++ Real Love Story ++ ฿ 15

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ผมเดินไปห้องนั่นช้าๆ หยุดอยู่แค่หน้าประตูผมควรจะเข้าไปดีหรือเปล่าครับผมจะบอกทุกคนว่ายังไงว่าผมรู้จักมันในฐานะไหน
ที่สำคัญขวัญเองก็อยู่ในนั่นผู้ หญิงคนนี้ผมไม่ค่อยไว้ใจในคำพูดสักเท่าไหร่หลังจากที่ผมได้ยินทุกอย่างจากปากพี่เอกมันยังชัดเจน
อยู่ในหูผมครับ!
“ต้นมันบอกขวัญตรงๆว่ามันมีอะไรกับบอย มันถามว่าขวัญจะยังคบกับมันหรือเปล่า”
ภาพเหตุการณ์ในวันที่ผมแอบเห็นต้นคุยกะขวัญมันผุดขึ้นมาในสมองผม จากการบอกเล่าของพี่เอกที่ต้นเป็นคนระบายให้แกฟังเอง มันเป็นสิ่งที่พวกเขาคุยกันก่อนที่ผมจะไปถึงครับ…….
“มันเริ่มได้ยังไงคะพี่ต้น”
“ไม่รู้ดิ พี่รู้สึกผิดต่อบอยตั้งแต่พี่รู้ความจริงว่าบอยเค้าไม่ได้เกี่ยวข้องกับตอนที่พี่เลิกกะแฟนเก่า มันเป็นเรื่องที่ถูกสร้างขึ้น”
“แต่เรื่องมันผ่านมานานแล้วนี่คะ”
“มันก็น่าจะจบ ถ้าบอยไม่บังเอิญมาเรียนที่เดียวกับพี่ ยิ่งพี่เจอหน้าบอยพี่ก็ยิ่งรู้สึกผิด”
“แต่พี่ก็ยังแกล้งบอยไม่เลิก”
“อืม..ถ้าบอยยังรู้สึกกับพี่เหมือนตอนเรียนมัธยมพี่ก็คงจะคุยกับเขารู้เรื่องมากกว่านี้ แต่มันไม่ใช่พี่กลายเป็นคนที่น่ากลัวในสายตาบอยไปแล้ว เขาไม่ไว้ใจพี่เขาคิดว่าพี่จะคอยไปก่อกวนเขาตลอด ที่พี่รุนแรงออกไปมันก็มีบ้าง ที่โมโหว่าทำไมบอยจะต้องตั้งท่าต่อต้านพี่ด้วย ขวัญก็รู้ว่าพี่ง้อใครไม่ค่อยจะเป็น ยิ่งผู้ชายด้วยกันแล้วมันก็ยังทะแม่งๆที่พี่จะตามง้อ”
“แล้วที่ไปมีอะไรกันใครเป็นคนเริ่มคะ”
“ก็…พี่เองแหละไม่รู้ดิ พี่ว่าพี่รักบอยเข้าไปแล้ว”
“แล้วขวัญล่ะคะ”
“ก็ยังเป็นน้องพี่ไง”
“แล้วขวัญจะเอาหน้าไปไว้ไหนคะพี่ต้น นึกถึงขวัญบ้างหรือเปล่าจู่ๆแฟนตัวเองก็เป็นเกย์ขึ้นมา”
“พี่ไม่ได้เป็นเกย์นะขวัญแต่กับบอยพี่อธิบายไม่ได้ พี่ทำกับเขาไว้เยอะทั้งที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
“พี่ต้นแค่สงสารหรือเปล่าคะ”
“ไม่อ่ะ พี่รู้ใจตัวเองดี”
“ถ้าบอยยังรักพี่อยู่ก็ดีไป แต่ถ้าไม่..พี่ต้นจะเป็นผู้ชายที่หน้าอายที่สุดที่ไปหลงรักเกย์”
“เรื่องนี้มีแค่ขวัญเท่านั้นที่รู้ พี่เชื่อว่าขวัญไม่ทำร้ายพี่”
“แปลว่าพี่ต้นจะไม่ให้บอยรู้เรื่องนี้”
“ก็คงอย่างนั้น พี่เองยังกลัวอยู่เหมือนกันถ้าบอยยังเหมือนเดิมทุกอย่างมันคงจะง่ายขึ้น”
“งั้นพี่ต้นคงต้องปิดเรื่องนี้ไว้ตลอดไปแล้วล่ะ เพราะบอยกับพี่เล็กกำลังคบกันอยู่ !”
บทสนทนามันจบลงแค่นั้นแหละครับ เมื่อผมโดนจับได้ว่ากำลังจะมาแอบฟัง แต่ผมไม่ทันได้ยินอะไรเลยนอกจากคำพูดที่ขวัญพูดออกมา
“บอย ขวัญหวังดีกับบอยนะ ขวัญเพิ่งรู้เมื่อกี้นี่เองว่าบอยเคยทำให้พี่ต้นต้องเลิกกับแฟนคนแรกซึ่งบอยก็น่าจะรู้นะว่ารักแรกมันฝังใจ
แค่ไหน พี่ต้นเองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งคงไม่มีทางที่จะรัก........... เอ่อ แบบบอยได้หรอกทุกอย่างที่พี่ต้นทำเขาแค่จะแกล้งบอยเท่านั้น”
ผมไม่อยากเชื่อว่าขวัญจะตอแหลได้ขนาดนี้….
ผมเชื่อที่พี่เอกเล่าให้ผมฟังทุกอย่าง แกไม่มีเหตุผลอะไรที่จะโกหกผมซึ่งมันก็จริงหลังจากวันนั้น ผมไม่เคยปล่อยโอกาสให้ต้นได้อธิบายอะไรเลย ผมหนีมันไปทุกวิถีทาง ผมสร้างกำแพงของความห่างเหินขึ้นมาเอง ผมยังคิดถ้าเกิดวันนั้นที่มันตามผมมาแล้วผมอยู่
คนเดียวไม่ใช่อยู่กับพี่เล็กที่กำลังกุมมือผมอยู่มันจะพูดอะไรกับผมแทนการโยนโทรศัพท์ใส่หน้าผม….
ผมนึกถึงคำพูดของเอขึ้นมา
“กูไม่แปลกใจเลยที่มึงกับพี่ต้นทะเลาะกันเอาเป็นเอาตาย อารมณ์ร้อนกันทั้งคู่ ยัยขวัญนั่นเลยชุบมือเปิบไปได้สบาย”
“กูชักไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าที่พี่เขาเป็นอย่างนี้ เพราะยัยขวัญหรือมึงกันแน่”
“กูเห็นมึงวิ่งหนีเขาตลอด ท่าทางเขามีเรื่องอยากคุยกับมึงมาก”
“ตีหนึ่งตีสองกูต้องแหกขี้ตาตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์เพื่อตอบว่ากูไม่รู้กูติดต่อมึงไม่ได้”
“ถ้าคนมันไม่มีใจนะ มันไม่พยายามตามหามึงขนาดนั้นหรอก”
“ต้นมันบอกมันเหนื่อยที่จะวิ่งตามบอย มันแน่ใจแล้วล่ะว่ายังไงมันก็คงเป็นคนเลวในสายตาบอย เมื่อมันบอกพี่ว่ามันเห็นบอยกำลังนัวเนียกับคนอื่นอยู่ในรถมันจะไม่เจ็บปวดหรือโกรธมากเท่าไหร่ถ้าคนๆนั่นเป็นนายเล็ก แต่นี่มันไม่ใช่ ! มันรู้ตัวว่ามันรุนแรงไปที่ทำกับบอยแต่มันอายขวัญมาก คนที่มันบอกกับขวัญว่ามันรักกลับมามั่วแบบนี้ พี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่านายนั่นน่ะใครที่ทำให้ต้นมันเลือดขึ้นหน้าขนาดนั้น ที่มันตามบอยทุกครั้งพี่รู้นะว่ามันต้องการที่จะเคลียร์กับบอย แต่มันไม่รู้จะเริ่มยังไงเมื่อบอยกันท่ามันอย่างเดียว มันถึงเวลาที่บอยต้องเปิดใจตัวเองแล้วนะ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสเลิกปากแข็งกับมันซักทีเถอะพี่ขอร้อง มันก็เคยบอกบอยแล้วนิว่ามันไม่เคยยอมใครมาก่อน แล้วบอยจะยอมให้มันอีกสักครั้งไม่ได้เหรอคบกันไว้ถึงแม้จะในฐานะอะไรมันก็ดีกว่าการเกลียดกันจนตายนะบอย”
และนั่นคือคำพูดสุดท้ายที่ผมได้ยินจากปากพี่เอกก่อนที่ผมจะพาตัวเองมาหยุดที่ห้องนี้ ห้องที่มีใครคนหนึ่งที่ผมอาจจะต้องรู้สึกผิดตลอดไปหากว่าเราไม่มีโอกาสได้คุยกัน…
ผมสูดหายใจลึกๆเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องช้าๆรอผมนะครับ…พี่ต้น !
ต้นยังคงนอนไม่รู้สึกตัวอยู่บนเตียงที่รายล้อมไปด้วยสายน้ำเกลือ ผมค่อนข้างสะเทือนใจกับภาพที่เห็นใบหน้าซีดๆของมันทำให้ผมใจสั่นขึ้นมาได้เหมือนกัน ไหนพี่เอกบอกมันก็เป็นอย่างนี้บ่อยๆ แกปลอบใจผมหรือเปล่า  ไม่หรอกพี่เอกแกไม่โกหกผมหรอก…ผมค้านตัวเองอีกครั้ง
“บอยมาได้ไงอ่ะ” ขวัญเอ่ยทักผมทำให้สองสามคนที่อยู่ในห้องหันมามองผมเป็นตาเดียวกัน
ผู้ชายที่ดูภูมิฐานที่ยืนอยู่ข้างๆขวัญคงจะเป็นอาของมัน ผมเริ่มประหม่าเมื่อเขามองผมนิ่ง การยกมือไว้คงเป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้ตอนนี้
“เพื่อนต้นเหรอเรา” ผมจะตอบว่าไงดีครับ
“เปล่าหรอกค่ะคุณอา บอยเป็นเพื่อนขวัญเองคือเขาเป็นเกย์น่ะค่ะ”
ขวัญตอบคำถามให้ผมเรียบร้อยยิ่งทำให้ผมตกเป็นเป้าสายตาของญาติๆของต้นหนักเข้าไปอีก ดูท่าทางมันคงจะเป็นที่รักของทุกคน ขวัญมันไม่ยอมผมจริงๆครับเรามองตากันนิ่ง
ยังไงผมก็ไม่มีอะไรที่จะไปเทียบขวัญได้หรอกครับ ความถูกต้องมันคืออะไรทุกๆคนก็น่าจะรู้กันดี ขวัญอาจจะรักต้นจริงๆก็ได้ขนาดรู้ทุกอย่างจากปากของต้น ขวัญก็ยังที่จะเลือกที่จะคบกับมันต่อ
ผมคงจะมาเรียกร้องเอาอะไรตอนนี้ไม่ได้หรอกครับ ทุกอย่างมันคงสายไปแล้ว ผมควรจะปล่อยให้ต้นดำเนินชีวิตตามวิถีทางที่มันควรจะเป็น ถึงแม้ผมจะยังรักมันอยู่ก็ตามแต่สถานการณ์ที่ผมกำลังเผชิญหน้าต่อสายตาคนที่รักมัน แม้แต่คำว่าเพื่อนผมก็อาจจะไม่มีสิทธ์ใช้ผมเองก็ควรจะไปตามวิถีชีวิตของผม….
ผมหันกลับไปมองต้นอีกครั้งถ้ามันตื่นขึ้นมาเมื่อไร ผมก็ขอให้มันเห็นหน้าขวัญเป็นคนแรกคนที่คู่ควรกับมัน
ถึงตอนนี้ผมไม่นึกโกรธขวัญซักนิดผมจะขอบคุณมากๆถ้าขวัญรักมันจริงๆ ความรักของขวัญมันอยู่ในด้านสว่างอยู่แล้วในขณะที่ความรักของผมมันอยู่ในด้านมืด แล้วผมจะดึงมันลงมาทำไมครับ….
ผมค่อยๆถอยหลังออกมาจากสายตาทุกคู่ช้าๆ ผมไม่อาจจะพูดอะไรได้ตอนนี้เมื่อก้อนสะอื้นมันดันแน่นอยู่ที่หน้าอกผมเมื่อผมมองต้นที่นอนนิ่งไม่รับรู้เรื่องราวใดๆอย่างที่มันเคยบอก ถ้าเราไม่เจอกันเรื่องทุกอย่างก็คงจะจบ
ถึงเวลาจริงๆแล้วล่ะครับพี่ต้นที่เราจะยุติเรื่องของเราไว้ตรงนี้ พี่คงลืมผมได้ในสักวันมันไม่ใช่เรื่องยากเลยครับ ถ้าเกิดวันไหนที่พี่ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่คอยอยู่ข้างพี่ตลอดเป็นคนแรก ผมก็คงจะกลายเป็นคนอื่นคนไกลที่แค่ผ่านเข้ามาสร้างความวุ่นวายเท่านั้น…ผมขอให้พี่โชคดีครับ…. !
ดึกมากแล้ว ลมยังคงพัดโชยมาเรื่อยๆ ผมนั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวเดิมของคืนนั้น…  คืนที่ผมไม่อาจที่จะลืมมันได้ง่ายๆ…  ต้นเคยนั่งมองดาวกับผม ณ.ที่ตรงนี้..
ผมกอดตัวเองแหงนหน้ามองดาวบนท้องฟ้าผ่านม่านน้ำตาของตัวเอง ป่านนี้มันจะตื่นขึ้นมาหรือยัง มันคงเห็นขวัญเป็นคนแรก
ผมเกิดเหงาขึ้นมาดื้อๆ ดาววันนี้มันไม่สวยเหมือนวันนั้นเลยครับ น้ำตาผมไหลไม่ยอมหยุด ผมเองก็ปล่อยให้มันไหลอยู่อย่างนั้น
ผมขอเพียงให้ผมผ่านคืนนี้ไปได้ ทุกอย่างมันก็จะเริ่มต้นใหม่จะไม่มีผู้ชายชื่อต้นอยู่ในชีวิตผมอีกแล้วครับ
ผมหลับตานิ่งเพื่อทบทวนเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านเข้ามา ผมจะทบทวนมันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ผมจะฝังมันเอาไว้ตรงนี้เมื่อแสงแรก
ของพรุ่งนี้มันเยือนเข้ามา
ครับผมตั้งใจที่จะนั่งอยู่นี่จนถึงเช้า…
“อดทนอีกนิดนะบอยแล้วนายก็จะผ่านไปได้”…ผมบอกตัวเองเบาๆ
“แต่ถ้ามันลำบากแล้วจะฝืนตัวเองไปทำไมกัน” ผมลืมตาขึ้นทันทีเมื่อเสียงที่ทักเข้ามาทางด้านหลังผม มันเป็นเสียงคนที่ผมคุ้นเคย
และเรียกร้องหาตลอดเวลา
“พี่ต้น” ผมเอ่ยออกมาในใจมันเริ่มสั่น ผมหันไปมองตามที่หัวใจมันสั่งให้ทำ
ต้นกำลังยืนมองผมอยู่จริงๆครับ ผมอยากจะยิ้มแต่มันยิ้มไม่ออกมีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่ไหลออกมาอย่างไม่อาย
ผมแน่ใจว่าผมไม่ได้ฝันไป เมื่อต้นเดินเข้ามาคลุมเสื้อหนาวให้ผม ความอบอุ่นแผ่ซ่านเข้าไปถึงข้างใน
“ขี้แยอีกแล้วนะเรา”
มือที่เอื้อมมาเช็ดน้ำตาให้ผม มันทำให้ผมแทบโผเข้ากอดต้นแต่เมื่อนึกถึงความเป็นจริง อาการต่อต้านของผมมันกลับเริ่มขึ้นมาอีกครั้ง ผมถอยห่างออกจากมันถอดเสื้อหนาวยื่นคืนกลับให้
“อย่าดื้อ !” ต้นบอกผมดุๆโดยที่ผมไม่ทันพูดอะไร ผมจึงวางเสื้อลงบนม้านั่งเมื่อมันไม่ยอมรับก่อนจะบอกมัน
“ผมไม่หนาว” มันเงียบมองหน้าผมนิ่ง ผมก็ไม่เข้าใจทำไมผมจะต้องต่อต้านมันทุกครั้ง..
  ในที่สุดต้นมันก็เอ่ยออกมา..
“เมื่อไหร่จะเลิกเอาแต่ใจตัวเองซะทีเหนื่อยที่จะตามแล้วนะ”
“ก็อย่าตามผมสิ”
“คิดว่าตัวเองกำลังเป็นต่ออยู่หรือไง” อึ้งสิครับ เมื่อมันบอกออกมาอย่างนี้
“บอกไว้ก่อนนะ ถ้าคืนนี้คุยกันไม่รู้เรื่องไม่ง้อแล้วนะ” พูดจบมันก็หยิบเสื้อตัวนั้นโยนใส่ผมแบบที่มันเคยทำ
“ใส่ให้ไม่ชอบก็ใส่เองละกัน เกย์บ้าอะไรที่ต้องให้ผู้ชายมาตามง้อ”
“ก็อย่าง้อดิ”
ผมไม่ได้พูดนะครับแต่ต้นเองที่มันเอ่ยดักคอผมขึ้นมา เมื่อผมกำลังจะอ้าปากบอก ทำเป็นรู้ดีนะมึง….
ผมเห็นมันเริ่มไออีกครั้งอากาศก็หนาวผมถึงนึกได้ว่ามันไม่สบายอยู่ ผมเริ่มรู้สึกผิดเมื่อเห็นแววตาที่น้อยใจของมัน
เอาวะผมขอทำตามใจตัวเองซักครั้งเหอะ…..
ต้นมันจ้องผมเมื่อผมเดินกลับเข้าไปใกล้ๆ มันผมเอื้อมมือไปคลุมเสื้อหนาวให้มันช้าๆ ในใจก็สั่นเมื่อหน้าผมอยู่ชิดกับมันแค่ไม่ถึงคืบ
เนิ่นนานทีเดียวครับที่เรามองกันอยู่อย่างนั้น มันคงจะไม่มีคำพูดใดๆมาอธิบายความในใจของผมกับต้นได้ เมื่อแววตาเราทั้งสองที่สื่อ
ถึงกันไม่มีร่องรอยของความเหินห่างที่ต่างคนต่างเคยก่อมันขึ้น
โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัวต้นก้มลงจูบผมที่หน้าผากเบาๆ ดาวบนฟ้าทำไมมันกลับสวยขึ้นมาได้อีกครั้งครับ หรือเพราะม่านน้ำตาผมหายไป….
ผมมองหน้าต้นอย่างอึ้งๆไม่คิดว่ามันจะกล้าขนาดนี้ ผมพยายามดันมันออกเมื่อมันจะกอดผมเอาดื้อๆ
“อายอะไรไม่มีคนซักหน่อย” มันมองผมล้อๆ เข้าข่ายอนาจารในที่สาธารณะแล้วนะมึง
ผมมองมันดุๆ
“อย่ามาทำทะลึ่งผมไม่เอาด้วยนะ”
“แล้วทีไปอี๋อ๋อกับคนอื่นบนรถล่ะ อายบ้างหรือเปล่า”

“นี่ผมไม่ได้ทำอะไรนะ”
“เชื่อตายล่ะ โผเข้ากอดไอ้นั่นซะขนาดนั้น”
“ก็แล้วทำไมพี่ไม่ยอมฟังผมอธิบายล่ะ..”

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pongsakron01

ขอบคุณครับ

orrick

ขอบคุนนะคับ ^^

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

akeins

ขอบคุณครับ

pkclub2146

-อบคุนนะค่าบบ ๆ

peemakung

ขอบคุณครับ

malivb

ขอบคุณครับ

piyanate

ขอบคุณครับผม

mind19mindPSU

ขอบคุนนะครับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

leopard2531

ขอบคุณมาก

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนมากนะคราบ

kikkapkao

ขอบคุณครับ

ninami

ขอบคุณมากคับ