++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 5

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อืมเอ็มอย่าพาเพื่อนเขาไปทะโมนในไร่ล่ะโดนพ่อเล่นงานไม่รู้ด้วยนะ” เอ็มทำหน้าหงิกเมื่อโดนแม่ติงจนต่อแอบขำ
“โหแม่ผมเข้าไปช่วยพ่อนะครับ ไม่ได้ไปวิ่งเล่นเหมือนเมื่อก่อนซะหน่อย..แล้วนี่มึงยิ้มอะไรไอ้ต่อ”ประโยคท้ายเอ็มดุต่อเข้าเต็มๆ แต่ต่อมันก้อไม่ถือสานอกจากเอ่ยลาแม่ของเอ็มแล้ววิ่งตามเอ็มที่เดินลิ่วๆนำไปก่อน
“ไอ้ลิงมึงรอกูด้วยดิ”
“มึงเรียกกูว่าไรไอ้ตี๋” เอ็มหันมาว่าต่อจนต่อหยุดชะงักทำลอยหน้าลอยตา
“ก็ว่ามึงนั่นแหละไอ้ทะโมน”
“รอให้ถึงไร่กูก่อนเหอะมึงเดี๋ยวมึงรู้สึก”
“อย่างมึงจะมีปัญญาแกล้งอะไรกูได้อีก ไม่กลัวพ่อมึงไล่เตะมึงก้อเอาเลย”
“อ่ะแน่ะทำท้ากู ฝากไว้ก่อนเหอะมึง” เอ็มชี้หน้าต่อแล้วเดินไปที่มอเตอร์ไซค์ของต่อที่จอดอยู่
“วันนี้เดี๋ยวกูพามึงซิ่งเอง อย่าหัวใจวายล่ะมึง”
เอ็มบอกยิ้มๆอย่างมีเลศนัย เขาสังเกตตอนที่ต่อขับมาส่งเขาเมื่อวานท่าทางต่อคงจะกลัวความเร็วเอามากๆ จริงๆต่อก้อไม่ได้ขับช้าอะไรนักหรอก แต่ถ้าเทียบกับที่เขาเคยขับเล่นบ่อยเมื่อตอนอยู่ที่นี่กับพีแล้วมันก็คนละเรื่องเหมือนกัน
“ไม่ต้องเลยมึงรถกู กูขับเองมึงไม่ต้องยุ่ง” ต่อจะแย่งกุญแจคืน
“มึงแหละไม่ต้องขาก็เจ็บยังจะมาเก่งอีก มึงขับชาตินี้กูจะถึงไร่หรือเปล่า อีกอย่างมึงรู้ทางหรือไง”
“มึงก็บอกทางกูมาดิ”
“ไม่ มึงซ้อนกูแหละถูกแล้ว อย่าเรื่องมากเดี๋ยวแดดมันร้อนกว่านี้”
“กลัวหมดหล่ออ่ะดิมึง”
“ไอ้กูไม่เท่าไหร่ กูห่วงมึงต่างหากล่ะ”
อีกครั้งที่สองสายตาประสานกันนิ่งในความเงียบก่อนที่ต่อจะรีบตัดบท
“เออๆมึงจะขับก็ขับอย่าซิ่งนักก็แล้วกัน กูยังอยากรับปริญญาอยู่”
“อย่าห่วงน่า กูไม่ยอมให้มึงเป็นอะไรหรอก”
สรุปเอ็มต้องเป็นฝ่ายขับให้ต่อซ้อนจนได้ ตอนแรกเอ็มก้อกะจะแกล้งซิ่งให้ต่อกลัวเล่นเหมือนกัน แต่พอต่อมาซ้อนท้ายแบบนี้เขากลับทำไม่ลงอยู่ดี เขาก็นึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่ได้แต่ประคองรถไปเรื่อยๆ ไม่ได้เร่งรีบอะไร สองข้างทางที่เต็มไปด้วยแมกไม้สีเขียวอากาศตอนสายๆ มันยังไม่ร้อนนักกลิ่นอายของความสดชื่นของอากาศทางภาคเหนือมันยังโชยมาให้สองหนุ่มได้สูดดมได้เรื่อยๆเสมือนเป็นการนั่งรถชมวิวไปในตัว
“อืมกูมาอยู่นี่ตั้งนาน เพิ่งจะรู้สึกว่าที่นี่มันสวยก็วันนี้แหละ” ต่อเอ่ยออกมาเมื่อเขาเริ่มชอบบรรยากาศรอบๆตัว
“เป็นเพราะนั่งมากะกูหรือป่าว” เอ็มแซวยิ้มๆโดยไม่คิดว่าต่อมันจะคล้อยตาม แต่ยังไงก้ออดหมั่นไส้ไม่ได้
“ถ้ากูมากะคนอื่น กูว่ามันจะสวยกว่านี้ว่ะ”
“ปากดีนะมึงไอ้ต่อ แม่งพูดจาไม่กลัวกูน้อยใจมั่ง”
“แล้วมึงจะน้อยใจทำหอกอะไร มึงกะกูไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”
“แล้วมึงอยากเป็นหรือป่ะล่ะ” ต่อเงียบเมื่อโดนเอ็มแกล้งถาม
“ทำเป็นเงียบ ถึงไม่ตอบกูก็รู้คำตอบมึง”
“รู้ว่าอะไรมึงอย่ามาเดาใจกูหน่อยเลยไอ้เอ็ม”
“กูไม่ได้เดาแต่มึงปิดไม่มิดเอง กูเคยบอกมึงแล้วไงว่าอย่ามาเผลอจ้องตากู”
“แล้วไงยังกะมึงปิดกูมิดนักล่ะ” ต่อสวนกลับทันควัน เอ็มเองก็อึ้งไปเหมือนกัน
“กูไม่อยากเถียงกะมึงแล้ว มึงกะกูก็ดูๆกันไปละกัน จับกูแน่นๆนะกูจะซิ่งแล้วนะ”
เอ็มบอกเขารู้ว่าจิตใจตัวเองมันกำลังวุ่นวายอยู่เหมือนกันในสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นมาได้ เขาไม่เคยรู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆใครมาก่อนไม่ว่าใครจะเข้ามายังไงเขาก็แค่ทักๆไปตามมารยาท แต่กับต่อมันไม่ใช่ เขาคิดว่าเขารู้สึกมากกว่านั้นแต่ต่อมันจะคิดยังไงเขาเองก็ไม่กล้าที่จะเดาก็แค่หยั่งเชิงลองแหย่ๆไป แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมากแค่นี้เขาก็วุ่นวายพออยู่แล้ว
เอ็มเร่งความเร็วไปเรื่อยๆตามอารมณ์ที่วุ่นวายของตัวเองจนต่อตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจำเป็นต้องกอดเอวเอ็มไว้เมื่อเอ็มไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนความเร็วลงเลย
“ไอ้เอ็มมึงบ้าหรือเปล่าวะ”
ต่อตะโกนด่าแข่งกะเสียงแผดกล้าของรถที่เอ็มเร่งขึ้นเรื่อยๆ สองร่างปะทะแรงลมจนหน้าเริ่มชา ดีที่ถนนค่อนข้างโล่งถ้ามีอะไรมาตัดหน้าแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว เอ็มก็คงจะเบรกไม่อยู่เป็นแน่ เขาเริ่มลดความเร็วลงเมื่อต่อเริ่มกอดเขาแน่นขึ้นจนเขาเริ่มรู้สึกผิด
“เฮ้ยกลัวเหรอต่อขอโทษว่ะ” เอ็มเอ่ยเมื่อรถมันกลับมาวิ่งช้าๆเหมือนปกติ ต่อจึงตะคอกกลับด้วยความโมโหคิดว่าเอ็มแกล้งจริงๆ
“มึงจอดรถเลยไอ้เอ็ม กูไม่ไปกะมึงแล้วมึงเล่นบ้าอะไรของมึง เกิดมีรถสวนมาไม่ตายโหงไปทั้งคู่หรือไง”
“กูบอกแล้วไงกูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ได้ตั้งใจ ก็มึงบังคับรถอยู่คนเดียวบอกไม่ได้ตั้งใจไปหลอกเด็กอมมือเหอะมึง”
“ต่อ นี่มึงโกรธกูจริงๆเหรอ”
“เออสิวะ ชีวิตกูไม่ได้เกิดมาเพื่อเสี่ยงกับเรื่องอย่างนี้นะ กูไม่ชอบไอ้พวกคนองมึงรู้ไว้ด้วย”
“เฮ้ยกูขอโทษจริงๆ” เอ็มเริ่มเครียดเมื่อต่อมันไม่ยอมหายโกรธง่ายๆ
“ไม่ต้องพูดกูบอกให้มึงจอดรถไง”
เอ็มจำต้องจอดรถเผื่อต่อมันจะอารมณ์เย็นขึ้นบ้าง สองหนุ่มจ้องกันพักหนึ่งก่อนที่ต่อจะเอ่ยออกมา
“มึงหาทางไปไร่มึงเอาเองละกัน กูจะกลับหอ”
เขาผลักเอ็มออกจากรถเอ็มเริ่มหน้าเสีย
“เฮ้ยทำไมอ่ะกูขอโทษมึงแล้วไง”
“ถ้ากูโกรธก็คือโกรธ มึงคิดดูสิถ้ารถมันเกิดเสียหลักหน่อยเดียว มึงจะมีโอกาสมาขอโทษกูแบบนี้หรือเปล่า”
“แต่มันก็ไม่เกิดไม่มีเหตุผลเลยนะโว้ย ที่มึงจะมาโกรธกูเอาเป็นเอาตายแบบนี้”
“กูมีเหตุผลของกูแล้วกัน”
“แล้วอะไรล่ะถ้ามึงไม่บอกกูมึงก้ออย่าหวังว่ามึงจะไปไหนได้”
เอ็มคว้าเอากุญแจรถมาถือไว้มองหน้าต่ออย่างท้าทาย
“เอากุญแจกูมา” ต่อบอกเสียงนิ่งไม่ยอมหลบตาเอ็มเหมือนกัน
“กูไม่ให้มึงกำลังพาลกูอยู่”
“กูจะไปพาลอะไรมึง”
“นั่นดิ กูก้ออยากรู้เหมือนกัน เรื่องแค่นี้ลูกผู้ชายจริงเขาไม่ถือสากันหรอก กูเล่นกะไอ้พีหนักกว่านี้มันยังไม่เห็นโกรธ แล้วมึงเป็นอะไรของมึง”
“นั่นมันไอ้พีไม่ใช่กู”
“ก็เพราะเป็นมึงไงกูถึงอยากรู้ว่ามึงเคืองอะไรกูนักหนา”
“แล้วมึงจะรู้ไปทำไม”
“ก็กูแคร์ความรู้สึกมึงไง”
ความเงียบเข้ามาเยือนอีกครั้ง
“มึงบังคับให้กูพูดเองนะ”
เอ็มบอกออกมาเบาๆรู้สึกอายต่ออยู่เหมือนกัน ที่เขาต้องบอกความรู้สึกตัวเองออกมาแบบนี้ ครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกครั้งที่เขาพูดเพราะแววตาสีหน้าไม่ได้บ่งบอกว่าเขาล้อเล่นเลยซักนิดจนต่อเริ่มมีอาการเย็นลง
“มึงกะกูมันก็ไม่ต่างกันหรอก”
ต่อเอ่ยออกมาในที่สุดแล้วก็ก้มหน้านิ่งไม่กล้าสู้สายตาคู่นั้นของเอ็ม เขาเองก็เจอคนมาเยอะมาไม่น้อยไปกว่าเอ็ม แต่ความรู้สึกบางอย่างมันกลับเกิดขึ้นกะเอ็มเป็นคนแรก ทั้งๆที่รู้ว่าเอ็มก็เป็นผู้ชายเหมือนๆกับเขา แต่ความรู้สึกบางอย่างมันยากที่จะเข้าใจเหมือนกัน
“เมื่อใหร่”
เอ็มถามถึงความรู้สึกที่มันก่อตัวขึ้น
“ไม่รู้และกูก็ไม่อยากจะคิดด้วย”
ต่อบอกนิ่งๆจนเอ็มต้องเอ่ยถามอีกครั้ง
“ทำไม”
“มึงก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้กูตลกตัวเองคนเข้ามาหากูตั้งเยอะตั้งแยะแล้วทำไมกูต้องไปรู้สึกบ้าๆกะมึงด้วย”
“แล้วกูมันไม่ดีตรงใหนล่ะ”
“มึงเป็นผู้ชายเหมือนกูไง”
คราวนี้ต่อหันมาจ้องเอ็มที่ยิ้มหยันๆออกมา
“นั่นดิกูกะมึงไม่น่ามาเจอกันเลยจริงๆ”
“เจอได้ก็จากได้”
เอ็มหรี่ตามองนึกตามคำพูดของต่อ
“มึงหมายความว่าไง”
“มึงกะกูเพิ่งเจอกันได้ไม่ได้ถือซะว่าแค่ผ่านมาเจอกันก็แล้วกัน”
“แปลว่ามึงจะเลิกคบกู”
“เรายังไม่ทันได้คบกันต่างหากล่ะและมันก้ไม่มีทางจะเกิดขึ้นด้วยกุไม่อยากให้อะไรมันแย่ไปกว่านี้”
“อะไรที่มึงว่าแย่”
“มึงก็รู้คำตอบ”
“แม้แต่ความเป็นเพื่อนมึงก็คบกูไม่ได้งั้นเหรอ”
ต่อส่ายหัวช้าๆ
“มึงกะกูอย่าใกล้กันเลย”
“กูไม่เข้าใจ”
“กูไม่ได้รู้สึกกะมึงแค่เพื่อนความรู้สึกกูเริ่มได้กูก็จบมันได้ขอแค่มึงช่วยกูเอ็มมึงกะกูไม่ต้องติดต่อกันดีที่สุด”
“มึงกำลังจะหนีความจริงในใจมึงนะต่อ”
“กูยอมรับเพราะความจริงที่ว่ามันไม่น่าจะเกิดขึ้นระหว่างมึงกะกู”
“แต่มันก็เกิดขึ้นแล้วมึงหนีมันไม่พ้นหรอก”
“มันเพิ่งเริ่มและมันก็ไม่มีทางจะไปต่อ”
“มึงคิดเอาเองฝ่ายเดียวอ่ะดิ”
ต่อมองเอ็มนิ่งเริ่มไม่เข้าใจ
“มึงหมายความว่าไงเอ็ม”
“ความรู้สึกมึงกะกูเป็นคนเริ่มขึ้นมึงนึกอยากจะจบมันไม่ได้ง่ายอย่างที่มึงคิด”
“กูไม่เข้าใจ”
“มึงหนีความจริงแต่กูจะสู้ความจริงอย่างน้อยๆมึงกะกูก็ไม่น่าจะเลิกคบกันเพราะมึงเป็นคนตัดสินใจ”
ต่อเริ่มส่ายหัวอีกครั้ง
“มึงอย่าทำเรื่องให้มันวุ่นวายเลยเอ็มกูขอร้องมันไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องต่างคนต่างอยู่ต่างคนต่างไปอย่างที่เคยเป็นๆมาแล้ว
มึงจะนึกขอบใจที่กูตัดสินใจแบบนี้”
“ไม่แน่มึงอาจจะเสียใจก็ได้ที่มึงตัดสินใจอย่างนั้น”
ต่อสบตาเอ็มนิ่งถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจในคำพุดของเอ็มแต่เขาได้ตัดสินใจยุติความรู้สึกที่เขากำลังจะเริ่มรักผู้ชายด้วยกัน
แล้วทุกอย่างมันจะเลือนหายไปได้เองถ้าเขาไม่ต้องเจอกับเอ็มอีก
“ไม่มีทางที่กูจะเสียใจกูเลือกแล้วกูควรที่จะตื่นจากฝันร้ายซะที...โชคดีนะมึง…”
ต่อคว้าเอากุญแจรถออกสตาร์ตขับหนีเอ็มไปอย่างเร็วคงมีแต่สายลมที่พัดใบไม้ตามขุนเขาให้ร่วงหล่นโรยตามทางที่ต่อ
เลือกที่จะหนีไปจากเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่งมองตามร่างเขาจนลับสายตา……………..

tamia

ขอบคุณครับผม

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

arttylovely

ขอบคุนมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุณครับผม

game6969

ขอบคุนมากมาย

llMAGz

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

mario401

ขอบคุณมากมายคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ