++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 12

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“แล้วจะไปไหน”
“นัดไอ้เอ็มไว้ครับ” ต่อบอกตามความจริงจนเห็นพี่สาวชักสีหน้า
“รู้สึกจะรักกันเหลือเกินนะกะเพื่อนคนนี้”
“ก็มันจะสอบผมก็แวะไปหามันแป๊บเดียวเองนี่ครับ”
“ทำไมจะไปช่วยเขาทำข้อสอบด้วยหรือไง”
“พี่เตยอย่ามาชวนผมทะเลาะแต่เช้าเลยน่า เอาเวลาไปทำงานเหอะเดี๋ยวสายผมไม่รู้ด้วยนะ”
“สายไม่สายมันก็เรื่องของพี่”
“ผมจะไปไหนมาไหนมันก็เรื่องของผมเหมือนกัน”
“นี่มันจะมากไปแล้วนะนี่นายกล้ามาเถียงคนที่ส่งเสียแกเรียนหรือไง”
“ผมไม่ได้เถียงแต่ผมพูดเรื่องจริง ผมโตพอที่จะทำอะไรโดยที่ไม่ต้องรายงานพี่แล้วนะ”
“นี่นายไปเอานิสัยแย่ๆนี่มาจากไหนถึงเถียงคำไม่ตกฟากแบบนี้”
“บอกแล้วไงผมไม่ได้เถียง”
“แล้วที่มายืนขึ้นเสียงกับฉันปาวๆๆเนี่ยเขาเรียกว่าอะไร”
“ถ้างั้นผมก็ขอโทษด้วยละกันผมไปนะครับ”
ต่อยกมือไหว้พี่สาวที่ยืนปากสั่นสะกดอารมณ์กับพฤติกรรมที่แปลกไปของเขาต่อไม่เคยขึ้นเสียงอย่างนี้มาก่อน จนเตยอดคิดไม่ได้ว่าเอ็มเองที่ทำให้น้องชายเธอแปลกไป
“ต่อเป็นไรวะหน้าเครียดมาเชียว” เอ็มเข้าไปตบไหล่ทักเมื่อเห็นต่อเดินทำหน้าเซ็งๆมาหาเขาในที่ๆนัดกันไว้ ก่อนที่เขาจะไปสอบในช่วงเช้า
“เปล่าไม่มีไร” ต่อบอกแต่เอ็มไม่เชื่อ
“มึงอย่ามาโกหกกูแค่เห็นหน้ามึงกูก็รู้แล้ว”
“อย่ามาทำสู่รู้หน่อยเลยน่า” ต่อบอกดุๆจนเอ็มเริ่มใจเสีย
“เฮ้ยทำไมพูดงี้วะที่กูถามกูห่วงมึงนะ”
“ก็กูเปล่าเป็นไรมึงจะมาห่วงกูทำไม”
“งั้นก็ตามใจไม่อยากบอกก็เรื่องของมึง”
เอ็มบอกแล้วเดินออกมาห่างออกมาต่ อถอนหายใจเมื่อเริ่มรู้สึกผิดที่มาลงอารมณ์กับเอ็มที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยกับที่เขาทะเลาะกับพี่สาวมา เขาจึงเดินเข้าไปหาเอ็มแต่ต้องชงักเมื่อเอ็มบอกออกมา
“ไว้ค่อยคุยกันกูจะไปมหาลัยแล้วเดี๋ยวสอบไม่ทัน”
“อ้าวต่อมาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย” ต่อเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่ทักเขาในขณะที่เขานั่งคิดอะไรเงียบๆ
“อ้าวแก้วนะเอง” ต่อยิ้มทักแก้วเลยถือโอกาสนั่งคุยด้วย
“ว่าไงมาอยู่นี่ได้ไงอ่ะ”
“ก็เพิ่งลงมาจากเชียงใหม่ได้ไม่กี่วันเองก็เลยแวะมาหาไอ้เอ็มมันน่ะ”
“เอ็มเหรอนั่งหน้าเครียดในห้องสอบโน่น”
“เหรอแก้วสอบวิชาเดียวกะมันด้วยเหรอ” แก้วพยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะโดนต่อถามอีกรอบ
“แล้วเป็นไงบ้างทำได้ป่ะ”
“ที่ถามเนี่ยถามเผื่อเอ็มหรือเปล่า” แก้วแซวยิ้มๆทำเอาต่อทำหน้าไม่ถูก
“เฮ้ยอย่าคิดมากนะแก้วแค่แซวเฉยๆ” ต่อยิ้มอย่างโล่งอกก่อนจะเห็นแก้วทำหน้าครุ่นคิด
“แต่ก็แปลกนะเอ็มน่ะเขาเก่งวิชานี้จะตาย แต่ทำไมดูเครียดๆเวลาทำข้อสอบก็ไม่รู้เนี่ยป่านนี้ยังไม่ออกมาเลย”
“อืมมันคงกะจะเอาโล่ห์มั้ง” ต่อแกล้งแซวแต่ก็อดคิดเป็นห่วงเอ็มขึ้นมาไม่ได้ ก็ได้แต่หวังว่าเรื่องเมื่อเช้าจะไม่ทำให้เอ็มคิดมาก
“นั่นไงเดินหน้าเครียดมาโน่นแล้ว” แก้วพยักพเยิดไปทางที่เอ็มกำลังเดินมาทำให้ต่อมองตามพร้อมๆกับที่เอ็มหันมาเห็นเขาพอดี ต่อเห็นเอ็มชะงักนิดหน่อยแต่ก็เดินตรงเข้ามาเมื่อแก้วโบกมือเรียก
“มาได้ไงมึง” เอ็มทักแต่เลือกที่จะนั่งลงข้างๆแก้วจนเกือบจะชิดกัน ต่อมองภาพนั้นแวบหนึ่งก่อนจะหันมาจ้องตาเอ็มนิ่งเอ็มจึงเลื่อนตัวออกมาจากแก้วจนแก้วงงๆ
“มีธุระอะไรจะคุยกันหรือเปล่า” แก้วเอ่ยถามมองหน้าคนทั้งสองสลับกัน
“ไม่เป็นไรแก้วอยู่ฟังด้วยก็ได้ต่อมันคงแวะเข้ามาเฉยๆ” เอ็มบอกยิ้มๆแล้วหันไปหาต่อ
“ใช่ป่ะต่อ”
“ไม่อ่ะกูมีอะไรจะคุยกะมึง” ต่อเอ่ยออกมานิ่งๆจนแก้วไม่กล้าที่จะนั่งอยู่ต่อ
“งั้นแก้วว่าแก้วไปดีกว่านะ” แก้วลุกเดินจากไปเอ็มจึงหันมาถามต่อห้วนๆเมื่ออยู่ด้วยกันสอง ต่อสองนึกถึงเมื่อเช้าเขาเองก็ยังเคืองไม่หาย
“มึงมีอะไรก็ว่ามา”
“ทำไมกูต้องมี”
“อ้าวก็เมื่อกี้มึงบอกเองว่ามีอะไรจะคุยกะกู”
“กูก็แค่ไม่อยากให้มีคนอื่นอยู่ด้วยก็เท่านั้น”
“ไอ้บ้า” เอ็มว่าดุๆ
“เออกูบ้าถึงทำให้มึงโกรธไง”
“กูไปโกรธมึงตอนไหน”
“เมื่อเช้าไง”
“ใครบอกมึงว่ากูโกรธ”
“ไม่โกรธแล้วมึงจะหนีกูมาอย่างนี้หรือไง”
“หนีที่ไหนกูมาสอบ”
“ก็ตอนแรกกูบอกจะมาเป็นเพื่อนไง”
“ไม่จำเป็นกูไม่ได้เป็นเด็กหลง”
“เก่งมึงเก่งแล้วไงล่ะทำข้อสอบเป็นชาติกว่าจะออกมาได้”
“เรื่องของกูมึงไม่ต้องยุ่ง”
“นึกว่ากูอยากยุ่งนักหรือไง”
“แล้วมึงมานี่ทำหอกอะไรล่ะ” เอ็มเริ่มเสียงดังเมื่อนึกโกรธขึ้นมาจริงๆที่ต่อเหมือนจะพาลเขา ต่อจึงเงียบไปกำลังจะเลื่อนมือไปกุมมือเอ็มที่วางอยู่บนโต๊ะแต่เอ็มชักมือหนีซะก่อน
“นี่มันในมหาลัยกูนะ”
“เออกูขอโทษ”
ต่อบอกเซ็งๆแล้วลุกขึ้นเดินหนี เอ็มมองตามร่างนั้นยังข้องใจว่าต่อเป็นอะไรไป ไม่เห็นเหมือนต่อคนที่เขาคุ้นเคยเมื่อวันก่อนที่ไปหาเขาที่ห้องเลยซักนิด…
"อ้าวเอ็มเป็นไงบ้างมึงทำข้อสอบได้บ้างหรือเปล่า”
เพื่อนกลุ่มใหญ่ที่เล่นบาสด้วยกันทุกวันเดินเข้ามาทักเอ็มในขณะที่เขากำลังจะลุกเดินตามต่อไป ทำให้เขาต้องหยุดทักในขณะที่ต่อเดินไกลออกไปเรื่อยๆ
“ก็พอได้แล้วนี้พวกมึงจะยกพวกกันไปไหนเนี่ย”
“ไปหาอะไรกินดิ แม่งสอบคราวนี้เล่นเอาพวกกูเครียด”
“เออกูก็ว่างั้น”
“แล้วมึงจะไปด้วยกันป่ะ”
“ไม่ดีกว่าพวกมึงไปกันเหอะกูว่าจะกลับแล้ว”
“รีบไปไหนวะไม่รอเล่นบาสด้วยกันวะมึง”
“อืมกูคงไม่ได้เล่นกะพวกมึงเป็นเดือนเลยแหละ จะกลับบ้านที่เชียงใหม่ว่ะ” พูดจบเอ็มถึงฉุกคิดได้ว่าเขามีเวลาที่จะเจอกับต่อเพียงอีกไม่กี่วัน แต่เมื่อมองกลับไปทางที่ต่อเดินไปกลับไม่เห็นร่างของต่อแล้ว
“มองหาใครวะ” เพื่อนๆเอ่ยถามเอ็มได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะแยกตัวออกไปตามหาต่อ
“อ้าวเสือกปิดมือถืออีกมึง” เอ็มบ่นเมื่อโทรหาต่อไม่ติดเลยแม้ซักครั้ง พาลฉุนขึ้นมาเมื่อคิดว่าต่อตั้งใจจะหลบหน้าเขาถึงตัดสินใจย้อนกลับไปหาเพื่อนกลุ่มเดิมโดยไม่รู้เลยว่าต่อกำลังคุยอยู่กับเพื่อนเก่าสมัยเรียนมัธยมที่บังเอิญเจอกัน
“เฮ้ยไอ้ต่อไปกินเหล้ากันดีกว่าว่ะไม่เจอกันตั้งนาน” หนึ่งในกลุ่มเพื่อนเอ่ยชวนแต่ต่อปฎิเสธเพราะรู้ว่าที่บ้านคงไม่พอใจแน่ถ้าเขากลับบ้านในสภาพงัวเงีย
“ไม่เอาเดี๋ยวพี่เตยเพ่นกบาลกูพวกมึงไปกันเหอะ”
“เฮ้ยไรวะนิดหน่อยเองไม่ถึงกับเมาหรอก รับรองพี่เตยจับไม่ได้แน่หรือมึงจะค้างกะพวกกูก็ได้”
“ไม่อ่ะพวกมึงไปเหอะจำไม่ได้หรือไง ตอนที่พวกมึงพากูไปเลี้ยงตอนจบ ม.6พี่เตยเอากูเกือบตาย”
“ไรวะไอ้นี่กลัวพี่จัง”
“กูเกรงใจโว้ยเพราะกูยังเรียนไม่จบ งานการก็ยังไม่ได้ทำอีกอย่างพ่อกูก็ไม่อยู่เหลือแต่พี่กูคนเดียวที่ส่งเสียให้กูเรียน กูไม่อยากทำให้เขาเสียใจ”
“งั้นไปนั่งกะพวกกูก็ได้ไม่ต้องแตะเหล้ามึงคงไม่ขัดนะ” ต่อนิ่งคิดซักพักก่อนจะตอบตกลง
เย็นแล้วเอ็มยังคงขลุกอยู่กับเพื่อนคุยเฮฮาไปตามประสาก่อนที่จะชวนกันไปเล่นบาส โดยที่เขาลืมต่อไปเสียสนิทที่กำลังนั่งพูดคุยอยู่กับเพื่อนเก่าอยู่อย่างครื้นเครงเหมือนๆกัน
“เฮ้ยต่อมึงมีแฟนหรือยังวะ” หนึ่งในกลุ่มเอ่ยถามในขณะที่ต่อกำลังมึนๆกับเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอลล์ที่เพื่อนๆแอบผสมให้เขาหลายแก้วจนเขาเริ่มมึนแต่ก็แยกตัวออกมาไม่ได้เพราะโดนยื้อไว้ตลอด
“ยังใครที่ไหนเขาจะมาเอากู” ต่อตอบงัวเงียพลางปัดแก้วเครื่องดื่มที่เพื่อนยกให้ออก
“พอเลยพวกมึงกูรู้นะว่าแอบผสมเหล้าให้กูกินกูจะกลับแล้ว”
“น่าไอ้ต่อแก้วสุดท้ายมึงจะรีบกลับไปไหนวะ เดี๋ยวพวกกูพามึงไปเที่ยวต่อรับรองมึงจะไม่อยากกลับบ้าน”
“เที่ยวอะไรของพวกมึงวะ”
“เที่ยวหญิงไงกูมีที่จะพามึงไปเด็ดๆทั้งนั้นนะมึง”
“หอกแน่ะกูจะกลับกูไม่ไปกะพวกมึงหรอก” ต่อตวาดกลับจนเพื่อนๆงง
“อะไรวะไอ้ต่อกูชวนมึงไปเที่ยวผู้หญิงนะไม่ได้พาไปเที่ยวผู้ชาย แม่งตวาดกูซะลั่นไม่ไปก็ไม่ไปดิวะแปลกไปนะมึง”
ต่อมองหน้าเพื่อนทุกคนที่จ้องเขาเป็นตาเดียว เขาคงจะแปลกไปในสายตาเพื่อนในกลุ่มจริงๆเพราะอะไรต่อเองรู้ตัวเองดีจนคนที่ทำให้เขาแปลกไปกลับเข้ามาในห้วงความคิดเขาอีกครั้ง
ต่อนึกถึงเอ็มขึ้นมานึกไปว่าถ้าเขากำลังนั่งอยู่กับเอ็ม ตอนนี้เขาคงจะไม่อยากกลับบ้านจริงๆอย่างที่เพื่อนว่า แต่ตอนนี้เอ็มอยู่ไหนและทำอะไรอยู่กับใคร?
“เฮ้ยพวกมึงกูกลับก่อนนะมืดแล้วว่ะ” เอ็มบอกเพื่อนๆก่อนจะรีบแยกตัวออกมา พลันนึกถึงต่อขึ้นมาจึงกดโดทรศัพท์กลับไปหาอีกครั้งแต่ก็ไม่ติดอีกตามเคย
“ไอ้นี่หายหัวไปไหนของมันวะ” เอ็มบ่นและกำลังจะกดโทรศัพท์ไปที่บ้านของต่อแต่ก็เปลี่ยนใจ
“ในเมื่อมึงยังไม่โทรมา มึงจะไปโทรหามันทำไมวะไอ้เอ็ม” เขาบอกตัวเองเบาๆพร้อมกับตัดสินใจปิดโทรศัพท์ก่อนจะเดินออกไปรอรถด้วยอารมณ์ว้าวุ่น
“เดี๋ยวมันดึกกูว่ากูกลับดีกว่าว่ะ”ต่อบอกเพื่อนอีกรอบจนเพื่อนๆยอมเพราะต่อขอมาหลายครั้ง ตอนแรกหนึ่งในกลุ่มบอกจะไปส่งแต่เขาขอกลับเองก็ในเมื่อเขามีจุดหมายอื่นที่ไม่ใช่บ้านเขาอยากจะไปขอโทษเอ็มกับเรื่องเมื่อเช้าและก็ยากคุยกับเอ็ม เพราะเขาเพิ่งนึกได้ว่าอีกไม่กี่วันเอ็มก็จะกลับบ้านแล้วคงอีกนานกว่าจะได้เจอกัน
“เวรล่ะกูแบตกูหมดตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ต่อโพล่งออกมาเมื่อจะโทรถามว่าเอ็มอยู่ไหนแต่โทรศัพท์ดับไปตอนไหนไม่รู้

tamia

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

arttylovely

ขอบคุนมากๆๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุณครับผม

bluelove

ขอบคุนมากมาย

llMAGz

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบ

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ