++ “•” -- ขอได้ไหม .. จะรักนายอีกครั้ง--"."++ ฿ 15 ตอนจบ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
" เดี๋ยวก่อนโอ๋ "อาร์ตเดินตามโอ๋มาอย่างรวดเร็ว
โอ๋เร่งฝีเท้า แต่ก็ยังไม่ถึงกับวิ่ง ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วจะหนีไปให้ไกลที่สุด
" โอ๋ ! หยุด! " อาร์ตเริ่มโกรธและพูดเสียงดัง ยังคงก้าวเท้าเร็วๆ ตามโอ๋มาติดๆ
" ไอ้โอ๋! " โอ๋ก็ไม่สนใจคำพูดแบบนั่นยิ่งให้โอ๋เร่งฝีเท้าไวขึ้น
" ขอร้องหละ ... อย่าหนีเราไปไหนอีกเลย! " อาร์ตพูดเสียงเครือและดังพอที่จะทำให้ที่คนแถวนั้นหยุดและหันมามองเป็นตาเดียวกัน
ซึ่งก็รวมถึงโอ๋ด้วย น้ำเสียงนั่นเหมือนอาร์ตเจ็บปวดมากที่โอ๋เอาแต่หนี และทิ้งให้อาร์ตไขว่ขว้าหาโอ๋มาตลอด
ใช่.. เราเองที่ไม่ยอมฟังหน้าฟังหลังให้ดีๆ แต่เราไม่อยากให้อาร์ตมีคนอื่นนอกจากเรา คำว่ารักของอาร์ตควรเป็นของเราคนเดียว
" โอ๋ ... เรากับเจนนี่ เลิกกันไปนานแล้ว "
" จริงๆ เหรอ "
" อื้อ "
" ................ ขอโทษ "
บรรยากาศที่ทั้งสอง ถูกจับตามองด้วยผู้คนรอบข้าง บางคนแสดงสีหน้ารังเกียจ บางคู่กระซิบกระซาบกันอย่างไม่เกรงใจ
ตอนนี้ การหนี กลับเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด อาร์ตก้าวท้าวไปขว้าแขนโอ๋ รีบพาออกไปจากรัศมีสายตาของคนเหล่านั้น
ต่างฝ่ายต่างกังวล หวังว่าคงไม่มีคนรู้จักมาเห็นเหตุการณ์นี้เข้าหรอกนะ อุส่าห์หนีออกมากจากมหาวิทยาลัยไกลขนาดนี้แลัว
" อาร์ต ถ้าเมื่อกี้ ...  " โอ๋ถามในขณะที่อาร์ตพาเดินตรงไปที่บันไดเลื่อนขึ้นชั้นบน
" ไม่หรอก เราคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอก "
..อย่างน้อยเราสองคนก็ถูกความโชคร้ายเล่นงานไปแล้ว โอ๋คงไม่รู้ว่าไอ้โรนจ์กับไอ้เปี๊ยกเห็นเรากอดกันอยู่หน้าห้อง
" อื้ม "
" ไปดูหนังกันไหมโอ๋ " อาร์ตไม่รอฟังคำตอบของโอ๋ แล้วก้าวเท้าขึ้นบันไดเลื่อนไปโดยทันที พ้นสายตาพวกนั้นมาแล้ว ไม่มีใครอยู่บนบันไดเลื่อน  อาร์ตเอื้อมมือไปกุมมือโอ๋แล้วเขยิบเข้ามาเอาตัวบังไว้  อาร์ตบีบมือโอ๋เบาๆ และถอนหายใจยาว ..รู้สึกว่าคิดผิดแล้วที่พาโอ๋มาที่นี่  พวกเรายังปรับตัวไม่ได้กับความสัมพันธ์แบบคนรักในสถานที่แบบนี้ ..ก็เพราะไม่มีใครยอมรับความรักแบบนี้
เป็นเพราะเราผิดปกติหรือเป็นเพราะความไม่มีน้ำใจของสังคมกันแน่  อาร์ตก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
" อาร์ต ถึงแล้ว " โอ๋รีบดึงมือออกจากมืออาร์ต ก่อนที่บันไดเลื่อนจะพาพวกเขาขึ้นถึงจุดสูงสุด แล้วอาร์ตก็ถอนหายใจอีกรอบ  ปลอบใจตัวเองด้วยการหันมาส่งยิ้มหวานๆ ให้โอ๋  รู้ไหมว่าเราอยากจูงมือโอ๋เดินให้มันทั่วห้างให้มันรู้กันไปเลย  แต่ก็ไม่กล้าหรอก
แต่เราแน่ใจว่าสายตาของคนที่เราไม่รู้จักไม่ได้มีผลต่อความรู้สึกที่เรามีต่อโอ๋เลย โอ๋น่าจะคิดเหมือนเราบ้างนะ  เราอยากให้โอ๋เลิกเป็นคนขี้กลัวซักที
" อาร์ต จะดูเรื่องอะไรดี " นั่นแสดงว่าไม่มีเรื่องไหนที่โอ๋สนใจ ถ้าไม่อย่างนั้นมันก็จะบอกว่า ' ดูเรื่องนี้นะ '
" โอ๋ "
" ฮะ .. อะไร " อืมดูมันอารมณ์ดีขึ้นมาละ แต่ตอนนี้เราไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้วนะโอ๋ อยากพาโอ๋หนีไปอยู่ในที่ที่เราสองคนจะทำอะไรก็ได้ โดยไม่ต้องแคร์สายตาใคร .. อาร์ตไม่รู้ตัวว่ากำลังจะคิดเหมือนโอ๋มากขึ้นทุกวัน คิดเหมือนกับเกย์ที่พยายามปิดตัวเอง
อาร์ตกวาดสายตาไปที่โปรแกรมหนังที่จะฉายในวันนี้
" ไม่มีเรื่องที่น่าดูเลย ... " มิน่าหละไอ้โอ๋มันถึงถามว่าจะดูเรื่องไหนดี
" อื้ม .. "
" งั้นเรากลับกันเถอะ " อาร์ตชวนกลับในทันที
" อ้าว ... นั่งรถมาตั้งไกล กินข้าวจานเดียวก็กลับนะเหรอ " ..ไม่คุ้มเลย น่าจะเลี้ยงหนังเราซักเรื่องก็ยังดี ถึงแม้จะหนังมันจะไม่โดนเท่าไหร่แต่มันก็พอดูได้นะ
" จานเดียวที่ไหนละ ... สองจาน ภายใน 5 นาที อีกต่างหาก.. มีใครทำได้ไหม เพิ่งรู้ว่าแฟนตัวเองเป็นชูชก ฮือ ฮือ กูไม่น่าเสียตัวให้มันเลย "
อาร์ตทำท่าร้องไห้ เผลอกระหนุงกระหนิงกันจนลืมตัว สาวสวย 2 คนที่กำลังดูโปรแกรมหนังอยู่ใกล้ๆ ถึงกับหันมามองด้วยสีหน้าเดาไม่ออกว่าตกใจหรือรับไม่ได้กันแน่
" อาร์ต.. " โอ๋เรียกเสียงลากๆ พยายามให้อาร์ตรู้ตัว
พอฝ่ายถูกเรียกได้สติขึ้นมาหน่อย ก็ทำเก๊กหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นสองสาวนั่นมามองแบบแปลกๆ
" งั้นเรากลับกันเถอะ " อาร์ตหมุนตัวกลับก้าวลงบันไดเลื่อนอีกตัว โอ๋กระโดดลงบันไดเลื่อนตามมาติดๆ ..  
สองสาวยังมองตามมา  ด้วยในใจเสียดายในหน้าตาของสองหนุ่ม มองอะไรวะ พวกกูเป็นแฟนกัน ได้เสียกันแล้ว มันแปลกตรงไหนวะ
อาร์ตคิดในใจเหมือนกับว่าตัวเองไม่เคยชอบผู้หญิงซะอย่างงั้น ( กู่ไม่กลับแล้วมั้งเนี๊ยะ )
โอ๋ตามมาไวๆ นะ .. ถ้าเอาเชือกมันโอ๋ติดไว้กับตัวอาร์ตได้คงจะดี อาร์ตไม่อยากให้เราห่างกันแม้ซักวินาทีเลยนะ รู้ไหม ^^
เดินลงมาจนถึงชั้นล่างๆ  มีร้านขายของกระจุกกระจิกเยอะแยะเลย
" โอ๋ๆ .... "
ไม่มีเสียงตอบรับจากโอ๋  พอหันกลับไปก็เห็นมันยืนอยู่หน้าร้านขายของกระจุกระจิกทำหน้าตาอยากได้เอามากๆ หวังว่ามันคงจะไม่อยากได้กิ๊ฟติดผมนะ - -*  ถ้ามันเปลี่ยนตัวเองเป็นแบบสาวแตกเปรี๊ยะๆ กูจะทำไงวะ แต่กูก็รักมันไปมากแล้ว คงถอนตัวไม่ทัน  อาร์ตเปลี่ยนทิศทางการเดิน มาทางร้านที่โอ๋กำลังเลือกของอะไรบางอย่างอยู่ อาร์ตก้มหัวลงไม่กล้ามองหน้าเจ๊เจ้าของร้าน .... ไม่ดีกว่ายืนหันหลังดีที่สุด ให้มันเลือกของมันไป ..คิดภาพไม่ออกตอนมันติดกิ๊ฟเดินเล่นอยู่ในห้อง - -*
" พี่มีสีดำไหมครับ "
มันจะซื้อกิ๊ฟสีดำไปทำไม มันจะไม่กลืนกับผมดำๆ ของมึงเหรอวะ  แถมผมมึงก็สั้นจนแทบจะหนีบไม่ได้อยู่แล้ว
" เท่าไหร่ครับ "
" 200 บาทค่ะน้อง " กิ๊ฟอะไรของมึงวะไอ้โอ๋ แพงโคตรๆ อย่าบอกว่ามันมีกากเพชรติดอยู่ด้วยนะ
มันคงจะสะท้อนแสงเป็นประกายสวยงามมากสินะ T-T .... ฮือ ฮือ ... กูไม่น่าเลย
" 150 ได้ไหมพี่ " .. ไอ้โอ๋ มึง .... งกชะมัดเลย .. มึงบอกเจ๊แกไปเลยสิว่ามึงอยากได้ฟรี .. ถ้ามึงเป็นผู้หญิงแม่กูคงชอบมึงมากๆ
" โหยน้อง พี่ไม่ไหวหรอก นี่ของคุณภาพนะค่ะ " ... กิ๊ฟยี่ห้อนี้คงคุณภาพสูงจริงๆ แค่ราคาขายก็ 200 แล้ว
" 180 ละกันนะคะน้อง "
" คับๆ " เออดี ซื้อเสร็จซักที จะได้รีบๆ ไป .. อีกไม่นานกูจะได้เห็นมันใส่กิ๊ฟน่ารักๆ นั่นอวดกู
แล้วกูก็จะชมมันว่า ' น่ารักจังเลย ' .... ฮือ ฮือ   T-T
.. เสร็จแล้วใช่ไหม กูเดินไปก่อนนะ ขอรักษาระยะ 2 นาที ให้กูทำใจก่อน
โอ๋เดินตาม ... ไม่ใช่ มันวิ่งตามมาติดๆ  >.<
โอ๋ยื่นถุงพลาสติกสีทึบที่มีกิ๊ฟอยู่ข้างในให้อาร์ต อาร์ตหันกลับไปมอง พยายามทำหน้านิ่งๆ แล้วกลืนน้ำตาลงไปให้หมด
" อะไรเหรอ " มึงจะเอามาอวดกูทำไม มันคงจะสวยถูกใจมึงมากเลยใช่ไหม
" เอาดิ .. เราซื้อให้ " แล้วไอ้โอ๋มันก็ยิ้มแถมให้ด้วย  แต่กูไม่อยากติดกิ๊ฟสีดำนะ มันคงจะเข้ากับมึงกว่า
อาร์ตหยิบถุงพลาสติกจากโอ๋ ปั้นหน้ายิ้มไม่ติด แล้วก็ถือมันไว้ข้างตัวเดินต่อไป
" อ้าว .. เปิดดูก่อนดิ ..อยากให้อาร์ตใส่ให้ดู " .... จริงๆ เหรอโอ๋ .. ตอนนี้กูยังไม่พร้อม ขอร้องหละนะ กูสัญญาว่ากลับถึงห้องแล้วจะติดให้มึงดูซัก 10 วินาทีก็คงพอ โอ๋ก้มหน้าลง ทำสีหน้าสุดเซ็งออกไปในทางงอนมากกว่า  อดสงสารมันไม่ได้ทุกทีเลยเวลาเห็นมันน้อยใจ
กูคงต้องเปิดดูของในถุงนี่ แล้วชมว่า ' สวยดี ' อย่างน้อยมันคงหายงอนได้บ้าง .. การเป็นเกย์นี่มันยากอย่างนี้นี่เอง
อาร์ตหยุดเดิน แล้วเปิดดูของในถุงพลาสติก มันเป็นสีดำจริงๆ แต่มันดูใหญ่กว่ากิ๊ฟทั่วไป มีลักษณะคล้ายผ้า หรือมันจะเป็น  ...  กิ๊ฟโบว์สีดำใหญ่ๆ   ตอนนี้อาร์ตตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนที่ ปีเตอร์ เคราว์ ทำแฮททริคให้ตัวเอง พาทีมลิเวอร์พูลชนะอาเซนอล 4 - 1 ในการแข่งขันบอลพรีเมียร์ชิปเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาซะอีก อาร์ตหลับตาหยิบโบว์สีดำขึ้นมา  แต่ถ้าไม่ลืมตาดูก็คงจะชมว่าสวยไม่ได้
แต่มันที่เห็นอยู่ในมือไม่ใช่กิ๊ฟหรือโบว์อย่างที่คิดไว้เลย  แต่มันเป็นผ้าพันข้อมือสีดำ ผ้าเนื้อดี นุ่มมือ ใส่แล้วคงรู้สึกสบาย อาร์ตฉีกยิ้มดีใจจนแทบถึงหู แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่โอ๋ทำให้อาร์ตก็เป็นปลื้มมากแล้ว
หยิบมันออกมาจากถุงแล้วก็ใส่ปิดแผลที่ข้อมือซ้ายในทันที หันมายิ้มให้โอ๋อีกที .. ขอบใจนะ อยากหอมแก้มเป็นการตอบแทนจริงๆ
ส่วนโอ๋ พอเห็นอาร์ตยิ้มแบบนั้นก็พอใจแล้ว นั่นแสดงว่าอาร์ตคงจะชอบ โอ๋ขอโทษนะ โอ๋ไม่มีเงินที่จะซื้อของแพงๆ แต่โอ๋จะพยายามทำตัวดีๆ ไม่ทำให้อาร์ตเจ็บปวดเหมือนที่ผ่านมา เป็นการตอบแทนก็แล้วกัน
" เฮ้ย .. คุ้มจริงๆ เลย " อยู่ดีๆ อาร์ตก็เบรคความเงียบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
" อะไรๆ "
" แลกกะ CITIZEN ของกูเหรอเนี้ยยยยะ.. "
" ไม่เอาก็เอาคืนมา " โอ๋คว้าไปที่ข้อมืออาร์ตพยายามดึงเอาผ้าพันข้อมือออก อาร์ตพยายามวาดแขนหนี
" เฮ้ยๆ ทำไรอะ ให้แล้วก็ให้เลยดิ อาไรว้า "
พอเห็นว่าตัวเองคงยื้อแย่งกลับคืนมาไม่ได้ โอ๋จึงหยุดและเงียบไป.. ซักพักก็พูดออกมาแบบน้อยใจ
" เดี๋ยวคราวหน้าเราจะพยายามเก็บตังค์ซื้อของทีแพงกว่านี้ให้ก็แล้วกัน " พอได้ยินโอ๋พูดแบบนั้นอาร์ตก็รู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ
" .. รู้ไหมแค่มีโอ๋อยู่กับเราก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีอะไรมากไปกว่านี้เลย " อาร์ตลูบผมโอ๋เบาๆ อย่างเอ็นดู
" ปะ กลับกันเถอะ .. กลับไปนอนกอดกันที่ห้องดีกว่า " แล้วอาร์ตก็ชวนกลับในทันที
แล้วทั้งสองก็แทบจะอุ้มกันไปขึ้นรถ  แล้วเดินทางกลับมหาวิทยาลัยไปในเวลาพลบค่ำ เวลาที่อาร์ตรอมานาน คืนนี้ไอ้โอ๋เสร็จแน่ ๆ  อิอิ
                                                                                   End….
                                                     
                                                               

imanaji

ขอบคุณมากครับ

kan17825

ขอบคุณน่ะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ

ืnneess

ขอบคุณครับ

gigusa

ขอบคุณมากคับ

kangaza

ขอบคุงมากมากคับ

Klong

ขอบคุนครับ

davil008za

ขอบคุณมากๆเลยคร้าบบบ

grantnun

ขอบคุณมากครับ

adan

ขอบคุณมากครับ

adan

ขอบคุนมากครับ

QQQ313

ขอบคุณมากน่ะครับ

dung

ขอบคุณครับ

ton521

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

Sirakan

ขอบคุนก๊าบ