++ Real Love Story ++ ฿ 3

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ป่าวใกล้สอบเลยเครียดๆน่ะแล้วนี่นิวไปไหน”
“ไม่รู้มัน ว่าแต่แกเครียดเรื่องสอบจริงเหรอ”
“ก็เออดิ แล้วมึงจะให้กูเครียดเรื่องไรล่ะ”
“ไม่รู้ แต่หมู่นี้พี่ต้นหายหน้าไปเนอะ”
“มึงจะพูดถึงเขาทำไม”
“อ้าว กูก็อยากเห็นหน้าตาตี๋ๆหล่อๆของพี่เขาดิ หุ่นก็ดี เนี่ยอีกไม่กี่เดือน เขาก็จะลงแข่งเพื่อคัดตัวนักฟุตบอลของมหาลัย มึงจะไปเชียร์เขาป่าว”
“คนเชียร์เขาเยอะอยู่แล้ว กูจะไปทำไม”
“นี่พูดเหมือนน้อยใจเลยนะมึง กูชักสงสัยมึงแล้วสิ”
“สงสัยไรมึงพูดดีๆนะเอ”
“สงสัยว่ามึงจะกลับมารักเขาอีกรอบอ่ะดิ”
“คิดอะไร Here ๆ” ผมด่าเอทั้งที่ผมเองก็ชักเริ่มไม่แน่ใจตัวเองแล้วเหมือนกัน
“เออมึงไม่คิดอะไรก็ดีแล้ว พี่ต้นกะยัยขวัญเขาเหมาะกันดีแล้วล่ะ” เอมันตบไหล่ผมเบาๆ แต่เดี๋ยวนี้ผมก็ไม่ค่อยได้เห็นต้นมารับขวัญที่คณะแล้วนะครับ ไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ
“งั้นมึงนั่งรอกูตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวกูไปตามหานิวมันก่อน”
เอทิ้งผมไว้ลำพัง ผมหยิบการ์ดแผ่นนึงที่แทรกอยู่ในหนังสือที่ผมอ่านอยู่ออกมาดูเป็นภาพเด็กเล่นฟุตบอลครับ ผมเห็นลายมันน่ารักดีก็เลยซื้อติดมือมาจากร้านเครื่องเขียนเมื่อวาน ไม่รู้เหมือนกันครับว่าผมซื้อมาทำไม...............................
แก้วนำถูกวางลงตรงหน้าผม ผมเอาการ์ดเก็บที่เดิมแล้วรีบปิดหนังสือลง
“ไมกลับมาเร็วจังอ่ะ” ผมถามโดยไม่มองหน้าก็คงเป็นเอกะนิวแหละครับ
“เร็วอะไรไม่ได้คุยกันเกือบเดือน” เสียงคุ้นหูผมดังขึ้นทำเอาผมตกใจ
“นายมาได้ไง” ผมถามเมื่อต้นนั่งลงตรงข้าม
“ก็เห็นนั่งอยู่คนเดียวก็เลยแวะมาหากลัวเหงา” มันมองสบตาผม ทำเอาผมทำอะไรไม่ถูก ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงลุกหนีมันไปแล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่รู้จะลุกหนีทำไม ในเมื่อแววตาเมื่อครู่มันไม่ได้ชวนหาเรื่องผมเลย
“อ่านหนังสือสอบเหรอ” มันถาม
“วิชาไรดูบ้างดิ” มันถือวิสาสะคว้าหนังสือผมไปเปิดดู ช็อคดิครับเมื่อการ์ดแผ่นนั้นตกลงตรงหน้ามัน..
การ์ดแผ่นนั้นวางนิ่งอยู่ต่อหน้าต้น ในขณะที่เราสองคนมองสบตากันด้วยความไม่ตั้งใจ ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาเนิ่นนาน จนผมต้องเรียกสติตัวเองกลับมา เมื่อรู้สึกว่ากำลังประหม่าต่อสายตาของต้น ที่เหมือนกำลังค้นหาความหมายบางอย่างในสายตาผม
“พี่ต้น! ” เสียงที่ดังเข้ามาทำเอาเราทั้งสองละสายตาจากกันโดยเร็ว “พี่ตันมานานยังคะ” ขวัญนั่งลงข้างๆมัน
“ป่าวครับเพิ่งมา”
“แล้วนี่สองคนรู้จักกันเหรอคะ”
ผมกะต้นถูกขวัญมองหน้าสลับกันไปมา ผมสังเกตเห็นต้นหยิบการ์ดแผ่นนั้นเสียบเข้าไปในหนังสือตามเดิม ที่แท้มันมาหาขวัญเองเหรอ
“ก็เพิ่งรู้จักกันเมื่อกี้ครับขวัญมาก็ดีแล้วอ่ะนำพี่ซื้อมาให้” แก้วนำที่มันเพิ่งวางไว้ตรงหน้าผม ถูกเลื่อนไปที่ขวัญแทนที่ด้วยหนังสือที่มันแทรกการ์ดไว้เมื่อกี้ ถูกเลื่อนมาคืนผมโดยคนเลื่อนไม่มองหน้าผมซักนิด
“ต้นไม่สบายป่าวดูหน้าซีดๆ” ขวัญหันมาทักผม
“อืม..ก็นิดหน่อย” ผมตอบเสียงเบา
“งั้นทานน้ำมั๊ยเราไม่ชอบนำแดงหรอก”
“อ้าว ขวัญไม่ชอบนำแดงเหรอพี่อุตส่าห์ซื้อมาให้” คิดเอาเถอะครับว่าผมจะกินน้ำแก้วนั้นลงได้ยังไง เมื่อต้นเอ่ยออกมาอย่างนั้น
“พี่ต้นเคยเห็นขวัญทานน้ำแดงเหรอคะ มีแต่บอยแหละขวัญเห็นเขาทานทุกวัน” ต้นหันมาทางผม
“งั้นนายก็กินเหอะ ถือซะว่าผมซื้อมาให้ละกัน” มันพูดกับผมซะเหมือนคนเพิ่งรู้จักกันจริงๆ
“อืม แล้ววันนี้พี่ต้นมาที่คณะขวัญทำไมคะ” อ้าวตกลงมันสองคนไม่ได้นัดกันไว้หรอกเหรอครับ
“พี่ก็มาหาขวัญไง ทานข้าวยังพี่หิวมากเลยอ่ะ กะชวนขวัญไปทานข้าวซะหน่อย”
“ตอนเนี๊ยเนี่ยนะไม่ได้หรอกค่ะขวัญกำลังทำงานกลุ่มกะเพื่อนๆอยู่ เห็นพี่ต้นนั่งอยู่ก็เลยแวะมาทัก”
“ว้าแย่จัง งั้นเดี๋ยวพี่รอขวัญละกัน”
“ไม่ไหวมั้งคะงานขวัญเหลือเยอะเลย เอางี้สิพี่ต้นก็ไปทานกะบอยสิ” ขวัญโยนมาให้ผมดื้อๆ
“ไม่อ่ะพี่ไม่ชอบกินข้าวกะผู้ชายด้วยกันสองต่อสอง” มันเริ่มกวนประสาทผมอีกแล้วครับ
“หรือคุณบอยชอบครับ” มันมองผมด้วยแววตาที่ผมเกลียดที่สุด
“พี่ต้นไปล้อบอย นิสัยไม่ดี” ขวัญดุบอยแต่ก็แอบยิ้ม แล้วผมจะอยู่ให้พวกมันล้อทำไมครับ ผมลุกขึ้นอย่างรวดเร็วลูกพวกมึงไม่เกิดเป็นเกย์บ้างให้มันรู้ไป
“อ้าวบอยไปไหนอ่ะ” ขวัญทักแต่ผมไม่ตอบหรอกครับ เพราะอยากไปให้พ้นๆจากตรงนี้เสียที
ไม่ไหวแล้วครับ ผมรู้สึกขอบตาผมมันจะร้อนๆไงไม่รู้ ในใจมันก็ตื้นไปหมด นี่ผมกลายเป็นคนอ่อนแอตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก่อนมันว่าผมมากกว่านี้ ผมยังไม่รู้สึกเจ็บได้ขนาดนี้ ไม่หรอก น้ำตาผมมันตัองไม่ไหลกับเรื่องพวกนี้
ผมพาตัวเองเข้าห้องนำที่อยู่ใกล้ๆ อย่างน้อยล้างหน้าล้างตาซักหน่อย มันก็คงจะดีขึ้น ผมเปิดก๊อกน้ำแล้วก้มลงล้างหน้าตัวเองก่อนจะเงยขึ้นมามองตัวเองในกระจก ไม่เข้าใจทำไม ผมต้องกลับมาเจอเรื่องราวเดิมๆด้วย
“บอยหรือป่าวคับ” เสียงทักจากทางด้านหลัง ทำให้ผมเช็ดหน้าลวกๆแล้วหันมามองคนทัก ชายหนุ่มตัวสูงพอๆกับผม ผิวขาว หน้าตาดูสะอาดดี กำลังยืนยิ้มมองผมด้วยสายตาเป็นมิตร ผมคุ้นหน้าครับแต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน
“จำพี่ไม่ได้เหรอครับ" เขาถาม
“แล้วพี่เป็นใครล่ะครับ” ผมยิ้มแห้งๆถามก็จำไม่ได้จริงอ่ะครับ
“โหใจคอ ที่โรงเรียนเก่าคงจำนายต้นได้คนเดียวใช่ป่ะเนี่ย” ผมนิ่งพยายามนึก เออนะผมจำเขาไม่ได้จริงๆ
“โทษนะครับผมจำไม่ได้จริงๆ”
“พี่เอกไงครับ ที่เคยห้ามไอ้บอยตอนที่มันเอ่อ... ” ผมถึงบางอ้อแล้วครับ ที่แท้เขาก็เป็นคนที่เข้าห้ามต้น ตอนที่มันบุกต่อยผมนั่นเอง
แต่เขาเปลี่ยนไปมากจนผมจำไม่ได้จริงๆ
“โห พี่ดูดีขึ้นเยอะนะครับ” ผมทักยิ้มๆ
“เออแล้วพี่เอกเรียนที่นี่ด้วยเหรอครับบอยไม่เคยเห็นเลยอ่ะ”
“ป่าวพี่แวะมาหาไอ้ต้นมันนะ วันนี้วันเกิดมันพี่ไม่เจอมันนานแล้ว จริงๆพี่เรียนที่เมืองกาญน์น่ะสอบติดที่นั่นพอดีมาธุระก็เลยแวะมา
ไม่คิดจะเจอบอยด้วยสูงขึ้นนะเรา”
“ก็นิดหน่อยครับ แต่บอยว่าเราออกไปข้างนอกดีกว่า คุยกันในนี้มันแปลกๆ” ผมเดินนำพี่เอกออกมาก่อน
“เออแล้วบอยได้คุยกะต้นบ้างป่าว”
“ก็คนละคณะอ่ะคับไม่ค่อยได้เจอกันหรอก อีกอย่างบอยก็ไม่อยากเจอหรอก อย่าถามนะครับว่าทำไม”
พี่เอกมองผมยิ้มๆ ทำให้ผมรู้สึกดีไปด้วย จนเกือบลืมว่าเมื่อกี้ผมเจออะไรมาบ้าง
“พี่เอกกินข้าวมายังครับ” ไม่รู้ทำไมผมถึงถามออกไปอย่างนั้น เพราะปกติผมไม่ค่อยจะถามใครอยู่แล้ว
“ยังเลยบอยล่ะ”
“ยังเหมือนกันครับ”
“งั้นพาพี่ไปทัวร์โรงอาหารหน่อยดิหิวจะแย่แล้วเนี่ย”
“แล้วพี่เอกจะไม่ไปเจอเพื่อนพี่เอกก่อนเหรอ” ผมหมายถึงต้น
“คงไม่แล้วล่ะมันมาโน่นแล้ว” ผมมองตามสายตาพี่เอก เห็นต้นเดินมาจริงๆครับ
"งั้นเดี๋ยวบอยขอตัวก่อนละกันครับ"
"อ้าวอยู่ด้วยกันก่อนดิ" พี่เอกคว้ามือผมไว้จังหวะเดียวกับที่ต้นเดินมาถึง
“มึงมาเมื่อไหร่วะเอก” มันทักพี่เอกเสียงเครียด แต่ตามันกลับมองมาที่ผมและก็มือที่พี่เอกกำลังจับผมอยู่
“เมื่อกี้นี่เองเนี่ยเพิ่งเจอกะบอยในห้องน้ำ”
“แล้วนั่นมึงจะจับมือมันไว้ทำไม กูไม่อยากโดนลูกหลงฟ้าผ่าตอนกลางวัน” ผมล่ะเชื่อเลยครับ ถ้ามันไม่ได้แขวะผมซักทีที่เจอหน้ากันชีวิตมันจะไม่มีความสุขหรือไง พี่เอกปล่อยมือผม
“ไปก่อนนะครับพี่เอก” ผมบอกพี่เอกหันหลังจะเดินหนีแต่ต้องชงักกับคำพูดของต้น
“จะไปอ่อยใครในห้องน้ำอีกล่ะ” ถึงเวลาที่ผมจะตอบโต้มันบ้างแล้วล่ะครับ
“อ่อยพ่อมึงมั้ง! ”
ผมตะคอกใส่หน้ามันเสียงดังพอที่คนรอบข้างจะได้ยิน เห็นมันยืนกัดฟันแน่น ผมเชื่อว่ามันทำอะไรผมไม่ได้หรอกครับ ถ้าพี่เอกยืนอยู่ตรงนี้ผมยิ้มเยาะมันก่ อนที่จะเดินจากไป
สะใจผมจริงๆ ครับ......
“มึงหายไปไหนมาบอย กูบอกให้รอที่โต๊ะหายไปเลยนะมึง” เอมันถามผมเมื่อผมย้อนกลับมาที่คณะ
“ไปเขาห้องน้ำมา”
“ห้องน้ำที่ไหนที่ตึกเราก็มี มึงนี่แปลกขึ้นทุกวัน” อีหอกหัก ผมอยากจะด่ามันนักครับ ก็เพราะปากมันวันนั้นไมใช่หรอกเหรอที่ทำให้ผมต้องกลับมาเจอเรื่องวุ่นวายนี่อีกรอบ
“เออเรื่องของกู แล้วมึงบอกไปตามนิวไม่ใช่เหรอ แล้วมันอยู่ไหน” ผมถามหานิว
“นั่งคุยอยู่กับพวกยัยขวัญอยู่โน่น” ผมใจหายวาบอย่าบอกนะ ว่ามันไปเล่าเรื่องราวของผมให้ขวัญฟัง
“นิวมึงมานั่งทำ Here อะไรอยู่นี่” ผมออกแรงกระชากนิวด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
“อีบอยนี่มึงจะฆ่ากูเหรอทำกูตกใจนะมึง” นิวบอกผมหน้าซีด มันคงตกใจมากกับท่าทีของผม ขนาดคนที่อยู่ในกลุ่มยังแตกฮือทำไมผมควบคุมอารมณ์ไม่ได้เลยครับ
“นั่นสิบอยเดี๋ยวนี้ดูเครียดๆนะเป็นไรป่าวบอกได้นะเผื่อขวัญจะช่วยได้” ไม่ต้องมาปากดีเลยมึง เมื่อกี้ยังสุมหัวกับแฟนมึงล้อกูอยู่หยกๆ นี่ผมกำลังพาลอยู่เหรอครับเนี่ย ผมสับสนกับอารมณ์ตัวเองไปหมดแล้วล่ะครับ ทุกสายตาจ้องมาที่ผมเหมือนผมเป็นตัวอะไรซักอย่าง แต่ดูเหมือนนิวมันจะเริ่มเข้าใจในตัวผมมันลุกขึ้นตบไหล่ผม
“บอยกูเป็นเพื่อนมึงนะกูไม่ทำร้ายมึงหรอก”
“ใช่นิวมันพูดถูกนะบอย กูสองคนน่ะรักมึงนะคราวที่แล้วพวกเราไม่รู้จริงๆว่าเหตุการณ์มันจะเป็นแบบนี้”
“ใช่มึงไว้ใจได้พวกกูยืนข้างมึงเสมอ” เพื่อนผมสองคนมันปลอบผมกันใหญ่ มันคงเห็นอาการที่ผมเครียดมาหลายวันตั้งแต่วันนั้นผมอุตส่าห์หลบเรื่องราวมาได้ตั้งนานแล้ว ทำไมผมจะต้องให้คนที่ผมต้องการจะลืมกลับมามีอิทธิพลเหนือผมด้วยครับ
อดีตมันก็คืออดีต ไม่มีใครย้อนกลับไปแก้ไขได้อยู่แล้ว ชีวิตคนเรามันต้องเดินต่อไปข้างหน้าไม่ใช่เหรอ ไม่ไช่มามัวจมปรักอยู่กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แล้วทำไมผมจะมานั่งกลัวนั่งเครียดเกี่ยวกับเรื่องบ้าๆพวกนี้ด้วย มันมีแต่จะบั่นทอนให้จิตใจว้าวุ่น แล้วผมจะมีแรงต่อสู้กับปัญหาต่างๆได้ยังไง พอกันทีครับผมจะไม่ยอมให้เรื่องพวกนี้มาทำให้ผมเป็นคนเก็บกดต่อหน้าใครๆได้อีก........
หลังจากวันนั้น ผมทำตัวเองให้ยุ่งตลอดจะได้ไม่มีเวลามาฟุ้งซ่าน ผมร่วมงานกิจกรรมที่คณะเกือบจะทุกอย่างจนหน้าผมกลายเป็นโลโก้กิจกรรมของคณะไปแล้ว
ผมเจอคนเยอะขึ้น สนิทชิดเชื้อกับรุ่นพี่จนกลายเป็นที่รักใคร่ของใครต่อใครแบบไม่รู้ตัวในขณะที่ต้นค่อยๆหายไปจากชีวิตผมช้าๆ แต่ก็ยังเจอกันบ้างครับ ยังไงซะมันก็หลบกันไม่พ้นหรอกแฟนมันเองก็อยู่คณะเดียวกับผม มันก็ต้องเข้าออกคณะผมอยู่แล้วแต่ผมเลือกที่จะเฉยๆกับมัน เจอกันผมเองก็ไม่สนใจไม่มองมันด้วยซ้ำอีกอย่างตอนนี้มันก็เข้าถึงตัวผมได้ยาก เพราะผมยุ่งๆกับงานที่คณะไม่มีเวลาอยู่คนเดียวให้มันไปก่อกวนได้ง่ายๆเหมือนเมื่อก่อน มีแต่มันแหละครับที่ผมแอบเห็นไปนั่งเงียบๆคนเดียวบ่อยๆเหมือนคนมีเรื่องให้คิดเป็นภาพที่ผมเองไม่เคยเห็น แต่ก็ช่างมันเถอะครับ บอกแล้วไงว่าผมไม่อยากจะยุ่งกะมันอีกแล้วจนวันที่จะต้องคัดเลือกนักฟุตบอลของมหาลัยมาถึง

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

-อบคุนนะค่าบบ ๆ

peemakung

ขอบคุณครับ

malivb

ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณคราฟผม

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

phikaza

ขอบคุณครับ

znonfyaz

ขอบคุณมากๆๆฮะ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

leopard2531

ขอบคุณมาก

harain15

ขอบคุณครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ