++ Real Love Story ++ ฿ 12

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“มันก็ไม่เสียหายหรอกถ้าคนอื่นจะไปเที่ยวกันแต่กับนายรู้ไว้ด้วยพี่ไม่ชอบ” ผมอึ้งอีกแล้วครับ ดึกๆทำไมไอ้นี่มันชอบเพี้ยนๆกับผมจัง
ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นมันก็นานแล้วเหมือนกันที่ผมไม่ได้อยู่กับมันสองต่อสองแบบนี้มันหันมาสบตาผม ผมเลยรีบหลบตามัน
“ไม่ได้คุยกันนานแล้วนะ” จู่มันก็เอ่ยออกมาพลางชะลอความเร็วรถลงผมค่อยโล่งอกขึ้นมาหน่อย
ผมก็เอาแต่เงียบแหละครับเพราะผมไม่รู้จะคุยอะไรกับมัน ผมเดาสถานการณ์ไม่ถูกจริงๆ
“ทำไมเงียบไป” มันเอ่ยถาม
“จะให้คุยอะไรล่ะ”
“อะไรก็ได้ทีกับคนอื่นทำไมพูดเอาๆ” มันทำท่าเหมือนน้อยใจ
“คนอื่นเขาไม่ได้เกลียดผมเหมือนพี่นิ” ผมโพล่งออกมาอย่างเหลืออด ไหนๆก็ไหนๆแล้ว วันนี้ขอผมเคลียร์เรื่องราวให้มันจบๆไปซักทีเหอะ ผมกับมันจะได้ไม่มาคอยมาเล่นสงครามประสาทกันอีก
ต้นชะงักนิดนึง
“อะไรที่ทำให้นายคิดว่าพี่เกลียดนาย” มันถามพลางหาที่จอดรถ สงสัยเรื่องคงจะยาวแล้วล่ะครับ
มันหันมาจ้องหน้าผมเพื่อรอคำตอบเมื่อมันจอดรถเสร็จแล้ว
“ก็แล้วทำอะไรไว้บ้างล่ะ” ผมย้อนถามมันบ้าง ต่างฝ่ายต่างสู้หน้ากัน
"ไงบอกมาดินิ่งทำไมล่ะ!” มันตะคอกผมเมื่อผมนิ่ง เออผมจะตอบมันว่าไงดีเนี่ย
“ขอร้องล่ะอย่าคิดอะไรเองฝ่ายเดียว” เออก็กูรักมึงข้างเดียวไงชีวิตกูถึงวุ่นวายแบบนี้
“ก็แหงล่ะพี่จะมาคิดอะไรกับผมได้ล่ะ ไม่ต้องมาย้ำหรอกผมรู้ตัวดี” ผมจะเปิดประตูหนีมัน แต่มันกลับกดล็อคไว้หมือนเดิม
“ก็เป็นซะอย่างเงี๊ยเอะอะก็หนี แล้วจะได้คุยกันรู้เรื่องมั๊ยล่ะ”
“ก็ผมไม่มีเรื่องจะคุยไง”
“ถามจริงเหอะจะเกลียดพี่อะไรนักหนา จะคุยดีๆกับพี่ซักครั้งนี่มันจะตายหรือไง พี่ไม่ได้มีโอกาสอย่างนี้บ่อยหรอกนะ”
“จริงๆก็ไม่น่าจะมีด้วยซ้ำ”
“เออกูมันไม่ใช่ประธานกิจกรรมนี่หว่า”
ดูท่าทางต้นมันโมโหมาก มันบีบแตรเสียงดังลั่นจนผมตกใจไอ้นี่มันวอนจริงๆ แล้วมันจะดึงพี่เล็กมาเกี่ยวทำไมแต่ผมไม่แคร์มันหรอกบังเอิญผมเหลือบไปเห็น ซีดีแผ่นหนึ่งที่วางอยู่บนรถมัน
“อยากรู้ใช่มั๊ยผมคิดอะไรอยู่”
เราสบตากันนิ่งมันคงงงว่าผมจะทำอะไร ผมจัดการใส่แผ่นซีดีเข้าไปเลือกเพลงที่ผมต้องการให้มันฟัง
“หวังว่าเราคงจะไม่เจอกันอีก” ผมบอกก่อนจะปลดล็อคประตูเดินออกไปพร้อมๆกับเสียงเพลงที่มันเริ่มต้นขึ้น
…..ขอร้องเถอะเธออย่าเดินมาหา….
….อย่าเดินเข้ามา มาถามอะไรมากมาย…..
….ไม่ต้องพูดจา อย่ามาสงสัย…….
…..ว่าเจ็บแค่ไหนที่เธอได้ทำกับฉัน……
…..ฉันไม่คิดว่าฉันต้องพูดกับคนที่ทำร้ายกัน……
….เมื่อเธอถามก็เลยต้องทำให้เธอเข้าใจ……
….เพราะยังเหลือคำพูดคำหนึ่ง……
…..กลั้นใจบอกเธอก็ได้…….
…ฟังเอาไว้และขอได้โปรดจงจำให้ดี….
…เกลียดเธอเหลือเกิน….
…ไม่อยากหายใจร่วมกับเธอ….
….ไม่อยากให้เธอเข้ามาใกล้..ใช้ลมหายใจเดียวกัน…
….ยิ่งรักเท่าใหร่รู้ไหมยิ่งเกลียดเท่านั้น…..
…รู้แล้วใช่ไหม เข้าใจแล้วนะ….
….อย่าทำให้ฉันเจ็บช้ำน้ำใจอีกเลย…..
…..ถ้าพบที่ไหนช่วยทำเฉยๆ…….
…..ห่างกันไปเลย..เหมือนคนไม่รู้จักกัน!…..
ผมไม่รู้หรอกว่ามันจะฟังเพลงจบหรือเปล่า แต่ผมก็ภาวนาให้มันฟังจนจบ ถ้ามันรู้สึกสงสารผมบ้างมันก็คงจะไม่มาตามให้ผมวุ่นวายใจอีก ทุกอย่างในเพลงนั้นก็คงจะบอกมันได้ดี
แต่ทำไมผมร้องไห้ล่ะครับ!
ผมร้องออกมาจริงๆมันจะไปจากชีวิตผม ทำไมผมต้องมาใจหายกับมันด้วย ผมทรุดตัวลงนั่งเมื่อมันหมดแรงที่จะเดินปล่อยให้น้ำในตามันไหลออกมาเรื่อยๆ ความรู้สึกบางอย่างของผมรับรู้ได้ว่ามันคงจะหายจากชีวิตผมไปจริงๆ
ในเมื่อผมเลือกเองให้มันต้องจบแแบบนี้ผมก็พร้อมที่จะยอมรับในสิ่งที่จะเกิดขึ้น
ผมกับต้นกำลังจะกลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน!
“บอยกินข้าวเหอะ” นิวมันเข้ามาชวนผมในขณะที่ผมนั่งคิดอะไรเงียบๆในห้องกิจกรรมคนเดียว
จากวันนั้น ต้นมันหายไปจริงๆครับเจอหน้าผมมันแทบจะไม่มองด้วยซ้ำ เราไม่ได้คุยอะไรกันเลยมันมาดูขวัญซ้อมละครทุกวันแต่เวลาผมเดินเข้ามามันก็จะเดินหนีไปทันที
ผมโดนเพื่อนร่วมงานต่อว่าหลายครั้งเมื่อผมเล่นละครไม่ได้เรื่อง ทั้งที่อีกไม่กี่วันงานก็จะเริ่มกันแล้ว แม้แต่พี่เล็กแกยังพูดอะไรไม่ออกผมทำให้งานมันช้าลงจริงๆ ผมไม่มีกะจิตกะใจซ้อมจริงๆครับ
“ไม่อ่ะนิวมึงไปกะเอเหอะ กูไม่หิว”
“มึงเป็นอะไรไปเนี่ย กูเห็นมึงเป็นอย่างนี้มาหลายวันแล้วนะ”
“เปล่า”
“เปล่าอะไรข้าวปลาไม่ยอมกินเพราะพี่ต้นอ่ะดิ” อีนี่มันชอบเดาจริงๆ
“ก็บอกว่าเปล่าไง” ผมมองมันดุๆ
“เออกูไม่ยุ่งกะมึงก็ได้วะ แล้วเรื่องละครมึงเป็นไงบ้าง กูได้ยินรุ่นพี่หลายคนบ่นเรื่องมึงหลายคนแล้วนะ ว่าเล่นละครไม่ได้เรื่อง” ผมนิ่ง
“เมื่อก่อนมึงก็เล่นได้นี่หว่า พี่เล็กยังชมมึงบ่อยๆเลยแล้วเสือกเป็นไรขึ้นมา”
“เออน่าเรื่องของกู เดี๋ยวกูถอนตัวก็ได้วะ”
“พูดเป็นเล่น เหลือเวลาไม่กี่วันเนี่ยนะมึงวอนโดนรุ่นพี่เล่นงานเหรอไง”
“ทุกวันนี้ กูโดนเล่นงานอยู่แล้ว”
ใช่ครับ ทุกวันนี้ผมก็โดนรุ่นพี่เขม่นหลายคนเหมือนกัน จนผมไม่กล้าสู้หน้าใคร ไม่มีใครอยากคุยกับผมแม้แต่พี่เล็กแกก็ยังไม่คุ้นเคย
ผมเหมือนเดิม ผมอยากให้งานนี้ผ่านไปโดยเร็วจัง ผมจะได้ไม่มาเจอคนพวกนี้อีก โดยเฉพาะคนๆหนึ่งที่มันมาเฝ้าขวัญทุกวันแต่มันไม่เคยมองหน้าผมเลย ผมตัดสินใจกลับเข้าไปเที่ยวร้านเดิมที่ผมเคยไปหาเอกะนิวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมไปคนเดียว ไม่รู้อารมณ์ไหนผมสั่งเครื่องดื่มที่ผมไม่คุ้นเคยมาดื่มซะเล่นเอาผมมึนแต่ก็พอมีสติอยู่บ้างแต่ก็ร่อแร่เต็มที ผมโดนจับมือไว้ เมื่อผมกำลังจะยกแก้วเครื่องดื่ม
จ่อปาก ใครมันมายุ่งกะกูเนี่ย ผมหันหน้าไปมอง………
“นนท์” ผมเอ่ยออกมาตกใจอยู่เหมือนกันไม่คิดว่าจะเจอกับมันอีก มันยิ้มให้ผมก่อนจะแย่งแก้วผมไปวางไว้บนโต๊ะ
“เห็นดื่มมาเยอะแล้วนะครับ” มันนั่งลงข้างๆผม
“ก็นิดหน่อย” ผมตอบแบบมึนๆตามันเริ่มพร่าหมดแล้ว
“ไม่หน่อยแล้วล่ะครับขนาดนี้” “มันจับมือผมไว้เมื่อผมจะคว้าแก้วมาดื่มต่อ “พอแล้วนะครับร้านมันจะปิดแล้ว”
ดูมันสุภาพกว่าวันนั้นเยอะเลยล่ะครับ ในสภาพที่จิตใจผมอ่อนแออย่างนี้มันก็ทำให้ผมโอนเอียงได้เหมือนกัน นนท์ยังไม่ยอมปล่อยมือผมครับ เรามองตากันนิ่งสีหน้ามันยังยิ้มอยู่เหมือนเดิม
“แล้วเพื่อนไปไหนหมดครับ” มันถาม
“มาคนเดียว” ดูมันจะทำหน้างง
“แล้วแฟนจะมาตามป่ะเนี่ย” ผมส่ายหัวพลางนึกขำปนสมเพชตัวเอง
“แล้วจะกลับยังไงเมาขนาดนี้เพื่อนก็ไม่มี”
“เออน่ากลับได้” ผมงัวเงียตอบพลางจะลุกขึ้นแต่ทรงตัวไม่อยู่ เซล้มลงใส่นนท์ซะงั้น ถ้ามันไม่รีบคว้าผมไว้มีหวังผมไปกองกับพื้นแน่
“อืมท่าทางบอยจะไม่ไหวแน่ กลับด้วยกันมั๊ย” มันเอ่ยถามผมก็ตอบส่งๆไปงั้นแหละครับ สติผมมันจะไม่อยู่กับตัวแล้ว
“กลับก็กลับดิ”………….
นนท์หิ้วปีกผมมาที่รถจัดแจงที่นั่งให้ผมเรียบร้อย ในขณะที่ผมอาการร่อแร่
“จะไปไหนอ่ะ” ผมงัวเงียถามเมื่อนนท์มันเข้ามานั่งข้างๆผมแล้ว แต่ทำไมผมเห็นหน้ามันเป็นต้นล่ะครับ ตาผมมันพร่าไปหมดแล้วจิตใต้สำนึกมันสร้างภาพให้ผมเองว่าคนที่นั่งข้างๆผมตอนนี้เป็นต้น ผมลืมหน้ามันไม่ได้จริงๆ
ผมเผลอตัวโผกอดคนที่อยู่ตรงหน้าที่ผมเห็นว่าเป็นต้น ปากก็พร่ำบอกไปเรื่อยผมควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ
“อย่าทิ้งผมไปนะ ผมยอมแล้วผมยอมทุกอย่างแค่ให้พี่คุยกับผม ถึงพี่จะดุด่าผมก็ยอมผมทนไม่ได้ที่เห็นพี่เฉยชากับผมแบบนี้” ร่างผมสั่นเพราะแรงสะอื้นภายในอกแข็งแรงนั่นที่โอบผมไว้หลวมๆ
“บอย บอย บอย ใจเย็นสิครับ ผมนนท์นะครับ”
สติผมค่อยๆกลับมาเมื่อโดนเรียกอยู่หลายครั้ง พร้อมกับที่ร่างโดนเขย่าผมลืมตาขึ้นมองอีกครั้ง
นนท์มองผมอย่างตกใจ แม้ภาพมันจะไม่ชัดมากเพราะม่านน้ำตาผมเองแต่ผมก็สังเกตเห็นสีหน้ากังวลของนนท์ ผมปาดน้ำตาลวกๆนี่ผมทำอะไรลงไป
“ขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจ”
นนท์พยักหน้ายิ้มๆ
“ผมพอจะเข้าใจแล้วใจเย็นๆนะครับ อย่าคิดมากท่าทางคุณคงรักแฟนมาก ทะเลาะกันมาเหรอครับ” นนท์ค่อยๆเอามือเช็ดน้ำตาผมมันคงจะไม่ผิดอะไรนัก ถ้าผมจะโผกอดนนท์อีกครั้งเพราะสภาพจิตใจผมตอนนี้  ขอให้ผมได้มีที่พักพิงเถอะครับ
นนท์กอดผมไว้หลวมๆ ผมปล่อยให้ตัวเองร้องไห้อย่างไม่อายอาจจะเพราะฤทธิ์เหล้าก็ได้ที่ทำให้ผมอ่อนแอได้ขนาดนี้ ผมสะอื้นจนตัวโยนนนท์จึงเริ่มกอดผมแน่นขึ้น เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นแยกร่างเราออกจากกัน
“ไม่ใช่ของผม” นนท์บอกเมื่อผมมองหน้า
ถ้าไม่ใช่ของมันก็คงเป็นของผมล่ะครับ แล้วใครจะโทรหาผมตอนนี้ ผมหยิบเครื่องออกมาดูอาการเมาของผมหายไปทันทีเมื่อชื่อที่โชว์ที่หน้าจอผม  ผมตาไม่ฝาดแน่ครับ!
“…..TON…..”
ผมกดรับด้วยอาการใจสั่นผมได้ยินเสียงต้นเต็มๆเลยล่ะครับ
“จะทำอะไรกันก็หาที่ลับตาคนหน่อยนะ!” มันพูดกับผมแค่นั้นแหละครับก่อนจะวางสายไป
ผมตัวชาไปทั้งร่างเมื่อรถคันหนึ่งแล่นผ่านหน้าผมกับนนท์ไป
รถของต้น!
ผมเปิดประตูรถของนนท์ลงมาทันที มันกำลังเข้าใจผิดผมครั้งใหญ่เลยล่ะครับ
ไม่เรื่องมันต้องไม่เป็นแบบนี้!
  ผมกดโทรศัพท์กลับไปทันทีเป็นทางเดียวมันจะหยุดรถเพื่อฟังผมอธิบาย
“พี่ต้นฟังผมก่อนนะ”
ได้ผลครับ รถมันจอดนิ่งอยู่ไม่ไกลผมเท่าไหร่ผมยิ้มอย่างน้อยมันก็ยังยอมฟังผมแล้ว ผมวิ่งไปที่รถมันทันทีโดยที่นนท์ยังนั่งมองผมอยู่ในรถมันคงงงกับเหตุการณ์อยู่มั้งครับผมวิ่งไปหยุดยืนหอบอยู่หน้ารถ ขวัญเองก็นั่งอยู่ข้างๆมัน
ต้นจ้องหน้าผมเหมือนโกรธแค้นมาจากชาติปางไหนมันเป็นแววตาที่ดุกว่าทุกครั้งที่ผมเคยเจอมา ก่อนที่ทั้งมันและขวัญจะออกมาจากรถพร้อมกันผมกำลังยืนประจันหน้ากับคนทั้งคู่!

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

-อบคุนนะค่าบบ ๆ

peemakung

ขอบคุณครับ

malivb

ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณครับผม

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

leopard2531

ขอบคุณมาก

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

harain15

ขอบคุณครับ