++ Real Love Story ++ ฿ 13

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ได้ผลครับ รถมันจอดนิ่งอยู่ไม่ไกลผมเท่าไหร่ผมยิ้มอย่างน้อยมันก็ยังยอมฟังผมแล้ว ผมวิ่งไปที่รถมันทันทีโดยที่นนท์ยังนั่งมองผมอยู่ในรถมันคงงงกับเหตุการณ์อยู่มั้งครับผมวิ่งไปหยุดยืนหอบอยู่หน้ารถ ขวัญเองก็นั่งอยู่ข้างๆมัน
ต้นจ้องหน้าผมเหมือนโกรธแค้นมาจากชาติปางไหนมันเป็นแววตาที่ดุกว่าทุกครั้งที่ผมเคยเจอมา ก่อนที่ทั้งมันและขวัญจะออกมาจากรถพร้อมกันผมกำลังยืนประจันหน้ากับคนทั้งคู่!
“สภาพดูไม่ได้เลยนะบอย” ขวัญเอ่ยออกมา
“ยุ่ง!” ผมตวาดกลับทันที
“นายต่างหากที่ยุ่ง” ต้นเอ่ยออกมาผมมองหน้ามันอย่างเจ็บปวด
“พี่กำลังเข้าใจผมผิดนะ”
“ผิดอะไรนี่นายคิดอะไรของนายอยู่” มันเอามือล้วงกระเป๋ามองผม
“ก็ที่พี่เห็นเมื่อกี้”
“อ๋อที่วิ่งตามมาก็แค่จะพูดเรื่องแค่นี้เองเหรอ นายมาบอกผิดคนแล้วล่ะถึงนายจะทำอะไรกับนายนั่น มันก็ไม่เกี่ยวกับพี่”
ผมหน้าเจื่อนมองหน้าต้นกับขวัญสลับกัน
“แล้วพี่โทรหาผมทำไม”
“ไม่อยากให้สถาบันมันเสียไงถ้าคนอื่นมาเห็นเข้า ขึ้นหน้าหนึ่งขึ้นมาว่าเด็กมหาลัยนี้มั่วเซ็กในสถานที่สาธารณะแบบนี้ คิดดูว่าจะมีคนไปดูละครที่นายเล่นเพื่อคณะของนายเพื่อมหาลัยซักกี่คน มีสมองคิดบ้างหรือเปล่าหรือมันคิดเป็นแต่เรื่องเดียวมั่วมันทุกคืน”
ผมแทบหมดแรงยืนเมื่อมันยืนด่าผมต่อหน้าขวัญ
“พี่คิดแค่นี้เองเหรอ” ผมถามออกไปเสียงสั่น
“มันมีอะไรให้คิดมากกว่านี้ล่ะ นายมันก็เกย์ส่ำส่อนทั่วไปหัดคิดถึงพ่อแม่บ้างดิ ไม่ไช่เอาแต่มาเที่ยวมั่วๆแบบนี้”
“พี่ต้นพอเหอะ” ขวัญติงเมื่อคนเริ่มมอง ผมเองไม่น่าอายมากกว่ามันเหรอที่โดนด่าต่อหน้าคนเยอะๆแบบนี้
“พอกันทีจำเอาไว้นะ ฉันไม่เคยมีรุ่นน้องอย่างนายไม่ว่าจะที่นี่หรือที่ไหนเราไม่เคยรู้จักกัน!!!” พูดจบต้นมันก็จะขึ้นรถเพราะอะไรไม่รู้ที่ทำให้ผมวิ่งเข้าไปคว้าแขนมันไว้ก่อนที่ผมจะโดนสะบัดเต็มแรง ตามด้วยหมัดหนักๆทำเอาผมล้มคว่ำอยู่ตรงนั้น
“จำไว้อย่าตามมาอีก  !” ต้นมันชี้หน้าผมที่นั่งกองอยู่ที่พื้นท่ามกลางสายตาของคนหลายคู่   มันขับรถออกไปแล้วปล่อยให้ผมนั่งเจ็บปวดอยู่กับกับเหตุการณ์
เจ็บกายไม่เท่าไหร่หรอกครับ แต่ข้างในผมนี่สิผมไม่รู้จะบรรยายมันออกมายังไง กี่ครั้งแล้วที่ต้องเจ็บกับการกระทำของมันทำไมผมไม่จำล่ะครับ…..ผมไม่เข้าใจ  ผมจะต้องร้องไห้ฟูมฟายไปอีกนานแค่ไหนผมนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นอย่างไม่อายใคร จนนนท์มันรีบวิ่งเข้ามาพยุงผมขึ้น
“เฮ้ย..อายเขา..ไม่เอากลับบ้านดีกว่านะ” มันดึงผมมาที่รถค่อนข้างยากเอาการอยู่เมื่อร่างกายผมไม่ตอบสนองใดๆทั้งสิ้น
สติผมดับวูบไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ครับ !
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในห้องสี่เหลี่ยมที่ผมไม่คุ้นเคย นนท์มันนอนหลับอยู่บนโซฟาใกล้ๆผม นี่ผมอยู่ห้องมันเหรอครับ เสื้อผ้าผมถูกเปลี่ยนให้แล้วเรียบร้อย ผมพยายามลุกขึ้นช้าๆในหัวมันมึนไปหมดนึกลำดับเหตุการณ์เมื่อคืน
“ตื่นแล้วเหรอครับ” เสียงนนท์ทักมาผมพยักหน้านิดหน่อยรู้สึกคอแห้งจนต้องไอออกมา นนท์มันเลยเดินไปหยิบน้ำมาให้
“ดีขึ้นป่ะ” มันถามยิ้มๆเมื่อผมวางแก้วน้ำลง
“ก็ดีขอบใจนะ” ผมตอบก็ถ้าไม่ได้มันผมจะเป็นยังไงบ้างก็ยังไม่รู้
“รู้ป่ะเมื่อคืนเหมือนผมดูละครอยู่ฉากหนึ่งเลยนะ” นนท์บอกออกมา ผมถอนหายใจ
“มันคงจะเป็นตอนจบแล้วล่ะ”
“คงไม่มั้ง”
“ทำไมอ่ะ”
“ก็เปล่าเดาๆดูหิวหรือยังครับ”
“ขออาบน้ำก่อนได้ป่ะ” นนท์มันมองผมแปลกๆอีกแล้ว
“อาบไหวเหรอให้ช่วยป่าว”
“ไม่ต้องอ่ะแล้วเมื่อคืนเปลี่ยนเสื้อให้ผมเหรอ”
“อืมก็อยู่กันสองคนนิครับ แล้วคนน่ารักอย่างบอยผมจะยอมให้ใครมาเปลี่ยนให้ล่ะครับ” ผมส่ายหัว มันยังมีอารมณ์มาล้อผมอีกนะทั้งที่เมื่อคืนมันก็เห็นแล้วว่าอะไรเป็นอะไร
ผมปวดหัวหนึบขึ้นมาอีก ไอ้เหล้าบ้ากูจะไม่แตะมึงอีกแล้ว ผมนึกในใจไม่ไหวจริงๆครับ ผมอยากจะอ้วกขึ้นมาจนต้องรีบวิ่งลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ นนท์มันยังตามมาลูบหลังให้ผมอีก นี่มันไม่รังเกียจที่จะเห็นผมอ้วกหรือไง
“นายออกไปก่อนไป” ผมไล่มัน
“ไม่อ่ะเกิดเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาใครจะช่วย”
“เออน่าผมดูแลตัวเองได้”
“เชื่อตายล่ะ เมื่อคืนก็เอาตัวเองไม่รอดอยู่แล้ว” ผมหันมามองหน้ามันทันทีเมื่อคืนผมดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ
“เฮ้ย !อย่าทำหน้าเศร้าดิ ผมขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจ” นนท์ขอโทษผมเป็นการใหญ่ หน้าผมมันคงเศร้ามาก ผมเลี่ยงตัวออกมาจากห้องน้ำนั่งกุมขมับอยู่ที่เตียง
“พอจะเล่าอะไรให้ผมฟังได้ป่ะ” นนท์มันนั่งลงข้างๆผมมองหน้ามันนิ่ง บางทีผมได้ระบายมันก็อาจจะดีขึ้น นนท์ถึงได้รับรู้เรื่องราวผมทุกอย่าง ผมไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเก็บเรื่องราวหนักอกไว้คนเดียว ผมเชื่อว่านนท์น่าจะเป็นเพื่อนที่ดีผมได้ อย่างน้อยความรู้สึกผมกับมันก็ตรงกันคนที่มีอะไรคล้ายๆกันก็น่าเข้ากันได้ง่าย ผมคิดว่าอย่างนั้นครับ
  “บอยเป็นอะไรหน้ามึงซีดๆ” เอกะนิวเข้ามาทักผมเมื่อผมโผล่ไปที่คณะ
“แล้วเมื่อกี้นนท์มาส่งมึงเหรอ” ผมมองหน้ามันทั้งสองงงๆ
“รู้จักนนท์ด้วยเหรอ”
“อีนี่ มึงมัวแต่อยู่ในกะลาอ่ะดิ มึงจำร้านที่มึงไปหากูไม่ได้เหรอ นนท์เขาเป็นขวัญใจคนที่นั่นเลยนะมึง ว่าแต่ว่ามึงไปคั่วมาได้ไงวะเอมันตามมาเป็นชาติมันยังแห้วเลย”
“อ้าวอีนิว มึงอ่ะดิที่ตามกูแค่มองโว้ย”
“นี่พวกมึงเลิกซะทีเหอะน่า กูปวดหัว” ครับผมปวดหัวขึ้นมาจริงๆจนยืนแทบไม่ติด เหมือนมันจะวูบไปเฉยๆ
“เฮ้ย..บอยมึงเป็นไรวะ”  เอกะนิวมันเข้าพยุงผมไว้ก่อนที่มันจะพาผมไปที่ห้องพยาบาล
“อืมไข้ก็ไม่มี เครียดอะไรมาหรือเปล่า” เจ้าหน้าที่บอกผมเมื่อตรวจร่างกายผมเสร็จ
“อ๋อ เพื่อนผมมันคงเครียดเรื่องงานที่คณะครับแถมใกล้สอบด้วย” เอมันตอบแทนผม
ผมถูกให้นอนพักเมื่อผมวูบขึ้นมาอีก ขณะจะออกจากห้องพยาบาล
“มึงสองคนไปเรียนเหอะเดี๋ยวสาย แล็คเช่อร์เผื่อกูด้วยกูขอพักแป็บนึง ไม่ใหววะ” ผมไล่เอกะนิวออกไป
“เออเดี๋ยวกูบอกให้พี่ต้นมาดูมึงให้” เอมันบอกอีนี่มันอยากให้ผมตายเร็วๆหรือไงกัน
“มึงไม่ต้องเสือกเลยอีเอกูจะนอนไปกันได้แล้ว”
  ผมเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ อาจจะเพราะฤทธิ์ยาที่ผมกินเข้าไป มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อมีมือมาแตะที่หน้าผาก ผมยันตัวลุกขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นต้น เอมันเอาจริงเหรอเนี่ย
“เมื่อคืนหนักไปอ่ะดิ” มันบอกเสียงเรียบแต่ก่อนที่ผมจะตอบมัน เสียงขวัญก็ดังขึ้นมาก่อน
“เสร็จแล้วค่ะพี่ต้นไปกันเหอะ”
ผมสังเกตเห็นผ้าที่พันมือขวัญอยู่ ที่แท้มันก็พาขวัญมาทำแผลแล้วยัยบ้านั่นไปเป็นอะไรมาล่ะเนี่ย
“อ้าวบอยไม่สบายเหรอทำไมมานอนอยู่นี่” ถ้ากูสบายดีก็คงไม่มานอนหรอก หรือมึงอยากนอน ผมพาลมันอยู่ในใจผมล่ะเกลียดที่มัน
ทำหน้าบ้องแบ้วจริงๆ
“พี่ต้นไปเหอะอย่ากวนบอยเลยนะ” ขวัญดึงต้นออกไป ก่อนไปก็ยังหันมาแขวะผมอีก
“แล้วเย็นนี้อย่าเบี้ยวซ้อมละครนะ ทุกคนเขายิ่งเป็นห่วงว่าบอยจะล่มกลางงานอยู่” ปากมันวอนให้ผมแฉเรื่องของมันกับไอ้โจ้นั่นจริงๆ
ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย กูต้องย้ายที่เรียนหรือเปล่ากูถึงจะหนีพ้นพวกมึง ผมคิดอะไรบ้าๆอยู่คนเดียว
“วันนี้ตั้งใจซ้อมนะครับเอาใจช่วยเดี๋ยวไปรับครับ….นนท์”
ผมนั่งอ่านข้อความที่นนท์ส่งมาให้ผมระหว่างรอซ้อม ผมยิ้มออกมานิดหน่อยที่อย่างน้อยก็มีคนเป็นกำลังใจให้ผม
“อ้าวบอยซ้อมได้แล้วเป็นไรนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว” พี่เล็กตะโกนมา เอาล่ะผมพร้อมแล้วล่ะครับ ผมจะเรียกวิญญานนักกิจกรรมผมคืนมาจะดูซิว่าคนพวกนี้จะทำหน้ายังไง บทแค่นี้ถ้าผมมีสมาธิซะอย่างพวกมึงคอยดูก็แล้วกัน!!!
ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี ผมซ้อมละครแบบม้วนเดียวจบจนหลายคนที่ต้องต่อบทกับผมอึ้งไปตามๆกัน สะใจผมดีครับที่เห็นพวกมันอ่านบทกันจ้าล่ะหวั่น เสียงปรบมือดังเกรียวกราวเมื่อผมเล่นบทสุดท้ายที่เป็นตัวปิดเรื่องลงอย่างสมบูรณ์ พี่เล็กดูจะพอใจมากเดินเข้ามาหาผมทันที
“อย่างนี้สิวะไอ้บอยที่ข้ารู้จัก เยี่ยมไปเลยเอ็ง”
“สงสัยมีกำลังใจดีใช่ป่ะบอย” ขวัญเดินเข้ามาแขวะผมพร้อมๆกับต้น พวกมึงเป็นปลาท่องโก๋กันหรือไงเนี่ยติดกันจัง
ผมเปล่าอิจฉานะครับแต่ผมหมั่นไส้มากกว่า ถ้าจิตใจผมดีขึ้นเมื่อไหร่ ต่อให้มันกอดกันกลมต่อหน้าก็อย่าหวังว่าผมจะสะเทือนใจแต่ตอนนี้ผมก็ยังรู้สึกบ้างแหละครับ ผมเลยขอเลี่ยงหนีดีกว่า
“แล้วกลับยังไงอ่ะบอย” พี่เล็กตะโกนถาม
“กับผมครับ !”
นนท์มันโผล่มาตอนไหนไม่รู้แล้วมันเข้ามาได้ไง แต่ช่างเหอะอย่างน้อยมันก็มาถูกเวลา คนพวกนี้จะได้รู้บ้างว่าผมก็ไม่ได้ตัวคนเดียวโดยเฉพาะบางคน !
ผมเห็นต้นเดินหนีไปโดยไม่สนใจแม้กระทั่งยัยขวัญที่ยืนเอ๋อแดกอยู่ก่อนจะรีบเดินตามไป
“ตามเขาไปมั๊ย” นนท์มันล้อเลียนผม
“ไม่เกรงใจนายก็ไปแล้วล่ะ”
ผมแหย่มันบ้างโดยไม่เกรงต่อสายตาพี่เล็ก นนท์มันก็บ้าครับจูงมือผมเดินออกไปเฉยเลย
“แล้วจะโทรหานะครับ” นนท์บอกเมื่อมาส่งผมถึงที่หอเรียบร้อยแล้ว มันพาผมแวะกินอะไรก่อนเข้ามามันทำให้ผมลืมเรื่องร้ายๆได้เหมือนกัน
“เอาเวลาไปนอนเหอะขอบใจนะที่มาส่ง”
“ยินดีครับ”
“ไปแล้วนะกลับดีๆล่ะ ถ้าไปเที่ยวต่อก็เบาๆบ้างนะ” เออผมพูดอะไรออกไปเนี่ย มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“รับทราบครับ..ฝันดีนะ”
มันแตะที่แก้มผมเบาๆก่อนที่ผมจะเปิดประตูรถออกมา..  ผมมองรถมันที่แล่นออกไปจนลับตาจึงหมุนตัวจะขึ้นห้องแต่.....................
“ปล่อยให้หลุดมือไปได้ไง” ผมหลับตานิ่งถึงไม่หันไปมองก็รู้ครับว่าเป็น..............ต้น
ไหนมึงบอกว่ากูกับมึงจบกันแล้วไง แล้วมึงจะอะไรอีกเนี่ย ผมรีบเดินขึ้นห้องไปไม่อยากมองหน้ามันหรอกครับ แต่มันก็เดินมาขวาง
ซะก่อน พอกูจะลืมมึงก็เสือกจะมายุ่งกะกูอีก ผมล่ะเซ็งจริงๆครับ
แรงผมที่มีอยู่ทั้งหมดผลักเข้าไปที่ร่างมันเต็มๆจนมันล้มลงที่พื้น ผมก้าวข้ามลำตัวมันไปทันทีรีบวิ่งขึ้นห้องแบบไม่คิดชีวิตอย่างน้อยผมน่าจะล็อคห้องทันก่อนที่มันจะตามมาทัน  ครับผมทำได้จริงๆ….มันตามผมมาไม่ทันครับ
เช้าแล้วครับผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตูหงุดหงิดนิดหน่อยครับ วันนี้วันหยุดผมกะจะนอนยาวซะหน่อยใครเนี้ย
“มีอะไรอ่ะครับป้า” ผมถามเมื่อเห็นว่าเป็นป้าแม่บ้านที่ดูแลหอ
“บอยลงไปดูหน่อยสิ เพื่อนบอยหรือเปล่าที่นอนหลับอยู่ในรถข้างล่าง ป้าเห็นแต่เช้ามืดแล้วนึกตั้งนานว่าใครคุ้นๆหน้า”
“แล้วทำไมคิดว่าเป็นเพื่อนผมล่ะครับป้า”
“อ้าวเขาเคยมาถามหาบอย ตอนบอยไม่อยู่มาแทบทุกวันเลยนะ”ผมนิ่งแต่ถ้าเป็นมันแล้วมันจะมาลำบากนอนบนรถทำไมบ้านช่องไม่ยอมกลับ
“ไปดูให้ป้าหน่อยเหอะ เป็นอะไรขึ้นมาล่ะยุ่งนา”อย่างมันไม่ตายง่ายๆหรอกป้า ผมเถียงอยู่ในใจแต่ก็ยอมไปดู
ต้นจริงๆครับ มันนอนนิ่งอยู่ในรถมันจะบ้าหรือเปล่าเนี่ยเปิดกระจกแค่นิดเดียวเดี๋ยวก็ตายห่ากันพอดี  มันเช้ามาก วันหยุดอย่างนี้คนยังไม่ตื่นกันหรอกครับ ผมจะทำไงดีเนี่ย

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

arzugima

ขอบคุณครับผม

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

-อบคุนนะค่าบบ ๆ

peemakung

ขอบคุณครับ

malivb

ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณครับผม

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

สนุกมาฟๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

leopard2531

ขอบคุณมาก

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนมากนะคราบ

kikkapkao

ขอบคุณครับ