++ “•” -- ขอได้ไหม .. จะรักนายอีกครั้ง--"."++ ฿ 9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็ต้องพาไอ้อาร์ตไปโรงพยาบาล ก่อนที่เลือดมันจะไหลออกมาหมดตัว เปี๊ยกกับโรจน์พาอาร์ตออกมาจากห้องโอ๋เดินตามมาแบบเงียบๆ
ทั้ง 4 คนไม่ปริปากพูดอะไรทั้งสิ้นในขณะที่นั่งรถไปโรงพยาบาล ไอ้เปี๊ยกกับไอ้โรจน์หันไปมองหน้าไอ้อาร์ตกะไอ้โอ๋เป็นระยะแผลที่ข้อมือไอ้อาร์ตเกิดจากอุบัติเหตุ โดนมีดบาดแต่ทำไมพวกมันต้องร้องไห้เสียใจเป็นวรรคเป็นเวรขนาดนี้
คงไม่ใช้อย่างที่ไอ้โอ๋มันบอกแน่ๆ มันคงทะเลาะกันจนเกิดการนองเลือดอย่างที่เห็น
พอมาถึงแผนกฉุกเฉินโรงพยาบาลศรีนครินทร์ พี่พยาบาลในแผนกก็เข้ามาดูแลแบบไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ที่แรกพี่พวกเขาเข้าใจว่ากินเหล้าเมาชกต่อยกันมา แต่พอรู้ว่าไม่ใช่ ก็รีบรายงานแพทย์ให้มาดูอาการอย่างรวดเร็ว
เรื่องราวเหมือนจะไม่มีอะไรใหญ่โต  ก็แค่เด็กหนุ่มคนหนึ่งมีแผลที่ข้อมือซ้าย แล้วก็มาทำแผล-เย็บแผลที่แผนกอุบัติและฉุกเฉินของโรงพยาบาล ถึงแม้แผลจะไม่ลึก แต่ถ้าหากเจ้าตัวกดใบมีดหนักกว่านี้เล็กน้อย เอ็นกล้ามเนื้อและเส้นเลือดที่ข้อมือก็คงจะถูกตัดจนขาดอย่างแน่นอน แต่กระนั้นแล้วก็มีเอ็นกล้ามบางเส้นที่โดนคมมีดบาดลงไปลึกเกือบครึ่ง แพทย์เจ้าของเวรเย็บแผลให้อย่างสวย  พร้อมให้แนะนำเมื่อทำแผลเสร็จเรียบร้อย
แต่อาร์ตยังต้องถูกซักประวัติด้านจิตเบื้องต้นโดยแพทย์เจ้าของเวรในห้องแยกเป็นส่วนตัว เนื่องจากมีการทำร้ายตัวเอง อาร์ตยอมรับว่าทำไปเพื่อประชดคนที่รัก เนื่องจากความน้อยใจที่ถูกอีกฝ่ายปฏิเสธ และไม่ได้มีความตั้งใจที่จะฆ่าตัวตายด้วยวิธีการดังกล่าว แต่ทำไปเพียงเพื่อเรียกร้องความเห็นใจเท่านั้น และไม่คิดที่จะทำร้ายตนเองอีก
" หมอคงต้องแจ้งอาจารย์ที่ภาควิชาของคุณนะคะ เพราะว่ายังอยู่ในความดูแลของอาจารย์ "
คุณหมอผู้หญิงอายุ  คงมากกว่าอาร์ตไม่เกิน 5 ปี พูดด้วยสีหน้าแจ่มใสทั้งที่ตอนนี้ก็เกือบจะข้ามไปวันใหม่แล้ว ดูคุณหมอมีความสุขกับการทำงานมากๆ
" ไม่แจ้งได้ไหมครับ " อาร์ตก้มหน้าเล็กน้อยไม่กล้ามองหน้าคุณหมอ
" แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่าคุณไม่จะทำมันอีกครั้ง หมออุตส่าห์ไม่ส่งคุณไปพบผู้ให้คำปรึกษาทางด้านจิตนะคะ ..... เพราะเห็นว่าคุณยอมรับและมีสติอยู่ตลอดในขณะที่เกิดเหตุการณ์ทั้งหมดขึ้น "
ดูคุณหมอใจเย็นมากๆ ดูสุขุมเกินกว่าอายุ
" ครับ " อาร์ตยังคงก้มหน้า  สายตาอยู่ที่โต๊ะ
" เรื่องบางเรื่องเราควรที่หาคนช่วยคิดนะคะ อย่างน้อยก็ควรที่จะระบายกับคนที่เราไว้ใจได้ จะได้ไม่เกิดเหตุการณ์แบบ
วันนี้ "
คุณหมอบิดตัวเหมือนกำลังจะลุกขึ้น แต่หันกลับมาทิ้งท้ายด้วยสีหน้าแห่งความเมตตาเหมือนกำลังสอนน้องชายคนหนึ่งอยู่
" รู้ไหมเขาคนนั้นก็ยังเป็นคนสำคัญของคุณเสมอ  ถึงแม้คุณไม่ใช่คนสำคัญของเขาก็ตาม  ..
คุณควรว่าหัดมองเห็นความสำคัญของตนเองให้เป็นนะ " คุณหมอยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมาวางบนโต๊ะ
แล้วดึงแขนเสื้อกราวน์สีขาวสะอาดขึ้นจนปลายแขนเสื้อพ้นข้อมือ พร้อมกับพลิกหงายข้อมือขึ้น แล้วดึงแขนเสื้อปิดลงในทันที
" รู้ไหมมันไม่คุ้มค่ากันหรอกที่คุณทำแบบนั้น "
ถึงแม้จะแค่แวบเดียว แต่อาร์ตก็มองเห็นแผลที่ข้อมือของคุณหมอ  มันลึกและยาวน้อยกว่าแผลของอาร์ตเล็กน้อย
แต่แผลประมาณ 4 - 5 แผลนั่น มันพาดทับกันไม่เป็นระเบียบ จนรู้ได้ว่าแผลแต่ละเส้นมันไม่ได้ถูกกรีดพร้อมกันในครั้งเดียว
" คุณหมอคะ... มีเคส head injury ค่ะ " พยาบาลคนหนึ่งเดินมารายงานผู้ป่วยให้คุณหมอทราบ
แล้วคุณหมอก็ลุกขึ้นอย่างคล่องแคล่ว เดินออกไปปฏิบัติหน้าที่ต่อ
" น้องคะ .. กลับได้เลยนะคะ เพื่อนของน้องไปรับยาให้แล้ว "
พยาบาลคนเดิมทำให้อาร์ตรู้สึกตัวขึ้น หลังจากที่อึ้งกับแผลบนข้อมือของคุณที่ยังติดตาอยู่ไม่หาย
" คะ .. ครับ "
อาร์ตเดินอุ้มมือซ้ายออกมาจากห้องแยก เห็นไอ้เปี๊ยกไอ้โรจน์ยืนรออยู่ตรงนั้นสองคน ไม่เห็นไอ้โอ๋ เปี๊ยกกับโรจน์ยืนรอทำสีหน้าเดาไม่ออก มันสองคนทั้งสงสัยทั้งตกใจและเป็นห่วง
" เป็นไงมึง " เปี๊ยกถามพร้อมจับไหล่อาร์ตเบาๆ
" ดีที่เอ็นกล้ามเนื้อไม่ขาดนะมึง ... พวกกูเป็นห่วงแทบแย่ ..ยิ่งไอ้โอ๋นะมันแทบจะร้องไห้ " โรจน์เสริม
แต่อาร์ตไม่อยากรู้สึกอะไรกับโอ๋อีกแล้ว ถึงแม้จะได้ยินว่าอย่างนั้น
" ว่าแต่.. พวกมึงพอบอกได้หรือยัง.. ว่ามันเกิดอะไรขึ้น "
ไอ้สองคนนั้นก็เงียบกันไปอีก นานพอควรกว่าที่ไอ้อาร์ตจะตอบออกมา
" ...... กูมีปัญหาที่บ้าน " พอได้ยินคำตอบแบบนี้ ทั้งเปี๊ยกกับโรจนก็คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องส่วนตัวไปแล้วหละ
" อืม กูเข้าใจ .. แต่เพื่อนทุกคนเป็นห่วงมึงนะ "
" ใช่  .. มึงมีปัญหาอะไรถ้าพอเล่าให้เพื่อนฟังได้ มึงอย่าเก็บไว้คนเดียวจะดีกว่า อย่างน้อยมึงก็ระบายให้ไอ้โอ๋มันฟังก็ดีนะ "
แต่สำหรับอาร์ตต่อไปนี้คงจะพูดคุยกับโอ๋น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ความเจ็บที่อาร์ตรู้สึกมันมากมายจนต้องขอไม่เจอกันอีกนานแบบไม่มีกำหนด
โอ๋เดินเข้ามาพร้อมถุงยา ด้วยสีหน้าของคนสำนึกผิด แล้วยื่นถุงยาให้อาร์ตแบบเก้ๆ กังๆ บรรยากาศดูมันเครียดชอบกล นานพอสมควรที่อาร์ตยืนมองถุงยาในมือโอ๋
จนเปี๊ยกสะกิดให้อาร์ตหยิบถุงยาและพากันเดินกลับไปขึ้นรถ ไม่มีคำพูดใดเกิดขึ้นระหว่างการเดินทางกลับพอพัก
จนกระทั่งอาร์ตลงจากรถและขึ้นหอพักไป เปี๊ยกขับรถมาส่งโอ๋ที่อีกหอพัก
" ไอ้โอ๋ มึงเล่ามาเลย " เปี๊ยกถามโอ๋ตั้งแต่ยังไม่เหยียบเบรค เดาได้เลยว่าโอ๋มันต้องรีบหนีขึ้นห้องแน่
" กูจะรีบ.. " โอ๋กำลังจะหนีออกจากรถ เนื่องจากไม่มีคำตอบที่เปี๊ยกต้องการ แต่โดนดักคอครั้งที่สอง
" ไอ้โอ๋ ! กูขอหละ!  มึงอย่าหนี " เปี๊ยกตะโกนเหมือนพี่กำลังว่าน้อง
" กูก็ไม่รู้ ! ตั้งแต่มันกลับจากบ้านมามันก็ไม่ได้เล่าอะไร ..มันคงมีปัญหากับพ่อแม่มันมั้ง "
ดวงทั้ง 2 ข้างที่มองหลบลงด้านล่างยังแดงช้ำอยู่ เสียงโอ๋ยังสั่นอยู่นิดๆ
" กูไปได้ยัง " ไม่อยากให้พวกมันถามอะไรอีก โอ๋เปิดประตูโดยใช้มือซ้ายผลักประตูออกไป แล้ววิ่งขึ้นหอพัก
" ดูมัน .. ยังกะผู้หญิง " โรจน์บ่นและมองตามไอ้โอ๋ที่กำลังวิ่งขึ้นบันไดไป
เปี๊ยกเคลื่อนรถออกจากหน้าหอพักโอ๋  จนกลับมาถึงที่จอดรถที่พอพักของพวกเขา
" มึงเห็นอะไรไหม ที่มือไอ้โอ๋ "
" เห็นอะไร "
" มันมีแผลที่หลังมือมัน... มือซ้ายอะ กูเห็นมันพันผ้าก็อตไว้ มีเลือดซึมแดงๆ "
" เหรอ ... ไอ้สองคนนี้มันยังไงกันวะ "
" หลังๆ มานี่พวกมันสองคนดูสนิทกันดีกว่าเก่า แล้วไหงมาวันนี้เป็นแบบนี้วะ ...
กูว่ามันคงจะโกรธกันวะ ไม่ใช่หรอกที่ไอ้อาร์ตมีปัญหาที่บ้าน "
" อืม ..อีกอย่างไอ้คนที่โกรธกันจนกรีดข้อมือตัวเองนี่ มันพวกทำประชดแฟนนะเว้ย "
โรจน์วิเคราะห์จนเข้าทางที่เปี๊ยกสงสัยไว้
" กูสงสัยพวกมันมานแล้ว .. มันต้องแอบรักกันแน่ๆ "
" เฮ้ย .. อะ ....... เฮ้อ " โรจน์ก็สงสัยอยู่เหมือนกัน  แต่พอรู้สึกว่ามันจะโอกาสเป็นจริงสูง ก็ตกใจจนพูดไม่ออก ทั้งสองคนลงจากรถ แล้วเดินขึ้นห้องพักไปพร้อมกัน
" แต่มึงอย่าเพิ่งปากบอนไปบอกใครนะไอ้โรจน์ "
" เออๆ กูไม่พูดหรอกน่า ถ้ามึงหยุดร้องเพลงก่อนนอนนะ กูปิดปากเงียบแน่นอน ไม่เชื่อมึงลองดูดิ "
" ไอ้เวร ได้ทีเลยนะมึง "
บทที่ 8
" อาร์ต! ปล่อยกู! "
โอ๋ตวาด และสะบัดตัวออกอ้อมแขนของเพื่อนสนิท ตั้งแต่เข้าห้องมา อาร์ตก็พยายามแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของในตัวโอ๋ อาร์ตปล่อยแขนออกจากตัวโอ๋ ความจริงแค่เขาออกแรงกอดรัดอีกซักหน่อย โอ๋ก็ดิ้นไม่หลุดแล้ว
" มึงกลัวอะไรโอ๋ .. มึงเลิกปิดตัวเองซะทีเถอะ ... ปากมึงก็บอกเป็นเพื่อนกู
แล้วเมื่อคืนที่มึงทำกะกูหละ ที่มึงยอมกูง่ายๆ แบบนั้น .. ถ้าใจมึงไม่ได้คิดอะไรกะกู มึงกะกูคงไม่ได้กันครั้งที่สองหรอก "
คำพูดทุกอย่างดูมีเหตุผลหนักแน่น มันทิ่มเข้าไปในใจโอ๋ทุกๆ พยางค์ จนโอ๋เองก็เถียงไม่ออก
" มึงจะเอาเหตุผลอะไรมาอ้างอีกหละ! "
" กูไม่รู้โว้ย ..! กูรู้แค่กูเป็นเพื่อนมึง! "
" แต่กูไม่ได้คิดว่ามึงเป็นเพื่อนกู! กูรักมึงไง ไอ้โอ๋ มึงได้ยินไหม.. "
" แต่กูไม่ได้รักมึง! ...... ที่กูทำกับมึงก็แค่.. อารมณ์ชั่ววูบ! "
" กูไม่เชื่อ! .. กูรู้จักมึงดี มึงกลัวคนรู้ว่ามึงเป็นเกย์  .. แค่นั้นหนะเหรอที่มึงกลัว "
" ไม่ใช่! ถึงกูจะกลัว ... แต่กูก็ไม่เคยคิดที่จะรักเพื่อนตัวเอง "
การโต้เถียงระหว่างคนสองคนที่ ณ ตอนนี้ ระบุความสัมพันธ์ไม่ได้ ต่างฝ่ายต่างใช้อารมณ์ แทบจะไม่ได้ฟังคำพูดของอีกฝ่ายที่ตวาดกลับมา ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้ โอ๋ก้มหน้าลงพยายามสงบสติอารมณ์
" ผิดที่กูเอง ที่กูยอมมึงก็แค่ความพลั้งเผลอ .. แต่กูพูดจริงๆ กูไม่เคยรักมึงเลย .. ทุกอย่างที่มึงคิดมันไม่ใช่นะอาร์ต "
" กลับไปเถอะอาร์ต " โอ๋หันหลังให้กับอาร์ตเป็นการบอกลา แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมง่ายๆ
" กูไม่กลับ " ทันทีที่พูดจบอาร์ตก็คว้าโอ๋เข้ามากอดไว้อีกครั้ง แขนทั้งสองข้างรวบรัดไว้อย่างหนาแน่น เขาซบลงตรงซอกคอของคนรัก แต่เจ้าของร่างเล็กๆ นั่นกลับก้มหน้าลงต่ำ
" ปล่อยกูเถอะอาร์ต " โอ๋พูดเสียงอ่อน
" ไม่ ...  กูจะไม่ยอมปล่อยคนที่กูรัก "
" ตั้งแต่กูเข้ามหา'ลัยมา ชีวิตของกูก็มีแต่มึง  กูจำไม่ได้ว่ากูไปอ่านหนังสือก่อนสอบกับใครนอกจากมึง ..... กูจำไม่ได้ว่ากูนั่งกินข้าวเที่ยงกับใครนอกจากมึง กูจำไม่ได้ว่าใครนั่งซ้อนรถกูนอกจากมึง กูไม่รู้ว่าจะอยู่ยังงัยถ้าไม่มึง .. โอ๋.. มึงรู้สึกเหมือนกูไหม "
น้ำเสียงของอาร์ตเริ่มสั่นมากขึ้นเรื่อยๆ
" ถึงมึงจะทำยังงัยกูก็รักมึงแบบนั้นไม่ได้หรอกอาร์ต .. ปล่อยกูเถอะ "
" ไม่... "
" ปล่อยกู " โอ๋พยายามดิ้นอยู่ในอ้อมแขนที่รัดแน่นมากขึ้น
อาร์ตไม่พูดอะไร เขาได้แต่กอดคนรักแน่นมากขึ้น
โอ๋พยายามแกะแขนของอาร์ตออกจากตัวด้วยมือที่ยังพันก็อตเปื้อนเลือด
ทันทีที่อาร์ตเห็นแผลที่มือนั่น เขาปล่อยโอ๋ออกแล้วดึงมือข้างนั้นมาขึ้นมาดูอย่างเจ็บช้ำ
" มือมึงเป็นอะไร!! " เขาตวาดและเพ็งไปที่ดวงตาแดงช้ำของโอ๋
" บอกกูมาสิ ! ... ใครทำอะไรมึง! .. หรือมึงทำร้ายตัวเอง.. ใช่ไหม! "
ทุกอย่างที่เป็นตัวโอ๋เป็นทุกอย่างที่อาร์ตหวงแหน เจ็บใจที่สุดที่เห็นคนรักต้องบาดเจ็บ
" ปล่อยกู! " โอ๋ดึงมือกลับ แขนอีกข้างหนึ่งผลักอาร์ตเซล้มลงไปที่เตียงของรูมเมตถ้วยชามที่ตั้งวางไว้บนเตียงเป็นชั้นๆ ล้มลงตามแรงชนของอาร์ต
โอ๋พลิกตัวหันหลังให้อาร์ตก้มหน้าสะอื้นเหมือนกำลังจะร้องไห้ ดูทุกอย่างมันเลวร้ายลงเรื่อยๆเขาคิดว่าอาร์ตน่าจะยอมรับได้และกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเลย ตอนนี้อาร์ตเหมือนคนบ้าที่ไม่ยอมฟังอะไรทั้งสิ้น
อาร์ตพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
" กู... รักมึงมากรักมากกว่าที่มึงคิด กูทำได้ทุกอย่างเพื่อมึง แม้แต่เลือดเนื้อของกูก็แลกได้เพื่อมึง "
กว่าโอ๋จะหันกลับมาดูอาร์ตที่อยู่ด้านหลังคมมีดก็ถูกกดลงบนข้อมือข้างซ้ายของอาร์ตแล้ว เป็นมีดที่น้ำเพิ่งซื้อมาวันนี้ความคมของมันที่ถูกใช้งานครั้งแรกกับข้อมือของอาร์ต โอ๋ก้มลงไปมองมีดที่ถูกกดเน้นลง คมมีดจมลงไปในผิวหนังของอาร์ต เขาดึงรูดมีดออกไปด้านข้างเกิดรอยเนื้อสีขาวๆเป็นทางยาว

imanaji

ขอบคุณมากครับ

kan17825

ขอบคุณน่ะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุนมากครับ

dung

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

Sirakan

ขอบคุนก๊าบ

harain15

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

โอ๋ไม่ยอมกรีดข้อมือร่วมสาบานกับอาร์ตนะ