++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 14

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
อีกครั้งที่เตยปรายสายตาไปมองเอ็มจนเด็กหนุ่มรู้หน้าชาเหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่
“พี่เตยพี่กำลังเข้าใจผิดนะครับ” ต่อกำลังจะอธิบายแต่โดนเอ็มติงไว้ก่อน
“ต่อไปคงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้วครับผมสัญญา”
“เอ็มมึงพูดอะไรวะ” ต่อแย้งขึ้นมาแต่เอ็มไม่สนใจกลับหาเรื่องที่จะเดินหนีจากตรงนั้น
“กูง่วงแล้วมึงจะไปได้ยัง” ต่อจำต้องเดินนำเอ็มขึ้นไปบนห้องด้วยอาการมึนๆกับเหตุการณ์
“กูไม่น่าตามมึงเข้ามาเลยจริงๆ” เอ็มบ่นอย่างหัวเสียเมื่ออยู่ตามลำพังกับต่อ
“แล้วทำไมมึงไม่ให้กูอธิบาย” ต่อถามดุๆ
“เพื่ออะไร”
“เพื่อกูไง”
“ทำไมกูต้องเพื่อมึงด้วย”
“มึงไม่รักกูหรือไง”
“รัก รักแล้วไง นี่ขนาดพี่มึงยังไม่รู้นะว่ามึงกับกูมีอะไรกันยังขนาดนี้ แล้วถ้ารู้บ้านมึงไม่แตกหรือไง”
“แล้วมึงจะให้กูทำไงให้เลิกคบกับมึงงั้นเหรอ”
“ถ้าทำได้ก็ดี”
“ไอ้เอ็มมึงอย่ามาบ้านะ กูรู้นะว่ามึงฝืนใจพูด”
“อะไรทำให้มึงคิดอย่างนั้น”
“ก็ที่ผ่านมาไงอย่าบอกนะว่ามึงไม่ได้มีใจให้กูเลย”
“มึงอย่าพูดอะไรที่มันน่าสมเพชหน่อยเลย กูพอแล้วกูขอโทษที่กูคงทนได้แค่นี้ พรุ่งนี้กูจะกลับบ้านลืมกูซะ”
“ไม่นะไอ้เอ็มไหนมึงบอกอีกสองสามวันไง”
“กูเปลี่ยนใจแล้ว กูดีใจที่กูได้รู้จักมึงแต่แค่การเป็นเพื่อนกับมึงแล้วต้องยอมให้คนอื่นมาว่ากูปาวๆแบบนี้ กูก็คงไม่คบกับมึงได้หรอกโชคดีเพื่อน”
“อะไรวะแค่นี้มึงก็ยอมแพ้แล้วเหรอไอ้เอ็ม ทำไมใจเสาะอย่างนี้วะ”
“กูไม่ได้ใจเสาะแต่กูไม่รู้จะทนไปทำไม”
“มึงไม่อยากคบกับกูแล้วหรือไง”
“คำตอบมึงก็รู้ไปแล้วนิ"
“กูเคยคิดว่ามึงจะเข้มแข็งมากกว่านี้นะเอ็มกูเสียใจที่กูคิดผิด” สองสายตามองกันนิ่งก่อนที่เอ็มจะเป็นฝ่ายเอ่ยออกมาก่อน
“กูเสียใจแต่ครั้งหนึ่งมึงก็เคยรู้สึกแบบนี้ไม่ไช่เหรอ มึงน่าจะเข้าใจกูดี”
“ใช่กูเข้าใจมึง..ดีแล้วล่ะที่มึงเลือกที่จะเดินจากกูไปวันนี้ เพราะคนใจเสาะอย่างมึงกูไม่อยากที่จะคบให้เสียเวลาเหมือนกัน มึงก็ไปซะแล้ว กูจะลืมมึงอย่างทีมึงต้องการ”
เอ็มรับรู้ถึงน้ำเสียงเด็ดขาดของต่อ รู้สึกเสียใจที่ทุกอย่างมันจบลงด้วยความรู้สึกที่ไม่ดี แต่มันก็อาจจะง่ายต่อการลืมกันและกันเขาตัดสินใจก้าวเดินออกจากห้องโดยไม่พูดจาอะไรออกมาสักคำ ต่อทำท่าจะก้าวตามแต่ต้องหยุดเอาไว้เมื่อเอ็มเป็นฝ่ายเลือกที่จะไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะตามให้ความรู้สึกดีๆทีมันหายไปให้กลับมา……..
“ต่อเป็นอะไรไปเราพี่เห็นนั่งซึมมาหลายวันแล้วนะ” เตยเอ่ยถามน้องชายเมื่อสังเกตเห็นเขานั่งเงียบๆมาหลายวัน
“ก็เปล่านี่ครับผมก็เป็นอย่างนี้ของผมมาตั้งนานแล้ว”
“อย่ามาเถียงอย่างนายเหรอจะมานั่งเหงาเหมือนคนอื่นเขาเป็น วันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอ”
“พี่เตยจะให้ผมไปไหนล่ะผมอยู่ติดบ้านไม่ดีหรือไง”
“อะไรพูดแค่นี้ทำมาขึ้นเสียง แล้วเพื่อนรักเพื่อนซี้ของนายไม่มาชวนไปไหนหรือไง”
“พี่เตยหมายถึงใคร”
“อ้าวก็นายเอ็มนั่นไง เห็นนายอยู่ติดบ้านมาหลายวันแล้วก็เลยแปลกใจ”
“มันกลับเชียงใหม่ไปแล้ว”
“อ้าวเหรอมิน่าล่ะถึงไม่เห็นนายออกไปไหน ดีแล้วล่ะอยู่บ้านกะแม่ซะบ้าง”
“แม่เขาเพื่อนเยอะจะตาย เดี๋ยวคนนั่นมาคนนี้มาเขาไม่สนใจผมหรอกเห็นวันนี้ก็บอกว่าน้าแพรวจะมาด้วย”
“เหรออืมเพื่อนสนิทแม่เลยนะเนี่ย อย่างนี้นายยิ่งออกไปไหนไม่ได้ใหญ่”
“ทำไมอ่ะ”
“ก็น้าแพรวเขามาถามหาอยากเจอนายบ่อยๆตอนนายอยู่เชียงใหม่ วันนี้นายก็อยู่เจอเขาหน่อย”
“ผมคงหนีไปไหนไม่ได้แล้วล่ะโน่นมาโน่นแล้ว” เตยมองออกไปหน้าบ้านตามสายตาของต่อ
“อ้าวแล้วนายมัวนั่งอยู่ทำไมออกไปต้อนรับเขาดิ”
ต่อจำใจเดินตามหลังพี่สาวที่เดินนำหน้าเขาไปก่อนด้วยใบหน้าเซ็งๆ แต่ต้องฝืนยิ้มเมื่อไปยืนต่อหน้าญาติผู้ใหญ่ที่เป็นเพื่อนของแม่เขา
“สวัสดีครับน้าแพรว” ต่อยกมือไหว้เมื่อโดนพี่สาวสะกิดรู้สึกเหมือนมีอีกสายตาที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ เป็นสายตาของเด็กหนุ่มที่เดินตามเข้ามาหยุดข้างๆคนที่เขากำลังยกมือไหว้นั่นเอง
“ดูสิเราโตเป็นหนุ่มหล่อเชียวพอๆกับตาตั้มเลยนะเนี่ย”
“หวัดดี” เสียงทักทายพร้อมกับรอยยิ้มกว้างของเด็กหนุ่มเมื่อครู่ทำให้ต่อต้องยิ้มตอบ
“เออเตยพาน้าไปหาแม่เราทีสิปล่อยให้หนุ่มๆเขาคุยกันเหอะไป” เตยเดินนำไปยิ้มๆปล่อยให้ต่อยืนอยู่กับตั้มตามลำพัง
“เห็นแม่เล่าให้ฟังบ่อยๆเรื่องของนายว่าเรียนเก่งไม่น่าเชื่อเลยว่ะ” ตั้มทักขึ้นก่อนแต่ต่อฟังดูทะแม่งๆก็เลยต้องถามกลับ
“หมายความว่าไงวะ”
“เฮ้ยอย่าเพิ่งโกรธดิก็ดูท่าทางนายเซอร์ๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเด็กเรียน”
“มันก็ไม่ขนาดนั้น แค่กูเอ้ยข้าอยากจบเร็วๆก็เท่านั้นแล้วนี่นายเป็นลูกน้าแพรวเหรอ”
“ใช่เฮ้ยใจคอจะยืนคุยกันอยู่อย่างนี้เหรอวะ” ต่อจำต้องเดินนำตั้มไปนั่งคุยในมุมหนึ่งของบ้าน รู้สึกแปลกๆกับสายตาของตั้มทุกครั้งที่ได้มองสบตามันยิ่งทำให้เขานึกถึงเอ็มมากขึ้นทั้งๆที่ตั้มก็คุยสนุกแต่เขากลับเหงาหนักขึ้นเรื่อยๆ
“ท่าทางนายเพื่อนจะเยอะนะ” ต่อเอ่ยถามเมื่อเห็นตั้มหยุดคุยไปสักพัก
“ทำไมคิดงั้นวะ”
“ก็เท่าที่ฟังนายคุยมาเห็นเล่าถึงเพื่อนคนนั้นคนนี้ตลอด”
“อืมเรามันขาดเพื่อนไม่ค่อยได้ แล้วเย็นนี้นายว่างป่ะล่ะจะได้ไปเที่ยวด้วยกัน”
“ไปไม่ได้หรอกพี่สาวข้าไม่ชอบ”
“ทำไมลูกแหง่อย่างนี้วะ”
“อ้าวไมมาด่ากันกันงี้วะ”
“ก็มันจริงนี่หว่าเกิดเป็นผู้ชายอ่ะน่ะมีชาติต้องเอาให้คุ้มสิ”
“นี่แม่นายรู้หรือเปล่าวะว่านายมีความคิดแบบนี้”
“ทำไมจะไม่รู้ แล้วจะทำอะไรได้ยังไงเราก็ลูกเขาไม่กล้าสั่งสอนเราแรงๆหรอก ว่าไงคืนนี้ไปป่าว”
“ถ้านายขอพี่เตยได้ข้าก็ไม่ขัด”
ต่อพูดอย่างงั้นเพราะเขาคิดว่ายังไงซะเตยก็คงไม่ยอมให้เขาออกไปเที่ยวตอนกลางคืนเป็นแน่ เขาเองก็ไม่ได้อยากไปสักนิดแต่แค่ยืมคำพูดพี่สาวมาปฎิเสธเท่านั้น
“ไปดิพี่ไม่ว่าหรอกก็ดีเหมือนกัน ช่วงนี้ต่อมันซึมๆพามันไปเปิดเปิดตามั่งก็ดี”
ต่อแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเมื่อได้ยินคำตอบรับจากเตย เมื่อตั้มเข้ามาขออณุญาติให้เขาออกไปเที่ยวกลางคืนด้วย
“พี่เตยไม่เห็นดุอย่างที่ต่อเล่าให้ฟังเลยมีพี่สาวแบบนี้ผมรักตายเลย” ตั้มพูดยิ้มๆแต่ต่อได้แต่ยืนงงกับพี่สาวตัวเองอยู่ที่ยอมให้เขาง่ายๆ
“เฮ้ยเอ็มดึกแล้วมึงทำไมไม่นอนวะ” พีเดินเข้ามาตบไหล่เอ็มที่กำลังนั่งอยู่นอกระเบียงห้องของพี
“กูนอนไม่หลับว่ะ”
“เป็นไรเนี่ยมึงนี่ชักเพี้ยนเหมือนไอ้ต่อเข้าไปทุกทีแล้วนะ”
“กูไปเหมือนเพื่อนมึงตรงไหน”
“ก็ตรงที่มึงนั่งอยู่ กูเห็นไอ้ต่อมันนั่งคุยโทรศัพท์กะแฟนมันทุกคืนที่กูอยู่ห้องเลยนะมึง ตอนช่วงหน้าหนาวมันก็ยังนั่งตากลมคุยอยู่อย่างนั้น กูล่ะอยากจะเห็นหน้าแฟนมันจริงๆ”
เอ็มนิ่งคิดหันกลับมามองฝ่าความมืดออกไปข้างนอกอย่างเลื่อนลอย นึกถึงต่อขึ้นมาจับใจตั้งแต่ที่เขาจากมาจนเกือบจะเปิดเทอม ไม่มีการติดต่อใดๆระหว่างเขากับต่ออีกเลย ภาพที่เขาก้าวออกมาจากชีวิตของต่อในคืนนั้นยังคงอยู่ในความทรงจำเขาจนทุกวันนี้
“แล้วที่มึงมาค้างกะกูที่หอแบบนี้ที่บ้านมึงไม่ว่าเหรอวะ” พีเอ่ยถาม
“แล้วที่มึงไม่ยอมเข้าบ้านมึงโดนว่าหรือเปล่าล่ะ” เอ็มแย้งพีคงจะไม่ชอบที่บ้านเอามากๆ ขนาดปิดเทอมก็ยังเลือกที่จะอยู่หอพักทำให้เขาต้องเป็นฝ่ายมาหาเอง
“มันไม่เหมือนกันมึงก็รู้ว่ากูไม่ค่อยถูกกับที่บ้าน”
“มึงจะอะไรนักหนาวะยังไงที่ไหนมันก็ไม่อบอุ่นเท่าที่บ้านหรอก”
“กูก็ว่างั้นเนี่ยจะเปิดเทอมอยู่แล้ว ไอ้ต่อมันยังไม่โผล่หัวมาเลยสงสัยติดบ้านแล้วแน่ๆ”
“เพื่อนมึงมันจะมาเมื่อไหร่”
“กูว่าไม่ไม่เกินอาทิตย์นี้หรอกเห็นมันโทรมาบอกแล้ว”
“มันโทรมาเหรอ”
เห็นพีพยักหน้า เอ็มกลับรู้สึกน้อยใจที่ต่อยังติดต่อกับพีอยู่แต่ไม่ยอมโทรหาเขาเลย
“คนใจเสาะอย่างมึงกูไม่อยากจะคบให้มันเสียเวลา” เอ็มนึกถึงคำของต่อขึ้นมาเขาก็ได้แต่นั่งเหม่อ
“ต่อมึงกำลังอยู่กะใครวะ” เอ็มพูดออกมาเบาๆหวังเพียงสายลมในคืนนี้จะพ้ดพามันไปหาคนที่เขากำลังคิดถึง
ต้องกลายเป็นแค่เพื่อนเก่าไม่มีสิทธ์เข้าใกล้
ไม่มีทางเหมือนเพื่อนใหม่ใกล้เธอได้ทุกที
ที่ผูกพันธ์ก็เริ่มเก่าไม่มีสิทธิ์เสียดาย
ก็เราเองที่เลือกไปเลือกให้เป็นอย่างนี้
เคยห้ามใจและยอมคิดตาม
จากวันนั้นพยามแต่อยากเต็มที
ไม่อาจรวมทุกความต่าง ถมช่องว่างของเรา
ต้องยอมเป็นแค่เพื่อนเก่าอยู่เหงาๆอย่างนี้
ยังรักเธออยู่เต็มหัวใจ
จากนี้ได้แต่เก็บไว้กับใจที่หวังดี
อยากจะถามทุกทีที่เห็น
หากไม่ล้ำเส้นเกินพอดี
หากเราคุยกันได้มากกว่านี้
อยากจะถามใจเธอสักครั้ง
หนึ่งคำตอบที่เพื่อนยังมี
สบายใจดี
หรือเศร้าแบบนี้เหมือนกัน…..?
“ต่อมันดึกแล้วค้างที่บ้านเราก็ได้ บ้านนายมันไกลจากนี้มากนะ”ตั้มดึงแขนต่อเอาไว้เมื่อเห็นต่อกำลังจะแยกตัวกลับบ้านหลังจากที่ตระเวนเที่ยวมาทั้งคืน
“ไม่ได้หรอกเดี๋ยวแม่เป็นห่วง”
“ลูกแหง่อีกแล้วเราว่ากลัวพี่สาวดุมากกว่ามั้ง”

tamia

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

arttylovely

ขอบคุนมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุนครับ

bluelove

ขอบคุนมากมาย

llMAGz

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบ

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ