++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 13

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เดี๋ยวมันดึกกูว่ากูกลับดีกว่าว่ะ”ต่อบอกเพื่อนอีกรอบจนเพื่อนๆยอมเพราะต่อขอมาหลายครั้ง ตอนแรกหนึ่งในกลุ่มบอกจะไปส่งแต่เขาขอกลับเองก็ในเมื่อเขามีจุดหมายอื่นที่ไม่ใช่บ้านเขาอยากจะไปขอโทษเอ็มกับเรื่องเมื่อเช้าและก็ยากคุยกับเอ็ม เพราะเขาเพิ่งนึกได้ว่าอีกไม่กี่วันเอ็มก็จะกลับบ้านแล้วคงอีกนานกว่าจะได้เจอกัน
“เวรล่ะกูแบตกูหมดตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” ต่อโพล่งออกมาเมื่อจะโทรถามว่าเอ็มอยู่ไหนแต่โทรศัพท์ดับไปตอนไหนไม่รู้
“หวังว่ามึงคงยังไม่ได้โทรมาหากูนะเอ็ม” ต่อพึมพำออกมาก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปที่ตู้โทรศัพท์ใกล้ๆตัวกดเบอร์เอ็มอย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องยืนเหม่อซึมเมื่อไม่มีสัญญานตอบรับจากปลายสาย
เอ็มถอนหายใจเมื่อรถเมลล์ที่เขารอมาเกือบจะชั่วโมงแล่นเข้ามาจอดเทียบป้าย นึกหงุดหงิดอยู่เหมือนกันที่เห็นรถค่อนข้างแน่นแต่ก็ยอมขึ้น เมื่อคิดว่าถ้าเขาไม่ไปคันนี้แล้วคงต้องรออีกไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมงทนๆไปอีกไม่กี่ป้ายก็ถึงห้องพักเขาแล้ว
หยุดความรักเอาไว้เท่านี้พอก่อนดีมั๊ยถ้าใจอ่อนล้า
อย่ามัวเสียเวลากับรักเดิมๆที่เธอไม่มั่นใจ
หากยิ่งฝืนจะยิ่งเจ็บช้ำ
ยิ่งตอกยิ่งย้ำให้ยิ่งปวดใจ
ยิ่งฝืนยิ่งห่างไกล
ถึงคราวต้องตัดใจเสียที.
เอ็มก้าวลงจากรถผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกที่หลุดออกมาจากบรรยากาสแออัดนั่น ขาที่กำลังจะก้าวขึ้นบนทางเท้าต้องชงักเมื่อเหลือบไปเห็นร่างเด็กหนุ่มตัวสูงที่ก้าวลงมาจากประตูรถอีกด้าน
ต่อยืนนิ่งมองสบตาเด็กหนุ่มที่กำลังยืนมองเขาอยู่ก่อนที่ต่างคนจะต่างเดินขึ้นบนทางเท้า เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตรงจุดที่ยืนมองกันอย่างไม่เชื่อสายตาเป็นจุดที่อันตราย
เอ็มหยุดนิ่งยืนมองต่อที่เดินเข้ามาหาช้าๆ
“เป็นไรของมึง” เอ็มว่าเข้าให้เมื่อต่อเดินมาถึงด้วยท่าทางเขินๆ มือก็ไม่อยู่นิ่งล้วงกระเป๋าบ้างจับหัวตัวเองบ้างไม่กล้าที่จะมองเอ็มเต็มๆตา
“มึงยังโกรธกูอยู่หรือเปล่า” ต่อถามหยั่งเชิงออกไปก่อนยิ่งเห็นเอ็มนิ่งเขาก็ยิ่งหวั่นใจ
“มึงตั้งใจหลบหน้ากู” เอ็มว่า ต่อถึงกับใจเสียเมื่อเอ็มคิดไปกันใหญ่
“เฮ้ยกูเปล่านะมึงโทรหากูเหรอ” เอ็มพยักหน้าแทนคำตอบ
“แบตกูหมดแล้วมึงล่ะโทรหาก็ไม่ติด” เอ็มอึกอักบ้างเมื่อต่อถามกลับแต่เขาก็บอกไปตามจริง
“กูปิดเครื่องเองแหละ”
“ใครต่างหากที่ต้องการหลบหน้า” ต่อบอกพร้อมกับที่กล้าจะมองเอ็มเต็มๆตาจนเอ็มเป็นฝ่ายหลบตาซะเอง
“ก็มึงเสือกเดินหนีกูไปก่อนทำไมล่ะ”
“ขาก็มีแล้วทำไมไม่ตามกูไปล่ะ”
“เรื่องอะไรกูต้องตามมึงไปด้วย กูไม่ได้ทำอะไรผิด” เอ็มบอกอย่างไม่ตรงใจนัก ก็ตอนแรกเขาว่าจะตามต่อไปแล้วแต่โดนเพื่อนๆดึงตัวไว้ก่อน
“ทั้งปีแหละมึงไม่เคยหรอกที่จะแคร์กู” ต่อบอกอย่างน้อยใจพลางหันหลังจะเดินหนี แต่ช้ากว่าที่เอ็มรีบดึงมือไว้ต่อก้มมองเอ็มจึงรีบปล่อย แล้วเอ่ยถาม
“แล้วนี่มึงมารถสายนี้ได้ไงไม่ใช่ทางไปบ้านมึงซักหน่อย”
“ถ้ามึงไม่โง่ก็น่าจะรู้ว่ากูมาหามึง”
“เออบังเอิญกูโง่กูถามดีๆนะมึงแม่งเสือกตอบกวน” เอ็มส่ายหัวแล้วเป็นฝ่ายเดินหนีต่ออมยิ้มนิดๆแล้ววิ่งตาม
“เฮ้ยรอกูด้วยดิ”
“มีขาก็ตามมาเองดิ”………ต่อล้มตัวลงนอนบนเตียงของเอ็มทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องด้วยอาการมึนๆที่หัว
“เมามาอ่ะดิมึงไอ้ตี๋” เอ็มทักทันทีจนต่อขมวดคิ้วจ้องมอง
“มึงรู้เหรอวะว่ากูเมามา”
“กูไม่ใช่เด็กอมมือนะที่จะดูไม่ออกแถมกลิ่นเหล้ามันก็ยังติดตัวมึงอยู่”
“เออกูขอโทษ บังเอิญเพื่อนเก่ากูสมัยเรียนมัธยมมันลากไปน่ะ”
“ทำไมต้องขอโทษกูด้วยวะ”
“ไม่รู้ดิกูกลัวมึงโกรธที่กูไปกินเหล้ามา”
“นี่ไอ้ตี๋ กูไม่ได้เป็นเมียมึงนะที่จะคอยเจ้ากี้เจ้าการมึงขนาดนั้น” เอ็มบอกอย่างขำๆที่เห็นต่อทำหน้าเหมือนสำนึกผิดพลางเดินไปนั่งลงข้างๆ
“เออว่ะกูเพี้ยนไปเองแหละ” ต่อบอกพลางลุกขึ้นเอ็มจึงเอ่ยถาม
“มึงจะไปไหน”
“อาบน้ำเผื่อจะหายมึนบ้าง”
“มึงจะค้างกะกูเหรอ”
“ก็เออดิกูมาขนาดนี้มึงยังคิดว่ากูจะกลับงั้นเหรอ”
“แล้วที่บ้านมึงล่ะ” ต่อเงียบไปซักพักแล้วเอ่ยออกมา
“คงไม่เป็นไรมั้งกูเป็นผู้ชายจะค้างนอกบ้านมันก็ไม่แปลกหรอก”
“มึงแน่ใจนะว่าสบายใจที่จะค้างกะกู”
“แล้วมึงจะเซ้าซี้กูทำไมกูบอกจะค้างก็ค้างดิหรือมึงไม่อยากให้กูนอนด้วย”
“ไอ้ห่าพูดแค่นี้ทำเป็นดุกูจะค้างก็โทรไปบอกแม่กะพี่มึงด้วยเดี๋ยวเขาเป็นห่วงเอา”
“เออก็ได้วะยื้มโทรศัพท์หน่อยดิ” เอ็มยื่นโทรศัพท์ให้ต่อก่อนจะแยกตัวไปอาบน้ำ ก่อนปล่อยให้ต่อคุยโทรศัพท์ตามลำพังแต่พอเขาอาบน้ำเสร็จแล้วเปิดประตูห้องน้ำออกมากลับเจอต่อนั่งหน้าเครียดมองเขาอยู่บนเตียง
“เป็นไรไปวะ” เอ็มถามต่อถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้น
“กูคงค้างกะมึงไม่ได้แล้วว่ะพี่เตยบอกให้เข้าบ้าน”
“อืม..ก็ไม่เป็นไรนิวันหลังก็ได้” เอ็มบอกยิ้มๆเพื่อทำให้บรรยากาศมันดีขึ้นแต่ต่อกลับไม่ยิ้มตาม
“แล้วมึงจะกลับบ้านเมื่อไหร่”
“ก็อีกสองสามวัน”
“ก็ยังดีวะงั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาค้างด้วยละกัน แต่วันนี้กูขี้เกียจทะเลาะกะพี่เตยว่ะเมื่อเช้าก็รอบหนึ่งแล้ว”
“ที่แท้เมื่อเช้ามึงก็ทะเลาะกะพี่สาวมึงมานี่เอง” ต่อพยักหน้าแทนคำตอบ
“ไปกลับก็กลับเดี๋ยวกูไปส่ง”
“เฮ้ยไม่เอามึงนอนเหอะกูกลับเองได้”
“เออน่ากูบอกจะไปส่งก็ไปส่งดิ”
“มึงจะลำบากทำไมวะนั่งรถไปกลับดึกแล้วนะมึง”
“ดึกแล้วไงกูสอบเสร็จแล้วนอนดึกได้สบายไอ้ตี๋”
เอ็มเดินไปหาเสื้อผ้ามาใส่ก่อนจะพาต่อเดินออกจากห้อง ระหว่างทางที่เดินออกไปรอรถต่างคนต่างก็เงียบไม่มีคำพูดใดๆแต่สองมือกลับกุมมือกันเดินโดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นฝ่ายเริ่มก่อนจนมาถึงป้ายรถเมล์ ทั้งคู่จึงยอมปล่อยมือออกจากกัน
“เดี๋ยวกูกลับแท็กซี่มึงกลับเข้าไปนอนเหอะเอ็มถึงบ้านแล้วเดี๋ยวกุโทรหา”
“ไม่เอาเดี๋ยวกูนั่งไปด้วย”
“เฮ้ย อย่าดื้อดิวะมันดึกแล้วไม่ต้องหรอก”
“ก็เพราะมันดึกอ่ะดิกูถึงต้องไปส่งมึง”
“กูผู้ชายนะใครเขาจะมาทำอะไรกู”
“พอกูจะห่วงหน่อยก็ห้ามกู พอกูเฉยๆก็หาว่ากูไม่แคร์มึงจะเอาไงกะกูเนี่ยไอ้ต่อ” เอ็มโวยต่อจึงยอมให้เอ็มไปส่งเขาจนถึงที่บ้าน
“จริงๆมึงนอนบ้านกูก็ได้นี่หว่าเอ็ม ไม่ต้องกลับไปหรอก” ต่อบอกแต่ยังไม่ทันที่เอ็มจะเอ่ยอะไรเตยก็ออกมาเปิดรั้วบ้านให้ต่อเสียก่อน เอ็มยกมือไหว้ยิ้มๆแต่เห็นสีหน้าที่บึ้งตึงของเตยเขาเลยขอตัวกลับ แต่ขณะที่จะหมุนตัวกลับก็ต้องตกใจเมื่อต่อคว้าหมับเข้าที่มือเขาต่อหน้าต่อตาเตยที่ยืนมองอยู่
“อะไรกันต่อ” เตยถามดุๆเมื่อเห็นแววตาสองหนุ่มที่มองกันต่อหน้าต่อตา เธอมันยิ่งช่วยตอกย้ำในสิ่งที่เธอระแวง ดีที่ต่อรีบปล่อยมือออกมาเสียก่อน
“ก็ผมเห็นมันดึกแล้วก็เลยจะชวนต่อมันค้างด้วยครับพี่เตย”
“รู้ว่าดึกแล้วทำไมเพิ่งกลับ”
“ก็ไปเจอเพื่อนเก่ามาน่ะครับ”
“ก็เลยไปเฮฮากินเหล้ากันมางั้นสิ กลิ่นนี่หึ่งมาเลยนะเรา”
“ก็เพื่อนๆนานๆเจอกันทีนี่ครับพี่เตย”
“จะค้างก็ค้าง เข้ามาพี่ง่วงแล้วปิดประตูด้วย” เตยยื่นกุญแจให้น้องชายปรายตาไปมองเอ็มแวบนึง ก่อนจะเดินนำเข้าบ้านไปก่อนเอ็มจึงหันไปดุต่อ
“จริงๆกูกลับห้องกูได้นะไอ้ต่อมึงนะมึง”
“มึงจะกลับไปทำหอกอะไร ไหนๆก็มาแล้วกูบอกไม่ให้มาส่งกูมึงก็ไม่เชื่อ”
“ส่งได้กูก็กลับได้”
“แต่กูไม่ให้กลับ มึงเงียบไปเลยแล้วเข้ามา”
“แต่ดูพี่เตยเขาจะไม่ค่อยชอบที่กูมาค้างเลยนะ”
“มึงอย่าคิดมากพี่กูก็เป็นงี้แหละ ถึงไม่มีแฟนกะเขาซะที”
“ไอ้นี่ว่าพี่ตัวเองอีก”
“ก็มันจริงมาๆเข้ามาเดี๋ยวเขาก็ออกมาตามอีกรอบหรอก คราวนี้เจอสวดแน่มึง” เอ็มเดินตามต่อเข้าไปในบ้านเจอเตยกำลังนั่งดูทีวี
“อ้าวไหนบอกง่วงไงพี่เตยไหงมานั่งดูทีวีอีกอ่ะ” ต่อเอ่ยทัก
“ก็กำลังดูข่าวที่น่าสงสารอยู่ไง”
“ข่าวอะไรครับ”
“คู่เกย์ที่ฆ่ากันเองไง รู้เรื่องบ้างหรือเปล่าพวกนี้อารมณ์แรงนะ พี่ว่านายอยู่ห่างๆไว้ก็ดี”
ต่อหันไปสบตาเอ็มที่ยืนทำหน้าไม่ถูกอยู่ข้างๆเมื่อรู้สึกถึงการพูดกระทบ
“ก็แล้วแต่คนมั้งพี่เตย คนทั่วๆไปที่อารมณ์แรงๆเยอะไป”
“พี่ก็เตือนๆไปงั้นแหละ พี่รู้ว่านายไม่ใช่เกย์และคงจะไม่ชอบผู้ชายด้วยกันใช่ป่ะเอ็ม” ประโยคหลังเตยหันไปถามเอ็มที่พยักหน้าตอบยิ้มๆกลบเกลื่อนอารมณ์
“พี่จะบอกอีกอย่างนะเอ็มว่าต่อเขาไม่เคยเกเรแบบนี้มาก่อน เธอจะคบกับน้องพี่พี่ไม่ว่าหรอกนะแต่การที่พาน้องพี่ไปกินเหล้าแล้วไม่ยอมกลับบ้านแบบนี้พี่ไม่ชอบ อย่าลืมนะว่าต่อยังเรียนไม่จบส่วนนายถ้าจะเกเรก็ไปคนเดียว อย่ามาชวนน้องพี่ไปด้วยพี่ไม่อยากให้น้องพี่เสียอนาคตเพราะต่อไปเขาเป็นหลักของครอบครัว พูดแค่นี้เธอคงเข้าใจนะ”
ต่อหน้าเสียขึ้นมาทันทีที่เอ็มโดนพี่สาวเขาใส่เป็นชุด เขาพยายามจะอธิบายแต่เตยไม่เปิดโอกาสให้เลย
“นายก็เหมือนกันต่อ จะคบเพื่อนก็หัดดูซะบ้าง อยู่ไกลหูไกลตาอย่าคิดที่จะทำอะไรให้แม่เขาเสียใจนะ นายเป็นลูกผู้ชายคนเดียวของที่บ้าน พ่อเราก็เสียไปแล้วอย่าทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาเหมือนไม่มีใครสั่งสอน”
อีกครั้งที่เตยปรายสายตาไปมองเอ็มจนเด็กหนุ่มรู้หน้าชาเหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่
“พี่เตยพี่กำลังเข้าใจผิดนะครับ” ต่อกำลังจะอธิบายแต่โดนเอ็มติงไว้ก่อน
“ต่อไปคงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้วครับผมสัญญา”
“เอ็มมึงพูดอะไรวะ” ต่อแย้งขึ้นมาแต่เอ็มไม่สนใจกลับหาเรื่องที่จะเดินหนีจากตรงนั้น

tamia

สนุกมากครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

arttylovely

ขอบคุนมากๆครับ

arttylovely

ขอบคุนมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุณครับผม

bluelove

ขอบคุนมากมาย

llMAGz

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ