มาเฟียตัวร้ายกับนายหน้าหวาน ของ เพ่ นู๋รักเกย์ นะคร้าบ (สนุกมากกก) (copy)

yaifaiz

ตอนที่  1    การพบเจอ



          พอผมเรียนจบผมก็ช่วยงานธุรกิจทางบ้านทันที  ที่บ้านผมเปิด ”สปาร์” ตอนนี้ธุรกิจด้านนี้กำลังไปได้สวย    และก็กำลังมีโครงการที่จะไปเปิดถึงต่างประเทศ  อืม………ฟังดูแล้วใหญ่โตไม่เบา  แต่จะเป็นประเทศอะไรนั้นหรอ  ก็ต้องเป็นที่ญี่ปุ่นอย่างแน่นอน  เพราะผมเรียนภาษาญี่ปุ่นมาก็ต้องนำมาใช้ให้เกิดประโยชน์   และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้







                ….หลังจากเรื่องยุ่งๆผ่านพ้นไป….ร้านสปาร์ของผมก็ตกแต่งเป็นที่เรียบร้อย     ผมคิดเอาไว้ว่าอีกสองวันก็จะเปิดร้านได้







สอง วันผ่านพ้นไป  ทุกอย่างดูเข้าที่ลงตัว  ผมเองก็เปิดร้านแต่เช้า  โดยมีพนักงานที่ผมคัดสรรอย่างดีมาบริการทุกท่านอย่างประทับใจ   คนที่นี่ให้ความสนใจร้านสปาร์ของผมมาก   ก็แม้มันแปลกนี้ครับ  ในย่านนี้มีร้านสปาร์ที่ไหนกัน  วันแรกผมก็กวาดรายได้ไปเพียบ







                …..หลังจากปิดร้านผมนั่งนับเงินที่ได้   หักลบแล้ว  ถือว่าวันนี้ได้กำไร  ผมคูณเข้าไปอีก







“โอ้ โฮ้..!  ผมร้องตกใจ”    วันแรกได้กำไรขนาดนี้    แล้วเดือนหนึ่งจะได้กำไรขนาดไหน    ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว







                ….ผ่านไปสองอาทิตย์   ร้านผมก็ยิ่งมีคนเข้ามาใช้บริการมากขึ้น   แต่วันนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย



“หนัง ตาทำไมมันกระตุกจังเลยว่ะ”    ผมเอามือจับตาข้างที่กระตุก



“เป็น อะไรค่ะ คุณเรย์”    พนักงานตอนรับหน้าหมวยถามผม



“ไม่รู้ สิ    ตามันกระตุก”



“แค่ตากระตุก   ทำไมต้องซีเรียสล่ะค่ะ”



“คุณคงไม่รู้หรอก ว่าบ้านผมเขาถือ”



“ถือเรื่องอะไร”   เธอถามแบบงงๆ



“ก็ ตากระตุก   ถ้าเป็นข้างขวา  จะร้าย   ส่วนข้างซ้ายจะดี”



“แล้ว คุณเรย์….อย่าบอกนะค่ะว่า   ข้างขวา”



“อืม…….”   ผมตอบแบบสั้นๆแล้วเดินไปดูส่วนอื่นของทางร้านต่อ…โดยที่ผมไม่รู้ว่าเรื่อง ร้ายๆกำลังมาเยือนผมแล้ว



               



“ถึง แล้วครับคุณชาย”    คนขับรถวิ่งมาเปิดประตูให้คุณชาย  เรียวงะ  แห่งตระกูล  คาซาวะ



“ขอบใจ”   เรียวงะลุกออกจากรถหรูคันงาม    พร้อมด้วยบอร์ดี้การ์ดสองคนที่เดินมาคุ้มกัน



“สวัสดีค่ะ”   พนักงานในร้านกล่าวสวัสดี



“ไม่ทราบว่าจองไว้ล่วงหน้าหรือ เปล่าค่ะ”   พนักงานถามต่อ







                คำพูดของสองสาวทำให้บอร์ดี้การ์ดสองคนไม่พอใจ







“ไม่ รู้หรือไงว่าพูดอยู่กับใคร”   บอร์ดี้การ์ดคนหนึ่งพูดเสียดุ



“อย่า !”   เรียวงะยกมือขึ้นห้าม



“วันนี้ฉันมาคลายเครียด   อย่าเอาเรื่องปวดหัวมาให้ฉัน  ได้ยินหรือเปล่า”  เรียวงะดุใส่



“ครับ”



“ช่วยบอกชื่อด้วยค่ะ”[hide]



“นี่คือ    คุณชายเรียวงะ แห่งตระกูล   คาซาวะ”



“ฮ่า!.......ตระกูล มาเฟีย”   สองสาวพูดพร้อมกัน



“ตกใจอะไรกัน”  บอร์ดี้การ์ดถาม



“เปล่าค่ะ”



“ขอห้องพิเศษ และเป็นส่วนตัวที่สุดให้คุณชายด้วย”



“งั้นเชิญด้านนี้เลย ค่ะ”   พนักงานสาวเดินนำหน้าพาไปที่ห้องสปาร์



“รอก่อนนะ ค่ะ    เดี๋ยวพนักงานคงจะมาให้บริการค่ะ”







          สองสาวเดินตามหาเรย์เพื่อจะบอกให้เขารู้ว่าตอนนี้มีตระกูลใหญ่  มาใช้บริการสปาร์ของเขาแล้ว

snowprince1994

น่าอ่านมากๆครับขนาดชื่อเรื่องยังชวนให้อ่านเลย

yaifaiz

ตอนที่  2         วางแผน










“อยู่นี้ เอง  คุณเรย์”



“มีอะไรกัน”



“แย่แล้วค่ะ”



“เกิด อะไรขึ้น”



“มีตระกูลดังมาใช้บริการสปาร์ของร้านเราแล้วค่ะ”



“จริงหรอ!”    เรย์เริ่มคิดแล้วว่าการที่เขาตากระตุกแสดงว่าอาจจะเกิดเรื่องดีๆก็ได้  เพราะถ้าตระกูลดังมาใช้บริการก็เท่ากับว่าเป็นการ  โปรโมตร้านของเขา



“งั้น ก็พาฉันไปดูซิ”



“ค่ะ”



                เมื่อเขาเดินไปถึงหน้าห้อง  กับพบว่าพนักงานของเขาเกี่ยงกันที่จะบริการลูกค้า



               



“นี่มันอะไรกัน   ทำไมไม่เข้าไปบริการลูกค้า”



“คือ….”   ไม่มีเสียงตอบกลับ    มีแต่อาการที่พลักกันไปพลักกันมา



“คือ พวกเรากลัวค่ะ”         



“กลัวอะไร”      



“ก็ คนข้างในเป็นพวกตระกูลคาซาวะ”         



“แล้วอย่างไง”   



“พวก นั้นเขาเป็นพวกมาเฟียค่ะ”



“มาเฟีย!”  ผมร้องตะโกนเสียงหลง



“คุณ เรย์  เป็นผู้ชายก็ควรเข้าไปดีที่สุดค่ะ”   



“จะให้ฉันไป สู้กับเขานี่นะ”



“ไม่ใช่ค่ะ  พวกเราเพียงแต่จะให้คุณเรย์ไปบอกเขาว่าพนักงานที่นี้ไม่ว่าง”



“พูด แบบนี้ไม่เท่ากับการโกหกลูกค้าหรือไง”



“ไม่ใช่ค่ะคุณเรย์  ฟังพวกเราก่อน  พวกเรากลัวจริงๆค่ะ  กลัวทำอะไรไม่ถูกใจ  ไม่แน่เขาอาจจะทำร้ายพวกเราได้ค่ะ”



“แล้วเขาไม่ทำร้ายฉัน หรือไง”



“ก็คุณเรย์เป็นผู้ชายอย่างไงก็ปลอดภัยกว่าผู้หญิง อยู่แล้ว”



“อืม  มันก็จริงนะ”



               



ระหว่างที่เถียงกันอยู่หน้าห้อง  บอร์ดี้การ์ดเดินออกมาพอดี







“คุณชายรอนาน แล้วนะ  เมื่อไรจะมานวดให้คุณชายเสียที”     ทุกคนพอได้ยินเสียงก็ตกใจกันหมดรวมทั้งเรย์ที่จะพยายามพูอะไรสักอย่าง



“คือ ว่าพนักงานของเราไม่ว่างครับ”



“ไม่ว่าง   แล้วไอ้ที่มายืนอยู่หน้าห้องนี้  หมายความว่าไง”  เสียงพูดเอาเรื่อง



“คือ พวกเรามาส่ง คุณเรย์ค่ะ”  พนักงานคนหนึ่งพลักเรย์กระเด็นออกไป            



“นี่ ไงค่ะ  นักนวดเบอร์หนึ่งของที่นี้”           



“พวกเธอ !”  เรย์หันมามองด้วยสายตาเอาเรื่อง  แต่พนักงานทุกคนกับก้มหน้ารับผิดกับคำพูดที่พูดไป         



“มา แล้วก็เข้าไปซิ”  บอร์ดี้การ์ดลากตัวเรย์เข้าไป         



“ไม่ ! ผมไม่ใช่”  เรย์ปฏิเสธไม่ทันก็ถูกลากเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้ว  เรย์มองไปรอบๆเห็นชายคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสือหันหลังอยู่



“คง ไม่มีเท่าไรหรอกน่า…ถ้าเก่งจริงทำไมต้องมีบอร์ดี้การ์ด”    และความคิดอันชาญฉลาดก็ออกมาจากสมองของเรย์            



“ที่ นี่  ห้องสปาร์  ต้องการความเป็นส่วนตัว  พวกนายไปเฝ้าข้างนอก”



“ไม่ ได้  เราจะปล่อยคุณชายไว้คนเดียวไม่ได้”            



“ให้ ตายเถอะเจ้าพวกนี้  มีปัญหาเสียจริง”  เรย์คิดในใจ            



“ก็ แค่อยู่ข้างนอก ไม่มีใครทำอะไรเจ้านายของพวกคุณหรอกน่า”  เรย์บอกอีกครั้งและทั้งสองก็มองหน้ากัน            



“ก็ ได้”



“สำเร็จ”  เรย์ยิ้มอย่างผู้มีชัย



         












“อยู่นี้ เอง  คุณเรย์”



“มีอะไรกัน”



“แย่แล้วค่ะ”



“เกิด อะไรขึ้น”



“มีตระกูลดังมาใช้บริการสปาร์ของร้านเราแล้วค่ะ”



“จริงหรอ!”    เรย์เริ่มคิดแล้วว่าการที่เขาตากระตุกแสดงว่าอาจจะเกิดเรื่องดีๆก็ได้  เพราะถ้าตระกูลดังมาใช้บริการก็เท่ากับว่าเป็นการ  โปรโมตร้านของเขา



“งั้น ก็พาฉันไปดูซิ”



“ค่ะ”



                เมื่อเขาเดินไปถึงหน้าห้อง  กับพบว่าพนักงานของเขาเกี่ยงกันที่จะบริการลูกค้า



               



“นี่มันอะไรกัน   ทำไมไม่เข้าไปบริการลูกค้า”



“คือ….”   ไม่มีเสียงตอบกลับ    มีแต่อาการที่พลักกันไปพลักกันมา



“คือ พวกเรากลัวค่ะ”         



“กลัวอะไร”      



“ก็ คนข้างในเป็นพวกตระกูลคาซาวะ”         



“แล้วอย่างไง”   



“พวก นั้นเขาเป็นพวกมาเฟียค่ะ”



“มาเฟีย!”  ผมร้องตะโกนเสียงหลง



“คุณ เรย์  เป็นผู้ชายก็ควรเข้าไปดีที่สุดค่ะ”   



“จะให้ฉันไป สู้กับเขานี่นะ”



“ไม่ใช่ค่ะ  พวกเราเพียงแต่จะให้คุณเรย์ไปบอกเขาว่าพนักงานที่นี้ไม่ว่าง”



“พูด แบบนี้ไม่เท่ากับการโกหกลูกค้าหรือไง”



“ไม่ใช่ค่ะคุณเรย์  ฟังพวกเราก่อน  พวกเรากลัวจริงๆค่ะ  กลัวทำอะไรไม่ถูกใจ  ไม่แน่เขาอาจจะทำร้ายพวกเราได้ค่ะ”



“แล้วเขาไม่ทำร้ายฉัน หรือไง”



“ก็คุณเรย์เป็นผู้ชายอย่างไงก็ปลอดภัยกว่าผู้หญิง อยู่แล้ว”



“อืม  มันก็จริงนะ”



               



ระหว่างที่เถียงกันอยู่หน้าห้อง  บอร์ดี้การ์ดเดินออกมาพอดี







“คุณชายรอนาน แล้วนะ  เมื่อไรจะมานวดให้คุณชายเสียที”     ทุกคนพอได้ยินเสียงก็ตกใจกันหมดรวมทั้งเรย์ที่จะพยายามพูอะไรสักอย่าง



“คือ ว่าพนักงานของเราไม่ว่างครับ”



“ไม่ว่าง   แล้วไอ้ที่มายืนอยู่หน้าห้องนี้  หมายความว่าไง”  เสียงพูดเอาเรื่อง



“คือ พวกเรามาส่ง คุณเรย์ค่ะ”  พนักงานคนหนึ่งพลักเรย์กระเด็นออกไป            



“นี่ ไงค่ะ  นักนวดเบอร์หนึ่งของที่นี้”           



“พวกเธอ !”  เรย์หันมามองด้วยสายตาเอาเรื่อง  แต่พนักงานทุกคนกับก้มหน้ารับผิดกับคำพูดที่พูดไป         



“มา แล้วก็เข้าไปซิ”  บอร์ดี้การ์ดลากตัวเรย์เข้าไป         



“ไม่ ! ผมไม่ใช่”  เรย์ปฏิเสธไม่ทันก็ถูกลากเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้ว  เรย์มองไปรอบๆเห็นชายคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสือหันหลังอยู่



“คง ไม่มีเท่าไรหรอกน่า…ถ้าเก่งจริงทำไมต้องมีบอร์ดี้การ์ด”    และความคิดอันชาญฉลาดก็ออกมาจากสมองของเรย์            



“ที่ นี่  ห้องสปาร์  ต้องการความเป็นส่วนตัว  พวกนายไปเฝ้าข้างนอก”



“ไม่ ได้  เราจะปล่อยคุณชายไว้คนเดียวไม่ได้”            



“ให้ ตายเถอะเจ้าพวกนี้  มีปัญหาเสียจริง”  เรย์คิดในใจ            



“ก็ แค่อยู่ข้างนอก ไม่มีใครทำอะไรเจ้านายของพวกคุณหรอกน่า”  เรย์บอกอีกครั้งและทั้งสองก็มองหน้ากัน            



“ก็ ได้”



“สำเร็จ”  เรย์ยิ้มอย่างผู้มีชัย[/hide]

yaifaiz

ตอนที่  3   หลอกล่อ











“ยิ้ม อะไร”           



“เปล่า ออกไปเถอะ”   เมื่อบอร์ดี้การ์ดสองคนออกไปเฝ้านอกห้อง  เรย์ก็เริ่มแผนการทันที               



“ถ้าเขารู้ว่าเรานวดไม่เป็นต้องตายคามือเขาแน่ๆเลย”  เรย์คลุ่นคิดอยู่นาน           



“อืมจริงซิ  ต้องทำให้หลับเสียก่อน  จะได้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”   เรย์นึกขึ้นได้ว่าพักนี้เขาชอบนอนไม่หลับ  จึงได้ซื้อยานอนหลับไว้ขวดหนึ่ง  เรย์เปิดประตูห้องออกมา      



“จะ ไปไหน”   เสียงบอร์ดี้การ์ดถาม               



“จะไปเปลี่ยน ชุด  คือผมพึ่งมายังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย”  เรย์พูดแก้ตัวน้ำขุ่นๆ  แต่คำพูดของเขาก็ไม่เป็นที่สงสัยของบอร์ดี้การ์ด



               



หลังจากนั้นสักพักเรย์ก็เดินกลับเข้ามา   สายตาของทุกคนที่มองเรย์แปลกไปจากเดิม



               



“มอง อะไรกัน”



“คุณเรย์ใส่ชุดกิโมโน สีชมพูน่ารักมากเลยค่ะ”           



“อย่าพูดซิ  ฉันอายนะ  เป็นผู้ชายแท้ๆแต่ต้องมาใส่ชุดแบบนี้ทุเรศสิ้นดี”            



“แต่ เราว่าน่ารักมากๆเลยค่ะ”         



“พอๆๆ เลิกชมได้แล้ว  ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะรอดกลับมาได้หรือเปล่า พวกเธอแย่มากรู้ทั้งรู้ว่าฉันนวดไม่เป็น  ยังจะไปโกหกพวกนั้น  ว่าฉันเป็นนักนวดเบอร์หนึ่ง  ถ้าถูกเขาจับได้ล่ะก็ฉันอาจจะถูกฆ่าตายก็ได้”   เรย์คิดเสียใหญ่โต



“คุณเรย์คิดมาก อย่างมากก็แค่โดนซ้อม  แต่เขาอาจจะซ้อมไม่ลงก็ได้เพราะวันนี้คุณเรย์น่ารักอย่าบอกใครเลย”           



“ชมกันเข้าไป  โชคดีนะที่ฉันมีแผนสำรองไว้แล้ว”  เรย์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์               



“ไปล่ะ  ถ้ายังไงฉันฝากร้านให้พวกเธอดูแลด้วยล่ะกัน”







                เรย์เดินไปที่หน้าห้องและบอร์ดี้การ์ดสองคนก็เปิดประตูให้  เมื่อเดินเข้ามาข้างใน   เรย์ก็มองหาชายหนุ่มที่เดิมนั่งอยู่เก้าอี้ตัวนั้นแต่ก็ไม่พบ  ระหว่างนั้นเรย์ก็มองทางด้านอื่นด้วย



               



“ไม่ มีใครเลย  หรือว่าเข้าห้องน้ำอยู่”    เรย์ดีใจที่เขาจะดำเนินแผนการได้อย่างสะดวก  เรย์หยิบยานอนหลับมาและใส่ที่แก้วน้ำส้มที่วางไว้อยู่แล้ว   



“ใส่ เยอะๆเลย”  เรย์เทใส่เกือบครึ่งขวด



               



“แค่ นี้ก็เรียบร้อย”  พูดเสร็จก็เอานิ้วมือจุ่มลงไปคนในแก้วและหันมองด้านหลังอีกที แล้วก็เกิดอาการโล่งอกเมื่อไม่มีใคร      



“ลืมไปเลย!”  เรย์นึกได้จึงเปิดประตูไปที่สระน้ำขนาดเล็กที่เขาสร้างขึ้นเพื่อให้ลูกค้า ที่มาใช้บริการห้องนี้แช่น้ำ   เรย์มองไปรอบๆสระแต่ก็ไม่พบใคร  เรย์มองไปที่ผิวน้ำที่โรยไปด้วยกลีบกุหราบสีแดง                 



“เหมือน มีคนอยู่ใต้น้ำเลย  เราตาฝาดหรือเปล่า”  เรย์นั่งคุกเข่ามือยันขอบสระและใช้สายตามองไปที่ใต้น้ำ   แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อมีคนโผ่จากน้ำและฉุดตัวเขาให้ตกน้ำไปด้วย         



“ตูม!!!”  เสียงน้ำกระจาย     เรย์พยายามโผ่ขึ้นเหนือผิวน้ำ  แต่ก็เหมือนกับว่ามีมือใหญ่มากดไหล่ให้เขาจมน้ำ  เขาพยายามตะเกียดตะกาย  ทุบตีมือหนาที่เกาะกุมไหล่ของเขาอยู่  แต่เรย์ก็รู้สึกเหมือนกับยิ่งทำให้เขาเหนื่อยมากขึ้น



“นี่ เราต้องจมน้ำตายหรอ”   เรย์คิด   แต่แล้วจู่ๆมือหนาก็ปล่อยเรย์เป็นอิสระ  เรย์รีบขึ้นมาหายใจบนน้ำ      



“นี่คือผลตอบแทนสำหรับเธอ โทษขอเธอยังน้อยไปด้วยซ้ำ”   เรียวงะพูดเสียงเข้ม   เมื่อเรย์ได้ฟังรู้สึกโกรธมาก  หันไปต่อปากต่อคำกับเรียวงะทันที         



“อะไร ของนาย !”  เรย์หันมาทำตาโตใส่     



“ก็เธอ ทำให้ฉันรอ…………..”   เมื่อเรียวงะได้มองใบหน้าของเรย์อย่างใกล้ๆ เขาถึงกับตะลึงในความน่ารักของเรย์  ปากสีชมพู  ใบหน้าขาวนวล  ผมสีน้ำตาลอ่อน  ดูแล้วชวนหลงใหลน่าสัมผัส  ราวกับเขาได้เจอนางฟ้าตัวน้อยๆ               



“ไม่พูดต่อล่ะ  ฉันไปทำอะไรนาย”   เรย์โมโหเลือดขึ้นหน้า  ลืมความกลัวจนหมด            



“เธอ ทำให้ฉันรอนาน  คนอย่างฉันไม่เคยรอใครนานขนาดนี้”   เรียวงะพูดเสียงอ่อย     



“เป็นเทวดาหรือไง  รอนิดรอหน่อยไม่ได้  ที่นี้สปาร์นะไม่ใช่ร้านสะดวกซื้อจะได้ไม่ต้องรอนาน”   เรย์เริ่มอารมณ์เสีย            



“น่าตาก็ดีปากจัดชะมัด”  เรียวงะเดินขึ้นจากสระ  ตัวของเขาไม่มีเสื้อผ้าติดอยู่สักชิ้น



เรย์ มองไปเห็นเรียวงะโป๊จึงไม่กล้ามองและเอามือสองข้างปิดตาตัวเอง



“ไอ้ คนลามก  เสื้อผ้าไม่ใส่ ไอ้โรคจิต”   คำพูดและท่าทางของเรย์ทำให้เรียวงะต้องแอบยิ้มและอยากจะแกล้งเรย์มากขึ้น

yaifaiz

ตอนที่  4         คนอะไรน่าหวานจริงๆ











“ทำไม  มีไม่เหมือนกันหรือไง   นายก็มีเหมือนฉันยังจะอายอีก  เอ๊………หรือว่า….ไม่เหมือนนะ  งั้นต้องขอดูหน่อยล่ะ”  เรียวงะฉุดเรย์ที่ปิดตาอยู่ในน้ำขึ้นมาจากสระ            



“อย่า นะ  นายจะทำอะไรฉัน  ไอ้โรคจิต”  เรย์รอ้งสุดเสียง      



“เดี๋ยว ก็ทำจริงๆเสียหรอก  ตัวเล็กนิดเดียวยังจะซ่าอีก”  เรียวงะอุ้มเรย์เดินเข้าไปที่ห้อง   



“ปล่อยฉันลงนะ”  เรย์ดิ้นสุดแรง   



“โอ๊ย”  เรย์รอ้งเมื่อเรียวงะทิ้งร่างของเขาลงบนเตียง



“นี่เราจะ คุยกันดีๆไม่ได้หรือไง”  เรียวงะบอก            



“นายเริ่ม ก่อนนะ”            



“ได้ฉันขอโทษล่ะกัน  พอใจไหม”



“เป็น พวกมาเฟียขอโทษคนเป็นด้วยหรือไง”    เรย์บ่นพึมพำ   



“บ่น อะไร”         



“เปล่า”   เรย์ตอบสั้นๆด้วยท่าทางยียวน



“ฉัน มาที่นี่เพื่อคลายเครียด แต่นายก็หาความเครียดมาให้ฉันจนได้”



“เปล่า สักหน่อย”



“นายมาทำอะไรในห้องนี้”            



“ก็ จะมานวดให้ไง”



                เรียวงะมองหน้าเรย์เหมือนไม่เชื่อว่าผู้ชายจะนวดสปาร์ได้   มันก็แง่ล่ะเรย์นะหรือนวดเป็น            



“นายเนี้ยนะ”     



“ใช่  นอนลงซิ”  เรียวงะยังมองหน้าเรย์อยู่



“บอกนอน ลงไง”   เรย์ขึ้นเสียง   ทำให้เรียวงะนอนอย่างว่าง่าย



“ดื่ม น้ำก่อนนะ”  เรย์หยิบน้ำส้มให้เรียวงะดื่ม            



“น้ำ ส้มหวานหอมชื่นใจ  ดื่มสักหน่อยจะได้สดชื่น”    เรียวงะเริ่มสงสัยในพฤติกรรมของเรย์แต่ก็ไม่แสดงออกมา     



“ฉัน ไม่ชอบดื่มน้ำส้ม  นายเอาไปดื่มเถอะ”



“ฉันไม่ชอบดื่ม เหมือนกัน  แต่นายเป็นลูกค้าเรานะ  ดื่มหน่อยเถอะ”  เรย์ยกแก้วน้ำส้มให้เรียวงะดื่ม  สถานการณ์แบบนี้เรียวงะยากที่จะทำใจได้  เพราะเรย์เล่นป้อนน้ำส้มถึงปากของเขาใครจะปฏิเสธได้ลงคอ   เรียวงะจึงดื่มน้ำส้ม  เรย์อมยิ้มน้อยๆเหมือนผู้มีชัย  แต่แล้วจู่ๆเรียวงะก็ใช้มือโอบกอดเรย์ไว้และจูบเพื่อให้เรย์ดื่มน้ำส้มจาก ปากของเขา



               



“อืม……”   เรย์พยายามขัดขืนแต่ไม่เป็นผล  จึงกลืนน้ำส้มจนหมด   



“ทำไม มันง่วงจังเลย”   และในที่สุดเรย์ก็หลับในอ้อมกอดของเรียวงะ



“ฮึ! มุขเด็กๆจะมาหลอกเราได้”   เรียวงะยิ้มและมองไปที่ใบหน้าของเรย์



“หน้า หวานจริงๆเลย    แน่ใจนะว่าเป็นผู้ชายนะ”  เรียวงะพูดกับร่างที่ไร้สติของเรย์         



“แบบนี้มันต้อง พิสูจน์”   เรียวงะถือวิสาสะถอดชุดกิโมโนออกทำให้เห็นผิวขาวอมชมพูของเรย์   มือของเรียวงะสัมผัสบนตัวของเรย์รู้สึกถึงความนุ่ม           



“ตัว นุ่มดีจัง  หอมด้วย”   เรียวงะสูดดมความหอมบนตัวเรย์     



“ฉัน คือราชสีห์ที่อยากจะขย้ำลูกกวางน้อยอย่างนาย”  เรียวงะค่อยๆบรรจงจูบไปที่ใบหน้าของเรย์อย่างแผ่วเบา  และฝากรอยจูบไว้ที่ต้นคอของเรย์



“ตื่นขึ้นมาคงโวยวายแน่ๆ”   เรียวงะหัวเราะและเดินจากไป



               



                เมื่อเรย์ตื่นขึ้นมาก็สะดุ้งสุดตัว  พร้อมกับสำรวจร่างกายตัวเองทันที



               



“ไอ้ โรคจิตมันทำอะไรเราหรือเปล่า”  เรย์รีบไปส่องกระจก พบรอยจูบที่ต้นคอ   



“ไอ้ บ้า นั้นมันต้องทำอะไรเราแน่ๆเลย”   เรย์รีบวิ่งไปห้องน้ำชำระร่างกายทันที



ระหว่าง ที่อาบน้ำเรย์ทั้งบ่น ทั้งด่า และสาปแช่งเรียวงะต่างๆนาๆ           



“อย่า ให้เจออีกนะ เห็นดีกันแน่”







          เมื่อเรียวงะนั่งอยู่ในรถก็เกิดอาการจามทันที   



               



“ทำไมวันนี้จามทั้งวันเลยนะ   หรือว่าเจ้ากวางน้อยบ่นคิดถึงเราอยู่”

yaifaiz

ตอนที่  5    ก็มันคิดถึง


ผ่านไปสามวัน







“ดู ซิตั้งสามวันแล้วรอยยังไม่หายเลย”    เรย์เปิดคอเสื้อและดูรอยจูบที่เรียวงะฝากไว้         



“อย่า ให้เจออีกนะเห็นดีกันแน่  ไอ้โรคจิต  ไอ้เกย์  ไอ้วิปริต”   เรย์มองที่กระจกและด่าทอเรียวงะด้วยถ่อยคำต่างๆ







                ระว่างนั้น  เรียวงะกำลังยกกาแฟขึ้นมาดื่มแล้วจู่ๆเขาก็สำลักกาแฟ



               



“อะไรกันวะวันนี้   นี่ครั้งที่สองแล้วนะ”   เรียวงะหันไปหยิบทิปชูเช็ดที่ปากพร้อมกับกดโทรศัพท์เรียกแม่บ้านเข้ามาทำ ความสะอาด







                หลังจากเลิกงานที่บริษัท   คนขับรถขับรถมารับเรียวงะที่บริษัท  แต่วันนี้เรียวงะเกิดอยากขับรถกลับบ้านเองจึงให้เงินคนขับรถไปนั่งแท็กซี่ กลับบ้าน  และตัวเขาก็ขับรถออกไป ระหว่างทางกลับบ้านอยู่ๆเขาก็คิดถึงเรย์ขึ้นมา







“จะ เป็นอย่างไงบ้างนะ  ลูกกวางน้อย”   เรียวงะขับรถเลี้ยวไปอีกทางเพื่อมุ่งหน้าไปที่ร้านสปาร์ของเรย์







                เมื่อมาถึงเขาก็จอดรถมองเข้าไปในร้าน  เขาเห็นเรย์กำลังจ่ายเงินให้พนักงานและสักพักเรย์ก็เดินมาปิดร้าน    วันนี้เรย์แต่งตัวแบบสบายๆ เสื้อยืดกางเกงขาสั้นดูแล้วน่ารักชะมัด  เรย์เดินกลับบ้านทุกวัน   เพราะที่พักกับร้านสปาร์ของเขาไม่ไกลกันเท่าไร  เรย์ถือว่าตัวเขาจะได้ออกกำลังกายไปในตัว   







                ระหว่างที่เดินกลับบ้าน   เรย์มีความรู้สึกว่ามีรถขับตามเขาอย่างช้าๆ   เรย์จึงตัดสินใจเดินเร็วขึ้นกว่าเดิม  แต่ยิ่งเดินเร็วขึ้นเสียงรถที่ตามหลังมาก็เร่งความเร็วขึ้น



“ตึกๆๆ….”  เสียงหัวใจของเรย์เต้นไม่เป็นจังหวะ  ตัวเขาเกิดความกล้าๆกลัวๆประสมประสานกัน



               



“ทน ไม่ไหวแล้วนะ”    เรย์ตัดสินใจหันหลังมามองรถที่วิ่งตามเขาอยู่



               



“โอ๊ย!  แสบตา”  เรย์หันกลับทันที  เพราะเมื่อเขาหันไปรถคันที่วิ่งตามก็เปิดไฟสูงใส่หน้าเขาทำให้แสงไฟเข้าตา   



“เล่นแบบนี้ใช่ไหม”  เรย์หยิบท่อนไม้ขนาดพอเหมาะซ่อนไว้ข้างหลัง  และเขามืออีกข้างปิดตาและพยายามเดินไปที่เจ้าของรถคันดังกล่าว               



“จะบ้าหรือไงคุณ  ขับรถเปิดไฟใส่หน้าคนอื่นแบบนี้ได้ไงกัน”   เรย์เปิดประตูรถด้านขวาออกและตะโกนด่า            



“โทษที ไม่ได้ตั้งใจ”           



“ไม่ได้ตั้งใจ พูดมาได้ไง”  เรย์มองที่คนขับและต้องตกใจสุดขีด            



“นาย ! คนโรคจิต”   เรย์วิ่งหนีสุดชีวิต   โดยมีเรียวงะเปิดประตูรถอีกด้านวิ่งตามมาติดๆแต่แล้วเรย์ก็เกิดเสียหลักล้ม ลงไป      



“โอ๊ย !”  เรย์ร้องด้วยความเจ็บเพราะหัวเข่าถลอกและข้อเท้าก็พลิก     



“เป็น ไงบ้างเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”   เรียวงะจับที่ขาข้างที่เจ็บของเรย์



“ปล่อย นะ  นี่แนะ!”  เรย์ใช้ท่อนไม้ทื่ถือมาฟาดไปที่เรียวงะทันที  แต่โชคดีที่เรียวงะไหวตัวทันใช้มือรับไม้ไว้และกระชากท่อนไม้ทิ้งไป               



“ไม่สนุกเลยนะ”  เรียวงะดุ            



“จะ สนุกได้ไง  นายแกล้งฉันแบบนี้”  เรย์พูดไม่มองหน้าเรียวงะ           



“OK ผมผิดพอใจไหม  และขอโทษด้วยที่แกล้งคุณแรงไปหน่อยทำให้คุณตกใจ”           



“………..”  เรย์เงียบไม่พูดอะไร           



“คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่า ขี้งอนชะมัด”           



“บ้าหรือไง  ฉันนะผู้ชายทั้งแท่ง  ใครงอนฉันพูดสักคำหรือยัง”           



“ก็กริยาคุณมันพ้อง  เราก็โตๆกันแล้วนะ”   



“พูดได้ว่าโต  แต่ก็ทำตัวเหมือนเด็กๆ ชอบเที่ยวแกล้งชาวบ้านเขาไปทั่ว”            



“นี่ ปากคุณกับใบหน้ามันเข้ากันไม่ได้เลยนะ”            



“ทำไม ปากฉันมันทำไม”



“หน้าก็สวยแต่ปากหมานะซิ”         



“หน่อย นายว่าฉันปากหมาหรอ  แกตายเสียเถอะอย่าอยู่เลย  นี่แนะ !!!”   เรย์ทุบตีเรียวงะสุดแรงเกิด         



“โอ๊ย ! เจ็บนะ  แถมดุเหมือนหมาด้วย”     



“หมาหรอ”   เรย์กัดที่แขนเรียวงะ



“โอ๊ย! ยอมแล้ว”  เรียวงะยอมแพ้เรย์ทั้งกายและใจ  ถ้าเรียวงะสู้จริงๆมีหรือจะสู้เรย์ไม่ได้แต่เป็นเพราะว่าเขายอม  เพราะไม่อยากให้เรย์เจ็บตัว



   




ตอน ที่  5    ก็มันคิดถึง











ผ่าน ไปสามวัน







“ดูซิตั้งสามวันแล้วรอยยังไม่ หายเลย”    เรย์เปิดคอเสื้อและดูรอยจูบที่เรียวงะฝากไว้         



“อย่า ให้เจออีกนะเห็นดีกันแน่  ไอ้โรคจิต  ไอ้เกย์  ไอ้วิปริต”   เรย์มองที่กระจกและด่าทอเรียวงะด้วยถ่อยคำต่างๆ







                ระว่างนั้น  เรียวงะกำลังยกกาแฟขึ้นมาดื่มแล้วจู่ๆเขาก็สำลักกาแฟ



               



“อะไรกันวะวันนี้   นี่ครั้งที่สองแล้วนะ”   เรียวงะหันไปหยิบทิปชูเช็ดที่ปากพร้อมกับกดโทรศัพท์เรียกแม่บ้านเข้ามาทำ ความสะอาด







                หลังจากเลิกงานที่บริษัท   คนขับรถขับรถมารับเรียวงะที่บริษัท  แต่วันนี้เรียวงะเกิดอยากขับรถกลับบ้านเองจึงให้เงินคนขับรถไปนั่งแท็กซี่ กลับบ้าน  และตัวเขาก็ขับรถออกไป ระหว่างทางกลับบ้านอยู่ๆเขาก็คิดถึงเรย์ขึ้นมา







“จะ เป็นอย่างไงบ้างนะ  ลูกกวางน้อย”   เรียวงะขับรถเลี้ยวไปอีกทางเพื่อมุ่งหน้าไปที่ร้านสปาร์ของเรย์







                เมื่อมาถึงเขาก็จอดรถมองเข้าไปในร้าน  เขาเห็นเรย์กำลังจ่ายเงินให้พนักงานและสักพักเรย์ก็เดินมาปิดร้าน    วันนี้เรย์แต่งตัวแบบสบายๆ เสื้อยืดกางเกงขาสั้นดูแล้วน่ารักชะมัด  เรย์เดินกลับบ้านทุกวัน   เพราะที่พักกับร้านสปาร์ของเขาไม่ไกลกันเท่าไร  เรย์ถือว่าตัวเขาจะได้ออกกำลังกายไปในตัว   







                ระหว่างที่เดินกลับบ้าน   เรย์มีความรู้สึกว่ามีรถขับตามเขาอย่างช้าๆ   เรย์จึงตัดสินใจเดินเร็วขึ้นกว่าเดิม  แต่ยิ่งเดินเร็วขึ้นเสียงรถที่ตามหลังมาก็เร่งความเร็วขึ้น



“ตึกๆๆ….”  เสียงหัวใจของเรย์เต้นไม่เป็นจังหวะ  ตัวเขาเกิดความกล้าๆกลัวๆประสมประสานกัน



               



“ทน ไม่ไหวแล้วนะ”    เรย์ตัดสินใจหันหลังมามองรถที่วิ่งตามเขาอยู่



               



“โอ๊ย!  แสบตา”  เรย์หันกลับทันที  เพราะเมื่อเขาหันไปรถคันที่วิ่งตามก็เปิดไฟสูงใส่หน้าเขาทำให้แสงไฟเข้าตา   



“เล่นแบบนี้ใช่ไหม”  เรย์หยิบท่อนไม้ขนาดพอเหมาะซ่อนไว้ข้างหลัง  และเขามืออีกข้างปิดตาและพยายามเดินไปที่เจ้าของรถคันดังกล่าว               



“จะบ้าหรือไงคุณ  ขับรถเปิดไฟใส่หน้าคนอื่นแบบนี้ได้ไงกัน”   เรย์เปิดประตูรถด้านขวาออกและตะโกนด่า            



“โทษที ไม่ได้ตั้งใจ”           



“ไม่ได้ตั้งใจ พูดมาได้ไง”  เรย์มองที่คนขับและต้องตกใจสุดขีด            



“นาย ! คนโรคจิต”   เรย์วิ่งหนีสุดชีวิต   โดยมีเรียวงะเปิดประตูรถอีกด้านวิ่งตามมาติดๆแต่แล้วเรย์ก็เกิดเสียหลักล้ม ลงไป      



“โอ๊ย !”  เรย์ร้องด้วยความเจ็บเพราะหัวเข่าถลอกและข้อเท้าก็พลิก     



“เป็น ไงบ้างเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”   เรียวงะจับที่ขาข้างที่เจ็บของเรย์



“ปล่อย นะ  นี่แนะ!”  เรย์ใช้ท่อนไม้ทื่ถือมาฟาดไปที่เรียวงะทันที  แต่โชคดีที่เรียวงะไหวตัวทันใช้มือรับไม้ไว้และกระชากท่อนไม้ทิ้งไป               



“ไม่สนุกเลยนะ”  เรียวงะดุ            



“จะ สนุกได้ไง  นายแกล้งฉันแบบนี้”  เรย์พูดไม่มองหน้าเรียวงะ           



“OK ผมผิดพอใจไหม  และขอโทษด้วยที่แกล้งคุณแรงไปหน่อยทำให้คุณตกใจ”           



“………..”  เรย์เงียบไม่พูดอะไร           



“คุณเป็นผู้ชายหรือเปล่า ขี้งอนชะมัด”           



“บ้าหรือไง  ฉันนะผู้ชายทั้งแท่ง  ใครงอนฉันพูดสักคำหรือยัง”           



“ก็กริยาคุณมันพ้อง  เราก็โตๆกันแล้วนะ”   



“พูดได้ว่าโต  แต่ก็ทำตัวเหมือนเด็กๆ ชอบเที่ยวแกล้งชาวบ้านเขาไปทั่ว”            



“นี่ ปากคุณกับใบหน้ามันเข้ากันไม่ได้เลยนะ”            



“ทำไม ปากฉันมันทำไม”



“หน้าก็สวยแต่ปากหมานะซิ”         



“หน่อย นายว่าฉันปากหมาหรอ  แกตายเสียเถอะอย่าอยู่เลย  นี่แนะ !!!”   เรย์ทุบตีเรียวงะสุดแรงเกิด         



“โอ๊ย ! เจ็บนะ  แถมดุเหมือนหมาด้วย”     



“หมาหรอ”   เรย์กัดที่แขนเรียวงะ



“โอ๊ย! ยอมแล้ว”  เรียวงะยอมแพ้เรย์ทั้งกายและใจ  ถ้าเรียวงะสู้จริงๆมีหรือจะสู้เรย์ไม่ได้แต่เป็นเพราะว่าเขายอม  เพราะไม่อยากให้เรย์เจ็บตัว

yaifaiz

ตอนที่  6    พยศเสียจริง











เมื่อ ได้กัดสมใจแล้วเรย์ก็ปล่อยแขนเรียวงะ







“ดู ซิ  เลือดออกเลย”  เรียวงะมองที่แขน   ตอนนี้เรย์รู้สึกหายโกรธเรียวงะแล้วแต่ความรู้สึกผิดเข้ามาแทนที่



“ไหน ดูซิ  เลือดออกจริงๆด้วย”   เรย์หน้าซีด            



“ไม่ เป็นไรหรอก  หายโกรธหรือยังล่ะ”  เรียวงะถาม  แต่เรย์ก็ไม่ตอบกลับมาได้แต่หยิบผ้าเช็ดหน้ามาพันที่แขนของเรียวงะไว้               



“ขอโทษก็ได้แต่วันหลังอย่าทำให้เราโกรธอีกนะ”     



“จะ พยายามล่ะกัน  ว่าแต่นายลุกไหวหรือเปล่า”  เรียวงะพยุงเรย์ขึ้นมา



“เดี๋ยว จะไปส่งที่บ้านเป็นการขอโทษ  ตกลงไหม”     



“อย่าดีกว่า”   เรย์คิดถึงภาพในอดีตที่เรียวงะเคยจูบตนเอง   ก็เริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี



“บ้าน ฉันอยู่แค่นี้เองเดินนิดเดียวก็ถึงแล้ว”



“ถ้าไม่เจ็บ  ฉันก็เชื่อว่าถึง  แต่ขานายเจ็บนะ”            



“ไม่ฉัน เดินไปเอง  นายอย่ายุ่ง”     



“ก็ได้ !”   เรียวงะปล่อยแขนเรย์โดยที่เรย์ยังไม่ทันตั้งตัว  เรย์ล้มลงกับพื้นแต่เรียวงะก็ไม่สนใจเดินขึ้นรถและขับรถออกไป  เรย์มองอย่างงงว่านี้มันเกิดอะไรขึ้น           



“อวดดี นัก  เดินกลับเองล่ะกัน”   เรียวงะมองที่กระจกหลังและขับรถไปอย่างไม่ใยดี         



“ไอ้คนบ้า  คิดจะปล่อยก็ปล่อย”   เรย์พยายามลุกขึ้นยืนแต่ก็ยืนไม่ไหว  เขานั่งตบยุงอยู่ข้างทางเป็นเวลานานรู้สึกเมื่อยและเพลีย  ตอนนี้ท้องเขาก็เริ่มร้องเพราะความหิวแล้วด้วย      



“ไม่ ไหวแล้ว……ทั้งหิว  ทั้งปวดขา  โอ๊ย !”   เรย์ค่อยทรุดตัวลงนอนบนพื้นและหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า







                เรียวงะรู้สึกไม่สบายใจนักที่ทิ้งเรย์ไว้ข้างทาง



               



“จะถึงบ้านหรือยังนะ  นี่ก็จะสี่ทุ่มแล้ว”   เรียวงะรู้สึกโกรธตัวเอง   ขนาดเขาขับรถออกมาไกลขนาดนี้แต่ก็ยังตัดใจที่จะเป็นห่วงเรย์ไม่ไหว      



“ไป ดูหน่อยดีกว่า”   เรียวงะเลี้ยวรถกลับไปที่เกิดเหตุทันที



                เมื่อเขามาถึงก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น   เรย์นอนสลบอยู่ที่ข้างทาง   เรียวงะรีบเปิดประตูรถวิ่งเข้าไปหาเรย์ทันที



               



“เฮ่! นายเป็นอะไรหรือเปล่า”  เรียวงะใช้มือตบที่แก้มเรย์เปล่าๆ     เรย์ค่อยๆลืมตาขึ้นมาตอนนี้เขารู้สึกหิวมาก   ในตาของเรย์ฝ่าฝาง  จนทำให้เขาเห็นหน้าเรียวงะเป็นเบอร์เกอร์ไก่      



“เบอร์เกอร์ ไก่   ชิ้นโต  เพิ่มชีส  น่ากินจังเลย”   เรย์ใช้มือทั้งสองโอบคอเรียวงะเข้ามาและกัดไปที่แก้มของเรียวงะทันที         



“โอ๊ย !”  เรียวงะร้องสุดเสียง  พร้อมกับใช้มือบีบปากเรย์ให้ปล่อยแก้มของเขาออก           



“นาย จะบ้าหรือไง  กัดมาได้”   เรียวงะใช้มือข้างหนึ่งลูบแก้มเบาๆ  และอุ้มเรย์ขึ้นรถ      



“เบอร์เกอร์ไก่……เบอร์เกอร์ ไก่…………..ไก่”    เรย์ครวญครางก่อนจะหลับไป               



“นาย นี่ถ้าจะบ๋องจริงๆ  แต่ก็น่ารักเฮอะ”  เรียวงะลูบแก้มเรย์เบาๆและขับรถออกไป







เรย์ขับรถเรื่อยๆจนถึงบ้านพักส่วนตัวริม ทะเลตอนใต้หมู่เกาะบอนไซ  เมื่อเขาขับรถมาถึงก็เป็นเวลาเกือบตีสาม    เขาค่อยๆบรรจงอุ่มเรย์ออกจากรถและพาไปนอนที่เตียงนุ่นๆของและห่มผ้าให้เรย์ ก่อนที่จะเดินออกไปนอกห้อง



               



“จิ๊บ….จิ๊บ…. ๆๆๆๆ”   เสียงนกร้องระงมประกอบกับแสงแดดยามเช้าอ่อนๆทำให้เรย์ต้องตื่น



“เช้า แล้วหรอนี่”   เรย์บิดขี้เกียจสองสามทีและลุกขึ้นจากเตียงด้วยความลืมตัว     



“โอ๊ย !  ขาเราเจ็บอยู่นี่หน่า”   



“จริง ซิ  เมื่อคืนนี่เรานอนอยู่ข้างทาง  แล้วทำไมเรามานอนบนเตียงได้ล่ะ”  เรย์มองไปรอบๆห้อง



“ห้องนี้ก็ไม่ใช่ห้องของเรา”    เรย์มองไปแล้วสะดุดกับรูปภาพใบหนึ่งจึงหยิบขึ้นมาดู



“นั้น มัน ! นายลามก……..”     



“เรียกหาแต่เช้าเชียวนะ”      เรย์หันไปมองเจ้าของเสียงซึ่งยืนอยู่ข้างประตู         



“คิด ถึงแต่เช้าก็ไม่บอกจะได้นอนเสียด้วยกัน”    เรียวงะเดินเข้าไปทำท่ายียวนเรย์แต่เช้า   



“นายพาเรามาที่ นี้หรอ  แล้วที่นี้มันที่ไหน”  เรย์เสียงแข็ง

yaifaiz

ตอนที่  7    ความใกล้ชิด











“บ้าน พักตากอากาศของฉันเอง  ก็นายนอนอยู่ฉันก็ไม่รู้ว่าบ้านนายอยู่ไหน  ฉันก็เลยพานายมานอนเล่นที่นี่   อีกอย่างนายก็เจ็บขาด้วย  น่าจะมาอยู่ในที่ที่อากาศดีๆแบบนี้”



“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ใครใช้มิทราบ”     



“ปากดีแบบนี้น่าจะทิ้งไว้ข้างทาง  ไม่น่าพากลับมาด้วยเลย   แต่ก็เอาเถอะไหนๆก็มาแล้วพักสักหน่อยล่ะกัน”   เรียวงะเดินมานั่งใกล้เรย์



“ถ่อยไปนั่งไกลๆเลย  ฉันร้อน”   เรย์จะขยับหนีก็ไม่ได้เพราะขาเจ็บ



“หวงตัวอย่างกับ ผู้หญิงไปได้”



“เป็นผู้ชายหวงตัวไม่ได้หรือไงเล่า”  เรย์ใช้มือพลักเรียวงะ



“ครับผม  นั่งห่างๆก็ได้   ฉันลืมถามนายไปเลยว่านายนะชื่ออะไร  เจอกันครั้งแรกก็อยากถามนะแต่ว่างานด่วนมันมีเข้ามาก่อน”



“งาน ที่ว่า  ใช่ค้ายา  ค้าอาวุธเถื่อนหรือเปล่า”               



“จะ บ้าหรือไง”



“ก็ตระกูลนายเป็นพวกมาเฟีย”



“มาเฟีย ก็มีหัวใจนะ”



“รู้แล้วล่ะว่ามี  ใครบ้างจะไม่มีหัวใจ  ไม่มีก็ตายนะซิ”



“กวนอีกล่ะ  บ้านฉันเป็นมาเฟียแต่ก็ทำธุรกิจที่ใสสะอาด  ไม่ยุ่งเกี่ยวกับของพวกนี้หรอกเอาความคิดเด็กๆมาคิดอีกแล้ว  นี่มันยุคไหนแล้ว  ขืนทำก็โดนจับนะซิ  รู้แล้วจะบอกได้หรือยังว่าชื่ออะไร”



“ก็ ได้เห็นแก่ความมีน้ำใจของนายนะ  เราชื่อเล่นว่าเรย์  เป็นคนไทย”



“คน ไทย  นายไม่ใช่คนญี่ปุ่นหรอกหรอ”



“อืม   เราพูดภาษาญี่ปุ่นได้เลยอยากจะมาทำธุรกิจที่ญี่ปุ่น”



“แล้ว นายมีชื่อภาษาไทยหรือเปล่า”



“มีซิ เราชื่อ  เรวนัท”



“ชื่อ เรียกแปลกๆ”



“ชื่อไทยก็แบบนี้แหละ  นายไม่รู้เรื่องจริงๆ แบบนี้จะปกครองคนได้ไง  เป็นมาเฟียที่ไม่ได้เรื่องเลย  แล้วนายล่ะชื่ออะไร”



“เรียวงะ   คาซาวะ”   



“คาซาวะ   ชื่อตลกดีจัง”







“เรียก เรียวงะก็ได้”



“เรียว งะ”



“ทีนี้นายจะเป็นเพื่อนฉันได้หรือยังเรย์”



“ได้ ซิ  เรียวงะ  แต่ฉันมีข้อแม้นะ”



“อะไรฉันจะลืมเรื่อง ทุกอย่างที่นายทำกับฉันให้หมด  และนายก็ห้ามทำแบบนั้นอีก”



“ทำ แบบนั้นและแบบไหนล่ะ”  เรียวงะแกล้งถามจนเรย์หน้าแดง



“ก็ทำ กับฉันเหมือนฉันเป็นผู้หญิงนะ  ฉันไม่ชอบ”



“ฮึ…ฮ่า!!!!”   เรียวงะหัวเราะ



“ตลกใช่ไหม !”



“เปล่า”   แต่เรียวงะก็ยังอมยิ้มอยู่



“นี่แนะๆๆๆ”  เรย์จัดการใช้หมอนตีเรียวงะ   ทั้งคู่หยอกล้อเล่นกันเป็นที่สนุกสนาน







                สองวันผ่านไปเรียวงะดูแลเรย์เป็นอย่างดีจนเรย์หายสนิทและเขาก็พาเรย์ไปเดิน เล่นที่ทะเลทั้งสองใกล้ชิดกันมากจนทั้งคู่ไม่รู้ตัวว่าใจหัวใจของคนทั้งคู่ ต่างมีกันและกันอยู่



                เรย์ค่อยๆนั่งลงช้าๆและมองไปที่พระอาทิตย์สีแดงที่กำลังจะลาท้องฟ้า



               



“เรากลับโตเกียวกันเถอะ อยู่ที่นี้มาสามวันแล้ว  พวกเราต้องกลับไปทำงานนะ”



“ไม่  ฉันอยากอยู่ต่อ  นายไม่อยากอยู่ใกล้ฉันหรือไง”  เรียวงะหันมาสบตาเรย์     



“เปล่า เสียหน่อย  ฉันยังมีร้านที่ต้องดูแลอยู่นะ  ป่านนี้พนักงานในร้านคงตกใจแย่  เห็นฉันหายไปหลายวันแบบนี้เขาคงเป็นห่วงฉัน”               



“เร ย์  ตลอดเวลาสามวันที่ฉันอยู่ที่นี่ฉันมีความสุขมาก”            



“ฉัน ก็เหมือนกัน”



“สัญญานะถ้ากลับไป  นายจะพูดจากับฉันดีๆ”   เรียวงะชูนิ้วก้อย         



“ฉันสัญญาเรียวงะ”   เรย์เอานิ้วก้อยของตัวเองเกี่ยวนิ้วก้อยของเรียวงะ   ทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนจะนั่งจับมือกันดูพระอาทิตย์ตกน้ำ





ตอน ที่  8   เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน


“คุณเรย์   !!”                     พนักงานตกใจที่เห็นเรย์



“ตกใจอะไรกัน”                เรย์ถามอย่างสงสัย







          พนักงานในร้านต่างวิ่งมาดูตามเนื้อตามตัวของเรย์







“ปลอดภัย ดีไหมค่ะ     พวกเราเป็นห่วงแทบแย่”



“ไม่เป็นไรนี่      ฉันก็แค่ไปเที่ยวมา”                              เรย์ตอบยิ้มๆก่อนที่จะเดินไปรับแขกในร้านโดยปล่อยให้พนักงานสาวๆงงกับสิ่ง ที่ได้ยิน



“ตี๊ดๆๆ”               เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น







                เรย์หยิบมาดูก่อนที่จะวิ่งไปรับในมุมที่เป็นส่วนตัวที่สุด







“ว่า ไง” เรย์ถาม



“เปล่าก็แค่คิดถึง”               เรียวงะตอบ



“น้อยๆ หน่อยเถอะน่า   ว่างมากหรอไง     ถึงโทรมานะ”         



“พูด จาให้มันน่ารักหน่อยซิ     ไม่ชื่นใจเลยวางดีกว่า”



“เดี๋ยวๆ   ก็ได้ๆ   ว่าอย่างไงครับคุณเรียวงะ    โทรมามีอะไรครับ   พอใจยัง”



“ค่อย ชื่นใจหน่อย     คืนนี้ว่างไหม   จะชวนไปเที่ยว”



“อืม……….. คิดดูก่อน”                            เรย์ยียวนใส่ชายหนุ่ม



“ไหนบอกว่า จะพูดดีๆไงสัญญาแล้วนะ”     ชายหนุ่มเริ่มงอน







                ไม่น่าเชื่อเลย    มาเฟียอะไรใจน้อยชะมัด







“ล้อ เล่น    ทำใจน้อยไปได้”            



“เลิกงานแล้ว   ฉันมารับนะ”                           เรียวงะบอก



“ตรง เวลาล่ะ”                     



“ครับคุณผู้ชาย”  เรียวงะพูดจบก็วางสายทันที    ก่อนที่จะดูนาฬิกา    ทำไมนะวันนี้เวลาถึงเดินช้าจัง







          ตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้วอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ได้เวลานัด   







                เรียวงะดูนาฬิกาอีกครั้งก่อนที่จะตัดสินใจไปรอเรย์ที่สปาร์ดีกว่า     เพราะอยู่ที่นี้เขาก็ไม่มีสมาธิทำงานแล้ว    ระหว่างที่เขาเอื้อมมือไปหยิบชุดคลุมนั้น







“คุณ เรียวงะแย่แล้วครับ”  ลูกน้องมือขวาเปิดประตูห้องและเดินเข้ามากระซิบที่หู



“เลว มาก”            เรียวงะรีบเดินออกไป







XXXXXXXX







          ทางด้านเรย์ตัวเขาเองบอกว่าไม่อยากมาแต่ลึกๆก็ตื่นเต้นหน้าดู    แต่ก็พยายามรักษาฟอร์มเอาไว้    รอจนกว่าสปาร์ปิดเขาถึงไปตามนัด







“กลับ บ้านดีๆนะค่ะคุณเรย์”            พนักงานสาวทัก



“เช่นกัน ทุกคน”



                เรย์จัดแจงปิดร้านและรีบวิ่งไปที่นัดหมายทันที   ร่างบางนั่งรอชายหนุ่มที่โต๊ะม้าหินหน้าร้าน   เขาคิดว่าชายหนุ่มมาตรงเวลาเลยรีบปิดร้าน   







“ทำไม ถึงมีนิสัยแบบนี้นะ”              ร่างบางบ่น   ทั้งๆที่คุยกันเอาไว้แล้วว่าตรงเวลา     ร่างบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรไปหาชายหนุ่มทันที







                แต่โทรเท่าไรชายหนุ่มก็ไม่ยอมรับสายสักที







“ทำไม ไม่ยอมรับโทรศัพท์    คิดจะแกล้งกันหรือไง    คนบ้า”   เรย์โวย   ก่อนที่จะลุกจากที่นั่ง    ทำไมคนอย่างเราต้องไปรอคนแบบนั้นด้วย         สักพักร่างบางก็กลับเข้ามานั่งที่เดิมใหม่



“รอหน่อยก็ได้ เพื่อรถติด”                ร่างบางปลอบใจตัวเอง







                สองชั่วโมงผ่านไป







“โอ๊ย !  เหมื่อยแล้วนะ    ไม่มาสักที”                             ร่างบางลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินไปเดินมา







                ระหว่างนั้นเองก็มีขี้เมาสามคนเดินผ่านมา







“ไง จ้าน้องชาย” ขี้เมาคนหนึ่งทัก







          ร่างบางหันไปมอง







“รู้จักกันหรอไง    เมาแล้วไปห่างๆเลยไป”  ร่างบางเมื่อโมโหก็ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่   



“ผู้ชาย นี่น่า    แม้หน้าตาน่ารักซะด้วย”         ชายขี้เมาเริ่มเดินมาใกล้ร่างบางมากยิ่งขึ้น



“อย่ามายุ่ง   คนอารมณ์ไม่ดีนะ”      ร่างบางตะคอก



“โฮ     คนสวยดุจัง”           ชายขี้เมาที่เดินถือขวดเหล้ามาคว้างขวดลงกับพื้นก่อนที่จะเดินเข้ามาประชิด ตัวร่างบาง



“จะทำอะไรนะ”                ร่างบางตกใจไม่น้อยแต่ก็ยังไม่สติอยู่







                ชายคนนั้นเอามือหยาบๆมาลูกที่แก้มร่างบางเบาๆ







“แก้ม นุ่มๆวะพวกเรา   แบบนี้ตรงนั้นจะนุ่มหรือเปล่า”   ชายคนนั้นมองตรงส่วนล่างของร่างบาง







                ตอนนี้ร่างบางรู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัย     ร่างบางตัดสินใจรีบวิ่ง   แต่แล้วชายคนนั้นก็คว้าตัวร่างบางไว้      ร่างบางทั้งถีบทั้งแตะ







“เฮ้ย    ยืนเซ่อกันอยู่ได้มาช่วยกันจับเร็วเข้า”                               ชายที่เหลือสองคนวิ่งเข้ามาขับขาร่างบางทั้งสองข้าง



“พา มันไปตรงพุ่มไม้ตรงนั้นเลย”   ชายขี้เมาคนแรกสั่งการ   







                ร่างบางดิ้นเท่าที่แรงจะมีเหลืออยู่    แต่มันก็ไร้ผลเพราะชายขี้เมาทั้งสามช่วยกันจับร่างบางเอาไว้     



          เมื่อมาถึงพุ่มไม้    ชายขี้เมาคนแรกก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของร่างบางออก  มือของมันก็สัมผัสกับผิวของร่างบาง







“เนียน จริงๆเลยนะ     เป็นผู้ชายแท้ๆ”         



“ปล่อยฉัน   ไอ้พวกสารเลว”                           ร่างบางดิ้น



“จะ ดิ้นทำไมคนสวย    เดี๋ยวพวกเราพาขึ้นสวรรค์”     



“ช่วย ด้วย!    ใครก็ได้ช่วยด้วย”       ร่างบางร้อง



“ร้องไห้ตาย ก็ไม่มีใครมาช่วย  ฮะๆๆๆฮ่าๆๆ”            พวกนั้นหัวเราะ







                ทำไงดีนี่เราะจะถูกผู้ชายด้วยกันขมขืนหรือ   ไม่    ไม่นะ    เรียวงะช่วยด้วย   ร่างบางคิดในใจ







                ทันใดนั้นร่างบางก็มีความรู้สึกว่ากางเกงถูกถอดออก   







“ไม่ !!   อย่าทำฉัน”                         ร่างบางร้องไห้   ตอนนี้ยอมรับว่ากลัวมาก



“จะร้องทำไมล่ะจ๊ะ    มาสนุกกันดีกว่า”        ชายขี้เมาคนแรกเริ่มถอดเสื้อและกางเกงของตัวเองออก



“เฮ้ย    แกไปจับมือมันไว้     ส่วนแกจับขามันแยกออกนะ”       ชายขี้เมาคนแรกสั่ง



ก่อนที่มันจะขึ้นคร่อมร่างบาง   ใบหน้าก็เริ่มซุกไซร้ตามต้นคอ



“ฮือ…อย่า!!”  ร่างบางทั้งร้องทั้งดิ้น     ตอนนี้ร่างบางเริ่มเหนื่อยอ่อนเต็มที













ตอน ที่  8   เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน











“คุณ เรย์   !!”                     พนักงานตกใจที่เห็นเรย์



“ตกใจ อะไรกัน”                เรย์ถามอย่างสงสัย







          พนักงานในร้านต่างวิ่งมาดูตามเนื้อตามตัวของเรย์







“ปลอดภัย ดีไหมค่ะ     พวกเราเป็นห่วงแทบแย่”



“ไม่เป็นไรนี่      ฉันก็แค่ไปเที่ยวมา”                              เรย์ตอบยิ้มๆก่อนที่จะเดินไปรับแขกในร้านโดยปล่อยให้พนักงานสาวๆงงกับสิ่ง ที่ได้ยิน



“ตี๊ดๆๆ”               เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น







                เรย์หยิบมาดูก่อนที่จะวิ่งไปรับในมุมที่เป็นส่วนตัวที่สุด







“ว่า ไง” เรย์ถาม



“เปล่าก็แค่คิดถึง”               เรียวงะตอบ



“น้อยๆ หน่อยเถอะน่า   ว่างมากหรอไง     ถึงโทรมานะ”         



“พูด จาให้มันน่ารักหน่อยซิ     ไม่ชื่นใจเลยวางดีกว่า”



“เดี๋ยวๆ   ก็ได้ๆ   ว่าอย่างไงครับคุณเรียวงะ    โทรมามีอะไรครับ   พอใจยัง”



“ค่อย ชื่นใจหน่อย     คืนนี้ว่างไหม   จะชวนไปเที่ยว”



“อืม……….. คิดดูก่อน”                            เรย์ยียวนใส่ชายหนุ่ม



“ไหนบอกว่า จะพูดดีๆไงสัญญาแล้วนะ”     ชายหนุ่มเริ่มงอน







                ไม่น่าเชื่อเลย    มาเฟียอะไรใจน้อยชะมัด







“ล้อ เล่น    ทำใจน้อยไปได้”            



“เลิกงานแล้ว   ฉันมารับนะ”                           เรียวงะบอก



“ตรง เวลาล่ะ”                     



“ครับคุณผู้ชาย”  เรียวงะพูดจบก็วางสายทันที    ก่อนที่จะดูนาฬิกา    ทำไมนะวันนี้เวลาถึงเดินช้าจัง







          ตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้วอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ได้เวลานัด   







                เรียวงะดูนาฬิกาอีกครั้งก่อนที่จะตัดสินใจไปรอเรย์ที่สปาร์ดีกว่า     เพราะอยู่ที่นี้เขาก็ไม่มีสมาธิทำงานแล้ว    ระหว่างที่เขาเอื้อมมือไปหยิบชุดคลุมนั้น







“คุณ เรียวงะแย่แล้วครับ”  ลูกน้องมือขวาเปิดประตูห้องและเดินเข้ามากระซิบที่หู



“เลว มาก”            เรียวงะรีบเดินออกไป







XXXXXXXX







          ทางด้านเรย์ตัวเขาเองบอกว่าไม่อยากมาแต่ลึกๆก็ตื่นเต้นหน้าดู    แต่ก็พยายามรักษาฟอร์มเอาไว้    รอจนกว่าสปาร์ปิดเขาถึงไปตามนัด







“กลับ บ้านดีๆนะค่ะคุณเรย์”            พนักงานสาวทัก



“เช่นกัน ทุกคน”



                เรย์จัดแจงปิดร้านและรีบวิ่งไปที่นัดหมายทันที   ร่างบางนั่งรอชายหนุ่มที่โต๊ะม้าหินหน้าร้าน   เขาคิดว่าชายหนุ่มมาตรงเวลาเลยรีบปิดร้าน   







“ทำไม ถึงมีนิสัยแบบนี้นะ”              ร่างบางบ่น   ทั้งๆที่คุยกันเอาไว้แล้วว่าตรงเวลา     ร่างบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรไปหาชายหนุ่มทันที







                แต่โทรเท่าไรชายหนุ่มก็ไม่ยอมรับสายสักที







“ทำไม ไม่ยอมรับโทรศัพท์    คิดจะแกล้งกันหรือไง    คนบ้า”   เรย์โวย   ก่อนที่จะลุกจากที่นั่ง    ทำไมคนอย่างเราต้องไปรอคนแบบนั้นด้วย         สักพักร่างบางก็กลับเข้ามานั่งที่เดิมใหม่



“รอหน่อยก็ได้ เพื่อรถติด”                ร่างบางปลอบใจตัวเอง







                สองชั่วโมงผ่านไป







“โอ๊ย !  เหมื่อยแล้วนะ    ไม่มาสักที”                             ร่างบางลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินไปเดินมา







                ระหว่างนั้นเองก็มีขี้เมาสามคนเดินผ่านมา







“ไง จ้าน้องชาย” ขี้เมาคนหนึ่งทัก







          ร่างบางหันไปมอง







“รู้จักกันหรอไง    เมาแล้วไปห่างๆเลยไป”  ร่างบางเมื่อโมโหก็ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่   



“ผู้ชาย นี่น่า    แม้หน้าตาน่ารักซะด้วย”         ชายขี้เมาเริ่มเดินมาใกล้ร่างบางมากยิ่งขึ้น



“อย่ามายุ่ง   คนอารมณ์ไม่ดีนะ”      ร่างบางตะคอก



“โฮ     คนสวยดุจัง”           ชายขี้เมาที่เดินถือขวดเหล้ามาคว้างขวดลงกับพื้นก่อนที่จะเดินเข้ามาประชิด ตัวร่างบาง



“จะทำอะไรนะ”                ร่างบางตกใจไม่น้อยแต่ก็ยังไม่สติอยู่







                ชายคนนั้นเอามือหยาบๆมาลูกที่แก้มร่างบางเบาๆ







“แก้ม นุ่มๆวะพวกเรา   แบบนี้ตรงนั้นจะนุ่มหรือเปล่า”   ชายคนนั้นมองตรงส่วนล่างของร่างบาง







                ตอนนี้ร่างบางรู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัย     ร่างบางตัดสินใจรีบวิ่ง   แต่แล้วชายคนนั้นก็คว้าตัวร่างบางไว้      ร่างบางทั้งถีบทั้งแตะ







“เฮ้ย    ยืนเซ่อกันอยู่ได้มาช่วยกันจับเร็วเข้า”                               ชายที่เหลือสองคนวิ่งเข้ามาขับขาร่างบางทั้งสองข้าง



“พา มันไปตรงพุ่มไม้ตรงนั้นเลย”   ชายขี้เมาคนแรกสั่งการ   







                ร่างบางดิ้นเท่าที่แรงจะมีเหลืออยู่    แต่มันก็ไร้ผลเพราะชายขี้เมาทั้งสามช่วยกันจับร่างบางเอาไว้     



          เมื่อมาถึงพุ่มไม้    ชายขี้เมาคนแรกก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของร่างบางออก  มือของมันก็สัมผัสกับผิวของร่างบาง







“เนียน จริงๆเลยนะ     เป็นผู้ชายแท้ๆ”         



“ปล่อยฉัน   ไอ้พวกสารเลว”                           ร่างบางดิ้น



“จะ ดิ้นทำไมคนสวย    เดี๋ยวพวกเราพาขึ้นสวรรค์”     



“ช่วย ด้วย!    ใครก็ได้ช่วยด้วย”       ร่างบางร้อง



“ร้องไห้ตาย ก็ไม่มีใครมาช่วย  ฮะๆๆๆฮ่าๆๆ”            พวกนั้นหัวเราะ







                ทำไงดีนี่เราะจะถูกผู้ชายด้วยกันขมขืนหรือ   ไม่    ไม่นะ    เรียวงะช่วยด้วย   ร่างบางคิดในใจ







                ทันใดนั้นร่างบางก็มีความรู้สึกว่ากางเกงถูกถอดออก   







“ไม่ !!   อย่าทำฉัน”                         ร่างบางร้องไห้   ตอนนี้ยอมรับว่ากลัวมาก



“จะร้องทำไมล่ะจ๊ะ    มาสนุกกันดีกว่า”        ชายขี้เมาคนแรกเริ่มถอดเสื้อและกางเกงของตัวเองออก



“เฮ้ย    แกไปจับมือมันไว้     ส่วนแกจับขามันแยกออกนะ”       ชายขี้เมาคนแรกสั่ง



ก่อนที่มันจะขึ้นคร่อมร่างบาง   ใบหน้าก็เริ่มซุกไซร้ตามต้นคอ



“ฮือ…อย่า!!”  ร่างบางทั้งร้องทั้งดิ้น     ตอนนี้ร่างบางเริ่มเหนื่อยอ่อนเต็มที

yaifaiz

ตอนที่  9   เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ



          ส่วนทางด้านชายหนุ่มตอนนี้กำลังเคลียปัญญาที่บริษัทอยู่     ลูกน้องคนสนิทมารายงานว่าโกดังเก็บของถูกตำรวจตรวจสอบอยู่       เนื่องจากมีผู้ร้องเรียนมาว่าโกงดังในบริษัทเขาเก็บสิ่งของผิดกฎหมาย







“คุณ ตำรวจ    คนแล้วไม่ทราบว่าเจออะไรหรือเปล่า”                 เรียวงะถาม



“วันนี้ พวกคุณรอดแต่วันหน้าโดนแน่”         ตำรวจนายหนึ่งตอบ







                ทำไมตำรวจโง่ๆพวกนั้นถึงจ้องเล่นงานเขาอยู่เรื่อย   หรือว่าเป็นเพราะแต่ก่อนตระกูลเขาเคยเป็นมาเฟียมาก่อน     เรื่องจริงกับเรื่องโกหกทำไมตำรวจถึงไม่แยกแยะนะ







“ทำไม คุณตำรวจคิดว่าโกดังเก็บของของบริษัทผมถึงมีสิ่งผิดกฎหมาย”



“มี คนโทรแจ้งเรา”



“แล้วคุณตำรวจก็เชื่อ    หันมีหัวคิดหน่อยซิครับคุณตำรวจ    แยกให้ออกหน่อยว่าอันไหนจริงอันไหนเท็จ   สู้คุณตำรวจเอาเวลาว่างไปจำผู้ร้ายดีกว่านะ”   



“นี่ คุณ…..”                     



“ทำไมครับ”                  เรียวงะชักเหลืออดจะวิ่งเข้าไปต่อยหน้าตำรวจแต่ถูกลูกน้องคนสนิทจับแขนไว้ ก่อน



“อย่าวู่วามครับ    ใจเย็น”



“ขอโทษ   ฉันใจร้อนไปหน่อย”     เรียวงะบอกกับลูกน้อง



“คุณตำรวจ    ถ้าไม่มีอะไรแล้ว   ผมขอเชิญพวกคุณกลับได้แล้ว”            



“ได้    แล้ววันหลังถ้ามีหลักฐานเมื่อไรพวกคุณไม่รอดแน่    พวกเรากลับ”             ตำรวจทุกคนแยกย้ายกลับ



“รู้ไหม    ใครเป็นคนแจ้งตำรวจ”   เรียวงะถามลูกน้องมือขวา



“ผมคิดว่า น่าจะเป็นบริษัทคู่แข่งของเรานะครับ”      



“ว่าบอกนะว่า เป็นฝีมือของไอ้มาซายะ   ไอ้สารเลวนี่มันกัดไม่ปล่อยจริงๆ”                       



“ครับนาย”



“นี่กี่โมงแล้วเนี้ย”              อยู่เรียวงะก็ถามขึ้นมา



“ห้าทุ่มกว่าแล้วครับ นาย”



“ห้าทุ่มกว่าหรือ   อืม……”         เรียวงะฟังแล้วเฉยๆก่อนที่เขาจะคิดอะไรออกได้







“จริง ซิ    เรย์”                      เรียวงะคิดออกรีบวิ่งไปทันที







                ขับรีบเขารถด้วยความเร็วตรงไปที่ร้านสปาร์ของเรย์ทันที







“ป่าน นี้โกรธเราแน่เลย”  โทยะพูดเสร็จก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเรย์







          ตอนนี้เรย์ก็พยายามดิ้นร้นไม่ให้โดนข่มขืนอยู่    และจู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น







“เสียง โทรศัพท์ใครวะ”    คนขี้เมาที่คร่อมร่างเรย์อยู่หันมาถามเพราะไอ้เสียงโทรศัพท์มันมาขัดจังหวะ ความสุขของเขา



“ไม่รู้ซิลูกพี่”                       ชายคนที่จับแขนเรย์อยู่ตอบขึ้นมา



“ช่วยกันหาเร็วซิ    มันทำให้ข้าอารมณ์ค้างกันพอดี”                  ชายทั้งสามช่วยกันมองหาในที่สุดพวกมันก็รู้ว่าดังมากจากกระเป๋ากางเกงของเร ย์



“อยู่โน่นไง     หยิบไปเควี้ยงทิ้งเลย”                              ชายอีกคนสั่ง







                ร่างบางได้ยิน     เขาเดาได้ทันทีว่าเรียวงะตอ้งโทรมาหาเขาแน่นอน    ร่างบางถือโอกาสที่มันเผลอกระโดดถีบชายที่คร่อมร่างบางอยู่ให้กระเด็นออกไป   และวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา     คนขี้เมาทั้งสองตกใจวิ่งไปดูลูกพี่ของมันก่อนที่จะโดนลูกพี่มันต่อว่า







“ไม่ ตอ้งมาช่วย   ไปจับมันเร็วเข้า   เดี๋ยวก็โดนตำรวจจับหรอก”               เมื่อได้ยินเสียงชายคนที่เหลือสองคนก็วิ่งไปจับเรย์      



“แรง เยอะชะมัด    จุกท้องเลย   อย่าให้จับได้นะ   จะเล่นให้สลบเลย”   







                ลูกนอ้งที่เหลือวิ่งไล่ตามเรย์    เรย์วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต   เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเรื่อยๆ   เรย์มองข้างหลังอีกครั้งว่าหนีพ้นแล้วจึงรับโทรศัพท์







“เรียว งะ     ช่วยผมด้วย”   สิ้นเสียงเรย์ก็สะดุดล้มลง    โทรศัพท์กระเด็นไปข้างหน้า



“เป็นอะไรไปนะเรย์”                       เรียวงะตกใจกับน้ำเสียงที่เรย์พูด     



“ฮัลโล   เรย์คุณพูดกับผมซิ”                            เรียวงะพยายามเรียก   แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับเขาใจไม่ดีเลย    ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นด้วย   เรย์กำลังจะเป็นอะไร    เขาร้อนใจไปหมด    เรียวงะเหยียบคันเร่งจนมิด



“อย่าพึ่ง เป็นอะไรไปนะเรย์   ผมมาช่วยคุณแล้ว”      







                ร่างบางเมื่อล้มลงก็พยายามลุกขึ้นแต่ลุกไม่ไหว   ขาของร่างบางแผง     แต่ก็ยังตะเกียดตะกายที่จะลุกขึ้น







          ชายขี้เมาทั้งสองวิ่งมาใกล้ๆเรย์ก่อนที่จะช่วยกันจับตัวเรย์







“ไง    ฤทธิ์เยอะเชียวนะมึง”                            ชายหนึ่งในสองต่อยเข้าที่ท้องน้อยของเรย์







          เรย์เจ็บจนขยับตัวไม่ได้    มันจุกไปหมด







“โอ๊ย    แกไอ้สารเลว   ผู้หญิงมีตั้งเยอะทำไมแกทำแบบนี้กับฉัน”           เรย์พยายามพูด



“ก็แกดันเกิดมาสวยกว่าผู้หญิงนี่    โทษพวกฉันไม่ได้”              พูดจบก็ช่วยกันอุ้มเรย์ไปที่จุดเดิมเพื่อจะพาเรย์ไปหาลูกพี่ของมัน



“เดรัจฉาน      ฉันขอแช่งพวกแก   ถ้าแกแตะต้องฉันเพียงปลายก้อย    ขอให้แกไม่ตายดี”



“เพี๊ย!”      เสียงตบหน้าดังขึ้น    คนขี้เมาคนที่สามรู้สึกทนฟังไม่ได้จึงตบหน้าเพื่อเป็นการสั่งสอน



“อย่า ซิ    เดี๋ยวหน้าไม่สวย”              อีกคนร้องห้าม



“ดู ปากมันซิ     หน้าตาก็ดี    แต่มันด่าโคตรเจ็บเลย”      





                ตอนนี้ร่างบางได้สลบไปแล้ว    ร่างบางไม่รับรู้เรื่องราวอีกต่อไป    ต่อไปนี้ร่างบางจะเป็นอย่างไร    แล้วเรียวงะของเราจะมาช่วยทันหรือไหม    หรือร่างบางจะต้องเสียความบริสุทธิ์จริงๆ   

โปรดติดตามตอนต่อไป

toeittt

ชอบครับ ขอบคุณ

toeittt

ชอบครับ ขอบคุณ

arzugima

สุดยอดไปเลยคับ

shinobuzaa

จบเรื่องมั้ยอ่ะคับ
หรือว่ามีต่อเรื่อยๆ

shinobuzaa

เมื่อไรจะมาอีกอ่ะ

PPk

ขอบคุณมากคับ

asdfg

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

kaooatlive

ขอบคุณมากคร้าฟฟฟ

nros2523

ขอบคุณคับน่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

soda3355

ใจมากครับๆๆๆๆๆๆๆ