รักงอมแงม @ 27

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
…….ในคืนนี้มีดาวเป็นล้านดวงแต่ใจฉันมีเธอแค่เพียงดวงเดียว
สอดประสานสบตาเคียงข้างกัน อยากจะขอจูบดาวใต้เงาดวงจันทร์
อยู่ไหน บอกเธอที่มา ซบลงไออุ่นหัวใจ
และเธอ บอกเธอที่ไป ฝันคงสดใส
รักอยู่ไม่ไกล จากเธอ
ร้องบอกหัวใจ มีเธอ
หากคืนนี้มีเราเพียงสองคน อยากจะขออยู่จนแสงดาวจางไป
เก็บความรู้สึกดีที่ยิ่งใหญ่ ไม่มีแสงแห่งใดสวยดังใจเธอ
อยู่ไหน บอกเธอที่มา ซบลงไออุ่นหัวใจ
และเธอ บอกเธอที่ไป ฝันคงสดใส
รักอยู่ไม่ไกล จากเธอ
ร้องบอกหัวใจ มีเธอ
เปรียบเธอนั้นดังหมู่ดาวสวยเกินกว่า รักที่มีที่ตัวฉันให้เธอไว้ชั่วนิรันดร์
ร้องจากหัวใจ รักเธอ
“เต้” พี่บิวเรียกผม หลังจากเพลงจบลงไป พี่เซนจับมือผมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มือนั้นบีบแน่น
“เต้” ไอ้พี่เซนหันมาเรียกผม
ผมไม่รู้ว่าจะตอบอะไร ยกแก้วขึ้นมาชน ยิ้มให้ทุกๆคน พี่เกียร์เดินมาที่โต๊ะ
“เพราะมากเลยว่ะเกียร์” พี่แซนชม
“ขอบคุณคับ แหะๆ” พี่เกียร์ตอบเขิลๆ คนอื่นๆก็ชื่นชม ชนแก้วแสดงความยินดีกันใหญ่
มันน่ายินดีอะไรเนี่ยแค่ร้องเพลง เพลงหนึ่งเพลงที่มีความหมายดีๆ ในวันวาเลนไทน์
“จะกลับยังไงอ่ะ” พี่เกียร์ถามผมตอนเรายืนกันอยู่หน้าร้าน ผมหันไปมองหน้าไอ้พี่เซน
“เดี๋ยวพี่เกียร์รีบกลับมั้ยคับ”
“ไม่อ่ะ ทำไมอ่ะ”
“ไปเดินพระรามแปดกันมั้ย”
คนอื่นๆกลับกันหมดแล้ว เหลือเพียงพี่เกียร์ ผม พี่เซน เราสามคนเดินจากสะพานอีกฝั่ง ก้าวข้ามไปเรื่อยๆ
เราสามคนเดินโดยจูงมือเล่นกันมา คงเป็นภาพที่น่ารักปนอนาถสำหรับผู้คนที่พบเห็นผู้ชายสามคนเดินจูงมือกันอยู่ ริมถนน บนสะพาน
พอเดินมาถึงกลางสะพาน เราก็หยุดกันซะงั้น
อยู่ๆไอ้พี่เซนก็พูดขึ้น
“เต้มึงใช้มือได้แค่ข้างเดียวที่จะเดินไปให้ถึงสะพานอีกฝั่ง”
เราสามคน ยืน หยุด กันนานมากๆ ผมไม่รู้ว่าควรใช้มือข้างไหนดี ท้ายที่สุด ความเงียบอันยาวนานนั้น ก็ทำให้ผมเลือก แม้ไม่อยากจะเลือก ผมเดินต่อไปโดยปล่อยมือใครคนหนึ่งและยังคงจับมืออีกใครอีกคนหนึ่งไว้
“ไหนมึงบอกว่ากูเป็นคนสำคัญที่สุดของมึงไงไอ้เต้”
ใครคนนั้นพูดทั้งน้ำตา แล้วหันหลังเดินกลับไปจากฝั่งที่เรามา
“ทำไมถึงไม่ปล่อยมือพี่” พี่เกียร์ถามผมหลังจากเราเดินลงมาสะพานอีกฝั่ง
“ไม่รู้คับ” ผมไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น แค่ปล่อยให้ความเงียบนั้นช่วยตัดสิน ให้ร่างกายทำทุกอย่างไปอย่างอัตโนมัติ
“คิดว่าเลือกถูกแล้วหรอ”
“คับ”
ผมไม่รู้หรอกคับ ว่าพี่จะรักผม จะอยู่กับผมไหม ที่ผมรู้คือผมเลือกเพราะผมรู้ว่าตัวเองรักพี่ ใจผมมันเลือกพี่
ผมรู้แค่นั้น ผมมีสิทธิ์แค่นั้น เรารักใครก็ได้ตามใจชอบ แต่บอกให้เขามารักเราตามใจชอบไม่ได้หรอก
“เต้ พี่ไม่รู้ว่าระหว่างเรามันควรเป็นยังไงว่ะ”
“ผมรักพี่”
“คับ” พี่เกียร์ตอบมาแค่นั้น แล้วไม่พูดอะไรต่อ
“รักผมมั้ยคับ”
ผมถามคำถามนี้ออกไป เพราะผมไม่อยากรออย่างกระวนกระวายแบบที่ผ่านมา
“รู้จักกันเดือนกว่าๆ จะให้ตอบแล้วหรอวะ”
“คับ” มันเป็นคำปฏิเสธที่ทำให้น้ำตาไหลไม่ออก มันหมายความว่ายังไง...เวลา
“ไม่ใช่ไม่รักนะ แต่ไม่รู้โว้ย” เราสองคนไม่ได้มองหน้ากัน ตัวผมเองยืนร้องไห้อยู่
ไม่รู้ว่าถ้าเลือกปล่อยมือจากคนนี้ๆแล้วตอนนี้ผมจะต้องมายืนเสียใจอยู่ตรงนี้ไหม
“เต้ กูอยากคบมึงนะ”
“พี่รักผมแล้วเหรอ พี่ยังไม่แน่ใจตัวเองเลย”
“กูรักมึง แต่...กูไม่อยากเป็นเกย์”
“แล้วเต้อยากเป็นเหรอคับ มันผิดเหรอ”
“มันไม่ผิดหรอก”
“ผมผิดเองคับ ถ้าไม่เจอผมพี่คงไม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้”
“ไม่ ก็กูรักมึง”
“ไม่หรอกคับ พี่ไม่ได้รักผม”
“รักสิ”
“ไม่”
“กูร้องเพลงนั่นให้มึงนะ”
“จะบอกผมทำไม จะบอกให้ผมเสียใจจนตายเลยหรือไง ปล่อยผมไปได้แล้ว”
ผมร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง น้ำตามันไหลจนภาพเบื้องหน้าเลือนลาง
สัมผัสที่ริมฝีปากอบอุ่นจากริมฝีปากของคนตรงหน้า...และทั้งหมดนั่นคือของขวัญวาเลนไทน์ที่สมควรได้รับแล้วใช่มั้ย
ผมนอนอยู่บนเตียงที่บ้านคนเดียว เมื่อคืนคงร้องไห้หนักจนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ เช้าวันนี้อากาศแปลกๆ เหมือนฝนจะยังคงตกอยู่ ฝนตกเดือนกุมภาพันธ์ อืม...แปลกดีนะ แล้วเรื่องที่ผมไม่อยากคิดมันก็เข้ามาในหัวตั้งแต่ตื่นเลย ไม่ใช่สิ...มันไม่เคยหายไปไหนเลย มันแค่รอเวลา ให้ผมรู้สึกตัวเท่านั้น
........Zen
ผมอาบน้ำเสร็จ ก็เดินเข้าที่ห้องแม่ แม่หลับไปแล้ว ดึกป่านนี้ใครจะมานอนรอลูกชายเลวๆคนนี้กลับบ้านล่ะ เตียงอีกฝั่งหนึ่งยังว่างอยู่ แล้วที่แห่งนี้ก็มีคุณค่ามหาศาลอีกแล้ว  เมื่อยามที่ผมเดินไปต่อไม่ไหว...ทำไมผมไม่เคยอยากจะมานอนที่นี่เลยในยามปกติสุข
มันทำให้ผมเกลียดตัวเองอยู่ไม่น้อย ในขณะที่ยืนมองผู้หญิงคนนี้นอนหลับอยู่บนเตียง
“อ้าว ตกใจหมด มายืนอะไรฮะเจ้าเซน” แม่ตื่นขึ้นมา
“เปล่าคับ”
“มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่าแม่” ผมล้มตัวลงนอนข้างๆแม่ หอมแก้มท่านเบาๆ
“แม่ Happy Valentine นะ”
“โอ๊ย มาแฮปปี้อะไรกันป่านนี้ยะ”
“ผมขอโทษนะแม่ ที่นึกถึงแม่เป็นคนสุดท้ายของวันนี้”
แม่เงียบไม่ได้พูดต่อ มือข้างหนึ่งยกมาลูบหัวเบาๆ ในความมืดนั้น ท่านยิ้มให้ผม
“แค่นึกถึงเป็นคนแรกตอนที่ไม่สบายใจ ก็พอแล้ว รู้มั้ย ชั้นรักแกนะ ไอ้ลูกชั่ว”
แล้วแม่ก็ทำให้ผมหัวเราะทั้งน้ำตาอีกจนได้ ...ตลอดเลยนะครับ ผู้หญิงคนนี้ ร้ายจริงๆ
ตอนเช้าเมื่อลืมตาตื่นขึ้น ฝนก็มาตกรอแล้ว ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู อยากจะโทรหาใครคนนั้น แต่ป่านนี้มันคงอยู่กับอีกคนสินะ...
ผมวางโทรศัพท์ลง แล้วเดินลงไปหาอะไรกิน แม่ออกไปทำงานแล้ว ผมก็ควรกลับไปตั้งใจเรียนให้จบจบได้แล้ว
…….Gear
ผมหนีไปไหนไม่รอด ผมต้องเผชิญกับความจริง และความไม่แน่นอน ก็ทำให้ผมทำร้ายเขาอย่างหนักวันนี้ ผมอยากบอกว่ารักเขา แต่ผมไม่เคยบอกรักใครที่เพิ่งรู้จักกันมาแค่เดือนกว่าๆเลย สำหรับผมความรักมันควรใช้เวลาศึกษากัน มันควรจะแน่ใจแล้วถึงพูดออกไป มันเป็นคำที่สำคัญและมีค่า ผมจำได้ทุกครั้งที่บอกรักใครสักคน เพราะมันน้อยมาก แล้วทำไมกับคนนี้ มันต้องเป็นแบบนี้ ผมจะแน่ใจได้อย่างไรเมื่อเราเพิ่งรู้จักกัน แล้วหนำซ้ำยังเป็นรักครั้งแรก...กับผู้ชาย
ผมสะพายไอ้มาร์ค เดินไปเรื่อยๆ ผมจะไปหาใครได้เวลานี้ ตีสองของวันวาเลนไทน์...ผมไม่มีใคร
หยิบโทรศัพท์ขึ้น กดโทรออก ไอ้เต้คงปิดเครื่องไปแล้ว ไม่รู้สิผมไม่ได้โทรหามันมาหลายวันแล้ว มันคงแบตหมด มันจะไปไหนผมก็ยังไม่รู้เลย ผมห่วงมัน แต่มันคงไม่อยากจะเจอหน้าคนแบบนี้แน่ๆ ผมยังคงเดินไปเรื่อยๆ ไปเรื่อยๆ จนถึงสี่แยก
……………….Tae
ก็อกๆ ก็อกๆ ก็อกๆ ปัง ปัง ปัง! เสียงเคาะประตูแบบนี้...ไอ้พี่เกียร์เหรอ มันจะมาเคาะทำไมวะ
“มีไรคับ” ผมเปิดประตูออกไป เจอไอ้พี่เกียร์ยืนอยู่
“คือ...เข้าไปได้ป่ะ”
ผมยืนมองหน้าพี่เขาสักพัก แล้วหลบตัวให้พี่เขาเดินเข้ามา
“ทำไรอยู่อ่ะ” พี่เขาถามเสียงห้วนๆ เหมือนที่เราเคยคุยกัน
“เพิ่งกลับมา”
“นอนไหนมาอ่ะ”
“บ้าน”
พี่เค้าถาม ผมก็ตอบไป ไอ้พี่เกียร์นั่งลงไปเล่นกับไอ้ปั๊ก ก็ถ้าไม่เพราะไอ้ปั๊ก ผมก็คงยังไม่กลับมาห้องวันนี้
“พี่เอามันกลับห้องไปด้วยแล้วกันคับ”
พี่เกียร์เงยหน้ามามองผม แล้วยกกรงไอ้ปั๊กขึ้นมา
“อยากกลับยังปั๊ก พี่เต้เขาไล่เราแล้ว”
ทำไมต้องใช้คำว่าเรา ทำไมต้องทำแบบนี้ ผมไม่ได้อยากไล่พี่นะ ผมยืนนิ่งพิงประตูอยู่ พยายามกลั้นน้ำตาไว้
“ขออยู่ต่อได้มั้ย” ไอ้พี่เกียร์ลุกขึ้นแล้วหันมาพูดกับผม
ไอ้เต้ที่ยืนกลั้นน้ำตาอยู่ ก็เริ่มหมดความอดทน ปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมา ผมยืนพยักหน้าเบาๆอยากต่อยอยากเตะไอ้คนที่ยืนอยู่ตรงนี้ให้เจ็บบ้าง แต่ก็ทำได้แค่ยืนร้องไห้ แล้วพี่เกียร์ก็เดินเข้ามากอดผมไว้ ...เขาร้องไห้เหมือนกัน
“ขอโทษ...อย่าร้องไห้ดิ” มืพี่เขาลูบหัวผมเบาๆ ค่อบลูบไล้ เช็ดน้ำตาให้...มันทำให้ลืมเรื่องราวต่างๆไป
แล้วริมฝีปากนั้นก็สัมผัสผมอีกครั้ง ไล่เรียงจากเปลือกตา ลงมาสู่สันจมูก ริมฝีปากบนค่อยๆ เผยรับเรียวลิ้นที่สอดแทรกเข้ามา ริมฝีปากล่างไม่อาจต้านทานแรงดึงดูดนั้นได้ไหว เรียวลิ้นไล่เลียไปตามไรฟัน แล้วเร้นลึกเข้ามาสัมผัสกับกล้ามเนื้อในปากผม กล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งกำลังฟาดฟันกันอยู่ข้างใน ความรู้สึกถึงกันและกัน เปลือกตาปิดสนิท
มีเพียงเสียงจากส่วนลึกดังครางอยู่เป็นห้วงขาดหายสลับไปสองมือที่โอบกอด รัดแน่นขึ้น และเริ่มไล้เรื่อยจนเสื้อผ้าทั้งสองเรากองกระเด็นระเกะระกะไรหนวดแข็งๆที่ปลายคางพี่เกียร์ซุกไซร้ไปตามซอกคอซ้ายและขวา ขวาและซ้าย ก่อนร่างของผมจะถูกร่างสูงแข็งแกร่งนั้นดันลงจนไปนอนราบอยู่กับเตียง ริมฝีปากเราสองคนจูบกันอีกครั้ง อีกครั้ง อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
เขาไรเลียริมฝีปากไปทั่วแทบจะไม่เหลือส่วนไหนของร่ายกายผมที่ไม่ผ่านสัมผัสจากเรียวลิ้นใครคนนั้น เช่นเดียวกันกับร่างของใครคนนั้น ที่ถูกสำรวจเสียจนทั่วกาย ภายใต้อ้อมกอดนั้นบางสิ่งสอดประสานกัน จากสองกลายเป็นหนึ่ง

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

kengee

ขอบคุนนะคับ ^^{:4_89:}

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

pongsakron01

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกจิงจิ๊งง อีกตอนก้จบแล้วว

imseng

ขอบคุณนะคับ

pkclub2146

ขอบคุณครับผม

peemakung

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

x_man19

ขอบคุนนะคับ ^^

Klong

ขอบคุนครับ

kangaza

ขอขอบคุงมาดมากคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

waahk01234

ขอบคุณมากๆครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

harain15

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณมากค่ะ {:4_112:}