++ ~จนกว่าฟ้าจะมีเวลา ~ ++ @ 36 ตอนจบ

tanya

ต่อระบายออกมาอย่างเหลืออดเมื่อสถาณการณ์บีบบังคับให้เขาต้องพูดบ้าง แม่ได้แต่ยืนค้างนึกเสียใจในสิ่งที่ทำโดยไม่คิดถึงความรู้สึกของลูกชายเลยต่อมองไปที่พี่สาวที่ยืนร้องไห้เมื่อน้องชายได้ระบายสิ่งที่มันบีบคั้นในใจออกมาภาพที่เธอเคยต่อว่าเอ็มย้อนกลับมาภาพที่เอ็มหลบและเลี่ยงตัวไปเงียบๆทุกครั้งที่เห็นต่อเริ่มไม่สบายใจกับการที่ต้องยืนอยู่ในกลุ่มญาติของต่อมันทำให้เธอสะเทือนใจขึ้นมาและนึกห่วงเอ็มอยากให้เอ็มตื่นขึ้นมารับรู้ว่าต่อได้ต่อสู้และทำเพื่อเขาเพื่อนที่ดีคนหนึ่งคนที่ทำเพื่อต่อเสมอมาแม้ตัวเองจะเจ็บปวดขนาดไหนก็ตาม
“ต่อพี่ขอโทษพี่ขอโทษ” เตยโผลเข้ากอดน้องชายพลางร้องไห้อย่างไม่อายใคร แก้วถึงกับน้ำตาซึมกับภาพที่เห็นในขณะที่พ่อของเอ็มมองต่อนึกชื่นชมในความกล้าที่จะพูดอะไรๆให้มันชัดเจนขึ้นมา
“ต่อแม่ขอโทษ” ในที่สุดคำขอโทษก็หลุดออกจากปากแม่ ต่อถึงกับน้ำตาร่วงเมื่อแม่โผลเข้ากอดอีกคนพ่อเอ็มเอื้อมมือไปตบหัวแก้วเบาๆเป็นเชิงปลอบเมื่อเห็นแก้วกลั้นน้ำตากับภาพที่เห็นเอาไว้ไม่อยู่ก่อนจะผละไปหาเพื่อนหมอที่เปิดประตูห้องออกมา
“ลูกข้าเป็นไงบ้างไอ้หมอ”
แม่ ต่อ และเตยผละออกจากกันรอฟังคำตอบจากปากหมอที่มองสบตากับทุกคนแล้วไปหยุดอยู่ที่ต่อพักหนึ่งทำให้ต่อถึงกับใจเสียก่อนที่หมอจะหันไปตบไหล่พ่อเอ็ม
“ลูกเอ็งนี่มันหัวแข็งเหมือนเอ็งเลยว่ะ สบายใจได้พ้นขีดอันตรายแล้วตอนนี้ฟื้นแล้วเดี๋ยวจะพาไปห้องพักฟื้น”
น้ำตาต่อไหลออกมาด้วยความดีใจอยากที่จะเจอหน้าเอ็มเร็วๆ เหมือนฟ้าจะเริ่มสดใสเมื่อแม่กับพี่เตยพลอยยิ้มยินดีไปกับเขาด้วย
เอ็มลืมตาขึ้นช้าๆมองสบตาคนที่กำลังยืนมองเขาอยู่รอบๆเตียง
“พ่อ” เขาเอ่ยเสียงเบาเพราะยังมีอาการเจ็บที่หัวอยู่ แต่เห็นรอยยิ้มพ่อเขาก็รู้สึกดี ข้างๆพ่อเขารู้สึกคุ้นหน้ากับชายร่างท้วมในชุดแพทย์
“ไงจำอาได้มั๊ยเรา” เอ็มยิ้มเมื่อจำได้ขึ้นมาว่าคนถามเป็นคนเดียวกับที่เขาเคยเจอตอนที่ต่อเข้าโรงพยาบาล
“คุณน้า พี่เตย” เอ็มทักเมื่อมองเห็นแม่ต่อกับเตยยืนยิ้มให้
“เรียกแม่ได้มั๊ยลูก” แม่ต่อบอกพลางเอื้อมมือไปลูบผมเอ็มอย่างเอ็นดู เอ็มแปลกใจแต่แล้วหัวใจกลับพองโตขึ้นมาเมื่อหันไปเห็นต่อยืนยิ้มให้เขาคู่อยู่กับแก้ว
“ต่อ” เอ็มพยายามจะยิ้มแต่ก็ได้เพียงนิดเดียว แต่แค่นั้นก็ทำให้ทุกคนในห้องหันมองหน้ากันก่อนจะพร้อมใจกันเดินออกจากห้อง
“พ่อไปไหนครับ” เอ็มรีบทักพ่อไว้เมื่อจะเดินออกไปกับเขาด้วย
“ไม่ได้ไปไหนหรอกอยู่ข้างนอกนี่แหละ ต่ออาฝากไอ้เด็กหัวแข็งนี่ด้วยนะ”  ต่อยิ้มรับเมื่อพ่อเอ็มหันไปบอกก่อนที่จะออกไปจากห้องเอ็มจึงหันกลับไปมองต่อ
“กูยังไม่ตายมึงจะตาแดงทำไม” เอ็มแซวเมื่อเห็นต่อตาแดงๆ
“เอ็มกูดีใจที่มึงไม่เป็นไรมึงรู้มั๊ย กูกลัวแทบตายกลัวมึงจะจำอะไรไม่ได้อีก” ต่อนั่งลงข้างๆเตียงจะเอื้อมมือไปกุมมือเอ็มแต่เอ็มชักมันหนี
“มึงก็รู้ว่าเราทำแบบนี้อีกไม่ได้” เอ็มเริ่มเศร้าขึ้นมา
“มึงไม่รักกูแล้วเหรอ” ต่อถาม
“รักแล้วได้อะไรได้แต่ความเจ็บมึงอย่าพูดแบบนี้อีกดีกว่า วันดีคืนดีมึงก็มาบอกเลิกกูอีกบอกตรงๆกูเหนื่อย”
“โกรธกูเหรอ”
“เปล่า”
“เปล่างั้นก็หันหน้ามามองกูหน่อยสิหลบตาแล้วจะให้คิดว่าไง”  เอ็มถอนหายใจไม่มีอารมณ์ที่จะรู้สึกไปกับคำพูดของต่อ
“พอเหอะกูไม่เป็นไรแล้วมึงอย่ามาแกล้งกูหน่อยเลย”
“เฮ้ยกูไม่ได้แกล้งนะเมื่อกี้แม่กูบอกให้มึงเรียกเขาว่าไงมึงไม่ได้ยินเหรอ”  เอ็มหันมามองต่อนึกคิดตาม
“มึงจะบอกอะไรกูไอ้ตี๋”
“อย่างงี้ดิค่อยเป็นไอ้เอ็มของไอ้ต่อ กูจะบอกว่ามึงกะกูไม่ต้องหลบซ่อนใครอีกแล้วนะ”
เหมือนไม่เชื่อหูตัวเองเอ็มถึงกับจะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ต้องร้องโอ้ยกลับไปนอนท่าเดิมเมื่อร่างกายไม่เอื้อที่จะให้นั่ง
“จะลุกทำไมล่ะมึง” ต่อติง
“ก็ที่มึงพูดเมื่อกี้หมายความว่าไง”
“ก็หมายความอย่างที่พูด”
“มึงอย่ากวนกูดิวะเดี๋ยวทิ่มด้วยเข็มน้ำเกลือเลยมึง”
“ยังดุเหมือนเดิมเลยนะมึง”
“ก็มึงพูดไม่รู้เรื่องทำไมล่ะ”
“แม่กูเขาไม่ว่าแล้วว่ากูจะคบอะไรกับใครยังไง ขอให้กูเรียนจบในปีหน้าให้ได้ก็พอ มึงก็ด้วยไอ้เอ็มเดี๋ยวพ่อมึงคงพูดกับมึงเองแหละว่ากูน่ะจองตัวมึงไว้แล้วเรียนจบเมื่อไหร่มึงเสร็จกูแน่”
ต่อแซวเอ็มแต่มันก็ไม่ต่างไปจากสิ่งที่พ่อเอ็มได้บอกกับเขานักที่บอกว่า ตอนแรกก็รู้สึกรับไม่ได้กับเรื่องที่ได้รับรู้และก็สายตาตัวเองที่มองอยู่ห่างๆตอนที่เอ็มกลับไปเยี่ยมบ้านและพาต่อไปที่บ้านไม้แต่วันนี้ที่ได้เห็นต่อแสดงตัวตนที่ชัดเจนและก็หวังดีกับเอ็มจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะกันไม่ให้ต่อคบกับเอ็ม ทุกอย่างมันเป็นเรื่องของอนาคตที่ต้องตามดูกันแต่ความผูกพันธ์ที่ต่อแสดงออกมาวันนี้ในสายตาผู้ใหญ่เชื่อว่ามันไม่ได้ฉาบฉวยเลวร้ายอย่างที่หวาดกลัวกันตรงกันข้ามมันกลับเป็นแรงผลักดันให้สองคนก้าวเดินไปอย่างไม่ต้องหวาดระแวงและเก็บกดจนอาจจะหาทางออกให้ตัวเองในทางที่ผิดๆ
“รีบๆหายนะกูอยากไปบ้านไม้ของมึงอีก” ต่อกุมมือเอ็มไว้ในขณะที่เอ็มไม่ต่อต้าน
“มึงอ่ะหมดสิทธิแล้ว” เอ็มแกล้งว่า
“ได้ไงวะมึงนอกใจกูเหรอ”
“มึงต่างหากล่ะที่ทำกูเสียใจไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ”
“แต่มึงก็ทนได้ตลอดเลยนี่”
“มีครั้งต่อไปกูไม่ทนแน่”
“ขู่กูเหรอ”
“กูไม่ได้ขู่แต่เอาจริงโว้ย”
“กลัวแล้วครับผมจะไม่เป็นคนอ่อนแออีกแล้วครับ” ต่อทำหน้าเศร้า
“ทั้งปีแหละมึง” เอ็มดุ
“แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งครอบครัวมึงกับครอบครัวกูรับรู้กันแล้วมึงจะกลัวอะไร ถ้าคราวหน้ากูทำมึงเสียน้ำตาอีกมึงจะทำอะไรกูกูยอมหมด”
“จริงอ่ะ” เอ็มเริ่มมีรอยยิ้ม
“จะโกหกแฟนตัวเองทำไมล่ะครับ”
“เออกูถอนทุนคืนแน่ไอ้ตี๋ไม่ต้องรอคราวหน้าหรอกกูหายดีเมื่อไหร่มึงเจอกูแน่”
“กูพร้อมอยู่แล้วโว้ย” ต่อยิ้มเจ้าเล่ห์ยักคิ้ว
“ไอ้ทะลึ่งกูนอนเจ็บอยู่ยังมาทำหน้าหื่นใส่กูอีกนะมึง”
“ก็ยิ่งมองมึงก็ยิ่งน่ารักนี่หว่า”
“แล้วเด็กมึงล่ะ”
“ใครวะ”
“ก็ไอ้ตั้มสุดสวาทของแม่มึงไง”
“ปากมึงนี่มันจนได้นะไอ้นั่นอย่าไปพูดถึงมัน ต่อไปมันคงไม่กล้ามายุ่งกับเราแล้วล่ะ”
“ทำไมเหรอมึงไปทำอะไรมัน”
“แก้แค้นให้มึงไงซ่าส์ดีนักเจอกูจัดการซะจะได้รู้สึก”
“มึงไปทำอะไรมันวะ”
“เออน่าอย่าสนใจเลยป่านนี้มันคงใส่ฟันปลอมไปแล้วมั้ง”
ต่อบอกปัดรู้สึกมีความสุขที่ต่อไปเขาไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้อีก เด็กหนุ่มก้มลงไปหอมแก้มคนที่นอนอยู่เมื่อรู้สึกอดใจไม่ไหวกับสายตาที่มองจ้องเขา
แสงดาวที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างพร้อมสายลมอ่อนๆสร้างบรรยากาศให้ร่างสองร่างที่เปลือยเปล่าที่กำลังกอดรัดกันอยู่บนที่นอนนุ่มๆสัมผัสจากลิ้นที่ไล้ไปทั่วร่างกายของกันและกันทั้งนุ่มนวลและร้อนแรงตามอารมณ์ปราถนาของหัวใจ ทำให้สองคนแทบจะหลอมละลายเป็นร่างเดียวกันเสียงครางกระเส่าของทั้งสองแสดงออกถึงความสุขที่ต่อเติมให้กันทดแทนช่วงเวลาที่ต่างคนต่างเจอเรื่องหนักๆที่เมื่อพอเอ็มหายดีบ้านไม้จึงเป็นที่แรกที่ทั้งสองเลือกที่จะมาทบทวนเรื่องราวก่อนที่จะจบลงด้วยสัมผัสแห่งความสุขที่ต่างคนต่างเฝ้ารอเนิ่นนานเกมรักได้ดำเนินไปอย่างเร่าร้อนจนแม้กระทั่งจบลงแต่ริมฝีปากและปลายลิ้นไม่ได้หลุดออกจากกันไปด้วยยังคงส่งสัมผัสให้กันเหมือนจะปลุกไฟรักให้มันลุกโชนขึ้นมาอีกรอบ
“กูรักมึงว่ะเอ็ม” ต่อถอนปากออกมาพูดเสียงกระเส่า
“กูก็รักมึงต่อ”
เสียงเอ็มก็กระเส่าไม่แพ้กันก่อนที่แรงปราถนาจะถาโถมเข้าหากันอีกรอบเกมรักครั้งนี้ไม่มีใครคุมมันเมื่อต่างฝ่ายต่างยอมให้อีกฝ่ายทำได้ทุกอย่างตามที่ใจปราถนาก็เพราะหัวใจมันได้หลอมกลายเป็นดวงเดียวกันแล้วและคงยากที่จะมีเรื่องราวหรือเหตุการณ์ใดๆที่จะพรากให้ใจที่หลอมรวมกันแยกเป็นเสี่ยงออกไปได้อีกเมื่อบททดสอบจากฟากฟ้าหลายบทที่ผ่านมามันเป็นบทพิสูจน์ว่า
รักแท้ยังมีอยู่รอบตัวเราถ้าเราซื่อสัตย์และจริงใจกับมัน………และรักแท้คงไม่ได้มีแค่ในนิยาย………………                                                                               The end

karnny

ขอบคุงคับ
สำหรับ เรื่องราว
ที่สนุก เเละ เศร้า

pongsakron01

ขอบคุณมากครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

khonthai52

ขอบคุณมากครับผม

imseng

ขอบคุณนะคับ

peemakung

ขอบคุณครับ

arttylovely

ขอบคุนครับสำหรับนิยายสนุกๆๆที่หามาให้อ่าน

เศร้ากินใจมากๆครับ

skasszzi

ขอบคุณครับ

airline

สุดยออดไปเลยคับผม

Klong

ขอบคุนครับ

adan

ขอบคุงคับ
สำหรับ เรื่องราว
ที่สนุก เเละ เศร้า

bluelove

ขอบคุนมากมาย

llMAGz

ขอบคุณครับ

llMAGz

ขอบคุณครับ สนุกมากๆเลย

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

Mikkiny

ชอบบบบบบบบบบบบบบบ

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะึคร๊าฟ

kamaji

ขอบคุนคราบ