++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 8

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เออแล้วกูจะรอดูว่าถ้าฟ้ามีเวลาให้มึงกะกูจริงๆคำว่าเรามันจะเกิดขึ้นได้หรือเปล่า”
สองหนุ่มยิ้มให้กันทั้งที่ต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่าคำว่าเราที่ว่ามันจะผูกพันธ์ในรูปแบบไหน
บอกตัวเอง บอกทุกครั้ง ทุกๆคราวเวลาฉันเจอเธอ
ตอกและย้ำอยู่เสมอ….
ระหว่างเรานั้นจะเป็นได้แค่ไหน
ก็แค่เพียง…เพื่อนเท่านั้น…..
ไม่มีทางจะเป็นมากกว่านี้………………..จริงๆ
ทั้งที่ใจยังมีเธอคนนี้…………………………คนเดียว……….
ตอนเย็นเอ็มขอปลีกตัวจากกลุ่มเพื่อนๆที่เล่นบาสด้วยกันทุกวัน พอเรียนเสร็จเขาก็รีบตรงดิ่งไปยังจุดหมายที่ต่อเพิ่งโทรมาบอกให้เขาออกไปเจอเมื่อสักพักซึ่งพอไปถึงเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นต่อนั่งซึม
“ต่อมึงเป็นไรวะ” เอ็มเดินเข้าไปทักเขายิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ เมื่อเห็นตาต่อแดงๆเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มา
“ต่อมึงบอกกูดิมึงเป็นไร” เอ็มคะยั้นคะยอก่อนที่จะใจหายกับคำตอบที่ได้ยิน
“พ่อกูตายแล้ว”
น้ำตาของต่อไหลออกมาอีกครั้งจนเอ็มทำอะไรไม่ถูก เขาเองก็ไม่เคยเจอความสูญเสียยิ่งใหญ่ขนาดนี้มาก่อนแต่ก็รู้สึกใจหายไปกับคนที่อยู่ตรงหน้าเขา จากภาพต่อที่เขาเห็นตอนนี้เขาคิดว่าต่อคงจะช็อคกับการสูญเสียครั้งนี้มากเมื่อทุกอย่างมันเร็วจนเขาเองก็ใจหาย เมื่อวานเขาเพิ่งเจอพ่อของต่อและวันนี้ต่อเองก็บอกจะไปรับพ่อออกจากโรงพยาบาล แต่กลับกลายเป็นการไปรับข่าวร้ายแทนต่อคงช็อคน่าดู
“กูเสียใจด้วยนะ ทำไมมันเป็นงี้ไปได้ ก็ตอนแยกกันมึงบอกจะไปรับพ่อมึงออกจากโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ”
“มันก็ใช่ แต่พอกูไปถึงที่นั่นก็ชุลมุนวุ่นวายกับร่างพ่อกูกันอยู่” ต่อเริ่มเสียงเครือจนเอ็มต้องเดินเข้าไปปลอบใกล้ๆ
“ไม่เอาน่ามึงลูกผู้ชายต้องไม่ร้องสิ”
“แต่นั่นพ่อกูนะกูรับไม่ได้เรื่องมันเกิดเร็วมาก อยู่ๆพ่อกูก็ปวดหัวขึ้นมาแล้วก็ช็อคหมดสติต่อหน้าต่อตากู มึงคิดดูดิกูยังเรียนไม่จบยังไม่มีโอกาสตอบแทนเขา เป็นมึงมึงจะรับได้หรือเปล่า”
เอ็มเริ่มทำอะไรไม่ถูกเมื่อต่อเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรไปมากกว่าคำปลอบโยนที่เขารู้สึกห่วงใยต่อขึ้นมาจับใจ
“มึงอย่าร้องสิต่อเดี๋ยวกูร้องตาม” เอ็มเริ่มที่จะรู้สึกตื้นขึ้นมาเมื่อเห็นต่อน้ำตาไหลไม่หยุด
“กูขอโทษแต่กูเสียใจกูคิดถึงพ่อกู กูอยากให้เขาอยู่ดูตอนกูเรียนจบ เอ็มกูไม่เหลือใครแล้ว พ่อกูไม่อยู่แล้ว”
เอ็มตัดสินใจดึงต่อเข้ามากอดหลวมๆเมื่ออาการต่อไม่ได้ดีขึ้นมา
“กูเข้าใจมึงต่อมึงจะไม่เหลือใครได้ไง แม่มึงก็มีญาติพี่น้องมึงอีกล่ะรวมทั้งกูด้วย มึงอย่าคิดมากนะ”
เนิ่นนานทีเดียวที่เอ็มปลอบต่ออยู่อย่างนั้น น้ำตาเขาเองก็คลอไม่หยุดเมื่อร่างที่เขากอดอยู่สะอื้นเพราะแรงกลั้นน้ำตา เขาคิดว่าต่อเองก็คงไม่อยากจะอ่อนแอ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นถ้าเป็นเขา เขาเองก็คงจะไม่ต่างจากต่อเท่าไหร่
ท้ายที่สุดเมื่อต่อเริ่มดีขึ้นเอ็มก็เลยอาสาพาต่อกลับบ้าน ศพของพ่อของต่อถูกนำไปตั้งไว้ที่วัดเรียบร้อย ทุกคนก็ไปรวมกันที่นั่นที่บ้านตอนนี้จึงเหลือเพียงเอ็มกับต่อเท่านั่น
“เอ็มมึงอย่าเพิ่งทิ้งกูไปนะ” เอ็มพยักหน้าแทนคำตอบ นึกส่งสารต่อขึ้นมาจับใจที่กลายเป็นคนละคนที่หยอกล้อกับเขาในตอนสายๆ พอตอนนี้กลับกลายเป็นคนซึมเศร้า
“กูจะอยู่ข้างๆมึง กูสัญญาไปอาบน้ำเหอะจะได้ตามทุกคนไปที่วัด”
“มึงจะไปกะกูหรือเปล่า” ต่อถามเศร้าๆ
“กูบอกแล้วไงว่ากูจะอยู่ข้างๆมึง”
เอ็มยิ้มให้ต่อรู้สึกดีขึ้นมาบ้างที่เห็นต่อยิ้มขึ้นมา แม้มันจะเป็นยิ้มเศร้าๆแต่เขาก็อยากที่จะเห็นมัน
สองหนุ่มเดินเข้าไปในบริเวณวัดที่เริ่มคราคร่ำไปด้วยผู้ที่มาร่วมแสดงความเสียใจ เป็นอีกครั้งที่เอ็มเริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมา ในเมื่อทั้งงานเขาไม่ได้รู้จักใครเลยนอกจากต่อ แต่ตอนนี้เขากลับต้องยืนเคว้งเมื่อคนรู้จักมากมายต่างก็กรูเขามาทักมาปลอบต่อจนเขาไม่ได้มีเวลาหันมามองคนที่พาเข้ามาในงานเลยซักนิด เอ็มเลยต้องแยกตัวออกมาหามุมอยู่เงียบๆเมื่อเข้าไปเคารพศพเรียบร้อยแล้ว
“เอ็ม เอ็มหรือเปล่าอ่ะ”
เสียงที่ทักเอ็มจึงเริ่มใจชื้นขึ้นมาบ้าง เมื่อจำเสียงได้ว่าเป็นเสียงแก้ว เขาจึงลุกเดินไปหาแก้วทันที
“เอ็มมาด้วยเหรอมาได้ไงอ่ะ” แก้วถามทำเอาเอ็มอึกอัก มันก็น่าแปลกใจจริงๆว่าเขามายืนอยู่ในวัดนี้ได้ไง
“อืมผมมากับต่อครับ” เอ็มตอบทั้งๆที่รู้ว่าแก้วต้องงง แต่เขาก็ไม่รู้จะตอบว่ายังไง
“รู้จักกันด้วยเหรอ” แก้วถามขึ้นมาจนได้
“ก็รู้ ต่อมันเป็นเพื่อนของเพื่อนผมที่เชียงใหม่อ่ะครับ”
“เหรออืมแต่เมื่อวานที่โรงพยาบาลแก้วไม่เห็นทักกันเลยนิ เดินสวนกันยังกะคนไม่รู้จักกัน”
“ก็ไม่ได้สนิทอะไรกันนี่ครับ ต่อสนิทกับเพื่อนผมมากกว่าผมก็แค่เป็นตัวแทนเพื่อนผมอีกที มันคงจะมาร่วมงานลำบาก” เอ็มโล่งอกเมื่อแก้วเริ่มคล้อยตาม
“อืมแล้วทำไมมานั่งหลบมุมมืดอยู่อย่างนี้ล่ะยุงชุมออก”
“ก็เดี๋ยวว่าจะกลับแล้ว” เอ็มบอกเขาก็คงต้องกลับจริงๆ คิดว่าต่อคงมีคนคอยปลอบโยนเยอะมากพอแล้วอาจลืมเขาไปแล้วด้วยซ้ำ
“อ้าวทำไมรีบกลับล่ะ”
“ก็ไม่รู้จะอยู่ทำไมนี่ครับผมไม่ได้สนิทกะใคร”
“คุยกะแก้วก็ได้นะ ไหนๆก็มาแล้ว”
“อืมไม่ดีกว่าพรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้าด้วยไปแล้วนะครับ”
เอ็มตัดสินใจแยกตัวออกมารู้สึกเป็นส่วนเกินขึ้นมาเฉยๆ เมื่อมองเห็นต่อที่นั่งรวมอยู่กับญาติๆคนรู้จักและก็เพื่อนๆที่เรียนที่เดียวกันกับเขาที่เข้ามาทักต่อในตอนแรกทันทีที่ก้าวเข้ามาในงาน จากนั่นต่อก็ลืมเขาไปเสียสนิท มันก็เลยไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะอยู่ต่อ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาเมื่อเอ็มกำลังจะก้าวออกจากเขตของวัด ต่อเองที่โทรเข้ามา ถึงแม้เอ็มไม่มีอารมณ์ที่จะรับเท่าไหร่แต่การตัดสายทิ้งมันก็เหมือนจะเป็นการพาลอย่างไม่มีเหตุผล เขาเลยต้องรับ
“มึงหายหัวไปไหนเอ็ม” ต่อทักดุๆแต่เอ็มกลับเซ็งขึ้นมาดื้อๆ
“กูกำลังจะกลับ”
“เฮ้ยทำไมมึงทำงี้วะนี่งานศพพ่อกู มึงกะจะมาไหว้แค่ห้านาทีแล้วกลับเหรอ”
“แล้วมึงจะให้กูอยู่ยังไง กูรู้จักใครงั้นเหรอ” ต่อเงียบไปพักหนึ่งจับน้ำเสียงได้ว่าเอ็มกำลังน้อยใจเขาอยู่ ก็เลยเริ่มเสียงอ่อน
“แล้วมึงอยู่ไหน”
“ประตูวัด” เอ็มตอบห้วนๆ
“รอกูอยู่นั่นเดี๋ยวกูไปหา”
“ไม่ต้องกูจะกลับแล้ว”
“มึงกลับกูโกรธมึงแน่ ไหนมึงบอกจะไม่ทิ้งกูไง”
“แล้วมึงมีที่ว่างให้กูยืนข้างมึงหรือเปล่าล่ะ”
“บอกแล้วไงเดี๋ยวกูไปหามึง ก็รอกูก่อนดิจะงอนอะไรกูนักหนา พ่อกูเพิ่งตายไปนะ” เอ็มรู้สึกโกรธตัวเองที่กำลังจะทำตัวเป็นคนแย่ๆที่พาลไม่ดูกาลเทศะเมื่อต่อบอกออกมาแบบนั้น
“งั้นเดี๋ยวกูกลับเข้าไปเองก็ได้ มึงไม่ต้องออกมาหรอก”
“ไม่เอาอ่ะเดี๋ยวกูอยากเดินไปรับมึงรอแป็บนะ”
ต่อวางสายเอ็มก็เลยจำเป็นต้องยืนรอ สักพักต่อก็มาถึง ทันทีที่เจอต่อก็คว้าหมับเข้าที่มือของเอ็มจูงเข้ากลับไปข้างในโดยไม่พูดอะไรแต่เอ็มเองที่เป็นฝ่ายเอ่ยออกมาอย่างตกใจ
“ต่อมึงอย่าบ้าปล่อยมือกูก่อน คนรู้จักมึงเยอะแยะมาจูงมือกูทำไมวะ”
“มึงก็เฉยๆดิกูแค่จับมือไม่ได้กอดมึงซะหน่อย”
“ไม่เอาปล่อยกูก่อนไม่งั้นกูไม่เข้าไปกะมึงนะเอา”
เอ็มหยุดเดินต่อหันกลับมามองก่อนจะยอมปล่อยมือแล้วบอก
“มึงอย่าคิดหนีกูไปอีกนะ”
“เออกูไม่หนีแล้วกูขอโทษ”
เอ็มเอื้อมมือไปตบแก้มต่อเบาๆก่อนที่จะชักมือกลับโดยเร็วเมื่อเสียงเรียกดังขึ้นมา
“มาทำไมตรงนี้ต่อ”
“พี่เตย…” ต่อเอ่ยออกมาเบาๆมองหน้าเจ้าของเสียงนิ่ง แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับมองมาที่เอ็มอย่างไม่ละสายตา……..
“พี่เตย นี่เอ็มเพื่อนผมครับ” ต่อเอ่ยแนะนำเอ็มยกมือไหว้อย่างเขินๆว่าเมื่อกี้เตยจะเห็นเขาจับแก้มต่อหรือเปล่า
“หวัดดีจ๊ะแล้วทำไมมายืนกันที่มืดๆแบบนี้ล่ะ”
“เดี๋ยวเราก็จะเข้าไปกันแล้วครับ พี่เตยตามหาผมหรือเปล่า”
“แม่ให้ออกมาดูไม่เห็นนายอยู่ในงาน เขายิ่งใจไม่ดีอยู่”
“พี่เตยเข้าไปก่อนเดี๋ยวผมตามไป”
เตยมองเอ็มอีกครั้งแล้วเดินกลับไปในงาน เอ็มสังเกตเห็นต่อถอนหายใจอย่างโล่งอก
“โทษทีว่ะมึงลำบากใจป่าว” เอ็มรู้สึกผิด
“ไม่อ่ะมึงแหละอย่าคิดมาก ปะเข้าไปข้างในไปนั่งข้างๆกูก็ได้ ถ้ามึงไม่รู้จะคุยกะใคร”
ต่อกำลังจะเอื้อมมือไปจับมือเอ็ม แต่พอทั้งคู่มองสบตากันทุกอย่างกลับต้องชะงักเมื่อเอ็มส่ายหัวช้าๆเชิงปรามเอาไว้ เขาเลยจำต้องออกเดินนำหน้าไปก่อน
เอ็มนั่งอยู่ข้างๆต่อตลอดทั้งคืนจริงๆ เขาค่อยๆเริ่มคุ้นเคยกับคนอื่นมากขึ้นเมื่อต่อบอกว่าเขาเป็นเพื่อนที่เชียงใหม่ทำให้เขาคลายความอึดอัดไปเยอะ จนงานเลิกแขกก็ทยอยกันกลับจนเหลือแต่บรรดาญาติๆของครอบครัวต่อเท่านั้น รวมทั้งแก้วกับพ่อด้วยที่กำลังร่วมพูดคุยกันอยู่ เอ็มจะเดินเลี่ยงออกมาอีกครั้ง แต่โดนมืออุ่นๆของต่อกุมเอาไว้ก่อนโดยที่คนอื่นไม่สังเกตเห็นเพราะแสงตรงที่พูดคุยกันมันค่อนข้างสลัว รวมทั้งต่อเองแม้มือจะแอบกุมมือเอ็มเอาไว้แต่เขาก็ยังพูดคุยกับคนอื่นตามปกติ แต่เอ็มก็ยังไม่วายที่จะกลัวคนอื่นเห็นแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรเพราะกลัวจะผิดสังเกตคนอื่น เขาเลยต้องปล่อยให้ต่อแอบกุมมือเขาอยู่อย่างนั้นจนทุกคนทยอยกันกลับไปหมดเขาเหลือแต่พี่สาวกับแม่เขาจึงยอมปล่อย
“กลับด้วยกันมั๊ยเอ็ม” เตยเอ่ยชวนเอ็มเขากำลังจะปฎิเสธแต่ต่อชิงพูดก่อน
“ผมกำลังจะชวนมันพอดีครับพี่เตย แม่คงไม่ว่านะครับถ้าเอ็มมันจะค้างที่บ้านเรา เพราะตอนผมอยู่ที่โน่นผมก็เคยไปค้างบ้านมันเหมือนกัน”
แม่ต่อพยักหน้ายิ้มๆ เอ็มรู้สึกสะเทือนใจกับการสูญเสียหัวหน้าครอบครัวไปแบบนี้มันทำให้เขานึกถึงคนที่บ้านขึ้นมา
ตลอดเส้นทางกลับบ้านบรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบ ต่อเป็นคนขับโดยมีเอ็มนั่งข้างๆส่วนแม่กับพี่สาวนั่งกันอยู่ที่เบาะหลังไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนเอ็มเริ่มอึดอัด จนกระทั่งถึงบ้านต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันเข้าห้องตัวเอง เอ็มจึงมีโอกาสได้อยู่ตามลำพังกับต่ออีกครั้งนึกสงสารต่อขึ้นมาอีกเมื่อเห็นเขาจับรูปพ่อมาดู
“กูคิดถึงพ่อว่ะเอ็ม” ต่อเอ่ยออกมาเบาๆ
“กูเข้าใจแต่มึงต้องเข้มแข็งนะ เพราะต่อไปมึงเรียนจบมึงก็ต้องเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของที่บ้าน”
พูดมาถึงตอนนี้เอ็มก็อดคิดมาไม่ได้ ทั้งเขากับต่อต่างก็เป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวในอนาคต ต่างคนก็ต้องทำหน้าที่ลูกผู้ชายที่ดีที่ต้องดูแลครอบครัว ทำไมความรู้สึกที่เกินคำว่าเพื่อนมันต้องเกิดขึ้นกับเขาสองคนด้วย
“ก็คงอย่างนั้น กูก็คงตั้งใจเรียนให้จบเร็วที่สุดเพราะแม่กูก็ไม่มีใครแล้ว”
“กูเป็นกำลังใจให้ขอให้มึงเข้มแข็งก็พอ”
“ขอบใจนะที่มึงอยู่เป็นเพื่อนกู”
“ก็กูเป็นเพื่อนมึงกูก็ต้องอยู่กะมึงดิ”
“อืมใช่มึงกะกูมันก็แค่เพื่อนกัน” ต่อยิ้มออกมาเหงาๆเลยทำให้เอ็มถอนหายใจออกมาด้วย

tamia

สนุกดีน่ะครับ ลุ้นๆๆ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

arttylovely

ขอบคุนมากครับๆ

peemakung

โอ้กรุงเทพ-เชียงใหม่ ไม่ใช่อุปสรรคเลย
ขอบคุณครับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุณครับผม

hottha

ขอบคุนมากมาย

llMAGz

ขอบคุณครับ

dung

-ขอบคุณมากๆครับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ