++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 11

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“กูใกล้จะถึงกรุงเทพแล้วนะเอ็มเดี๋ยวกูแวะไปหามึงคงเช้ามืดพอดีสายๆค่อยเข้าบ้านคิดถึงมึงว่ะ”
ถ้อยคำที่ต่อทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่สัญญานการติดต่อจะขาดหายไปแต่เพียงแค่นี้ก็ทำให้เอ็มนอนไม่หลับ
เกือบสี่เดือนที่ทั้งคู่ติดต่อกันผ่านทางโทรศัพท์เท่านั้นการกลับมาคราวนี้ของต่อแม้เขาจะอยู่ที่กรุงเทพนานเกือบสองเดือนเพราะเป็นการกลับมาเยี่ยมบ้านของการปิดเทอมภาคฤดูร้อน
แต่เวลาที่ทั้งคู่จะอยู่ด้วยกันก็แค่เพียงไม่ถึงอาทิตย์เท่านั้นเมื่อเอ็มก็จะกลับบ้านที่เชียงใหม่เหมือนกันหลังจากที่เขาทำการสอบวันสุดท้ายเสร็จ
“พี่เอ็มสอบเสร็จรีบกลับมาเลยนะพ่อกับแม่บ่นคิดถึงจะแย่อยู่แล้วเนี่ย”
เอ็มผ่อนลมหายใจเมื่อนึกถึงคำพูดของน้องสาวที่เพิ่งโทรคุยกับเขาไปไม่กี่วันก่อนที่เขาจะรับรู้ว่าต่อจะมาแต่เขารับปากน้องเขาเอาไว้แล้ว
โทรศัพท์ข้างตัวดังขึ้นมาอีกครั้งเอ็มกดรับด้วยอาการเหงาๆทั้งๆที่เห็นแล้วว่าเป็นต่อโทรกลับเข้ามา
“โทษทีสัญญานมันหายไปน่ะ”
ต่อบอก
“อืมแล้วมึงถึงไหนแล้ว”
เอ็มถามกลับแต่ก็โดนต่อจับน้ำเสียงแปลกได้
“เสียงมึงแปลกๆว่ะเอ็มมึงไม่ดีใจเหรอที่กูจะไปหา”
“ก็ดีใจกูจะสอบวันมะรืนน่ะก็เลยอาจจะเครียดหน่อย”
“เอาน่ากูเชื่อว่ามึงทำได้สู้ๆกูเอาใจช่วย”
“เออขอบใจแล้วมึงอ่ะสอบเป็นไงบ้าง”
“ก็ลุ้นๆอยู่เหมือนกันถ้าคราวนี้ผ่านหมดกูจะจบสามปีครึ่งให้มึงดู”
“เออกูรู้มึงเก่งก็อย่าหักโหมนักละกัน”
“ก็กูเป็นห่วงแม่กูนี่หว่าอยากกลับมาอยู่บ้านใจจะขาดอยู่แล้ว”
“กูก็เหมือนกันน้องกูเพิ่งโทรมาตามกูก่อนหน้าที่มึงจะบอกว่าจะมาไม่กี่วันเอง”
ต่อเงียบไปซักพักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจถาม
“งั้นสอบเสร็จมึงก็คงกลับบ้านมึงเหมือนกันอ่ะดิ”
“ก็คงงั้น”
“แล้วกูจะเจอมึงได้กี่วัน”
“ก็น่าจะอาทิตย์นึงได้มั้ง”
“แย่เนอะกว่าจะเจอกันได้ก็มีเวลาอยู่กะมึงแค่ไม่กี่วัน”
“ทำไงได้วะก็มันได้แค่นี้จริงๆ”
ถ้าเพียงทั้งคู่จะมองเห็นแววตากันและกันตอนนี้ก็คงจะเห็นแวตาเหม่อๆเหมือนต่างฝ่ายต่างก็ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“เอ็มมึงอย่าเงียบสิ”
ต่อพยายามทำให้บรรยากาศมันดีขึ้นทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าเอ็มจับน้ำเสียงเขาได้ว่าแอบคิดอะไรอยู่เหมือนกัน
“ไม่รู้ดิกูไม่รู้จะคุยอะไรดี”
เอ็มถอนหายใจ
“อะไรมึงไม่อยากคุยกะกูหรือไง”
“เดี๋ยวก็เจอกันแล้วไง”
“เอองั้นกูไม่กวนแล้วไว้เจอกันละกัน”
ต่อบอกห้วนๆก่อนจะตัดสายทิ้งไปเอ็มวางโทรศัพท์ลงช้าๆแล้วลุกขึ้นไปอ่านหนังสือรอจะให้นอนเขาก็คงนอนไม่หลับความรู้สึกทั้งสับสนทั้งดีใจตอนนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวเขาไปหมดจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาพูดจารวนต่อไป
เด็กหนุ่มที่กำลังนอนฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ
ต่อแอบยิ้มที่มุมปากกับภาพที่เห็นเขาถือวิสาสะไขห้องเอ็มเข้ามาด้วยด้วยกุญแจที่เอ็มเคยให้เขาไว้เมื่อเคาะห้องนานหลายครั้งแต่เอ็มไม่ยอมมาเปิดประตูให้
“หลับเป็นตายเลยนะมึง”
ต่อว่าพลางส่ายหัวก่อนจะวางกระเป๋าสะพายไว้มุมหนึ่งของห้องแล้วเดินเข้าไปมองคนที่ทำให้เขาโทรหาเช้าเย็นทุกๆวันทั้งที่เขาไม่เคยเป็น
เอ็มยังคงหายใจอย่างสม่ำเสมอต่อเผลอมองอยู่นานก่อนจะค่อยๆก็มหน้าลงไปใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา
“ฝันถึงกูอยู่หรือเปล่าวะ”
ต่อกระซิบที่ข้างหูจนเอ็มค่อยๆขยับตัวแต่ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมาจนต่อโน้มหน้าลงไปใกล้ๆอีกจนจมูกเขาจะสัมผัสโดนแก้มใสๆของเอ็มแต่ก็ต้องหยุดอยู่แค่นั้นเมื่อเอ็มลืมตาขึ้นมา
มันเป็นแววตาแรกที่มองกันหลังจากที่ได้ยินแค่เสียงกันมาตลอดเนิ่นนานทีเดียวที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมละสายตาจากกัน
“ตื่นซะแล้วกะจะแอบหอมแก้มซะหน่อย”
ต่อทักก่อนพลางยิ้มเจ้าเล่ห์จนเอ็มลุกขึ้นผลักอกเขาเบาๆ
“เจอหน้าก็ทะลึ่งเลยนะมึง”
“ก็กะมึงคนเดียวเท่านั้นแหละอยากทำให้กูคิดถึงก็ช่วยไม่ได้”
“พอเลยไม่ต้องมาพูดมากแล้วมาถึงเมื่อไหร่ไม่โทรเข้ามาวะ”
“กูเคาะห้องแทบมือหักมึงแหละนอนหลับเป็นตาย”
“เหรออืมกูคงเผลอหลับกะว่าจะนั่งรอมึง”
“ให้มันได้อย่างงี้สิแฟนกูขึ้นไปนอนบนเตียงไปตาแดงหมดแล้วน่ะ”
ต่อยื่นมือมาขยี้หัวเอ็มเบาๆพลางบอกยิ้มๆเมื่อเห็นเอ็มขยี้ตางัวเงีย
“แล้วมึงอ่ะ”
“กูขออาบน้ำเดี๋ยวก็จะนอนเหมือนกันแหละยังเช้าอยู่เลยไม่ใหวง่วงตื่นมาค่อยเข้าบ้าน”
“งั้นไปอาบดิเดี๋ยวกูรอ”
“นอนก่อนเหอะมึงตาจะปิดอยู่แล้วยังมาทำเป็นเก่ง”
“เออนะบอกว่ารอก็รอดิ”
“ดื้ออีกนะมึงตามใจถ้ากูออกมาเจอมึงหลับนะมึงเสร็จกูแน่”
“อย่าพูดมากไปเข้าไปอาบน้ำกูง่วง”
เอ็มผลักต่อทั้งที่ตัวเองก็งัวเงียเต็มทนจนต่อยอมเข้าไปอาบน้ำเขาจึงไปนั่งสับปะหงกอยู่บนเตียง ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ของต่อที่เขาวางทิ้งไว้บนหัวเตียงดังขึ้นมา เอ็มเอื้อมมือไปหยิบมาดูว่าใครจะโทรมาหาต่อตั้งแต่เช้ามืดแบบนี้
“เอ็มใครโทรมาวะ” ต่อเปิดประตูชะโงกหน้าออกมาถามเอ็มเงยหน้าขึ้นมองเขาก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ
“พี่สาวมึงโทรมา”…………………..
“เขาคงรู้ว่ากูมาถึงแล้ว” ต่อบอกแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่งเดินออกมารับโทรศัพท์ที่เอ็มยื่นให้
“พี่เตยว่าไงครับ” ต่อทักออกไปเอ็มไม่รู้หรอกว่าปลายสายตอบมาว่ายังไง รับรู้แต่เพียงว่าต่อปรายตามามองเขานิดนึงก่อนจะตอบพี่สาวกลับไป
“ครับพี่เตยผมมาถึงแล้วบอกแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวสายๆผมจะแวะเข้าบ้าน” พูดจบต่อก็ต้องรีบคว้ามือเอ็มไว้เมื่อเอ็มลุกขึ้นจะเดินหนีจากเขา
“จะเข้าห้องน้ำ” เอ็มบอกออกมาเบาๆเมื่ออ่านคำถามจากสายตาของต่อออก ต่อจึงยอมปล่อยมือแล้วได้แต่มองตามเอ็มหายเข้าไปในห้องน้ำ
“แล้วตอนนี้นายอยู่ใหนทำไมไม่เข้ามาตอนนี้ล่ะ” เตยเอ่ยถามน้องชายรู้สึกแปลกใจที่ต่อบอกจะเข้าบ้านตอนสายๆ
“อยู่ห้องเพื่อนน่ะครับพี่เตยพอดีง่วงก็เลยแวะก่อนพี่ก็รู้บ้านเราอยู่ไกล”
“อืมแต่เมื่อก่อนไม่เคยเห็นบ่นเลยนิดึกดื่นแค่ใหนยังมาได้”
“ก็นั่นมันเมื่อก่อนนิครับ”
“แล้วมันต่างจากตอนนี้ยังไงแม่เขายิ่งบ่นๆหาอยู่”
“แม่คงไม่ว่าหรอกผมอยู่อีกนานกว่าจะเปิดเทอม เดี๋ยวจะพาลไล่ให้ผมกลับมหาลัยกันเร็วๆล่ะไม่ว่า”
ต่อพูดติดตลกทั้งๆที่รู้ว่าแม่อยากให้เขาเรียนจบแล้วกลับมาอยู่บ้านเร็วๆ
“อืมงั้นก็อย่ามาซะเที่ยงซะบ่ายล่ะเดี๋ยวแม่เป็นห่วงเอา เดี๋ยวพี่จะบอกแม่ให้ละกันว่าแต่ไอ้เพื่อนที่ว่าน่ะคนใหน”
ต่อนิ่งเมื่อโดนถามกลับจังหวะเดียวกับที่เอ็มเปิดประตูห้องน้ำออกมา ทั้งคู่มองสบตากันอีกครั้งถ้ากับเพื่อนคนอื่นต่อคงจะรีบบอกออกไปแล้ว แต่ทำไมกับเด็กหนุ่มร่างสูงที่กำลังยืนมองเขาอยู่ตอนนี้ เขากลับรู้สึกอึกอักที่จะบอกออกไปว่าเป็นคนที่เขากำลังอยู่ด้วยตอนนี้
“เอ็มใช่มั๊ย” ต่อตกใจนิดหน่อยที่พี่สาวเดาออกมาแบบนั้น
“ทำไมพี่เตยคิดว่าเป็นไอ้เอ็มล่ะครับ” เขาลองหยั่งเชิงในขณะที่ยังไม่ละสายตาจากเอ็มที่กำลังมองเขาอยู่เหมือนกัน
“พี่ก็เดาไปเรื่อยช่างเหอะไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอกเหนื่อยก็พักผ่อนเหอะสายๆก็เข้าบ้านก็ได้ เดี๋ยวพี่จะบอกแม่ให้แค่นี้นะ”
สายถูกตัดไปแล้วต่อแอบถอนหายใจแต่ก็ใช่ว่าเอ็มจะไม่เห็นเขาเลยต้องแซว
“พี่สาวโทรมาตามแค่นี้เหงื่อซึมเลยเหรอมึง”
“ทำเป็นพูดดีไปเหอะมึงเองก็กำลังลุ้นอยู่อ่ะดิว่ากูจะกลับหรือเปล่า”
“มึงจะกลับก็กลับไปดิ๊ใครจะไปว่าอะไรมึง” เอ็มทำท่ายักใหล่จนต่ออดหมั่นใส้ไม่ได้จึงลุกเดินเข้าไปหา
“มานี่เลยมึงยั่วกูดีนัก” เอ็มโดนต่อลากล้มลงไปที่เตียง
“ก่อนกูจะกลับกูขอจัดการกะมึงก่อนละกันทำเป็นไม่แคร์กูดีนัก” ต่อทิ้งร่างตัวเองลงไปทับเอ็มไว้จนไม่มีทางใหนที่เอ็มจะหลุดออกจากอ้อมกอดเขาไปได้
“ไม่เอาไอ้ต่อกูไม่เล่นกะมึงนะ” เอ็มพยามดิ้นแต่ต่อก็ไม่ยอมปล่อย
“มึงก็นอนอยู่เฉยๆดิกูเล่นมึงเอง” ต่อบอกยิ้มๆพลางก้มจูบที่หน้าผากเอ็มเบาๆก่อนที่จะโดนเอ็มพยายามผลักออก
“มึงไม่เหนื่อยหรือไงวะกลับมาแทนที่จะนอนยังจะมาทะลึ่งกะกูอีก”
“ก็กูคิดถึงมึงหรือมึงไม่คิดถึงกู” เอ็มเงียบซักพักเมื่อเจอคำถามนี้เข้าไปก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ
“เออมึงกลับบ้านไม่ใหวก็อย่ามาโทษกูละกัน”
แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไปตามความรู้สึกโหยหาที่ต่างฝ่ายต่างรอให้ช่วงเวลาความสุขแบบนี้หวนกลับมาอีกครั้ง…..
“ต่อจะไปไหนอ่ะ”
เตยเอ่ยถามน้องชายเมื่อเห็นต่อแต่งตัวหล่อออกมาจากห้องขณะที่ตัวเองจะออกไปทำงาน งงที่เห็นต่อตื่นเช้าแทนที่จะนอนพักผ่อน
“นัดเพื่อนไว้ครับ” ต่อบอกยิ้มๆแต่เตยกลับไม่ยิ้มตาม
“นัดอะไรกันแต่เช้าแบบนี้แล้วไม่อยู่เป็นเพื่อนแม่หรือไง”
“โธ่พี่เตยผมโตจนจะเรียนจบแล้วนะครับ ทำไมพี่ต้องคอยมาซักเหมือนผมเป็นเด็กด้วยอ่ะ”
ต่อเริ่มเซ็งๆพี่สาวทั้งที่การออกจากบ้าน ครั้งนี้เขาก็ได้ขอแม่แล้วก็ไม่เห็นโดนว่าอะไร อีกอย่างแม่เขาก็มีญาติๆมาหาแทบจะขลุกอยู่ด้วยกันทั้งวันอยู่แล้ว
“แล้วจะไปไหน”
“นัดไอ้เอ็มไว้ครับ” ต่อบอกตามความจริงจนเห็นพี่สาวชักสีหน้า
“รู้สึกจะรักกันเหลือเกินนะกะเพื่อนคนนี้”
“ก็มันจะสอบผมก็แวะไปหามันแป๊บเดียวเองนี่ครับ”

tamia

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

arttylovely

ขอบคุนมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุณครับผม

bluelove

ขอบคุนมากมาย

llMAGz

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบ

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ