++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 10

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“โอ้วเสียว..ออกแล้ว..โอ้ย.”
น้ำอุ่นๆพุ่งเข้าหาหน้าขากันและกันของสองหนุ่มต่างคนก็ต่างหายใจหอบ ก่อนจะทรุดกอดกันกลมต่อหอมแก้มเอ็มยิ้มๆก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดฝักบัวให้สายน้ำไหลลงมาราดตัวทั้งๆที่ยังกอดกับเอ็มอยู่อย่างนั้น
“เฮ้ยไมทำหน้าอย่างงั้นวะเอ็ม” ต่อทักเอ็มยิ้มทั้งที่ใจตัวเองก็หวิวๆอยู่เหมือนกันที่ต้องกลับเชียงใหม่วันนี้ ซึ่งอีกไม่ถึงชั่วโมงเขาก็จะขึ้นรถแล้วเอ็มกำลังยืนมองเขาอยู่ด้วยแววตาเหงาๆ
“ไม่รู้ว่ะจะให้กูหัวเราะกูก็ไม่อยากฝืน” เอ็มบอก
“มึงคิดถึงกูเหรอ” ต่อแซวยิ้มๆเขาเพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆมา ตลอดเวลาเอ็มก็อยู่ข้างเขาไม่เคยห่าง มันทำให้ความผูกพันธ์ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆจนเขาเองก็รู้สึกใจหายเหมือนกันที่ต้องกลับๆไปตั้งใจเรียนให้จบตามที่เขาสัญญากับพ่อเขาในวันสุดท้ายก่อนที่ร่างของพ่อเขาจะถูกประกอบพิธีกรรมทางศาสนา
“มึงก็รู้คำตอบแล้วมึงจะถามกุอีกทำไม” เอ็มบอกฉุนๆ
“ก็กูอยากฟังจากปากมึง”
“เออกูคิดถึงมึงพอใจหรือยัง”
“ก็แค่เนี๊ยกูก็มีกำลังใจตั้งใจเรียนให้จบเร็วๆแล้ว”
“แล้วมึงกะกูจะเจอกันอีกมั๊ย”
“กูไม่ได้อยู่เมืองนอกนะเชียงใหม่ก็บ้านมึงกรุงเทพก็บ้านกุ ถ้าไม่มีใครตั้งใจหลบหน้าใครยังไงก็ต้องเจอกันวันยังค่ำ”
“แล้วทำไมต้องมีใครต้องหลบหน้าด้วยล่ะ”
“วันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นกูก็ยังไม่รู้ มึงกะกูจะไปกันได้ไกลแค่ไหน กูก็ยังตอบไม่ได้”
“อืม…มันก็จริงของมึง แต่อย่างน้อยคำว่าเพื่อนมันก็ยังจะคงอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“เหมือนกับที่เราเป็นเพื่อนไอ้พีหรือเปล่า”
“กูก็อยากให้เป็นอย่างนั้น ถ้าไอ้พีมันรู้เรื่องของเรามันจะรู้สึกยังไง”
“จะให้กูบอกมันหรือเปล่าล่ะว่ามึงอ่ะเสร็จกูแล้ว” ต่อยิ้มเจ้าเล่ห์
“อย่านะมึงไอ้ต่อเดี๋ยวกูมองหน้ามันไม่ติด”
“กูก็ล้อมึงเล่นไปงั้นแหละ กูเองก็ไม่อยากให้ใครรู้เท่าไหร่หรอก” เอ็มใจกระตุกกับคำบอกของต่อแต่ก็ฝืนยิ้มกลบเกลื่อน
“เหรองั้นกูก็คงแอบคบกะมึงอ่ะดิ”
“นี่มึงประชดกูป่าวเนี่ย”
“เปล่า”
“มองตามึงก็รู้แล้วโกรธกูอ่ะดิ”
“บอกว่าเปล่าก็เปล่าสิวะกูจะไปโกรธมึงทำไม”
“เออไม่โกรธก็ไม่โกรธเดี๋ยวกูต้องไปแล้วไม่มีเวลาง้อมึงนะ”
“อืมโชคดีละกันตั้งใจเรียนล่ะมึงอย่าเกเรแม่กับพี่เตยรอมึงอยู่นะ”
“มึงกลัวกูไปจีบใครเข้าอ่ะดิไม่ต้องเอาแม่กูมาอ้างเลยไอ้เอ็ม”
“จะจีบใครเรื่องของมึงไม่เกี่ยวกับกู”
“ถามจริงมึงรักกูป่าวเนี่ยไล่กูจัง” ต่อบอกห้วนๆเมื่อเริ่มเคืองคำพูดเอ็มขึ้นมา
“รักก็ไม่ได้หมายความว่ากูต้องบังคับจิตใจมึงนิ”
“เออมึงจะคิดอย่างนั้นก็เรื่องของมึงรถจะออกแล้วไว้เดี๋ยวกูโทรหาบ่อยๆ” ต่อบอกแล้วเข้ามากระซิบที่ข้างหูต่อก่อนจะเดินจากไปพร้อมรอยยิ้ม
“กูรักมึงนะเอ็ม..”
ถ้อยคำสุดท้ายที่ต่อบอกเอาไว้ทำให้เอ็มยืนมองเขาขึ้นรถที่กำลังจะเคลื่อนออกไป ต่อมองผ่านกระจกรถมองเอ็มที่ยืนยิ้มส่งเขาวันเวลาข้างหน้ากับหนทางของพวกเขามันจะเป็นยังไง เขาก็อยากให้มิตรภาพครั้งนี้ที่มันเกิดขึ้นอยู่ได้ยาวนานที่สุดเท่าที่เอ็มกับเขาจะประคองมันไปได้……….
สายลมเย็นๆพัดมากระทบร่างเด็กหนุ่มเป็นระยะๆบรรยากาศรอบตัวเริ่มเหน็บหนาวลงเรื่อยๆ
ต่อกำลังนั่งแหงนมองท้องฟ้ายามค่ำคืนนอกระเบียงห้องพักเสียงพูดคุยของเด็กหนุ่มสลับกับเสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะๆ
เขากำลังคุยอยู่กับคนที่เขาเพิ่งจากมาได้เดือนเศษๆ ทุกๆค่ำคืนขอแค่เขาได้พูดคุยส่งเสียงไปทักทายเอ็มก่อนเข้านอน มันเป็นสิ่งที่เขาทำมาจนเคยชินซึ่งถ้าพีจะอยู่ห้องติดต่อกันถึงอาทิตย์ก็คงอดแปลกใจไม่ได้ว่าเขาคุยหยอกล้อกับใครใต้แสงดาวได้ทุกคืนในเมื่อเขาไม่เคยเป็นมาก่อน แต่เรื่องราวระหว่างเขากับเอ็มในสายตาคนอื่นเอ็มก็ยังคงเป็นแค่เพื่อนกับเขาเท่านั้น
“ดึกแล้วนะพรุ่งนี้มึงไม่มีเรียนเหรอต่อ” เอ็มบอกกับต่อเมื่อเหลือบดูนาฬิกาบนหัวเตียงล่วงเลยจนเกือบจะเที่ยงคืน
“ไล่กูอีกแล้วนะมึงไอ้เอ็ม” ต่อบอกดุๆพลางกระชับเสื้อคลุมเมื่อเริ่มรู้สึกหนาวขึ้นมา เอ็มเองก็ตอบเสียงดุกลับมาเหมือนกัน
“ก็กูห่วงมึงกลัวไปเรียนไม่ไหวมึงแหละชอบมองกูในแง่ร้าย”
“กูไม่มีเรียนเช้าพอใจหรือยัง”
“เออพอใจก็ได้วะชอบว่ากูเรื่อยแล้วยังจะมาโทษกูอีก”
“ก็คนมันน้อยใจนี่หว่านึกว่ามึงไม่อยากคุยกะกูแล้ว”
“ทีงี้ทำเป็นน้อยใจแล้วทีไล่กูเมื่อก่อนไม่เคยพูดถึงเลยนะมึง”
“ก็กูขอโทษมึงแล้วไง”
“อืมช่างมันเหอะมันผ่านมาแล้วแล้วนี่มึงทำอะไรอยู่”
“นั่งมองดาวแล้วก็คิดถึงมึงอยู่ไง”
“อย่าเพ้อเจ้ออย่างมึงเนี่ยนะจะไปนั่งมองดาวกูเชื่อมึงตายล่ะ”
“ซะงั้นล่ะมึงทำไมกูจะทำซึ้งหน่อยไม่ได้หรือไง”
“อย่างมึงเนี่ยนะ”
“เออก็อย่างกูนี่แหละทำไมผิดตรงไหน”
“เปล่าก็ไม่ผิดแต่มึงต้องคิดถึงกูคนเดียวนะ”
“จะให้ผมไปคิดถึงใครได้ล่ะครับคุณเอ็มเกิดมาก็เพิ่งจะแหงนมองฟ้าก็ตอนรู้จักมึงนี่แหละ”
“เออแล้วตอนเลิกรากันก็อย่าลืมบอกลาฟ้าด้วยล่ะ”
“พูดห่าอะไรของมึงเนี่ยไอ้เอ็ม” ต่อทำเสียงดุเมื่อนึกไม่ชอบใจกับคำพูดของอีกฝ่าย
“กูก็พูดไปเรื่อยเปื่อยมึงอย่าถือสากูเลยน่า”
“ดีนะที่มึงอยู่ไกลกูขืนมึงพูดแบบนี้ใกล้ๆกูกูจัดการมึงแน่ไอ้เอ็ม”
“มึงจะทำอะไรกูไอ้ตี๋”
“อยากรู้เหรอไว้กูเจอหน้ามึงเมื่อไหร่มึงก็จะรู้เอง”
“เออกูจะรอ”
“กูถือว่ามึงสัญญาแล้วนะผิดสัญญาล่ะน่าดู”
“ไอ้นี่ขู่กูจังว่าแต่มึงเหอะทำเป็นพูดดีกูก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามึงกะกูใครมันจะลืมใครกันแน่”
เงียบไม่มีเสียงโต้ตอบกลับมาจนเอ็มต้องเอ่ยซ้ำ
“ต่อมึงฟังกูอยู่หรือเปล่าเนี่ย”
“เออฟังอยู่”
“แล้วทำไมเงียบไปวะ”
“ก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”
“ใจลอยไปหาใครล่ะมึง”
“ก็หามึงไง”
“พอเลยมึงอย่ามาพูดเลยกูชักไม่แน่ใจแล้วสิว่ามึงนั่งอยู่กะใครตอนนี้”
“ใครจะบ้ามานั่งตากลมหนาวกะกูป่านนี้เขาหลับกันหมดแล้ว”
“แล้วมึงเสือกบ้าอะไรไปนั่งให้หมอกลงใส่กบาลอย่างนั้นเดี๋ยวไม่สบายเอานะ”
“ก็ดีกูจะได้หาเรื่องอ้อนให้มึงขึ้นมาหากู”
“ฝันไปเหอะมึงกูคงจะขึ้นไปหามึงอยู่หรอก”
“มึงไม่ห่วงกูหรือไงกูเป็นแฟนมึงนะ” เอ็มอึ้งเมื่อต่อเอ่ยสวนกลับมาแต่ก็แกล้งขำกลบเกลื่อนความรู้สึก
“พูดไม่อายปากเลยนะไอ้ต่อกูไปเป็นแฟนมึงตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ถ้าขนาดนี้ไม่เรียกว่าแฟนกูก็ไม่รู้จะเรียกมึงว่าอะไรแล้วล่ะตื่นก็โทรหาจะนอนก็โทรหากูเคยเป็นแบบนี้ซะที่ใหน”
“อย่าลืมนะว่ากูก็เป็นผู้ชายเหมือนมึง”
“เมื่อก่อนกูก็เคยคิดแต่เดี๋ยวนี้กูไม่อยากคิดแล้ว”
“แต่คนที่คิดก็มีนะ”
บทสนทนาเงียบลงอีกครั้งเมื่อคำตอบต่างฝ่ายต่างก็รู้กันดีว่าคำว่าแฟนมันคงเกิดขึ้นยากระหว่างลูกชายคนเดียวของครอบครัวที่บังเอิญมาเจอกันในช่วงเวลาที่ฟ้าอาจแกล้งหรือจงใจให้ความผูกพันธ์มันก่อตัวขึ้นเหนือคำว่าเพื่อน
“เฮ้อ…เครียดเลยว่ะ” ต่อถอนหายใจพอๆกับเอ็มที่ยิ้มออกมาอย่างเหงาๆ
“คิดอะไรมากว้าเดี๋ยวฟ้าก็คงส่งตัวจริงมาให้เราเองนั่นแหละขี้คร้านมึงกะกูจะตลกกันเองด้วยซ้ำที่ครั้งหนึ่งเคยเกิดความรู้สึกบ้าๆให้กันทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“แล้วถ้าเกิดตัวจริงของเราคือกันและกันล่ะมึงจะหัวเราะออกหรือเปล่า” เอ็มเงียบคิดตามแต่มันก็คงจะเป็นแค่คำเพ้อเจ้อของต่อเท่านั้น
“กูคงจะหัวเราะไม่ออกหรอกเพราะกูเชื่อว่าคนที่จะเสียน้ำตาก็มีและก็เป็นคนที่กูรักที่สุดมึงเองก็คงเหมือนกันต่อ”
“อืมจริงของมึงแต่ช่างเหอะแค่วันนี้มึงกะกูจริงใจต่อกันก็พอแล้ววันข้างหน้าก็ปล่อยมันไปละกัน”
“ได้เลยไอ้เพื่อนรัก”
เสียงหัวเราะที่ประสานกันลึกๆแล้วใครจะรู้ว่าสองหนุ่มต่างก็หวาดกลัวกับวันข้างหน้าอยู่ไม่น้อย
ฟ้ามีเวลาให้เราได้เจอกัน…….
ถึงแม้มันจะไม่ได้ยาวนาน……
แต่สิ่งที่เราเรียนรู้กัน…..
ผูกพันธ์กัน….
ในช่วงเวลาสั้นๆ…..
ความรู้สึกที่เกิดมันมากกว่าที่ควรจะเป็น….
หรือเราต่างเกิดมาเพื่อกันและกัน…….
เวลาเท่านั้นที่คือคำตอบ…….
เมื่อฟ้าทำให้เรามาเจอกัน……..
ก็ขอให้ฟ้ามีเวลาให้เราได้ เรียนรู้ ผูกพัน…
ยาวนานโดยไม่มีใคร……….เสียน้ำตา……..
ดึกมากแล้วแต่ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวสะอาดบนที่นอนนุ่มๆเอ็มกึ่งนั่งกึ่งนอนเขาไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้เมื่ออีกไม่กี่ชั่วโมงเขาก็จะได้เจอเจ้าของเสียงที่เขาเพิ่งได้พูดคุยผ่านทางโทรศัพท์
ต่อกำลังจะกลับมา….
“กูใกล้จะถึงกรุงเทพแล้วนะเอ็มเดี๋ยวกูแวะไปหามึงคงเช้ามืดพอดีสายๆค่อยเข้าบ้านคิดถึงมึงว่ะ”
ถ้อยคำที่ต่อทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่สัญญานการติดต่อจะขาดหายไปแต่เพียงแค่นี้ก็ทำให้เอ็มนอนไม่หลับ
เกือบสี่เดือนที่ทั้งคู่ติดต่อกันผ่านทางโทรศัพท์เท่านั้นการกลับมาคราวนี้ของต่อแม้เขาจะอยู่ที่กรุงเทพนานเกือบสองเดือนเพราะเป็นการกลับมาเยี่ยมบ้านของการปิดเทอมภาคฤดูร้อน

tamia

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

arttylovely

ขอบคุนมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุณครับผม

hottha

ขอบคุนมากมายคัฟ

llMAGz

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะค๊าฟ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ