++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 7

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

เอ็มจึงเดินไปเปิดประตูอย่างโล่งอกที่เขาจะได้หายอึดอัดเสียที แต่เขายังไม่ทันที่จะได้แตะที่ประตูด้วยซ้ำประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมร่างสูงๆของเด็กหนุ่มที่ก้าวเข้ามา
เอ็มต้องชะงักกับภาพตรงหน้าเด็กหนุ่มหน้าตี๋ตัวสูงราวๆกับเขา ใบหน้าใสๆบ่งบอกถึงความเหน็ดเหนื่อยมาบ้างแต่ยังคงความดูดีในแบบเซอร์ๆ ดูเหมือนว่าสองคนจะจ้องกันนานอยู่พักหนึ่งในเมื่อต่างคนต่างชะงักจนมีเสียงทักทางด้านหลังจึงดึงสายตาคนทั้งสองให้ละจากกันได้
“อ้าวต่อมาแล้วเหรอ”
ชื่อที่โดนเรียกมันช่วยย้ำว่าเอ็มไม่ได้ตาฝาด ต่อกำลังยืนอยู่ต่อหน้าเขาจริงๆเขากำลังจะยิ้มทัก แต่กลับหน้าชาขึ้นมาเฉยๆเมื่อต่อเดินผ่านเขาเข้าไปข้างในอย่างเมินเฉยเหมือนคนไม่รู้จักกัน จนเขาต้องรีบเดินออกไปจากห้อง
โดยที่ไม่รู้ว่าต่อเองก็มองตามหลังเขาจนประตูปิดลง………
เอ็มโทรศัพท์กลับไปบอกแก้วว่าเขาขอตัวกลับบ้านก่อน แก้วเองก็เอะใจในน้ำเสียงของเอ็มที่แปลกไปจึงเอ่ยถาม
“เอ็มมีอะไรหรือเปล่าเสียงดูไม่ดีเลย”
“เปล่าแค่เหนื่อยอยากกลับไปนอนแค่นั่นเองครับ”
“เหรอรอแป็บสิเนี่ยพ่อแก้วกำลังจะกลับแล้วเหมือนกัน”
“ผมกลับก่อนดีกว่าครับฝากลาพ่อแก้วด้วยนะครับ”
แล้วเอ็มก็วางสายไปแค่นั้นแก้วได้แต่ถือโทรศัพท์ค้างไว้นึกแปลกใจกับอาการของเอ็ม จนพ่อหันมาเอ่ยถาม
“เพื่อนกลับไปแล้วเหรอ”
“ค่ะพ่อแต่ดูเอ็มเขาเสียงไม่ค่อยดีเลย”
ถ้าเกิดจะมีใครสักคนในห้องนี้สังเกตอาการต่อก็คงจะเห็นแววตาครุ่นคริดของเขาที่นึกถึงสิ่งที่เขาทำกับเอ็มเมื่อกี้ เขาห่างเหินเกินไปหรือเปล่า ต่อได้แต่ถามตัวเองในใจ
“ดูพี่ต่อสินั่งเครียดอีกคนห่วงพ่อมากเหรอคะ” แก้วแซวอาการต่อเมื่อสังเกตเห็นเขาเป็นคนแรก แต่เขาก็เอาแต่ยิ้มก่อนจะหันไปคุยกับพ่อ
“หมอบอกพ่อเป็นอะไรครับ”
“ก็โรคเดิมความดันสูงแต่ต่อไม่ต้องห่วงพ่อหรอก มันเป็นๆหายๆจนชินแล้วล่ะ”
“ใช่เราน่ะตั้งใจเรียนก็พอแล้วอย่าทำตัวให้พ่อคิดมากละกัน”
“เรื่องนั่นพ่อไม่ต้องห่วงหรอกครับ ดูแลร่างกายไว้ร้บปริญญาผมก็พอแล้วครับ” ต่อบอกยิ้มๆแต่ในใจกลับคิดไปถึงใครอีกคน
“พี่ต่อกลับด้วยกันหรือเปล่าคะ”
แก้วเอ่ยชวนต่อเมื่อเดินออกมาจากห้อง เขาเองก็จะกลับบ้านไปอาบน้ำเหมือนกัน แม่บอกว่าอยู่เฝ้าพ่อให้เองเห็นเขามาเหนื่อยๆก็เลยให้กลับบ้านไปพักผ่อนก่อน
“ไม่เป็นไรครับผมกลับเองดีกว่า ผมลาคุณอาเลยละกันนะครับ”
ต่อบอกลาพ่อของแก้วแล้วรีบเดินแยกตัวออกมาที่จริงเขาก็ว่าจะโทรให้เพื่อนเก่าเขาที่อยู่แถวนี้มารับหน่อยแต่นึกอีกทีตอนนี้เขาเองก็ไม่อยากเจอใครเหมือนกันเขาจึงเลือกที่จะกลับเองดีกว่า
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งอยากที่จะโทรหาเอ็มเหมือนกันแต่เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไร ในเมื่อเขาเคยตัดรอนแบบไม่มีเยื่อใยเพราะอารมณ์สับสนของเขาเอง เขาจึงตัดสินใจเก็บโทรศัพท์ไว้เหมือนเดิม
เช้าวันแรกที่ต่อตื่นขึ้นมาภายในห้องที่เขาโตมาตั้งแต่เด็ก หลายเดือนแล้วที่เขาไม่ได้กลับมานอนอย่างเต็มอิ่มที่ห้องของตัวเองแบบนี้ วันนี้พ่อเขาจะออกจากโรงพยาบาลช่วงบ่าย เขาเองก็ต้องไปรับ
อากาศที่กรุงเทพยังร้อนเหมือนเดิมทำให้ต่อหวนนึกถึงคำพูดของเอ็มที่บอกจะรอดูเมื่อเขากลับมากรุงเทพว่าจะมีอาการป่วยหรือเปล่า ถ้าเอ็มมันรู้มันก็คงจะล้อเขาน่าดูเมื่อตอนนี้ต่อเริ่มปวดหัวขึ้นมาบ้าง ต่อถอนหายใจเมื่อรู้สึกว่าตัวเองจะคิดถึงเอ็มมันมากไป
“พี่เตยผมยืมรถไปรับพ่อหน่อยนะ” ต่อบอกพี่สาวเมื่อเจอกันตอนเช้าในขณะที่พี่กำลังจะออกไปทำงาน
“เอาสิเมื่อคืนก้อว่าจะบอกอยู่เหมือนกัน เดี๋ยวพี่ไปแท็กซี่เสียดายงานมันยุ่งไม่งั้นคงไปรับพ่อได้”
“พี่ไปทำงานเหอะผมจัดการเองเรื่องไปรับพ่อ”
“อืมฝากด้วยนะไปแล้วเดี๋ยวสาย”
พี่ออกไปแล้วต่อจึงออกจากบ้านมั่งเผื่อๆเวลาเอาไว้เผื่อรถติด
“กี่ปีๆรถก้อติดเหมือนเดิม” ต่อบ่นอย่างเซ็งๆเมื่ออกจากบ้านมาเท่าไหร่ ก็เจอปัญหาที่น่าเบื่อหน่ายเข้าจนได้ เขากวาดสายตาไปเรื่อยแก้เซ็งก่อนที่สายตาจะไปหยุดอยู่ที่ร่างหนึ่งในชุดนักศึกษาที่กำลังยืนรอรถเมลล์อยู่ป้ายข้างหน้าที่เขาติดไฟแดงอยู่
เอ็มในชุดนักศึกษาเรียบร้อย ต่อเผลอมองภาพแปลกตานั่นอยู่พักหนึ่งเขาไม่เคยเห็นเอ็มในชุดแบบนี้ ดูเอ็มจะต่างจากที่เขาเคยเห็นไม่เหลือภาพเด็กทะโมนที่เขาเคยแซว
เอ็มกำลังจะก้าวขึ้นรถที่วิ่งมาจอดเทียบป้ายแต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อโทรศัพท์ดังเข้ามาแถมคนที่โทรมาก็เป็นคนที่เฉยเมยกับเขาเมื่อวานเขาจึงไม่ได้ก้าวขึ้นรถคันนั้น
“ว่าไงมึง”
เอ็มทักหน้าเซ็งๆโดยไม่รู้ว่าปลายสายที่คุยอยู่กำลังเคลื่อนรถมาจอดเทียบตรงที่ๆเขายืนอยู่ กระจกรถถูกเลื่อนลงพร้อมกับต่อวางสายทิ้งแล้วตะโกนออกมาจากรถแทน
“ขึ้นมาเดี๋ยวกูไปส่ง”
เอ็มลังเลอยู่พักหนึ่งแต่เห็นรถคันหลังส่งสัญญานว่าต่อกำลังจอดในที่ห้ามจอดจึงรีบขึ้นรถก่อนที่ต่อจะโดนซิวซะก่อน
“ห่วงกูเหมือนกันนิ” ต่อเอ่ยออกมาก่อนเมื่อเคลื่อนรถออกไปแล้วโดยที่เอ็มนั่งอยู่ข้างๆ
“มึงจะไปไหน” เอ็มเอ่ยถามนึกขุ่นใจอยู่เหมือนกันที่เมื่อวานต่อมันเฉยชาจนเขาทำหน้าไม่ถูก
“ก็ไปส่งมึงไง” ต่อตอบ
“มึงอย่ามากวนกู”
“กวนห่าอะไรมึงแหละอย่ามาพาล”
“ไหนมึงบอกไม่อยากเจอกูแล้วไง”
“มึงอยากไปเบียดคนแน่นๆบนรถเมลล์หรือไง กูบอกจะไปส่งมึงก็เงียบๆไปเหอะน่า”
ทั้งคู่มองกันอีกครั้งก่อนที่เอ็มจะเป็นฝ่ายหลบตาไปก่อนพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องคุย
“พ่อมึงเป็นไงบ้าง”
“จะออกจากโรงพยาบาลวันนี้แหละเดี๋ยวกุก็จะแวะไปรับ”
“เหนื่อยอ่ะดิมึงได้นอนบ้างหรือเปล่า” เอ็มเผลอถามออกมาเมื่อเห็นว่าต่อดูเพลียๆ
“อย่างที่มึงบอกแหละกูเริ่มไม่สบายอากาศมันร้อน”
เอ็มได้แต่แอบขำ ต่อเห็นแล้วก้รู้สึกดีขึ้นมาเหมือนกันทำให้เขาอดนึกถึงตอนที่อยู่เชียงใหม่ไม่ได้ ทำให้เขากล้าที่จะตวาดเอ็มเพราะรู้สึกว่าความเหินห่างในช่วงแรกมันจะค่อยๆเลือนไป
“มึงขำอะไร”
“กูก็นึกว่ามึงจะเก่งว่าแต่กูไอ้ตี๋เอ้ย”
เอ็มเอื้อมมือมาแตะหน้าผากต่อจนเขาอึ้งแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรจนเอ็มบอกออกมา
“ไปรับพ่อก็หายามากินด้วยล่ะมึงเดี๋ยวไข้ขึ้นหนักตัวมึงยังร้อนอยู่เลย”
“มึงห่วงกูเหรอ”
“กูกลัวว่ามึงจะไม่มีแรงวิ่งหนีใจตัวเองต่างหากล่ะ” เอ็มสวนขึ้นมาทันควันจนต่อนึกอายขึ้นมา ที่สุดท้ายเขาก็ไปไหนไม่รอดจริงๆเขาก็กะจะขับรถหนีเอ็มไปเลยด้วยซ้ำแต่เขาก็ทำไม่ได้อยู่ดี
“เออแซวกูเข้าไป ใครเขาจะไปใจแข็งเหมือนมึงล่ะ จะตามง้อกูหน่อยก็ไม่ได้”
“แล้วมึงเสือกไล่กูทำไมล่ะ คนอย่างกูไม่จำเป็นต้องง้อใครหรอก”
“กูขอโทษ”
ต่อเอ่ยออกมานิ่งๆจังหวะเดียวกับที่รถติดไฟแดง เขาหันไปมองเอ็มอีกครั้งก่อนที่เขาจะเห็นเอ็มสะดุ้งเมื่อมืออุ่นๆของเขาเลื่อนไปแตะที่มือของเอ็ม ก่อนที่มันจะกลายเป็นกุมในที่สุดเมื่อเอ็มพยามจะชักมือออกแต่เขาไม่ยอม
“ไมมือมึงเย็นจังวะ” ต่อเอ่ยขำๆพลางมองเอ็มไม่วางตา
“ก็มึงเล่นมาจับมือกูกลางสี่แยกแบบนี้ อายนะมึง”
“ทีงี้อายทีเวลามึงล้อกูเล่นตอนเจอกันใหม่ๆ ไม่เห็นมึงอายเลยนี่หว่า”
“ก็นั่นมันเมื่อก่อน”
“ก็แล้วตอนนี้มันต่างกันยังไงล่ะ”
“มึงอยากรู้เหรอ”
ต่อพยักหน้าแทนคำตอบมองสบตาเอ็มได้สักพักก็ต้องเป็นฝ่ายสะดุ้งสุดตัวหน้าถึงกับชาขึ้นมาเฉยๆ เมื่อเอ็มโน้มตัวเข้ามาหอมแก้มใสๆนั่นโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว ดีที่ไฟเขียวมาทันให้เขารีบออกรถหนีจากที่ตรงนั่นเพราะไม่แน่ใจว่าจะมีใครเห็นว่าเขาโดนเด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆหอมแก้มเข้าเต็มๆหรือเปล่า
“เล่นแรงนะมึงไอ้เอ็มห่าจะมีคนเห็นป่าววะเนี่ย” ต่อพูดแกมบ่นต่างกับเอ็มที่นั่งขำ เมื่อเห็นหน้าต่อแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดจนต่อต้องหันไปตวาด
“มึงขำอะไรวะคนยิ่งอายๆอยู่”
“ขำมึงอ่ะดิหน้างี้แดงเชียวนะมึง เกิดมาไม่เคยโดนหอมแก้มหรือไง”
“คนแรกน่ะแม่กูคนที่สองอ่ะมึงรู้ไว้ด้วย”
“จริงเหรอกูโชคดีหรือโชคร้ายวะเนี่ย”
“แล้วมึงคิดว่ามึงโชคดีหรือโชคร้ายล่ะ”
“กูขอเป็นคนโชคดีได้ป่ะ” ต่อหันไปมองหน้าเอ็มอีกครั้งพลางส่ายหัวยิ้มๆ
“บังเอิญมึงโชคร้ายว่ะ`คุณ`หล่อ”
“ทำไมไอ้ตี๋มึงจะว่าอะไรกูอีก” เอ็มถามเซ็งๆนึกตามว่าต่อมันจะมาไม้ไหน
“เพราะถ้ากูไปเจอมึงไปหอมใครนอกจากกู กูเอามึงตายแน่”
“เฮ้ยถึงตายเลยหรือมึง” เอ็มทักยิ้มๆเพราะคิดว่าต่อคงจะพูดแก้เขิน แต่แววตาที่ต่อมองกลับมาทำให้เขาชะงักทันที
“มึงไม่เชื่อมึงก็ลองดูดิ”
“ซวยสิกูเจอคนขี้หึงเข้าจนได้” เอ็มแกล้งเกาหัวจนต่อเอื้อมมือไปขยี้เล่น
“ผมกูไอ้ต่อห่าเสียทรงหมดเลยมึง” เอ็มปัดมืออกเป็นพัลวัล ไม่คิดว่าต่อมันจะเล่นเป็นเด็กๆไปได้
“กลัวหมดหล่ออ่ะดิมึง ดีจะได้ไม่มีใครมายุ่งกะมึงเวลากูกลับเชียงใหม่ไปแล้ว”
“มึงไม่ไว้ใจกูเหรอไอ้ตี๋”
“กะล่อนอย่างมึงกูว่าลิงมันยังน่าไว้ใจกว่าอีก”
“แล้วมึงล่ะมึงคิดว่ากูจะโง่เหรอที่มหาลัยมึง ไอ้พีมันบอกกูหมดแล้วว่าคนมาติดมึงเยอะขนาดไหน”
“นั่นมันเรื่องของกู” ต่อว่าพลางยักไหล่
“ไงพูดแมวๆงี้วะ”
“พูดแค่นี้ทำเคือง ก็กูพูดเรื่องจริงใครจะมาติดกู แต่กูไม่เล่นด้วยซะอย่างมึงจะไปกลัวอะไร”
“กูบอกเหรอว่ากูกลัว”
“อะไรของมึงอีกเนี่ย” ต่อสวนกลับเมื่อโดนเอ็มบอกออกมาแบบนั่น ตกลงว่าเอ็มมันคิดอะไรของมันอยู่เขาเริ่มไม่แน่ใจขึ้นมา
“กูแซวมึงเล่นแค่นี้ก็ดุกูด้วย มึงกะกูถึงจะรู้สึกอะไรยังไงให้กันมากที่สุดก็คงจะเป็นได้แค่เพื่อนกันล่ะว้า”
“มันก็ไม่แน่ถ้าเกิดว่าฟ้าจะมีเวลาให้กูกะมึงเจอกันบ่อยๆ”
“เออแล้วกูจะรอดูว่าถ้าฟ้ามีเวลาให้มึงกะกูจริงๆคำว่าเรามันจะเกิดขึ้นได้หรือเปล่า”
สองหนุ่มยิ้มให้กันทั้งที่ต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่าคำว่าเราที่ว่ามันจะผูกพันธ์ในรูปแบบไหน
บอกตัวเอง บอกทุกครั้ง ทุกๆคราวเวลาฉันเจอเธอ

tamia

ขอบคุณครับผม

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

arttylovely

ขอบคุนมากครับๆ

peemakung

อืม มันไม่ง่ายจริงๆความรัก
ขอบคุณครับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุณครับผม

hottha

ขอบคุนมารกมาย

llMAGz

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

KillTi

สุดนอดเลยอ่ะคร๊าฟ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ