++ กูพี่มึงนะเว้ย ++ # 21

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"มานั่งถอนหายใจทำไมแถวนี้"ไอ้เต้ยครับ
"อ้าว เลิกเรียนแล้วเหรอ"สงสัยมันมาทำอะไรแถวนี้
"อืม กลับบ้านกันยัง"ไอ้เต้ยพูด
"อืม กลับบ้านกัน"ผมพูดเสร็จไอ้เต้ยก็เดินมาพยุงผม แล้วเราก็กลับบ้านกัน
ระยะเวลาผ่านไปเร็วมาก อาการผมก็หายดีแล้ว จนวันนี้เป็นวันที่ผมเอาเฝือกออก เต้ยมันก็พาผมไปเอาเฝือกออกแล้วก็ให้หมอเช็คอะไรนิดหน่อย เช็คเสร็จเต้ยมันก็พากลับบ้าน
"หายดีแล้วนะ"ไอ้เต้ยพูดขึ้นระหว่างที่ผมกำลังจะเข้านอน
"อืม ขอบใจนะที่อยู่ดูกูตลอก"ขอบใจมันจริงๆครับ ไม่ได้มันผมคงแย่
"ไม่เป็นไรหรอก ลืมไปแล้วเหรอว่าเราพี่น้องกัน"
เต้ย ทำไมพูดแบบนี้อีกแล้ว
"เต้ย ไม่พูดแบบนี้ได้มั้ย รู้สึกไม่ดีเลยนะ"
"ทำไมล่ะ พี่น้องกันอ่ะดีแล้ว"คำพูดจากปากมันตอนนี้ยิ่งตอกย้ำผมไปทุกที
"เต้ยตัดสินใจแล้วเหรอ"ผมถามออกไป ในใจก็หวั่นๆ
"อืม อย่างงี้อ่ะดีแล้ว"หมายความว่างัย สรุปมึงจะเป็นกับกูแค่พี่น้องใช่มั้ย
"เต้ยไม่อยากทำกานต์เสียใจอีกแล้วนะ ทุกอย่างที่ผ่านมาเต้ยเป็นต้นเหตุทั้งหมด ที่กานต์ต้องมาเจ็บตัว เสียใจ ทั้งหมดเป็นเพราะเต้ย  เพราะฉะนั้นถ้าไม่มีเต้ย กานต์ก็จะได้อยู่อย่างสบายใจ"ตอนนี้ผมน้ำตาคลอเบ้าเลยครับ เต้ยก็เช่นกัน  เหมือนมันพยายามจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา
"นอนเถอะนะ"มันพูดขึ้นแล้วก็ลูบหัวผม แล้วมันก็ลงขึ้นเดินไปที่ประตู
"เต้ยจะไปไหน"
"ก็กานต์หายแล้ว เต้ยก็ควรไปได้แล้ว"คำพูดของเต้ยทำเอาน้ำตาที่ผมกลั้นไว้ ไหลออกมา มันคงมาแค่นี้สินะ ทุกอย่างมันควรจบลงแค่ตรงนี้สินะ แค่ตรงคำว่า "พี่น้องกัน"
พูดเสร็จเต้ยก็เดินออกไปจากห้องนอนผม ผมลุกขึ้นไปมองเต้ยจากหน้าต่าง ก็เห็นเต้ยเดินออกไปจากบ้านผม ภาพที่เต้ยเดินออกไป
มันบีบหัวใจผมมาก ภาพที่เต้ยเช็ดน้ำตาตัวเอง มันทำเอาผมหัวใจแทบสลาย นี้มันคงคือจุดจบของเรื่องนี้ใช่มั้ย......
นี้คือสิ่งที่ผมต้องการใช่มั้ย ภาพที่ผมต้องอยู่คนเดียว ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็อยู่คนเดียว แต่พอมีมันเข้ามาแล้วทำไมแค่คิดว่าอยู่คนเดียวใจมันหายอย่างงี้ มันใช่สิ่งที่ผมต้องการจริงรึป่าว ใช่กูต้องการแบบนี้ กูต้องการแบบนี้ ..กูต้องการแบบนี้รึป่าว ..ไม่กูต้องการเต้ย
ผมต้องการเต้ย ผมต้องการแค่อยู่กับเต้ย... เต้ยคนเดียวเท่านั้น
ผมคิดได้อย่างนั้นก็ลุกออกจากเตียงแล้วก็วิ่งออกไปจากบ้าน เต้ย เต้ยอยู่ไหน ผมวิ่งไปหาเต้ยที่คอนโด แต่ก็ไม่เจอมัน เต้ย เต้ยไปไหน
มันหายไปไหนของมันนะ ผมวิ่งออกไปหามันที่ตลาดโต้รุ่ง ร้านอาหาร ร้านบัวลอย ก็ไม่เจอมัน มันหายไปไหน เต้ยหายไปไหน
สวน สวนของหมู่บ้าน ก็ไม่เจอ  ผมจนปัญญาจะหามันครับ ทั้งเหนื่อย ทั้งเจ็บใจตัวเอง เลยกลับมานั่งร้องไห้ที่หน้าบ้านตัวเอง
"เต้ย เต้ยหายไปไหนอ่า ฮื่อๆ เต้ย"ผมไม่แคร์ใครแล้วตอนนี้ ผมต้องการแค่เต้ย เต้ยกลับมาหากานต์นะ ไม่เอาแล้วพี่น้องอ่ะ จะเอาแฟน
"มานั่งทำอะไรตรงนี้"เต้ย เต้ยนั้นเอง
"เต้ย"ผมลุกขึ้นไปกอดมัน
"เต้ยหายไปไหนมา"ผมถามมันไปร้องไห้ไป
"ไปซื้อบัวลอยมาให้"มันตอบ
"แล้วทำไมกูไปหามึงที่ร้านไม่เจอล่ะ"มันไม่ตอบแต่ยิ้มๆ
"มานั่งร้องไห้ตรงนี้ทำไม เป็นอะไรรึป่าว"มันถาม น้ำเสียงที่แฝงความห่วงใยเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน
"เต้ย เรามาเป็นแฟนกันเหมือนเดิมนะ"ผมพูดออกไป ดูเต้ยมันตกใจนิด
"ไม่กลัวจะเสียใจอีกเหรอ ไม่กลัวเจ็บตัวอีกเหรอ"มันถาม
"ไม่แล้ว ไม่กลัวแล้ว แค่มึงอยู่กับกูก็พอแล้ว"มันไม่พูดอะไร แต่ยิ้มออกมา
"ตกลงว่างัยล่ะเต้ย เรากลับมาเป็นแฟนกันนะ ไม่เอาพี่น้องนะ"ผมพูดไปก็ยังร้องไห้ไป
"หยุดร้องไห้ก่อนแล้วจะบอก"
"หยุดแล้ว หยุดแล้ว"ผมรีบเช็ดน้ำตาตัวเอง
มันมองผมยิ้มๆ
"ว่างัย"มันยังไม่ตอบอะไรดึงผมเข้าไปกอด
"ตกลง"ทำไมมันง่ายจังว่ะ สงสัย
"สำเร็จ"มันพูดออกมาอีกคำ อะไรของมึงว่ะสำเร็จ
"อะไรสำเร็จ"งงครับ
"แผนนี้งัย"แผนเหรอ นี้เป็นแผนของมึงอีกแล้วเหรอ
`ตัวเงินตัวทอง`จริงๆ
"นี้เป็นแผนของมึงเหรอ ไอ้ ไอ้ กูจะด่ามึงว่าอะไรดีว่ะ"ก่อนที่ผมจะด่าอะไรมันต่อ
มันก็จูบลงที่ปากผม ขออยู่อย่างนี้อีกนิดนะ
"เข้าบ้านไปกินบัวลอยป่ะ"พอแล้วเดี๋ยวอารมณ์เตลิด
"อะไรว่ะ คนกำลังเคลิม"ไอ้เต้ยบ่น
ผมเดินเข้ามานั่งในบ้าน แล้วไอ้เต้ยก็เดินตามเข้ามา
"แล้วสร้อยนี้เต้ยใส่ได้ยัง"มันชูสร้อยเส้นเดิมที่ผมสั่งทำให้มัน มันยังเก็บไว้อยู่เหรอ
"ก็ใส่ดิ ก็ทำให้"ผมบอกมันไป
"ใส่ให้หน่อยดิ"มันเดินมานั่งข้างผม ผมก็เลยใส่สร้อยให้มันไป ระหว่างใส่สร้อยให้มัน ยังไม่เคลียร์ครับ เรื่องแผนของมัน
"เต้ย สรุปทั้งหมดเป็นแผนของมึงใช่ม่ะ"
"อืม"สันดาน
"แล้วทำไมทำแบบนี้"
"ถ้าไม่ทำแบบนี้ กานต์จะรู้ใจตัวเองหรอว่าขาดเค้าได้มั้ย"ควายจริงๆมึง
"ไม่เห็นต้องทำกันขนาดนี้เลย รู้ป่าวว่าคนรักกันอ่ะ เค้าห้ามลองใจ
ไม่ว่าคู่ไหนๆก็เลิกกันมาหมดแล้ว"ผมบอกมันไป
"ก็รู้อยู่ แต่กูมั่นใจ"
"มั่นใจอะไรว่ะ"ถามมันไปงงๆ
"มั่นใจว่า มึงขาดกูไม่ได้"
"ทำเป็นรู้ดีนะมึง"
"แล้วมันจริงมั้ยล่ะ"
"เออ มึงถูก แต่ต่อจากนี้ กูขอนะอย่าเล่นอะไรแบบนี้อีก"กลัวจริงๆครับแผนมันเยอะจริงๆ
"อืม รับปาก"ไอ้นี้ไม่พูดเปล่าจูบลงมาที่ปากผมอีกครั้ง ไม่จูบเปล่าสอดลิ้นเข้ามาด้วย ตอนนี้ผมเคลิ้มไปแล้วครับ ปล่อยอะไรให้มันเป็นไปตามสิ่งที่มันควรจะเป็นเถอะกานต์
"พร้อมแล้วเหรอ"ไอ้เต้ยถาม
"อืม"
"แน่ใจแล้วนะ"
"อย่าพูดมาก งั้นไม่ให้แล้วนะ"พอผมพูดจบมันรีบประกบปากผมต่อทันทีเลยครับ สงสัยกลัวผมเปลี่ยนใจ สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ มันมั่นใจแล้วครับ
ทุกอย่างมันควรจะเป็นอย่างนี้แหละ เต้ยมันจะเป็นอย่างอื่นนอกจากแฟนไม่ได้หรอกครับ มันต้องเป็นแฟนผมเนี้ยแหละ เหมาะสมสุดแล้ว.................
พรุ่งนี้ก็วันวาเลนไทน์แล้ว เหอะๆ มันเป็นวาเลนไทน์ครั้งแรกของผมกับเต้ย มันจะเป็นยังงัยน้า ตื่นเต้น ผมเหรอ ผมก็เตรียมของขวัญให้มันชิ้นนึง ก็ไม่ใช่อะไรหรอกก็กระเป๋าตังค์อ่ะครับ เห็นใบเก่ามันขาดแล้ว ซื้อให้ใหม่แล้วกัน อิอิ
วันรุ่งขึ้นผมรีบตื่นแต่เช้าแต่งตัวไปมหาฯลัยกับเต้ยตามปกติ โดยไม่มีใครพูดถึงเรื่องวันวาเลนไทน์เลย
"เต้ย เย็นนี้ไปดูหนังกันเนอะ"ผมชวน
"ไม่อ่ะ อยากกลับบ้านเร็ว"ดูมันตอบ
"อืม ตามใจ"กูกะจะไปดูหนังกะมึงสองคน แล้วค่อยให้ของขวัญในโรงหนังซะหน่อย เซ็งเลย
มาถึงมหาลัย วันนี้ทำไมทุกอย่างมันดูสดชื่นจังว่ะ มีคนถือดอกไม้เดินไปเดินมา อารมณ์ตอนนั้นแบบว่า
...อยากได้ดอกไม้บ้าง อยากได้ของขวัญให้ฉันบ้าง จะมีทางเป็นทางจริงสักเมื่อไหร่....อิอิ
แต่มันก็แค่ความฝันแหละครับ ไอ้เวรเนี้ยไม่เคยเล้ย จะมาโรแมนติกให้ดอกไม้ ให้ของขวัญ อย่างมากก็ชวนไปกินบัวลอย มันคงคิดว่านั้นหวานสุดๆแล้วมั้ง คิดแล้วก็เซ็ง แต่จะไปเอาอะไรมากกับมัน ก็มันเป็นคนแบบนี้เนอะ เรียนเสร็จครึ่งเช้าก็ไปกินข้าวกับพวกไอ้เทพไอ้บอลที่โรงอาหารกลาง ไอ้เต้ยไม่มาด้วยเพราะว่ามันไปกินกับเพื่อนมัน มากะไอ้สองตัวนี้ก็เบื่อครับ มึงจะหวานอะไรขนาดนั้น
ไอ้บอลก็ตามใจไอ้เทพทุกอย่างจริงๆ กูเห็นแล้วอิจฉา รู้งี้กูเอาไอ้บอลเป็นแฟนดีกว่าไอ้เต้ย เฮ้อ...
กินข้าวไปสักพัก ผมก็สังเกตุเห็นแหวนสองวงที่เหมือนกันอยู่บนนิ้วของทั้งไอ้บอลกะไอ้เทพ
"มึงแต่งงานกันแล้วเหรอว่ะ"ผมถามพูดไป
"แต่งงานอะไรว่ะ"ไอ้เทพงง
"ก็มึงสองตัวใส่แหวนกันทั้งคู่ งัยแต่งเมื่อไหร่ไม่เห็นบอกกูเลย"แซวๆ
"บ้า"ไอ้เทพอาย
ไอ้บอลก็ยิ้มๆ แล้วมามองคู่ตัวเอง เฮ้อ กูอยากได้บ้าง คิดกับตัวเอง แต่เอาน่า แต่แค่นี้มึงก็มีความสุขมากพอแล้วไอ้กานต์ อิอิ
กินข้าวไปได้สักพัก ก็มีน้องนักศึกษาชายคนนึงเดินมาที่โต๊ะผม แล้วก็ยืนดอกกุหลาบให้ผมดอกนึงแล้วก็จดหมายฉบับนึง
งงครับ งงมาก
"เออ พี่ครับ มีคนฝากมาให้ครับ"น้องเค้ายื่นให้ผมแล้วก็เดินหนีไปเลยครับ
ไอ้เทพก็อึ้ง ผมก็อึ้ง ไอ้บอลก็อึ้ง
"ใครว่ะ"ผมถามมันสองตัว
"อ้าว กูจะรู้มัยว่ะ"ไอ้บอลพูด
"เปิดจดหมายดูดิ"ไอ้เทพเสนอ
"เออว่ะ"ผมก็เลยเปิดจดหมายอ่าน
...ถึง.กานต์
คงงงว่าเราคือใคร อยากรู้ มาเจอกันที่หลังห้องlab xxx เวลา 4 โมงเย็น
   จาก.คนแอบรักกานต์มานาน....
อึ้งกำลังสอง ใครว่ะ
"เอางัยดีว่ะ"ถามเพื่อนทั้งสองที่งงเป็นไก่ตาแตกพอๆกัน
"มึงอย่าไปเลย เดี๋ยวเต้ยรู้จะมีเรื่องป่าว"ไอ้บอลพูดขึ้น
"แต่กูก็อยากรู้ว่าใครนี่หว่า"ผมบอกมันไป
"งั้นมึงก็ไป"ไอ้เทพพูดขึ้น ไอ้บอลหันไปมองไอ้เทพทันที
"ถ้ามีคนส่งจดหมายให้มึงแบบนี้มึงก็ไปเหรอเทพ"ไอ้บอลถามเทพ
"อืม"
"กูไม่ให้ไป"ไอ้บอลอารมณณ์ขึ้น
"ทำไมอ่ะ"ไอ้เทพเถียงต่อ

nura

ขอบคุณมากจ้า

nakhonsawan

อ่านหน่อยนะคับ

ืnneess

ขอบคุนนะคับ

maxza12

เต้ยนะเต้ย     ถ้าชีวิตจิงไม่ได้แล้วมั้ง

loessakkk

ขอบคุนมากครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณมากๆๆ นะคับ

kengee

ขอบคุนนะคับผม ((^.^)),,,,,,

aRmkung

ขอบคุณครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

pongsakron01

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

-ขอบคุณมากๆครับ

malivb

ขอบคุณครับผมม

cotomud

สนุกมาๆ ชอบๆ

สีฝุ่น

ขอบคุณมากมายครับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ