++ “•” -- ขอได้ไหม .. จะรักนายอีกครั้ง--"."++ ฿ 12

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เสียงกรีดร้องยิ่งดังมากขึ้นแล้วก็มีเสียงการดึงลากกันออกไปด้านนอก เสียงประตูถูกกระชากเปิดออกกว้างที่สุด เสียงพี่สต๊าฟคนอื่นๆดังมาจากด้านหน้าห้องเชียร์ทั้งที่ยังมืดอยู่อย่างนั้น
" จับไอ้อาร์ต! จับมันไว้ก่อน! "
" อาร์ตใจเย็นเว้ย! ..ใจเย็น! "
" ...เอาไอ้โอ๋ไปโรงพยาบาล! เอาไปโรงพยาบาล! เร็วๆ! "
สิ้นประโยคสุดท้าย น้องใหม่ทั้งกรี๊ด ทั้งร้องไห้ พี่ประธานลีดฯ โดนหนักขนาดนั้นเลยเหรอ ในห้องเชียร์ระงมไปด้วยเสียงร้องไห้ของเด็กที่ถูกหลอกมาเต็มๆ 4 สัปดาห์ โดนต้มซะเปื่อยเลย
เหตุการณ์ดูเหมือนสงบลง ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ของรุ่นพี่ น้องใหม่ถูกทิ้งไว้ในห้องมืดๆ นั้น ตามลำพัง  นั่นหรือคือรางวัลของการร้องเพลงประจำคณะไม่ผ่านภายใน 3 ครั้ง
พวกเราคงถูกพี่ทิ้งไปหมดแล้ว เด็กน้อยเงียบเสียงลง ยังมีหลายคนที่ยังร้องไห้ฮือฮือ
" พี่คะ! พี่คะ! พี่ค้า! " มีเสียงน้องผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ตะโกนไปร้องไห้ไป น่าสงสารมากๆ แล้วน้องคนอื่นๆ ก็เริ่มเรียกหาพี่ๆ ตามกัน มั่วไปหมดฟังแทบไม่รู้เรื่อง ทันใดนั้นแสงไฟก็สว่างขึ้น.. สว่างไปทั้งห้อง  แต่ไม่มีใครอยู่ตรงหน้าห้องเชียร์
มีลอยเลือดเปลอะเปื้อนอยู่ตรงพื้นที่พี่สองคนนั้นชกต่อยกัน เด็กๆ มองซ้ายมองขวา ไม่มีพี่คนไหนอยู่ในห้องเลย  .... แล้วก็มีเสียงเพลงประจำคณะของพวกเขาดังขึ้น
เป็นเพลงที่ร้องได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน และร้องได้พร้อมเพรียงมากที่สุดจนขนลุก เป็นเพลงประจำคณะที่เพราะที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา
เสียงประสานระหว่างวัยรุ่นชายหญิงที่ดังมาจากด้านนอก คงเป็นเสียงของพี่ๆ มันดังเข้ามาในห้อง  ดังขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็เพราะมากขึ้นเรื่อยๆ พี่ๆ เดินเข้ามาพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงอยู่ในมือกันคนละดอกสองดอก
และที่สำคัญที่สุด พี่ทุกคนยิ้มด้วยความยินดีให้กับน้องๆ ทุกคน ทั้งพี่สต๊าฟว๊าก พี่สต๊าฟปลอบ และพี่ลีดฯ
" ยินดีต้อนรับน้องเทคนิคการแพทย์รุ่น XX ทุกคนคร้าบ / ค้า " เสียงดังกึกก้องไปทั้งห้องเชียร์
น้องบางคนยังร้องไห้ต่อแอบอึ้งๆ แล้วก็ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ บางคนทำหน้าเหลอหลาน้ำตาอาบแก้ม ยังงงๆ อยู่เลย
ความปิติยินดีเต็มเปี่ยมไปทั่วทั้งห้อง ทั้งรอยยิ้มและความสุข คงลืมไม่ลงกับ 4 สัปดาห์ที่ผ่านและวันนี้ด้วย
ยกเว้น ... ด้านนอกห้องเชียร์ ..ยัยปุ๊กกับยัยจอยกำลังรุมให้การปฐมพยาบาลกับโอ๋
ส่วนอาร์ต  หลังจากที่อุ้มโอ๋ออกมาไว้ข้างนอกแล้วก็หลบหน้าเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
แต่คงไม่ได้เข้าไปในห้องเชียร์หรอก เพราะเห็นอาร์ตเดินไปอีกทาง
" โอ๋แกเป็นอะไร ตอนคุมเพลงอยู่ในห้องเชียร์ เหมือนแกไม่มีสมาธิ " ยัยปุ๊กเริ่มขึ้นมาก่อน
" อ่อ ... ฉันเห็นหน้าน้องๆ ที่กำลังร้องไห้ แล้วฉันสงสาร " โอ๋แก้ตัวไปตามน้ำ ความจริงเขารู้สึกเจ็บแผลเก่าที่หลังมือ
" แหม.. อ่อนไหวจังเลยนะแก " ยัยปุ๊กแซวต่อหน้า
" สมจริงมากๆ เลย แกกับไอ้อาร์ตหนะ จนฉันคิดว่าพวกแกโกรธกันมาเป็นปีเป็นชาติแล้ววะ "
" 555  ก็อาจจะใช่นะ " โอ๋พูดเป็นปริศนา
" อ้าว ... หมายความว่าไงวะ " ปุ๊กขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย
" ป่าว ไม่มีอะไรหรอก ... เข้าห้องเชียร์ได้แล้ว ไปรับน้องใหม่กัน เร็วๆ "
โอ๋รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งเข้าไปในห้องเชียร์โดยไม่รีรอ แล้วพี่สต๊าฟดูแล 2 คน ก็วิ่งตามกันเข้าไปในห้องเชียร์
บทที่ 11
เพื่อนหลายคนแปลกใจที่หลังจากจบกิจกรรมเชียร์คณะแล้ว เหตุใดอาร์ตกับโอ๋ยังไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม ทุกครั้งที่ถูกถามทั้งโอ๋และอาร์ตก็ได้แต่ปฏิเสธหรือแก้ตัวไปเรื่อยๆ เขาสองคนไม่ได้นั่งรถคันเดียว ไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกัน ไม่ได้เข้าเรียนพร้อมกัน ดูทุกอย่างเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง มีแต่ยัยปุ๊กกับยัยจอยนั่นแหละที่พยายามซักถามความจริงจากโอ๋ แต่ก็ไม่ได้ข้อมูลอะไรเลยแม้แต่น้อย ไอ้โอ๋นี่ปากแข็งจริงๆ
หลังจากปิดเชียร์ นี่ก็ 1 เดือนพอดี รวมเวลาที่โอ๋กับอาร์ตไม่ได้คุยกันก็ 3 เดือนพอดี ไม่รู้ว่าทั้งสองคนจะแอบคิดถึงกันบ้างหรือป่าวนะ
เช้าวันใหม่ที่แสนจะสดชื่น ..เช้าวันเสาร์ที่เต็มไปด้วยสีสันและการพักผ่อน และวันนี้ก็เป็นวันคัญที่สุดวันหนึ่งในชีวิตของโอ๋
แต่โอ๋กลับลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความเหงา รู้สึกเหมือนทุกวันนี้กินข้าวไม่อิ่ม นอนหลับไม่เต็มที่ เหมือนมีอะไรที่มันขาดหายไป เหมือนใจมันโหวงๆ ได้ยินเสียงแกร๊กๆ อยู่ที่มุมห้องอีกฝั่ง
" ฉันฝันถึงมันอีกละ " โอ๋พูดเสียบแหบเหมือนคนที่เพิ่งตื่นนอน
" ฉันรู้ละ ... เพราะว่าเมื่อคืนแกก็ละเมอเป็นชื่อมัน " น้ำนั่งประทินผิวอยู่ตรงโต๊ะเครื่องแป้ง พูดโดยไม่หันกลับมามองโอ๋
" จริงๆ เหรอ ... "
" แน่นอน ... แล้วก็แกฝันว่ายังงัยหละ ... ฉันว่าแกต้องฝันเปียกถึงไอ้อาร์ตแน่ๆ โฮ้ โฮ้ โฮ้ " หยุดทาครีมเพื่อหัวเราะเล็กน้อย
" จะบ้าเหรอ .. ฉันฝันว่ามันเดินจากฉัน ฉันฝันซ้ำๆ กันแบบนี้มาตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องแล้ว " โอ๋ยังนอนอยู่บนเตียงและบ่นต่อไปเรื่อยๆ
" เหรอ...  "
" อื้ม "
" แล้วทำไมแกถึงฝันแบบนั้นหละ "
" ฉันก็ไม่รู้ .. คงเพราะเคยไปไหนมาด้วยกันตลอดมั้ง ..เลยลืมไม่ลง " โอ๋สะดุดกับคำพูดของตัวเอง
ฉันเองก็ไม่ต่างกับไอ้อาร์ตเลยใช่ไหมที่ลืมกันไม่ลง ไม่อยากยอมรับเลยว่าฉันสงสารไอ้อาร์ตมากๆ .... และฉันก็คิดถึงมันด้วย 2 เดือนที่ผ่านมา ฉันได้อยู่กับตัวเอง โต้เถียงกับความคิดของตัวเองมาตลอด และฝันถึงอาร์ตแบบนั้นเรื่อยมา
" แล้วแกรู้ไหม ว่าทำไมแกถึงลืมมันไม่ลง " น้ำเริ่มทำหน้าที่ศิลาณี ผู้ให้คำปรึกษาได้ทุกด้าน โดยเฉพาะด้านความรัก
" ไม่รู้สิ " โอ๋พูดสั้นๆ และไม่ได้คิดว่าน้ำจะตอบกลับว่ายังงัย
" คนมันรักกัน  มันจะลืมกันได้ยังงัยละจ๊ะ " ตวัดหางเสียงเล็กน้อย
" แต่ฉันรักมันแบบเพื่อนนะ " โอ๋ลุกขึ้นนั่งบนเตียง รีบเถียงเหมือนเด็กๆ
" แกบังอาจมาเถียงเทพธิดาพยากรณ์ได้ยังงัย ..ฮึ " น้ำตรวจตราความเรียบร้อยบนใบหน้าขาวใสด้วยกระจกพกเล็กๆ แล้วลุกขึ้น เดินมาทางโอ๋
" อยากรู้ไหม 2 - 3 คืนหลังมานี้ แกละเมอว่าอะไร ก่อนที่แกจะพูดชื่อไอ้อาร์ต " น้ำยักคิ้วทำตาถลึงมาทางโอ๋
" .... " โอ๋เงียบ ไม่กล้าถามต่อไปว่า ' แล้วฉันละเมอว่าอะไรหละ ' เลยเปลี่ยนประเด็นไปเลยซะงั้น
" แกตื่นมาฟังฉันละเมอทุกคืนหรือไง " โอ๋ค้อนนิดๆ
" ฉันยังไม่หลับด้วยซ้ำ ..ส่วนแกพอหัวถึงหมอนไม่ถึง 30 นาที แกก็เริ่มบิดตัวไปมา เหมือนกำลังโดยใครปล้ำอยู่อย่างนั้น " น้ำลงนั่งที่เตียงของตัวเอง
" จะบ้าเหรอ " โอ๋เถียงเสียงแข็ง
" ฉันจะโกหกแกไปทำไม " พร้อมส่งสายตาเขม็งตวาดมาทางโอ๋
" เฮ้อ.. จริงเหรอแก ... ฉันก็จำพอลางๆ หนะนะ ในฝันเหมือนฉันโดยไอ้อาร์ตกอดไว้  แล้วฉันก็ดิ้นหลุดออกมา "
" เหรอ .. เห็นไหมฉันเดาไว้ไม่ผิดเลย ... แต่ที่แกละเมอมันไม่จบไม่แค่นี้นะ " โอ๋เงยหน้าขึ้นตั้งใจฟัง
" พอแกบิดไปมาได้ซักพัก แกก็แน่นิ่งไป ตอนนั้นฉันคิดว่าแกคงโดนปล้ำจนเสร็จสมอารมณ์หมายไปแล้ว "
น้ำยิ้มไปพูดไป ทำให้โอ๋เคลือบแคลงสงสัย  แต่แล้วก็ทำหน้าตาจริงจังขึ้นมาในทันที
" แต่ที่สำคัญ ประโยคที่แกพูดเมื่อคืนนี้ตอนแกละเมอ ... ฉันเองก็อึ้งไปเหมือนกัน .. ความในใจที่ตัวแกเองปฏิเสธมาตลอด "
" อะไร " โอ๋กลืนน้ำลาย หัวใจเต้นแรงตุ๊บๆ
" แกพูดว่า ' อาร์ตมึงอย่าหนีกูไป กูก็รักมึง กูขอโทษ ' .. แล้วแกก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
ในฝันแกคงเห็นมันเดินจากแกไปหละมั้ง แกถึงได้พูดออกมาอย่างนั้น "
" ... ไม่หรอกมั้ง " โอ๋ตกใจและสับสน พูดปฏิเสธอยู่ในลำคอ ไม่อยากเชื่อว่านั่นคือสิ่งที่ตัวเองพูด โอ๋ไม่อาจยอมรับมันได้
" ฉันอยู่ข้างแกมาตลอดนะโอ๋.... ครั้งนี้ฉันจะไม่แนะนำว่าแกควรทำยังงัยกับไอ้อาร์ต " น้ำเดินไปหยิบอะไรซักอย่างแล้วเดินมานั่งข้างโอ๋
" เพราะฉันคิดว่าแกรู้ ว่าควรทำยังงัย  .. แต่สิ่งหนึ่งต้องทำก่อนเป็นอันดับแรก คือหยุดกลัวซะ "
โอ๋นั่งนิ่งฟังเพื่อนผู้ผ่านความรู้สึกเหล่านี้มามากกว่า
" ฉันรู้ว่าแกกลัวการถูกทิ้ง แต่ความรักมันสวยงามกว่านั้นมากมายเลยนะ ...
แกรู้ไหมว่าพี่เชน แฟนของฉัน ไม่ได้มีฉันคนเดียว ฉันรู้มาตลอด แต่ฉันก็รักเขา และยังคบกับพี่เขามา 2 ปีแล้ว
แต่ไอ้อาร์ตหละ คนที่มีแต่แกคนเดียวมาโดยตลอด ...คิดดูสิอาร์ตไม่มีแฟนผู้หญิงซักคนทั้งที่เรียนมาจนขึ้นปี 3 แล้ว เพราะอะไร ฉันคิดเดาเอาเองนะ... คงเป็นเพราะมันมีแกอยู่แล้วทั้งคน .. คนที่มันรักก็คือแกคนเดียว " น้ำทั้งแนะนำและสารภาพเรื่องของตัวเองไปในตัว
โอ๋ถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินเรื่องของน้ำกับพี่เชน  น้ำไม่เคยบอกโอ๋เรื่องนี้มาก่อน  รู้สึกสงสารและทึ่งในตัวน้ำมากที่ยังคบกับพี่เชนได้นานขนาดนั้น และทั้งหมดที่น้ำพูดมา ..ก็ทำให้โอ๋รู้สึกคิดถึงอาร์ตขึ้นมาจับใจ ..อยากเจออาร์ต อยากเห็นหน้าอาร์ต และอยากขอโทษอาร์ตด้วย
" เออนี่ๆ ดูไรนี่สิ " อยู่ดีๆ น้ำก็ทำลายบรรยากาศเศร้าๆ ด้วยกล่องอะไรบางอย่าง
" หึม!! " โอ๋มองดูกล่องที่ห่อกระดาษลายสวยๆ ด้วยความงง
" สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะเพื่อนรัก!! " น้ำยิ้มและยื่นของขวัญวันเกิดให้โอ๋
" .... อะ เอ่อ ขอบใจนะน้ำ " โอ๋ถูกเซอร์ไพรส์ ยิ้มกว้าง น้ำตาคลอ รับของขวัญมากจากน้ำ
ต่างคนต่างยิ้มให้กัน ไม่มีคำบรรยายใดๆ ที่จะบอกความหมายของคำว่าเพื่อนระหว่างทั้งสองคนได้
" อื้ม .. มันอาจจะไม่ใช่ของราคาแพงนะ ... ก็ฉันมันจนหนินะ ฮะฮะ " น้ำหัวเราะร่าเริง
" แค่แกจำได้ว่าเป็นวันเกิดฉัน  ฉันก็ดีใจแล้ว ไม่ต้องให้ของขวัญก็ได้ "
" ไม่เป็นไรหรอก นานทีปีหน ... "
" ปิ๊ก! ปิ๊ก ! " เสียงแตรรถดังมาจากหน้าหอ แล้วน้ำก็รีบลุกขึ้นในทันที นั่นคงเป็นรถของพี่เชนอย่างแน่นอน
" ฉันไปก่อนนะ ... คงได้กลับมาเย็นวันอาทิตย์ จะไปเที่ยวบ้านพี่เชนที่อุดรฯ " น้ำยิ้มดีใจอย่างเห็นได้ชัด แล้ววิ่งไปที่ประตู
" เออ ... เมื่อเช้ามีคนมาเคาะห้อง ฉันเปิดออกไปก็แต่เห็นกล่องของขวัญวางหน้าห้อง ..ฉันเอาไปวางไว้ตรงโต๊ะแกอะ ไปก่อนนะ "
แล้วน้ำก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ซักพักก็ได้ยินเสียงรถที่จอดหน้าหอเคลื่อนตัวออกไป
..ใครนะที่ส่งของขวัญมาเซอร์ไพรส์ หรือจะเป็นอาร์ต ทำไมวันนี้ใจมันพะวงถึงแต่อาร์ตนะ โอ๋พุ่งตัวหยิบกล่องของขวัญอีกใบมานั่งชื่นชมที่เตียง ไม่มีชื่อเสียงเรียงนามติดมาด้วย  มีน้ำหนักเบา แต่ก็ไม่กล้าเขย่า กลัวของข้างในจะเสียหาย แกะเลยดีไหมนะ ... แล้วจะอดใจไว้ทำไมหละแกะเลยดิ
โอ๋ใจสั่น ตื่นเต้นเหมือนเด็กกำลังแกะกล่องของขวัญใบแรกในชีวิต ภาวะนาขอให้เป็นของที่อาร์ตเป็นคนส่งมา ฉีกกระดาษที่ห่อไว้ออกอย่างรวดเร็ว เปิดฝากล่องที่อยู่ข้างใน ภาพของสิ่งที่อยู่ข้างหน้ามันทำให้โอ๋หยุดนิ่ง คิดกลับไปถึงวันสุดท้ายของกิจกรรมสอบเพลงเชียร์ของน้องใหม่ ..โอ๋จำไม่ได้ว่าใครเก็บถุงมือลีดฯ ของโอ๋ไป แต่ก็คิดว่าคงหายไปแล้วหละ เสียดายมากๆ เพราะเป็นถุงมือที่ใส่ในวันสำคัญแบบนั้น
โอ๋น้ำตาคลอ เมื่อเห็นถุงมือสีขาวที่วางอยู่บนสุด โอ๋หยิบมันขึ้นมา แน่ใจแล้วมันเป็นถุงมือของโอ๋ ภาพของอาร์ตวิ่งเข้ามาในหัว คงจะเป็นอาร์ตที่เก็บไว้และอาร์ตคงซักมันด้วยตัวเอง ยังมีของอยู่ในกล่องอีก เหมือนเป็นผ้าที่พับไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย สีของมันดูคุ้นตา แล้วน้ำตาโอ๋ก็หยาดผ่านแก้มลงมาในทันที มันเป็นเสื้อตัวเก่งของโอ๋ที่โอ๋ใช้มัดห้ามเลือดให้อาร์ตเองกับมือ ถึงแม้มันจะถูกซักแล้วแต่ก็ยังมีคราบเลือดของอาร์ตเป็นวงๆ เล็ก ติดอยู่ที่ตัวเสื้อ 2 - 3 แห่ง ของทั้งสองอย่างที่อาร์ตเก็บไว้ให้ และเลือกที่จะส่งมาให้ในวันนี้ มันหมายถึงอะไร อาร์ตหมายถึงอะไร หรือเป็นการบอกลา ... ไม่จริงนะ น้ำตาของโอ๋หยาดผ่านแก้มลงมาเรื่อยๆ
ยังมีของชิ้นสุดท้ายที่อยู่ในกล่องโอ๋ก้มลงมองเห็นนาฬิกา CITIZEN เรือนเล็กสวย สีดำเรียบและมีสไตล์ บรรจุในกล่องพลาสติกใส
ภาพของเหตุการณ์หนึ่งไหลเข้ามาในหัวจำได้ว่าเป็นวันที่โอ๋กับอาร์ตไปเดินซื้อของด้วยกันที่ห้าง ' โอเอซิส '
" ไอ้โอ๋ ทำไมมึงไม่ชอบใส่นาฬิกาวะมันเสริมบุคลิกให้ดูดีขึ้นนะเว้ย "
" กูไม่ชอบ ... กูเคยซื้อนาฬิกามาใส่แล้วมันไม่เข้ากะกู..คงเพราะแขนกูเล็กเกินไป ..ไม่มีนาฬิกาผู้ชายที่กูใส่แล้วดูดีหรอก "

cojiros1

ขอบคุณฮ๊าฟฟ

imanaji

ขอบคุณมากครับ

kan17825

ขอบคุณน่ะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

kangaza

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

Klong

ขอบคุนครับ

Klong

ขอบคุนครับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุนมากครับ

dung

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม