++ กูพี่มึงนะเว้ย ++ # 7

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
นรกจริงๆครับ นรกมาเยื่อนถึงบ้าน นพนั้นเองครับ แล้วนพมาทำไมล่ะก็ไหนว่าเข้าใจทุกอย่างแล้ว แล้วทำไมต้องมาวันนี้ว่ะ
"นพ"ผมเปิดประตูแล้วออกไปคุยกับมันนอกรั้วบ้าน
"นพมาทำไม กานต์ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ"
"กานต์"โอ้โห พูดมาเนี้ยกลิ่นเหล้าฟุ้งเชียว
"กินเหล้ามาเหรอ"
"ทำไม สนด้วยเหรอ"
"นพ ผมว่านพกลับไปก่อนเถอะ"
"ทำไมกานต์ แค่คำว่าเพื่อนก็ให้กันไม่ได้เหรอ"
"นพ ผมขอล่ะกลับไปก่อนนะ เราคุยกันตอนนี้ไม่รู้เรื่องหรอก กลับไปก่อนไป"
"ไม่กลับ นพรักกานต์นะ"แล้วนพก็โผเข้ากอดผม แต่แล้วนรกตัวที่สองก็มาครับ
"เห่ย มึงทำอะไรว่ะ"ไอ้เต้ยมันวิ่งมากระชากนพออกจากตัวผม
นพเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น
"เข้าบ้าน"ไอ้เต้ยหันมาตะคอกใส่ผม
"นพกลับบ้านไปนะ"ผมหันไปบอกนพก่อนเดินเข้าบ้านไป
ผมเดินเขามาในบ้านไม่ถึงสิบนาทีไอ้เต้ยก็เดินเข้ามาทำหน้าเป็นตูด นั่งหน้างออยู่หน้าคอม ผทว่าบรรยากาศชักเริ่มไม่ดีผมขอชิ่งไปนอนก่อนดีกว่า
"เต้ย พี่ขึ้นไปนอนก่อนนะ"แล้วผมก็เดินเข้าห้องนอนไป
นพรักกานต์นะ นพรักกานต์นะ ประโยคนั้น ยังคงก้องอยู่ในหัวผม ทำไมต้องมาทำให้ผมสับสนอีก ทำไม ในเมื่อตอนแรกผมขอให้เค้าอยู่ แต่เค้าก็ยืนยันจะไปกับคนนั้นอยู่ดี แล้วทำไม ทำไมตอนนี้ จะกลับมาทำไม ทำไมต้องมาทำให้ผมสับสน ผมนั่งชันเขาอยู่ในมุมห้อง
ผมจะทำยังงัยต่อไปดี
"เป็นอะไรรึป่าว"เต้ยถาม ทำเอาผมหลุดออกจากห้วงความความคิด
"ป่าว ไม่เป็นไร แล้วนี้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่"เต้ยมันไม่ตอบ แต่เดินมานั่งลงข้างๆผม
"ไม่เป็นไรนะ"
"ไม่เป็นไร แค่นี้สบายมาก"แล้วเต้ยมันก็เอามือมาลูบหัวผมเบาๆ
"เต้ยไม่โกรธ พี่เหรอ"มันไม่ตอบแต่สายหัว มันยังคงลูบหัวผมต่อไป
"กูพี่มึงนะเต้ย"
"เอาน่า ไม่ว่าพี่หรือน้อง มันก้ต้องการคนดูแลทั้งนั้นแหละ เออ ขอบใจมึงว่ะเต้ย
"ขอบใจ"
"งัย กินบัวลอยม่ะ"มึงมาอารมณ์ไหนของมึงว่ะ
"ร้านปิดแล้วมั้ง"
"ยังหรอก มันตลาดโต้รุ่งไม่ใช่เหรอ ป่ะลุกเร็ว"แล้วผมกับเต้ยก็ออกมานั่งกินบัวลอยกันกินบัวลอยเสร็จกลับมาบ้านก็หลับเป็นตายทั้งคู่
ไม่มีอะไรเกินเลยจริงๆครับ แม้แต่กอดไอ้เต้ยมันยังไม่กอดเล้ย จริงๆ
ชีวิตผมดำเดินอย่างงี้ไปเรื่อยๆครับ จากวันเป็นอาทิตย์ อาทิตย์เป็นเดือน เต้ยยังคงไปเรียนแล้วก็กลับกับผมทุกวัน มันทำให้ผมลืมเรื่องของนพไปเลย ทุกๆอย่างที่เต้ยกระทำ มันทำให้ผมคิดไปต่างๆนาๆ คิดเข้าข้างตัวเอง ว่ามันคงมีใจให้ผมบ้าง แต่แล้วผมก็ได้รู้ความจริง
วันนี้เป็นอีกวันที่เต้ยต้องไปซ้อมฟุตบอล เพื่อแข่งกีฬามหาฯลัย ส่วนผมก็นั่งรอมันอยู่ที่อัฐจรรย์ ก็ไม่มีอะไรมาก ใกล้สอบแล้วผมก็นั่งอ่านหนังสือรอมันไปด้วย แต่วันนี้คงเป็นเพราะผมกินน้ำเยอะมั้งครับเลยปวดฉี่บ่อยก็เลยลงไปเข้าห้องน้ำด้านหลังอัฐจรรย์
ลงไปก็เจอพวกนักกีฬายืนฉี่ที่โถ่ฉี่อยู่เยอะมาก ไอ้ผมก็เป็นคนแปลกซะด้วย ก็มีคนฉี่ที่โถ่ฉี่เยอะๆ จะฉี่ไม่ออก ไม่รู้สิครับ เหมือนโดนกดดันยังงัยไม่รู้ ผมก็เลยเดินไปฉี่ในห้องน้ำ
หลังจากทำธุระเสร็จกำลังจะออกจากห้องน้ำก็ได้ยินเสียงคนสองคนคุยกัน หนึ่งในเสียงนั้นผมจำได้ดี ก็เต้ยนั้นแหละครับ
อีกคนผมไม่รู้ว่าใครคงจะเป็นรุ่นน้องผมนั้นแหละ
"เต้ย กูว่าแผนมึงเนี้ยได้ผลว่ะ"อีกเสียงเอ่ยขึ้น
"แผนอะไรว่ะ"เต้ยถาม
"ก็แผนแก้เผ็ดพี่กานต์งัย กูเห็นพักนี้ตามมึง ตลอดเลยนะเว้ย"เสียงเดิมเฉลย
"อ้อ ธรรมดาว่ะ ของแค่นี้ มึงอยากดูอะไรสนุกๆม่ะ เดี๋ยวกูโทรไปบอกมันว่า กูจะกินน้ำไม่ถึง5 นาที มันจะเอานำมาให้กูกิน"เต้ยตอบ
ตอนนั้นหัวใจผมเหมือนโดนเหยีบยังงัยไม่รู้
มันชาไปทั้งตัว ทั้งหมดที่ผ่านมามันแค่ต้องการจะแก้แค้นผมเท่านั้น เรื่องราววันนั้นที่ค่าย มันยังคงไม่ยกโทษให้แล้ว แล้วก็ไม่คิดจะให้อภัยด้วยซ้ำ ที่ผ่านมาทั้งหมด มันแค่ต้องการแก้เผ็ดผมเท่านั้น
"แป้ปนะมึง เดี๋ยวกูขอโทรหามันก่อน"ไอ้เต้ยบอกเพื่อนของมัน
"มึงไม่ต้องโทรหรอกเต้ย"ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมา ดูไอ้เต้ยกับเพื่อนของมันตกใจมาก
"ถ้ามึงอยากแดกน้ำนัก ก็แดกเอาจากโถ่ส้วมแล้วกัน"แล้วผมก็เอื้อมมือผมไปจับมือมันมา
แล้วฝาดลงมาที่หน้าผมเอง
"เพี้ย!"มือของเต้ยตบลงมาที่หน้าผม ด้วยแรงของมือผมเอง
"แล้วนี้ คือสิ่งที่มึงต้องการใช่มั้ย"พูดเสร็จผมก็เดินออก แล้วผมก็ขับรถผมออกไป
ตอนนี้ทุกอย่างที่ผมสงสัยมาตลอดได้เฉลยแล้ว เต้ยมันแค่ต้องการจะแก้แค้นเหตุหารณ์ที่เกิดขึ้นที่ระยอง ในที่สุดก็ไม่มีใครที่จริงใจต่อผมสักคน ทำไมต้องทำเหมือนผมเป็นตัวตลก ไม่มีสักคนจริงๆ น้ำตาของผมไม่รู้ว่ามันมาจากไหนยอะแยะ
มึงจะร้องไห้ทำไม กานต์ มึงจะร้องไห้อีกทำไม ทำไมมึงต้องรู้สึกเสียใจให้กับคนแบบมัน ทำไม ทำไมมึงต้องไปไว้ใจคนอย่างมันง่ายๆ ในเมื่อ เมื่อก่อนมึงไม่เคยไว้ใจใครง่ายๆ ทำไมกานต์ สมน้ำหน้ามึงแล้วแหละ มึงทำตัวเอง นี่คือสิ่งที่มึงตอบแทนมึง ตอนนี้ผมขับรถไม่ไหวแล้ว ผมตัดสินใจจอดรถที่สวนสาธาระณะ แห่งนึง แล้วก็ร้องไห้ ร้องซะให้พอ กานต์ ผมนั่งร้องไห้อยู่ในรถสักพัก ก็มีคนมาเคาะกระจกรถ
"ก๊อกๆ"ผมหันไปมอง เป็นผู้ชายคนนึงหน้าตาเซอร์
"มีอะไรครับ"ผมพูดหลังจากเปิดประตูรถ
"เป็นอะไรรึป่าวครับ ผมเห็นพี่ร้องไห้ อยู่นานแล้วนะครับ"น้องคนนั้นถามกลับมา
"ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรแล้ว ขอบใจนะ"
"อ่ะ"น้องเค้ายื่นน้ำให้ผมขวดนึง
"อะไรครับ"
"รับไปนะครับ เสียน้ำมาเยอะแล้ว กินเข้าไปนะครับ"ผมรับน้ำมาอย่างงงๆ
"ขอบใจนะ"
"ผมชื่อเจครับ"น้องแนะนำตัว
"พี่ชื่อกานต์ครับ"
"จะโกรธมั้ยครับ ถ้าผมจะอาสาขับรถให้พี่กานต์นะครับ คือผมว่าพี่ขับเองตอนนี้ สภาพจิตใจพี่คงไม่ไหวอ่ะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ พี่ขับไหวขอบใจมากนะ"ผมปฏิเสธไป
"งั้น นี้ครับ ถ้ามีอะไร โทรหาผมได้นะครับ"แล้วเจก็ยื่นกระดาษใบเล็กๆที่มีเบอร์โทรกับข้อความของน้องเค้า
"01 xxxxxx
ผมยินดีอยู่ข้างพี่ครับ
เจ"
"ขอบใจนะเจ"ผมขอบคุณน้องเค้าอีกครั้ง แล้วน้องเค้าก็เดินไป
ผมก็ขับรถกลับบ้าน ก่อนถึงบ้านผมได้แต่หวังในใจลึกๆว่า คงเจอเต้ยนั่งรออยู่หน้าบ้าน มาอธิบายเรื่องที่อย่างที่มันเกิดขึ้น
แล้วทำไมผมต้องไปหวังอะไรลมๆแล้งๆด้วยล่ะ ในเมื่อความจริงทุกอย่างมันชัดเจนขนาดนั้น
แต่ทำไมในใจผมก็ยังหวังอยู่เล็กว่าเต้ยคงจะรอผมอยู่หน้าบ้าน นี้ผมเป็นอะไรทำไมต้องไปหวังอะไรแบบนั้น มันคือคนที่หักหลังผม ทำไม ทำไม
ผมมาถึงบ้านความหวังเล็กๆของผมก็ต้องทลายอีกครั้ง ไม่มีแม้แต่เงาของเต้ย มันจะไปมีได้ยังงัยล่ะ ในเมื่อความจริงมันถูกเปิดเผยขนาดนั้น พรุ่งนี้มันคงเอาเรื่องของผมไป บอกคนอื่น แล้วทุกคนก็จะมองผมเป็นตัวตลก ทำไม ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้ เคยไปทำเธอตอนไหน...
เพราะเหมือนเธอตั้งใจ
อยากรู้มาทำร้ายกันทำไม
เคยไปทำเธอตอนไหน
ถึงทำกันอย่างนี้
ฉันทำอะไรให้เธอ
เคยไปทำอะไรไว้
ให้เธอต้องเสียใจเมื่อไหร่
จึงมาทำร้ายหัวใจกัน
บอกหน่อยให้ฉันรู้
อยู่ๆที่แกล้งรัก
ทำไปเพื่อใคร
ต้องการตัวฉันแพ้
ต้องการเพียงแค่นี้
เท่านี้หรือไง
จึงมาทำร้ายหัวใจกัน
#####
ผมฟังเพลงนี้วนไปวนมาจนหลับไป
ตอน 8
ผมตื่นมาอีกทีก็สายๆของอีกวัน วันนี้ผมไม่อยากไปเรียนเลย ขอโดนเรียนสักวันแล้วกัน เพราะผมไม่รู้ว่าถ้าผมไปเรียนผมจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ทุกคนคงรู้เรื่องนี้หมดแล้ว แล้วผมก็จะกลายเป็นตัวตลกที่ทุกคนหันมาหัวเราะเยาะว่า ถูกรุ่นน้องตีสนิทเพื่อใช้งาน ผมกินอะไรไม่ได้ทั้งวัน ไม่ใช่ไม่หิว หิวแต่มันกินไม่ลง ตาผมบวมตั้งแต่เช้า จนตอนนี้ก็ยังไม่หายบวม สงสัยจะร้องไห้หนักไปหน่อย
ที่หน้าผมยังมีรอยแดงๆรูปฝามือของเต้ยอยู่ นี้ใช่มั้ย คือสิ่งที่ผมต้องตอบแทน นี้ใช่มั้ยคือสิ่งที่ผมสมควรจะได้รับ
ผมคิดวนไปวนมาอยู่อย่งงี้ทั้งวัน ตอนนี้ผมปวดหัวมาก ไมเกรนขึ้น ทำยังงัยดี กินยา ใช่กินยา แล้วผมก็กินยาระงับอาการปวดไมเกรน
ด้วยเพราะฤิทธิ์ของยา ทำเอาผมหลับไปอีกรอบ
ผมตื่นมาอีกทีเพราะว่ารู้สึกเหมือนมีคนกำลังลูบหัวผม แม่ ใช่แม่รึป่าว
"แม่ครับ หนูคิดถึงแม่"
"แม่ หนูโดนแกล้งอีกแล้ว แม่"ผมคิดว่าผมคงฝันไป  แต่ทำไมผมยังคงรู้สึก ความอบอุ่นจากมือนั้นที่ลูบหัวผมอยู่ ยังคงอยู่ไม่ไปไหน
นี่ไม่ใช่ฝันแน่ๆ แม่ แม่มาหาผม ผมลืมตาตื่นขึ้นมา นี้ไม่ใช่ฝัน แล้วนี่ก็ไม่ใช่แม่ที่มาลูบหัวผม แต่เป็น....
"เต้ย"
"ทำไมไม่ไปเรียนรู้มั้ยว่าเต้ยรอพี่กานต์ตั้งนาน"มันพูดสายตามันยังคงจ้องมาที่ผมซึ่งตอนนี้ผมดันตัวลุกขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง
"เข้ามาได้งัย"
"ขอกุญแจพี่เทพมา"มันเอากุญแจสำรองมาจากเทพใช่ครับผมฝากกุญแจบ้านไว้กับเทพ เผื่อว่าวันไหนผมทำกุญแจบ้านหายจะได้ไม่มีปัญหา
"ออกไป กูไม่อยากเห็นหน้ามึง"มันนั่งนิ่ง

ggoollff

ขอบคุณครับ

maxza12

อ่านอีกๆๆๆๆ ><

ืnneess

ขอบคุนนะคับ

loessakkk

ขอบใจมากครับ

malivb

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

tamia

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณมากกๆๆ นะคับ

kengee

ขอบคุนนะคับผม ((^.^)) ,,,,

aRmkung

ขอบคุณครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

pongsakron01

ขอบคุณครับ

2539

ขอบคุณครับ

orrick

ขอชคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณครับผม

cotomud

ขอบคุณมากๆนะคับ

สีฝุ่น

เป็นกำลังใจครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ