++ “•” -- ขอได้ไหม .. จะรักนายอีกครั้ง--"."++ ฿ 6

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
" ระวังน้องบาดเจ็บก็แล้วกัน และอย่าประมาท  กูไม่อยากเห็นใครตายในกิจกรรมรับน้องคณะเราเหมือนมหา'ลัยอื่น "
" พวกกูไม่แกล้งน้องหนักขนาดนั้นหรอกอย่างมากก็แค่ไฮเปอร์เวนฯ**  "  อาร์ตทำหน้าตากวนๆ
" เหรอ  ถ้าเกิดมีน้องที่เป็นโรคหัวใจแต่ไม่เคยรู้ตัวมาก่อนหละ
รับน้องอยู่ดีๆ แล้วหัวใจล้มเหลวกลางห้องเชียร์ จะทำยังงัยนักศึกษากายภาพฯ ปี 3 อย่างเราจะทำไรได้ "
โอ๋วางช้อนตักข้าวลง   ทำหน้าจริงจังพูดยาวแบบไม่หยุดเว้นวรรค
" โหย ไอ้โอ๋ มึงคิดมาก.... เมื่อไหร่มึงจะหายไอ้โรคคิดมากเนี๊ยะ ... "
อาร์ต อดหมั่นไส้คนคิดมากไม่ได้ เขาเผลอเขกหัวโอ๋เบาๆ อย่างเอ็นดู ทั้งที่ไม่เคยทำแบบนั้นมาก่อน แล้วรีบดึงมือกลับมาทันที
" เออ .... ปีนี้กูกะมึงสงสัยได้ตีกันในห้องเชียร์แน่ๆ "  อาร์ตรีบคุยต่อเป็นการแก้เขิน
" อ้าวไมเป็นมึง ต้องเป็นไอ้เจมส์สิ  มึงเป็นหัวหน้าสต๊าฟว๊ากตอนไหน "
" ป่าว .. ไอ้เจมส์ยังเป็นประธานสต๊าฟว๊ากเหมือนเดิม "
" อ้าว ! แล้วไมจะมึง....  "
" กูขอไอ้เจมส์ไว้แล้ว ... 555 " อาร์ตพูดตัดบททั้งที่โอ๋ยังพูดไม่จบ
" ไอ้เวร แล้วกูจะสู้แรงมึงได้เหรอวะ ไอ้เจมส์ว่าไปอย่าง มันตัวพอๆ กันกะกู "
" เออน่า ... กูไม่ทำมึงแรงหรอก ไม่ต้องกลัวจะเจ็บหรอก "
ประโยคสุดท้ายที่อาร์ตพูดทิ่มเข้าไปในใจของทั้งคู่
' แต่มึงรู้ไหมว่าหลังจากคืนนั้นกูเจ็บขนาดไหน กูเจ็บใจที่เพื่อนอย่างมึงมาทำกะกูได้ ' โอ๋ได้แต่ด่ามันในใจ
" กูอิ่มละ ... กูจ่ายตังค์ก่อนนะ "  แล้วโอ๋ก็ลุกขึ้นตรงไปหาแม่ค้าในทันที
" กูอยากถอนคำพูดคืนจริงๆ วะ " อาร์ตกัดลิ้นกัดฟันด่าตัวเองเบาๆ  แล้วรีบดูดน้ำแครอทปั่นอย่างรวดเร็ววิ่งตามหลังโอ๋ไป
... วันสุดท้ายของการรับน้อง คือการสอบเพลงเชียร์เพลงสำคัญ นั่นก็คือเพลงประจำคณะ แผนเดิมๆ ที่ใช้กันมาทุกรุ่นทุกปี ก็คือน้องใหม่จะต้องร้องเพลงสุดท้ายไม่ผ่าน และเกิดความวุ่นวายของเหล่ารุ่นพี่จนถึงขั้นชกต่อยกันในห้องเชียร์จนเลือดตกยางออก
เพื่อเป็นการสร้างความสะเทือนอารมณ์ให้กับน้องใหม่  และตัวละครตำแหน่งเดิมๆ ที่จะต้องชกต่อยกันก็คือ พี่ประธานเชียร์
พี่ประธานสต๊าฟว๊าก และพี่ประธานลีด ก็แล้วแต่ว่าจะวางแผนให้แตกต่างจากปีที่ผ่านๆ มายังงัย
อาร์ตเดินตามมาจนถึงห้องของโอ๋ เขาคิดว่าวันนี้ก็คงไม่ต่างกับวันที่ผ่านมาก่อนที่จะเปิดประตูห้อง โอ๋พูดดักคอเป็นการแสดงท่าทีว่าอยากอยู่ตนเดียว
" เออ .. อาร์ต ห้องกูยังรกอยู่เลย กูยังไม่ได้เก็บของตั้งแต่กลับมาถึง มึงกลับไปนอนห้องมึงเถอะ "
" .. โหย แค่ห้องรก มันจะนอนไม่ได้เชียวเหรอ กูไม่อยากกลับไปอยู่ห้องคนเดียว "
" แต่วันนี้กูอยากอยู่คนเดียว "
อาร์ตหยุดและอึ้งกับที่ไอ้โอ๋มันพูด ' มันไม่เคยพูดกะกูอย่างนี้ .. แล้วทำไมกูยังหน้าด้านอยู่ให้มันรำคาญ '
" เอ่อ ก็... แล้วแต่มึง "
อาร์ตก้าวถอยหลัง ทำหน้าไม่เป็นสี ' มันกำลังจะตีตัวออกห่างจากกู '
มองเห็นโอ๋ไม่ยอมเปิดประตูห้องซักที คงยืนรอให้อาร์ตลงไปซักก่อน ' มึงคงเกลียดกูมากเลยใช่ไหม ถึงไล่กูแบบนี้ '
อาร์ตก้าวเท้าช้าๆ ไปที่บันได  ' ตอนกินข้าวก็ยังคุยกันดีๆ อยู่ พอจะเข้าห้องกลับถูกมันไล่ซะนี่ ..
กูกำลังจะกลับเหรอ วันนี้ไม่ใช่เหรอที่กูจะบอกความจริงกับมัน  ถ้ากูกลับ กูก็นอนไม่หลับ
กูคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมัน  ... ไม่ได้ๆ กูจะไม่กลับ '
" โอ๋ ! "  อาร์ตหันกลับมาเรียกโอ๋ที่ยังอยูตรงนั้น โอ๋ยังนิ่งอยู่ไม่ไหวติง
" กูลืมกุญแจรถไว้ในห้องมึงวะ " โอ๋เงียบไปซักครู่ รู้สึกขัดใจที่อาร์ตยังหาเรื่องเข้าห้อง
" เออ ... หยิบเอาแล้วก็รีบกลับ " โอ๋เปิดประตู แล้วอาร์ตก็เดินตามโอ๋เข้าไป
พออาร์ตเข้ามาได้ก็กดล็อคลูกปิดประตูให้เบาที่สุดในทันที  
" กูไม่กลับละ กูจะอยู่กะมึง กูกลับไปก็คงนอนไม่หลับวะ "
อาร์ตล้มตัวลงนอนที่เตียงของโอ๋เหมือนกับที่เขาเคยทำ แต่คนที่ไม่พอใจที่สุดคือโอ๋ อาร์ตเอื้อมไปกดเปิด TV ของรูมเมต ที่ปลายเตียงแล้วทำเป็นนอนดูอย่างสบายใจ
โอ๋มีรูมเมตที่น่ารักคนนึง เขาเป็นหนุ่มน้อยหน้าสวย ชื่อว่า ' น้ำ '
แต่น้ำมักจะใช้ชีวิตอยู่นอกหอพักเสียมากกว่า โอ๋เองไม่เคยถามว่าเวลาที่น้ำไม่กลับมาห้อง น้ำไปนอนที่ไหน และนั่นก็เป็นเหตุผลที่อาร์ตมานอนที่ห้องโอ๋ได้บ่อยๆ บางวันอาร์ตก็มาอาบน้ำที่ห้องโอ๋ ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวกัน และใส่กางเกงโอ๋ด้วย
หลังจากที่โอ๋ออกมาจากห้องน้ำ และเปลี่ยนชุดสบายๆ สำหรับอยู่ห้องเรียบร้อย อาร์ตก็ลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำบ้าง
หลังจากที่อาร์ตออกมาจากห้องน้ำ เขาหยิบกางเกงขาสั้นและเสื้อตัวใหญ่ที่สุดของโอ๋มาใส่ แล้วนอนอยู่ที่เตียงของน้ำ
โอ๋ปล่อยให้ TV เป็นคนที่พูดอยู่คนเดียว ความจริงโอ๋ไม่ชอบดู TV แต่วันนี้เขาใช้ TV เป็นข้ออ้างที่จะไม่พูดกับอาร์ต
จนกระทั่งดึกมากแล้ว โอ๋จึงพูดขึ้นเป็นครั้งแรกใน 2 ชั่วโมงที่ผ่านมา
" กูง่วงละ ... " แล้วลุกขึ้นเปิด TV ปิดไฟ โดยไม่สนใจอาร์ตที่นอนอยู่อีกเตียง
อาร์ตเงียบไม่ปริปากอะไร ก็มาอยู่ห้องเขาหนินะ ทั้งที่เจ้าของห้องก็ไล่แล้วแต่ก็ยังหน้าด้านอยู่อีก ความมืดภายในห้องไม่ได้ทำให้อาร์ตรู้สึกง่วงแต่อย่างใด ได้แต่นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
' มันเป็นเมียกูแล้วแท้ๆ แต่ก็ไม่กล้ากอดมันอีก ..................  '
ซักพักโอ๋ลุกขึ้นมาคลำหาพัดลมตั้งโต๊ะตัวเดิม  กดเปิดเบอร์ 1 แล้วหันมาทางตัวเอง เพราะว่ามันหมุนไม่ได้
" ขอโทษนะอาร์ต มึงก็รู้ว่ามันเสีย " แล้วทิ้งตัวลงเตียง พลิกตะแคงตัวหันหน้าหนีไปอีกทาง
ในฐานะของผู้อาศัย อาร์ตได้แต่เงียบ ไม่โต้แย้ง อากาศที่ร้อนมากขึ้นทำให้อาร์ตต้องลุกถอดเสื้อแล้ววางไว้บนหัวนอน
มันไม่ได้ช่วยให้เย็นขึ้นมาเท่าไหร่เลย เหงื่อเริ่มผุดขึ้นที่หน้าผาก และที่แผ่นหลัง มันร้อนเกินไปแล้วหละมั้ง
" ไอ้โอ๋ กูร้อน เขยิบดิ ให้กูนอนด้วย " อาร์ตลุกขึ้นมาต่อรอง เพื่อรับส่วนแบ่งความเย็นจากพัดลมตัวเดียว โอ๋เขยิบตัวไปชิดฝาทั้งที่ยังหลับตา   เตียงยุบลงเล็กน้อยตามน้ำหนักตัวของอาร์ตที่ทิ้งลงมาเบาๆ หัวใจโอ๋ตกวูบตามจังหวะที่เตียงมันยุบตัวลง แล้วหัวใจก็สั่นอยู่อย่างนั้น โอ๋หลับตาแน่นและถามตัวเองว่า เกิดอะไรขึ้นกับความรู้สึกของตัวเอง ทำใมหัวใจเขาถึงสั่นไม่เป็นจังหวะ
' กูกลัวไอ้อาร์ตมันจะทำอะไรกูอีก แต่ถ้ามันจะทำ กูชกหน้ามันและเตะมันแรงที่สุดเท่าที่แรงกูมี '
อาร์ตเริ่มพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง ความร้อนของอากาศมันถูกสายลมจากพัดลมช่วยบรรเทาไปได้มาก แต่ความรุ่มร้อนที่มันกำลังเผาใจอาร์ตอยู่มันทำให้อาร์ตไม่อาจอยู่นิ่งๆ ได้ เขาอยากจะเอื้อมไปกอดโอ๋เหมือนวันนั้น แต่ก็ไม่กล้า.. เขาจะไม่อาจทำผิดต่อโอ๋เป็นครั้งที่สองทั้งที่ครั้งแรกก็ยังไม่ได้ขอโทษ
' ... ที่กูทำกับมึงไว้ ทำไมมึงไม่ด่ากูวะ .. หรือแปลว่ามึงไม่โกรธ แปลว่ามึงไม่เกลียดที่กูทำแบบนั้น แปลว่ามึงชอบกูหรือป่าว  กูคิดไปเองอีกแล้ว ถ้ามึงคิดแบบนั้นจริงๆ ชีวิตกูคงเป็นสุขไปทั้งชาติ '
อาร์ตไตร่ตรองถึงที่สุดและตัดสินใจที่พูดถึงเรื่องคืนนั้น ไม่อยากทนเป็นคนที่แอบรักเพื่อนตัวเองแบบนี้
" โอ๋  .. มึงหลับยังวะ " อาร์ตถามขึ้น โดยที่ทั้งสองนอนหันหน้ากันไปคนละทาง
" .... ยัง "   โอ๋นิ่งไปวักพักหนึ่งก่อนที่จะตอบ
" กูนอนไม่หลับวะ "
" นอนๆ ไปเถอะเดี๋ยวก็หลับ "
ทุกอย่างเงียบงัน มีแต่เสียงของสนทนาของสองหนุ่ม
" .... โอ๋ "
"  ... มึงอยากพูดก็พูดดิ มึงจะเรียกทำไม "
" เอ่อ .. กูขอโทษ "
" ....... " โอ๋ได้แต่เงียบ
" เรื่องคืนก่อนที่จะปิดเทอมหนะ.. กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ "  อาร์ตพูดนำเสียงเศร้า ๆ แล้วนิ่งรอคำให้อภัยจากโอ๋
โอ๋ไม่รู้จะพูดยังงัย จะบอกว่าไม่เป็นไรได้ยังงัย ในเมื่อตัวเองถูกลักหลับจนแทบนั่งไม่ได้
" กูขอโทษจริงๆ กูรู้ว่ามึงยังโกรธกูอยู่ กูไม่สบายใจที่จะเก็บเรื่องนี้ไว้ ... มึงยกโทษให้กูเถอะนะ "
เสียงอ่อยๆ แบบนั้น ฟังดูก็น่าสงสารอาร์ตเหมือนกัน
" แล้วมึงจะรื้อฟืนมันขึ้นมาทำไม  .. มึงน่าจะปล่อยให้มันจบๆ ไป "
โอ๋พูดตอบกลับไปนิ่งๆ มันไม่ได้แปลว่ายกโทษให้ แต่หมายถึงให้ลืมมันไปซะ
" ขอบใจนะที่มึงยกโทษให้กู ....  โอ๋ ... ขอกูถามอะไรซักอย่างได้ไหม.... "
" ........ ก็ถามมาสิ "
อาร์ตเงียบไปนานกว่าจะถามคำถามสำคัญออกไปทั้งที่ใจสั่น
" ....... ถ้ากูไม่ได้คิดกับมึงแบบเพื่อนเหมือนเดิมหละ มึงจะโกรธกูไหม "
" ............ " โอ๋อึ้งจนพูดอะไรไม่ออก ไม่คิดว่ามันจะพูดแบบนี้
อาร์ตพลิกตัวหันมาทางโอ๋
" โอ๋ ... กูขอโทษนะที่กูรักมึง "
เขาพยายามคว้าไปที่มือของโอ๋ แต่โอ๋ดึงมือหนี
" ถ้ามึงไม่คิดเหมือนกับที่กูคิดมึงก็บอกมาตรงๆ .. กูขอร้อง " เขาถามทั้งที่รู้ว่าโอ๋จะตอบกลับมายังงัย อย่าน้อยคำตบมันก็จะได้ตอกย้ำในใจและทำให้เขาตัดใจจากโอ๋ได้ง่ายขึ้น แต่โอ๋กลับนิ่งไป ไม่รู้ว่าในใจมันคิดอะไรอยู่ ซักพักโอ๋ก็พูดความใจในออกมา
" กู.... คิดว่ามึง .... ยังเป็นเพื่อนของกูเหมือนเดิม "
" เหรอ ...  "  อาร์ตเสียงสั่นด้วยความเสียใจ
" กูขอกอดมึงได้ไหม....  ครั้งสุดท้ายที่กูจะได้อยู่ใกล้ๆ มึงแบบนี้ "
อาร์ตเอื้อมแขนข้ามตัวโอ๋มาและเขยิบตัวเข้าไปใกล้ ประทับรอยแขนลงบนตัวโอ๋อย่างเกรงใจและนุ่มนวลที่สุด เขากดแขนลงบนตัวเพื่อนสนิทเล็กน้อย เป็นกอดที่อบอุ่นที่สุด อ่อนหวานที่สุด ความอบอุ่นนั้นแทรกซึมเข้าไปจนถึงหัวใจของโอ๋ ความอบอุ่นที่โอ๋เองก็โหยหา ช่างเป็นความสุขที่สุด เหมือนโอ๋เจอสิ่งที่หัวใจของเขาตามหามานานแสนนาน แต่สิ่งนั้นกลับอยู่ใกล้ๆ เขานี่เอง โอ๋ลืมคำพูดของพ่อที่เคยพูดขู่โอ๋ไว้ ลืมคำพูดล้อเลียนต่างๆ นานา  ลืมคำพูดที่บอกกับอาร์ตไปเมื่อกี้ เขารับรู้ได้แต่ว่ามีไออุ่นจากชายหนุ่มที่เพิ่งบอกรักเขาที่กำลังมอบความสุขและความสบายใจให้กับเขา
โอ๋จับแขนของอาร์ตแล้วกดลงเบาๆ อย่างลืมตัว เขาเพียงแค่ต้องการที่จะรับไออุ่นนี้อีกซักพัก ก่อนที่จะปล่อยให้อาร์ตกลับไป  เหตุใดโอ๋ถึงยังไม่ยอมรับและเปิดใจให้กว้างซักที
สัมผัสของโอ๋ที่แขนของอาร์ต ทำให้อาร์ตสับสน ตกลงโอ๋คิดยังงัยกันแน่ เหมือนโอ๋ต้องการที่จะให้เขากอด หรือความจริงแล้วโอ๋ก็ไม่อยากปฏิเสธเขา เหตุผลอะไรที่ทำให้โอ๋พูดไม่ตรงกับใจตัวเอง
อาร์ตลองประทับริมฝีปากลงที่ซอกคอด้านหลังของโอ๋เบาๆ โอ๋สะดุ้งเล็กน้อยเหมือนตื่นจากพวัง และแสดงอาการขัดขืนเล็กน้อย แต่อาร์ตกลับซุกไซร้ริมฝีปากและจมูกดอมดมกลิ่นกายโอ๋อย่างนุ่มที่สุด จนโอ๋ผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด นั่นเป็นเพราะโอ๋เองก็ต้องการอาร์ตอยู่ลึกๆ ใช่ไหม
อาร์ตลืมคำปฏิเสธที่โอ๋พูดไว้ ... คืนนี้เขาจะมอบความสุขให้กับโอ๋อย่างทนุถนอมที่สุด
ความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง มันเป็นไปด้วยความรักที่แท้จริงของอาร์ต แต่สำหรับโอ๋คงจะเป็นเพราะความเหงาหรืออะไรอย่างอื่นที่ไม่ใช่ความรักอย่างที่อาร์ตรู้สึก
แสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้อง แสดงถึงวันใหม่ที่ผ่านเข้ามาแล้ว แต่สองหนุ่มยังนอนแลกไออุ่นกันไม่ยอมตื่นซักที อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเปิดภาคเรียนแล้ว ดังนั้นวันนี้จึงเป็นที่รูมเมทของโอ๋น่าจะกลับมาถึงหอพักแห่งนี้เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเปิดเทอม
" ก๊อก ก๊อก ก๊อก .. " ใครบางคนกำลังเคาะประตู  หากแต่ว่าทั้งโอ๋และอาร์ตไม่มีใครรู้สึกตัว
" โอ๋คงตื่นไปหาอะไรกินแล้วมั้ง สายแล้วหนิ " น้ำ รูมเมทของโอ๋บ่นกับตัวเองอยู่ที่ด้านหน้าประตู
น้ำเสียบลูกกุญแจแล้วบิดเพื่อปลดล็อค  เธอเปิดประตูแล้วลากกระเป๋าเข้ามา กำลังถอดรองเท้าแถวหน้าประตู สายตาเหลือบเห็นพัดลมถูกเปิดทิ้งไว้แล้วน้ำก็มองตามทิศทางของกระแสลมไป

imanaji

ขอบคุณมากครับ

kan17825

ขอบคุณน่ะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุนมากครับ

dung

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

Sirakan

ขอบคุนก๊าบ

harain15

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

น้ำเป็นผู้หญิงเหรอ