมนอนอยู่แบบนั้นเนิ่นนาน
จนพี่เกียร์โทรมา ผมจึงเดินลงไปเปิดประตูให้พี่เค้าข้างล่าง
“กินข้าวยัง” พี่เกียร์ถาม นี่มันตีสองแล้วนะคับพี่ หุหุผมมองพี่เค้าขำๆ ไม่ได้ตอบอะไร “ซื้อข้าวมันไก่ประตูน้ำมาฝาก อ่ะ”
พี่เค้ายื่นถุงข้าวมันไก่ในมือให้ดู ผมก็นึกว่าซื้อมากินเอง
“ป่านนี้แล้วพี่ เก็บไว้กินพรุ่งนี้แล้วกัน”
“อ้าว กูเลยไม่มีเพื่อนกินเลย” แล้วพี่เค้าก็ทำหน้าเซ็งๆ บ่นกับตัวเอง
“อ่ะ กินก็ได้ๆ”
“ไม่เป็นไรๆ ไปนอนเถอะ โทษทีที่กวน”
“ไม่เป็นไรพี่ จริงๆเต้ยังไม่ได้นอนหรอก”
“หรอ” แล้วพี่เกียร์มันก็ทำมึนเดินตามผมต้อยๆเลยมาห้องผมซะงั้น
ไรเนี่ย ห้องตัวเองก็มี กินห้องตัวเองดิ ขี้เกียจล้างจานเว้ย
“อ้าว ไอ้นี่มานอนได้ไงอ่ะ” พี่เกียร์ถามผม มองไอ้พี่เซนที่หลับอยู่
“พี่เค้าเพิ่งเลิกกันแฟนอ่ะ เลยมาขอนอนด้วย”
“สำออยจริงนะสัด”
พี่เกียร์พูดลอยๆ มองไอ้พี่เซนที่นอนอยู่ ส่วนไอ้เต้ไปเตรียมจานเตรียมช้อนดีกว่านะ
“แล้วมึงล่ะ มาเสือกอะไรห้องนี้” เอ๊ะไม่ใช่เสียงพี่เกียร์หนิหว่า
“อ้าว กูนึกว่าหลับแล้ว”
“หลับแล้วกูจะได้ยินหมามันเห่าหรอวะ”
“อ้าว ไอ้`ตัวเงินตัวทอง`หนิ นอนนี่ไม่ชอบ อยากนอนโรงบาล”
“อย่าเก่งแต่ปาก” ผมหันไปดูเห็นไอ้สองคนกำลังจะต่อยกัน (แล้วกูจะต้องกรี๊ดแบบนางเอกหนังไทยป่าววะ)
“เต้” ไอ้พี่เซนหันมามองผมแล้วหยุด ที่ยืนจ้องพวกแม่งอยู่
“เอาเลย ใครแพ้กูซ้ำ”
“เอ่อ”
ไอ้พี่เกียร์ก็ใบ้แดก แล้วก็หันไปนั่งหน้าคอมแทน ส่วนพี่เซนมันก็ลงไปนอนบนเตียงเหมือนเดิม ผมหยิบจานแล้วเทข้าวมันไก่ น้ำซุปออก แล้วยื่นไปให้พี่เกียร์
“ไปกินห้องโน้นกันป่ะ จะได้ไม่กวนแม่ง” พี่เกียร์ถามผมเบา ไอ้พี่เซน (ที่มีสรรพนามว่า แม่ง) นอนหันหลังอยู่
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ มันยังไม่หลับหรอก”
“เออ” เสียงไอ้พี่เซนมันพูดตอบรับผม ทำให้ผมอดขำมันไม่ได้
“หิวป่ะ มาแบ่งข้าวกับกูกินมา” ผมเลยชวนสักหน่อย จะว่าไปก็สงสาร เพิ่งเลิกกับแฟนมานี่คับ มันก็คงหวังมาพึ่งผมนั่นแหละ กูขอโทษนะเซนที่ปลอบมึงไม่ได้เรื่องเลย
แล้วไอ้พี่เซนมันก็หันมา คลานๆมาปลายเตียงตรงที่ผมกับพี่เกียร์นั่งกินอยู่
“ป้อนกูหน่อยดิ” ไอ้พี่เซนพูดกับผม
แต่มือไอ้พี่เกียร์ไวกว่าคับ ตักข้าวจานผมแล้วยัดใส่ปากไอ้พี่เซนไป
“เฮ้ย” ผมตกใจ
“อร่อยมั้ยสัด” พี่เกียร์พูด
ไอ้พี่เซนมันก็เคี้ยวตุ้ยๆ ไม่ได้พูดอะไร จนข้าวหมดปากมันก็พูดขึ้น
“ไอ้เกียร์...มึงชอบไอ้เต้ใช่ป่ะ”
วันนี้เป็นวันศุกร์ ผมนั่งอยู่ใต้ตึกที่คณะ รอพวกไอ้แบงค์ที่ไปส่งงานอาจารย์ที่ห้อง บ่ายสามแล้วพวกเราต้องประชุมวางแผนเกี่ยวกับหนังสั้นเรื่องล่าสุดที่ทำต่อจากเรื่องที่แล้วกันต่อ
ผมนั่งอ่านบทหนังเรื่อง “เขากอดผม” ที่ผมเพิ่งเขียนเสร็จ เป็นบทหนังสั้นที่เราวางแผนจะเอาไปถ่ายทำกันช่วงหลังจากสอบไฟนอลเสร็จโดยการระดมทุนมาได้แสนกว่าบาทจากทุนพ่อแม่พี่น้องและเงินกองกลางที่สะสมกันมา จะหมู่จะจ่าเดี๋ยวก็รู้ อิอิ
...........เรื่องราวระหว่างกรุงกับต้อง
กรุงชายหนุ่มจากเมืองหลวงผู้แทบจะไม่เคยสัมผัสกับความบริสุทธิ์ของธรรมชาติตัดสินใจเดินทางท่องโลกคนเดียวเป็นครั้งแรก จุดหมายปลายทางของเขาคือเมืองในฝันที่ถูกเขียนไว้ในหนังสือนิยายเล่มโปรดของเขา
เขาไม่แน่ใจว่าเมืองแห่งนั้นมีจริงหรือไม่เพราะในนิยายไม่ได้บอกไว้ มีแต่เพียงเส้นทางที่จะไปถึงอย่างคร่าวๆและการพรรณนาถึงความงามที่ปรากฏอยู่ กรุงเป็นศิลปินหนุ่มเพิ่งจบใหม่ หลังจากสอบไฟนอลเสร็จเขาจึงตัดสินใจเอาเงินเก็บส่วนหนึ่งเดินทางตามหาเมืองในฝันแห่งนี้ก่อนจะต้องกลับไปสู่โลกแห่งความจริงของผู้ใหญ่ที่เขาต้องเผชิญ
   ระหว่างทางเขาได้พบกับชายหนุ่มคนหนึ่ง...ต้อง...คุณหมอหนุ่มวัยเบญจเพศที่เบื่อเต็มทนกับชีวิตที่ตนเองเลือกเดินมา เขาตัดสินใจลาพักร้อนและออกมาเดินทางคนเดียว เพื่อหยุดโลกที่หมุนอย่างไม่รีรอทั้งหมดไว้เบื้องหลัง เขาเลือกที่จะมาเมืองปาย เพราะใครๆก็บอกว่ามันสงบ เงียบ เหมาะแก่การมาพักผ่อน ปล่อยทิ้งความเครียดให้ไหลลอยไปสายน้ำและขุนเขา
ทั้งสองบังเอิญได้นั่งข้างกันบนรถเมล์คันแดงจากเชียงใหม่ไปปายหนทางผ่านโค้ง แหวกหมู่ไม้
ผ่านเนินสูงต่ำ ภูเขาลาดชันลูกแล้วลูกเล่าบทสนทนาเพื่อทำลายความเงียบอันน่าอึดอัดจึงเริ่มขึ้นระหว่างเขา
“มาคนเดียวเหรอครับ”
“ครับ แล้วคุณล่ะ”

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^

pongsakron01

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

imseng

ขอบคุณนะคับ

pkclub2146

ขอบคุณครับผม

peemakung

ขอบคุณครับ

2539

ขอบคุณครับ

x_man19

ขอบคุนนะคับ ^^

gearsoccer

ขอบคุณครับ กำลังลุ้นๆ

Klong

ขอบคุนครับ

kangaza

ขอบคุณครับผม

1712

ขอบคุณครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

waahk01234

ขอบคุณมากๆครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

harain15

ขอบคุณครับ