++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 27

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ท่าทางเหมือนรำคาญพวกเราจังนะ แทนที่จะดีใจที่ญาติๆมาเยี่ยม” ตั้มยังกวนอารมณ์ไม่เลิก เตยจึงหันไปส่งสายตาให้เงียบลงแล้วหันมาหาน้องชาย
“ที่มานี่จะมาบอกว่าเย็นนี้พวกเราจะกลับกรุงเทพแล้ว ไม่อยู่กวนสายตานายนานหรอก”
“ทำไมพูดงี้ล่ะพี่เตยผมไม่ได้รำคาญที่พวกพี่มานะ” ต่อนึกโกรธพี่สาวที่มองเขาแบบนั้น
“แล้วที่นายมาตวาดพี่เพื่อปกป้องนายนั่นจ ะให้เรียกว่าอะไร”
“ก็ถามคนที่ยืนข้างพี่ดูสิ ถูกคอกันดีนักไม่ใช่เหรอ เรียนเสร็จแล้วผมจะแวะไปหาแม่บอกเขารอด้วยนะ” ต่อจะเดินหนีแต่โดนอิมเรียกไว้ก่อน
“พี่ต่อรอเดี๋ยว”
“ใครอีกล่ะน่ะ” เตยหันไปมองเด็กสาวที่กำลังวิ่งมาหา
“น้องสาวนายเอ็มครับ” ตั้มตอบพอดีกับที่อิมวิ่งมาถึงยื่นหนังสือให้ต่อ
“หนังสือพี่ต่อลืมไว้”
“ขอบใจนะ” ต่อบอกยิ้มๆพลางรับหนังสือมา
“ทีงี้ยิ้มหน้าบานเชียวนะ” เตยแขวะตามนิสัย
“ป้า..คนนี้ใครพี่ต่อ” เตยแทบสำลักกับคำเรียกที่อิมใช้เรียกตนต่อเองก็นึกขำแต่สถานการณ์ไม่เอื้อที่จะทำให้เด็กหนุ่มหลุดอาการออกมาเมื่อเตยจ้องหน้าอิมนิ่ง
“พี่สาวพี่เองแหละชื่อพี่เตย” ต่อแนะนำ
“หวาย…พี่เหรอหวัดดีค่ะ”อิมยกมือไหว้ยิ้มทักแห้งๆเตยรับไว้อย่างไม่พอใจ
“อิมไปนะพี่ต่อ” อิมบอกลาแล้ววิ่งกลับไปที่รถเตยจึงหันมาว่าน้องชาย
“ปากไม่ได้ต่างกันเลยนะทั้งพี่ทั้งน้อง”
“พี่ก็ร้ายไม่เบาเหมือนกันแหละ” ต่อว่าพี่เข้าให้แล้วรีบเดินหนี
“ไม่ต้องห่วงครับพี่เตยเดี๋ยวผมดูแลต่อให้เอง”ตั้มบอกกับเตย ต่อคงจะยังไม่รู้ว่าการกลับไปของญาติต่อครั้งนี้เขาไม่ได้กลับไปด้วยโอกาสที่เขาจะอยู่ใกล้ชิดต่อโดยห่างจากสายตาแม่และเตยกำลังรอเขาอยู่………
เอ็มไปรอต่อที่มหาลัยในช่วงบ่ายเพื่อที่จะพาต่อไปล้างแผล เด็กหนุ่มถอนหายใจเมื่อเห็นตั้มกำลังนั่งคุยโทรศัพท์ท่าทางอารมณ์ดีอยู่ในร้านกาแฟหน้าทางเข้าแล้วเอ็มก็ต้องชะงักเมื่อเห็นต่อเดินออกมาหาและนั่งลงตรงข้ามกับตั้ม
“อย่าบอกนะว่านายมานั่งรอตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่ได้กลับ” ต่อทักหลังจากที่ตั้มโทรตามเขาให้ออกมาหาในขณะที่เอ็มยืนมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ
“ก็ไม่รู้จะกลับไปทำไมนั่งรอนายดีกว่า”
“ทำไมให้พี่เตยกลับไปคนเดียว” ต่อติงแต่ตั้มทำยักไหล่
“พี่เตยน่ะเก่งจะตายปล่อยไว้ที่ไหนๆ เขาก็ไม่หลงหรอก”
“แต่มันก็ไม่น่าทำ”
“ช่างเหอะน่าป่านนี้เขาถึงโรงแรมแล้วมาคุยเรื่องของเราดีกว่า”
“อะไรเรื่องของเรา” ต่อเริ่มงงว่าตั้มกำลังจะบอกอะไรเขา
“ก็น่าจะรู้ตัวว่าเราน่ะคิดยังไงกะนาย” ตั้มมองตาต่อจนต่อต้องเบือนหน้าหลบ
“นายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“ทำไมล่ะในเมื่อนายก็ชอบผู้ชายเหมือนกัน” ต่อชะงักหันกลับไปมองคนพูดทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“มันไม่เหมือนกัน” เด็กหนุ่มบอกช้าๆแต่คนฟังกลับยิ้มเยาะ
“มันต่างกันตรงไหนล่ะต่อระหว่างที่นายจะชอบเอ็มหรือคบกับเรา ยังไงแม่นายก็ต้องผิดหวังในตัวนายอยู่ดี”
“นี่นายต้องการอะไรอ่ะตั้ม”
“ก็อย่างที่บอกเราต้องการที่จะคบกับนาย”
“ก็ทุกวันนี้เราไม่ได้คบกันเหรอ”
“มันยังดูห่างๆกันอยู่นายเองก็รู้”
“เรามันเป็นได้แค่นี้นายเองก็น่าจะรู้”
“ใช่เรารู้และทุกคนก็รู้และมองเราเป็นเพื่อนกัน แต่ระหว่างนายกับเอ็มทุกคนกำลังสงสัยโดยเฉพาะแม่นาย”
“นี่นายหมายความว่าไง”
“แม่นายเครียดกับเรื่องนี้มากรู้ป่าว เขาเริ่มที่จะสงสัยว่าลูกชายคนเดียวกำลังจะเป็นเกย์” ตั้มเน้นเสียงจนต่อเริ่มใจเสีย
“นายกับพี่เตยไปพูดอะไรให้แม่ฟัง” ต่อขึ้นเสียง
“เปล่าเราไม่ได้คุยตรงกันข้าม เราต่างพยายามปิดในสิ่งที่ได้ยินและเจอมาด้วยซ้ำแต่อย่าลืมนะว่ายังมีอีกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย”
ต่อนึกถึงอาผู้ชายญาติของเขาอีกคนที่อยู่ในเหตุการณ์คืนนั้นด้วย
“เขาบอกแม่เหรอ” ต่อถามอย่างหวาดระแวงตั้มพยักหน้ารับนึกสมใจที่ต่อเริ่มเอนเอียงไปตามเกมของเขา
“เรากับพี่เตยก็พยายามปิดเรื่องนี้แล้วนะ แต่ช่วยไม่ได้นายมันทำอะไรไม่คิดเอง”
“แล้วไง”
“นายคงไม่อยากให้แม่นายเสียใจหรอกนะต่อ ทางที่ดีนายควรเลิกคบกับนายเอ็มนั้นเถอะ” ตั้มบอกออกไปตรงๆไม่รู้ว่าคนฟังกำลังตกใจในสิ่งที่ได้ยิน
“ที่นายต้องการคือเรื่องนี้น่ะเหรอ เลิกหวังและก็เลิกคิดไปได้เลย” ต่อจะเดินหนีเพราะมันคงยากที่เขาจะเชื่อในคำบอกของตั้มได้ง่ายๆ ตั้มรีบคว้ามือไว้เอ็มที่ยืนดูอยู่เบือนหน้าหนีจากภาพที่ต่อยอมนั่งลงที่เดิมอีกครั้ง
“นายฟังนะต่อถ้านายยังดื้อดึงอยู่แบบนี้ จะว่าเราใจร้ายไม่ได้นะถ้าจะบอกเรื่องนายกับแฟนของนายให้แม่ของนายได้รับรู้”
“นี่ตั้มนายจะทำอย่างนี้เพื่ออะไร”
“ก็บอกแล้วไงว่าเราชอบนาย”
“แล้วมันต่างกันตรงไหนล่ะ ถ้าเกิดเราจะเลิกกับเอ็มแต่นายก็ยังมาข้องแวะอยู่กับเรา”
“อย่างน้อยแม่นายก็ไม่รู้เรื่องของนาย แม่นายกะแม่เราสนิทกันขนาดไหนนายก็รู้แล้วแม่นายคงไม่คิดหรอกนะว่านายกับเราจะเป็นอะไรกันได้มากกว่าเพื่อน คิดเอาแล้วกันว่านายจะเสี่ยงคบกับเอ็มทั้งๆที่คนอื่นกำลังระแวงในพฤติกรรมว่านายจะเบี่ยงเบนหลังจากที่เสียพ่อไปแล้วและกับเราที่ไม่มีใครจะคิดในเรื่องแบบนี้ได้เพราะเราเป็นญาติกัน เลือกเอาสิว่านายต้องการที่จะให้แม่นายภูมิใจหรือเสียใจกับนายดี” ต่อนิ่งคิดไม่อยากจะเชื่อว่าตั้มจะเล่นแบบนี้กับเขา
“ถ้านายยังดื้อดึงที่จะคบกับเอ็มต่อไป เราก็จำเป็นต้องบอกเรื่องนี้กับแม่นายเพื่อหยุดพฤติกรรมของนาย” ตั้มบอกซ้ำเมื่อเห็นต่อเริ่มลังเล
“แล้วถ้าเราเลิกกับเอ็มล่ะ” แม้จะเจ็บกับคำพูดตัวเองแต่ต่อก็ฝืนใจถาม
“เรื่องนี้จะเป็นความลับ เราเองจะยืนยันว่านายยังเป็นลูกชายเป็นเสาหลักของครอบครัวแทนพ่อของนาย” ตั้มบอกยิ้มๆ
“แล้วนายจะได้อะไรทำอย่างนี้ก็เท่ากับนายก็ต้องเลิกยุ่งเกี่ยวกับเราเหมือนกัน”
“ไม่จำเป็นเพราะทุกคนมองเราเป็นเพื่อนกันอยู่ แล้วจะเลิกกันทำไมล่ะในขณะที่เอ็มไม่ใช่”
ตั้มส่ายหัวบอกแค่เขาสามารถแยกต่อกับเอ็มออกจากกันได้ เรื่องอื่นมันคงไม่เกินความสามารถเขาไปได้ในเมื่อในสายตาของญาติๆเขาไม่ได้เป็นเด็กกร้าวร้าวเหมือนเอ็มที่โดนทุกคนมองในด้านลบโดยเฉพาะเตยพี่สาวของคนตรงหน้าที่ถูกเขาจับมาเป็นเครื่องมือในการเล่นเกมครั้งนี้“คิดดูดีๆนะต่อถ้านายยังรักแม่นาย ถ้านายตกลงวันนี้เราก็พร้อมที่จะเล่นละครหลอกแม่นายว่านายยังคงเป็นลูกชายคนดีของท่าน”
ต่อนึกเครียดโกรธตัวเองที่ยอมให้ตั้มถือไพ่เหนือกว่า
“พวกมันคุยอะไรกันวะนานจัง” เอ็มบ่นก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไปหยุดอยู่ทางด้านหลังของต่อโดยที่ไม่รู้ว่าต่อได้ตัดสินใจเลือกในครั้งนี้แล้วด้วยข้อเสนอบางอย่างของตั้ม
“อ้าวเอ็มมาได้ไง” ต่อหันมารีบลุกขึ้นทักเอ็มเมื่อตั้มทำสัญญานบอก
“ว่าจะมาพามึงไปล้างแผล” เอ็มบอกแต่จ้องหน้าตั้มที่นั่งทำไม่รู้ไม่ชี้
“ไม่น่าลำบากมาเลย” ต่อบอกเบาๆพลางหลบสายตาเอ็มที่หันมามองด้วยความไม่เข้าใจในคำพูด
“นี่มึงคิดว่ากูลำบากตั้งแต่เมื่อไหร่ มึงก็รู้ว่ากูไม่เคยคิดแบบนั้น” เอ็มต่อว่าก่อนที่จะเห็นต่อหลับตานิ่งสูดลมหายใจก่อนจะเงยขึ้นมองเขาแล้วพูด
“เดี๋ยวตั้มจะพากูไปแล้วก็จะได้แวะไปหาแม่กูเลย วันนี้เขาจะกลับกรุงเทพแล้ว” เอ็มตัวชากับสิ่งที่ได้ยินต่อปฎิเสธเขาเพื่อที่จะไปกับตั้ม
“มึงล้อกูเล่นใช่ป่ะ” เอ็มยิ้มกลบเกลื่อนก่อนที่ตั้มจะลุกขึ้นพูด
“ไปเหอะต่อทุกคนรอนายอยู่”
ตั้มเดินลอยหน้าออกไปก่อน ต่อกำลังจะเดินตามโดยไม่มีใครได้ทันสังเกตเอ็มลอบฉุดมือต่อไว้ขณะที่กำลังจะเดินผ่านเขาแต่สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เด็กหนุ่มถึงกับอึ้งเมื่อต่อแกะมือเขาออกแล้วเดินออกจากร้านตามตั้มไปเอ็มหันไปมองภาพที่ต่อเดินคู่กันไปกับตั้มผ่านกระจกใสของร้านด้วยใจหวิวๆ
…..ต่อคิดจะทำอะไร……เด็กหนุ่มถามตัวเองอยู่ในใจที่กำลังเจ็บกับภาพที่เห็น…………..

“เฮ้ย พวกมึงรอกูเดี๋ยว” พีร้องทักบอกเพื่อนๆในกลุ่มเมื่อมองเห็นต่อกำลังเดินเข้าคลีนิคไปกับตั้มเด็กหนุ่มไม่อยากที่จะสนใจนักถ้าเพียงไม่เห็นสีหน้าซังกะตายของต่อเหมือนโดนบังคับมายังไงอย่างนั้น
“มึงจะไปไหนไอ้พี” เพื่อนเอ่ยถามเมื่อเห็นพีเดินแยกออกจากกลุ่ม
“เออน่าพวกมึงรีบก็ไปก่อน กูไปทักไอ้ต่อแป็บนึง” เพื่อนๆมองตามสายตาของพีเห็นต่อจึงพยักหน้าเข้าใจ ก่อนที่จะบอกให้พีตามพวกเขาไปหากว่าคุยกับต่อเสร็จแล้วพีรับคำแล้วเดินเข้าไปในคลีนิค
“มาทำแผลเหรอมึง” พีทักเมื่อเดินไปหยุดอยู่หน้าต่อกับตั้มขณะที่นั่งรอคิวอยู่ต่อมีสีหน้าตกใจก่อนจะบอก
“อือ แล้วนี่มึงมาได้ไง”
“ก็ผ่านมาเห็นมึงก็เลยเข้ามาทัก”
“ที่มหาลัยไม่ได้คุยกันหรือไง” ตั้มเป็นคนสวนขึ้นพีหรี่ตามอง
“เฮ้ย เดี๋ยวกูทำแผลเสร็จกูก็กลับแล้ว มึงจะไปไหนก็ไปดิ” ต่อรีบบอกเมื่อเห็นสีหน้าพีไม่พอใจ
“มึงมากะกูเดี๋ยวสิ” พีบอกต่อตั้มรู้สึกขัดใจเมื่อเห็นต่อยอมเดินออกไปกับพีข้างนอก
“มีอะไรก็พูดมาเร็วๆเดี๋ยวกูจะต้องรีบเข้าไปทำแผล” ต่อเอ่ยขึ้นก่อนเมื่อพีพาเขาออกมาห่างจากสายตาของตั้ม
“กูรู้สึกแปลกๆกับเพื่อนคนนี้ของมึงว่ะ” พีบอก
“แปลกยังไง” ต่อแกล้งถามทั้งๆที่รู้ว่าพีกำลังสงสัยอะไร
“ก็ดูเหมือนมันจะไม่พอใจคนที่เข้ามาคุยกับมึง ขนาดกูเป็นเพื่อนมึงดูมันพูดดิวอนมั๊ยล่ะ”
“คิดมากน่ะมึง ก็บอกแล้วว่าลูกคนมีตังค์ก็ต้องเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้แหละ”
“กูกลัวว่ามันจะต้องการให้มึงเอาใจอ่ะดิ”
“คิดไปโน่นไอ้นี่” ต่อแกล้งขำทั้งๆที่ใจกำลังเครียด
“เออกูก็คิดไว้ก่อนแหละวะ บอกไว้ก่อนเลยนะถ้ามึงจะคบผู้ชายแบบ เอ่อ มากกว่าเพื่อนกูรับที่มึงจะคบกับไอ้เอ็มได้คนเดียวกะคนอื่นกูคงรับมึงไม่ได้ยิ่งกะไอ้นี่กูว่ายังไงๆ ไอ้เอ็มมันก็ดูจริงใจกว่าเยอะว่ะ”
“เพราะไอ้เอ็มเป็นเพื่อนมึงหรือเปล่า” ต่อแย้งทั้งๆที่เขาก็คิดตรงกันกับพี
“ไอ้ห่าปกป้องกันจังเลยนะมึง มึงก็รู้ว่าไอ้เอ็มมันไม่ได้ยอมใครง่ายๆที่มึงมากะไอ้นี่มันรู้หรือเปล่า”
พีถามด้วยความหมั่นไส้ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ทั้งๆที่ต่อกับตั้มอาจจะเป็นแค่ญาติกันแต่เขากลับไม่ชอบในสายตาของตั้มที่มองต่อ
“กูไม่ได้ปกป้อง มึงไม่รู้อะไรก็เงียบไว้ดีกว่าและที่กูมานี่เอ็มมันก็รู้” ต่อเสียงเบาขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเอ่ยถึงเอ็ม
“เออกูคงคิดมากไปแหละ จะทำอะไรก็เรื่องของมึงละกัน แต่ถ้ามึงจะทำให้เพื่อนกูเสียใจกูขอร้องให้มึงเลือกที่จะไปคบผู้หญิงละกันกูเชื่อว่าไอ้เอ็มมันคงเสียใจน้อยกว่าที่มึงจะไปคบผู้ชาย”
พีบอกได้แค่นั้นก่อนจะแยกตัวออกไปปล่อยให้ต่อนึกทบทวนในสิ่งที่เขาทำเขาจะไว้ใจตั้มได้แค่ไหนว่าเรื่องของเขาจะไม่ถึงหูแม่เขา ตั้มทำได้ถึงขนาดนี้เพราะความอ่อนแอของเขาเด็กหนุ่มนึกเสียใจที่เขาลืมคำสัญญาที่ให้ไว้กับเอ็มว่าพร้อมที่จะอดทนและมั่นคงในกันและกันแต่คำพูดของคนๆหนึ่งที่เขาไม่เคยที่จะคิดอะไรด้วยกลับทำให้เขาลืมคำสัญญาเหล่านั้น

peemakung

ต่อสู้ๆ
ขอบคุณครับ

llMAGz

สนุกมากครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ        

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

หาทางย้อนรอยอีตั้มให้หนักเลย

areen

ขอบคุณมาก

sugarxxx

เศร้ากับคนอ่อนแอวะ

chokeeis

ขอบคุนครับ

OoPoomoO

ขอบคุณครับ