++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 33

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“แม่มองผมแปลกๆมีไรหรือเปล่าครับ” ต่อเปิดฉากถาม
“เข้าไปนั่งข้างใน” แม่บอกเสียงนิ่งเดินเข้าไปก่อนต่อผ่อนลมหายใจแล้วเดินตามไปนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“ต่อมีแฟนหรือยัง” คำถามแรกที่ได้ยินต่อถึงกับใจหล่นวูบหน้าเริ่มร้อนแต่ก็ยิ้มกลบเกลื่อน

“ยังหรอกครับ แม่ก็รู้สิครับผมจะปิดแม่ทำไม”
“โตขนาดนี้ไม่สนใจใครบ้างเหรอ”
“ไม่รู้สิครับผมยังเรียนไม่จบแม่ถามทำไมเหรอครับ”
“แม่ก็แค่อยากรู้ตามประสาคนที่มีลูกชายคนเดียว” ท้ายประโยคที่แม่เน้นเสียงหน้าที่ร้อนอยู่แล้วก็แปรเปลี่ยนเป็นชาขึ้นมาทันที
“ก็เพราะเป็นลูกชายคนเดียวไงครับผมถึงยังไม่อยากให้ใครมาแย่งผมไปจากแม่”
“แม่ก็อยากจะเชื่อนะ”
“แล้วมีอะไรที่ทำให้แม่ไม่เชื่อล่ะครับ”
“แววตาต่อกำลังโกหกแม่”
“แม่คิดมากแล้วครับผมจะทำอย่างงั้นทำไม”
“เลิกทำเหมือนแม่โง่ซะทีต่อ” ต่อตกใจที่แม่ตวาดขึ้นมา
“แม่พยายามทำใจและก็คิดทบทวนหลายรอบแล้วนะที่จะพูดเรื่องนี้กับต่อ”
“เรื่องอะไรครับ” ทั้งที่พอจะรู้เรื่องที่แม่กำลังจะพูดแต่ต่อก็ถามเพื่อความแน่ชัด
“เราคบกับเพื่อนเราแบบไหน”
ในที่สุดสิ่งที่เขาหวาดกลัวก็เกิดขึ้นแม่จ้องลึกในแววตาต่อเพื่อที่จะเค้นเอาคำตอบที่ตนสงสัยมาตลอดแต่ก็ได้แต่ทนเก็บเอาไว้เพราะไว้ใจลูกชายคนเดียวของครอบครัว ทุกอย่างผิดสังเกตตั้งแต่งานศพของหัวหน้าครอบครัวต่อคงไม่รู้ว่าที่เขาได้แอบจับมือต่อระหว่างตอนสนทนากันในกลุ่มญาติที่เอ็มยืนอยู่ด้วยพฤติกรรมเขาไม่ได้รอดพ้นสายตาของแม่เลย
“เพื่อนคนไหนครับ” ต่อแกล้งถามทั้งที่ใจเริ่มสั่น
“เอ็ม” แม่บอกสั้นๆพยายามควบคุมอารมณ์ที่จนบัดนี้ลูกชายยังคงคิดว่าตนไม่รู้อะไรอยู่อีก
“ก็เพื่อนไงครับแม่ถามผมแปลกๆนะ”
“อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้อะไรนะต่องานศพพ่อต่อทำอะไรไว้ แม่รู้แต่แม่ไม่พูดแม่เฝ้ามองต่อมาตลอดนะเพราะแม่ไม่อยากให้สิ่งที่แม่คิดมันเป็นจริงตั้งแต่เพื่อนต่อคนนี้เข้ามาลูกชายแม่เริ่มเปลี่ยนไปต่อเคยมีเวลาให้แม่เสมอเมื่อกลับมาเยี่ยมบ้านแต่หลังๆนี้ต่อออกจากบ้านแทบทุกเช้า ขนาดแม่ไปเยี่ยมที่เชียงใหม่ต่อก็ยังเมินเฉยทำให้แม่ต้องนั่งกังวลรอหลายครั้งเมื่อวันที่มีเรื่องทุกคนบอกต่อมีเรื่องกับเพื่อนแต่ต่อก็ไปกับเพื่อนแทนที่จะกลับมาหาแม่ต่อไม่รู้หรอกว่าแม่ห่วงลูกขนาดไหน” ถึงตอนนี้แม่เริ่มที่จะเสียงเครือเมื่อนึกย้อนกลับเหตุการณ์ต่างๆน้ำในตาเอ่อล้นจนต่อต้องรีบโผเข้ากอด
“แม่ผมขอโทษ” น้ำตาต่อไหลอาบแก้มเมื่อสัมผัสถึงหยดน้ำตาอุ่นๆของแม่ที่หล่นบนไหล่เขาร่างที่เขากอดอยู่เริ่มสะอื้นตัวโยน
“แม่เสียพ่อไปแม่เหลือลูกชายคนเดียว แม่หวังกับต่อมากแม่เชื่อใจต่อ แม่ไม่อยากพูดอะไรให้ต่อเสียใจแต่แม่ทนไม่ได้ที่สิ่งที่แม่ทนคิดทนเก็บไว้มันจะเป็นเรื่องจริง แม่เห็นสายตาคนซุบซิบต่อหน้าแม่แล้วแม่นึกโกรธว่าทำไมแม่ต้องมาเจอสายตาแบบนี้แม่เลี้ยงลูกไม่ดีเหรอแม่เสียใจนะต่อ”สิ่งที่อัดอั้นถูกระบายออกมาจนต่อร้องให้ไม่หยุดเขาโกรธเกลียดตัวเองขึ้นมาทันทีที่ทำให้แม่ร้องไห้ผิดหวังในตัวเขา
“แม่ผมขอโทษยกโทษให้ผมนะครับผมยังเป็นลูกชายของแม่นะครับผมขอโทษ” ต่อก้มกราบที่เท้าแม่ทั้งน้ำตาก่อนที่แม่จะดึงเขามากอด
“แม่โกรธลูกไม่ลงหรอกแต่แม่ขอได้มั๊ยแม่ขอให้ต่อหยุดเพื่อแม่ได้มั๊ยลูกมันยังไม่สายเกินไปใช่มั๊ยที่ต่อจะหยุดในสิ่งที่ต่อทำอยู่”
ต่อชะงักกับคำขอของแม่คำพูดคำสัญญาที่เคยพร่างพรูออกจากปากเขากับเอ็มไม่ว่าจะใต้แสงดาวที่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนเดียวกันหรือท่ามกลางสายหมอกของยามเช้าเขารู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเมื่อทุกอย่างมันเร็วเกินกว่าที่เขาจะตั้งตัว เอ็มไม่เคยรู้ความคิดเขาว่าถ้าหากแม่เขาต้องเสียน้ำตาเพราะเรื่องนี้เขาก็คงต้องเลือกที่จะจบความผูกพันธ์ที่ร่วมกันสร้างไว้กับเอ็ม“ได้มั๊ยลูกทำเพื่อแม่สักครั้งแม่ขอร้อง” น้ำตาแม่ยังไม่หยุดไหล ต่อโผเข้ากอดอีกครั้งโดยที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าเตยกำลังยืนมองภาพตรงหน้าพร้อมกับร้องไห้ออกมาเงียบๆนึกสงสารน้องที่เธอพอที่จะรู้ว่าต่อคงจะเจ็บปวดกับการตัดสินใจครั้งนี้ที่เธอเองยังยอมแพ้ในความผูกพันธ์ระหว่างคนทั้งสองแต่นี่เป็นการขอร้องจากแม่ ต่อจะเลือกอะไร……..
“คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ” เสียงที่ทักเข้ามาทำให้ต่อผละตัวออกจากแม่รีบเช็ดน้ำตาลวกๆแล้วบอก
“ผมขอตัวก่อนนะครับแม่” แม่เหมือนจะรั้งต่อเอาไว้เมื่อยังไม่ได้รับคำตอบที่ตนขอร้องแต่ก็ไม่ทันเมื่อตั้มเดินเข้ามาถึงพร้อมๆกับที่ต่อลุกรีบเดินหนีขึ้นข้างบนสวนทางกับเตยที่บันไดขณะกำลังรีบเช็ดน้ำตาเช่นกันต่อหยุดมองเตยที่พยายามยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปตบไหล่น้อง
“ไปนอนพักเถอะทุกอย่างมีทางออกเชื่อพี่” ต่อพยักหน้ารับซึมๆเตยยิ่งรู้สึกสงสารมากขึ้น
“มาเร็วเหมือนกันนี่ตาตั้ม” แม่ทักตั้มที่เดินลงมานั่งแทนที่ของต่อตั้มมองตาแดงๆช้ำๆของคนทักเลยต้องถาม
“คุยอะไรกับต่อเหรอครับเหมือนแม่ร้องไห้เลย”
“แม่คงเหนื่อยน่ะตั้มไม่มีไรหรอก” เตยเป็นคนเดินลงมาตอบแทนแม่ที่อ้ำอึ้ง
“ไปพักเถอะค่ะแม่เดี๋ยวเตยอยู่คุยกับตั้มเอง” แม่พยักหน้ารับเมื่อเตยบอกก่อนจะเลี่ยงเดินหนีไปปล่อยให้เตยนั่งอยู่กับตั้มตามลำพัง
“ดื่มน้ำก่อนนะตั้ม” เตยบอกพลางจะลุกขึ้นแต่ตั้มชิงพูดก่อน
“ไม่ต้องหรอกพี่เตย ตั้มจะกลับแล้วล่ะ”
“อ้าวเพิ่งมาไม่ใช่เหรอทำไมรีบกลับล่ะ”
“ก็ไม่รู้จะอยู่ทำไม ต่อก็หนีหน้าตั้มแบบนี้”
“ก็คุยกับพี่ก็ได้”
“คงไม่ล่ะครับ” ตั้มปฎิเสธขึ้นมาเตยชงักนิดๆ แต่ก็ทำสีหน้าปกติก่อนที่จะพูดลอยๆกับตั้ม
“ตั้ม ต่อเป็นน้องชายพี่เป็นลูกชายคนเดียวของแม่ พี่กับแม่รักต่อยิ่งกว่าสิ่งไหนเมื่อพวกเราเสียพ่อไปต่อก็คือความหวังของเราพี่ไม่รู้หรอกนะว่าตั้มจะรู้สึกยังไงกับต่อแต่สิ่งที่เห็นคือทุกวันนี้ต่อไม่มีความสุขกับสิ่งที่กำลังเผชิญพี่ห่วงกลัวเขาจะเรียนไม่จบตามที่แม่และพี่อยากเห็น ช่วงนี้ตั้มอย่าเพิ่งกวนใจต่อเลยนะ”
“พี่เตยพูดอะไรผมไม่เข้าใจ” ตั้มเริ่มเสียงแข็งพยายามนึกตามคำพูดของเตยที่คล้ายไม่อยากให้ตนเลิกที่จะคบหาต่อ
“พี่อยากให้ตั้มห่างๆไปจากต่อสักพักได้มั๊ย” เตยบอกออกมาตรงๆแต่ตั้มกลับหัวเราะหยันขึ้นมา
“พี่เตยนี่แปลกนะ ต่อโตแล้วนะครับพอที่จะตัดสินอะไรเองได้แล้ว ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เตยกับแม่ต้องบงการชีวิตต่อได้ขนาดนั้น”
“พี่ก็บอกตั้มแล้วไงว่าต่อเป็นน้องชายคนเดียวของพี่”
“แล้วไงครับ การที่ต่อจะคบใครพี่เตยเลยต้องออกโรงปกป้องงั้นเหรอครับ”
“พี่ไม่ได้ทำขนาดนั้นนะตั้มแต่น้องพี่พี่ก็ต้องดูบ้าง”
“ไม่ใช่แค่ดูหรอกครับที่ผมเห็นพี่ทำกับนายเอ็มก็ชัดเจนแล้วล่ะครับ” เตยสะอึกไม่คิดว่าตั้มจะกล้าย้อนในสิ่งที่เธอเคยทำเอาไว้กับเอ็ม
“แต่วันนี้พี่ก็เข้าใจแล้วล่ะว่าพี่ไม่น่าที่จะทำแบบนั้น ต่อคงจะมีความสุขมากกว่านี้หากว่าพี่จะเข้าใจเขาสักนิด”
“แต่มันก็สายไปแล้วล่ะครับ ผมจะบอกว่าพี่กับแม่เองแหละที่ทำให้ต่อเป็นแบบนี้”
“นั่นมันเรื่องของครอบครัวพี่ที่พี่ต้องจัดการเอง แต่พี่ขอตั้มให้อยู่ห่างๆต่อไว้แค่นั้น”
“ทำไมล่ะครับในเมื่อผมกับต่อก็ไม่ได้ทำอะไรเสียๆหายๆ ผมทำตามที่พี่เตยขอไม่ได้หรอกครับ”
“งั้นพี่ถามได้มั๊ยว่าตั้มคิดยังไงกับต่อ”
“ก็เพื่อนไงครับพี่เตยคิดว่าอะไรล่ะครับ”
“สิ่งที่พี่เห็นมันไม่ใช่” เตยส่ายหัวคิดว่าวันนี้เธอคงต้องพูดและทำอะไรเพื่อน้องชายบ้างเพื่อชดเชยช่วงเวลาที่ผ่านมาที่เธอกับน้องแทบจะมองหน้ากันไม่ติด
“พี่เตยหมายความว่าไงครับ”
“ตั้มไม่ได้คิดกับต่ออย่างเพื่อนใช่มั๊ย” เตยถามตรงๆเห็นตั้มอึ้งไปชั่วขณะก่อนจะถอนหายใจแล้วเอ่ย
“ในเมื่อพี่เตยถามตรงๆผมก็จะบอกตรงๆ พี่เตยเข้าใจถูกแล้วครับผมรักต่อตั้งแรกที่เจอกันและก็ตลอดเวลาที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน”
“ตั้มก็รู้มันเป็นไปไม่ได้”
“ผมก็ไม่ได้ซีเรียสนี่ครับอนาคตมันไม่แน่นอน ต่อไปผมอาจจะแต่งงานมีครอบครัวก็ได้ขอแค่วันนี้ตอนนี้ผมพอใจในสิ่งที่ตัวเองคิดผมสนใจแค่นี้ครับ”
เตยนึกตามในสิ่งที่ได้ยินแต่ก็มีความคิดที่ต่างออกไป
“แต่ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้”
“ทำไมล่ะครับ”
“ตั้มก็รู้เพราะอะไร”
“พี่เตยกำลังจะบอกว่าเพราะนายเอ็มงั้นหรือครับ ยอมรับแล้วเหรอครับว่าพวกเขารักกัน”
“ถึงพี่ไม่ยอมรับแต่ความจริงมันก็เปลี่ยนไม่ได้”
“นั่นสิครับความจริงมันเปลี่ยนได้ ผมก็เปลี่ยนความจริงในใจผมไม่ได้เหมือนกัน”
“แต่ต่อไม่ได้รักตั้มตั้มก็รู้”
“ข้อนั้นผมไม่รับรู้ผมแค่อยากที่จะทำตามใจผมก็พอเวลาเท่านั้นที่จะเป็นคำตอบ”
“แสดงว่าตั้มจะไม่เลิกยุ่งกับน้องพี่งั้นเหรอ”
“ในเมื่อนายเอ็มยังไม่เลิกแล้วผมจะเลิกทำไมครับ”
“มันไม่เหมือนกัน ตั้มก็รู้สองคนนั่นเขาผูกพันธ์กันมาก่อนจะขนาดไหนนั้นพี่คงไม่ต้องบอกหรอกนะตั้มน่าจะรู้ดี”
“ไม่สำคัญหรอกครับ ในเมื่อพี่เปิดทางให้ผู้ชายคนอื่นมาเกี่ยวข้องกับตั้มได้ก็ไม่มีเหตุผลที่ผมจะถอยออกจากเกมครั้งนี้”
“พี่ไม่ได้เปิดทาง เอ็มเจอหนักกว่าตั้มหลายเท่าแต่เขาก็ไม่เคยที่จะมาตั้งหน้าตั้งตาเถียงพี่แบบนี้”
“น่าอิจฉานะครับในที่สุดนายเอ็มนั่นก็เอาชนะใจพี่ได้”
“แต่เขาไม่รู้ว่าเขาชนะทุกวันนี้ เขาก็ยังเกรงๆพี่กับแม่พี่อยู่ซึ่งพี่ก็ยากให้ตั้มเป็นแบบนั้น”
“ท่าจะยากครับ ครอบครัวสอนผมไม่ให้ยอมแพ้อะไรง่ายๆในเมื่อผมคบกับต่อไม่ได้นายเอ็มนั่นก็คงจะเหมือนกัน” ตั้มมองเตยนิ่งๆยากที่เตยจะเดาความคิดทำได้เพียงแค่ถอนหายใจเมื่อตั้มเดินลุกหนีออกจากบ้านไป
อีกมุมหนึ่งของห้อง เตยกับตั้มคงไม่ได้เห็นว่าแม่กำลังยืนอึ้งและช็อคกับสิ่งที่ได้ยินบทสนทนาทั้งหมดตลอดทั้งคืนต่อไม่อาจที่จะข่มตาให้หลับลงได้ใ นใจเฝ้าคิดถึงแต่เรื่องราวเก่าๆของเขากับเอ็มทุกรอยยิ้มทุกเสียงหัวเราะทุกคำพูดจาที่ได้ยินทุกสัมผัสที่ส่งถึงกันและกันมันทำให้เขาเจ็บปวดขึ้นมาเมื่อเขาจำต้องเลือกที่จะทำตามคำขอของแม่
“เอ็มกูขอโทษกูคงต้องทำเพื่อแม่กูสักครั้ง” เด็กหนุ่มพูดออกมาคล้ายละเมอก่อนที่หยดน้ำใสๆจะไหลออกมาจากตาอีกครั้งพรุ่งนี้เช้าแทนที่เขาจะได้เริ่มต้นเรื่องราวดีๆกับคนที่รักกลับต้องแปรเปลี่ยนเป็นการตัดขาดความสัมพันธ์ที่ต่างคนต่างสู้ทนกันมา
ฟ้าคงมีเวลาให้เขาได้เพียงเท่านี้….จริงๆ……
ในตอนเช้าเอ็มมองดูเสื้อที่ต่อเคยให้เขาไว้ น่าแปลกที่วันนี้เขารู้สึกอยากที่จะมองมันทั้งๆที่เขาก็เห็นมันอยู่ทุกๆวันแต่วันนี้เขารู้สึกว่าสีเสื้อมันดูเหงาๆหรือที่ผ่านมาเขาไม่ทันได้สังเกต เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปจับมันก่อนจะพึมพำ
“สงสัยกูจะคิดถึงมึงมากไปว่ะไอ้ตี๋” เอ็มยิ้มเหงาๆเมื่อพูดจบก่อนจะปล่อยมือจากเสื้อตัวนั้นแล้วเดินออกจากห้องเพื่อไปเรียนตามปกติ
“เอ็มคุยกันหน่อยดิ” เสียงที่ทักทำเอาเอ็มหยุดชงักอยู่แค่ทางเข้าหน้ามหาลัยมองหน้าต่อที่เดินเขามาใกล้
“อ้าวไอ้ต่อมึงมาแต่เช้าไม่นอนพักก่อนวะ” เอ็มทักยิ้มๆรู้สึกดีใจที่ต่อมาแต่ก็อดห่วงไม่ได้ที่ต่อตื่นเช้าๆแบบนี้
“กูอยากเจอมึง”
“มึงจะคิดถึงกูอะไรขนาดนั้น” เอ็มแซวทั้งๆที่รู้สึกแปลกอยู่เหมือนกันกับท่าทีเศร้าๆของต่อ
“มากะกูหน่อยดิ” ต่อบอกแล้วเดินนำไปก่อนเอ็มรู้สึกแปลกๆแต่ก็เดินตามไปจนต่อพาเขาไปในมุมๆหนึ่งที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน
“มึงจะปล้ำกูเหรอไอ้ตี๋พากูมาซะมุมเชียว” เอ็มพยายามแซวเพื่อให้บรรยากาศมันดีขึ้นแต่ทำยังไงต่อก็ยังหน้าเครียดจนเขาต้องเอ่ยถาม
“ต่อมึงเป็นไรวะชวนกูมาแล้วก็ไม่พูด เอาแต่ยืนซึมมองหน้ากูอยู่นั่นแหละ” พูดจบเอ็มก็ต้องตกใจเมื่อเห็นตาต่อเริ่มแดงขึ้นมาจนเจ้าตัวต้องรีบแหงนมองท้องฟ้าเมื่อรู้สึกว่ามีน้ำอุ่นๆเอ่อล้นขอบตา
“เฮ้ยต่อเป็นไรวะ” เอ็มรีบเดินเข้าไปกุมมือต่อไว้ทันใดต่อก็รวบร่างเขาเข้ามากอด

peemakung

ขอบคุณครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

thawatchai_01

ขอบคุนค้าบ                 

minone

ขอบคุนคับ

4_NAY

มันเป็นเรื่องที่ยากจริงๆ

areen

ขอบคุณมาก

napapadon1

ขอบคุณมากครับ

sugarxxx

ต่อจะให้คำตอบแม่อย่างไรนะ

chokeeis

ขอบคุนครับ

OoPoomoO

ขอบคุณครับ