++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 6

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้วต่อสบตาเอ็มนิ่งถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจในคำพุดของเอ็มแต่เขาได้ตัดสินใจยุติความรู้สึกที่เขากำลังจะเริ่มรักผู้ชายด้วยกัน
แล้วทุกอย่างมันจะเลือนหายไปได้เองถ้าเขาไม่ต้องเจอกับเอ็มอีก
“ไม่มีทางที่กูจะเสียใจกูเลือกแล้วกูควรที่จะตื่นจากฝันร้ายซะที...โชคดีนะมึง…”
ต่อคว้าเอากุญแจรถออกสตาร์ตขับหนีเอ็มไปอย่างเร็วคงมีแต่สายลมที่พัดใบไม้ตามขุนเขาให้ร่วงหล่นโรยตามทางที่ต่อ
เลือกที่จะหนีไปจากเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่งมองตามร่างเขาจนลับสายตา……………..
ใครๆว่าฟ้าให้คนได้รักกัน
ก็น่าให้ฉันกับเธอชิดใกล้
ทำไมล่ะใจที่ให้เธอไป
ไม่เคยถึงเธอซักที
ไม่โทษว่าฟ้าไม่ให้เรารักกัน
ไม่โทษอย่างนั้นเพราะว่ามันไม่ดี
คงเพราะว่าฟ้าไม่ค่อยจะมี
เวลาให้เราผูกพัน
แต่จะนานแค่ไหน
และเท่าไร ในหัวใจไม่ท้อ
จะเก็บใจไว้ เก็บเพื่อรอ
ขอรอ รอจนกว่า
จนกว่าที่ฟ้าจะมีเวลาให้เรารักกัน
เก็บคำว่ารักที่ฉันมี
ไม่ให้ใครตราบนานเท่านาน
ไม่เคยหยุดหวัง
วันไหนสักวันจะให้กับเธอ
ในความอดทน ไม่เคยลดไป
ในความตั้งใจ ไม่เคยสิ้นสุด
ในความห่วงใยไม่เคยจะหยุด
ในใจที่มีแต่รัก
แต่จะนานแค่ไหน
และเท่าไร ในหัวใจไม่ท้อ
จะเก็บใจไว้ เก็บเพื่อรอ
ขอรอ รอจนกว่า
จนกว่าที่ฟ้าจะมีเวลาให้เรารักกัน
เก็บคำว่ารักที่ฉันมี
ไม่ให้ใครตราบนานเท่านาน
ไม่เคยหยุดหวัง
วันไหนสักวันจะให้กับเธอ
“ไงเอ็มคิดถึงบ้านเหรอมึง”
เสียงที่ทักมาทำให้เอ็มเงยหน้าขึ้นมอง กลุ่มเพื่อนๆที่เล่นบาสด้วยกันนั่นเองที่เดินมาทักเขาที่ปลีกตัวออกมานั่งเงียบๆหลังจากเลิกเล่นกันแล้ว
“เปล่ากูจะคิดถึงทำไมกูเพิ่งกลับมาได้ไม่ถึงอาทิตย์”
“อ้าวพวกกูจะไปรู้กะมึงเหรอ ก็เล่นมานั่งเหงาแบบนี้ วันนี้มึงเล่นห่วยมาก สาวๆนี่ส่ายหัวเลยว่ะ”
“เออกูไม่มีอารมณ์จะมาเล่นโชว์ใครทั้งนั่นแหละ พวกมึงจะกลับก็กลับกันไปดิ”
“อ้าวไอ้นี่แซวหน่อยเดียวทำเป็นหงุดหงิด แล้วมึงจะไม่กลับหรือไง เย็นมากแล้วนะมึง”
“เดี๋ยวกูก็กลับพวกมึงกลับไปก่อนเหอะ”
“เอองั้นพวกกูไปล่ะ”
กลุ่มเพื่อนๆเดินจากไปแล้วเอ็มถึงได้ลุกเดินไปล้างหน้าล้างตามั่ง
“แม่งเอ้ยมึงจะมานั่งคิดถึงมันทำไมวะ มันเองยังไม่แคร์มึงเลย”
เอ็มบ่นกับตัวเองเขากลับกรุงเทพมาได้เกือบอาทิตย์แล้ว เรื่องราวที่เขาไปเจอะเจอมา เขาเองก้ออยากจะทิ้งมันเอาไว้ที่ต่อเดินแยกจากเขาไปโดยไม่มีการติดต่อกลับมาแม้สักครั้ง
แต่ความจริงมันก้อคือความจริง ถึงแม้เขาอยากจะทิ้งความรู้สึกนั่นไว้เพียงใดเขาก็ทำได้แค่อยากเท่านั้น เมื่อเขาไม่อาจลืมช่วงเวลาสั้นๆ ที่เขาได้รู้จักกับต่อได้เลยทั้งที่มันไม่มีอะไรให้น่าจดจำ แต่เขาก็ไม่ได้ลืมมันไปง่ายๆเหมือนอย่างที่ต่อมันลืม
เขายังจำวันที่เขาจะกลับกรุงเทพได้ อย่างน้อยเขาคิดว่าต่อมันน่าจะรับรู้บ้าง เขาจึงโทรไปหามันตั้งแต่ตอนเช้าที่เขาจะเดินทาง
แต่คำพูดที่ต่อมันตอบกลับมามันช่วยย้ำความรู้สึกของต่อได้ดี
“มึงจะโทรมาหากูทำไมอีกเอ็ม”
“กูจะกลับกรุงเทพแล้วคงไม่ได้เจอมึงอีก”
“ก็ดีแล้วนิ ที่จริงมึงไม่จำเป็นต้องบอกกูก็ได้”
“นี่มึงกะจะลืมกูจริงๆเหรอ”
“มึงกะกูควรจะต่างคนต่างลืมกันไปเลยต่างหากล่ะ”
“ทำไมวะแค่จะเป็นเพื่อนกันมันก็ยังไม่ได้หรือไง”
“กูบอกไม่ได้ก็ไม่ได้ดิ มึงจะอยากเป็นเพื่อนกูไปทำไม”
“แล้วเหตุผลที่มึงไม่อยากเป็นเพื่อนกูล่ะ”
“ไม่มีเหตุผลแค่กูไม่อยากคบมึงมันก็เท่านั้น อย่าโทรหากูอีก กูขอร้อง ถ้ามึงไม่อยากให้กูสมเพชมึงมากกว่านี้”
ต่อตัดสายไปแค่นั้นทิ้งให้เอ็มนึกตามคำพูดทิ้งท้าย เขากลายเป็นคนน่าสมเพชในสายตาของต่อ…
“เอ็ม”
เสียงใสๆดังขึ้นมาข้างหลัง เอ็มหันไปมองแก้วกำลังยืนส่งยิ้มหวานให้เขา เขาเลยต้องยิ้มตอบก่อนทัก
“ยังไม่กลับเหรอครับแก้ว”
“รอพ่อมารับแน่ะป่านนี้ยังไม่มาเลยอ่ะแล้วเอ็มล่ะ”
“เพิ่งเลิกจากเล่นบาสเมื่อกี้เองเนี่ยกำลังจะกลับ”
“ว้านึกว่าจะมีเพื่อนคุยจะกลับแล้วเหรอ”
แก้วทำหน้าผิดหวังนานๆจะมีโอกาสอยู่คุยกะเอ็มแบบนี้ ปกติแก้วก็เห็นเอ็มอยู่แต่กะกลุ่มเพื่อนๆ แต่วันนี้แปลกแยกตัวมาคนเดียว
“ผมก็ไม่ได้รีบอะไร ให้อยู่เป็นเพื่อนก็ได้นะครับ พ่อแก้วมาผมค่อยกลับก็ได้”
“จริงเหรอเอ็มดีจัง งั้นเดี๋ยวเราไปนั่งคุยรอทางโน้นดีกว่า แก้วนัดพ่อไว้ทางโน่นแน่ะ” เอ็มออกเดินตามแก้วไปไม่รู้อารมณ์ไหนวันนี้เขาก็ไม่อยากกลับห้องเร็วเหมือนกัน
“แล้วทำไมวันนี้เอ็มแยกตัวมาคนเดียวล่ะ ปกติเห็นอยู่กับเพื่อนๆ” แก้วเอ่ยถามเมื่อหาที่นั่งได้เรียบร้อยแล้ว
“ก็ไม่มีไรครับแค่อยากอยู่คนเดียวมั่ง”
“อ้าวอย่างงี้แก้วมากวนหรือเปล่าอ่ะ”
“เฮ้ยไม่เกี่ยวครับผมคุยได้”
“อืมแต่ท่าทางเอ็มมีเรื่องให้คิดดูไม่ค่อยร่าเริงเลย”
“เหรอผมคงเหนื่อยมั้งครับ”
“งั้นเดี๋ยวพอพ่อแก้วมารับ เอ็มก้อกลับพร้อมแก้วก้อได้เดี๋ยวให้พ่อแวะไปส่ง”
“อย่าเลยเกรงใจ”
“เกรงใจไรล่ะอุตส่าห์คุยเป็นเพื่อนแก้วเหอะนะ” แก้วทำท่าอ้อนจนเอ็มเออออตาม เขาจึงได้นั่งคุยกับแก้วจนพ่อแก้วมารับ
เอ็มรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องนั่งรถร่วมมากับแก้วที่เอาแต่คุยจ้อไม่หยุด เขาอยากที่จะไปถึงห้องให้เร็วที่สุด แต่ต้องเซ็งขึ้นมาหน่อยเมื่อพ่อแก้วบอกจะขอแวะเข้าไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลแถวที่เป็นทางผ่านไปห้องเขา ไอ้ครั้นที่เขาจะขัดมันก็ยังไงๆอยู่ก็เลยปล่อยเลยตามเลยไหนๆก็หลวมตัวมากะแก้วแล้ว
“เราสองคนจะรอในรถก็ได้นะ พ่อไปไม่นานหรอก”
“ให้แก้วขึ้นไปเยี่ยมด้วยสิคะพ่อ เบื่อตายเลยรออยู่ในรถ” แก้วรีบขัดขึ้นเมื่อพ่อบอกให้รอในรถ
“แล้วเพื่อนเราล่ะ”
เอ็มสบตาพ่อของแก้วยังไม่ทันเอ่ยอะไรแก้วก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“ก็ไปด้วยกันไงคะ นะเอ็มนะพ่อแก้วเวลาเจอเพื่อนคุยนานนะ”
“ครับ ไปก็ไป”
เอ็มตอบออกมาเสียไม่ได้ นึกรำคาญแก้วอยู่ในทีเพราะปกติเขาไม่ได้ให้ใครมาสั่งให้เขาทำอะไรได้ง่ายๆ แต่ครั้งนี้เขาแค่เกรงใจผู้ใหญ่ที่เขาติดรถมาด้วยเท่านั้น
“จะเข้าไปหรือเปล่าหรือรออยู่ข้างนอก” พ่อของแก้วเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเดินมาจนถึงหน้าห้องที่ต้องการที่จะมาเยี่ยม
“ไหนๆก็มาแล้วเข้าไปกับพ่อละกันจะได้รู้จักเพื่อนพ่อด้วยไงคะ”
แก้วจัดแจงทุกอย่างอีกตามเคย เอ็มแอบถอนหายใจอย่างเบื่อๆแต่ก็เดินตามพ่อลูกเข้าไปในห้อง
เสียงทักกันดังขึ้น เอ็มก็ได้แต่ยืนเก้ๆกังๆเพราะเขาไม่รู้จักใครในห้องเลยจะให้เขาทำตัวยังไงก็ทำไม่ถูก ดีที่พ่อของแก้วบอกว่าเขามากับแก้วเป็นเพื่อนของแก้ว เขาจึงรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เป็นคนแปลกหน้าไปเท่าไหร่
“อืมเห็นไอ้หนุ่มนี่แล้ว ก็อดนึกถึงลูกชายไม่ได้เนอะ”
ร่างชายวัยกลางคนที่นอนซมอยู่บนเตียงผู้ป่วยกล่าวยิ้มๆมองมาที่เขา เอ็มเลยยิ้มตอบเจื่อนๆ
“แล้วลูกชายไปไหนล่ะ” พ่อของแก้วเอ่ยถาม
“เห็นโทรบอกกำลังจะมาถึง รายนั่นน่ะห่วงพ่อน่าดู พอรู้เรื่องว่าพ่อเข้าโรงพยาบาลเท่านั่นแหละรีบลงมาจากเชียงใหม่เลยเชียว”
ผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่เป็นคนเอ่ยตอบพลางมองที่เขายิ้มๆ
“แล้วลูกคุณอาเรียนที่เชียงใหม่เหรอคะ” แก้วเอ่ยถาม
“จ๊ะเดี๋ยวหนูแก้วรอเจอก็ได้นิเนี่ยเดี๋ยวก็มาถึงแล้ว”
“อันนี้คงแล้วแต่คุณพ่อค่ะ”
แก้วบอกอย่างอายๆ เอ็มเห็นท่าว่าทุกคนจะคุยกันยาวจึงคิดจะออกไปรอข้างนอก แล้วอาจจะแวบกลับเดี๋ยวค่อยโทรมาบอกพ่อลูกก็ได้เขาเริ่มเบื่อกับบรรยากาศขึ้นมา
แก้วบอกจะตามไปด้วยแต่เอ็มห้ามไว้ก่อน
“อย่าเลยแก้ว”เซ้าซี้ไปก็ไม่เป็นผลดี แก้วจึงฟังเอ็มจึงเดินไปเปิดประตูอย่างโล่งอกที่เขาจะได้หายอึดอัดเสียที แต่เขายังไม่ทันที่จะได้แตะที่ประตูด้วยซ้ำประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมร่างสูงๆของเด็กหนุ่มที่ก้าวเข้ามา
เอ็มต้องชะงักกับภาพตรงหน้าเด็กหนุ่มหน้าตี๋ตัวสูงราวๆกับเขา ใบหน้าใสๆบ่งบอกถึงความเหน็ดเหนื่อยมาบ้างแต่ยังคงความดูดีในแบบเซอร์ๆ ดูเหมือนว่าสองคนจะจ้องกันนานอยู่พักหนึ่งในเมื่อต่างคนต่างชะงักจนมีเสียงทักทางด้านหลังจึงดึงสายตาคนทั้งสองให้ละจากกันได้

tamia

ขอบคุณครับผม

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

arttylovely

ขอบคุนมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุณครับผม

hottha

ขอบคุนากมาย

llMAGz

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ