++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 15

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ต่อมันดึกแล้วค้างที่บ้านเราก็ได้ บ้านนายมันไกลจากนี้มากนะ”ตั้มดึงแขนต่อเอาไว้เมื่อเห็นต่อกำลังจะแยกตัวกลับบ้านหลังจากที่ตระเวนเที่ยวมาทั้งคืน
“ไม่ได้หรอกเดี๋ยวแม่เป็นห่วง”
“ลูกแหง่อีกแล้วเราว่ากลัวพี่สาวดุมากกว่ามั้ง”
“จะคิดยังงั้นก็เรื่องของนาย” ต่อพยายามแกะมือตั้มออกเมื่อเห็นคนที่ผ่านไปมาเริ่มมอง แต่ตั้มกลับไม่ยอมปล่อยง่ายๆจนต่อเริ่มฉุน
“เฮ้ยคนมองปล่อยมือข้าก่อนดีกว่าว่ะ”
“มองก็เรื่องของเขาดินะวันนี้ไปนอนกะเราเหอะ”
“บอกไม่ไปก็ไม่ไปสิวะ”
“ท่าทางนายเหมือนกลัวเราเลยว่ะ” ต่อรู้สึกแปลกๆขึ้นมาอีกเมื่อโดนตั้มจ้องตา
“กลัวทำไมวะผู้ชายด้วยกัน”
“งั้นเป็นอันตกลงอ่ะดิงั้นป่ะ” ตั้มจูงมือต่อไปที่รถจนต่อไม่รู้จะเลี่ยงยังไงได้แต่เข้าไปนั่งคู่กับตั้มในรถ
“ต่อ”
“อะไร” ต่อถามห้วนๆเมื่ออยู่ตั้มเรียกชื่อขึ้นมาขณะนั่งรถไปด้วยกัน
“นายมีแฟนหรือยัง”
“ถามทำไม”
“ก็แค่อยากรู้”
“ยัง”
“จริงเหรอ”
“จะโกหกไปทำไม”
“แล้วเราขอถามอีกอย่างได้ป่าว”
“ถามมาดิ”
“ถ้าเกิดมีผู้ชายเหมือนๆกันมาชอบนายนายจะว่าไง”
ต่อหันมามองหน้าตั้ม
“ถามแปลกๆแฮะ”
“นายก็ตอบมาดิ”
“ก็ดีอย่างน้อยก็ดีกว่าเกลียด”
“แล้วนายจะรักตอบหรือเปล่า”
ต่อนึกถึงเด็กหนุ่มอีกคนขึ้นมา นึกอยากให้คนข้างๆเขาตอนนี้เป็นเอ็ม
“ก็ต้องดูก่อนคบเป็นเพื่อนไว้ก็ไม่เสียหาย”
“เหรองั้นเราก็มีสิทธิ์สิ”
ตั้มหลุดปากออกมาในที่สุดจนต่อหันมามองอย่างไม่เชื่อหูตัวเองพลางสะดุ้งเมื่อตั้มเอื้อมมาจับมือ
“เฮ้ยปล่อยเหอะว่ะนี่นายล้อเล่นป่ะ” ต่อพยายามบอกขำๆแต่ตั้มกลับหันมองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง
“เปล่าเราพูดจริงๆเราชอบนายนะต่อ เอ่อเราเป็นเกย์นายคงไม่รังเกียจใช่ป่ะ”
“นายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้สมัยนี้มีเยอะแยะไป”
“ถามจริงนี่แม่นายรู้ป่าววะที่นายเป็นอย่างนี้”
“ก็สงสัยอยู่เหมือนกันแต่บอกแล้วไงถึงเราจะเป็นยังไงเราก็ลูก”
ต่อเงียบในใจกลับคิดถึงเอ็มขึ้นมาอีกครั้งพลางแกะมือตั้มออกจนสำเร็จแล้วขอลงจากรถ
“อ้าวทำไมล่ะต่อไม่ไปค้างด้วยกันเหรอ”
“ไม่อ่ะพอดีพรุ่งนี้จะกลับเชียงใหม่แล้วลืมไปว่าเก็บของยังไม่เสร็จ”
ต่อจำเป็นต้องโกหกทั้งที่เขายังไม่ได้จัดของเลยด้วยซ้ำ แต่ได้ยินตั้มสารภาพออกมาแบบนนี้ความคิดที่จะกลับเชียงใหม่ก็เกิดขึ้นมาในหัวเขาทันที
“โอเคๆเราไม่กวนนายก็ได้แล้วพร้อมที่จะเป็นเพื่อนเราเมื่อไหร่ก็บอกนะ เราจะรอ”
“ก็นี่ไงทุกวันนี้นายก็เป็นเพื่อนข้าอยู่นี่ไง”
“นายก็รู้ว่าเราหมายถึงอะไร” ตั้มจ้องหน้าต่อด้วยแววตาจริงจังอีกครั้ง เมื่อเทียบจอดรถให้ต่อแล้วต่อจึงรีบลงจากรถทันที
“ตั้มที่ข้าบอกว่าเป็นไปไม่ได้ไม่ใช่เพราะกลัวที่บ้านหรอก” ต่อพูดออกมาเบาๆพลางมองตามรถตั้มที่เคลื่อนออกไป เขาบอกกับตัวเองว่าถ้าเขาจะคบกับผู้ชายด้วยกันคงไม่มีใครมาแทนที่ของเอ็มได้และพรุ่งนี้เขาก็ตัดสินใจที่จะกลับเชียงใหม่เสียที....
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นติดต่อกันหลายครั้ง เด็กหนุ่มที่เพิ่งจะล้มต้วลงนอนอย่างเหนื่อยล้าจากการเดินทางจำเป็นต้องลุกขึ้นมาเปิดอย่างหัวเสียพลางบ่นไปตามเรื่อง
“มึงนะมึงไอ้พีทำกูหงุดหงิดจนได้”
“เคาะอะไรนักหนาวะ//ทำไมเปิดช้าจังวะ”
สองเสียงที่ตวาดขึ้นพร้อมกันต้องหยุดชงักกันทั้งคู่ เมื่อแววตาคู่เดิมที่ห่างเหินกันไปกลับมาจ้องกันอีกครั้ง
“ต่อ”
“เอ็ม”
ต่างฝ่ายต่างเรียกชื่อกันอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง แล้วต่อก็พูดขึ้นมาก่อนด้วยน้ำเสียงนิ่งๆพร้อมกับแววตาที่เปลี่ยนไป
“ไอ้พีไม่อยู่”
“อืม.มันไปไหน” เอ็มถามกลับทั้งที่ในใจอยากจะถามว่าต่อกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เห็นแววตาที่ดูห่างเหินมันทำให้เขาต้องถามกลับอย่างเย็นชาเช่นกัน
“ไม่รู้มันไม่ได้บอกไว้”
เอ็มพยักหน้ารับรู้รู้สึกตื้นไปหมดไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมาดีความสัมพันธ์เขากับต่อดูเหมือนมันจะจบลงแล้วจริงๆ เมื่อต่อบอกกับเขาแต่เบือนหน้าหนีไปทางอื่นเขาจึงหันหลังเดินกลับช้าๆ ต่อมองตามร่างนั้นที่เดินจากเขาไปช้าๆ นึกสงสัยว่าเอ็มกำลังจะไปไหนเห็นสะพายเป้ใบโตแต่เขาก็จำต้องตัดใจกลับเข้าห้องปิดประตู ก่อนจะยืนพิงมันอยู่อย่างนั้นเขาเพิ่งจะมาถึงที่นี่ได้เมื่อสักครู่ล้มตัวลงนอนยังไม่ทันไรเอ็มก็มาเคาะประตูเรียกถามหาไอ้พี
“หรือว่ามึงกำลังจะกลับกรุงเทพเอ็ม” ต่อฉุกคิดขึ้นมาเร็วเท่าความคิดเขารีบเปิดประตูออกอย่างเร็ว
“เอ็ม” ต่อครางออกมาเบาๆเมื่อเห็นเอ็มกลับมายืนอยู่ตรงหน้าห้องอีกครั้งด้วยแววตาเศร้าๆก่อนที่เห็นเอ็มยื่นบางอย่างให้
“หนังสือไอ้พีฝากคืนมันด้วย” ต่อรับหนังสือนั่นมาช้าๆก่อนที่เอ็มจะเดินหนีเขาไปอีกครั้ง
“จะไปไหนอ่ะ” ต่อหลุดปากถามออกมาในที่สุดทำให้เอ็มหยุดเดินหันมามองเขาอีกครั้ง
“กลับกรุงเทพ” เอ็มตอบกลับด้วยรอยยิ้มเหงาๆ ที่อย่างน้อยต่อก็ยอมคุยกับเขาถึงน้ำเสียงมันจะห่างเหินไปบ้างก็เถอะ
“ตอนนี้เนี่ยนะ” เอ็มพยักหน้าแทนคำตอบ
“นี่มันจะค่ำแล้วนะ”
“ก็ไม่เห็นแปลกเจอไอ้พีก็ฝากบอกมันด้วยละกัน”
“นี่ถ้ามึงไม่มาลาไอ้พีกูก็คงไม่ได้เจอมึงใช่มั๊ย”
สองสายตาจ้องมองกันอีกครั้งเอ็มรับรู้ได้ถึงแววตาที่ต่อมองมาเหมือนเป็นการน้อยใจเขา
“มึงยังใจร้ายกับกูไม่เลิกนะเอ็ม”
ต่อเอ่ยออกมาในที่สุดทำให้เอ็มต้องก้าวเข้ามาใกล้ๆ
“กูเปล่าใจร้ายกับมึงนะต่อที่กูทำไป มึงคิดว่ากูเจ็บน้อยกว่ามึงหรือไง”
“แล้วทำไมมึงไม่ติดต่อกูบ้าง”
“แล้วมึงล่ะ”
“มึงเป็นฝ่ายบอกเลิกกูนะ มึงคิดว่ากูจะกล้าโทรไปกวนมึงหรือไง”
“แต่มึงก็ไล่กูเอง”
“กูก็แค่ประชดแต่มึงแม่งเล่นหายไปจริงๆ มึงคิดว่ากูอยากจะคบมึงเล่นๆหรือไง”
“เออกูขอโทษกูผิดเองแหละ”
เอ็มบอกเบาๆเมื่อเห็นท่าทางต่อจะน้อยใจขึ้นมาจริงๆ
“เฮ้ยเลิกมองกูดุๆได้แล้ว กูขอโทษแล้วไง” เอ็มบอกเมื่อต่อจ้องเขาไม่วางตา
“ไม่รู้ล่ะยังไงคืนนี้กูก็ไม่ให้มึงกลับกรุงเทพ” ต่อดึงเอ็มเข้าไปในห้องจัดการล็อคประตูทันทีจนเอ็มถอนหายใจ
“เอาแต่ใจตัวเองอีกแล้วนะมึงไอ้ต่อ”
“ก็เออดิก็มึงไม่เคยเอาใจกูเลยนิ”
“แล้วมึงจะให้กูทำไง”………
“ท่าทางง่วงๆจะนอนก่อนป่าววะเอ็ม” ต่อเอ่ยถามเอ็มเมื่อทั้งสองได้นั่งคุยกันอยู่ระเบียงห้อง จนเริ่มจะดึกเอ็มไม่ตอบแต่เอนตัวซบลงบนไหล่ของต่อ
“หลับก็ได้นะ” ต่อบอกพลางยิ้มอย่างอ่อนโยนมองดูเอ็มที่หลับตาลงซบกับไหล่ของเขา
“อากาศเย็นเหมือนกันเนอะ” เอ็มบอกทั้งๆที่ตายังหลับอยู่สักพักก็รับรู้ถึงความอบอุ่น เมื่อรู้สึกมีอะไรบางอย่างมาคลุมที่ตัวจึงลืมตาขึ้นมอง
“เสื้อกูเองอุ่นหรือป่าวล่ะ” ต่อบอกยิ้มๆ
“จะอุ่นกว่านี้ถ้ามึงนอนลงข้างๆกู” เอ็มบอกต่อยิ้มเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้น
“งั้นมึงรอเดี๋ยว” เอ็มมองตามต่อที่หายเข้าไปในห้องนึกขำเมื่อเห็นต่อถือหมอนออกมาหนึ่งใบพร้อมผ้าห่ม
“เฮ้ยมึงเอาจริงเหรอต่อ”
“ก็จริงอ่ะดินอนมันตรงระเบียงนี่แหละ กูอยากดูดาวกับมึง” ต่อนั่งลงข้างๆเอ็มจัดเตรียมที่นอนเรียบร้อยก่อนจะเอนตัวลงไปนอนก่อน
“จะนั่งมองกูอีกนานมั๊ยไอ้เอ็ม” ต่อติงเมื่อเอ็มเอาแต่นั่งจ้องเขาอยู่
“ก็มึงมีหมอนมาแค่ใบเดียวจะให้กูนอนยังไง” เอ็มบอกแต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนต่อฉุดมือให้ลงไปนอนข้างๆโดยหนุนหมอนใบเดียวกัน ร่างของสองคนเลยชิดกันแบบเลี่ยงไม่ได้
“แค่นี้ก็จบหรือมึงจะนอนทับตัวกูยังได้นะ” ต่อบอกพลางเอื้อมมือไปกุมมือเอ็มไว้ทอดสายตามองไปยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยแสงดาว
“ไม่อยากให้มันเช้าเลยว่ะ” ต่อเอ่ยออกมาเมื่อรู้ว่าพอแสงตะวันมาเยือนเด็กหนุ่มที่กำลังนอนอยู่ข้างๆเขาจะต้องจากเขาไปอีกครั้ง
“มันต้องมีสักวันแหละน่าที่กูกะมึงจะมีเวลาอยู่ด้วยกันนานๆ” เอ็มเอ่ยออกมาพลางประสานมือกับมือของต่อ
“มึงไม่คิดที่จะทิ้งกูไปอีกแล้วเหรอ” ต่อถามแทนคำตอบเอ็มหันไปหอมที่แก้มต่อเบาๆพลางกระซิบที่ข้างหู
“กูจะไม่หนีใจตัวเองอีกแล้ว”
“มึงแน่ใจนะถ้ามึงทำให้กูต้องเสียใจอีก คราวนี้กูเอามึงตายแน่” ต่อบอกพลางออกแรงบีบมือเอ็มจนเอ็มร้องลั่น
“โอ้ย!ไอ้ต่อกูเจ็บ”
“แค่นี้ทำเป็นเจ็บ หนักกว่านี้กูยังเคยเล่นมึงมาแล้วไม่เห็นบ่น”
“ทะลึ่งๆไอ้ตี๋” เอ็มใช้มือที่ว่างผลักหัวต่อเบาๆก่อนที่ต่อจะพลิกตัวขึ้นมานอนทับตัวเขาไว้
“โอ้ย” เอ็มร้องลั่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อโดยเข่าของต่อทับเข้าที่มือเต็มๆ
“เฮ้ยโทษทีเจ็บป่าววะ” ต่อบอกอย่างตกใจพลางลุกขึ้นนั่งมองเอ็มที่สบ้ดมือให้คลายเจ็บปากก็บ่น
“มือกูไอ้ต่อเจ็บนะโว้ย” ต่ออมยิ้มนิดๆเมื่อเห็นเอ็มสะบัดมือไม่หยุดเขาจึงรีบคว้ามือเอ็มไปจนเอ็มตกใจถาม
“มึงจะทำอะไรกูอีกล่ะ”
“เฉยๆเหอะน่า” ต่อว่าพลางออกแรงกดเบาๆคลึงนิ้วไปคล้ายๆนวดจนเอ็มคลายเจ็บไปได้บ้าง
“หายยัง” ต่อเงยหน้าขึ้นถาม

tamia

ขอบคุณมากๆครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

arttylovely

ขอบคุนมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุนครับ

bluelove

ขอบคุนมากมาย

llMAGz

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบ

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ