++ กูพี่มึงนะเว้ย ++ # 29

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"พี่กานต์มีคนมาสมัคครงาน"กวีพูดต่อ
"มือผัดเหรอ พี่ได้คนแล้ว"ผมบอกมันไป
"ป่าว เสริฟ"กวีพูดต่อ
"อืม คนไทยใช่มั้ย"ร้านผมจ้างเฉพาะคนไทยครับเพราะว่าช่วยเด็กนักเรียนที่นี้
"ใช่"กวีตอบ
"อืม เค้าวีซ่าอะไรล่ะ แล้ว tax no. มียัง"ผมก็ถามๆไปเรื่องเอกสารที่ต้องใช้
"ยังไม่มีหรอก เค้าเพิ่งมา"ยังไม่มีแล้วจะมาทำงานได้งัย
"ไปบอกเค้า ไว้มีแล้วค่อยมาคุยกันใหม่"ผมบอกกวีไป แล้วกวีมันก็เดินออกไป มันคงออกไปบอกคนมาสมัครนั้นแหละครับ
ผมก็เคลียร์บัญชีต่อ เหนื่อยว่ะ ใครจะเปิดร้านอาหาร อย่าทำเลยครับ เหนื่อยมาก สักพักกวีมันก็เข้ามา
"พี่กานต์กวีกลับบ้านก่อนนะ"กวีพูด
"กลับยังงัย"
"อ้อ เดี๋ยวนั่ง Bus กลับกับเพื่อน"
"อืม อย่าไปแวะไหนล่ะ"ผมบอกมัน
"อ้อ เดี๋ยวกวี"ผมโยนผ้าพันคอให้กวีมัน ตอนนี้มันเข้า หน้าหนาวแล้ว
"อ้าว แล้วเฮียล่ะ"มันถาม แต่แอ๊ะ
"ใครสอนให้พูดคำว่าเฮีย"สงสัยครับ
"อ้อ ก็พอดี พนักงานในร้านพูดกัน ก็เลยเอามาพูดมั้ง"เออ
"ไป กลับได้แล้ว เดี๋ยวดึก"ผมบอกมันไป แล้วมันก็กลับบ้านไป ผมก็เคลียร์บัญชีจนเสร็จ เฮ้ย อีกนานแค่ไหนนะ จะได้กลับกรุงเทพ
ผมขับรถกกลับบ้านมาเรื่อยๆสมองก็เอาแต่คิดเรื่องเดิมๆซ้ำๆ ถึงบ้านผมก็ยังไม่อยากจะเข้าบ้านเลยให้ตายสิ ผมเลยนั่งลงอยู่เก้าอี้ที่สวนหน้าบ้าน
แล้วก็คิดถึงใครคนนั้น เต้ย จะยังรักผมอยู่มั้ยน้า นี้กี้เดือนแล้วนะเราไม่ได้คุยกัน เต้ยคงจะลืมผมไปแล้วล่ะมั้ง ผมนั่งมองแหวนที่เต้ยให้มา ผมควรจะถอดมันออกมั้ยนะ
สักพักก็มีคนเอาผ้าพันคอมาให้ยื่นผม มันเป็นผื่นเดียวกับที่ผมให้กวีไปนั้นแหละ
"ขอบใจกวี"กวีเอาผ้าพันคอมาคืนผม
"ทำไมยังไม่เข้าบ้าน"กวีพูด
"ขอนั่งเล่นอยู่นี้แป้ปนึง"ผมบอกกวีไป
"คิดถึงเจ้าของแหวนหรอ"อยู่ๆกวีมันก็ถามขึ้นมา
"อ้อ ป่าว ไปนอนเถอะดึกแล้ว"ผมบอกมันไป กวีมันก็ว่าง่ายครับ เดินกลับเข้าบ้านไป
คิดถึงเจ้าของแหวนเหรอ เฮ้อ ผมก็ได้แต่ถอนหายใจอยู่อย่างนั้น ใช่ผมคิดถึงเจ้าของแหวนเนี้ยแหละ แต่ตอนนี้มันอยู่ไหนก็ไม่รู้นี้สิ
"คิดถึงเจ้าของแหวนอยู่เหรอครับ"ถามอีกล่ะไอ้กวีนิ กูหงุดหงิดแล้วนะเว้ย
"เออ"ตอบส่งๆไปครับ ชักเริ่มหงุดหงิด
"แหม พูดไม่เพราะเลยนะเดี๋ยวเนี้ย"เฮ้ย เดี๋ยวก่อน เสียงนี้ เสียงคุ้นๆ ไม่ใช่เสียงกวี
"เต้ย"เต้ยจริงๆด้วย
"ใช่เต้ยเอง"ผมลุกพราดเข้าไปกอดมันเลยครับ คนที่ผมคิดถึงมาตลอด คนที่ผมรอมานานแสนนาน คนที่ผมรักมากที่สุด
"เต้ยจริงๆเหรอ"ผมถามย้ำอีกครับ
"จริงสิ นี้ถึงขนาดจำกันไม่ได้เลยเหรอ"มันพูดออกมา
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์กูล่ะ ทำไม รู้มั้ยกูคิดถึงมึงแค่ไหน ทำไมทำกับกูแบบนี้ล่ะ"ผมพร่ำไปพร้อมร้องไห้ไป
"ตอนนี้ก็อยู่นี้แล้วงัย"มันลูบหัวผมเบาๆ ความอบอุ่นจากมือมันยังคงเหมือนเดิม
"มาได้งัย"สงสัยครับ
"เครื่องบิน"เดี๋ยวโดนถีบ
"กวนตีน"
"ก็พอดีคนรักกูเค้าอยู่นี้ก็เลยมาหาหน่อย"มันพูด
"ใครเหรอ"แกล้งโง้กู
"ก็คนร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่นี้งัย"
"ขอโทษนะ พอดีกานต์มีแฟนใหม่แล้ว"กูเอาคืน ทำกูคิดถึงตั้งนาน แถมไม่รับโทรศัพท์กูอีก
"ว่างัยนะ"มันทำหน้าเข้มทันที
"โทษที ก็เต้ยบอกว่าถ้ามีใครเข้ามาก็ขอให้กานต์เปิดใจ ก็บังเอิญตอนที่เต้ยหายไปก็มีคนเข้ามา กานต์เลย..."ก่อนจะพูดอะไรต่อ ไอ้เต้ยเอามือมาปิดปากผม
"อย่ามาตอแหล"ใช้คำแรงนะมึง
"ตอแหลอะไร"
"ก็เรื่องมีคนอื่น"
"ก็มีจริงๆ"
"กวีไม่เห็นบอกว่ามีเลย"
"เกี่ยวไรกับกวี"
"อ้าวก็มันเป็นสายกู"เวรกรรม เกลือเป็นหนอน เฮ้ยเดี๋ยวก่อนแสดงว่า
"กวีรู้เรื่องระหว่างเรา"
"ใช่ ไม่ต้องกังวลหรอกนา กวีมันเข้าใจ"ไอ้เต้ยพูดพร้อมดึงผมเข้าไปกอดมันอีกที
"แล้วหายไปทำไม ไม่รับโทรศัพท์เลย"ผมถามมันครับ สงสัย
"ถ้าบอกแล้วอย่าโกรธนะ"
"อืม"บอกมาเร้วอยากรู้
"ก็เต้ยอ่ะ ยังงัยล่ะ เวลาคุยกับกานต์เค้าก็มีความสุข แต่พอกานต์วางสายไปอ่ะ รู้มั้ยว่าเค้ารู้สึกยังงัย เค้าโคตรเสียใจเลย ก็เลยตัดใจไม่คุยโทรศัพท์ดีกว่า เค้าก็เลยรีบทำหน้าที่เค้าให้เสร็จ รีบเรียนให้จบ รัปริญญา
แล้วก็บวชให้พ่อให้แม่ เสร็จแล้วก็มาเลยเนี้ย"เออว่ะ มิน่าหัวมึงโล้นๆ กูก็นึกว่ามึงตัดสกินเฮด
แต่แอ๊ะ
"รับปริญญาไม่บอกเลยนะ"งอนเว้ย
"เอาน่า ก็เค้าอยากรีบมาอยู่กับตัวเอง"
"มาอยู่ หมายความว่างัย"
"ก็เต้ย มาอยู่กับกานต์ที่นี้งัย"ยิ่งพูดยิ่งงง
"ก็เต้ยมาเรียนภาษาที่นี้แล้วก็กะจะหางานทำที่นี้เลยงัย มาอยู่กับกานต์ด้วยงัย แต่เชื่อม่ะเมื่อกี้ไปสมัครงานที่ร้านอาหาร แมร่งเจ้าของร้านโคตรโหดเลย ไม่ยอมรับ บอกให้ไปขอเอกสารอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะ"อ้าว สรุปคนเมื่อที่มาสมัครงานนั้นมึงเหรอ
"อ้าวเมื่อกี้เต้ยเหรอที่มาสมัครงานอ่ะ"เพื่อความแน่ใจ
"อืม"มันพูดยิ้มๆ.
"เข้าบ้านป่ะ"ผมบอกมัน แล้วเราสองคนก็ขึ้น แล้วเดินเข้าบ้านไปด้วยกัน....(สงสัยคืนนี้คงเหนื่อยแน่..ไม่ได้เจอกันนาน.ก็คงหลายยก
อิอิ ................)
นี้แหละครับบทสรุปความรักของผมกับเต้ย ตอนนี้เต้ยมันมาอยู่กับผมที่นี้ และตอนนี้มันก็ยังอยู่กับผม ความรักของผมกับเต้ยก็ยังคงดำเนินต่อไป
ผมไม่รู้ว่าพรุ่งนี้ หรือวันต่อไประหว่างผมกับเต้ยจะเกิดอะไรขึ้น แต่มีอย่างนึงที่ผมมั่นใจ ต่อจากนี้ก็คงมีแต่ความตายแหละครับ
ที่จะพรากผมไปจากเต้ยได้........รักเต้ยนะครับ...
เรื่องของแม่
หลังจากที่อาการแพ้ดอกไม้ของผมกำเริบๆแล้วก็เป็นๆหายๆ แต่ช่วงนี้มันชักจะเป็นบ่อยเพราะตอนนี้ ที่นี้เป็นช่วง spring ไอ้พวกดอกไม้ก็พากันบานกันใหญ่ ไอ้ผมคนแพ้ดอกไม้ก็อาการก็กำเริบเป็นธรรมดา คือผมเพิ่งมาแพ้ดอกไม้ก็ตอนมาอยู่นี้แหละครับ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมต้องมาแพ้ดอกไม้ที่นี้ด้วย แล้วหมอก็ยังไม่รู้ว่าตอนนี้ผมแพ้ดอกไม้กลุ่มไหนกันแน่ แต่ที่รู้ๆ ดอกกุหลาบผมไม่แพ้ อิอิ ของชอบ และก็ดีที่ไม่แพ้ทุกกลุ่ม แต่ซวยที่เป็นประเภทแพ้รุนแรง
วันนี้อาการแพ้ผมเริ่มดีขึ้นแล้ว กะว่าจะไปช่วยงานแม่ที่ร้านซะหน่อย ไม่ได้ไปมานานแล้ว ไม่รู้ว่ามีคนเคลียบัญชีรึป่าว  ต้องรีบไปเคลียร์
พอไปถึงโต๊ะทำงาน พระเจ้า ไม่มีใครจัดการบัญชีเลยให้ตายเถอะ วันนี้ผมจะได้นอนมั้ยเนี้ย พอผมนั่งลงบนโต๊ะได้ก็เรื่องสะสางครับ
เงยหน้ามาอีกที ไอ้เต้ยก็เข้ามาบอกว่า มีปัญหาเรื่องเงินทอนให้เอาลงไปให้ด้วย ผมก็เลยเปิดเซฟเอาเหรียญกับเงินทอน เอาลงไปให้มัน มันก็ยุ่งๆอยู่ผมเลย เดินเอาไปให้เด็กที่เคาเตอร์ดีกว่า
ตอนผมเดินเข้าไปเกือบถึงเค้าเตอร์ประมาน5 เมตร ผมรู้สึก อยู่ดีๆก็หายใจไม่ออก มันแน่นไปหมดเลยครับ หายใจไม่ออก แล้วผมก็หมดสติไป
ผมมารู้สึกตัวอีกที  ตอนนี้มีแต่แสงจ้าไปหมด มีคนพยายาม จะเอาสายยางสอดเข้าไปในปากผม ได้ยินเสียงคนคุยกันเต็มไปหมด
ผมจับใจความอะไรไม่ได้เลย พอจับได้แค่ว่า คนไข้หยุดหายใจไป เกือบ 3 นาที เพราะว่าหลอดลมตีบตัน กระทันหัน
แล้วผมก็ได้ยินเหมือนใครสักคนพูดว่า ตอนนี้ดูเสลดออกมาได้เกือบหมดแล้ว แล้วตอนนี้ผม เหมือนสติผมจะเริ่มหายอีกแล้ว
แล้วผมก็หลับไป
ตื่นมาอีกทีก็อยู่ในห้อง ICU เห็นไอ้เต้ยนั่งมองอยู่ที่ข้างๆเตียง
"เต้ย หิวน้ำ"ผมขอน้ำกิน
"กานต์เป็นงัยบ้าง ไม่เป็นไรแล้วนะ รู้มั้ยว่ากูเป็นห่วงแค่ไหน กูนึกว่ามึงตายไปแล้ว มึงอย่าเป็นแบบนี้อีกสิ"แล้วมันก็ร้องไห้ใหญ่เลยครับ
ผมงงมาก กลายเป็นว่าคนป่วยต้องมา ปลอบคนสบายดี พอมันหายร้องไห้แล้ว
"เต้ย กานต์กินน้ำได้ยัง"หิวน้ำมากครับ
"อ้อ เออๆ ลืมไป"แล้วมันก็รีบไปรินน้ำมาให้ผม แล้วมันก็ส่งแก้วน้ำให้ผม
"อ่ะ"มันยื่นแก้วน้ำให้ ระหว่างที่ผมกินน้ำ
"กานต์ แม่กานต์รู้เรื่องของเราแล้ว"
"ว่างัยนะเต้ย"เมื่อกี้ผมได้ยินทุกคำที่มันพูด เพียงแต่อยากจะมั่นใจเท่านั้นเอง
"แม่รู้เรื่องเราแล้ว"มันย้ำอีกที มันทำหน้าเครียดรีบแก้วน้ำจากมือผมไปวางที่โต๊ะข้างๆเตียง
"แม่ว่างัยบ้าง แม่พูดว่างัยบ้าง"ผมชักเริ่มอยุ่ไม่สุขแล้วสิ
"แล้ว แล้วแม่รู้ได้งัย"อันนี้ผมสงสัยสุด
"ก็ตอนที่เต้ยกลับไปอาบน้ำแล้วแม่กานต์ก็มาส่งเต้ยที่ รพ."มันหยุดหายใจ
"ว่างัยต่อล่ะ"ผมใจร้อน
"หายใจแป้ปได้มั้ย"มันด่าผม รีบๆหายใจสิว่ะ
"ก็ตอนอยู่บนรถระหว่างทางมาหากานต์อ่ะ อยู่ดีๆแม่ก็พูดพูดขึ้นว่า"
*เต้ยกับกานต์เป็นแฟนกันใช่มั้ย*
"แล้วเต้ย ตอบแม่ไปว่างัย"ผมซักไอ้เต้ยต่อ
"ก็ตอบไปว่าใช่"เฮ้ยมึงรับคำง่ายอย่างนั้นเลยเหรอว่ะ
"ว่างัยนะ ทำไม มึงไปยอมรับง่ายอย่างนั้นล่ะ"กูใจคอไม่ดีแล้วนะ
"แล้ว แล้ว แม่ว่ายังงัยบ้าง"ผมถามต่อ
"ทีล่ะคำถามได้มั้ย กูงงแล้วนะ"ไอ้เต้ยกวนอีกกูจะชักอีกรอบแล้วนะ
"มึงจะให้กูทำยังงัย แม่ถามมากูก็ตอบตรงๆ อีกอย่างกูคิดว่ามันควรถึงเวลาที่แม่ก็ต้องรู้เหมือนกัน อีกอย่างนี้ก็เป็นสิ่งที่พิสูจณ์กับแม่มึงได้ว่ากูจริงใจกับมึง"ไอ้เต้ยตอบมาผมคิดถามที่มันพูด

ืnneess

ขอบคุนนะคับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณมากๆๆ นะคับ

imseng

ขอบคุณมากๆๆ นะคับ

kengee

ขอบคุนนะคับผม ((^.^)),,,,,,

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

2539

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

soigiro

-ขอบคุนมากคับ

malivb

อ่านต่อครับ ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณมากๆครับผม

cotomud

สนุกนริงฑ ชอบมาก

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

hijikata

ขอบคุณมากคร้าบ......

gigusa

ขอบคุนมากคับ

manza555

ใครหน่ะะ ใครร ><"

167123

ขอบคุณมากคับ ใกล้จบแล้วเ้หรอเนี่ย