++ กูพี่มึงนะเว้ย ++ # 27

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะ ดึกมากเลยนอนนะครับ คนดีคืนนี้เต้ยจะกอดกานต์ไว้ทั้งคืนเลย"มันเต้ยพูดออกมาพร้อมกับกอดผมแน่นขึ้น
"นอนนะครับคนดี อย่าเพิ่งคิดมานะอย่างน้อยคืนนี้เราก็อยู่ด้วยกันนะ"เต้ยกระซิบข้างหูผมเบาๆ
ถึงแม้คำพูดเล่านั้นมันไม่ใช่คำเลิศหรูอะไรมากมาย แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้าง ใช่ อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ยังมีเต้ยอยู่
อีกหนึ่งเดือนข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็ช่างมัน
ผมเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ตื่นมาอีกทีก็กลางดึกรู้สึกปวดฉี่มาก เลยลุกขึ้นเข้าห้องน้ำ หลังจากเสร็จธุระก็นอนลงบนเตียง
แล้วกะจะกอดเต้ย แต่เต้ยหายไป เต้ยหายไปไหน ผมลุกขึ้นไปเปิดไฟ เต้ยไม่อยู่ในห้อง เต้ยหายไปไหน
ผมเดินออกมาจากห้องนอน เห็นไฟชั้นล่างเปิดอยู่ผมเดินลงไปดูช้าๆ แล้วภาพที่ผมเห็นก็คือ ภาพเต้ยนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาแล้วร้องไห้อยู่
ตอนนั้นผมแทบทรุดเลยครับ มันแอบมานั่งร้องไห้คนเดียว ไม่บอกก็รู้ว่ามันร้องไห้เรื่องอะไร นี้ผมทำคนที่รักผมร้องไห้อีกเหรอเนี้ย ผมไม่เห็นเต้ยมันร้องไห้มานานแล้ว แล้วนี้มันต้องมาร้งไห้อีกครั้ง เพราะผมอีกหรอเนี้ย
"ไหนบอกจะกอดกานต์ทั้งคืนงัย"ผมพูดขณะเดินเข้าไปหามันไกลๆ
พอมันเห็นผม มันรีบเช็ดน้ำตา
"อ้าว ตื่นมาทำไมล่ะ"มันถาม
ผมไม่ตอบอะไร เดินเข้าไปกอดมัน
"กานต์ขอโทษนะ"ผมพูดออกไป ตอนนั้นผมจะร้องไห้อีกแล้ว
"ไม่เห็นเป็นไรเลย"ปากแข็ง
"ไม่เป็นไรแล้วมาร้องไห้ทำไม"
"ใครร้องไห้ เค้าแค่แสบตา"ใครเชื่อมึงก็บ้าแล้ว
"มาทำอะไรคนเดียว"ผมถามมันอีกครั้ง
"ฟังเพลง"มันตอบ แล้วตอนนั้นเพลงนี้ก็ดังขึ้นมา.....
ที่ว่าง....
วันที่เวียนเปลี่ยน วันที่เลยผ่าน รักคงมั่น
เราไม่เคยห่าง เคียงคู่ชิดใกล้ ทุกเวลา
ยอมทิ้งความฝัน ยอมทุกๆอย่าง ให้กันและกัน
เพียงได้เคียงข้าง เพียงได้ร่วมทาง โอ้รักนิรันดร์
ก่อนเคยคิดว่ารักต้องอยู่ด้วยกันตลอด
เติบโตจึงได้รู้ความจริง
หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน
ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง
หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา
แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เธอได้ตามหาฝัน ของเธอ
เรียนรู้รักอย่าง รู้คุณค่า ฝันไม่ไกล
บินไปตามทาง หาดวงตะวัน ที่เธอต้องการ
ไม่มีฉุดรั้ง ไม่มีดึงดัน เราเข้าใจ
รักยังแสนหวาน รักยังไม่เปลี่ยน เคียงคู่กัน
ก่อนเคยคิดว่ารักต้องอยู่ด้วยกันตลอด
เติบโตจึงได้รู้ความจริง
หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน
ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง
หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา
แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เธอได้ตามหาฝัน
วันเวลาที่เราห่างไกล ความเข้าใจจะทำให้เราใกล้กัน
กลับกลายเปลี่ยนเป็นพลัง โว...
หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน
ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง
หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา
หากเคียงชิดใกล้ แต่เธอต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อฉัน
ประโยชน์ที่ใด หากรักทำร้ายตัวเอง
หากเดินแนบกาย มีพลั้งต้องล้มลงเจ็บ ด้วยกัน
ห่างเพียงนิดเดียว ให้รักเป็นสายลมผ่านระหว่างเรา
แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เราได้ถึงดั่งฝัน ร่วมกัน.....
คำทุกคำ ประโยคทุกประโยคในเพลง มันสะท้อนทุกอย่างได้เป็นอย่างดี นี้เราจะต้องเว้นที่ว่างระหว่างกันจริงๆเหรอ ถ้าเต้ยจบแล้ว
ผมคงขอให้เต้ยไปอยู่ที่ออสเตเรียด้วยกัน แต่นี้มันก็ยังไม่จบ ผมกอดเต้ยอยู่อย่างงั้น เต้ยก็กอดผมเช่นกัน
เช้าวันรุ่งขึ้นทุกอย่างก็ดำเนินไปตามสิ่งที่มันควรจะเป็น ผมใช่ชีวิตอยู่กับเต้ยให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำทุกอย่างที่เต้ยต้องการ
เวลาของความสุขมันช่างมีน้อยเต็มที อาทิตย์หน้าแม่ผมก็จะมารับตัวแล้ว เพราะว่าแม่จะมาดูของแต่งร้านด้วย อีกอย่างผมเข้าใจว่า แม่คงมาเพื่อแน่ใจว่าผมจะไปกับอยู่กับเค้าจริงๆ เต้ยก็ต้องย้ายกลับไปอยู่คอนโดตามเดิม ครั้งนี้แม่พากวีมาด้วย หนึ่งอาทิตย์ที่เหลืออยู่
ผมเอาแต่อยู่ที่คอนโดเต้ย จะกลับมาบ้านก็ตอนนอนเท่านั้น แต่เต้ยก็ยังคงต้องไปเรียนทุกวันอยู่ดี และแล้ว คืนสุดท้ายของผมก็มาถึง
"เต้ย พรุ่งนี้กานต์ไปแล้วนะ"ผมพูดขณะอยู่ในอ้อมกอดของเต้ย
"เต้ย จะไปส่งกานต์มั้ย"
"เต้ยไม่ไปส่งกานต์นะ"มันพูดออกมาเสียงสั่นๆ
"ทำไมล่ะ"ผมเริ่มจะร้องไห้อีกแล้ว
"เต้ย ไม่อยากจะเห็นกานต์เดินจากไป กานต์เข้าใจเต้ยนะ"เสียงของเต้ยตอนนี้เหมือนกำลังกลั้นความรู้สึกไว้
"อีกอย่าง นี้ไม่ใช่การจากลา แค่กานต์ไปทำหน้าที่ของการ ไม่นานเราก็จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง"เต้ยพูดออกมาช้าๆ
"เข้มแข็งนะครับ คนดี"เต้ยพูดพร้อมเอามือมาลูบหัวผม
"เข้มแข็งนะครับ เต้ยเป็นกำลังใจให้"ตอนนี้ผมรู้สึกว่าหลังผมเริ่มเปียกๆ เต้ย ร้องไห้เหรอเนี้ย ผมหันกลับไปมองหน้าเต้ย
"อย่าร้องไห้สิ"ผมพูดออกไป พร้อมเอามือเช็ดน้ำตาให้มัน
"กานต์ กานต์ต้องสัญญานะว่า จะโทรมาหาเต้ย"ตอนี้มันร้องไห้หนักกว่าเดิม
ทุกครั้งที่เราพูดถึงเรื่องจะจากกัน เต้ยจะเป็นคนปลอบใจผมตลอด เต้ยจะทำเหมือนว่าตัวเองไม่เป็นอะไร แต่พรุ่งนี้ พรุ่งนี้ไม่ใช่
ผมต้องไปจริงๆแล้ว เต้ยมันคงเก็บความรู้สึกไม่ไหว
"เต้ยก็ต้องเข้มแข้งนะ กานต์จะโทรหาเต้ยทุกวันนะ กานต์สัญญา"ผมกอดเต้ยแน่นกว่าเดิม
ตอนนี้ผมไม่อยากจะจากผู้ชายคนนี้ไป นี้คือสิ่งที่ผมกับเต้ยควรได้รับเหรอ ความรักชายกันชายมันมาได้มากสุดก็คงเท่านี้มั้ง
ถ้าระหว่างผมกับเต้ยมีใครเป็นผู้หญิงเราคงแต่งงานกัน แล้วก็มีครอบครัวที่ใครๆหลายคนในโลกนี้ต้องอิจฉาแน่ๆ
แต่นี้มันไม่ใช่....
ผมลุกขึ้นไปเปิดคอมห้องไอ้เต้ย แล้วลงโปรแกรม skype ให้เต้ย แล้วก็สอนให้มันเล่น เราจะติดต่อกันทางนี้แหละ
ผมเอาเวบแคมที่ผมซื้อให้เต้ยเครื่องนึง อีกเครื่องผมเอาไปออสด้วย
แล้วมันก็ถึงเวลาที่ผมต้องลากันซะที เช้าวันรุ่งขึ้นผมตื่นมาก็ไม่เจอเต้ย ถามกับไอ้เทพ มันก็บอกว่าเต้ยกลับชลบุรีไปตั้งแต่เมื่อคืนหลังจากผมกลับไปบ้าน แต่มันฝากจดหมายให้ผมฉบับนึง ผมรีบเปิดอ่านทันที
"กานต์ที่รักของเต้ย
กานต์ครับ เต้ยรู้สึกว่าเต้ยเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก ที่ได้กานต์มาเป็นแฟน
ที่ผ่านมาถึงแม้ว่า วันแรกที่เรารู้จักกัน เราดูเหมือนจะเป็นศัตรูกันด้วยซ้ำ
แต่ด้วยเพราะอะไรก็ไม่รู้ ความรู้สึกดีๆมันก็เข้ามาแทนที
จากความไม่ชอบขี้หน้า กลับกลายเป็นความรัก ที่เต้ยไม่เคยมีให้ใครมาก่อน
กานต์ครับ เต้ยขอโทษนะ ที่ผ่านมาเรามีเวลาอยู่ด้วยกัน แต่เต้ยใช้มันไม่คุ้มเลย
พอเต้ยมารู้ตัวอีกทีก็จะต้องจากกับกานต์แล้ว จำไว้ว่าครั้งนี้ไม่ใช่ความผิดของกานต์
เต้ยขอกานต์อย่างนึงนะ ขอแค่อย่างเดียวเท่านั้น รับปากเต้ยนะ
รับปากเต้ยนะว่า กานต์จะต้องเข้มแข็ง แล้วเต้ยรับปากว่าสักวันจะไปหา
(อย่าลืมกฏข้อที่ 1.นะ ต้องทำตามที่น้องเต้ยขอทุกครั้ง)
ขอโทษนะที่อยู่เจอกับกานต์ตอนเช้าไม่ได้ เต้ยขอโทษ
               เต้ยแฟนกานต์"
ข้อความทุกคำที่เต้ยเขียนผมอ่านทุกคำไม่ให้ตกหล่น ผมพับจดหมายฉบับนั้นกลับเข้าซองช้าๆ ตอนนั้นน้ำตามันไหลออกมาไม่รู้ตัว
ตอนนั้นไม่มีความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น หัวใจผมตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า
ไม่นานผมก็พาร่างตัวเองมาจนถึงสนามบิน แม่ผมกับกวีก็สงสัยว่าผมเป็นอะไร ผมก็ได้แต่ตอบเลี่ยงๆว่าปวดหัว เมื่อคืนฉลองกับเพื่อนดึก ผมพยายามมองหาเต้ย แต่มันก็เหลว เพราะเต้ยคงกลับชลบุรีไปแล้ว
ตอนจบ (Last chapter/1)
หลายชั่งโมงต่อมาผมก็มาถึงที่ Sydney พอถึงบ้านผมก็รีบเปิดคอมออน skype รอเต้ย ผมรออยู่อย่างนั้นหลาย ชม.จนหลับไป
เพราะอยู่บนเครื่องไม่ได้นอนเลย ผมสะดุ้งตื่นมาอีกที ก็เพราะว่าแม่มาเรียกให้ไปร้านด้วยกัน ผมมองไปที่จอคอม มีข้อความส่งมาหาผมทาง skype
มาจากเต้ย
"ดีครับที่รัก อยู่รึป่าว"
"ไม่อยู่เหรอ"
"หวังว่าคงไม่เป็นไรนะ"
"หวังว่าคงถึงออสแล้ว เข้มแข็งไว้นะครับ โทษทีที่คุยด้วยไม่ได้"ข้อความจากเต้ย ตอนนี้เต้ยก็ออฟลายไปแล้ว
ตอนนั้นผมเจ็บใจมาก ไม่น่าเผลอหลับเลย ไม่น่าเลย ไม่งั้นผมคงได้คุยกับเต้ย ทำไม ทำไม
ผมอ่านข้อความวนไปวนมา แล้วก็ออกไปหยิบโทรศัพท์บ้านมาแล้วก็โทรหาเต้ย ผมต่ออยู่นานมาก เต้ยมันไม่ยอมรับสักที
ในที่สุดเต้ยมันก็รับสาย
"กานต์รึป่าว"มันพูด
"ใช่ๆ กานต์เอง เต้ยเป็นงัยบ้าง  ทำไมเมื่อเช้าหายไปเลย"ผมถามมัน ตอนนั้นดีใจมาก แค่ได้ยินเสียงมันก็ดีใจ
"โทษทีนะ ได้จดหมายเต้ยรึป่าว"
"ได้ๆ ขอบใจนะเต้ย"

ผมคุยกับเต้ยได้สักพักแม่ก็เข้ามาเรียกอีกรอบผมจำเป็นต้องวาง แล้วผมก็ต้องไปที่ร้านเป็นเพื่อนแม่ เวลาแต่ล่ะนาทีของผมในตอนนั้นมันผ่านไปช้ามากผมต้องรอให้ถึงเที่ยงคืนทุกวันเพื่อนที่จะโทรหาเต้ย จากวันเป็นเดือนจากเดือนก็เป็นหลายเดือน
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า เราคุยกันทุกคืน ไอ้ความคิดถึงมันก็เริ่มเบาบางลงไปแต่การโหยหากันมันยังคงอยู่
จนมีอยู่วันนึงผมโทรไปหาเต้ยตามปกติ แต่วันนี้เต้ยแปลกๆไป

ืnneess

ขอบคุนนะคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

loessakkk

ขอบคุนครับ

imseng

ขอบคุณมากๆๆๆ นะคับ

imseng

ขอบคุณมากๆๆๆ นะคับ

kengee

ขอบคุนนะคับผม ((^.^)),,,,,,

aRmkung

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

2539

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

-ขอบคุนมากคับ

malivb

ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณมากๆครับผม

cotomud

สนุกมาก ชอบๆนะคับ

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

hijikata

ขอบคุณมากคร้าบ......

manza555

เต้ย ตามไปเลยยยย

gigusa

ขอบคุนมากคับ