++ กูพี่มึงนะเว้ย ++ # 10

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ปล่อยกู"ผมตะคอกใส่เต้ยพร้อมสะบัดตัวหนี
"เห้ย มึงเป็นใครอ่ะ"ไอ้เจตะโกนถามไอ้เต้ย
"มึงนั้นแหละเป็นใคร มึงรีบออกไปจากบ้านพี่กานต์เดี๋ยวนี้นะ"ไอ้เต้ยไม่พูดป่าวพร้อมชี้หน้าใส่ไอ้เจ
"แล้วมึงเป็นใคร ทำไมกูต้องกลัวมึง"ไอ้เจสวนกลับ
"หรือว่ามึงจะให้กูโทรหาตำรวจ ข้อหามอมยาคนพี่กานต์ก่อนออกจากร้านยังไม่เมาหมดสติอย่างงี้มึงเอาอะไรให้พี่เค้ากิน"ไอ้เต้ยพูดต่อ
แปลกแหะไอ้เจไม่ตอบอะไร แต่กลับปากุญแจรถใส่ไอ้เต้ยแล้วก็วิ่งออกจากบ้านไป
ผมมามีสติอีกที ก็บ่ายๆของอีกวัน ทำไมกูปวดหัวอย่างงี้ว่ะ หัวกูจะระเบิดมั้ยเนี้ย เกิดอะไรขึ้นกันกูเมื่อคืนว่ะ ความทรงจำสุดท้าย
จำได้ลางๆว่าเจมาส่งผมที่บ้าน แล้วเต้ยก็มา ทะเลาะกับเจ แล้วผมก็หมดสติไป
ใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กูว่ะ ไอ้เต้ยนั้นแหละ ไม่มีใครหรอก เพราะว่ามันเป็นคนสุดท้ายที่ผมจำได้เมื่อคืน ผมลงไปเข้าห้องน้ำกะอาบน้ำให้สดชื่นซะหน่อย แต่ ... สิ่งที่ผมเจอในถังขยะในห้องมันทำให้หัวใจผมแทบหยุดเต้น
ผมเจอซองถุงยางอนามัยอยู่ในนั้น ของใคร มันเป็นของใคร แล้วใครใช้ แล้วใช้กับใคร แล้วผมก็เห็นก้อนกระดาษทิชชูกลมๆอยู่ข้างซองถุงยาง ผมแกะออกมาก็เจอกับถุงยางที่ใช้งานแล้ว ของใคร แล้วใช้กับใคร
"ตื่นแล้วเหรอ"ไอ้เต้ยเอ่ยขึ้น
"นี่อะไร"มันถามมันพร้อมชี้ไปที่ซองถุงยางกับก้อนกระดาษทิชชู
"ไม่รู้จักเหรอว่ามันคืออะไร"ไอ้เต้ยพูดไปพร้อมยิ้มที่มุมปาก กูไม่ชอบบรรยากาศอย่างงี้เลย
"กูรู้จัก แล้วของใคร"ไอ้เต้ยไม่ตอบ แต่ยิ้ม
"มึงพูดอย่ามายิ้ม กูถามว่าของใคร"ผมสติแตกแล้วครับ
"ถ้าไม่ของมึง แล้วมันจะเป็นของใคร"อย่ามาสำนวนไอ้เต้ย
"ของมึงเหรอ แล้วมึงใช้กับใคร"
"ไม่เห็นต้องถามเลย"มันพูดพร้อมเดินเข้ามาใกล้ๆผม
"หมายความว่างัย"ผมชักเริ่มไม่ไว้ใจมันแล้ว มันไม่ตอบแต่มันเอามามาลูบที่หัวผม
"ตกใจอะไร ก็ใช้กับพี่นั้นแหละ"
"หมายความว่างัยเต้ย มึงทำอะไรกู"
"ทำอะไรล่ะที่ต้องใช้ถุงยาง"หัวใจผมแทบจะหยุดเต้น
"มึงทำกับกูแบบนี้ได้งัย มึงทำกับกูได้งัยไอ้เต้ย ไอ้เลว มึงออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้นะ"
"มึงหยุดแหกปากได้แล้ว ทำไมก็กูสงเคราะห์ให้งัย เมื่อคืนมึงอยากนักไม่ใช่เหรอร่านนักไม่ใช่เหรอมึงอ่ะ"
"ไอ้เต้ย มึงไปไกลๆกูเลยนะ ไป ออกไป"ผมสติหลุดแล้วครับ
"กูไม่ไป แล้วถ้ามึงไม่อยากให้คนอื่นรู้ ก็อาบน้ำซะ จะออกไปกินข้าว"แล้วไอ้เต้ยก็เดินลงไปชั้นล่าง
ผมรีบปิดประตูห้องน้ำถอดเสื้อผ้าสำรวจตัวเอง ที่คอของผมมีรอยอยู่สองสามแห่ง แล้วยังมีรอยทั่วร่างกายผม ไอ้เต้ย ไอ้เลว ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้ ผมเปิดฝักบัวรดตัวเอง แต่พอน้ำจากฝักบัวใหลไปทั่วร่างกายผมก็ทำเอาผมสะดุ้ง เพราะว่า มันแสบเหลือเกินตรงนั้นมันแสบเหลือเกิน ไอ้เต้ย ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้........ต่อไปผมจะทำยังงัย นี้มันเรื่องบ้าอะไรเกิดขึ้นกับผม ทำไมต้องเป็นผม
เมื่อหกเดือนก่อน นพทิ้งผมไปกับคนอื่นเพียงเพราะผมให้ในสิ่งที่เค้าต้องการไม่ได้ นั้นก็คือ SEX ใช่ครับ
ผมยังไม่เคยมีอะไรกับนพ ทำไมผมไม่ยอมมีอะไรกับนพนั้นเหรอ ก็เพราะผมคิดว่า SEX มันไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผม และอีกอย่างตอนนั้นผมไม่พร้อมที่จะมีอะไรกับนพ
แต่ในเมื่อมันสำคัญสำหรับนพ และในเมื่อผมยังให้นพตอนนั้นไม่ได้ เค้าก็เลยจากผมไป ไปหาคนที่เค้าในนพได้ในเรื่องแบบนั้น
และนี่.........และนี้ก็ถือว่าเป็นครั้งแรงที่ผมเสียตัว
และตอนนี้ วินาที มันคืออะไรกันแน่ ทำไม ทำไมต้องเป็นเต้ย ทำไม ทำไม ผมนั่งคิดวนไปวนมาอยู่อย่างนั้นอยู่ในห้องของตัวเอง
น้ำตามันใหลมาช้าๆ ตั้งแต่ผมรู้จักเต้ยมา มันเป็นคนที่ทำให้ผมเสียน้ำตามากที่สุด ทำไม คนที่ผมกำลังมีความรู้สึกดีๆด้วย ถึงมาทำร้ายกันแบบนี้ ทำไม ผมทำผิดอะไรเหรอ  นี้ใครกำลังจะพิสูจณ์อะไรในตัวผม ทำไมคนบนฟ้าต้องแกล้งกันแบบนี้
"ไปกันยัง"เสียงของเต้ยทำเอาผมหลุดจากภวังค์
".............."ผมไม่ตอบอะไร ไม่อยากแม้จะพูด ได้ยินเสียง แม้กระทั้งมองหน้าผมยังไม่อยากมอง
"ลุก ไปกินข้าวกัน"ผมยังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่อยากออกไปพบ ไปเจอใคร
"กุชูบอกให้ลุก"แล้วเต้ยมันก็เดินมากระชากผมลุกขึ้น
และนี้คือสิ่งที่ผมต้องเผชิญใช่มั้ย
เต้ยมันพาผมมาที่ห้างแห่งนึงไม่ห่างจากบ้านผมเท่าไหร่ มันเป็นคนขับรถผมเองครับ ระหว่างที่กินข้าวกันอยู่ ผมรู้สึกไปเองว่ามีคนกำลังมองมาที่ผมแล้วก็หัวเราะผมอยู่ เค้าคงเห็นรอยที่คอผม เค้าคงคิดว่าผมกับเต้ยมีอะไรกัน เค้าต้องรู้แน่เลยว่าผมเป็นเกย์
ผมดึงปกคอเสื้อขึ้นมาช้า เพื่อปิดรอยเหล่านั้น
ข้าวในจานผมไม่พร่องสักนิด มันกินไม่ลง อยากกลับบ้าน ไม่อยากไปไหน ไม่อยากเจอใคร เสียงโทรศัพท์เต้ยดังขึ้น ทำเอาผมหลุดออกจากภวังค์ความคิดอีกครั้ง
ไอ้เต้ยรับสาย
"หวัดดีครับ"ใครโทรมาหาเต้ยนะ
"อ้อ พี่ส้มเหรอครับ"หัวใจผมหลุดหายไปอีกครั้ง ส้มโทรมา แล้วเต้ยมันก็ลุกออกไปคุยที่นอกร้าน อะไรกัน นี้มันอะไรกัน
ในเมื่อมึงจะเลือกส้มแล้วมามีอะไรกับกูทำไม ไม่นานเต้ยก็เดินเข้ามาแล้วก็จ่ายเงินค่าอาหาร
"ไปกินบัวลอยกันมั้ย"เต้ยพูดขึ้น
บัวลอยงั้นเหรอ
"ไม่กิน  กูอยากกลับบ้าน"ผมบอกมันไปพร้อมเดินไปที่จอดรถ
แต่ไม่เห็นมันจะเดินตามมา
ผมนั่งรอมันอยู่ที่ลานจอดรถอยู่นานพอสมควรแล้วมันก็มา มันคงไปกินบัวลอยของโปรดมันนั้นแหละ แถมยังไปซื้อของมาเยอะแยะ โดยไม่สนด้วยซ้ำว่าผมอยู่ตรงนี้ รอมันอยู่ที่ลานจอดรถ
ไม่นานก็กลับมาถึงบ้าน ผมไม่อยากจะเจ็บอีกต่อไปแล้ว ผมอยากจะหยุดทุกอย่างไว้ตรงนี้ และนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมกับมันจะเจอกัน
"เต้ย"ผมเรียกมันซึ่งนั่งดูทีวีอยู่
"มีอะไร"มันหันมามอง
"ขออะไรสักอย่างได้มั้ย"
"อะไร"
"ช่วยออกไปจากชีวิตกูได้มั้ย"
ไอ้เต้ยมองหน้าผมอย่างตกใจ
"มึงว่างัยนะ"
"ช่วยออกไปจากชีวิตกูได้มั้ย เต้ยถือว่ากูขอร้อง ที่ผ่านมา ตั้งแต่กูรู้จักมึง ก็มีแต่เรื่อง กูอยากอยู่อย่างสงบ ขอร้องล่ะ ไปจากชีวิตกูซะทีเถอะ ถือว่ากูขอร้อง"ตอนนี้ผมลงไปนั่งกับพื่น ขามันไม่มีแรงครับ
ตอนนี้ไอ้เต้ยเองก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว
"ได้"มันพูดออกมา แต่คำตอบนั้นของมัน แทบจะทำให้ผมจะหยุดหายใจเสียให้ได้ มึงจะเสียใจทำไม ในเมื่อมึงต้องการแบบนี้
"ยังงัยก็ขอบใจนะ ที่ทำให้กูตัดสินใจได้"ไอ้เต้ยพูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากบ้านผมไป ผมบอกตรงๆ ตอนนี้ผมพิมพ์ไปร้องไห้ไป ความรู้สึกๆเดิมๆมันกลับมา
วันนี้วันจันทร์ ยังงัยผมก็ต้องไปเรียน เพราะว่าวันนี้มีส่งงาน ระหว่างที่ผมขับรถผ่านคอนโดเทพ ผมก็เอาแต่ชะเง้อ มองดูเพื่อว่าจะเห็นเต้ย กูจะทำอย่างนั้นทำไม ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆที่มึงเป็นคนบอกให้เค้าออกไปจากชีวิตมึงเอง มึงก็ต้องยอมรับสิ่งที่จะเกิดต่อจากนี้แล้วกัน วันนี้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ผมไม่เจอเต้ยทั้งวัน และนั้นมันก็ควรจะดีไม่ใช่เหรอ ทำไมผมต้องมานั่งเศร้าอยู่ที่ตลาดโต้รุ่งคนเดียว แล้วกูสั่งบัวลอยมาทำไม
ผมนั่งเขี่ยถ้วยบัวลอยไปมาก็มีมารเข้ามาครับ
"อ้าว กานต์ มาทำอะไรแถวนี้จ๊ะ"ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก อีส้มเน่า
"กินข้าวน่ะ แล้วส้มมาทำอะไร"ผมถามกลับไป
"ก็มากินข้าวกับน้องเต้ยนะจ๊ะ"เต้ยมากับมึงด้วยเหรอ
"อ้าว แล้วเต้ยล่ะ"
"เค้าสั่งข้าวอยู่น่ะ"
"อ้าว กินบัวลอยอยู่เหรอ เนี้ยเต้ยน่ะ เค้าก็ชอบกินเหมือนกัน"นางส้ม พรรณนาต่อ
"นั้นงัยมาแล้ว"ไอ้เต้ยมาครับ มาตัวเป็นๆเลย
"พี่ส้ม เราไปหาที่นั่งกันเถอะ"แล้วเต้ยมันก็จูงมือส้มไป
เต้ยมันไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ
"ไปก่อนนะกานต์"แล้วส้มก็หันมายิ้มให้ผม
มึงจะมาเสียใจอะไรว่ะกานต์ นี้คือสิ่งที่มึงต้องการนะ ผมว่าผมรีบไปจากตรงนี้ดีกว่า ผมต้องเข้มแข็งมากกว่านี้ กานต์ มึงต้องทำได้
ตั้งแต่วันนั้นจนมาวันนี้ เรื่องราวผ่านมาเกือบๆสองอาทิตย์  ผมเริ่มทำใจได้บ้าง
มีบ้างที่ผมเจอเต้ยที่คณะ แต่มันก็เท่านั้น เพราะว่าตอนนี้เราเป็นคนแปลกหน้ากันไปแล้ว ใช่คนแปลกหน้าที่ไม่เคยแม้จะรู้จักกัน ไม่เคยแม่แต่เคยใกล้ชิดกัน ทุกอย่างที่ผ่านมา ผมคิดไปคนเดียวทั้งหมด
ช่วงนี้ช่วงสอบ วันนี้ผมกับบอลตัดสินใจไปอ่านหนังสือที่ริมทะเลบสาปมหาฯลัย (ที่จริงมันแค่บ่อน้ำเท่านั้นแหละครับ แต่พวกผมเรียกให้มันหรูๆหน่อย) ผมกับบอลนั่งอ่านหนังสือไปได้หลายชั่วโมง บอลมันก็ขอตัวไปกินข้าวกับแฟนมัน ผมก็ไม่ว่าอะไรก็ปล่อยมันไป
แล้วก็นั่งอ่านหนังสือต่อ สักพักก็มีคนมานั่งตรงข้ามกับผม
"อ้าวบอล มาเร็วจังว่ะ"ผมทักมันทั้งๆที่ตายังคงอยู่ที่หนังสือ
มันไม่ตอบอะไร ผมก็งงว่ามันเป็นอะไร ทะเลาะอะไรกับแฟนมารึป่าว
"ทะเลาะกับแฟนมาเหรอว่ะ"ผมถามต่อ
มันเงียบอีก เป้นอะไรของมันว่ะ
"เป็นอะไรว่ะ ทำไมไม่ตอบ"ชักหงุดหงิด
"ก็กูไม่ได้ชื่อบอล"เสียงนี้มัน เสียงเต้ย
"เต้ย"ผมเงยหน้ามอง
"ใช่ ทำไม จำกูไม่ได้รึงัย"มันพูด
"จำไม่ได้"
"อย่าใจร้ายไปหน่อยเลยน่า"
"ต้องการอะไรอีกเต้ย"
"ก็แค่ อธิบายเรื่องนี้ให้ฟังหน่อย"แล้วมันก็ชี้ไปที่หนังสือ
"ทำไมไม่ให้แฟนมึงสอนล่ะ"อีส้มมันก็ปีเดียวกับกู
"อ้อ พอดีพี่เค้าไม่ว่างน่ะ"
"กูก็ไม่ว่าง"
"อย่ามาเรื่องมากนา ok ok งั้นดูนี้ก่อนมั้ยถึงจะมีอารมณ์สอนกู"แล้มันก็เปิดรูปในมือถือมันให้ผมดู เป็นรูปผู้ชายคนนึงนอนหมดสติ ที่สำคัญไม่ได้ใส่อะไรไว้เลยแน่นอนครับผู้ชายในรูปนั้นผมจำได้ดี ก็เพราะว่ามันคือผมเอง ตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกจริงๆครับ มันเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ปาก"งัย มีอารมณ์สอนกูยัง"
"มึงลบเดี๋ยวนี้นะเต้ย มึงลบเดี๋ยวนี้นะ"ปากผมก็พร่ำไปมือผมก็จะแย้งมือถือมันมาให้ได้
"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นกูจะกดส่ง"

maxza12

โดนมอมยาแล้ว  อ้ากกก ไม่อยากคิดต่อ อ่านๆๆๆ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ

loessakkk

ขอบใจมากครับ

malivb

ขอบคุณมากครับ เริ่มติดระ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

tamia

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณมากกๆๆ นะคับ

imseng

ขอบคุณมากกๆๆ นะคับ

kengee

ขอบคุนนะคับผม ((^.^)),,,,,,

aRmkung

ขอบคุณครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

pongsakron01

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

ขอบคุณครับผมม

cotomud

ขอบคุณ ชอบมากๆนะคับ

สีฝุ่น

ขอบคุฯมากมายครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ