++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 23

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ภาพที่พี่ชายเขาโดนเพื่อนชายกอดเอวแน่น
“ถ้าพ่อเห็นผมพาใครมาบ้านไม้ของผมคนนั่นแหละแฟนผม”
ชายสูงวัยนึกถึงคำพูดของลูกชายในวันหนึ่งที่เคยพูดคุยกันภายในไร่บนสีหน้าเรียบเฉยนั่นอิมไม่สามารถเดาได้เลยว่าพ่อตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่
“ไปไหนมาเรา” แม่ถามเสียงนิ่งเมื่อเห็นเอ็มเดินเข้าบ้านมา
“ก็ไปข้างนอกมาพ่อไม่ได้บอกแม่เหรอครับ” เอ็มตอบทั้งๆที่รู้ว่าแม่กำลังโกรธ
“พ่อไม่ได้บอกว่าเราจะไม่กลับบ้าน”
“ก็ผมเห็นมันดึกก็เลยนอนที่ห้องเพื่อน”
“จะค้างกะใครแม่ก็ไม่ได้ว่าหรอกนะเพราะเราน่ะโตแล้ว แต่โทรมาบอกให้ที่บ้านรู้บ้างไม่ใช่หายไปแบบนี้”
“ผมขอโทษครับ” เอ็มบอกอย่างรู้สึกผิด
“อืมช่างมันเหอะแล้วกินข้าวมายังรีบไปอาบน้ำแล้วก็มากินข้าวซะแม่จัดไว้ให้ที่โต๊ะ”
เอ็มมองตามร่างแม่ที่แยกตัวออกไปเขาถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกไม่ดีที่ต้องโกหกแต่ถ้าจะให้บอกความจริงแม่เขาก็คงจะอดแปลกใจไม่ได้ขนาดพีที่ว่าเป็นเพื่อนเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไรเขาก็ยังไม่เคยพาไปที่บ้านไม้ของเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียวหรือขนาดอิมน้องสาวเขาแท้ๆก็ยังไม่เคยที่จะได้รับอณุญาติเลยสักครั้ง
“ก็คุณเอ็มบอกผมว่าแจ้งนายแล้วนิครับ” ลุงชีพบอกกับเจ้านายเสียงอ่อยเมื่อโดนซักถามเรื่องเมื่อคืน
“แล้วเอ็มมากับใคร”
“กับเพื่อนมั้งครับเห็นซ้อนท้ายกันมา ทำไมหรือครับนายเกิดอะไรขึ้นหรือครับ”
“เปล่าหรอกครับลุงผมก็แค่อยากรู้”
ลุงชีพเกาหัวด้วยความงงกับอาการของเจ้านายที่ซักถามเหมือนมีอะไรเกิดขึ้นแต่สุดท้ายก็เดินจากไปเฉยๆ
“เล่นน้ำกันป่ะต่อ” ตั้มเข้ามาชวนต่อที่แยกตัวออกมาจากกลุ่มหลังจากที่เหนื่อยกับการพาครอบครัวและญาติๆเที่ยวมาทั้งวันตามสถานที่ต่างๆที่เขาพอที่จะคุ้นเคยและแนะนำได้แล้วก็มาหยุดอยู่น้ำตกบนดอยแห่งหนึ่งเพื่อที่จะได้พักผ่อนสูดบรรยากาศที่สดชื่นกัน
“ไม่อ่ะนายไปเล่นเหอะขอนั่งพักก่อน” ต่อปฎิเสธ
“อะไรท่าทางก็แข็งแรงแค่นี้เหนื่อยเหรอ” ตั้มแหย่ยิ้มๆทั้งๆที่ต่อไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นด้วยเด็กหนุ่มมองคนที่พยายามจะเกาะแกะเขาแต่พี่สาวกลับไม่เข้ามาวุ่นวายต่างจากเอ็มที่โดนว่าสารพัดที่จะว่าทันทีที่เขาเอ่ยชื่อขึ้นมา
“ขอนั่งคนเดียวแป็บนะ” ต่อบอกเสียงเรียบแต่ตั้มก็ยังยิ้มรื่น
“นั่งคนเดียวมันเหงานะให้เรานั่งเป็นเพื่อนแหละดีแล้ว”
ไม่พูดเปล่าตั้มยังเลือกที่จะนั่งชิดกับต่อ พร้อมๆกับเลื่อนมือไปจับที่หน้าขาแข็งแรงนั่น
“ทำไรวะ” ต่อถาม
“เหนื่อยไม่ใช่เหรอเดี๋ยวเรานวดให้” ตั้มบอกต่อลอบถอนหายใจ
“ไม่ต้องหรอกนายเองก็คงเหนื่อยมาเหมือนกัน”
“แค่นี้ไม่เหนื่อยหรอกนั่งนิ่งๆละกัน” ต่อขี้เกียจว่าอะไรจึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลยยอมรับว่ารู้สึกดีอยู่เหมือนกันเมื่อตั้มเริ่มออกแรงกด
“นายไปเรียนนวดมาเหรอ” ต่อถาม ตั้มยิ้มอย่างดีใจที่ต่อเริ่มที่จะมีน้ำเสียงดีขึ้น
“ก็พอเป็นไม่ได้ไปเรียนอะไรหรอกสบายป่าวล่ะ”
“ก็ดี”
“ให้เรานวดให้บ่อยๆก็ได้นะ”
“เราไม่ได้เจอกันบ่อยขนาดนั้น”
“ก็ทำให้ได้เจอสิ”
“ยังไง”
“แค่นายโทรหา เราก็พร้อมที่จะไปหานายแล้วล่ะ” ต่อมองสบตาตั้มที่ต่างกันสุดขั้วกับเอ็มรายนั้นถึงจะไม่ได้มองเขาเยิ้มเหมือนตั้มแต่มันก็มีแรงดึงดูดบางอย่างที่เขาอดใจไม่ได้ที่จะเข้าไปใกล้ชิดทุกครั้งต่างจากตั้มที่เด็กหนุ่มเริ่มขยับหนีนิดหน่อยเมื่อตั้มไล่มือสูงขึ้นเรื่อยๆ
“พอแล้วล่ะไปรวมกลุ่มกะพวกเขาดีกว่า” ต่อหมายถึงกลุ่มที่มาด้วยกันพลางจะยันกายลุกขึ้นแต่ตั้มกลับคว้ามือเขาไว้จนเขาทรงตัวไม่ได้ล้มคร่อมร่างตั้มเอาไว้ซึ่งเตยได้เดินมาเห็นเข้าพอดีหญิงสาวอึ้งนิดหน่อยก่อนจะกระแอมเสียงให้สองคนรู้ตัว
“พี่เตย” ต่อครางชื่อพี่สาวเบาๆก่อนจะรีบยันกายลุกขึ้นปัดไม้ปัดมือ
“อุบัติเหตุน่ะครับ” ตั้มแก้ต่างทั้งๆที่ตัวเองจงใจให้มันเป็นแบบนี้
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร” เตยบอกนิ่งๆมองน้องชายอย่างตำหนิ
“นึกว่าหายไปไหนแอบมาหลบมุมอยู่นี่นะเรา”
“ก็มานั่งพักเหนื่อยพี่เตยมีไรป่าว”
“เปล่าพี่ก็แค่เดินเที่ยวตามประสาไม่คิดว่าจะมาเจอ……..” เตยหันไปมองตั้มที่นั่งทำหน้าไม่รู้สึกกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาคิดว่าสิ่งที่เขาทำไม่ได้น่าเกลียดอะไร
“ตั้มแวะมาคุยกับผมก็เท่านั้นแหละครับ” ต่ออธิบายทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเพื่ออะไร
“ก็คุยกันต่อสิพี่จะไปเดินเล่นฝั่งโน้น” ต่อนึกฉุนพี่สาวที่แทนที่จะกันท่าอย่างที่เคยทำกับเอ็มกลับทิ้งให้เขาอยู่กับตั้มสองต่อสองหน้าตาเฉย
“ท่าทางพี่เตยจะชอบที่นี่นะ” ตั้มบอกเมื่อลับหลังเตย
“งานเขาหนักนานๆเขาจะได้พักผ่อนก็น่าเห็นใจ” ต่อนึกสงสารพี่สาวเมื่อคิดว่าภาระทั้งหมดตั้งแต่พ่อเขาไม่อยู่ก็ตกไปที่เตยคนเดียวถ้าเขาสามารถเรียนจบภายในปีหน้าก็คงดีซึ่งตอนนี้เขาก็พยายามอย่างที่สุดเพื่อที่จะได้แบ่งเบาภาระพี่สาว
“คิดอะไรเหรอต่อ” ตั้มถามเมื่อเห็นต่อซึมไป
“เปล่า”
“มีอะไรให้ช่วยก็บอกเราได้นะ” ต่อมองหน้าคนพูดตั้มคงจะชินกับการมีครบทุกอย่างถึงได้ไม่ค่อยที่จะซีเรียสกับชีวิตนอกจากที่ออกเที่ยวทุกคืนอย่างที่เขาเคยสัมผัสมา“มีอะไรให้ผมทำป่าวพ่อ” เอ็มเอ่ยถามพ่อเมื่อตามเข้ามาในไร่ในช่วงบ่าย
“ไปเก็บทำความสะอาดบ้านไม้เราเหอะ เมื่อคืนมานอนไม่ใช่เหรอ” เอ็มอึ้งที่พ่อรู้
“ลุงชีพบอกพ่อเหรอ”
“พ่อถามเขาเอง”
“ก็ผมไม่ได้มานานก็เลยอยากจะมาค้าง”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร”
“ผมรู้ว่าพ่อไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว” เอ็มฝืนยิ้มทั้งๆที่การจะเอ่ยถามอะไรจากใครตามนิสัยของพ่อเขามันต้องมีเรื่องอะไรในใจเป็นแน่
“เอ็ม….”เอ็มมองสบตาพ่อเมื่อถูกเรียก
“พ่อก็ไม่รู้หรอกนะว่าเอ็มจะจริงจังกับคำพูดเมื่อหลายปีก่อนหรือแค่พูดเพื่ออยากที่จะได้บ้านไม้หลังนี้แต่จะอะไรก็ช่างเถอะพ่ออยากให้มันเป็นอย่างอย่างหลังมากกว่า”ชายสูงวัยทิ้งปริศนาในคำพูดให้ลูกชายได้คิดตาม ซึ่งเอ็มก็ได้แต่ยืนนึกทบทวนเมื่อพ่อเดินจากไปแล้วเด็กหนุ่มพยายามนึกคิดว่าได้พูดอะไรกับพ่อไว้แต่ก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ จึงเดินกลับไปที่บ้านไม้ของตัวเองจนตะวันคล้อยต่ำลง.
“อิมพี่เอ็มจะกลับกรุงเทพวันไหน” แพรเอ่ยถามอิมในขณะที่เดินออกจากโรงเรียนด้วยกัน
“ไม่รู้เขาไม่ได้บอกอิมก็ขี้เกียจถาม”
“ท่าทางพี่เอ็มจะดุเหมือนกันเนาะ”
“ไม่หรอกเขาแค่ไม่ชอบคนเซ้าซี้และก็ตรงไปตรงมาเท่านั้น”
“มิน่าแพรเข้าหน้าพี่เขาไม่ค่อยติดเลย” เด็กสาวบอกหงอยๆ
“ก็ไม่รู้จะช่วยไงของอย่างงี้บังคับใจกันได้ที่ไหนล่ะแพร” อิมปลอบเพื่อนเพราะเริ่มรู้ว่าไม่มีทางเป็นสื่อรักได้แน่นอน เพราะพี่ชายเธอยืนกรานที่จะไม่เล่นด้วยอย่างเดียว
“แล้วนี่พ่ออิมจะมารับกี่โมง” แพรถามเมื่อเธอกำลังจะแยกกลับบ้าน
“เดี๋ยวก็คงมาแล้วล่ะแพรกลับไปก่อนเหอะ” เมื่อเพื่อนแยกตัวไปแล้วอิมจึงกะจะเข้าไปนั่งรอพ่อในร้านไอศครีมข้างๆโรงเรียนแต่พอเดินผ่านร้านอาหารที่อยู่เยื้องๆเด็กสาวก็ต้องชะงักเพ่งมองไปข้างในเมื่อคุ้นๆกับคนที่นั่งอยู่ในร้านกับคนอีกกลุ่มหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก
“พี่ต่อมากินข้าวกะใครเนี่ยเลี้ยงฉลองอะไรกัน” อิมบ่นไปตามความคิดก่อนจะหลบตาแทบไม่ทัน เมื่อต่อหันมาเห็นเธอเข้าพอดีแถมกำลังลุกเดินออกมาหาเธออีกเด็กสาวจำต้องยืนรอ
“มาทำไรอ่ะเรา” ต่อทักยิ้มๆ
“รอพ่อน่ะค่ะแล้วนี่คนเยอะแยะฉลองอะไรกันเหรอ”อิมถาม
“เปล่าหรอกญาติพี่เขามาเยี่ยมพี่และก็มาเที่ยวกัน”
“เหรอท่าทางอบอุ่นดีนะ”
“ก็อบอุ่นจนอึดอัดเลยล่ะ” ต่อพูดทีเล่นทีจริง
“เมื่อคืนไปไหนกันมากับพี่เอ็มเหรอ” อิมหลุดปากถามเมื่อนึกถึงภาพเมื่อเช้าขึ้นมาต่องงว่าอิมรู้ได้ไง
“ก็ไปเดินเล่นดูไฟกันธรรมดา”
“แหมพี่เดินเล่นดูไฟนั่นมันแฟนกันแล้ว อ่ะๆหรือว่า” อิมชี้หน้าล้อเลียน ทั้งๆที่ในใจไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องจริงเจตนาเพียงแค่จะแซวเอาสนุกเท่านั้น
“เฮ้ยไปกันใหญ่แล้วเพื่อนกันก็ดูไฟกันได้ไม่เห็นแปลกเลย”
“จริงอ่ะแต่ที่อิมเห็นเมื่อเช้านี่เพื่อนกันไม่น่าจะกอดกันขนาดนั้นนะ” ต่อตกใจรู้ว่าหน้าตัวเองกำลังถอดสี
“ตอนไหนเหรออิม”
“ก็ตอนที่ขับรถสวนกันไง มัวแต่กอดกันอ่ะดิเลยไม่มองคนอื่นเขาบ้างพ่ออิมนี่นะมองพี่ตาเขียวเลยแหละ” อิมพูดไปอย่างคนองปากโดยไม่รู้ว่าคนฟังกำลังตกอยู่ในอาการเหมือนเด็กโดนจับผิดได้จะยิ้มก็ยิ้มไม่ออกพอดีกับที่ตั้มเดินมาหา
“คุยอะไรกันเหรอแล้วนี่เรารู้จักกับต่อเหรอ” อิมงงกับน้ำเสียงแรกที่ทักทายจึงไม่ยิ้มหรือทักทายตอบเพราะไม่ชอบสายตาคนทักลำบากที่ต่อต้องบอกเอง
“น้องสาวเพื่อนเราชื่ออิมน่ะ”
“อิม...อืมน้องคนที่ชื่อเอ็มหรือป่าว” ตั้มเดาไปตามความรู้สึกแต่ก็มาถูกทาง
“แล้วทำไมยังไม่กลับบ้านล่ะ เราใส่ชุดนักเรียนมายืนคุยกับผู้ชายมันดูไม่ดีหรอกนะ” อิมหน้าเอ่อที่ตั้มคิดไปได้ขนาดนั้น แต่ขี้เกียจที่จะโต้ตอบก็เลยบอกลาต่อแล้วจะแยกไป
“อ้าวพี่เอ็มวันนี้พ่อไม่มาเหรอ” อิมทักพี่ชายเมื่อเห็นกำลังเดินเข้ามาหาต่อมองตามนึกตกใจที่ตั้มกำลังจูงมือเขาเดินกลับไปที่โตีะ เอ็มมองหน้าคนทั้งสองก่อนจะไปหยุดอยู่ข้างอิม
“นี่ไงพี่ชายอิม” อิมบอกอย่างภูมิใจในบุคลิกหน้าตาของพี่ชายที่ยืนขรึมอยู่ข้างๆซึ่งตั้มเองก็ยอมรับในใจว่าคนที่ยืนข้างเด็กสาวที่เขาเพิ่งจะแขวะไปเมื่อกี้ดูดีกว่าที่เขาคาดคิดเอ็มมองมือต่อที่ตั้มกำลังกุมไว้ก่อนจะมองสบตาต่อด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม…….
“เฮ้ย…มาได้ไงวะ” ต่อทักยิ้มๆกลบเกลื่อนอารมณ์ตกใจพยายามสลัดมือออกจากตั้มแต่ก็ทำได้ไม่ง่ายนักเมื่อตั้มกลับออกแรงบีบจนเขาต้องหันไปมองซึ่งตั้มเองก็ยืนทำหน้าเฉยเหมือนไม่รู้สึกอะไร
“กลับบ้านอิม” เอ็มบอกน้องสาวเสียงนิ่งก่อนจะหันหลังเดินนำไปก่อนต่อรีบเรียกไว้เมื่อเห็นแววตาสุดท้ายที่เอ็มมองเขา
“เดี๋ยวก่อนสิเอ็ม”
“มีอะไรค่อยคุยเดี๋ยวกูพาน้องกูกลับบ้านก่อนมันจะมืดแล้ว” เอ็มหันมาบอก
“งั้นกูไปด้วย” ต่อตัดสินใจแกะมือตั้มออกเมื่อพยามสลัดแล้วไม่ได้ผล

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณมากครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ           

minone

ขอบคุนคับ

basatthaphong

ขอบคุณครับ

4_NAY

จะได้ไปไหมต่อ

mcga

ขอบคุณครับ

sugarxxx

วุยวายจังกันคนนอกเนี่ย

chokeeis

ขอบคุนครับ

OoPoomoO

ขอบคุณครับ