++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 21

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ดีกะผีอะไรล่ะมึง เนี่ยน้องสาวกูมันแอบนัดคนที่มึงระแวงว่าเป็นแฟนกูมาที่บ้านกูเลยต้องขึ้นมาแอบข้างบนเนี่ย”
“เฮ้ยทำไมมึงเลวอย่างนี้วะ”
“อ้าวไอ้นี่เดี๋ยวกูลงไปก็ได้”
“เฮ้ยกูแซวเล่น แม่งกูกำลังเซ็ง”
“เป็นอะไรของมึง”
“ไม่รู้บรรยากาศมันเซ็งเองว่ะ”
“คิดถึงกูอ่ะดิ”
“น้อยๆหน่อยมึง หยอดกูไปเรื่อยเลยนะ”
“เรื่องของกูแล้วนี่ทำอะไรอยู่วะ”
“กำลังนั่งกินข้าวกันอยู่”
“เหรอกูโทรมากวนป่าวเนี่ย”
“ป่าวมึงอ่ะทำไรอยู่”
“นอนคุยกะมึง”
“กวนอีกแล้วนะมึง” ต่อเริ่มที่จะยิ้มเขาชอบที่เอ็มเป็นแบบนี้ตรงๆแต่ก็ทำให้เขามีรอยยิ้มได้ทุกครั้ง
“กลับไปที่โต๊ะเหอะเดี๋ยวคนบางคนจะระแวง”
“ใครวะ” ต่อใจเสียคิดว่าเอ็มรู้เรื่องตั้ม
“ก็พี่สาวมึงไง มึงเล่นหายมาแบบนี้ถ้ารู้ว่ากูโทรมาคงสาปส่งกูแน่ๆ”  ต่อนึกขำที่ท่าทางพี่สาวเขากับเอ็มคงจะลงรอยกันไม่ได้จริงๆ
“กูบอกเขาไปแล้วว่ามึงโทรมา”
“อ้าวมึงหาเรื่องให้กูแล้วมั๊ยล่ะ”
“กูดูไป พี่กูกับมึงก็พอไปกันได้นะไม่ใครยอมใครกูจะเชียร์ใครดีเนี่ย” ต่อบอกล้อๆ นึกภาพที่เอ็มทำให้พี่เขาฉุนเฉียวได้น้อยคนที่จะทำได้แบบนี้
“เออๆฝากทักทายเขาด้วยละกันแค่นี้ก่อนนะสงสัยยัยอิมจะเคาะประตูว่ะ” เอ็มรีบวางสายเมื่อมีเสียงเคาะห้องดังรัวติดต่อกัน
“รอเดี๋ยว” เอ็มเดินไปเปิดประตู
“ได้ไงเนี่ยพี่เอ็มปล่อยให้เพื่อนอิมนั่งรอได้ไงตั้งนาน” อิมบอกอย่างฉุนๆทันทีที่เห็นหน้าพี่ชาย
“อะไรอย่ามั่วพี่นัดเขามาเหรอตัวเองเป็นคนนัดก็ไปคุยกะเขาดิ”
“พี่ก็รู้ว่าแพรเขาอยากเจอพี่”
“แต่พี่เหนื่อยพี่อยากนอนเข้าใจมั๊ย” เอ็มเริ่มเสียงดุเมื่อเริ่มไม่พอใจน้องสาว
“อะไรแค่นี้ก็ดุกันด้วยอย่าให้รูนะว่าไปหลงสาวที่ไหน”
“แล้วไงจะทำอะไรพี่”
“ก็จะดูไงว่าใครคนนั้นจะผ่านการพิจารณาจากอิมหรือเปล่า” อิมลอยหน้าลอยตาบอก
“เออเดี๋ยวได้รู้แน่ไม่นานหรอก..ไปบอกเพื่อนเราว่าพี่หลับไปแล้วบายนะไอ้ตัวยุ่ง”เอ็มผลักหัวน้องสาวเบาๆก่อนจะปิดประตูลอ็คห้องเดินไปนอนเอามือก่ายหน้าผาก
“ท่าทางมึงกะกูจะลำบากขึ้นทุกวันแล้วว่ะต่อ”

เด็กหนุ่มหลับตานึกภาพต่างๆที่จะเกิดขึ้น หากเมื่อเขาบอกใครต่อใครว่าเขารู้สึกยังไงกับผู้ชายด้วยกันอย่างต่อพี่น้องครอบครัวจะรับกันได้แค่ไหน แต่จะให้ถอนตัวกลับความผูกพันเขากับต่อก็สานมันมาไกลเกินกว่าที่จะหันหลังให้กว่าที่ต่อจะแยกตัวออกมาจากแม่และพี่สาวได้หลังจากที่อยู่พูดคุยกันหลายเรื่องก็ผ่านเวลาไปจนใกล้มืดเขารีบขี่รถมอเตอร์ไซค์ตรงไปหาเอ็มทันทีตามที่เขาได้สัญญาไว้ ซึ่งกว่าจะถึงก็มืดพอดีเด็กหนุ่มยืนเก้ๆกังๆอยู่ที่หน้าบ้านเมื่อโทรหาเอ็มไม่ติดโดยไม่รู้ว่าสายตาของคนที่เขาโทรหากำลังมองเขาอยู่ผ่านหน้าต่างห้องนอน
เอ็มนึกขำเมื่อเห็นต่อเดินวนไปมาตรงประตูบ้านเขา ท่าทางเก้ๆกังๆที่ชักมือเข้าออกจากออดหน้าบ้านหลายครั้งทำให้เอ็มอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้นึกอยากรู้ว่าต่อกลัวอะไรบ้านเขาขนาดนั้นแต่รอยยิ้มของเด็กหนุ่มเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นหน้าเสียเมื่อเห็นพ่อตัวเองเดินออกไปหาต่อที่หน้าบ้านเอ็มรีบผลุนผลันออกจากห้องวิ่งตึงตังลงไปข้างล่างทันทีเพราะคิดว่าพ่อของเขายังคงไม่คุ้นกับต่อ
“เฮ้ย…พี่เอ็มละเมออะไรหรือเปล่าเนี่ย”
อิมทักพี่ชายขณะที่หลบทางแทบไม่ทันเมื่อสวนกับเอ็มที่บันไดทางขึ้น เอ็มไม่มีเวลาที่จะตอบนอกจากรีบวิ่งออกไปที่หน้าบ้านเห็นพ่อตัวเองกำลังยืนคุยกับต่อ
“เพื่อนเอ็มหรือเปล่าเรา” ต่อรู้สึกเกร็งๆไม่คิดว่าพ่อเอ็มจะทำหน้าดุขนาดนี้เขาพยักหน้าตอบช้าๆ
“ครับ”
“มาเอาค่ำมืดมีไรเปล่า” ต่ออึกอักไม่รู้จะตอบว่าอะไรนึกโมโหที่ติดต่อเอ็มก่อนที่เขาจะมาถึงไม่ได้
“ขู่อะไรเพื่อนผมอ่ะพ่อ” เอ็มส่งเสียงไปก่อนตัวรู้ว่าต่อคงกำลังเกร็งต่อลอบถอนหายใจเมื่อพ่อหันไปมองเอ็ม
“ขู่อะไรก็แค่ถามนึกว่าเราหลับไปแล้ว” พ่อเอ่ยพร้อมกับที่เอ็มเข้าไปยืนข้างๆต่อ
“ยังหรอกครับเดี๋ยวว่าจะออกไปข้างนอกกับไอ้ต่อมัน”
“เอ้ย…มันมืดค่ำแล้วจะไปไหนกัน”
“ก็แถวๆนี้แหละพ่อไม่ไกลบ้านหรอก ไม่ต้องห่วงน่าลูกพ่อไม่ไปก่อกวนใครเขาหรอก”
“เออยังไงก็รีบกลับละกันบอกแม่เขาหรือยังล่ะ”
“พ่อก็บอกให้หน่อยสินะ”
“อ้าวไอ้ลูกคนนี้”
“น่าพ่อ..นะให้ผมบอกแม่ก็ห้ามผมอ่ะดิ”
“ก็มันมืดแล้วนี่หว่า”
“ผมผู้ชายนะพ่อไม่ใช่ยัยอิม”
“ผู้ชายผู้หญิงยังไงก็ลูก มีพ่อแม่ที่ไหนเค้าไม่ห่วงลูกบ้าง”เอ็มหันไปมองต่อที่ยืนซึม เขารู้ว่าต่อสะเทือนใจเพราะคงคิดถึงพ่อตัวเองขึ้นมาเมื่อเห็นพ่อของเขาแสดงความห่วงใยเขาแบบนี้
“ยิ่งพูดก็ยิ่งดึกผมไปนะพ่อ” ต่อยกมือไหว้พ่อตามเอ็มก่อนที่เอ็มจะเดินนำออกไปที่รถผู้เป็นพ่อได้แต่มองตามก่อนจะปิดประตูบ้านซึ่งมีสายตาของอิมลอบมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ
“มึงจะพากูไปไหนเอ็ม” ต่อถามเอ็มเมื่อเดินมาถึงรถที่จอดอยู่
“ที่..ที่มึงกะกูจะไม่มีใครมากวนใจไง” เอ็มบอกยิ้มๆทำให้ต่อยิ่งสงสัย
“ที่ไหนวะนี่มันมืดแล้วนะมึง”
“เหอะน่าไม่ต้องถามถึงแล้วมึงก็รู้เองแหละ เอากุญแจมากูขับเอง” เอ็มยื่นมือไปขอกุญแจรถซึ่งต่อก็ยื่นให้ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเอ็มจะพาเขาไปไหน
“เมื่อกี้กลัวพ่อกูเหรอยืนเกร็งเชียว” เอ็มแซวต่อในขณะที่ขับมอเตอร์ไซค์ไปตามเส้นทางที่เขาอยากพาต่อไป
“ก็เกร็งนิดหน่อยก็กูไม่ได้มาที่บ้านมึงเลยตั้งแต่วันนั้น”
“วันไหน” เอ็มแกล้งถามทั้งๆที่รู้
“ก็วันที่มึงตกเป็นของกู” ต่อตอบแหย่ๆ
“กูไปเป็นของมึงตอนไหนอย่ามั่วไอ้ตี๋”
“ทำเป็นจำไม่ได้ให้กูทวนความจำเอามั๊ยล่ะ” ต่อแกล้งจับเข้าที่หน้าขาของเอ็ม
“มึงอย่ามาทะลึ่งกูขับรถอยู่”
“มึงยั่วกูทำไมล่ะ”
“อย่างกูไม่ต้องยั่วใครหรอก นั่งอยู่เฉยๆก็มีคนเข้ามาหาโว้ย”
“แม่งมึงนี่พูดได้ไม่อายปากจริงๆ” ต่อสายหัวแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
“ก็หรือไม่จริง อย่างน้อยกูก็ทำให้ผู้ชายแมนๆอย่างมึงรักกูได้แล้วกัน”
“เออๆกูไม่อยากเถียงกะมึงแล้ว อย่างมึงต้องเจอกับพี่สาวกู”
“โหมึงอย่าพูดถึงได้มั๊ย บรรยากาศเสียหมด” เอ็มทำท่าส่ายหัวจนต่อตบเข้าให้เบาๆ
“เฮ้ยตบหัวกูทำไมวะ” เอ็มโวย
“ก็มึงพูดยังกะพี่กูเป็นตัวอะไรสักอย่างงั้นแหละ เขาเป็นพี่กูนะโว้ย”
“ขอโทษครับคุณต่อผมผิดไปแล้ว”
“เออ…เจอหน้าเขาก็พูดจาดีๆกับเขาบ้าง ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะมีคู่แข่งอ่ะดิมึง” ต่อหมายถึงตั้มที่พยายามจะเอาอกเอาใจเตยซะจนเขารู้สึกได้
“ใครวะคู่แข่งกู นี่มึงไปทำเจ้าชู้กะใครไว้เนี่ย ผู้ชายหรือผู้หญิงบอกกูมานะไอ้ต่อ” เอ็มถามเสียงแข็ง
“นี่มึงคิดว่ากูยังจะไปกล้าคิดอะไรกับผู้ชายด้วยกันได้อีกเหรอ แค่กะมึงกูยังสับสนว่ากูกำลังทำอะไรอยู่จนมึนไปหมดแล้วนะ”
“นี่กูทำมึงสับสนเหรอต่อ” เอ็มถามเสียงเบาจนต่อเริ่มรู้สึกตัวเองว่าหลุดปากอะไรไป
“กูไม่ได้หมายความว่างั้นนะเอ็มกูขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก กูก็พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไรบางทีกูก็หาคำตอบกับสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ไม่ได้เหมือนกัน”
ความเงียบเข้ามาอยู่ในใจทั้งสองหนุ่ม เมื่อต่างฝ่ายต่างก็กำลังสับสนในความคิดของกันและกัน “ถ้าวันนึงเมื่อมันถึงที่สุด มึงกะกูต้องแยกจากกันเพราะความต้องการของคนที่เราขัดไม่ได้มึงจะว่ายังไงวะต่อ” เอ็มถามขึ้นมาก่อนยิ่งย้ำความรู้สึกในใจให้แย่ลง
“แล้วมึงล่ะ” ต่อถามกลับเพราะคิดว่าเอ็มก็คงไม่ต่างจากเขาในความรู้สึกที่ยากต่อการตัดสินใจ
“กูไม่รู้” เอ็มบอกเบาๆ ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปในทางที่ข้างบนติดชื่อที่ตรงกับนามสกุลของเขา
“นี่ไร่พ่อมึงเหรอเอ็ม” ต่อทักเมื่ออ่านเห็นชื่อตรงทางเข้า
“เออไร่พ่อกูเอง”
“แล้วมึงพากูมาทำไมมืดขนาดนี้”
“กลัวอะไรกูอยู่ทั้งคน”
“กูไม่ได้กลัวแต่แปลกใจ”
“ก็มันเงียบดีจะได้ไม่มีใครมาวุ่นวายกะเราไง”
“นึกแล้วตลกดีเหมือนกันว่ะ เหมือนเรากำลังเป็นเด็กที่แอบผู้ใหญ่ทำในสิ่งที่ผิด” ต่อยิ้มหยันๆให้ตัวเองไม่คิดว่าเขาจะต้องหลบซ่อนอะไรขนาดนี้
“มึงก็คิดไปโน่นไอ้ตี๋เห็นบรรยากาศแล้วมึงจะถอนคำพูด” เอ็มบอกดุๆ ในความเป็นจริงเขาไม่ได้จะหลบซ่อนใคร เพียงแต่เขาอยากให้ต่อได้เห็นบางอย่างในบรรยากาศที่เขาชอบมาตั้งแต่เด็ก
“อ้าวคุณเอ็มมาทำไมมืดป่านนี้ครับ” ยามที่เฝ้าหน้าประตูเอ่ยทักเอ็มเมื่อเขาจอดรถตรงหน้าทางเข้าไร่
“ผมจะเข้าไปค้างที่บ้านไม้ผมน่ะครับ ลุงเปิดประตูให้ผมหน่อย” เอ็มบอกสังเกตเห็นท่าทางลังเลของคนงานเก่าแก่ที่คุ้นกะเขามาตั้งแต่เด็ก
“ผมขอพ่อเขาแล้วครับลุงชีพ ไม่ต้องห่วงเกิดอะไรผมรับผิดชอบเอง”
“แน่นะคุณ เกิดพ่อคุณไม่รู้ว่าคุณมาผมตายเลยนะครับ”
“น่านะลุงพ่อผมเขาไม่ว่าหรอกว่า แต่ลุงอย่าให้คนแปลกหน้าเข้ามาละกัน” ประตูไร่ถูกเปิดออกเอ็มยิ้มขอบใจคนเปิดก่อนจะขับรถเข้าไปข้างใน
“เฮ้ยในไร่มึงมีเรือนคนงานด้วยเหรอวะ” ต่อทักเมื่อเอ็มพาเขาเข้ามาในเขตไร่ที่ติดแสงไฟสลัวแต่ก็พอทำให้เห็นเรือนคนงานที่ปลูกเป็นแถวยาวทางด้านหนึ่งของไร่
“กูถึงบอกว่ามึงไม่ต้องกลัวไง คนงานพ่อกูไว้ใจได้”
“พ่อมึงนี่เก่งว่ะ” ต่อบอกแต่เอ็มรู้ว่าคนข้างหลังเขาคงกำลังคิดถึงพ่อขึ้นมา
“ไม่เอาน่ามึงกูรู้นะว่ามึงคิดอะไรอยู่”

llMAGz

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ           

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

หนักใจแทน

areen

ขอบคุณครับ

sugarxxx

หาที่เงียบๆคุยกัน  หนีความวุนวายของครอบครัวซะ

chokeeis

ขอบคุนครับ

OoPoomoO

ขอบคุณครับ