++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 18

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ต่อตอบแบบงงๆไม่คิดว่าที่บ้านเอ็มจะจำเขาได้ขนาดนี้ ทั้งที่เขาก็ไปมาแค่ครั้งเดียวคือวันแรกที่รู้จักกับเอ็ม
“ไปจริงเหรอพี่เดี๋ยวให้แม่ทำขนมไว้รอหรือจะให้พ่อเก็บผลไม้ในไร่มาให้ก็ยังได้นะ”
ต่อรู้สึกดีที่ได้ยินอิมพูดแบบนั้นเขาคิดว่าครอบครัวเอ็มคงจะอบอุ่นดีจู่ๆเด็กหนุ่มก็ซึมขึ้นมาเมื่อนึกถึงตัวเองที่พ่อไม่ได้อยู่กับเขาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“เป็นไรพี่ต่อซึมเชียว”
“เปล่าครับคิดอะไรนิดหน่อย”
“เหรอ งั้นอิมไม่กวนพี่ต่อแล้วล่ะเพื่อนมันเรียกแล้ว”
อิมหันไปโบกมือให้เพื่อนกลุ่มใหญ่ที่กำลังโบกมือเรียก สายตาต่อที่มองตามไปสะดุดกับเด็กสาวผมยาวมัดไว้ลวกๆน่าตาน่ารักที่กำลังยืนร่วมอยู่ในกลุ่ม
“คนนั้นใครเหรออิม” ต่อตัดสินใจถามอิม
“คนไหนคะ”
“ก็ที่ผมยาวขาวๆยืนอยู่กลางกลุ่ม”
“อ๋อยัยแพรทำไมพี่ต่อสนใจเหรอ”
อิมถามตาวาว ต่อได้แต่ยิ้มแทนคำตอบโดยที่อิมไม่ได้รู้ความหมายใต้รอยยิ้มนั่นเลย
“ก็น่ารักดี” ต่อตอบเลี่ยงๆ
“อ่ะแนะอย่าคิดแม้แต่จะจีบเชียวน้าพี่ต่อ”
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็แพรมันยังรอพี่ชายอิมอยู่น่ะสิ ไม่อยากเป็นเพื่อนแค้นกับพี่เอ็มล่ะก็อย่ายุ่งกับยัยแพรเลยนะ” ต่อใจกระตุกวูบ
“กูว่าแล้ว” ต่อเผลอสบถออกมาเบาๆจนอิมแปลกใจ
“หา…ตะกี้พี่ต่อว่าไงนะ”
“อ๋อ..เปล่าครับพี่ขอตัวก่อนนะ” ต่อรีบเลี่ยงหลบไปทันทีอิมได้แต่เกาหัวมองอย่างงๆ
ต่อหลบมายืนสงบอารมณ์วุ่นวายของตัวเองนึกถึงคำพูดของอิมเมื่อตะกี้ เขาจะไม่สนใจเลยสักนิดถ้าเด้กสาวคนเมื่อกี้ไม่ได้เป็นคนๆเดียวกับที่อยู่ในรูปถ่ายที่ใส่กรอบไว้อย่างดีที่วางอยู่บนหัวเตียงห้องนอนของเอ็ม
“นี่กูโง่ไม่ถามมึงหรือมึงตั้งใจจะปิดกูกันแน่วะไอ้เอ็ม” ต่อถามตัวเองคิดจะโทรหาเอ็ม แต่พอดูเวลาแล้วเป็นเวลาที่เอ็มบอกเขาไว้ว่ามีเรียนเด็กหนุ่มก็เลยต้องนั่งคิดหาคำตอบเอาเอง
“เอ็มมีคนฝากมาให้แน่ะ” เอ็มมองดอกกุหลาบในมือแก้วที่ยื่นให้อดที่จะแปลกใจไม่ได้
“อำกันเล่นป่าวแก้วใครจะบ้ามาให้ดอกไม้เอ็ม”
“โหยนี่ไม่รู้ตัวเลยใช่ป่ะว่าตัวเองฮอตขนาดไหน เนี่ยเพื่อนแก้วที่คณะ xxxxxx…เขาฝากมาให้”
“แล้วทำไมเขาไม่มาให้ด้วยตัวเองล่ะ แล้วอย่างงี้จะรู้จักกันได้ไง”
เอ็มตอบแบบทีเล่นทีจริงนึกเป็นเรื่องขำๆมากกว่าเพราะตอนที่เขาเรียนที่เชียงใหม่เรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว หนึ่งในหลายคนก็มีเพื่อนน้องสาวเขาคนหนึ่งล่ะที่พยายามอยากใกล้ชิดเขาอยู่เลยตีซี้น้องสาวเขาจนเข้าออกบ้านเขาได้สบาย
“พูดอย่างงี้เหมือนให้ความหวังเลยนะเนี่ย” แก้วแซว
“ก็เอ็มไม่ชอบคนไม่กล้าหรอกนะ”
“ก็เขากลัวว่าเอ็มจะมีแฟนแล้วอ่ะดิ”
“ก็เข้าใจถูกแล้วนิ”
เอ็มบอกยิ้มๆแล้วเลี่ยงหนีไปโดยไม่รับดอกไม้ในมือแก้วที่กำลังยืนถือคามือไว้เอ๋อๆ นึกตามคำพูดของเอ็มว่าทำไมเธอไม่เคยเห็นเอ็มควงใครที่ไหนแล้วใครที่จะเป็นแฟนเอ็ม
“อ้าวแบตหมดอีก”
เอ็มบ่นเมื่อกำลังจะโทรหาต่อด้วยความเคยชินทุกครั้งที่ว่าง เขาก็ไม่รู้จะทำอะไร ต่อคือคนๆแรกที่เขานึกถึงโดยที่เด็กหนุ่มไม่รู้เลยว่าต่อกำลังนั่งหน้าบึ้งตึงจ้องโทรศัพท์ในมือ
“กะให้กูโทรหาอีกล่ะสิมึงถึงไม่ยอมโทรมา”
จู่ๆต่อก็พาลขึ้นมาดื้อๆทั้งที่ไม่เคยคิดเรื่องใครโทรหรือไม่โทร แต่ด้วยอารมณ์ขุ่นมัวเมื่อสักครู่จึงทำให้เขาอยากนึกลองใจเอ็มขึ้นมาว่าถ้าเขาไม่โทรหาแล้วเอ็มจะโทรเข้ามาหรือเปล่า
“เอ็มเล่นบาสเหอะว่ะ”
เพื่อนในกลุ่มเดินมาชวนเอ็มในขณะที่เขากำลังจะเดินไปหาโทรศัพท์สาธารณะ
“เออเดี๋ยวกูตามไปโทรศัพท์แป็บนึง” เอ็มบอกปัด
“เฮ้ยไม่เอามึงจะโทรทำไมตอนนี้มันเย็นแล้ว เดี๋ยวมืดเล่นได้กี่เกมเดี๋ยวก็ได้เลิกปะเดี๋ยวค่อยโทร” เอ็มโดนเพื่อนลากไปอย่างช่วยไม่ได้ทั้งที่ไม่รู้เลยว่าต่อกำลังร้อนใจขนาดไหน
“ให้มันได้อย่างนี้สิมึงไอ้เอ็ม” ต่อลุกขึ้นอย่างหัวเสียขับรถกลับหออย่างเซ็งๆ
“อ้าวอยู่ห้องเหรอมึง” ต่อทักเมื่อเปิดประตูห้องเห็นพีนั่งดูทีวีอยู่
“เออเดี๋ยวก็จะออกไปแล้วมึงกินข้าวมายังเนี่ย” พีตอบทั้งที่ไม่ได้มองต่อจึงไม่ทันได้สังเกตเห็นสีหน้าเซ็งๆของต่อ
“กูยังไม่หิว”
“เป็นไรมาวะเสียงแปลกๆ” พีต้องหันไปมองจนได้เมื่อต่อตอบห้วนๆแล้วนอนแผ่หราลงบนเตียง
“เปล่า” ต่อตอบก่อนจะนึกอะไรบางอยากได้จึงลุกขึ้นนั่งเอ่ยถามพี
“เฮ้ยพีถามไรหน่อยดิ”
“ว่า”
“มึงรู้จักแฟนไอ้เอ็มหรือเปล่า”
“เฮ้ยทำไมถึงอยากรู้เรื่องนี้ขึ้นมาร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นถามนะมึง”
“เออน่ามึงแค่ตอบอย่าพูดมาก”
“มึงจะเอาคนไหนล่ะ”
“เฮ้ยหมายความว่าไงวะ”
“หอกทำไมมึงต้องตวาดถามกูแบบนี้วะอยู่กันแค่นี้”
“ก็ตะกี้มึงพูดว่าไง”
“ก็กูถามว่ามึงจะเอาแฟนคนไหนของไอ้เอ็มล่ะ ไอ้นี่มันฮอตขนาดไหนมึงคงไม่รู้อ่ะดิ”
“ฮอตหรือมันเจ้าชู้กันแน่”
“อ้าวไปว่ามันอีกโทษมันไม่ได้ก็มันดันเกิดมาหล่อแถมพ่อมันก็รวย ใครไม่หลงมันก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วอย่างมึงถ้าไม่ดุเกินเหตุสาวๆก็คงจะติดมึงตรึมเหมือนไอ้เอ็มมันนั่นแหละ แม่งเวลามึงสองคนเดินด้วยกันนะกูไม่อยากจะเข้าใกล้เลยว่ะกูอาย”
“เลิกเพ้อได้แล้วมึงไอ้พี”
“อ้าวก็กูพูดเรื่องจริง แล้วนี่มึงถามกูทำไมหรือพวกมึงกำลังจีบสาวแข่งกัน”
“กูไม่ได้ว่างมากพอที่จะเอาเวลาไล่จีบใครหรอก”
“จะบอกว่ามีคนมาจีบมึงเองงั้นสิ”
“ถึงจีบกูก็ไม่สนแล้วนี่มึงจะไปเที่ยวไหนกูไปด้วยดิ” พีแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินจึงหันไปมองหน้าต่อชัดๆ
“มึงเครียดอะไรมาเนี่ยจู่ๆจะไปเที่ยวกะกู”
“ก็กูอยากเที่ยวมึงไม่ต้องถามได้ปะ กูอาบน้ำก่อนรอกูด้วยนะมึง” ต่อลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำพีได้แต่มองตามพลางทำหน้างงๆ
“เฮ้ยไอ้พีนี่มึงดูดบุหรี่ด้วยเหรอวะ” ต่อทักพีเมื่อเห็นพีรับบุหรี่จากเพื่อนในกลุ่มมาดูดต่อขณะนั่งกันอยู่ในร้านเหล้าแห่งหนึ่ง
“เออโทษทีกูลืมไปว่ามึงอยู่ด้วย” พีส่งบุหรี่คืนให้เพื่อนเขาไม่อยากให้ต่อต้องมาเห็นภาพแบบนี้ ถึงเขาจะเที่ยวแต่เขาก็ไม่อยากให้เด็กเรียนอย่างต่อต้องมาเจออะไรแบบนี้
“กูแค่แปลกใจ” ต่อบอกรู้สึกไม่ดีเมื่อเห็นภาพพีกำลังดูดบุหรี่ แต่ก็นึกดีใจที่พียังคงเกรงๆเขา
“เฮ้ยเพื่อนมึงนี่มันเด็กดีจริงๆว่ะพี แล้วนี่ออกมากับมึงได้ไงวะ” หนึ่งในกลุ่มทักขำๆ
“เออนะพวกมึงจะเลวก็เลวกันไปอย่ามายุ่งกะเพื่อนกู มันเครียดมันก็เลยตามมา”
“โอ้โหแตะไม่ได้ซะด้วยหน้าตาละอ่อนแบบนี้เห็นแล้วมีอารมณ์ว่ะ”
“พูดอะไรของมึงวะ” ต่อโพล่งอย่างเหลืออดถ้ารู้ว่าเพื่อนของพีเป็นแบบนี้เขาคงไม่ออกมาเด็ดขาด
“พวกมึงเมาแล้วอย่ามั่วแม่งแดกเหล้าทีไรเป็นงี้ทุกที” พีเอ่ยปรามเมื่อเห็นว่าต่อเริ่มไม่พอใจก่อนจะหันไปกระซิบกับต่อ
“พวกนี้มันก็ปากห_าอย่างงี้แหละไม่มีไรหรอก”
“เฮ้ยพวกกูแซวเล่นเครียดอะไรกันวะ ไหนๆก็มาแล้วก็เมามันไปเลยจะได้หายเครียด”
บรรยากาศเริ่มดีขึ้นมาเมื่อเพื่อนพีบอกยิ้มๆ ต่อจึงยอมร่วมวงด้วยโดยลืมเอ็มไปเสียสนิทเมื่อเริ่มคุยถูกคอกับคนในกลุ่มมากขึ้น
“ทำอะไรของมึงอยู่เนี่ยกูง่วงแล้วนะ”
เอ็มพูดอย่างเซ็งๆเมื่อโทรหาต่อไม่ติดเขาเลยลองโทรหาพีดูทั้งๆที่รู้ว่าพีมันคงช่วยอะไรไม่ได้
“เออมันนั่งอยู่กับกูนี่แหละ” พีงัวเงียบอกเอ็ม เมื่อเอ็มเอ่ยถามถึงต่อทันทีที่เขารับสาย
“มึงอย่าบอกนะว่าไอ้ต่อกำลังนั่งกินเหล้ากับพวกมึง”
“ก็เออสิไม่เห็นแปลกทำไมมึงมีอะไรกับมัน”
“เอาโทรศัพท์ให้มัน บอกกูจะคุยด้วย” เอ็มบอกนิ่งๆจนพีเกาหัวงงกับคู่นี้ขึ้นมา
“ต่อแฟนมึงโทรมาตาม” ไม่รู้เมาหรือตั้งใจที่พีหลุดปากออกไปแบบนั้น
“กูมีแฟนที่ไหนเมาแล้วมึงไอ้พี”
“เออมึงรับไปคุยเหอะน่า” พีโยนโทรศัพท์ให้ต่อพลางทำสัญญาณไล่ให้ต่อออกไปคุยที่อื่น ก่อนจะหันไปเฮฮากับเพื่อนต่อ
“กูนึกว่าใครมึงนี่เองไอ้เอ็ม” ต่อทักเมื่อแยกตัวออกมาแล้ว
“เออกูเองสนุกใหญ่เลยนะมึง แ_กเหล้าไปกี่ขวดล่ะ”
“นี่มึงพาลกูเหรอ”
“ก็เออสิจะปล่อยให้กูนั่งแหกตารอโทรศัพท์อยู่ได้แม่งที่แท้ก็ออกมาเที่ยว หนังสือมึงอ่ะอ่านบ้างหรือเปล่า”
“ไม่ใช่พ่อ มึงอย่ามาทำสอนกู” เอ็มอึ้งที่โดนสวนมาแบบนั้น
“มึงพูดงี้เหรอไอ้ต่อนี่มึงเมาเปล่าเนี่ย”
“กูไม่ได้เมาแล้วนี่มึงโทรมาทำไม”
นั่นสิเอ็มคิดตามนี่เขาโทรมาทำไม จะให้บอกว่าคิดถึงอารมณ์ตอนนี้มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น เขานึกน้อยใจมากกว่าที่ต่อทำเสียงแบบนี้
“เออกูไม่กวนมึงก็ได้แค่นี้น ะอย่ากลับดึกละกัน”  ต่อรู้สึกผิดทันทีที่สุดท้ายเอ็มก็ยังคงห่วงเขาอยู่ นี่เขากำลังจะกลายเป็นคนไม่มีเหตุผลไปแล้วงั้นเหรอ
“เฮ้ยเอ็มเดี๋ยวสิ”  เอ็มชะงักเมื่อได้ยินต่อร้องเรียกอย่างรีบร้อน
“มีอะไร” เอ็มถามห้วนๆ
“กูขอโทษเมื่อกี้กูพูดแรงไปเปล่า”
“ไม่แรงหรอกแต่เล่นเอากูสะอึก”
“เฮ้ย…อย่าโกรธกูนะ”
“กูจะโกรธมึงทำไมกลับไปหาเพื่อนมึงเหอะ กูจะนอนแล้ว”
“ไม่เอามึงบอกก่อนสิว่ามึงไม่โกรธกู”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่โกรธ”
“เนี่ยนะไม่โกรธฟังเสียงมึงกูก็รู้แล้ว”
“แล้วไงมึงจะตบหัวแล้วลูบหลังกูหรือไง”
“อย่างมึงเก็บไว้ทำอย่างอื่นดีกว่า”  ต่อบอกล้อๆในเมื่อเอ็มโทรมาแล้ว เขาก็น่าจะคุยอะไรที่มันคาใจดีกว่าที่จะมาคิดเอาเอง

tamia

ขอบคุณนะครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

arttylovely

ขอบคุนมากๆครับ

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุนครับ

game6969

ขอบคุนมากมาย

llMAGz

ขอบคุณครับ

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบ

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอยคุรคราฟ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ