++ Real Love Story ++ ฿ 4

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมเจอคนเยอะขึ้น สนิทชิดเชื้อกับรุ่นพี่จนกลายเป็นที่รักใคร่ของใครต่อใครแบบไม่รู้ตัวในขณะที่ต้นค่อยๆหายไปจากชีวิตผมช้าๆ แต่ก็ยังเจอกันบ้างครับ ยังไงซะมันก็หลบกันไม่พ้นหรอกแฟนมันเองก็อยู่คณะเดียวกับผม มันก็ต้องเข้าออกคณะผมอยู่แล้วแต่ผมเลือกที่จะเฉยๆกับมัน เจอกันผมเองก็ไม่สนใจไม่มองมันด้วยซ้ำอีกอย่างตอนนี้มันก็เข้าถึงตัวผมได้ยาก เพราะผมยุ่งๆกับงานที่คณะไม่มีเวลาอยู่คนเดียวให้มันไปก่อกวนได้ง่ายๆเหมือนเมื่อก่อน มีแต่มันแหละครับที่ผมแอบเห็นไปนั่งเงียบๆคนเดียวบ่อยๆเหมือนคนมีเรื่องให้คิดเป็นภาพที่ผมเองไม่เคยเห็น แต่ก็ช่างมันเถอะครับ บอกแล้วไงว่าผมไม่อยากจะยุ่งกะมันอีกแล้วจนวันที่จะต้องคัดเลือกนักฟุตบอลของมหาลัยมาถึง
“บอยมึงจะไม่ไปเชียร์พี่ต้นจริงเหรอ” เอกะนิวเข้ามาคุยกะผมในห้องศิลป์ของคณะ ในขณะที่ผมกำลังง่วนอยู่กับการทำฉากประกอบการแสดงของคณะเป็นการแสดงหาทุนเข้าคณะอ่ะครับ ผมค่อนข้างตื่นเต้นเหมือนกัน เพราะงานนี้ผมต้องร่วมแสดงบนเวทีร่วมกับรุ่นพี่เป็นครั้งแรกพร้อมกับยัยขวัญครับ
“ไม่อ่ะงานยังไม่เสร็จเลย”
“งานอะไรของมึงคนอื่นเขาไม่เห็นทำเลย”
“ก็ช่างเขาสิมัวแต่เกี่ยงกันแล้วเมื่อไหร่มันจะเสร็จ”
“แหมเป็นคนดีนักนะมึง”
“แหงล่ะกูไม่ได้เลวเหมือนมึงสองคนนิ” ผมได้ทีกัดมัน นานแล้วเหมือนกันที่ผมไม่มีอารมณ์ขันแบบนี้
“เริ่มปากดีขึ้นแล้วสิมึง กูนึกว่ามึงจะจอดตั้งแต่ยกแรกซะแล้วที่ต้องเล่นสงครามประสาทกับพี่ต้น”
“กูเลิกสนใจมันซะอย่างมันจะทำอะไรกูได้”
“เออมึงแน่ ทีเมื่อก่อนทำเป็นจะตายผีเข้าผีออกแค่ได้ยินชื่อเขากะยัยขวัญหูนี่ผึ่งเชียวเด๊ะกูจะแฉให้หมดเลยว่าอีนักกิจกรรมอย่างมึงเคยวิ่งตามผู้ชายมาก่อนแถมผู้ชายคนนั่นก็เป็นแฟนของดาวคณะซะด้วย”
“เชิญมึงตามสบายกูไม่แคร์” ครับผมไม่แคร์แล้วจริงๆ
“มึงนี่ด้านจริงๆ เออแต่เดี๋ยวนี้นะเห็นคนที่คณะของพี่ต้นบอกว่าพี่ต้นกำลังมีปัญหากะรุ่นพี่ที่คณะไม่รู้เรื่องอะไรว่ะ”
“มันไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกพวกมึง คนมันสันดานอันธพาลอยู่แล้วมันก็เที่ยวมีเรื่องไปทั่วนั่นแหละก็ดีมันจะได้หายซ่าซะบ้าง”
“มึงนี่ท่าจะโกรธเขาจริงๆเลยว่ะ”
“กูเกลียดเข้ากระดูกดำเลยแหละไม่ใช่โกรธ”
“โอยพวกกูไม่คุยกะมึงแล้วรักแรงเกลียดแรงจริงๆ เกิดมึงของขึ้น ขึ้นมาคว้าคัตเตอร์ปาดคอพวกกูขึ้นมาอดกรี๊ดพี่ต้นลงแข่งบอลกันพอดี”
พวกมันออกไปกันแล้วครับผมยังคงนั่งทำงานต่อไป อย่างต้นน่ะมันเล่นบอลเก่งขนาดนั้นถ้ามันไม่ติดทีมมหาลัยก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วครับ
เสียงประตูห้องเปิด ลืมอะไรกันอีกล่ะพวกมึง ผมคิดว่าเป็นเอกะนิวครับ “ลืมอะไรกันไว้ล่ะ”
เงียบ................ไม่มีเสียงตอบ นอกจากเสียงปิดประตูตามด้วยเสียงกดล็อค ผมหันควับไปมองทันทีด้วยความตกใจในขณะที่มือยังถือ
คัตเตอร์อยู่
ต้นยืนอยู่ที่หน้าประตูในชุดนักกีฬากางเกงขาสั้นสีขาว เผยให้เห็นเรียวขาที่แข็งแรงของมัน มันสวมเสื้อกีฬาของคณะมันครับ นานแล้ว
ที่ผมไม่ได้เห็นมันใส่ชุดแบบนี้ เพราะตอนมันซ้อมผมไม่เคยโผล่หน้าไปดูมันเลย ไม่รู้จะไปทำไม แต่มันก็ยังดูดีในสายตาผมเสมอครับ เป็นเพราะตัวมันสูงมั้งครับ ผิวดูสะอาดหน้าตี๋ มันจึงดูดีมากๆในชุดกีฬาแบบนี้ แต่ผมจะหวั่นไหวกับมัน ให้มันดูถูกไม่ได้แล้วครับ
“มาอยู่นี่ได้ไงจะแข่งแล้วไม่ใช่เหรอ” ผมทักเสียงเรียบแต่เริ่มใจสั่นเมื่อมันเดินเข้ามาใกล้
“มาหากำลังใจไง” มึงจะอะไรกะกูอีกเนี่ยผมคิด
มันเริ่มขำเมื่อเห็นผมกำคัตเตอร์แน่น พลางถอยหนีมันไปเรื่อยๆ “ทำไมกลัวโดนข่มขื่นเหรอ”
“กูกลัวมึงมาหาเรื่องกูต่างหากล่ะ ไอ้เรื่องนั่นกูไม่เคยคิดหรอกยังไงก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว”
ซวยแล้วล่ะครับ ผมถอยหนีมันจนหลังไปชนกำแพงหลังห้อง
“เข้าใจให้ท่านะทำบ่อยหรือไง” ดูปากมันดิครับ
“ในนี้มันร้อนฉันจะออกไปข้างนอก”
ผมจะเลี่ยงไปทางประตูที่มันล็อคไว้ แต่ช้ากว่าที่มันเดินมาผลักอกผม แรงพอที่จะทำให้ผมกลับไปกระแทกกำแพงอีกครั้งนี่มันไม่สงสารผมบ้างหรือไง แล้วร่างของมันก็เข้ามาแนบชิดผมติดกับหลังห้อง จนผมไม่มีทางหนีไปไหนได้ ต้องยืนเกร็งให้มันหายใจรดต้นคออยู่อย่างนั้น
“ยังไงวันนี้กูไม่ปล่อยมึงไปง่ายๆหรอก” มันเริ่มหยาบคายแล้วครับ แล้วมันต้องการอะไรจากผมเนี่ย
ผมยิ่งเกร็งเข้าไปใหญ่เมื่อมันก้มหน้าเข้ามาจนจะชิดกันอยู่แล้ว
“หลบหน้าเก่งนักใช่ไหม ดูซิวันนี้มึงจะหลบกูไปใหน ดูให้เต็มตาสินี่ไงคนที่มึงเกลียดนักเกลียดหนา”
“นี่มันอะไรของนายห๊ะ นายไปโมโหใครมาทำไมต้องมาหาเรื่องกันด้วย” ผมว่า หรือมันจะแอบได้ยินที่ผมคุยกะเพื่อนผมเมื่อกี้ มันเงียบครับ ได้ทีผมล่ะครับ
“แล้วนายล่ะไหนบอกเกลียดเกย์อย่างฉันนักหนาไง แล้วที่นายมาทำแบบนี้นายต้องการอะไรกันแน่ ฉันชักสงสัยนายแล้วสิว่า นายมันก็อีแอบดีๆนี่เอง โธ่โอ้ย ทำเป็นเกลียดเกย์ มึงก็คงเป็นเหมือนกูแหละ ไอ้ตุ๊ด” ผมตะคอกใส่หน้ามันเต็มๆ แววตามันตอนนี้ถ้ามันฆ่าผมได้มันคงฆ่าผมแล้วล่ะครับ แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อมือขวาของมันบีบเข้าที่คอผมเต็มแรง
“มึงกล้ามากที่ด่ากูแบบนี้” มันออกแรงขึ้นผมเริ่มหายใจติดขัดแล้วครับ
“ขอโทษกูเดี๋ยวนี้! ” มันตะคอกผมเสียงลั่น พลางออกแรงขึ้นไปอีก ผมไม่ใหวแล้วครับ เร็วเท่าความคิดคัตเตอร์ที่ติดมือผมมาถูกตวัดไปที่หน้าท้องมันอย่างเร็ว
“โอ้ย! ” มันร้องขึ้นสุดเสียง ปล่อยมืออกจากคอผมไปกุมท้องตัวเองที่ตอนนี้เลือดไหลซิบๆ
คัตเตอร์หลุดออกจากมือผมเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ผมตกใจมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น อาการเจ็บคอเมื่อกี้หายเป็ปลิดทิ้งผมห่วงมันมากกว่าครับ ต้นทรุดนั่งลงบนเก้าอี้กัดฟันแน่น
“ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจมาฉันพาไปทำแผล” ผมเอื้อมมือไปกุมมือมันเป็นครั้งแรกครับ ที่ผมถือวิสาสะไปแตะต้องตัวมัน
ต้นมองหน้าผมนิ่ง ก่อนจะปรายตามามองมือมันที่ผมกำลังกุมอยู่ ผมจึงรู้สึกตัวรีบปล่อยมือมันแต่ผมรับรู้ได้ถึงอาการที่มันรั้งมือผมไว้ชั่วอึดใจเดียวเท่านั้นครับ พอผมมองหน้ามันกลับ มันถึงยอมปล่อยมือผมออกแล้วทำท่าจะลุกขึ้นแต่มันต้องล้มลงใหม่คงจะเริ่มเจ็บแผลอ่ะครับ
“นายต้องทำแผลนะ” ผมบอก
เราสองคนสบตากันอีกแล้วครับ เมื่อผมเข้าพยุงต้วมันไว้สายตาที่มองกันมันต่างจากเมื่อครู่นี้ครับ
ผมรู้สึกได้........ทั้งผมและต้นมองกันอยู่นานทีเดียว ผมเห็นภาพมันตอนนี้ผมรุนแรงกับมันเกินไปหรือปล่าวครับ สองครั้งแล้วนะครับที่ผมต้องทำให้มันต้องเจ็บตัวแบบนี้
“เดี๋ยวไม่ทันลงสนาม” ต้นเอ่ยออกมาในที่สุดผมตกใจเมื่อได้ยิน
“อย่าบอกนะว่านายจะไปเล่นบอลต่อ”
“ก็แล้วจะทำไงล่ะ” ผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นมันก้มหน้านิ่ง
“นายเจ็บมากมั๊ย”
ต้นพยักหน้าแล้วผมก็เหลือบไปเห็นผ้าขาวที่ผมจะใช้ทำประกอบฉากในงานของผม เอาน่าผมเพิ่งซื้อมาใหม่ๆมันคงสะอาดพอผมคว้ามันมาถือหลับตานิ่งเอาวะเป็นไงเป็นกัน
“งั้นฉันทำแผลให้นายเอง” ผมรอคำตอบด้วยอาการใจสั่น กล้าดียังไงถึงไปจะไปแตะต้องตัวมัน
ต้นไม่ตอบผมซักคำเอาแต่มองผมนิ่ง ทำเอาผมหน้าชาขึ้นมาทันที ไม่น่าเลยกู
“นายต้องพันแผลไว้ก่อนนะ” ผมกระอึกกระอักบอกไหนๆก็หน้าด้านแล้วนิครับ ขอด้านให้มันตลอดละกัน
แทนคำตอบต้นถอดเสื้อมันออกช้าๆ ทำเอาผมอึ้ง นี่เป็นครั้งแรกเลยล่ะครับ ที่ผมเห็นรูปร่างของมันเวลาถอดเสื้อผิวขาวละเอียดของมันเปื้อนเลือดบ้างนิดหน่อย โดยเฉพาะตรงหน้าท้องที่แข็งแรงของมัน แผลไม่ใหญ่มากหรอกครับแต่ถ้ามันไปวิ่งแตะบอลตอนนี้ผมว่ามันไม่น่าจะไหว
“มองอะไรล่ะไหนบอกจะทำแผลให้ไง” มันเรียกสติผมกลับมาหลังจากที่อึ้งไปพักใหญ่ ผมก็เกย์คนหนึ่งนี่มีผู้ชายรูปร่างหน้าตาดีมาถอดเสื้อต่อหน้าต่อตาระยะกระชั้นชิดแบบนี้ ผมก็ต้องมองเป็นธรรมดา ยิ่งเป็นต้นด้วยแล้วมันไม่ใช่เรื่องง่ายด้วยล่ะครับ ที่จะเห็นมันในสภาพเปลือยท่อนบนแบบนี้ ทั้งที่จริงมันจะแค่ถลกเสื้อขึ้นนิดหน่อยก็ได้
ผมคุกเข่าลงตรงหน้ามันใช้ผ้าบางส่วนเช็ดเลือด
“โอ้ย! ” ต้นมันสะดุ้งพลางจับมือผมไว้
“เจ็บเหรอโทษที” ผมมองหน้ามัน
“เปล่า....เสียว.. ” อ้าวไอ้นี่..ผมนึกฉุนแต่ก็ไม่ตอบอะไร ก้มหน้าก้มตาพันแผลให้มันอย่างเดียว
“เจ็บปล่าว” ปล่าวครับผมไม่ถามมันเลย มันต่างหากที่ถามผมทำเอาผมงง
“เจ็บไร”
“ก็เห็นคอแดงๆ” ให้กูบีบมึงดูมั๊ยล่ะผมนึกในใจ แต่ก็แอบดีใจอยู่ลึกๆที่มันยังมีกะใจถามผมบ้าง ไม่สิผมต้องไม่ดีใจเดี๋ยวมันหายเจ็บมันก็ร้ายกับผมอีก ผมค้านใจตัวเองอีกแล้วครับ
“เสร็จแล้ว” ผมลุกขึ้นเมื่อพันแผลเสร็จ
“ถามว่าเจ็บมั๊ย” นี่มันยังต้องการคำตอบไปเพื่ออะไรเนี่ย
“เออนะเรื่องของฉัน” ผมทำท่ารำคาญ
“เออไม่เสือกก็ได้วะ” อ้าว..ของขึ้นอีกแล้วเหรอมึง
มันจะหยิบเสื้อขึ้นมาใส่แต่ว่า..
“ขาดหมดเสื้อกู”
มันบ่นพลางทำหน้าเซ็งๆมันคงเริ่มดีขึ้นแล้วล่ะครับ มันเริ่มมองผมกวนๆอีกแล้ว ผมเลยต้องไปหยิบเสื้อที่อยู่ในเป้ผม เป็นเสื้อกิจกรรมของคณะที่ผมเพิ่งจัดไปอ่ะครับยื่นให้มัน
“ใส่ไปก่อน”
“เสื้อใคร” แน่ะมันยังเรื่องมากอีก
“ตามใจ” ผมจะดึงเสื้อกลับแต่มันคว้าไปใส่ก่อน
“อืม..หอมดีนิไม่เคยเปลี่ยนนำหอมเลยนะ” ครับตั้งแต่ผมเริ่มใช้น้ำหอมมา ผมไม่เคยเปลี่ยนกลิ่นเลย ผมไม่อยากคิดหรอกครับว่ามันจะใส่ใจเรื่องราวของผม..ผมไม่อยากเข้าข้างตัวเองให้ต้องเจ็บใจอีกเมื่อมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิด
“นายจะไปเล่นบอลจริงเหรอ” ผมรีบถามเมื่อมันลุกขึ้นยืน เห็นมันหน้าเครียดเลยล่ะครับนี่ผมทำอะไรลงไป ผมน่าจะคิดให้มากกว่านี้ ถ้าเกิดมันพลาดจากการคัดเลือกครั้งนี้ ผมไม่อยากคิดเลยครับว่าจะเกิดอะไรกับชีวิตผมบ้าง มันอุตส่าห์ใช้เวลาซ้อมมาหลายเดือนแต่ต้องมาตายตอนจบแบบนี้ผมไม่น่าทำให้มันเจ็บตัวเลยจริงๆ
“เอาเหอะแผลแค่นี้ไม่ตายหรอก”
"แล้วนายขอเลื่อนไปคัดตัววันหลังไม่ได้เหรอ"
"วันไหนมันก็มีค่าเท่ากัน" มันพูดแปลกๆครับ
“แต่แผลนายอาจฉีกนะ”
“ห่วงด้วยเหรอ” อึ้งสิครับเมื่อมันถามตรงๆแบบนี้
“ว่าแต่นายไปหายามาทาซะ คอแดงหมดแล้ว” มันเอามือแตะที่คอผมเบาๆ แต่ผมเผลอถอยหนี
“กลัวขนาดนั้นเชียวเหรอ ฉันควรจะกลัวนายมากกว่าคนอะไรดุยังกะเสือ” ดีนะมึงไม่บอกกูเป็นหมา ไม่งั้นเรื่องไม่จบแน่
“ต้องไปแล้วล่ะ แล้วนาย.... ” มันไม่ยอมพูดต่อครับนอกจากยิ้มปลงๆ แล้วหันหลังจะเดินออกไป
“ขอฉันไปดูนายได้มั๊ย” ผมโพล่งปากออกไปอย่างลืมตัว ผมไม่อยากหลอกตัวเองอีกแล้วครับ ผมเห็นมันหยุดชงักก่อนจะหันมามองผม
“เอาสิจะได้พยุงพี่ไปด้วย” ผมหูฝาดไปหรือเปล่าครับ ต้นมันเรียกแทนตัวเองว่าพี่ เลือดออกแค่นี้ทำสติมันฟั่นเฟือนแล้วเหรอครับ
ผมเดินออกไปที่สนามพร้อมมันจริงๆครับ มันดูแปลกๆไงไม่รู้ที่ผมต้องเดินข้างๆมันแบบนี้เราไม่ได้คุยอะไรกันเลยครับจนกระทั่งถึงสนาม
“ต้นมึงไปไหนมาวะเกือบไม่ทันแล้วนะมึง”เพื่อนมันทักแล้วหันมามองผม
“เด็กมึงคอแดงๆไปทำอะไรกันมาวะ”
“ยุ่ง!” มันตวาดเพื่อนก่อนจะมองมาทางผม“เพื่อนเรียกแน่ะ”

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

-อบคุนนะค่าบบ ๆ

peemakung

ขอบคุณครับ

malivb

ขอบคุณงามๆครับ

piyanate

ขอบคุณคราฟผม

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

phikaza

ขอบคุณครับ

znonfyaz

ขอบคุณมากๆๆฮะ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

leopard2531

ขอบคุณมาก

harain15

ขอบคุณครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ