++ Real Love Story ++ ฿ 6

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

อยากจะนั่งอยู่ตรงนี้ ด้วยใจที่มันอ้างว้างเหลือเกิน
อยู่ดีๆ ก็อย่างร้องไห้ ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เกิดเหงาอะไรขึ้นมา
อยู่ดีๆก็อยากร้องให้ น้ำใสๆก็รินจากตามันเหงา...................ไม่รู้ทำไม
ลมกลางคืนยังพัดมาให้ผมหนาวขึ้นเรื่อยๆ เนิ่นนานแล้วเหมือนกันที่ผมนั่งจมปรักอยู่กับภาพเก่าๆ ยิ่งดึกมันก็ยิ่งเหงาแต่ทำไมผมยังไม่กลับบ้านไม่รู้สิ ผมยังอยากจะนั่งปล่อยอารมณ์ไปเรื่อยเปื่อยใ ห้มันสมกับที่ผมเก็บกดมานานเพราะเช้าวันใหม่ผมก็ยังมีอะไรให้ทำให้เจอมากมาย ไหนๆคืนนี้อารมณ์ผมมันก็หลุดไปแล้ว ขอให้ผมได้ปลดปล่อยโดยที่ไม่ต้องอายสายตาใคร ตอนนี้ไม่มีใครรู้จักผมและผมเองก็ไม่รู้จักใครไม่ผิดใช่ไหมครับที่ผมจะร้องไห้ออกมา อย่างน้อยๆเมื่อมันได้ระบายผมอาจจะรู้สึกดีกว่าที่เป็นอยู่ก็ได้
“ผู้ชายที่ไหนเขามาแอบร้องให้กัน ” เสียงต้นครับ ผมหูไม่ฝาดนี่ผมหลบมันไม่พ้นจริงๆเหรอครับ ผมรีบเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆมันเดินเข้ามาใกล้
“ไม่น่าเชื่อว่าอย่างนายจะร้องไห้เป็นด้วย ” ทำไมผมต้องเจอมันตอนนี้ด้วยนะครับ สภาพจิตใจผมตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะเจอใครจริงๆ
“คิดถึงใครอยู่หรือเปล่า ”
“เปล่า ”
“อืม เห็นบอกจะไปหาเพื่อนแล้วมานั่งร้องไห้กลางสายลมดึกๆแบบนี้ ทะเลาะอะไรกันมาล่ะ ”
“แฟนไม่ใช่เพื่อน ” ผมบอกออกไปโดยไม่ได้คิด ด้วยอารมณ์ไหนไม่รู้แต่ก็ทำให้สีหน้ามันเปลี่ยนไปนิดหน่อย
ผมเห็นต้นเงียบอยู่ไม่รู้มันคิดอะไรของมันอยู่ แต่ช่างเหอะยิ่งเจอมัน ผมก็ยิ่งคิดมากผมควรที่จะอยู่ให้ห่างมันไว้เป็นดีที่สุด
ผมเริ่มถอยออกมาพร้อมกับเสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นมา นิวมันโทรมาทำไมดึกๆ ผมสงสัย
“บอยมึงอยู่ไหนวะ ”
“อยู่แถว xxxxxx ” ผมตอบมันไป
"แล้วมึงไปทำอะไรดึกๆที่นั่น"
“กูมาเดินเล่น ”
“แล้วมึงมีเพื่อนแถวนั้นหรือเปล่า ”
“ถามทำไม ”
“ก็เมื่อสักพักพี่ต้นเขาโทรมาหากู ถามว่ามึงอยู่กับพวกกูหรือเปล่า ” ผมอึ้ง หันไปมองต้นที่มันยังคงยืนอยู่ท่าเดิมผมเลยเดินออกไปไกลพอที่มันจะไม่ได้ยิน
“แล้วมึงตอบว่าไงนิว ”
“อ้าวกูก็บอกว่าเปล่าดิ เออแล้วเค้ายังถามอีกนะว่ามึงน่ะมีเพื่อนแถวที่มึงยืนอยู่หรือเปล่า กูก็บอกกูไม่เคยเห็นนะ เฮ้ย ! มีอะไรกันป่าววะกูนึกว่ามึงอยู่ห้องซะอีก กูเลยให้เบอร์ห้องมึงไป เขาโทรหามึงหรือยังแล้วมือถือมึงเป็นไรเนี่ย กูโทรหาหลายรอบไม่ติด บอย บอยมึงฟังกูอยู่หรือเปล่าบอย ”
เสียงสุดท้ายนิวมันเรียกชื่อผมหลายครั้ง แต่ผมวางสายมันไปแล้วครับรีบหันกลับมามองหาคนที่ใจผมมันสับสนกับการกระทำแต่.............ต้นไม่อยู่แล้วครับ
ผมรู้สึกใจหายขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว มองหามันท่ามกลางสายลมที่ยังคงพัดมาเรื่อยๆ ไม่มีครับมันคงกลับไปแล้วจริงๆ
ผมทรุดลงนั่งบนม้านั่งตัวเดิมเหม่อมองไปเรื่อยๆ เออนะทำไมผมต้องแคร์จิตใจมันด้วยกับเรื่องที่ผมโกหกมันเมื่อกี้ ทั้งที่จริงมันอาจไม่ได้คิดเป็นห่วงผมอย่างที่ผมเข้าใจก็ได้ ผมกอดอกตัวเองอีกครั้งเมื่ออากาศมันเริ่มเย็นลง จะเที่ยงคืนแล้วครับ ผมเหลือบมองดูนาฬิกาตัวเอง ที่จริงอากาศวันอื่นมันก็เย็นเหมือนวันนี้ แต่ทำไมวันนี้ผมรู้สึกมันหนาวกว่าทุกวัน
ผมควรจะกลับได้แล้วล่ะครับ อย่างน้อยมันก็เริ่มที่จะเข้าเช้าวันใหม่แล้ว เรื่องคืนนี้ผมก็คงจะลืมมันไปเองเหมือนกับหลายๆเรื่องที่ผมพยายามจะลืมแม้มันอาจต้องใช้เวลาก็ตาม
ผมลุกขึ้นช้าๆ เกือบจะชนกับร่างหนึ่งเข้า ถ้าผมไม่แหงนหน้ามองซะก่อน ต้นมายืนอยู่ข้างหลังผมเมื่อไหร่ไม่รู้ครับ
“ไปเอาเสื้อมาเห็นอากาศมันเย็น ” ดูเหมือนมันจะอ่านแววตาผมออก มันถึงตอบผมออกมาอย่างนั้น
“ผมจะกลับแล้ว ”
“แฟนโทรมาง้อแล้วเหรอ ” นี่มันเชื่อเรื่องที่ผมโกหกจริงๆเหรอครับ
“เปล่าพรุ่งนี้มีเรียนเช้า ”
"แต่ขวัญบอกพรุ่งนี้ไม่มีเรียน"
“เรื่องของขวัญดิ ”
“ใช่ ถ้าขวัญไม่เรียนคณะเดียวกับนาย ” ผมนิ่ง
“อ๊ะ! เดี๋ยวหนาวตายซะก่อน แฟนนายนี่ไม่ได้เรื่องปล่อยให้คนรักมานั่งร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้ อากาศก็เย็น เป็นแฟนกันยังไง ” มันยื่นเสื้อแจ็คเก็ตที่มันคงไปหยิบมาในรถให้ผม
“ไม่อ่ะ ผมไม่หนาวขนาดนั้น ”
“รับไปเหอะน่า ” มันโยนเสื้อใส่หน้าผม มันจะให้ผมดีๆไม่ได้หรือไงกัน
“ใส่ด้วย ไม่ได้ให้ไปถือ ” มันบอกดุๆผมเลยจำเป็นต้องใส่
“จะกลับใช่มั๊ย ” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
“คราวนี้ไม่จอดให้แล้วนะ ไม่ใช่แท็กซี่จะได้ทำตามสั่ง ”
“ผมไม่ได้ขอให้ไปส่งนิ ”
“ทำเป็นเก่งจะไปหาที่นั่งทำซึ้ง ร้องห่มร้องไห้อีกอะดิ ไม่ตามแล้วนะจะบอกให้ ง่วงเจ็บแผลด้วย ”
ผมลืมเสียสนิทเลยล่ะครับว่าท้องมันเป็นแผลอยู่ แล้วมันยังมาตะลอนๆกับผมทำไมเนี่ย
“ยังเจ็บอยู่เหรอ ”
“ถามได้ก่อนทำ ทำไมไม่คิดมั้ง ”
“ก็อยากมากวนก่อนทำไมเล่า ”
“ใครบอกไปกวนจะไปทำอย่างอื่นต่างหาก ”
“ทำไร ”
“จะรู้ไปทำไม ไหนๆก็ไม่ได้ทำแล้วนิ ” เอาอีกแล้วครับ ผมเริ่มงงกับตัวมันอีกแล้ว
“หิวป่าว ” มันหันมาถามผม เมื่อเดินกันมาได้จนจะถึงรถ
“ไม่..ง่วงนอน ”
“ไม่ต้องรีบหรอกน่า เดี๋ยวก็ได้นอนหาอะไรกินเอาแรงก่อนดีกว่า ” มันทำหน้าเจ้าเล่ห์อีกแล้วครับ ผมล่ะงงกับมันจริงๆ
“จะกินไร ”
“ใครบอกล่ะว่าจะกิน ”
“อย่ากวนโมโหน่าคนกำลังหิว เดี๋ยวก็จับกินซะหรอก ” มันมองผมดุๆอีกแล้วครับ ผมตามอารมณ์มันไม่ทันจริงๆ
“ไหนบอกไม่ชอบกินข้าวกับผู้ชายสองต่อสองไง ” ได้ทีผมย้อนมันบ้างล่ะครับ อย่าคิดว่ากูจะลืมง่ายๆนะมึงว่าเคยพูดอะไรกะกูไว้
“แล้วนายมันผู้ชายเต็มตัวหรือไง ” มันตบแก้มผมเบาๆ ก่อนจะคว้าที่มือผม
“ไปหิว..จะได้รีบกลับง่วงเหมือนกันนะโว้ย ”
ผมจำเป็นต้องเดินตามมันไปครับเมื่อมันไม่ยอมปล่อยมือผมเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงจะดีใจที่มันทำแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกวุ่นวายใจเมื่อนึกถึงหน้าขวัญขึ้นมา.........
ต้นพาผมไปนั่งในร้านข้ามต้มริมแม่น้ำ มันเข้าใจหาบรรยากาศให้ผมต้องผมต้องคิดไปไกลจริงๆเอาแค่ที่มันจูงมือผมเดิน ใจผมก็วุ่นวายแทบกู่ไม่กลับแล้วล่ะครับ ผมเองยังไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะนั่งกินข้าวกับมันสองต่อสองท่ามกลางบรรยากาศที่โรแมนติกแบบนี้…ผมอยากรู้ใจมันตอนนี้จังครับว่ามันคิดอะไรของมันอยู่กันแน่
ลมหนาวยังคงทำหน้าที่ของมันไปเรื่อยๆ แต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด ผมอาจจะไม่มีวันดีๆแบบนี้อีกก็ได้ผมควรจะเลิกค้านใจตัวเองซักทีใช่ไหมครับ นี่ไม่ใช่เหรอครับสิ่งที่ผมวิ่งตามหา อย่างน้อยผมได้อยู่ใกล้มันขนาดนี้ ผมก็น่าที่จะพอใจ พอฟ้าสางเมื่อเราสองคนต้องไปเจอคนรู้จักอีกมากมายมันก็คงจะกลายเป็นคนๆหนึ่ง ที่เป็นคู่อริผม และผมก็อาจจะกลายเป็นคนๆหนึ่งที่มันเพิ่งรู้จักในฐานะเพื่อนร่วมคณะเดียวกับแฟนมันเท่านั้น
“คิดอะไรอยู่เหม่อเชียว” ต้นเอ่ยถามออกมาเมื่อผมเอาแต่นั่งนิ่ง
“เปล่า”
“เปล่าอะไรก็เห็นอยู่ว่าเหม่อ”
“คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”
“นั่งอยู่ด้วยกันอย่าคิดถึงคนอื่นละกันไม่ชอบ แล้วข้าวน่ะสั่งมาให้กินไม่ใช่ให้นั่งเขี่ยเล่น”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่หิว ปากเขาก็มีให้กินข้าวเหมือนกันแหละ ไม่ใช่เอาไว้พูดมากอย่างเดียว” มันอดไม่ได้แล้วล่ะครับที่ผมจะต่อล้อต่อเถียงกับมัน
“เถียงคำไม่ตกฟาก มิน่าถึงโดนปล่อยให้ไปนั่งร้องไห้คนเดียว”
“ใครปล่อย”
“ก็แฟนนายไง คนเถียงเก่งปากดีไม่มีใครเขาอยากจะรักหรอกนะ” รวมทั้งมึงด้วยอะดิ ผมเถียงในใจ ช่วยไม่ได้ก็เพราะมันเองแหละที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
“ไม่รักก็อย่ารักดิ ผมไม่ได้ง้อใครอยู่แล้ว”
“เออเก่งให้ตลอดเหอะ เบื่อว่ะคุยกะนายทีไรหงุดหงิดทุกที เหมือนคุยกับเด็กเมื่อวานซืน” ท่าทางมันอารมณ์เสียจริงๆแหละครับ ก้มหน้าก้มตากินข้าวต้มต่ออย่างเดียว หรือผมจะเถียงเก่งจริงๆอย่างที่มันว่า แต่ช่างเหอะถึงผมจะดีให้ตายเท่าไหร่ก็ใช่ว่ามันจะรักผมขึ้นมาได้
ผมได้แต่มองมันกินโดยมันไม่พูดไม่จากับผมอีก มันคงเบื่อจริงๆแล้วล่ะครับ ผมก็ชักหิวขึ้นมาแล้วเหมือนกันแฮะ แต่ไอ้ชามข้าวต้มที่วางอยู่ตรงหน้าผมที่มันสั่งมาให้ บอกตรงๆครับผมกินไม่เป็นจริงๆเป็นอาหารที่ผมกินไม่ได้เลยล่ะครับ ก็เหมือนกับโจ๊กวันนั้นแหละครับถัาเกิดผมไม่โดนมันชกมาผมก็ไม่แตะหรอก
“อ้าวยังไม่กินอีก ดึกแล้วนะจะรอให้เช้าก่อนหรือไงถึงจะกิน” มันทักผมอีกรอบเมื่อมันกินเสร็จเรียบร้อย ท่าทางมันคงหิวครับล่อซะหมดชาม
“กินไม่เป็น” ผมบอกออกไป
“อ้าวแล้วก็ไม่บอก จะได้พาไปกินอย่างอื่นทีเรื่องอื่นปากดีนัก”มันขึ้นเสียง
“แล้วจะมาวุ่นวายกับผมทำไมล่ะ อิ่มก็ดีแล้วจะได้กลับๆซะที ผมง่วงเต็มทีแล้ว” คำก็ตะคอกผมสองคำก็ตะคอกผม ผมไม่รอให้มันพูดอะไรแล้วครับนอกจากเดินไปรอมันที่รถ ถ้าไม่ติดว่าของผมอยู่ในรถมันนะ ผมคงเรียกแท็กซี่กลับไปแล้วล่ะขี้เกียจวิ่งตามอารมณ์มันเดี๋ยวก็มีได้เลือดกันอีก
มันยังไม่ตามผมมาเลยครับ ตาผมจะปิดอยู่แล้วหิวก็หิว อย่างน้อยถึงห้องผมก็น่าจะหาอะไรกินได้บ้าง ผมกระชับเสื้อมันที่อยู่บนตัวผมเมื่ออากาศมันยิ่งเย็นลงเรื่อยๆ รู้สึกหนักอึ้งที่หัว หมอกมันคงเล่นงานผมแล้ว มึงหายหัวไปไหนเนี่ยกูอยากกลับบ้าน
ต้นมันเดินมาแล้วครับ แต่ในมือมันถือถุงบางอย่างมา
“อะกินซะ ถ้าคราวนี้กินไม่ได้ก็ตัวใครตัวมันละกัน”
มันยื่นห่อนั่นให้ผม นี่มันไปหาซื้อผัดไทยมาจากไหนกันครับ ผมดูแล้วแถวนี้มันก็ไม่มี มิน่ามันถึงหายไปนาน
“เกิดมาไม่เคยยอมใครขนาดนี้มาก่อนเลยนะ จะบอกให้” ดูปากมันผมจะซึ้งกับมันดีหรือเปล่าครับ แล้วทำไมมันถึงยอมผมล่ะครับ ผมอยากถามมันจริงๆ แต่ผมเลือกที่จะเงียบไว้ดีกว่าเพราะผมกลัวคำตอบที่ได้มันจะไม่ตรงกับใจผมตอนนี้
“ไปซื้อที่ไหนมา” ผมถาม
“หามาให้ได้ก็แล้วกันกินๆไปเหอะ อย่าถามคนยิ่งเจ็บแผลอยู่เดินมาทั้งคืนแล้วนะคับ คุณบอยครับ” เอาประชดกูเข้าไปผมล่ะคันปากจริงๆ
“หาเรื่องเจ็บตัวเองแล้วยังจะบ่นอีก อย่างนายมันน่าจะโดนมากกว่านี้ด้วยซ้ำ” ผมคว้าถุงที่มันถือมาไปหาที่นั่งกิน ผมหิวจนไม่มีฟอร์มแล้วครับ
“กินไปก่อนนะเดี๋ยวหยิบน้ำให้อยู่ในรถ”เสียงมันพูดตามหลังผม แต่ตอนนี้ผมขอกินก่อนแล้วกันครับหิวจนหน้ามืดตั้งแต่ตอนเย็นผมยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย……….
มันจะฟังดูเลี่ยนเกินไปหรือเปล่าครับ ถ้าผมจะบอกว่าผัดไทยที่ผมกำลังกินอยู่ตอนนี้มันอร่อยกว่าทุกครั้งที่ผมเคยกินมา
เรากลับมานั่งที่ม้านั่งตัวเดิมอีกครั้งจะเพราะอากาศหนาวหรือเพราะอะไรไม่รู้ที่ทำให้เราสองคนนั่งตัวชิดกันขึ้นมาได้
ถ้าเพื่อนผมสองคนมันมาเห็นภาพผมและต้นตอนนี้ มันคงไม่เชื่อสายตาตัวเองแน่ๆครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

imseng

ขอบคุณนะคับ

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

-อบคุนนะค่าบบ ๆ

peemakung

เออ รักเขาข้างเดียวมันก็เงี้ย
ขอบคุณครับ

malivb

ขอบคุณมากครับ tanya

piyanate

ขอบคุณคราฟผม

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

leopard2531

ขอบคุณมาก

harain15

ขอบคุณครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

kamaji

ขอบคุนมากนะคราบ

kikkapkao

ขอบคุณครับ