++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 16

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เฮ้ยโทษทีเจ็บป่าววะ” ต่อบอกอย่างตกใจพลางลุกขึ้นนั่งมองเอ็มที่สบ้ดมือให้คลายเจ็บปากก็บ่น
“มือกูไอ้ต่อเจ็บนะโว้ย” ต่ออมยิ้มนิดๆเมื่อเห็นเอ็มสะบัดมือไม่หยุดเขาจึงรีบคว้ามือเอ็มไปจนเอ็มตกใจถาม
“มึงจะทำอะไรกูอีกล่ะ”
“เฉยๆเหอะน่า” ต่อว่าพลางออกแรงกดเบาๆคลึงนิ้วไปคล้ายๆนวดจนเอ็มคลายเจ็บไปได้บ้าง
“หายยัง” ต่อเงยหน้าขึ้นถาม
“อืมหายแล้ว” เอ็มบอกพลางดึงมือกลับต่อได้ทีแซวยิ้มๆ
“ห่วงตัวจังนะมึงอย่าให้รู้นะว่าง่ายกะคนอื่น”
“มึงอ่ะคนแรกที่เข้าใกล้กูได้ขนาดนี้ไอ้ตี๋”
“จริงอ่ะ”
“ก็เออดิ”
“งั้นทำไมนั่งซะไกลอย่างงั้นล่ะครับที่รัก”
“ไอ้ต่อแม่งพูดอะไรของมึงเนี่ยกูขนลุก”
“อะแน่ะเขินล่ะสิมึง…น่ามานั่งใกล้ๆกูหน่อยดิอากาศมันเย็นนะมึง”
“อ่ะผ้าห่ม” เอ็มคว้าผ้าห่มโยนให้ต่อ
“ไม่เอาแค่นี้กูไม่หายหนาวหรอกมึงแหละเข้ามาใกล้ๆกูเดี๋ยวพรุ่งนี้มึงก็กลับกรุงเทพแล้วไหนมึงบอกจะเอาใจกูไง”
เอ็มขยับเข้าไปนั่งชิดต่ออีกครั้งก่อนจะเอนตัวลงหนุนหมอนใบเดียวกันมองดวงดาวบนท้องฟ้าอีกครั้ง หยอกล้อกันได้สักพักก่อนจะต่างคนต่างหลับท่ามกลางสายลมเบาๆที่พัดมาเป็นระยะๆกับถ้อยคำสุดท้ายที่บอกกันและกันด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“…ฝันดีนะ…”
ต่อนั่งเงียบๆมองเอ็มที่กำลังยืนแต่งตัวอยู่ต่อหน้าเขา พลางคิดว่าเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมันสั้นเสียจนเขาอดใจหายไม่ได้ บรรยากาศเมื่อคืนยังคงติดอยู่ในความทรงจำเขา รอยยิ้มเสียงหัวเราะกับเสียงบ่นของเอ็มยังวนเวียนอยู่ในความทรงจำของเขา
“เฮ้ยมองไรวะ” เอ็มเดินเข้ามาตบที่แก้มต่อเบาๆก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“โทรหากูบ้างนะมึง” ต่อหันมาบอกน้ำเสียงนิ่งๆ
“เออสัญญาต้องเป็นสัญญาดิ อย่าทำหน้าเศร้าดิวะว่างเมื่อไหร่กูจะมาหามึงทันทีเลยพอใจหรือยัง”
“คงจะว่างหรอกนะ ช่วงนี้กูกะมึงก็คงจะเรียนหนักพอๆกัน มันเป็นสิ่งสำคัญทำให้มันผ่านไปได้ก่อนดีกว่ามีคนที่เขาหวังกับพวกเราอยู่”
ต่อบอกยิ้มๆเอ็มจึงเอื้อมมือมากุมที่มือเบาๆ
“งั้นช่วงนี้กูก็คงทำได้แค่ทนคิดถึงมึงอ่ะดิ”
“กูเองก็คงไม่ต่างกับมึงนักหรอก แต่หน้าที่ที่เราต้องทำตอนนี้คือเรียนให้จบเร็วๆดีกว่า ถึงวันนั้นเมื่อไหร่มึงกะกูก็คงจะมีเวลาให้กันมากขึ้น”
“จะรอวันนั้นเพื่อน” เอ็มบอกยิ้มๆก่อนจะปล่อยมือต่อลุกขึ้นไปหยิบเป้ที่วางอยู่มุมห้อง งงนิดหน่อยที่เห็นเสื้อตัวที่ต่อคลุมให้เขาเมื่อคืนพับวางอยู่เขาหันมามองหน้าต่อ
“กูให้มึงคิดถึงกูก็เอามันมาใส่ซะจะได้เหมือนกูอยู่ใกล้ๆมึงไง” ต่อบอกเมื่อเดาออกว่าเอ็มจะถามว่าอะไร
“อย่างงี้กูก็ต้องใส่มันทุกวันอ่ะดิ”
“ทำไมวะ”
“ก็กูจะคิดถึงมึงทุกวันไง” เอ็มพูดจบก็ต้องรีบหลบหมอนที่ต่อโยนใส่
“หอกพูดซะกูเลี่ยน”
“อ้าวพอกูพูดเอาใจหน่อยก็ว่ากู มึงนี่ยังไงวะตกลงจะให้กูรักหรือไม่ให้รักเนี่ย”
“มึงก็ลองไปรักคนอื่นดิถ้าคิดว่ากูจะยอม”
“คร้าบพี่ต่อคร้าบผมคงไม่ไปรักใครหรอกครับ ผมจะเอาป้ายมาแขวนคอเลยว่าผมมีแฟนแล้ว”
“ดีมากไอ้น้อง..มึงนี่ขี้เล่นจริงๆไอ้เอ็ม”
“แต่มึงก็รักใช่ป่ะล่ะ”
“เออๆมึงอย่ามามัวพูดมากจะไปยังเดี๋ยวกูขับมอไซไปส่ง”
“มึงไล่กูเหรอ”
“ไอ้นี่งั้นมึงอยู่กะกูเลยมั๊ยล่ะ ไม่ต้องกลับมันแล้วกรุงเทพกูกลัวมึงไม่ทันรถออกต่างหากล่ะ”
“แค่นี้ก็ดุกูด้วยกูแค่แซวเล่น” เอ็มบอกแล้วหันไปหยิบเสื้อต่อขึ้นมาสวมทับ
“กูขอใส่เลยละกัน”
“อืมรักษามันด้วยล่ะ”
“เท่าชีวิตกูเลยล่ะ” เอ็มเดินมาหาต่ออีกครั้งก่อนจะสวมกอดตบหลังบอกต่อเบาๆ
“มีอะไรโทรหากูนะ กูพร้อมที่จะฟังมึงทุกเรื่อง”
“มึงก็เหมือนกันไอ้เอ็ม กูก็พร้อมที่จะฟังมึงทุกเรื่องเหมือนกัน กูจะดีใจมากถ้ามึงจะคิดถึงกูเป็นคนแรกถ้ามึงมีเรื่องไม่สบายใจ”
เอ็มดันร่างออกมามองสบตาต่ออีกครั้ง
“กูรักมึงก็ตรงนี้แหละไอ้ตี๋”
“อืมไปเหอะสายแล้ว”
ต่อเลี่ยงตัวไปหยิบกุญรถก่อนจะพาเอ็มออกจากห้องสองหนุ่มเดินคุยหยอกล้อไปเกือบจะถึงที่จอดรถอยู่แล้ว แต่ต้องชงักเมื่อได้ยินเสียงร้องทักมาทางด้านหลัง
“ไอ้พีเพื่อนมึงแน่ะ” ต่อบอกเอ็มก่อนจะขยับตัวออกห่างเอ็มนิดหน่อยเมื่อพีเดินมาถึง
“มึงจะกลับวันนี้เหรอเอ็ม”
“เออมึงไปไหนมาเมื่อคืนไม่กลับห้อง”
“มึงรู้ได้ไงว่ากูไม่กลับห้องไอ้เอ็ม” เอ็มอึกอักหันไปมองหน้าต่อที่ยืนอมยิ้มอยู่ขำที่เอ็มหลุดปาก
“มึงยิ้มอะไรไอ้ต่อ” พีหันไปถาม
“เปล่ากูก็แค่อารมณ์ดีผิดด้วยเหรอมึง”
“เออกูแค่สงสัยแล้วนี่มึงจะไปส่งเพื่อนกูเหรอ” เพื่อนมึงอ่ะแฟนกู ต่อนึกแย้งขึ้นมาในใจแล้วหันไปมองเอ็ม
“ก็เห็นว่าเป็นเพื่อนซี้มึงกุก็เลยจะไปส่งหรือมึงจะไปส่งเองเอาดิ” ต่อยื่นกุญแจให้พีแต่พีส่ายหัว
“ไม่เอามึงแหละไปส่งมันหน่อย กูง่วงขับรถไม่ไหวหรอก”
“เอองั้นก็ขึ้นไปนอนซะเที่ยวหนักขึ้นทุกวันแล้วนะมึง”
“เออเรื่องของกูเด็กเรียนอย่างพวกมึงรีบๆไปกันเหอะ…โชคดีโว้ยเอ็ม.ไอ้พีฝากเพื่อนกูด้วยขับรถดีๆล่ะมึงกุไปนอนแล้ว”
“เออมึงไปเหอะ เพื่อนมึงคนนี้กูสัญญาจะดูแลให้ดีที่สุด”
ต่อพูดกับพีแต่กลับส่งสายตาไปที่เอ็ม
“ไอ้นี่พูดแปลกๆกูไปนอนดีกว่า” พีเดินขึ้นห้องไปแล้วเอ็มจึงเดินไปผลักอกต่อเบาๆ
“มึงขำอะไรไอ้ตี๋”
“ขำมึงอ่ะดิไม่บอกไอ้พีไปซะเลยล่ะว่าเมื่อคืนมึงกะกูทำอะไรกันบ้าง”
“บอกไอ้พีมันจะสนุกตรงไหน สู้กูไปบอกพี่สาวมึงไม่ดีกว่าเหรอว่าเด็กเรียนอย่างมึงเก่งเรื่องอย่างว่าขนาดไหน”
เอ็มยักคิ้วเจ้าเล่ห์พลางกลับมาเป็นฝ่ายยิ้มบ้างเมื่อเห็นต่อหน้าเจื่อน
“กูก็จะบอกที่บ้านมึงเหมือนกันว่าลูกชายสุดหล่อสุดที่รักอย่างมึงเสร็จกูไปหลายครั้งแล้ว”
“ไม่ยอมกูเลยนะมึงไปส่งกูได้แล้ว” เอ็มบอกดุๆเมื่อต่อสวนกลับเข้าให้
“ได้ครับที่รักของไอ้ต่อ” ต่อบอกยิ้มๆเอ็มได้แต่ส่ายหัวนึกคิดถ้าอยู่ห่างจากต่อเขาก็คงเหงาแน่ๆ
“เฮ้ยออกรถดิวะมึงจะรออะไรเนี่ย” เอ็มบอกต่อเมื่อขึ้นซ้อนท้ายเรียบร้อยแล้วแต่ต่อไม่ยอมเคลื่อนรถออกซะที
“กูจะไม่ออกรถตราบใดที่มึงไม่ยอมกอดเอวกู” ต่อหันมาบอกเอ็มเลยตบหัวเข้าให้ด้วยความหมั่นไส้
“โอ้ยตบหัวกูทำไมวะ”
“กูอยากตบมีอะไรมั๊ย”
“ใครจะกล้ามีรักขนาดนี้” ต่อบ่นงุบงิบเอ็มเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ก่อนจะสวมกอดเอวต่อหลวมๆ
“กูกอดแล้วมึงจะไปได้หรือยังไอ้ตี๋”
“ครับผม” ต่อบอกแล้วเคลื่อนรถออกไปพร้อมๆกับที่เอ็มเริ่มกอดเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆไปตลอดเส้นทาง…………..
เสื้อหนาวถูกกระชับให้แนบเข้ากับตัวเด็กหนุ่มมองลอดผ่านกระจกรถไปยังข้างทาง รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าทันทีที่นึกถึงคนข้างหลังคนหนึ่งที่ยืนส่งเขาขึ้นรถด้วยรอยยิ้มเหงาๆ
เอ็ม...อยากให้เวลามันหยุดอยู่แค่เมื่อคืน แต่ก็เพียงได้แค่คิดความจริงที่เขาต้องเจอ ยังมีอีกมากมายความผูกพันธ์และคำสัญญาในค่ำคืนที่อบอุ่น..เขาและ..ต่อ..ยังไม่รู้ว่าจะรักษามันไว้ได้นานแค่ไหน
“เป็นไรไอ้ต่อทำหน้าซังกะตายมาเชียว ตะกี้คุยกะใคร” พีที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงเอ่ยทักต่อที่เดินกลับเข้ามาในห้อง หลังจากที่ออกไปคุยโทรศัพท์ที่นอกระเบียง
“พี่สาวกู” ต่อบอกอย่างเซ็งๆ
“อ้าวไอ้นี่พี่โทรมาแล้วทำหน้าแบบนี้ เป็นน้องห่าหอกอะไรวะ”
“เออน่าเรื่องของกูแล้วนี่มึงจะนอนไปถึงไหนมีเรียนไม่ใช่เหรอ”
“เรื่องของกูเหมือนกันมึงไปก่อนเดี๋ยวกูตามไป”
“เออกูไม่คิดจะรอมึงหรอก”
“แน่ล่ะกูไม่ใช่ไอ้เอ็มของมึงนิ” ต่อชะงักเท้าที่จะก้าวออกจากห้องหันไปมองพีที่ยักคิ้วล้อเลียนเขา
“อะไรของมึงเนี่ยไอ้พี เอ็มมันมาเกี่ยวอะไรด้วย”
“ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยวสิ เดี๋ยวกูจะโทรไปบอกมันว่ามึงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับมัน”
“พูดมากมึงนอนไปเลยอย่ายุ่งเรื่องของกู”
“แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยนะกะไอ้เอ็มเนี่ย ไปได้แล้วมึงอย่าลืมล็อคประตูให้กูล่ะ” พีกลับไปนอนหันหลังให้ ต่อส่ายหัวมองก่อนจะก้าวออกจากห้อง
อากาศรอบตัวเอ็มดูสดชื่นขึ้นมาทันทีในเช้าวันใหม่เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นและชื่อคนที่โทรเข้ามาเป็นคนที่หัวใจคิดถึง
“ไม่เคยให้กูได้รอนานเลยนะมึง” เอ็มแซวต่อไปตามสายที่คนได้ยินกำลังเดินลงจากหอพลางคุยโทรศัพท์ไปด้วย
“กูรู้หน้าที่ไงเมื่อคืนฝันถึงกูป่าว”
“มึงก็รู้คำตอบ”
“ว่ามึงไม่เคยฝันถึงกูเลยใช่มั๊ยมึงนะมึงไอ้เอ็ม ตอบอะไรให้กูชื่นใจหน่อยก็ไม่ได้”
“ไอ้ตี๋เอ้ยกูไม่ฝันถึงมึงแล้วกูจะไปฝันถึงใคร”
“อย่างงี้ดิมันค่อยน่ารักหน่อยแล้วนี่กินข้าวยัง”
“ยังเลยเพิ่งออกจากหอ”
“เหมือนกันเลยว่ะมีเรียนเช้าเหรอ”
“อืมมึงอ่ะ”
“เหมือนกันตั้งใจเรียนล่ะมึงไม่ใช่ไปเหล่สาวที่ไหน”
“ไม่ต้องมาสอนกูสอนตัวมึงเองเหอะ สาวเหนือน่ารักนะมึง”
“แต่กูรักมึงมีไรป่ะ” เอ็มอึ้งต่อยังเป็นคนตรงได้เสมอในความคิดของเขา
“ใครจะกล้ามีไรล่ะครับกลัวจะตาย”“ดีมากไอ้น้องเออย่าลืมกินข้าวนะกูเป็นห่วงกูต้องวางแล้วว่ะถึงรถแล้ว”
“อืมขับรถดีๆนะมึงอย่าซิ่งให้มันมากนัก”
“คร้าบคุณเอ็มรู้ว่าห่วงเดี๋ยวผมจะขับช้าๆเท่าที่จะช้าได้”
“ประชดอีกนะมึง”

tamia

ขอบคุณคร๊าบบบบ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

arttylovely

ขออบคุนมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุนครับ

game6969

ขอบคุนมากมาย

llMAGz

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ