++ Real Love Story ++ ฿ 10

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ต้นมันเอาเท้าของมันเขี่ยชิ้นส่วนโทรศัพท์ของผมที่ตกอยู่ที่พื้นพี่เล็กแกคงอดไม่ได้ครับแกถึงเอ่ยออกมา
“เฮ้ยจะเกินไปหน่อยแล้วนะนาย”
“มันเรื่องระหว่างเรานายไม่ต้องยุ่ง” ต้นมันว่ากลับพี่เล็กขยับเหมือนจะทำอะไรมันซักอย่างผมต้องรีบคว้าตัวแกไว้
“พี่เล็กผมว่าเรากลับเหอะ” ผมดึงพี่เล็กออกไปโดยไม่มองหน้าต้นแม้แต่น้อย ไม่มีประโยชน์อะไรที่ผมจะไปมองหน้าคนอย่างมันอีก
ผมไม่ได้กลับบ้านกับพี่เล็กหรอกนะครับ ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียวมากกว่าผมจึงแยกตัวออกมาตามลำพัง
ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอใครเลยจริงๆ ตอนแรกผมยังไม่เชื่อที่ขวัญพูดเท่าไหร่หรอกครับ ผมยังหวังอยู่ลึกๆว่ามันจะตามมาอธิบายอะไรให้ผมฟัง แต่แววตาและคำพูดที่ผมเพิ่งเดินหนีมาเมื่อกี้มันทำให้ผมแน่ใจในคำพูดของขวัญ
ถึงเวลาแล้วล่ะครับที่ผมควรจะลืมมันจริงๆ..ซะที!
พอแล้วเพียงพอแล้ว ตัดใจเสียดีกว่า
อย่ามัวเปลืองเวลา กับคนไม่มีใจ……
กับคนไม่รักจริง กับคนที่ใจร้าย
ไม่มีทางใด….ต้องห้ามใจอย่างเดียว…….
ลืมเขาจงลืมเขา…….
สั่งใจให้ทำตาม……..
อย่ามีความทรงจำ กับคนไม่จริงใจ……
สิ่งเดียวที่ต้องทำ ก็คือจากนี้ไป…..
อย่าไปเหลือหัวใจ..........ให้เขาอีกเลย….........!
จากวันนั้นผมหยุดเรียนหลายวัน ไม่มีใครติดต่อผมได้
ผมกลับไปบ้านที่ต่างจังหวัดขอหลีกหนีเรื่องราวที่วุ่นวายไปซักพัก เผื่อจิตใจผมมันจะดีขึ้น ผมใช้เวลาอยู่กับตัวเองอยู่กับคนที่รักผมมันทำให้ผมดีขึ้นได้จริงๆ ผมพร้อมที่จะกลับมาเจอเรื่องราววุ่นวายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมคงจะไม่รู้สึกเลวร้ายไปมากกว่าเมื่อก่อน
“บอยมึงหายไปไหนมาเนี่ย ติดต่อไม่ได้เลยนะมึง” เอกะนิวมันตรงเข้ามาหาผมทันทีที่ผมโผล่หน้าไปให้พวกมันเห็น
“เนี่ย พี่เล็กแกมาถามหาแกทุกวันเลย” จริงสิผมลืมงานที่คณะไปเลย พี่เล็กแกคงจะโกรธผมแล้วแน่เลย
“กูกลับบ้านมา แล้วพวกมึงเป็นไงบ้าง”
“พวกกูน่ะสบายดีห่วงแต่มึงนั่นแหละ เออนี่พี่ต้นเขาฝากนี่มาให้มึง” เอมันเอากล่องบางอย่างจากกระเป๋า มันยื่นให้ผมเล่นเอาผมงง
“เนี่ยเขาก็มาถามหามึงทุกวันเลยนะ มึงนี่ไม่เบามีแต่หนุ่มหล่อมาถามหา” มันไม่ได้มาถามหากูหรอก มันมาหาแฟนมันต่างหากล่ะ
เจอพวกมึงมันก็แกล้งถามไปงั้นแหละ มันคงอยากรู้มั้งว่ากูจะตรอมใจตายไปหรือยัง ผมนึกแย้งอยู่ในใจผมจะไม่คิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว
“เปิดสิมึง กูอยากรู้ว่ามันคืออะไร” นิวมันเร่งผม ผมเลยยื่นกล่องให้มัน
“มึงเปิดดิ”
“อ้าวมันไม่ไช่ของกู กูจะเปิดทำหอกอะไรล่ะ”
“เออๆ กูเปิดเองก็ได้วะ”
ผมเดินไปนั่งลงที่โต๊ะว่างๆ อยากรู้เหมือนกันว่าต้นมันจะเอาอะไรมาแกล้งผมอีก อีเพื่อนสองตัวของผมก็ตามมาลุ้น ทีให้เปิดล่ะไม่ยอมเปิด ทีตอนนี้ล่ะทำมุง ดีถ้าเป็นระเบิดจะได้ตายหมู่แม่งมันตรงนี้ พวกมึงไม่รู้หรอกว่าไอ้นั่นน่ะมันร้ายกว่าที่พวกมึงเห็น
“โทรศัพท์!” เอกะนิวเอ่ยออกมาพร้อมกันเมื่อผมเปิดกล่องเสร็จ
“แล้วพี่ต้นซื้อให้มึงทำไมอ่ะบอย ของแพงด้วยนะมึง มันชักแปลกๆนา”
“กูไม่รู้ กูรู้แต่ว่าพวกมึงเอาไปคืนเจ้าของด้วย แล้วฝากบอกมันด้วยนะว่า ของแค่นี้กูก็มีปัญญาหาใหม่ได้เหมือนกัน" ผมเดินหนีพวกมันไปหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย
มันคิดจะตบหัวแล้วลูบหลังเหรอไม่มีทาง!!!
ผมเดินไปที่ห้องกิจกรรม ผมเชื่อว่าพี่เล็กต้องอยู่ที่นั่นกะจะไปขอโทษแกซะหน่อย แต่ผมไม่เจอพี่เล็กครับ ผมอึ้งนิดหน่อยกับสิ่งที่เจอเมื่อผมเปิดประตูเข้าไป............ขวัญกับไอ้ขี้เก็กนั่น มันชื่อโจ้ครับ
สาบานได้ว่าผมเห็นเขาสองคนกำลังนัวเนียกันอยู่ ผมไม่อยู่หลายวันพวกมันขนาดนี้แล้วเหรอ แล้วต้นล่ะผมนึกถึงมันขึ้นมา
ขวัญกำลังยืนหน้าซีดอยู่เมื่อมองมาเห็นผม แต่ไอ้โจ้นั่นมันกลับชี้หน้าผม
“สัตว์ มึงเข้ามาทำไมวะ” พวกมึงอุบาทกันเองนิยังมีหน้ามาโวยวายอีก
“ก็นี่มันห้องกิจกรรม ทีหลังก็แปะป้ายไว้สิว่ากำลังทำอะไรกันอยู่”
“ปากดีนะมึงอีตุ๊ด” ไอ้นี่ยั่วโมโหกูอีกแล้ว
“เป็นตุ๊ดแล้วกูไปนั่งบนหัวมึงหรือไง ไอ้สัตว์” ผมด่ามันกลับบ้าง คนยิ่งอารมณ์ไม่ดี กูคงกลัวมึงตายล่ะ `คุณ`หม้อ
มันเดินตรงเข้ามาหาผมทันที เอาสิวะเป็นไงเป็นกันแต่แล้วมันต้องชะงัก สายตามันมองข้ามหัวผมไปเลยต้องมองตาม
“มึงจะทำอะไรโจ้” พี่เล็กเองครับที่เดินเข้ามา
“เปล่า” โจ้มันตอบแล้วเดินไปดึงขวัญออกไปจากห้อง
“นี่มันอะไรครับพี่เล็ก” ผมเอ่ยถามพี่เล็ก
“ก็อย่างที่เอ็งเห็น” ผมอึ้งเมื่อพี่เล็กบอกนึกห่วงบางคนขึ้นมาทันที มันจะรู้เรื่องป่าวเนี่ย
“เอ็งหายไปไหนมาหลายวัน” พี่เล็กถาม
“กลับบ้านอ่ะครับ”
“แล้วก็ไม่บอกปล่อยให้เป็นห่วง”
“พี่เล็กห่วงผมเหรอ” ผมชี้มาที่ตัวเองเอ๋อแดกเล็กน้อย มันอะไรกันเนี่ย
“ก็เออดิ เอ็งลืมไปแล้วเหรอว่าต้องซ้อมละคร” ผมโล่งใจขึ้นมา ที่แท้แกก็ห่วงงานถ้าแกห่วงผมขึ้นมา ก็ยุ่งล่ะครับ แล้วคนที่ผมอยากให้ห่วงมันจะห่วงผมหรือเปล่าไม่รู้
คุยกันได้ซักพักผมแยกตัวออกมาจากพี่เล็กเมื่อรู้สึกหิวขึ้นมา ไม่ได้กินข้าวที่นี่มาหลายวันแล้วชักอยากกินขึ้นมา ผมเดินไปที่โรงอาหารแต่คนเยอะมากที่นั่งก็แทบจะไม่มี ผมไม่ชอบอะไรที่มันดูวุ่นวายและอึดอัดอยู่แล้วก็เลยเดินเลี่ยงไปนั่งรอที่อื่นรอให้คนมันจางๆก่อน
นั่งไปก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ตามประสาคนที่ฟื้นจากอาการป่วยทางใจแล้วสายตาผมก็ไปหยุดนิ่งกับคนๆหนึ่งที่ผมรู้จักดีกำลังเดินมากับใครอีกคน.....................ที่ผมไม่รู้จัก
ต้นครับ มันกำลังเดินมากับผู้หญิงหน้าตาก็ถือว่าพอฟัดพอเหวี่ยงกับยัยขวัญ อย่าบอกนะว่าต้นเลิกกับขวัญแล้วไปควงกับผู้หญิงคนนี้แทน ผมพยายามดึงเหตุการณ์ที่ผมเห็นในห้องกิจกรรมมารวมกับภาพตรงหน้า
ต้นมันหันมาเห็นผมแล้วครับ มันดูชะงักนิดนึงผมรีบหลบสายตาแล้วเดินหนีให้พ้นมันทันที ผมกะไม่เจอมันแล้วเชียว ซวยจริงๆข้าวก็ไม่ทันได้กิน
“อ้าวบอยเจอกันกับพี่ต้นหรือยัง” เอมันทักเมื่อผมเดินย้อนกลับมาหาพวกมัน
“ทำไมต้องเจอด้วยล่ะ” ผมถามแต่เสียงที่ตอบกลับมามันเป็นเสียงต้นครับที่ดังมาทางด้านหลัง
“ก็แล้วทำไมต้องหลบหน้าด้วยล่ะ”
ผมหันกลับไปมองมันทันที……….
“หายไปไหนมาหลายวัน” มันเอ่ยถาม โอยกูจะอ้วกกับคำถามนี้อยู่แล้ว ถามกันจังแต่คนอื่นผมตอบ แต่กับมันผมไม่อยากจะพูดด้วยเลยจริงๆ
“บอยพี่ต้นถามมึงไม่ได้ยินหรือไง” เอมันติงที่แขนผม
“พวกมึงก็บอกมันเองดิ” พูดจบผมก็เดินหนีไป ถ้ามันตามมาอีกคราวนี้ผมไม่ไว้หน้ามันแน่
มันตามผมมาจริงๆครับเมื่อไหร่มันจะเลิกตอแยผมซักทีเนี่ย ผมตรงดิ่งไปที่ห้องสมุดทันทีจะดูซิมันจะมีปัญญาก่อกวนผมได้มั๊ยในสถานที่แบบนั้น ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นมันถอยหลังกลับไปโดยไม่ตามผมเข้ามา ผมจะหลบหน้ามันได้ซักกี่วันเนี่ย
ตอนเย็นผมต้องไปซ้อมละครของคณะ พี่เล็กเอาบทมาให้ผม เออหนอผมต้องเล่นบทคู่พระคู่นางกะยัยขวัญ ผู้ชายจริงๆตั้งเยอะแยะทำไมไม่เอามาเล่นวะ
“อะไรเห็นบทแค่นี้เครียดเลยเหรอเอ็ง” พี่เล็กแซว
“ก็มันครั้งแรกนิพี่เล็ก ผมจะเล่นได้หรือเปล่าไม่รู้”
“เอาน่าก็ขยันท่องบทละกัน คนอื่นเขาเล่นไปไหนต่อไหนแล้ว”
“พี่เล็กผมผมขอถอนตัวได้ป่าวอ่ะ” ผมไม่อยากเล่นกับขวัญจริงๆครับ
“วอนโดนเตะเหรอเอ็งถอนตัวไม่ได้โว้ย เอ็งน่ะเหมาะสุดแล้ว”
“โธ่พี่คนที่เขาอยากเล่นและเหมาะกว่าผมก็มีนะ”
“ใคร”
“ก็รุ่นพี่โจ้ไง รับรองมันตัวสั่นแน่ถ้าได้เล่นบทนี้”
“เอาน่าข้าให้เอ็งเล่น เอ็งก็เล่นไปเหอะข้าเชื่อว่าเอ็งทำได้” พี่เล็กจับหัวผมเล่นอีกแล้ว คราวนี้ผมแกล้งแกกลับบ้างโดยแกล้งเอานิ้วจี้ที่เอวแก ไม่น่าเชื่อผู้ชายแมนๆอย่างแกจะบ้าจี้ได้ด้วย
แกไล่เตะผมพัลวันเมื่อผมไม่ยอมหยุดแกล้งแก ผมก็หลับหูหลับตาวิ่งหนีแกอย่างเดียวจนไปชนกับร่างหนึ่งเข้าอย่างจัง
“มีความสุขจังนะ” ต้นเอ่ยออกมาเมื่อผมกำลังยืนอยู่หน้ามันโดยมีขวัญยืนอยู่ข้างๆ
“พี่เล็กกับบอยเขาก็อย่างนี้กันทุกวันอยู่แล้วล่ะพี่ต้น จริงมั๊ยคะพี่เล็ก” ขวัญลอยหน้าถามพี่เล็กที่วิ่งมาถึงผมพอดี
“อ้าวมาแล้วเหรอขวัญ ดีจะได้ซ้อมกันเร็วๆ” พี่เล็กทักขวัญแล้วหันมามองหน้าผมกับต้น แกชอบมองเราแปลกๆก่อนที่แกจะเอ่ย
“ขวัญมากับพี่หน่อยสิ บทขวัญมันมีอะไรต้องแก้” ขวัญทำหน้าเหรอหรา ผมเองก็งงไม่น้อย
“ก็ไปพร้อมกันหมดก็ได้นิพี่เล็ก” ขวัญบอกมันคงกลัวผมจะปล้ำแฟนมันมั้งถ้าปล่อยให้อยู่กับผม หรือมันกลัวผมฟ้องเรื่องมันกับไอ้โจ้นั่น ไม่ต้องกลัวหรอกกูจะปล่อยให้มึงหลอกไอ้นี่ไปเรื่อยๆแหละ ให้มันรู้เองมันจะได้รู้สึกอย่างที่กูเคยรู้สึก
“ไปเหอะขวัญพี่ก็อยู่แถวนี้แหละ” ต้นมันบอกออกมา มึงอยู่แถวนี้กูไปที่อื่นก็ได้วะ
“พี่เล็กงั้นเดี๋ยวบอยมานะ” ผมพูดกับพี่เล็กซะเพราะผมเปล่าประชดใครนะครับ
“อ้าวแล้วบอยจะไปไหนครับ” พี่เล็กเองแกก็รับมุขดีจริงๆ
“ไปหาเพื่อนแป็บนึงครับเดี๋ยวมา” ผมยิ้มให้พี่เล็กแล้วเดินผ่านต้นไปโดยไม่มองหน้ามันแม้แต่น้อย เหมือนมันไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ แต่ก็เท่านั้นแหละมันจะมารู้สึกอะไรกับผมล่ะ
ผมซ้อมละครแทบจะทุกวัน นับวันผมก็ยิ่งสนิทกับพี่เล็กมากขึ้น ในขณะเดียวกันผมก็ใช้วิธีเฉยชากับต้นจนเราแทบจะไม่ได้คุยกันเลย ทั้งที่มันก็มาเทียวรับเทียวส่งขวัญบ่อยๆ แต่ถ้ามีทางไหนที่ผมจะเลี่ยงหนีมันได้ผมทำหมด
ผมนึกเอือมระอากับการกระทำของขวัญเหมือนกัน ที่ลับหลังต้นก็ชอบแอบไปคุยกับไอ้โจ้นั่น แต่ก็ช่างเถอะเมื่อผมตัดสินใจจะลืมเรื่องทั้งหมด ผมก็ไม่ควรที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกมันอีก ต่างคนต่างอยู่เหมือนทุกวันนี้ผมก็สบายใจดีอยู่แล้วต้นมันจะเป็นอะไรก็เรื่องของมัน แล้วให้มันโดนหลอกซะบ้างมันจะได้รู้ว่าผมเคยเป็นยังไง
“บอยมึงดูนั่นดิ” เอมันชี้ให้ผมดูอะไรบางอย่างในเช้าวันหนึ่ง ในขณะที่เราเดินเข้ามหาลัยพร้อมกัน
ต้นกำลังนั่งเหม่ออยู่คนเดียวในซุ้มๆหนึ่ง มันคงจะรู้เรื่องขวัญแล้วแน่ๆ
“ท่าทางจะแย่นะมึง กูสังเกตเห็นพี่เขาเป็นงี้มาหลายวันแล้ว”
“มึงจะไปสนใจทำไม จะเป็นอะไรมันไม่เห็นเกี่ยวกับเราเลยซักหน่อย”
“แล้วมึงไม่สงสารเขาบ้างเหรอ ยัยขวัญนี่มันแสบจริงๆอุตส่าแย่งพี่ต้นไปจากแกได้แล้ว ยังมาทิ้งขว้างแบบนี้อีก”
“แย่งอะไร กูกับเขาไม่เคยเป็นอะไรกัน”
“นี่ถึงกูจะเป็นเกย์กูก็ไม่ได้โง่จนดูอะไรไม่ออกหรอกนะ ช่วงที่มึงหายไปพี่ต้นเขามาถามหามึงทุกวัน โทรหากูซะสายแทบไหม้กูก็บอกให้โทรไปหามึงที่ห้อง เพราะกูก็ติดต่อมึงไม่ได้เหมือนกัน เขาก็บอกว่าเขาไปหามึงที่ห้องมาแล้วแต่ไม่เคยเจอมึงเลย กูก็งงว่าเขารู้จักห้องมึงด้วยเหรอ เขาเลยฝากของบางอย่างไว้ให้มึง ก็โทรศัพท์นั่นแหละ แล้วเครื่องเก่ามึงหายไปไหน กูถึงเคยถามมึงไงตอนที่มึงกลับมาว่าเจอกับพี่เขาหรือยัง ท่าทางเขามีเรื่องอยากคุยกับมึงมาก ถ้าคนมันไม่มีใจนะมันไม่พยายามตามหามึงขนาดนี้หรอก”
ผมฟังแล้วก็อึ้งนิดหน่อยเห็นคนที่หอผมบอกมาเหมือนกันว่ามีคนไปหาผมทุกวันผมคิดว่าเป็นเอกะนิวก็เลยไม่ได้สนใจอะไร ที่แท้ก็มันเองเหรอแล้วมันยังจะคุยอะไรกับผมอีกทุกอย่างมันก็น่าจะจบจากวันนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

-อบคุนนะค่าบบ ๆ

peemakung

ขอบคุณครับ

malivb

ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณคราฟผม

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

อย่าทะเลาะกันเลยยย โอ้ยย เศร้าา

Klong

ขอบคุนครับ

leopard2531

ขอบคุณมาก

harain15

ขอบคุณครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

kamaji

ขอบคุนมากนะคราบ