++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 17

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ดีมากไอ้น้องเออย่าลืมกินข้าวนะกูเป็นห่วงกูต้องวางแล้วว่ะถึงรถแล้ว”
“อืมขับรถดีๆนะมึงอย่าซิ่งให้มันมากนัก”
“คร้าบคุณเอ็มรู้ว่าห่วงเดี๋ยวผมจะขับช้าๆเท่าที่จะช้าได้”
“ประชดอีกนะมึง”
“ล้อเล่นไว้คุยกันนะไปล่ะคิดถึงนะครับ”
“อืม…เหมือนกัน”
ต่างคนต่างวางสายเมื่อเวลาที่มีให้กันมันมีได้เท่านี้ เมื่อต่างคนก็ต่างมีภาระที่ต้องรับผิดชอบแต่การได้พูดคุยกันทุกเช้ามันก็พอที่จะคลายความคิดถึงลงไปได้บ้าง แม้มันอาจจะไม่หายเหงาเท่าไหร่แต่ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงกันและกันที่ส่งต่อถึงความห่วงใยที่มีมันก็ทำให้ทั้งต่อและเอ็มรู้สึกมั่นคงกับความผูกพันธ์ที่ห่างกันแค่ตัวเท่านั้น
“เอ็มรอด้วยดิ” แก้วร้องเรียกเอ็มมาทางด้านหลังขณะที่เด็กหนุ่มกำลังเดินออกมาจากห้องเรียน
“มีไรเหรอแก้ว” เอ็มหยุดทัก
“เลิกเรียนแล้วไปไหนเหรอ”
“ไม่ได้ไปจะกลับห้องมีไรป่ะ”
“พอดีแก้วจะไปหาซื้อหนังสือไปเป็นเพื่อนแก้วหน่อยดิ”
“แล้วเพื่อนแก้วล่ะ”
“พวกมันไม่ว่างเลยอ่ะเอ็มว่างไม่ใช่เหรอไปเหอะนะ”
“แถวไหนล่ะ” แก้วยิ้มออกมาอย่างดีใจที่เห็นเอ็มตอบแบบนี้
“ตกลงไปแล้วใช่ป่ะงั้นไปกันเหอะ”
อีกครั้งที่แก้วจับแขนเอ็มให้เดินตามเด็กหนุ่มได้แต่เดินตาม จะแกะออกมันก็ดูยังไงๆอยู่ก็เลยปล่อยเลยตามเลย
“ซื้อเยอะจังแก้ว” เอ็มทักเมื่อเห็นแก้วเลือกหนังสือมาหลายเล่ม
“ก็นานๆทีแล้วเอ็มไม่สนใจเล่มไหนบ้างเลยเหรอ”
“ตอนแรกเอ็มนึกว่าแก้วจะซื้อหนังสือเรียนซะอีก นี่มันวรรณกรรมแก้วชอบอ่านเหรอ”
“ผู้หญิงก็ชอบของแบบนี้แหละเวลาเอ็มมีแฟนเอ็มก็จะรู้เอง” เอ็มนึกขำกับสิ่งที่ได้ยินนึกถึงหน้าต่อขึ้นมาทันทีพ ลางคิดว่าหนังสือพวกนี้คงเข้ากับต่อไม่ได้แน่ๆ
“งั้นเดี๋ยวแก้วเลือกไปก่อนนะเอ็มขอไปเดินดูมุมตำราเรียนก่อน” เอ็มหาทางเลี่ยงเห็นแก้วพยักหน้ายิ้มๆเขา เลยเดินถอนหายใจไปที่มุมหนังสือเรียน
“โอ้ย” เสียงผู้หญิงที่ร้องก่อนจะล้มลงตรงหน้าเอ็มทำเอาเด็กหนุ่มตกใจรีบเข้าไปพยุง
“เดินยังไงของเธอเนี่ยดูสิหนังสือยับหมด” ผู้หญิงตรงหน้าก็มลงเก็บหนังสือพลางบ่นเอ็มรู้สึกคุ้นกับน้ำเสียงจึงทัก
“พี่เตยหรือเปล่าครับ” คนที่โดนเรียกชื่อเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มหน้าใสกำลังยิ้มให้อยู่ตรงหน้า เตยไม่มีสีหน้ายิ้มตอบนอกจากรีบเก็บของลุกขึ้น
“มาซื้อหนังสือเหรอครับ” เอ็มยังคงทักต่อแม้จะเห็นสีหน้าที่ไม่เป็นมิตร แต่อย่างน้อยเตยก็เป็นพี่สาวของคนที่เขารัก
“แล้วเห็นฉันถืออะไรอยู่ล่ะ”
“อืมนั่นสิผมไม่น่าถาม” เตยเริ่มรู้สึกกับน้ำเสียงที่ได้ยิน
“แล้วนี่เธอมาทำไมหนังสือหนังหาไม่เรียนหรือไงถึงมาเดินเร่ร่อนแถวนี้”
“เลิกเรียนแล้วครับผมถึงมาแล้วพี่เตยล่ะครับ นี่ไม่ใช่เวลางานออฟฟิสเลิกนะครับ”
“นี่เธออย่ามาย้อนฉันนะฉันไม่ใช่เพื่อนเล่น”
“ผมเปล่านะครับถ้าพี่เตยจะคิดอย่างงั้นก็ตามใจ”
“ต่อมันไปคบเด็กอย่างเธอได้ยังไงฉันไม่เข้าใจ”
“เด็กอย่างผมมันเป็นไงล่ะครับ”
“กร้าวร้าวน่ะสิ”
“พี่เตยมีอคติอะไรกับผมหรือเปล่า”
“ฉันจะไม่มีอคติอะไรกับเธอเลย ถ้าฉันไม่เห็นเธอแอบจับมือใกล้ชิดกับน้องชายฉัน”
“แล้วพี่เตยไม่คิดบ้างล่ะครับว่าน้องชายพี่เตยเองจะแอบใกล้ชิดหรือจับมือผมเอง”
“ไม่มีทางฉันเลี้ยงน้องมากับมือไม่มีพฤติกรรมแปลกๆมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่รู้จักเธอนี่แหละที่มันเริ่มแปลกๆ”
เอ็มถอนหายใจจังหวะเดียวกับที่แก้วหอบหนังสือเดินเข้าหาเขาพอดี ด้วยอารมณ์ชั่ววูบเด็กหนุ่มจึงคิดอะไรขึ้นมาได้
“ไม่ต้องห่วงน้องพี่หรอกนะครับแฟนผมเดินมาโน่นแล้ว” เตยมองตามสายตาเอ็มทำหน้าไม่อยากเชื่อเมื่อเห็นแก้วเดินมา
“อย่างเธอน่ะเหรอจะเป็นแฟนหนูแก้วได้”
“ยังไงพี่เตยก็ยังมองผมเป็นคนไม่มีค่าที่จะคบใครได้งั้นเหรอครับ”
เตยสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีที่โดนเอ็มว่าตรงๆจริงๆ เธอก็ไม่ได้มีนิสัยดูถูกใครแต่หลายครั้งที่เธอเห็นพฤติกรรมแปลกของต่อและเอ็มที่มีให้กัน เธอก็ต้องทำหน้าที่พี่สาวที่หวงน้องชายเป็นธรรมดา
“ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น”
“อย่าสับสนในความคิดตัวเองสิครับ พูดอะไรคิดอะไรกล้าๆรับหน่อย” เอ็มมองเตยอย่างเหยียดๆเมื่อรู้สึกเหลืออดในคำพูดก่อนจะเดินแยกออกไปหาแก้ว
“ไอ้เด็กบ้า” เตยมองตามอย่างขุ่นเคืองนึกโกรธน้องชายที่ไปคบเพื่อนแบบเอ็มซึ่งเป็นเพื่อนต่อคนแรกที่กล้ามองเธอแบบนี้
“ไงไอ้ตัวดี” คำทักแรกที่เอ็มได้ยินจากต่อทันทีที่เขากดรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมากลางดึก ทำเอาเด็กหนุ่มหายจากอาการงัวเงียที่เผลอหลับคาโต๊ะอ่านหนังสือ
“อะไรของมึงเนี่ยไอ้ตี๋เสียงดุมาเลยนะมึง”
“อยู่ใกล้กูจะต่อยหน้าให้ วันนี้มึงพาใครไปซื้อหนังสือ” เอ็มนึกขำเมื่อได้ยินสาเหตุที่ต่อทำเสียงดุ
“พี่มึงนี่ไวจริงๆใช้ได้”
“อย่าว่าพี่กูนะมึงบอกมามึงไปกะใคร”
“แล้วพี่มึงไม่ได้บอกเหรอ”
“ถ้าบอกกูจะถามมึงทำไมนอกใจกูเหรอมึง”
“ไอ้บ้ากูไปกับแก้ว พี่มึงนี่จริงๆเล้ยจะอะไรกะกูนักหนา”
“กับแก้วแล้วทำไมพี่เตยบอกว่ามึงไปกับแฟน”
“กูก็หลอกไปงั้นแหละรำคาญ หวงน้องชายอยู่นั่นแหละน่ารักตายล่ะ”
“เฮ้ยมึงว่าไงนะไอ้เอ็มกล้านะมึงว่ากู”
“กูล้อเล่นมึงอ่ะน่ารักที่สุดแล้วไอ้ตี๋”
“ปากอย่างงี้ไงพี่เตยเขาถึงไม่ชอบ”
“ไม่ชอบก็เรื่องของเขาดิ แต่ถ้ามึงไม่ชอบกูอันนี้น่ะมีเรื่องแน่”
“กูกลัวมึงตายล่ะแล้วนี่นอนยังวะ”
“เผลอหลับไปงีบเดียวเองโทรหามึงแล้วแต่ไม่ติด”
“โทษทีปิดเครื่องตั้งแต่หัววันแล้วเพิ่งเปิด”
“ปิดทำไมกลัวกูโทรตามหรือไง”
“กูอยากให้มึงโทรมาทุกนาทีด้วยซ้ำ”
“แล้วมึงปิดเครื่องทำไม”
“รำคาญพี่กูว่ะโทรมาอยู่นั่นแหละ”
“ไอ้นี่ชักเอาใหญ่ว่าแต่กูนะมึง”
“กูก็รู้ว่าเขาห่วงกู แต่กูโตแล้วมันก็น่าจะเพลาๆลงบ้างมึงว่าป่ะล่ะ”
“อ๋อที่โทรมานี่ให้กูเป็นที่ปรึกษาใช่ป่ะเนี่ย”
“ใครบอกล่ะกูจะโทรมาส่งมึงเข้านอนต่างหาก”
“อย่า อย่า ไอ้ตี๋ตอนแรกเสียงมึงไม่ใช่อย่างนี้”
“ก็กูหึงมึงนี่หว่าไว้ใจได้ที่ไหน”
“แล้วไงล่ะเชื่อใจกูหรือยัง”
“เชื่อแล้วครับ อืมเดี๋ยวอาทิตย์หน้าแม่กูกับพี่จะพาบรรดาญาติกูมาเที่ยวเชียงใหม่ กูคงโทรหามึงบ่อยไม่ได้นะ” เอ็มเงียบสักพักรู้ว่าต่อกำลังรู้สึกยังไง
“ไม่เป็นไรกูเข้าใจไม่ว่ากันว่ะ”
“กูไม่รู้นะว่าพวกเขาจะอยู่นานแค่ไหน”
“เฮ้ยอย่าไปทำท่ารำคาญเขานะมึง เขาอุตส่าห์ไปเยี่ยม”
“ไอ้พี่กะแม่กูไม่เท่าไหร่หรอกแต่ไอ้ญาติกูนี่สิ”
“ทำไมวะ”
ต่อถอนหายใจ เขาจะบอกเอ็มยังไงว่าการมาครั้งนี้ของครอบครัวเขาและญาติจะมีตั้มมาด้วยคนที่เคยสารภาพว่ารักเขา ถึงเขาจะไม่มีทางข้องแวะด้วย แต่ถ้าเอ็มรู้เรื่องนี้เขาก็กลัวที่เอ็มจะอดน้อยใจไม่ได้ที่ผู้ชายอย่างตั้มมีสิทธใกล้ชิดเขาโดยที่พี่สาวเขาไม่ได้ว่าอะไร
"เงียบทำไมวะต่อ” เอ็มสงสัย
“เปล่าดึกแล้วนอนเหอะพรุ่งค่อยคุยกัน”
“เออก็ได้อากาศหนาว อย่านอนถอดเสื้อนะมึงเป็นไข้กูจะสมน้ำหน้าให้”
“แน่ใจเหรอว่าจะสมน้ำหน้ากู ลองกูบอกว่ากูไม่สบายสิคนบางคนจะต้องรีบแจ้นมาดูแลกูแน่”
“คนๆนั้นไม่ใช่กูละกัน”
“ถ้าไม่ใช่มึงคนอื่นก็ไม่มีสิทธดูแลกูได้หรอกไอ้เอ็ม” ต่อบอกอย่างจริงจัง เขาไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มของเอ็มเลย ก็เลยไม่รู้ว่าคำที่เขาพูดมันทำให้คนฟังอิ่มเอมหัวใจแค่ไหน
“งั้นก็ฝันดีนะ…สัญญาคืนนี้กูจะฝันถึงมึง” ต่อยิ้มรับกับคำสัญญา ความเหงาและหนาวหายไปมีเพียงความอบอุ่นที่เข้ามาแทนที่ในช่วงเวลาที่ต้องนอนกันคนละที่แบบนี้
“คิดถึงมึงว่ะเอ็ม” ต่อบอกกับตัวเองเบาๆก่อนจะแหงนมองนอกหน้าต่างที่ฟ้ายังดูสวยเหมือนทุกๆคืน……………………..
“พี่ต่อ” เสียงเรียกใสๆทำให้ต่อละสายตาจากหนังสือที่กำลังยืนเลือกอยู่หันไปมองคนเรียก
“จำอิมได้ป่ะ” เด็กสาวบอกเสียงใสต่อพยายามนึกถึงแม้จะคุ้นหน้าแต่เด็กหนุ่มก็ยังนึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน
“มองอิมแปลกๆจำไม่ได้แน่เลย” เด็กสาวว่า
“ก็เอ่อนึกไม่ออกอ่ะครับแต่คุ้นหน้า”
“ก็น้องพี่เอ็มไงทีนี้นึกออกยัง”
“อ๋อนึกออกแล้วครับแล้วนี่มากะใครครับเนี่ย”
“กับเพื่อนแน่ะกำลังเลือกหนังสืออยู่ฝั่งโน้น พอดีอิมเห็นพี่ต่อก็เลยแวะเข้ามามาทัก หายไปเลยนะคะไม่เห็นไปบ้านอิมบ้างเลยเห็นแม่เขาเคยบ่นถึง”
“เหรออืมถ้าว่างเดี๋ยวพี่จะไป”
ต่อตอบแบบงงๆไม่คิดว่าที่บ้านเอ็มจะจำเขาได้ขนาดนี้ ทั้งที่เขาก็ไปมาแค่ครั้งเดียวคือวันแรกที่รู้จักกับเอ็ม
“ไปจริงเหรอพี่เดี๋ยวให้แม่ทำขนมไว้รอหรือจะให้พ่อเก็บผลไม้ในไร่มาให้ก็ยังได้นะ”
ต่อรู้สึกดีที่ได้ยินอิมพูดแบบนั้นเขาคิดว่าครอบครัวเอ็มคงจะอบอุ่นดีจู่ๆเด็กหนุ่มก็ซึมขึ้นมาเมื่อนึกถึงตัวเองที่พ่อไม่ได้อยู่กับเขาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“เป็นไรพี่ต่อซึมเชียว”

tamia

ขอบคุณมากครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

arttylovely

ขอบคุนมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุนครับ

game6969

ขอบคุนมากมาย

llMAGz

ขอบคุณครับ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

mario401

มาต่อไวๆนะครับ กำลังติดงอมแงมเลย

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

harain15

ขอบคุณครับ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ