++ “•” -- ขอได้ไหม .. จะรักนายอีกครั้ง--"."++ ฿ 13

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ยังมีของชิ้นสุดท้ายที่อยู่ในกล่องโอ๋ก้มลงมองเห็นนาฬิกา CITIZEN เรือนเล็กสวย สีดำเรียบและมีสไตล์ บรรจุในกล่องพลาสติกใส
ภาพของเหตุการณ์หนึ่งไหลเข้ามาในหัวจำได้ว่าเป็นวันที่โอ๋กับอาร์ตไปเดินซื้อของด้วยกันที่ห้าง ' โอเอซิส '
" ไอ้โอ๋ ทำไมมึงไม่ชอบใส่นาฬิกาวะมันเสริมบุคลิกให้ดูดีขึ้นนะเว้ย "
" กูไม่ชอบ ... กูเคยซื้อนาฬิกามาใส่แล้วมันไม่เข้ากะกู..คงเพราะแขนกูเล็กเกินไป ..ไม่มีนาฬิกาผู้ชายที่กูใส่แล้วดูดีหรอก "
" เหรอ ... นี่ๆ มึงมาดูนี่ CITIZEN รุ่นนี้ มันน่าจะเหมาะกับมึงนะ "
" จะบ้าเหรอ นั่นมันของผู้หญิง "
" เรือนนี้ของผู้ชายค่ะ ..ทำออกมาคู่กันกับอีกเรือนซึ่งเป็นของผู้หญิง สไตล์คล้ายๆ กันค่ะ " พนักงานขายยิ้มไปพูดไป
" ครับ .. " อาร์ตตอบสั้นๆ เป็นการขอบคุณที่ให้ข้อมูล
" หึหึ .. แพงโคตรๆ ตั้ง 5,000 ... คงต้องรอเรียนจบมีงานทำซักก่อนถึงซื้อของแพงๆ แบบนี้ใช้ "
" แล้วมีงชอบไหมละ "
" ชอบ... มันสวยดีนะ สวยเรียบๆ เรือนเล็กหน่อย ถ้ากูใส่ก็คงดูไม่เกะกะ "
ภาพนาฬิกาเรือนนั้นที่อยู่ในตู้กระจก เป็นแบบเดียวกันกับที่อยู่ในกล่องตรงหน้าตอนนี้ โอ๋แกะนาฬิกาออกจากกล่องลองใส่ดู มันเข้ากับข้อมือเล็กๆ ของโอ๋พอดี โอ๋ยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความทราบซึ้ง มีกระดาษสีขาวๆ วางอยู่ที่ก้นกล่อง โอ๋รีบหยิบมันขึ้นมาคลี่อ่าน แค่ประโยคแรก ก็ทำโอ๋ร้องไห้โฮออกมาทันที
         ในฐานะที่กูเคยเป็นเพื่อนมึง
         ขอให้มึงเก็บเวลาที่มีกูอยู่ไว้ได้ไหม
          และกูขอเก็บเวลาที่มีมึงไว้ได้ไหม
          เพราะกูเจ็บทุกครั้งที่พยายามจะลืมมึง
          ขอให้กูได้รักมึงก็พอ
โอ๋อ่านข้อความทั้งหมด ด้วยความซาบซึ้ง ในความรู้สึกและการกระทำทุกอย่างที่อาร์ตเคยทำให้ พร้อมกับความสำนึกผิดที่ทำให้อาร์ตต้องจมอยู่ในความเจ็บปวดที่โอ๋เป็นคนทำไว้
" กูขอโทษ " โอ๋ร้องไห้สะอึกสะอื้นพูดบอกกับอาร์ต ทั้งที่ไม่มีอาร์ตอยู่นั้น  .... อาร์ตมึงอยู่ที่ไหน
โอ๋ก้มหน้าร้องไห้กับกระดาษแผ่นนั้นอยู่เป็นวรรคเป็นเวรพักหนึ่ง จนกระทั่งตั้งสติได้ คิดถึงคำพูดที่น้ำบอกไว้ว่า
" ฉันคิดว่าแกรู้ ว่าควรทำยังงัย "
โอ๋รู้แล้วว่าต้องทำยังงัยต่อไป  แต่ตอนนี้คงต้องลุกไปอาบน้ำล้างตัวล้วงน้ำตาซักก่อน โอ๋ถอดนาฬิกา วางไว้บนถุงมือและเสื้อตัวเก่ง ... หันกลับมาด้วยความดีใจ  ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป...
บทที่ 12
ตั้งแต่ที่อาร์ตไม่สามารถมีโอ๋อยู่ในชีวิตได้อีก อาร์ตก็ไปไหนมาไหนกับเปี๊ยกและโรจน์ตลอด คนเราจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเพื่อน .. แต่ส่วนโอ๋ อาร์ตก็ไม่เป็นกังวลหรอก เพราะว่าคงมีน้ำเป็นคนดูแลโอ๋อยู่ ถึงแม้จะรู้สึกว่าไม่เหงาเพราะมีเพื่อน 2 คน อย่างเปี๊ยกกับโรจน์ ชวนคุย ชวนกิน ชนไปเที่ยวด้วยกัน แต่มันก็ไม่เหมือนโอ๋ ก็นี่มันเพื่อน นั่นมันคนรัก ถึงแม้จะเป็นรักเขาข้างเดียวก็เถอะ ความรักที่แอบอยู่เบื้องหลังความเป็นเพื่อน ไม่รู้มันก่อตัวขึ้นมาเมื่อไหร่ โชคร้ายที่มันเกิดในใจของคนๆ เดียว แต่อีกคนที่ยังไม่เปลี่ยนแปลง ยังรู้สึกว่าเราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม
ส่วนคนที่มันรู้สึกเปลี่ยนไปแล้วหละ.. ' ตายทั้งเป็น ' คงเป็นคำอธิบายที่ดีที่สุด
จนถึงวันนี้ การตัดสินใจของอาร์ตก็ดูเป็นทางถูกต้องที่สุดแล้ว คือการเลิก เลิกคิดที่จะเป็นแฟนและเลิกคิดที่จะเป็นเพื่อน เหลือไว้แต่ความรู้สึกที่ดีๆ ... ความทรงจำของคนเรา ถึงจะเป็นความทรงจำอะไรก็ช่าง มันไม่มีทางลบไปได้หรอก มันจะติดอยู่ในใจของเราตลอดไป ถ้าเรายอมรับมันไม่ได้ เราก็จะเจ็บบางตายอยู่คนเดียวแบบนั้นตลอดไป ทุกครั้งที่เราพยายามลบคำว่า ' รัก ' ที่ถูกเขียนไว้ใจโดยใครบางคน ก็มีแต่จะทำให้ใจเราถลอกเป็นแผลเรื้อรังเจ็บไม่หายอยู่อย่างนั้น
ดังนั้นอาร์ตจึงยินยอมให้ตัวเองรักโอ๋ต่อไป จะไม่พยายามทำใจให้ลืมโอ๋อีกแล้ว จะคิดถึงโอ๋ทุกครั้งที่อยากคิดถึง อย่างน้อยอาร์ตก็ยังไม่เวลาอีกตั้ง 2 ปี กว่าจะเรียนจบ มากพอที่อาร์ตจะทำหน้าที่แอบดูแลโอ๋อยู่ไกลๆ แต่ในใจลึกๆ ก็ยังหวังอยู่เสมอ.. ถ้ามีปฏิหารย์ก็ขอให้มันเกิดซักทีเถอะ
" โอย.. อิ่ม.. " โรจน์เอนหลังอย่างมีความสุข
" มึงกินทุกอย่าง แบบนี้.. ไม่อิ่มก็เกินไปละ " เปี๊ยกบ่นและเอนหลังไปอีกคน
" กูก็ว่างั้น .. " อาร์ตเสริมขึ้นมาสั้นๆ แล้วหันไปดู TV ที่ติดไว้ภายในศูนย์อาหาร
รายการ ' ก่อนบ่ายคลายเครียด ' ดูแล้วเพลินใจดี แต่มันน่าจะช่วยคลายร้อนได้ด้วยนะ แล้ว 3 หนุ่มก็นั่งยิ้มเพลินกับตลกใน TV จนเกือบจบรายการ
" เออ ... ตกลงพวกมึงจะเอาไหมหนังสือวิชาออโธฯ พาโธฯ " อาร์ตพูดขึ้นเมื่อฉุกคิดได้เดี๋ยวนั้น ดึงสมาธิเพื่อนออกมาจาก TV
" เออๆ .. แต่แม่ง อาจารย์น่าจะทำชี๊ตแจก ให้มาถ่ายเอกสารเองเป็นเล่มเนี๊ยะนะ " เปี๊ยกบ่นทำหน้าเบี้ยว
" เอาเถอะน่า มึงอย่า-งกนักเลย  การศึกษาคือการลงทุน " อาร์ตพูดต่อรองแทนอาจารย์
" ปะ ... ไปเอาหนังสือกัน จะได้ไปถ่ายเอกสารเลย " โรจน์ออกความคิดเห็นและลุกขึ้นในทันที
เป็นการบังคับเพื่อนอีกสองคนต้องลุกขึ้นตามกัน
สามหนุ่มเดินเกาะกลุ่ม สนทนาเรื่องโน้นเรื่องนี้มาตลอดทาง ไม่เกิน 5 นาที ก็ถึงหอพักของอาร์ตแล้ว
เดินมาจนถึงบันไดหอพัก อยู่ดีๆ โรจน์ก็หยุดเดินไปซะงั้น แล้วทำท่าคลำเป้าคลำตูดอยู่ตรงนั้น สงสัยจะลืมอะไรซักอย่าง
" มึงลืมอะไรละสิ " เปี๊ยกทำหน้าเซ็งๆ
" เออ .. กูลืมมือถือไว้ที่ศูนย์อาหารวะ " มันทำหน้าตกใจ ตาถลน
" ไอ้เวร .. กลับไปเอาดิ "
" มึงไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ ..นะ " โรจน์ยิ้มแห้งๆ
" อาร์ต .. มึงขึ้นไปรอเลย เดี๋ยวพวกกูมา "
" เออๆ "
แล้วสองหนุ่มก็เดินฝ่าแดดร้อนๆ กลับไปที่ที่เพิ่งจากมา เปี๊ยกยังบ่นโวยวายเบาๆ ไปตลอดทาง
พอสองคนนั้นไม่อยู่ด้วย อาร์ตก็รู้สึกขึ้นมาทันว่าเวลาไม่มีคนอยู่ใกล้ๆ แล้วมันรู้สึกโหวงๆ ทำไมไม่มีคนตัวเล็กๆ ยืนเกาะติดอยู่ข้างตัวเหมือนเดิมนะ ... คิดถึงไอ้โอ๋จัง T-T
อาร์ตเดินขึ้นมาชั้น 3 เลี้ยวขวา เดินไปอีก 3 ประตูก็ถึงห้องแล้ว หยุดเดินก้มหน้าล้วงกระเป๋าหากุญแจห้อง .. ไม่ใช่กูลืมกุญแจอีกคนหรือไงวะ โดนไอ้เปี๊ยกบ่นแน่ๆ อะ.. เจอ-ละมันเลื่อนไปอยู่ใกล้เป้าซะนี่ พอคิดถึงเรื่องใกล้เป้า ก็คิดถึงวันที่ไอ้โอ๋เมาอยู่หน้าเธคขึ้นมาทันที
เฮ้อ ... คิดถึงมันอีกละ อยากไปหามันจัง แต่มันคงไม่ยอมเจอกูหรอก  แล้วกล่องของขวัญที่เอาไปวางไว้เมื่อเช้า  มันจะเปิดดูหรือป่าวก็ไม่รู้  อาร์ตกำกุญแจไว้แล้วดึงออกมา ก้าวเท้าเดินตรงไปที่ห้องของตัวเอง และยังก้มหน้าเดินคิดถึงไอ้โอ๋อยู่ แล้วอาร์ตก็ต้องหยุดเดินในทันที  เมื่อสายตาเคลื่อนไปชนกับเท้าของใครบางคนที่ยืนหันหลังมา แค่เห็นรองเท้าก็รู้แล้วว่าเป็นใคร อาร์ตมองไล่ขึ้นเพื่อตรวจสอบว่าใช่คนที่เขาคิดไว้หรือป่าว คนตัวเล็กๆ ที่อยู่ในกางเกงยีนสีเข้มๆ  กับเสื้อที่ใส่พอดีตัว  และมีนาฬิกาสีดำเรือนเล็กนั่นอยู่ที่ข้อมือด้านซ้าย คงจะเป็นนาฬิกา CITIZEN ที่อาร์ตห่อใส่กล่องเมื่อคืน
เหมือนฝัน ...... มันเป็นความจริงหรือป่าว เขาคนนั้นมายืนอยู่ตรงนี้ทำไม มาเพราะคิดถึงหรือมาเพื่อการบอกลา แต่ถึงอย่างไรอาร์ตก็ดีใจ ที่เขาคนนั้นมายืนอยู่ตรงหน้าห้องของอาร์ต ..
นานเท่าไหร่แล้วที่โอ๋ไม่ได้มาหาอาร์ตที่นี่  คงเป็นเพราะอาร์ตเป็นฝ่ายไปหาโอ๋ก่อน อาร์ตยิ้มน้ำตาคลอ ความสบายใจที่ผุดขึ้นอย่างมากมาย  ความผ่อนคลาย  ความโล่งอก ความดีใจ และความหวัง อาร์ตรู้สึกมีความสุขที่ได้เห็นโอ๋อีกครั้ง
อาร์ตคลายมือที่กำกุญแจออกโดยไม่รู้ตัว เกิดเสียงเบาๆ  " คลิ๊ก.. "
โอ๋คงได้ยินเสียงเบาๆ นั่น .... ร่างกายของโอ๋ ค่อยๆ พลิกกลับหันมาทางอาร์ต เป็นโอ๋จริงๆ โอ๋ยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น ดวงตาเป็นประกายด้วยน้ำตาแห่งความดีใจและความคิดถึง อาร์ตคิดถึงโอ๋มากๆ เลยรู้ไหม คิดถึงที่สุดเลย  ขอบใจมากที่โอ๋กลับมาหาอาร์ต โอ๋เข้าใจอาร์ตแล้วใช่ไหม โอ๋ถึงมาที่นี่ .. อาร์ตรอโอ๋อยู่ที่นี่มาตลอดเลย .. มันนานมากๆ เลยรู้ไหม นานมากที่อาร์ตรอ .. นานจนเหมือนเป็นไปไม่ได้  โอ๋เข้ามาใกล้ๆ อาร์ตหน่อยสิ  เข้ามากอดอาร์ตไว้ที  อยากให้โอ๋กอดอาร์ตบ้าง อยากรู้ว่าโอ๋จะรักอาร์ตขนาดไหน..
ในความรู้สึกของโอ๋ การรอคอยที่ยาวนานที่สุดของโอ๋ได้จบลงแล้ว นานเหลือเกินกว่าที่อาร์ตจะกลับมาตรงนี้ รู้ไหมโอ๋มายืนรออยู่ตรงหน้าห้องนี้ตั้งแต่เช้าแล้ว ตั้งแต่ที่โอ๋ได้เปิดกล่องของขวัญกล่องใบนั้น  ใจของโอ๋ก็มายืนรออาร์ตอยู่ตรงนี้แล้ว
รู้ไหมว่าตอนที่ไม่มีอาร์ต โอ๋ต้องอดทนขนาดไหนที่ต้องอยู่กับความเหงา
อาร์ตเดินจากโอ๋ทุกคืนในฝัน โอ๋ร้องไห้ทุกคืนในฝัน ร้องไห้อยู่คนเดียว เจ็บใจตัวเองที่ทำให้เราสองต้องเป็นแบบนี้ ก็เป็นเพราะโอ๋เอง
ที่ทำให้อาร์ตต้องเดินจากโอ๋ไป โอ๋ขอโทษนะ ที่ทำให้อาร์ตเสียใจ แต่โอ๋จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว
โอ๋ก้าวเท้าเดินเข้ามาหาอาร์ตที่ยืนเปิดอ้อมแขนรออยู่ ขอโอ๋กอดอาร์ตหน่อยได้ไหม และขอซบลงตรงนี้อีก
" โอ๋ขอรักอาร์ตอีกครั้ง  ...  ได้ไหม "
ความรักที่ปราศจากคำว่าเพื่อนที่ปิดกั้นหัวใจของโอ๋ไม่ให้มองเห็นความจริงระหว่างเราทั้งสองคนมาโดยตลอด
ต่อไปนี้เราจะเป็นคนรักกันจริงๆ แล้วนะ  และจะไม่มีเวลาของโอ๋หรือเวลาของอาร์ต  จะไม่แต่เวลาของเราสองคน ...
สิ่งรอบตัวถูกลบออกไปหมดสิ้น เหลือเพียงคนสองคนที่กอดกันอยู่ตรงนั้น
โอ๋หลับอยู่ในอ้อมกอดของอาร์ต ได้ยินเสียงหัวใจอาร์ตเต้นอยู่ข้างหู ได้รับสัมผัสแห่งความอบอุ่นจากตัวของอาร์ต
อาร์ตอยากกอดโอ๋ไว้อย่างนั้น ไม่อยากปล่อยให้โอ๋หลุดออกจากอ้อมกอดนี้ไปอีก
ท่ามกลางความเงียบและความอบอุ่น สติและความคิดของอาร์ตวิ่งกลับไปที่เพื่อนอีกสองคน ป่านคงเดินมากลับถึงชั้นล่างของหอพักแล้ว
แต่มันไม่ใช่อย่างที่อาร์ตคิด .. เบื้องหลังของอาร์ตในตอนนี้คือ เปี๊ยกและโรจน์ยืนตะลึกกับภาพที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น
อาร์ตได้ยินเสียงเหมือนสองคนนั้นกระชากลากถูกันลงไปชั้นล่าง ส่วนโอ๋ก็คงได้ยินแต่เสียงหัวใจของอาร์ตเต้นที่เต็นท์อยู่ข้างหู
โอ๋คงจะไม่รับรู้ว่าความเป็นส่วนตัวของโอ๋กับอาร์ตถูกล่วงละเมิดด้วยสายของเปี๊ยกกับโรจน์เป็นการเรียบร้อยแล้ว
ถึงอย่างไรเพื่อนสองคนนั้นก็เห็นไปแล้วหละ ก็คงต้องรอรับสถานการณ์กันต่อไป อาร์ตคงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของปัญหาเฉพาะหน้าที่ต้องแก้ไขกันไปตามสภาพการณ์
" โอ๋ ... เดี๋ยวมีใครมาเห็น " อาร์ตพูดเสียงแหบ
" อื้ม .. " โอ๋ปล่อยมือออกจากตัวอาร์ต
อาร์ตเดินมาเสียบลูกกุญแจที่ลูกบิดประตู โอ๋เดินมาตามติดๆ แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์สายเข้าของอาร์ต ล้วงออกมาจากกระเป๋า ยกขึ้นดูเห็นชื่อไอ้เปียกโทรเข้ามา
" ฮัลโหล ... "
" เออ ไอ้อาร์ต พอดีพวกกูเจอ อีปุ๊ก ที่ศูนย์อาหารวะ กูเลยฝากให้มันถ่ายเอกสารให้  กูคงไม่ไปหามึงแล้วนะ "
" อืมๆ โอเคๆ "
" แค่นี้นะเว้ย "
" อืมๆ "
มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน อาร์ตยังเดาไม่ออกว่าระหว่างไอ้โรจน์กับไอ้เปี๊ยก ใครที่จะเป็นคนเอาเรื่องของเขาทั้งสองคนไปพูด
ถ้าเรื่องนี้แดงขึ้นและเพื่อนทั้งห้องรับรู้ว่าโอ๋กับอาร์ตไม่ได้คบกันแบบเพื่อน ก็คงจะแก้ไขอะไรไม่ได้
ให้เหตุการณ์ครั้งนี้ เป็นบทพิสูจน์ใจของเพื่อนร่วมชั้นแต่ละคน  ว่าใครที่จะเป็นเพื่อนแท้ ที่จะไม่รังเกียจและยังมองว่าโอ๋กับอาร์ตยังเป็นเพื่อนของเขาอยู่
และที่ชั้นล่างสุดของหอพัก หลังจากที่เปี๊ยกกดวางสายโทรศัพท์จากอาร์ต
" มึงทำอะไรของมึง กูไม่เข้าใจมึงเลยวะ มึงลากกูลงมาทำไม .. ทำไมมึงไม่ทำให้พวกมันรู้ว่าพวกเรารู้เรื่องของมันแล้ววะ "
โรจน์ต่อว่าเพื่อนด้วยน้ำเสียงและสีหน้าไม่พอใจ
" แล้วมึงจะทำอย่างนั้นไปทำไม" เปี๊ยกขมวดคิ้วสวนกลับไป
" แล้วมึงอยากเห็นเพื่อนมึงเป็นเกย์นักหรือไงวะ "โรจน์เถียงออกไปด้วยความคิดที่เกิดจากการไม่ยอมรับ
" มันสองคนจะเป็นอะไรก็ปล่อยมันไปมึงจะไปยุ่งอะไรกับพวกมัน"
" ไอ้`ตัวเงินตัวทอง`! มึงปกป้องพวกมันดีจริงวะ ..มึงเป็นเกย์เหมือนพวกมันเหรอวะ "

imanaji

ขอบคุณมากครับ

kan17825

ขอบคุณน่ะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

kangaza

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุนมากครับ

dung

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

Sirakan

ขอบคุนก๊าบ

harain15

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

เปี๊ยกเคาะกะโหลกไอ้โรจน์ทีดิ