รักงอมแงม @ 25

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เฮ้ยๆ มึงไปเอากันที่อื่นนะห้องกูมีพระ” ไอ้ตงโวยวาย ฮ่าๆ
“มึงสิต้องเป็นเมียกู” ไอ้บิวมันแซวผมแล้วก็เริ่มจะปล้ำกันเอง  
“พอๆ กูเริ่มเลี่ยนแล้ว” ไอ้ตงคงทนฟังอะไรแบบนี้ไม่ชินหูนัก
มีอย่างที่ไหนผู้ชายมาเถียงกันว่าใครจะเป็นผัวใครจะเป็นเมีย
“อิจฉาว่ะ จะได้ไปถ่ายหนัง ฮันนีมูนกับน้องเต้” ไอ้บิวเปลี่ยนเรื่อง แต่สรุปก็ไม่พ้นเรื่องผมกับไอ้เต้
“มึงไปบุกป่าฝ่าดงด้วยกันขนาดนี้ ไม่ได้กันให้มันรู้ไปสิวะ”
อ้าวไอ้ตง เมื่อกี้บอกเลี่ยน แต่หันหน้ากลับมาส่งเสริมเพื่อนอีกแล้ว
“พวกมึงไปด้วยกันดิวะ กูจะได้มีเพื่อน ถือว่าไปเที่ยวในตัว ไปนอนบ้านกูไม่คิดตังค์เว้ย”
ช่วงนั้นหน้าร้อน นักท่องเที่ยวไม่เยอะอยู่แล้วด้วย ฮ่าๆ
“เหอะๆ กูไม่อยากไปขัดขวางความสุขว่ะ” ไอ้บิวพูด
“ไม่เว้ย มันมีหลายห้อง กูกับไอ้เต้นอนห้องนึง พวกมึงก็ไปนอนกันอีกห้องนึง”
“กูกลัวต้องทนฟังเสียงดังจากห้องมึงอ่ะดิ”
“`ตัวเงินตัวทอง`หนิ คิดได้ พอๆน้องเค้าเสียหมด”
ผมห้ามปรามพวกมัน แต่ในหัวแอบคิดภาพอะไรบางอย่างที่ค่อนข้างทะลึ่งๆอยู่ ฮ่าๆ เอิ๊กๆ
“ทำหวงนะมึง” แล้วมันสองคนก็ขำผมกันใหย่ เฮฮาจริงๆ งานจะเสร็จมั้ยเนี่ย ไอ้พวกเชี่ยทั้งหลาย ฮ่าๆ
“เออไอ้บิว วาเลนไทน์กูจะชวนมันไอ้เต้ไปดีป่าววะ”
ผมถามหลังจากนั่งทำงานจนค่ำ เพิ่งนึกออกว่าอังคารหน้าก็วาเลนไทน์แล้ว
“อ้าว เรื่องของมึงสิ อยากชวนล่ะสิ”
“ก็เออ”
“กูว่าแบบนี้ได้กันก่อนไปปายแหงๆ” สมองมึงคิดได้แต่เรื่องแบบนี้ใช่มั้ยไอ้บิว เหอะๆ
“เดี๋ยวมึงจะได้กินตีนกูก่อนนี่แหละ”
“โหดจริง”
“แล้วมึงคิดว่าจะพาน้องเค้าไปไหนวะ” ไอ้ตงถามบ้าง แอบสนใจเรื่องกูอยู่เหมือนกันนะไอ้นี่
“ไม่รู้ว่ะ กูอยากชวนไปแบงค์บาร์ ไปฟังกูเล่นดนตรี”
“แล้วมึงเล่นวันนั้นเลยหรอวะ”
“ก็เออสิ”
“โรแมนติคชิบหาย อย่างกับหนัง”
ไอ้บิวบ่นๆ อิจฉาล่ะเสะ ยังไงก็อย่าไปตีฉิ่งนะเพื่อน มันคลาสสิคไปหน่อยนะอันนั้น ฮ่าๆ
“อืม มึงว่าชวนไปมันจะไม่โจ่งแจ้งไปหรอวะ”
“ไอ้`ตัวเงินตัวทอง` มึงยังกลัวอะไรอีก นอนกอดกันทุกวัน” แหะๆ ประโยคนี้ไอ้ตงพูดซะผมหลบตา และร้อนวูบที่หน้าเลย
อายสิครับ อายเว้ย แล้วหน้าผมมันก็ยิ้มไม่ยอมหุบ ไม่เก็บอาการเลย
แมร่ง ไอ้พวกนี้ต้องเอาไปล้อจนลูกโตแน่ๆเลย
“ไม่รีบชวนเดี๋ยวกูปาดหน้าเค้กแล้วอย่ามาด่ากูทีหลังล่ะ” ไอ้บิวพูดดัก น้องเค้าไม่มีทางไปกับคนอย่างเมิงหรอก กูรู้ดี แต่ถ้าเป็นคนอื่นล่ะวะ ผมคิดในใจ ชื่อไอ้นั่นมันโผล่เข้ามา
   ผมกลับมาถึงห้อง คืนนี้เป็นคืนวันศุกร์ ห้องไอ้เต้ล็อคอยู่ เอ มันน่าจะกลับมาได้แล้วนี่หว่า ดึกป่านนี้ ไปไหนของมันวะ แล้วไอ้ปั๊กลูกพ่อจะตายห่ามั้ยเนี่ย อยู่ห้องมัน ข้าวปลากินหรือยังก็ไม่รู้ แต่แล้วก็ดันเกิดขี้เกียจ ตัดสินใจไม่โทรหามัน เข้ามาอาบน้ำแต่งตัวแล้วเปิดหนังดูดีกว่า
“คร้าบ” ผมรับโทรศัพท์เสียงใสอย่างอารมณ์ดี
“ไงเต้ อังคารนี้มีนัดรึยังครับ” ไอ้พี่บิวพูดน้ำเสียงไพเราะ
“โห่พี่ อย่างเต้ใครเค้าจะมานัด” ผมพูดไปตามความจริงในใจ
“มีสิ พี่ไงค้าบ”
“เอ่อ...ไม่ไปกับเด็กๆหรอคร้าบ”
“ก็ชวนอยู่นี่ไงคับ ไม่รู้เด็กจะไปด้วยมั้ย” แหม ทำมาเป็นม่อนะคร้าบพี่ ไม่หลงกลหมาป่าหรอก
“ไปกับเต้เสียเวลาเปล่าๆนะ ฮ่าๆ”
“ก็ไม่มีใครจริงๆ เลยมาชวนเนี่ยะ”
“ไม่เชื่อหรอกอย่างพี่บิว”
“อ้าว ไม่เชื่อก็ตามใจ ไม่ไปกับพี่เพราะรอใครนัดรึเปล่าคับเนี่ย”
“บ้าดิพี่” หึหึ ใครจะมานัดไอ้เต้ล่ะ วาเลนไทน์เค้าก็ไปกับคนพิเศษกันหมด
สงสัยจะได้ไปปาร์ตี้คนโสดแน่ๆปีนี้ เฮ้อ เศร้า
“ถ้าไม่มี งั้นพี่จองตัวนะ” เหอๆมีการจองตัวด้วย ไอ้เต้จะปฏิเสธยังไงดีหว่างานนี้
จริงๆผมก็รอใครบางคนเค้าชวนอยู่เหมือนกันนะ แต่...คงไม่มีหวังเท่าไหร่
“อืม เต้ยังไม่รับปากแล้วกันนะพี่ ไว้วันอังคารบอกอีกที”
เป็นการตอบคำถามแบบเผื่อเลือกสุดๆ คำตอบแบบนี้ไม่สมควรใช้นะคร้าบ
“เฮ้อ ตัวสำรองอีกแล้วสิ ก็ยังดีคับ แล้วพี่จะรอนะ จุ๊บๆ” เหอะๆ ไอ้เต้หน้าเขิลอายนิดๆที่ได้ยินคำนั้น แถมตอนนี้ผมยืนอยู่ในบีทีเอสซะด้วยสิ คนอื่นๆคงสงสัยว่าไอ้นี่มันเป็นบ้าอะไร คุยแล้วยิ้มละเมอเพ้อพกคนเดียว
....วันอาทิตย์ผ่านไปอย่างเงียบเหงา วันจันทร์ผ่านไปอย่างว่างเปล่า
ผมไม่เจอหน้าพ่อไอ้ปั๊กมันเลยตั้งแต่วันเสาร์ เฮ้อพี่เขาหายไปไหนของเขาวะ แถมทิ้งภาระไว้ให้กูอีกแน่ะ ว่าแล้วว่าไม่น่าซื้อมา เป็นไงล่ะ เจอหน้าพ่อมึงกี่วันตั้งแต่มาอยู่นับวันได้เลยต้องเป็นไอ้เต้ตลอดที่รับหน้าที่พ่อเลี้ยงจำเป็น
นั่งๆนอนๆ อย่างเบื่อหน่ายยามสายวันอังคารสักพักโทรศัพท์ก็ดัง
“คร้าบ”
“ไงคับ ตกลงวันนี้ไปด้วยกันมั้ย” พี่บิวโทรมาถาม  
“ก็ได้คับ” ไม่มีใครชวนผมเลยหนิ ไอ้พี่เซนที่มันนัดมันก็ยังเงียบหาย เอากับแม่งสิ หายหัวกันไปหมด
ทิ้งไอ้เต้ให้อยู่คนเดียว เครียดเว้ย
“คร้าบ งั้นเต้ว่างกี่โมง เจอกันที่ไหนดีคับ” ว่างตลอดแหละคับ ไม่มีเรียนวันนี้แถมพวกไอ้คุณเพื่อนก็สลายตัวกันหมดแล้ว ทำไมมันมีคู่กันหมดเลยวะพอวันนี้ ปกติกูเห็นว่างตลอด
“พี่บิวอยากไปไหนล่ะ”
“อืม ไปถนนพระอาทิตย์มั้ย พี่ไม่ค่อยได้ไปเลย”
ไอ้พี่บิวทำเสียงอ้อนซะน่ารัก...เหอะๆ ปกติท่าจะไปแต่หลังสวน สีลมล่ะสิ
“ก็ได้คับ” ไอ้คุณเต้ตอบไปด้วยน้ำเสียงเซ็ง เซ้ง เซ็ง
“ถ้าฝืนใจไม่ต้องไปก็ได้นะคร้าบ”
“ป่าวพี่ๆ ไปคับไป ดีกว่าอยู่ห้องคนเดียว”
นี่กูเห็นพี่เค้าเป็นตัวอะไรนี่ ขอโทษนะคร้าบไม่ได้อยากให้เป็นที่รองรับอารมณ์หรอกนะ
“อืม ก็ยังดีนะ ที่เบื่อแล้วยังยอมไปกับเรา” พี่บิวพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“เออพี่ ถ้าเต้ชวนพวกพี่นิวไปกินเหล้าด้วยได้ป่าว” นึกขึ้นได้พอดีว่าเมื่อวานพี่นิวโทรมาถามนี่หว่า พี่แกคิดจะชวนพวกโสดไร้ญาติที่เหลือไปเที่ยวกันตามประสา
“ได้ๆ” ก็ลองไม่ได้สิ
“งั้นเจอกันถนนพระอาทิตย์เลยก็ได้ครับ ไปถูกใช่ป่าว” ไอ้เต้นัดแนะ
“เอ่อ ก็ได้ครับ” พี่บิวตอบรับอย่างเต็มใจ (มั้ง) คงหวังว่าจะได้ไปเดินสวีทสองต่อสองสิคร้าบเสียใจนะพี่
ชวนผิดคนแล้วสำหรับเทศกาลแห่งความรักแบบนี้
ผมโทรชวนพี่ๆเค้าแล้วมานั่งทำงานอยู่ต่ออีกหลายชั่วโมง เย็นๆก็อาบน้ำแต่งตัว แล้วออกเดินทาง
“ไง” ผมรับโทรศัพท์ไอ้พี่เซน
“อยู่ข้างนอกหรอเสียงดังว่ะ”
“อืม มีไรป่าว” ผมตอบไปแอบน้อยใจนิดๆ บอกจะชวนไปพระรามแปด จนจะหกโมงเย็นเพิ่งโทรมา
เมิงหายหัวไปไหนมาตั้งหลายวันวะ หงุดหงิดเว้ย
“โห ทำเสียงดุ ไม่โทรหาแค่ไม่กี่วันเองนะคร้าบที่รัก” หึหึ ไม่ต้องมาทำอ้อนเลยไอ้เลว
“มีไร ว่ามา” ผมพูดเสียงเรียบๆแข็งๆ
“ก็ที่ชวนไว้ไง ตกลงว่างมั้ย”
“ไม่ว่าง จะไปกินเหล้าแบงค์บาร์”
“อ้าว ก็ไปแถวนั้นหนิ ไปด้วยดิ” ไอ้พี่เซนจะขอตามมาด้วยครับ สันดานเลยนะ ทีต้องการละหายหัวไปเลย ไอ้เต้งอน หงุดหงิด โมโห
ไม่รู้จะไปลงกับใคร ขอลงกับไอ้พี่เซนนี่แหละ สะใจดี วะฮ่าฮ่าฮ่า
“ไม่ จะไปเดท อย่าเสือก”
“ไรวะ ทำไมต้องด่าดูด้วยเนี่ย ไปกับไอ้เกียร์หรอ” แมร่งเอ้ย จะพูดทำไมวะชื่อนี้ หายหัวไปนานกว่ามึงอีก แถมนี่ยังไม่ติดต่อมาเลย ห้องก็ไม่เคยอยู่ หงุดหงิดๆ
“เออ” ผมโกหกหน้าด้านๆเลยแฮะ ทำไมถึงต้องพูดไปแบบนั้น ไม่เข้าใจตัวเองเลย
“อืม เที่ยวให้สนุกนะ”
เสียงไอ้พี่เซนหงอยไปในทันทีจนรู้สึกได้ เฮ้อ...ไอ้โง่เอ้ย ไอ้พี่เกียร์มันอยู่ไหนตอนนี้กูยังไม่รู้เลย
“อืม”
“งั้นแค่นี้...”
“เดี๋ยวๆ มาดิ ไปกันตั้งหลายคน พี่เกียร์เค้า...ไม่ได้ชวนหรอก ไม่ได้ไปด้วยกัน” ผมพูดความจริงกับไอ้เซนไป
“อ้าว ไรวะ” ไอ้พี่เซนถามมาน้ำเสียงๆ คงสงสัยว่าตกลงไอ้นี่มันเป็นบ้าอะไร
“เออ จะมาก็มา แล้วจะไปเดินพระรามแปดด้วย”
“ดีๆ ไปนะ สัญญาแล้วนะว่าจะไปเดินสะพานด้วยกัน” ทำไมต้องสัญญาด้วยวะ ไอ้เต้ไม่เข้าใจ แค่ไปเดินสะพาน ปกติก็ไปบ่อยๆ
“อืมๆ”
แล้วอีกหนึ่งชั่วโมงผ่านไป ผมก็มายืนอยู่หน้าป้อมพระสุเมรุ ถนนพระอาทิตย์ ย่านบางลำภู บนเกาะรัตนโกสินทร์
มองไปที่สวนสันติ แม่น้ำเจ้าพระยา สะพานพระรามแปด แล้วนึกถึงใครบางคน อยากให้เขาอยู่ด้วยตอนนี้ อยากให้เขาถ่ายรูปให้เหมือนวันนั้น อยากให้บังเอิญเจอกันแบบวันแรก
...คนคนนั้นที่มักจะใส่เสื้อพิมพ์ลายคำว่า Nobody knows ...วันแห่งความรักวันนี้ ผมเดินไปที่ต้นลำภูใหญ่ต้นสุดท้ายที่หลงเหลือในละแวกนี้ แล้วกระซิบบอกมันเบาๆ จนตัวเองแทบจะไม่ได้ยิน............“พี่เกียร์คับ รักนะ”
สายลมพัดอ่อนๆ แล้วท้องฟ้าก็โรยละอองฝนลงมาสู่ผม ต้นหญ้า สะพาน แม่น้ำ ถนนหนทาง หลายๆสิ่งหลายๆอย่าง ผู้คนมากมาย หลายๆคนวิ่งจูงมือพากันหลบฝน บางคนจูงลูกจูงหลาน อากง อาม่า คุณลุง คุณป้า ขอทาน แม่ค้า ไม่ว่าจะหนุ่มสาว เด็ก หรือคนชรา เราต่างล้วนวิ่งหลบฝนอยู่ใต้ฟ้ากันจ้าละหวั่น...เท่าที่ทำได้คือหาที่กำบังและรอยามฝนหยุดเท่านั้น สำหรับฝนที่โรยละอองเบาๆนุ่มๆใส่แก้มผมคราวนี้ ไม่หนักขนาดต้องหลบหรอก มันให้ความสุขอีกแบบ แบบที่ไมได้สัมผัสบ่อยนัก ...ผมมักเต็มใจจะเปียกแบบปอนปอนเสมอเมื่อฝนตกพรำๆแบบนี้
จะมีสักกี่ครั้งกันเชียวที่มายืน ณ ที่สวยๆสบายๆ แล้วจะมีเม็ดฝนเล็กๆมาเปาะแปะใส่เราให้ชุ่มช่ำเล่นๆ
ผมนั่งมองจากริมแม่น้ำดูสะพานพระรามแปด... มองเด็กชายกะโปโลวัยราวๆหกเจ็ดขวบ วิ่งเล่นอยู่ใกล้ๆ ในใจนึกสงสัยเล่นๆว่าสำหรับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

pongsakron01

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

imseng

ขอบคุณนะคับ

pkclub2146

ขอบคุณครับผม

peemakung

ขอบคุณครับ

2539

ขอบคุณครับ

x_man19

ขอบคุนนะคับ ^^

Klong

ขอบคุนครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

1712

ขอบคุณครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

waahk01234

ขอบคุณมากๆครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

harain15

ขอบคุณครับ